Siedziba główna nowoorleanskiej policji

W drodze najpewniej śledził wiadomości zainteresowany przebiegiem waszyngtońskiej konferencji, ale kiedy pojawiły się newsy o atakach sądził początkowo, że dotyczą tylko Waszyngtonu. Po otrzymanym telefonie nakazał szoferowi zmienić trasę i przyśpieszyć. Kłamstwem byłoby stwierdzenie, że nie wystraszył się i nie spocił; pojedyncze widoczne przez szybę ofiary, biegający ludzie i i chaos udzielił się mu napięciem. W tych czasach mogło to być przecież wszystko: od strzelaniny paru ekstremistów po pojawienie się Godzilli czy kolejnej inwazji kosmitów...

Był jednak dość kompetentny, by działać i myśleć pod presją. Jeszcze w samochodzie skontaktował się ze swoimi asystentami i polecił przeprowadzić analizę miasta pod kątem rozmieszczenia jego partnerów biznesowych oraz istotnych przedsiębiorstw, które mogłyby z jego pomocy skorzystać. Miano również skontaktować się z lokalnymi firmami ochroniarskimi oraz ewentualnymi najemnikami gotowymi przyjąć pracę w takiej sytuacji. Podczas takiego kryzysu większość zapewne sama troszczyła się o własne tyłki i własne rodziny, ale Silas potrzebował każdej pary rąk do pomocy i zanim przedostał się przez zakorkowane, pogrążone w chaosie miasto, sam też wykonał kilka telefonów przekonując co ważniejszych i bardziej opornych kontrahentów, polecając przygotować sprzęt i ludzi oraz negocjując cenę.

Przemierzając korytarze komendy głównej był świadom, że nie obędzie się bez polityki. Nieszczególnie mu to przeszkadzało, ale fakt ten odnotował, zastanawiając się, jak połączyć poprawne PR-owo ratowanie maluczkich i zabezpieczając przedsiębiorstwa potencjalnych darczyńców, z pewnością wdzięcznych, jeśli otrzymają profesjonalną pomoc w ochronie dobytku firmy...

- Silas Søgaard - wtrącił się tuż po tym, jak delikatnie zmierzwił sobie włosy, poluzował krawat i rozchełstał nieco koszulę, aby upodobnić się do zabieganych i zdenerwowanych ludzi tutaj. Kontrolowany chaos zbliżający go do osób, które chciał za moment sobie zjednać i zdominować. Wyciągnął rękę do każdego po kolei na szybki, energiczny uścisk.
- Silas Søgaard, sektor prywatny na bazie National Response Plan. Skontaktował się ze mną Waszyngton, biuro Pani Ritze. Czy mogę zobaczyć raporty? Skąd wzięły się te roboty i czy pojawia się ich więcej?

Gdy wspomniany pojazd pojawił się na niebie, Silas - najpewniej wraz z innymi - podszedł do okna i przyjrzał mu się przez chwilę. Pokręcił jednak głową z mieszaniną odrazy i powątpiewania.
- "Nasi"? Nie sądzę - pewnie jacyś kolejni kosmici... I tak nic z tym nie zrobimy, kiedy robią sobie plac zabaw z naszych ulic.

Wrócił do wyświetlacza z mapą i czy to na tablecie, czy na komputerze sam wyświetlacz obsługującym, zaznaczył kilka punktów i linii, głośno komentując:
- Nie mamy wyposażenia, by stawić im opór - zresztą to kompetencje wojska. Nie uda nam się wywieźć nagle pół miliona ludzi z miasta. Wszystko, co możemy zrobić, to minimalizować straty.
Trzeba kontrolować mosty, a przynajmniej zablokować Lake Pontchartrain Causeway - cholera jest nieprzejezdna w normalny dzień, a dziś byłaby śmiertelną pułapką. Musimy po prostu skierować ludzi z dala od centurm, najlepiej na zachód. Niech policja kontroluje mosty przez Missisipi i wpuszcza tylko tylu ludzi, by się poruszali sprawnie. Wszystko od London Avenue Canal i Dillard University kierujcie na wschód - międzystanowa 10-tka i autostrada nr 90 pewnie się zablokują, ale to w porządku; niech ludzie kierują się pieszo ku północnemu i wschodniemu wybrzeżu. Ile to będzie - niecałe 10 kilometrów przez bagnisty park? Miejmy nadzieję, że w lesie będą mniej widoczni. Niech straż pożarna ustawią mosty pontonowe, by cywile mogli przekraczać rzeki - Gwardia Narodowa bardziej przyda się do skonfiskowania jakichkolwiek użytecznych łodzi z północnego nabrzeża do przerzutu ludzi; kanały są na tyle długie, że przynajmniej kilka tysięcy powinno się udać ewakuować bezpośrednio z centrum miasta.
- Moi ludzie - przeniósł wzrok bezpośrednio na komendanta - wesprą policję i pomogą w zabezpieczeniu najważniejszej infrastruktury, ale będę potrzebował do tego uprawnień, bo w tym zamęcie nie mogą tracić czasu na dyskusje. Będziemy musieli skoordynować działania z wojskiem.

- To tylko mój pomysł - dodał po chwili, by komendant nie poczuł się odstawiony na boczny tor. Machnął ręką na unoszący się w powietrzu statek - Jeśli nam się poszczęści, to wyciągniemy z centrum większość ludzi, zanim to cholerstwo zacznie strzelać.

Jeśli zebrani nie wyrażą jakiegoś zbiorczego oporu, Silas rozejrzy się po zgromadzonych i spyta:
- Kto się zajmuje obsługą monitoringu? Chcę zobaczyć, jak radzą sobie z nieprzyjacielem największe firmy.

Nie okłamywał ich, ale w międzyczasie planował już parę innych ruchów i miał kilka pomysłów. Nie dzielił się nimi, póki nie miał wystarczająco wolnej ręki... a przy tym potrzebował więcej danych. Miał świadomość, że plan ewakuacji będzie musiał skorygować, ale potrzebował więcej danych i miał świadomość, że nie uzyska ich bez obserwacji. Ofiary cywilne były nieuniknionym kosztem.

Jeśli ogólny pomysł Silasa znajdzie posłuch, ten wykorzysta ruch i czas na wdrożenie kierunku ewakuacji na zapoznanie się z monitoringiem i raportami z tych starć, w których udało się jakiegoś robota pokonać lub przynajmniej uszkodzić. Informacje te przekaże wynajętym najemnikom, z których większość ma jeszcze się przygotowywać i pozostawać w odwodzie - czas na ich wykorzystanie jeszcze przyjdzie.

Powieka mu nie drgnęła, gdy - pomimo przeżycia prawie sześciu dekad - nazwany został "chłopcem". Zwrot, rzecz jasna, zanotował - wraz z twarzą komendanta - ale nie skomentował.

- Skrót myślowy - kontynuował zwięzłe wypowiedzi do komendanta, skoro to on miał tu najwięcej do powiedzenia i działało to na niego. - Skontaktowałem się z kilkoma lokalnymi biurami ochrony, które jeszcze nie dołączyły do milicji. Własna inicjatywa. Wyślę ich do pomocy w szpitalu, o którym wcześniej mówił tamten sanitariusz.

Mówił do koordynatora działań, ale w tym samym czasie prędko kalkulował w myślach. Nie umknęła mu zapowiedź nadciągającego wojska i chociaż wątpił, by z miejsca skupili się na tym, co robią cywile - mieli setki innych, strzelających bronią energetyczną problemów - to liczył się z tym, że będą wchodzić w sobie w drogę... a Silasowi utrudniać działanie. Czuł presję czasu; musiał przyśpieszyć.

- Polecę, żeby przetransportowali jeden z tych złomów do nas - może uda nam się coś wymyślić po oględzinach. Skąd mamy najświeższe informacje o zniszczonej jednostce?
- Powinniśmy też zabezpieczyć sieć energetyczną. Wieże telekomunikacyjne są chyba poza ich zainteresowaniem.
- Pewnie część potrafi nawigować, więc skieruję ich na wschód do przerzutu ludzi z parku przez jeziora.
- Chodziło mi jedynie o to, by policja i milicja nie robiły się nerwowe na widok uzbrojonych grup i dały im swobodę ruchu. Nie ma sensu wchodzić sobie w drogę.

Silas zasypał go jeszcze bardziej szczegółowymi pomysłami zgodnie ze zmieniającą się na mapie sytuacją. W toku prac i rozpatrywania bieżących problemów będzie subtelnie odciągał uwagę komendanta, skupiając się na najgęściej zaludnionych obszarach i właściwie najbardziej krytycznych miejscach, w międzyczasie tylko półsłówkami mówiąc, że "biura robią postępy" czy "napotkali problemy, które ich spowolniły". Unikać będzie podawania konkretnych ilości kierowanych przez siebie grup, a jeśli zostanie do tego zmuszony, to je zaniży.
Rzeczywiście oddeleguje część z nich do szpitala oraz do transportu wodnego na wschodzie - pierwsze, by podtrzymać PR pani Ritze, a drugie, by ułatwić bezbronnym ludziom ucieczkę... i przygotować sobie środek do transportu przyszłych łupów. Najemnikom nie będzie podawał szczegółów swojego planu - raz, że w tak napiętej sytuacji formuje się on i zmienia w trakcie działania, a dwa, że nie ufa im na tyle i chce zachować dyskrecję.

Dwa z podjętych przez niego działań zasługiwać będą na szczególną uwagę: szaber i dzielnica biedoty.
To pierwsze wspierane będzie przez te wszystkie dane do których Silas ma dostęp dzięki swojej aktualnej pozycji. Rzeczywiście najświeższy ze zniszczonych lub krytycznie uszkodzonych robotów ma zostać przetransportowany na komendę, by móc go obejrzeć z bliska, jednak wszystkie pozostałe - jak na przykład dwa zniszczone przez policyjny kordon - mają zostać zabezpieczone, zapakowane i przetransportowane poza miasto (najpewniej właśnie drogą wschodnią, gdzie inni najemnicy mieli zorganizować transport wodny). Najemnicy mają nie wdawać się w konfrontację z maszynami, a jedynie zabezpieczać wszystkie znalezione ich komponenty. Do starć Silas zamierza dopuścić dopiero po pojawieniu się wojska i silniejszego ogniowego wsparcia.

Ruch do dzielnicy biedoty ma być głównie zasłoną dymną: z jednej strony kolejnym ruchem PR-owym, a z drugiej usprawiedliwieniem "niekonwencjonalnych" ruchów najemników, gdyby jacyś zostali przyłapani przez komendanta na czymś, na czym nie powinni.
Niewielka jednostka ma udać się tam i potwierdzić raporty o mutantach. Mają nie wdawać się z nimi w walkę, ale dokonać rozpoznania i nawiązać kontakt, jeśli to będzie możliwe. Jeśli się to uda, to bezpośrednią rozmowę zapewne poprowadziłby Silas przez Sieć i tablety.

- Skąd wieść, że to mieliby być "nasi"? - spyta komendanta gdzieś w czasie całej tej bieganiny. - Nie wiedziałem, by ktoś dysponował takim sprzętem, a byłem w NATO.

- Brak czasu. Jeśli będzie chwila, to podzwonię, ale są ważniejsze sprawy.

Nie kłamał, ale i nie był do końca szczery. Pozwolenie najpewniej mógłby sobie załatwić, ale odwoływanie się do biura Ritze czy innych kontaktów zostawiłoby zupełnie niepotrzebne ślady za którymi ktoś mógłby węszyć, jeśli to przeżyją. Zdecydował, że łatwiej będzie się później z czegoś wytłumaczyć - jeśli zajdzie taka potrzeba - wraz z pomocą całych kancelarii adwokackich niż teraz prosić o pozwolenie i tracić czas, gdy na zewnątrz... co się tam u licha działo?

Pokręcił z niedowierzaniem głową, widząc pogrążone w chaosie miasto. Cóż mógł uczynić? Wrócił do zawziętej pracy wraz z komendantem do którego poczuł nutę sympatii nawet pomimo tego, że nie ułatwiał mu zadania. Był, tak jak i Silas, po prostu człowiekiem i robił, co mógł; nie wiedząc, jak się zachować, próbował zachować się przyzwoicie.
Søgaardowi, rzecz jasna, sentyment nie przeszkadzał w realizowaniu swoich planów. Miał zamysł większy i choć nie chciał zaszkodzić komendantowi, to w razie potrzeby nie zawaha się zełgać mu w twarz bez mrugnięcia okiem lub rzucić na pożarcie dziennikarzom po tym wszystkim. Miał nadzieję, że za dwa tygodnie jeszcze będą dziennikarze.

Tymczasem drużynę skierowaną na niebezpieczny stadion przekierował w sam środek miasta - tam, gdzie desantowały się rzekome siły Avengersów. Jednostka miała poruszać się od budynku do budynku bez wdawania się w starcia o ile nie zostanie zaatakowana; miała dostarczyć informacje z frontu, a jeśli nowina o Mścicielach się potwierdzi, to wykorzystać fakt, że najpewniej oni roboty uszkodzą i najemnicy będą mogli odzyskać części łatwiej i bezpieczniej niż gdyby mieli walczyć własnoręcznie.

I wrócił do bieżących problemów. Pośredniczył w komunikacji i analizował dane dostarczane zarówno przez przebywających w sztabie kryzysowym ludzi, jak i te zdobywane przez jego asystentów pracujących w europejskich filiach. Monitorował postępy wysłanych drużyn i korygował ich trasy, jeśli to było konieczne.
Podczas gdy czekał, aż "jego" ludzie dotrą do "dzielnicy mutantów", skupił się zwłaszcza na problemie ze szpitalem. Propozycję wykorzystania śmigłowca raczej odrzucił, ale skoro w obecnej sytuacji i tak nie było dużej potrzeby wykorzystania go do pożarów, to z tym większym przekonaniem zaproponował użycie go do ewakuacji zagrożonego szpitala. Niepokoiła go wizja praktycznie bezbronnego pojazdu wypełnionego chorymi, ale co mogli zrobić? Byli tylko ludźmi i robili wszystko, co mogli.
Silas dążył do tego właśnie, by Ziemianie mogli więcej w przyszłości.

Otrzymawszy informacje o ludziach porywanych przez kosmitów, zacisnął zęby i pokręcił głową. Co się z tymi ludźmi stanie - nakarmią nimi te bestie? Jak takie potwory wpływają na ekosystem? Jakie drobnoustroje, syf i choróbska roznoszą? Przez ile lat te nieszczęsne, porywane kobiety i dzieci - jeśli przeżyją - będą budzić się w nocy z krzykiem...?
Korciło go, by wykrzyczeć wszystko do obecnych, podzielić się gniewem i rozgoryczeniem i nakazać otworzyć ogień do parszywców, którzy w swej lekkomyślności ściągają to tałatajstwo na Ziemię.
Zamiast tego polecił udokumentowanie wydarzeń zdjęciami i filmami, które mają zostać przesłane na jeden z Silasowych serwerów. Prędzej czy później nadejdzie chwila odpowiednia, by podzielić się nimi z opinią publiczną.
Jednostka miała dalej dążyć do przechwycenia i transportu jak największej ilości szczątków Sentineli, gdy tylko "mały Hulk" je za sobą zostawi.

Z nerwów wyszedł na szybkiego papierosa - a właściwie podszedł i otworzył okno. Mogłoby się zdawać, że odpoczywa, ale zapalił tylko w międzyczasie, podczas gdy patrzył na panoramę miasta i gorączkowo kalkulował podejmowane wespół z innymi decyzje. Telefon od prezydenta zauważył jako słabość panującego ustroju - kolejny objaw, że już dawno przydałaby się dalsza centralizacja władzy, a jej obecny brak tylko pogłębiał panujący kryzys.

- Niech Twoi ludzie jak najszybciej zajmą się zabezpieczeniem reliktów - odpowiedział, wychodząc gdzieś na ubocze. - I daj mi do telefonu kogoś, kto nimi rządzi.

Niemieckiego pochodzenia Duńczyk mimowolnie pomasował nasadę nosa, usiłując przetworzyć dobiegające z różnych źródeł informacje. Duchy? Anachroniczne oferowanie lenna? Poruszający się gdzieś tam jego najemnicy - narzędzia, ale jednak czystej krwi ludzie...
Przerzucał zbyt wiele okultystycznych artefaktów, by widzieć, że duchy nie są wymysłem; przerzucał jednak zbyt wiele "okultystycznych artefaktów", by uwierzyć w bajki o duchach. Już na pewno natomiast nie łączył Oguna i jego sługusów z quasiastralnymi oddziałami - w tym momencie za najbardziej prawdopodobne uznawał, że oto któryś z mutantów przybrał sobie malowniczą ksywkę i grając na potrzebach najbiedniejszych i poczuciu tożsamości ghetta uformował jakiegoś rodzaju ni to gang, ni to kult, piorąc umysły metasztuczkami i zwykłą przebiegłością.

- Miasto należy do stanu Luizjany i nie sądzę, by się ze sobą rozstawali - odpowiedział bez agresji w głosie, starając się wyczuć rozmówcę. - Gwardia Narodowa Luizjany, jak zresztą i armia USA są w drodze. Nie oczekuję ścisłej współpracy, ale obecnie Nowy Orlean nie należy do Papy Oguna, jak sam pan zauważył, więc oczekuję nawet nie ścisłej współpracy, ale nie przeszkadzania. Moi ludzie nie będą wchodzić wam w drogę i oczekuję tego samego.
Starał się brzmieć ugodowo i wyrozumiale, choć tak naprawdę chciał jedynie kupić najętym oddziałom jak najwięcej czasu na ruch i zabezpieczenie reliktów, które mogłoby im się udać znaleźć. Stopniowo będzie wyjaśniał, że różne formacje wojskowe i porządkowe kontrolują miasto, kryzys nie jest pierwszym i nie będzie ostatnim, ale się z nim uporają; że struktury władzy są skomplikowane, a "wódz" naczelny jest tymczasowo nieosiągalny, bo - podobnie jak Ogun - nadzoruje swoje fronty walk. Gdzieś po drodze spyta jeszcze tylko:
- Skąd przyszliście i komu właściwie została złożona obietnica?

- Wszystko to bardzo interesujące, ale mamy na głowie pilne sprawy - odpowiedział z fałszywą pogodą ducha w głosie. - Z mojej strony nie macie się czego obawiać - polecę moim ludziom, ażeby wam nie przeszkadzali. Postaram się też, by ktoś z władzy się z wami skontaktował. Powodzenia w przedsięwzięciu.
Pożegnał się i zakończył rozmowę, by swoim najemnikom przykazać zabezpieczyć ładunek i przygotować go do transportu.

Sam natomiast skierował się do reszty sztabu kryzysowego, by zaktualizować swoje informacje. Wysłuchał raportów i współuczestniczył, kiedy okazało się, że popełniają kolejny błąd, a Sentinele reagują na ich działania. W końcu parsknął i pokręcił głową.
- No tak! - rozpiął guzik koszuli z przegrzania. - W końcu to maszyny - powinniśmy byli założyć, że nasze elektroniczne zabezpieczenia zostały naruszone. Obawiam się, że powinniśmy na pewien czas zrezygnować z telekomunikacji i obserwować, czy w dalszym ciągu przewidują nasze ruchy. To oznacza użycie gońców... I musielibyśmy tu i teraz ustalić ogólny plan, którego egzekucji trzymalibyśmy się w polu. Właściwie to może to być dla nas okazja - jeśli my i oficerowie będziemy koordynować akcją w mieście, moglibyśmy przy pomocy telekomunikacji dezinformować te maszyny i otworzyć nowe korytarze do ewakuacji... Co u licha?

Zainteresował się - zapewne wraz z innymi - cyborgiem wkraczającym na komendę. Nie wyciągnął, ale z pewnością sięgnął ręką ku swojej broni, podchodząc do szyby i obserwując sytuację. Widząc zarówno nieodpowiadające Sentinelom zachowanie nowo przybyłego, jak i inny niż wynikający z raportów i streamów design technologiczny, z zainteresowaniem przewyższającym ostrożność wyszedł powoli w jego kierunku, by przysłuchać się jego rozmowie z policjantem.

Słysząc skierowany do niego głos syntezatora zmarszczył brwi, wyraźnie łącząc wątki. Prędko sięgnął po telefon, przejechał kilkukrotnie palcem po ekranie i cmoknął.
- Miałem szalenie ważny telefon - w natłoku musiałem przeoczyć wiadomość od wspólnego znajomego. Proszę mi wybaczyć - powiedział, wyciągając dłoń na przywitanie - przy ich różnicy wzrostu, zapewne po prostu wyciągając rękę w górę. Nie był pozbawiony obaw, że mechaniczne ramię dłoń mu zwyczajnie zmiażdży, ale na twarzy i tak gościł mu wypracowany przez lata uśmiech.

- Wierzę, że uzgodnimy cenę bez większych problemów po wszystkim. Nie będzie niższa niż pańskie standardowe stawki - zaprosił go gestem trochę dalej. W panującym na komendzie chaosie najpewniej trudno było o dyskretne miejsce - nie z takim cyborgiem - ale i tak zwyczajnie "zabrał go z przejścia". - Istnieje duże ryzyko, że nieprzyjaciel uzyskał dostęp do naszych wiadomości i transmisji, proszę więc uważać z komunikacją radiową. Przybył pan zresztą w bardzo odpowiednim momencie, bo właśnie z tego powodu wysyłamy gońców w miasto i ruszyłbym z nimi. Pan odpowiadałby przede wszystkim za moją ochronę, więc muszę spytać - damy radę się poruszać po mieście z pańskim uzbrojeniem?

- Obawiam się, że większość dróg jest zablokowana przez porzucone samochody lub gruz - pokręcił głową powoli. - Być może uda nam się skorzystać ze śmigłowca - zamienię słowo z komendantem. Proszę za mną, tylko... uważaj na głowę.

Wszedł więc z powrotem do głównego pomieszczenia sztabu. W pierwszej kolejności zebrał prędko swoje rzeczy, wziął w dłoń marynarkę i stanął przed głównodowodzącym gotów do drogi, jakby rzecz była w tak oczywisty sposób rozsądna i optymalna, że nie było nawet o czym dyskutować.

- Pojawił się mój ochroniarz, więc ruszę razem z gońcami - wyjaśnił, kiwając głową ku Rousedowi. - Wypadałoby, by ktoś ze sztabu pojawił się w strefie zagrożenia, a wy macie stanowiska, uprawnienia, funkcje... ja jestem cywilem. Chciałbym tylko skorzystać ze śmigłowca, by nas podrzucił, jak będzie wracać do szpitala po odstawieniu pacjentów - chyba że jednak cały czas jest wolny?

Jeśli komendant się zgodzi, Silas zostanie jeszcze parę minut, by uściślić komu i jakie rozkazy on sam ma na miejscu przekazać w imieniu komendanta. Skoordynowałby też ogólny plan działania i ewentualne hasła, jeśliby zostali zmuszeni do komunikacji radiowej - hasła po to, by odróżnić, które z przekazów będą fałszywe, by zdezorientować Sentinele, a które nie.

Pokiwał głową komendantowi, niepewny jeszcze swojej decyzji. Walka na linii frontu ramię w ramię wraz z "New Orleans finest" byłaby świetnym chwytem marketingowym, który zjednałby mu pewnie pół stanu, wielu konserwatystów i samą Rize. Z drugiej strony - gdyby podczas oblężenia tego sztabu miałyby "przypadkowo" eksplodować ładunki wybuchowe z nieodpowiedzialnie otwartego skarbca dowodowego, to Silas byłby przynajmniej na kilka godzin jedynym ocalałym, a zatem pewnie i posiadającym pełnię uprawnień, członkiem tegoż sztabu...
Z psychopatyczną oziębłością kalkulował możliwe rozwiązania przez kilka sekund, nim jego wzrok padł na cyborgu stojącym nieopodal.

- Słyszałeś komendanta - powiedział dość cicho, prędko podchodząc do Rouseda. - Nie znam Twoich osiągów ani doświadczenia z tymi robotami. Zostanie tutaj i wsparcie tych ludzi byłoby mi pomocne w dalszej perspektywie, ale nie jest priorytetem. Mam doświadczenie militarne, nie jestem niesamodzielny. Jeśli uważasz, że damy radę odeprzeć atak - zostańmy, tylko, na bogów, nie wewnątrz budynku, bo spieprzy nam się na głowy przez te ich działka. Jeśli nie - prowadź do śmigłowców. Twoja decyzja.

Mówiąc to, rzucił tęsknym spojrzeniem w kierunku skarbca dowodowego, a następnie upewnił się, że wszystko ma: telefon, portfel, wizytówki, nowoczesną, plazmową spluwę. Będąc w strefie zagrożenia ściągnął już zupełnie krawat, ale wcale nigdzie go nonszalancko nie odrzucił - nie, nie, spakował go skrzętnie do kieszeni marynarki tak, by nie przeszkadzał, ale by w każdej chwili mógł go wyjąć i skompletować strój.



[Wybacz, Fenris - myślałem, że to normalne, że dopóki nie wchodzimy w interakcję z nikim, to możemy sobie pisać między sobą do woli]

Przez dobrą chwilę zastanawiał się, co mogła znaczyć odpowiedź cyborga, ale przebiegający obok policjant wytrącił go z rozmyślań.

Ruszył ku skarbcowi dowodowemu, żałując po drodze, że nie zsynchronizował z Rousedem żadnego commlinka. Krok po kroku, gorączkowo poprzeciskał się między ludźmi przygotowującymi się do obrony lub ewakuującymi się.
Gdy dotarł do celu, odebrał ewentualną kamizelkę i hełm, jeśli tylko takie wydawano. Jeśli personel nie oponował, to Silas zaczął im pomagać w skarbcu dowodowym, przeglądając listę zinwentaryzowanego sprzętu - przeglądając uważnie, wypatrując przy okazji fantów, które mógłby przy okazji zwędzić. Nie był byle opryszkiem, ale brał pod uwagę, że w skarbcu mogło znajdować się coś, co w przyszłości mógłby wykorzystać do szantażu lub wyświadczenia komuś przysługi. Narzędzie zbrodni dokonanej przez znajomego polityka? Fałszywe paszporty wskazujące na powiązania z CIA? Pendrive mafijnego bossa z księgami rachunkowymi, które tenże boss chętnie by odzyskał? Miał oczy otwarte i mógł liczyć wyłącznie na szczęście, ale z nadarzającej się okazji nie mógł nie skorzystać. Unikając kamer i zasłaniając się pomocą, skorzysta pewnie z okazji i świśnie coś, co nietrudno będzie mu ukryć w marynarce lub aktówce.

Bez względu na to, czy powiedzie mu się działanie w skarbcu, czy też nie, w dalszej kolejności uda się w poszukiwaniu Rouseda - a jeśli go nie znajdzie, to zwyczajnie zadzwoni, jeśli odpowiedni numer otrzymał. Pokaże się po drodze komendantowi, dając znać, że jest obecny na polu bitwy, ale w gruncie rzeczy trzymać się będzie w zasięgu wzroku cyborga - wynajętego przecież do ochrony.
Silas był zresztą ciekaw, jak funkcjonuje nietypowa technologia usprawniająca jego najemnika.

Gdzieś po drodze pomyśli pewnie jeszcze o fortelu mylącego wrogie roboty przy pomocy wspominanej technologii, ale w biegu zabraknie mu pewnie czasu do relizacji wybiegu. Zgarnie tylko jakieś dwa policyjne tablety, by mieć dostęp do danych dotyczących panującego w mieście - w Stanach? - kryzysu.