Siedziba Brata Voodoo

W porządku, tego Billy się nie spodziewał. Nie, nie chodziło o to, że nie oczekiwał zupełnie żadnych kłopotów, bo pułapka sama w sobie mimo wszystko tak bardzo by go nie zaskoczyła. Liczył się z nią, ale zwyczajnie wolał wierzyć w to, że - z nią czy bez niej - przeniosą się przynajmniej w miejsce, w którym będą mogli zrobić dla kogoś coś dobrego. To liczyło się dla niego bardziej od własnego bezpieczeństwa. Może i nie lubił umyślnie wystawiać się na niebezpieczeństwo, ale przy odpowiedniej motywacji - czyli właściwym celu - długo się nad tym nie zastanawiał.
Nie, zdziwiło go coś innego, a mianowicie ta nagła i wszechogarniająca ciemność. Przyzwyczaił się już do tego, że kiedy gdzieś się teleportował, jego energia jeszcze przez chwilę wokół niego krążyła, przy okazji oświetlając dla niego na błękitno okolicę... Teraz zaś została gwałtownie odcięta i to od razu po pojawieniu się na obcym obszarze. Nie mógł to być przypadek, choć chłopak nie był pewien co dokładnie stanowiło problem. Jeżeli jednak coś wpływało na jego zdolności, to nie potrzebował innych powodów, aby z góry uznać, że faktycznie musieli się mieć na baczności.
Pomimo tej świadomości, Kaplan tak czy siak natychmiast i w dodatku wręcz instynktownie spróbował pobudzić do życia swoje moce, przyzwać je do dłoni, otoczyć je świetlistymi kulami - lecz nie dało to żadnego efektu. Starał się nie panikować, powtarzał sobie w myślach, że powinien zachować spokój, lecz serce tak czy siak biło mu jak oszalałe i odnosił wrażenie, że przesunęło się jakoś tak w okolice gardła, zaś w jego klatce piersiowej pojawił się nieprzyjemny uścisk. To zabawne, że jeszcze z rok temu nie posiadał żadnych nadprzyrodzonych możliwości i jakoś funkcjonował, nawet jeżeli kiepsko, teraz zaś brak dostępu do mocy wywoływał w nim nagły przypływ paniki. Szkoda, że nie wiedział nic więcej, bo w tej chwili nie potrafił nawet określić czy jego kłopoty wynikały z jakiejś blokady, z odsysania energii z otoczenia... Czy jeszcze z czegoś innego. Znając przyczyny być może coś by wskórał. Jakoś ten problem obszedł lub go sforsował... Ale tak? Nie chciał marnować na to energii, a w końcu nie miał pojęcia czy przy próbach z niego uciekała czy zupełnie nie odpowiadała na wezwanie.
Szczęście w nieszczęściu, że ten mrok nie utrzymywał się bardzo długo. Co prawda jego ustąpienie nie odsłoniło niczego pocieszającego, wprost przeciwnie, ale Billy i tak wolał już zobaczyć co ich otaczało i spróbować się na to przygotować, niż trwać w ciemnościach. Niewiedza była najgorsza. Głównie dlatego, że zazwyczaj wyobraźnia chłopaka podsuwała mu obrazy gorsze od tych, z którymi miał do czynienia w rzeczywistości... Z drugiej strony obecna sytuacja i bez tego nie wyglądała najkorzystniej.
Mrugając szybko, aby znów przyzwyczaić wzrok do jasności, nastolatek powoli potoczył spojrzeniem po pomieszczeniu, w którym się z bratem znajdowali. Było... Spore i kamienne, to rzuciło mu się w oczy jako pierwsze, a do tego nieźle zabałaganione, lecz nie w sposób sugerujący zrażonego do idei porządku właściciela, a wyraźne kłopoty. Nikt raczej nie niszczył swoich mebli dla przyjemności czy ze względu na nietypowe poczucie estetyki. Chociaż... W porządku, może jednak trafiłoby się parę takich osób, ale jakie były szanse na to, że właśnie ktoś taki tutaj rezydował? Kaplan wolał założyć, że coś się w tym miejscu stało. Coś złego. Jego wzrok przesunął się jeszcze po trumnach - i znów musiał sobie w myślach przypomnieć, aby nie panikować, bo żadnych zombie czy wampirów nie było przecież w tym momencie widać na horyzoncie - oraz po tych wszystkich... Religijnych ozdobach... Aż zatrzymał się na klatce schodowej. Jasna droga ucieczki, skoro teleportacja nie wchodziła w grę.
Tyle że oczywiście byłoby zbyt pięknie, gdyby to się okazało takie proste. Spojrzenie chłopaka powoli osunęło się na znaki, które jarzyły się na podłodze i najwyraźniej rozchodziły się wokół niego i Tommy'ego - na którego a nie mówiłem? Billy wciąż czekał i głównie dlatego nie odzywał się jako pierwszy... Choć po części również ze względu na to, że oddychał trochę za szybko i nieco za ciężko, czego nie chciał dać po sobie tak łatwo poznać. Nie to, żeby wstydził się tej reakcji, nie do końca... Ale wolał ją zachować dla siebie.
Podążając wzrokiem za wzorami na kamiennej podłodze, nastolatek aż sam musiał się obrócić... I wówczas dotarło do niego, że nie byli w tej sali sami, przez co odruchowo lekko się wzdrygnął - a następnie szarpnął ciałem tak, aby znaleźć się przodem do nieznajomego... Chociaż nie. Nie do nieznajomego, gdyż ten strój, fryzura... Znaki... Och. Och.
- To on. To znaczy, on nas tutaj wezwał. Albo... Prawdopodobnie raczej ktoś, kto się pod niego podszywał, ale jego obraz widziałem... - poinformował Tommy'ego nieco niezręcznym tonem, w miarę mówienia zresztą zwalniając i cichnąc. Ręce chłopaka instynktownie powędrowały w górę i objął się nimi luźno w pasie, nawet nie myśląc o tym, co mógł tym gestem wyrażać, po czym zerknął na speedstera z zastanowieniem. Aż przygryzł na moment dolną wargę, w myślach rozważając ich opcje.
Co było priorytetem? Odzyskanie zdolności. Wydostanie się stąd. Może obudzenie tego mężczyzny, bo skoro znajdował się w takim stanie, to chyba jednak nie był ich oprawcą... A kto wie, być może potrafiłby im pomóc. Jak długo energia Billy'ego wróciłaby do normy, mógłby go uleczyć i przywrócić mu przytomność, dlatego musieli zrealizować poprzednie punkty programu. Jak? Logiczne wydawało się postawienie na opuszczenie lub usunięcie tego kręgu. Który... Mógł nie tylko blokować moce, ale i ich więzić. A nastolatek chyba nie chciał sprawdzać na własnej skórze tego, czy próba przekroczenia linii wyrządziłaby im jakąś krzywdę, czy może tylko została zablokowana - czy nic z tych rzeczy.
- Myślisz, że byłbyś w stanie wysadzić jedną z tych płyt? Ale po drugiej stronie, nie przy nim. I... Tylko wierzchnią warstwę? - przerwanie wzoru wydawało mu się najlepszym pomysłem na początek, ale trochę obawiał się odłamków... Oraz tego, że mogliby przebić się piętro niżej. Choć przy tylko jednej płycie to ostatnie nie powinno im zaszkodzić, bo raczej nie zawaliliby przy okazji całej podłogi. Konstrukcja musiałaby być w tragicznym stanie.
Gdyby Tommy przystał na jego sugestię i przystąpił do dzieła, Billy ustawiłby się za nim, aby nie blokować mu widoku i nie wchodzić w drogę. Domyślał się, że rówieśnik tak czy siak będzie w stanie uchylić się przed zagrożeniami albo nawet je wyłapać czy odtrącić, dlatego o niego się nie martwił. O siebie i tego mężczyznę już bardziej, w związku z czym czekał w gotowości, starając się przyzwać swoje moce. Kiedy tylko by mu odpowiedziały - o ile by to zrobiły - zamierzał wygenerować dość energii, aby utworzyć przed sobą tarczę na odłamki... Lub podest, na którym mogliby wylądować, gdyby podłoga jednak nie wytrzymała. A jeśli przerwanie kręgu im się nie uda lub nic nie da... Wtedy będą się martwić dalej.

Billy nie zareagował już na to - w pełni oczekiwane - a nie mówiłem. Nawet nie przewrócił oczami, choć trochę miał na to ochotę... Trochę bardzo... Ale doszedł do wniosku, że wytykać różne rzeczy będą sobie mogli później, gdy już się uwolnią. Rzecz jasna najwyraźniej Tommy uważał inaczej, bo nie byłby sobą, gdyby nie kontynuował temat, lecz na jego dalsze słowa Kaplan rzucił mu tylko długie spojrzenie, prawdę mówiąc nie wyrażające na przykład skruchy czy zakłopotania, których można by się było w tych okolicznościach po nim spodziewać. Jego wzrok zdawał się być wręcz spokojniejszy od tego, jak chłopak się czuł. Przy czym akurat to nie był wielki wyczyn.
Taki stan rzeczy wynikał głównie z faktu, że Tommy, zapewne nieświadomie, użył słów, które tylko utwierdziły Billy'ego w słuszności jego postępowania. Jasne, nie chciał, żeby zostali złapani w pułapkę, nawet jeżeli brał tę opcję pod uwagę. I zgoda, miał trochę wyrzuty sumienia ze względu na to, że postawił brata w takiej sytuacji... Ale w dalszym ciągu czuł się przekonany o tym, że zrobili dobrze. Byli bohaterami, jak by go speedster nie przedrzeźniał. A ten mężczyzna potrzebował ich pomocy. Oczywiście najpierw musieli jej udzielić samym sobie, ale on był następny w kolejce.
Billy czekał więc grzecznie i już w milczeniu z tyłu, tak daleko od mającej wybuchnąć płyty, jak tylko mógł sobie na to pozwolić w kręgu - i w ten sposób dawał Tommy'emu czas na działanie. Nie chciał mu przeszkadzać, wolałby go nie zdekoncentrować, więc po prostu nie zwracał na siebie jego uwagi. Jeszcze coś poszłoby wtedy nie tak i na przykład wysadziłby zbyt wielki fragment podłogi - albo gorzej... Nie, lepiej nie ryzykować.
W związku z tym, jaką pozycję zajął, Kaplan nie bardzo mógł obserwować poczynania speedstera, a przynajmniej nie ze szczegółami. Więcej informacji dawały mu z kolei dobiegające z okolicy brata odgłosy, początkowo świadczące przede wszystkim o pęknięciu podłogi... Co samo w sobie nie zmieniło ich sytuacji, bo od razu to sprawdził... Aż nagle kolejny dźwięk sprawił, że nastolatek aż się wzdrygnął i odruchowo uniósł ręce, osłaniając nimi twarz, szyję, a przy okazji część klatki piersiowej. Jego oczy instynktownie się zamknęły, choć teoretycznie i tak zostały zablokowane przed obrażeniami.
W następnej chwili poczuł kilka uderzeń w różnych miejscach na ciele, nieprzyjemnych i mimo wszystko niespodziewanych, ale jednak drobnych... Choć i tak na moment zacisnął mocniej szczęki. Trafienia te zabolały i nie musiał nawet sprawdzać, by wiedzieć, że pewnie będzie miał po nich siniaki, ale... Ale to nic. Kiedy tylko odzyska dostęp do swoich zdolności, to się ich pozbędzie. No, może niekoniecznie od razu, bo wypadałoby zachować energię na ważniejsze sprawy, ale później, po powrocie do domu - czemu nie? Albo najpierw się prześpi, a potem nimi zajmie. To brzmiało na jeszcze lepszy plan.
Chłopak powoli otworzył oczy i zmuszony był zamrugać szybko, a potem i tak je zmrużyć, w dalszym ciągu je chroniąc, lecz teraz już nie przed odłamkami, a przed mniej groźnym pyłem. Spróbował pomachać dłonią przed twarzą, lecz prawdę mówiąc wiele to nie dało. Chyba musieli po prostu poczekać na to, aż chmura sama opadnie... Co nie powinno długo potrwać. Chyba. W końcu raczej nie będzie z własnej inicjatywy przeczyła grawitacji, prawda? Przynajmniej o ile jej drobinki nie były na tyle lekkie... Ale na to teraz też nie mogli wiele poradzić, bo Billy wolał nie prosić brata o małą trąbę powietrzną, by usunąć ten pył.
Jego uwagę zwrócił zresztą ten nagły kaszel, który - jak się szybko zorientował - nie pochodził od Tommy'ego, a oczywiście od niego samego również nie. Zaskoczone spojrzenie Kaplana dla pewności przesunęło się po otoczeniu, aż w końcu padło na ciemnoskórego mężczyznę, który był tu wraz z nimi uwięziony. Nie to, żeby nie domyślał się, że to właśnie on był źródłem dźwięku, ale odruchowo przeczesał pomieszczenie na wypadek, gdyby w ciągu tych paru sekund sytuacja uległa jednak zmianie. W końcu przez chwilę miał zamknięte oczy, a ten pył również utrudniał widzenie.
Jako że Billy znajdował się w zasadzie tak blisko mężczyzny, jak tylko mógł przebywając w kręgu, był w stanie dosłyszeć dobiegające od niego słowa... Choć tak czy siak musiał się wysilić, aby je wyróżnić i zrozumieć. Czyli... To jednak on ich wezwał? Nikt się pod niego nie podszywał? Ale skoro mówił, że nie powinni byli tutaj przybyć, to najwyraźniej został do tego w jakiś sposób zmuszony... Albo może to rzeczywiście nie on był odpowiedzialny, a jedynie świadomy tego, co się wydarzyło? Powinni go o to spytać. Zaraz po uwolnieniu się, bo jednak lista priorytetów nie uległa większym zmianom.
Kaplan bez namysłu ustawił się przodem do nieznajomego - bo może i otrzymał jego imię i nazwisko, o ile w ogóle prawdziwe, ale wciąż go przecież nie znał - i zrobił to akurat na czas, by zobaczyć jego otwierające się oczy... Oraz zaskoczenie malujące się na jego twarzy, przez które brwi chłopaka również lekko się uniosły. W porządku, czyli to nie ich się tutaj spodziewał. Najwyraźniej. Co... Mogli już wywnioskować po tym, że zwracał się do jakiegoś strażnika, ale zawsze dobrze było otrzymać dodatkowe potwierdzenie. I zaraz - co on zrobił? Opcja ze zmuszeniem zyskała właśnie parę punktów prawdopodobieństwa. Chyba że mężczyzna działał jednak z własnej i nieprzymuszonej woli, tylko popełnił jakiś błąd.
- Też chcielibyśmy się dowiedzieć. Ale na początek bardziej przydałaby się nam informacja o tym, jak pozbyć się tego kręgu. Albo go chociaż opuścić - zwrócił się do nieznajomego, po czym rzucił okiem ku bratu. Przy okazji był też w stanie za nim zobaczyć, że błyszczące linie przemieściły się niżej, czyli zniszczenie płyty tak naprawdę niczego im nie dało... To znaczy, poza sprawdzeniem jednej możliwości. I obudzeniem ich obecnego towarzysza. Z drugiej strony to wciąż pozostawiało im nadzieję, że jeżeli znajdą odpowiedni sposób na przerwanie kręgu, to jego efekty zostaną usunięte... Bo wcześniej przez moment Billy martwił się, że sama jego fizyczna manifestacja nie miała żadnego znaczenia. Co wciąż mogło mieć sens, ale starał się być dobrej myśli.

Prawdę mówiąc Billy zostawiał teraz Tommy'ego z grubsza samemu sobie. Głęboko wierzył w to, że brat nie zrobi nic... Cóż, nic bardzo głupiego... Przynajmniej świadomie... Więc dawał mu w zasadzie dowolność działania, a w tym czasie skupiał się na nieznajomym, bo jednak zebranie informacji wydawało mu się ważniejsze od dalszego działania w ciemno - a liczył na to, że mężczyzna będzie jednak wiedział coś istotnego. Nawet jeżeli nie poda im gotowego rozwiązania, to może chociaż wyeliminuje jakieś opcje, a to już przyspieszy sprawę i pozwoli im, albo raczej w tym wypadku Tommy'emu, zaoszczędzić siły... Więc tak, w jego mniemaniu warto było spróbować.
Kaplan słuchał więc uważnie i starał się zapamiętać każde słowo padające z ust ich współwięźnia, nawet te pozornie nieistotne. Pierwsza część jego wypowiedzi była dość oczywista - to znaczy, chłopak tak czy siak domyślał się, że musiało się stać coś podobnego, więc właściwie otrzymał tylko potwierdzenie niektórych swoich przypuszczeń. W związku z tym nastolatek kiwnął jedynie powoli głową na znak zrozumienia i zachęty do dalszego mówienia, sam zaś się nie odezwał, żeby nie przerywać wyjaśnień... Które i bez tego musiały być dla mężczyzny wystarczająco stresujące, męczące i przede wszystkim bolesne. Szczególnie to ostatnie Billy'ego niepokoiło, ale w gruncie rzeczy nic nie mógł na to teraz poradzić, zaledwie mu współczuć. Później, gdy wydostaną się już z tego kręgu - jasne, chętnie. Oby była to tylko kwestia czasu, bo wcale nie miał pewności, że ich nowy znajomy posiadał go dużo.
Pomimo tego, że jego uwaga skupiała się na opowieści mężczyzny, w jednej z dłuższych przerw pomiędzy jego słowami Kaplan tak czy siak zdążył zauważyć coś niewielkiego, co zleciało z góry... Czyli najpewniej z sufitu, bo innego wyboru tu raczej nie było. Jego czoło zmarszczyło się na moment, a głowa od razu odchyliła lekko do tyłu, gdy spojrzał ku sklepieniu... Potem zaś szybko w dół, odruchowo szukając wzrokiem na podłodze tego, co musiało się oderwać. To nie świadczyło na ich korzyść, jeżeli pomieszczenie już teraz się rozpadało... Tknięty nagłym przeczuciem, nastolatek rzucił okiem ku bratu i złapał go - jeszcze? - z wyciągniętą czy może już cofaną ręką. Od razu zmrużył oczy, traktując Tommy'ego krótkim, ostrzegawczym spojrzeniem, nim jego zainteresowanie powróciło ku ich źródłu informacji.
Tyle że... Dalsze wyjaśnienia mężczyzny sprawiały, że Billy z każdą chwilą czuł się coraz bardziej niekomfortowo. Podejrzewał, że określenie strażnik ziemskiej magii mogło się odnosić do Doctora Strange'a, ale strzelał tak głównie dlatego, że to właśnie on przychodził mu do głowy jako pierwszy pod hasłem silny i dobrze znany mag. Co... Nie zmieniało faktu, że pewnie o wielu innych chłopak nawet nie słyszał. To znaczy, owszem, była jeszcze Scarlet Witch, ale po pierwsze w jej przypadku oczekiwałby odmiany na strażniczkę, a po drugie... O niej wiedział chyba wszystko, co tylko wypłynęło do opinii publicznej. Czyli głównie do internetu. Zorientowałby się, gdyby nosiła taki tytuł. No i chyba widział adresata tej wiadomości, prawda? Więc tak. Prawdopodobnie prędzej w grę wchodził Doctor Strange.
Skazanie na śmierć też nie brzmiało zbyt dobrze. Na te słowa Billy przygryzł nawet na moment dolną wargę... I najwyraźniej słusznie zrobił, gdyż dzięki temu całkiem skutecznie stłumił wszelkie odgłosy, jakie mógłby z siebie wydać przy pochwałach, które niespodziewanie wypłynęły z ust, cóż, najwyraźniej maga. Inaczej chyba by się przez nie nerwowo roześmiał lub, alternatywnie, jękiem naśladowałby odgłos umierającego wieloryba - a to raczej nie była najlepsza chwila, aby poinformować ich towarzysza, że sam Kaplan z czarami szczególnie wiele wspólnego nie miał. Jeżeli nawet je wykorzystywał, co, owszem, brał pod uwagę na równi z psychokinezą, to bardzo nieświadomie... I tak naprawdę od niedawna, bo chyba nawet nie od roku. Nie, sądząc po tym, jak źle mężczyzna teraz wyglądał, nastolatek nie zamierzał mu dokładać kolejnego zmartwienia.
Za to... Zainteresowało go coś innego, o czym wspomniał. W końcu zaczęły się pojawiać konkrety. Czyli... Magia odpadała nie tylko w kręgu, ale w całej sali. To raz. Wyjście poza jego zasięg zawali im na głowy sufit, to dwa, a chłopak odnosił wrażenie, że wcale nie znajdowali się płytko pod ziemią - w innym wypadku liczyłby na to, że Tommy mógłby wytworzyć wir, który zgarnąłby i odrzucił na boki gruzy i grunt... Ale w takim wypadku nie powinni z tym ryzykować. Szczególnie, że trąba powietrzna pewnie zrobiłaby im krzywdę, skoro nie mogli postawić żadnej bariery. Chyba że...
- W porządku, ale mówisz, że działają te stare uroki, czyli w otoczeniu wciąż jest magia. Tylko... Nie możemy używać własnej. A manipulować tamtą? Odessać ją jakoś, skierować do czegoś innego... Do zniszczenia kręgu, wytworzenia tarczy albo po prostu do teleportowania nas na górę? Albo moglibyśmy spróbować ją usunąć, jeżeli krąg się nią karmi. To przecież tylko energia - zauważył, teraz już od czasu do czasu zerkając na Tommy'ego, by mieć pewność, że z własnej inicjatywy nie zrobi niczego podejrzanego. Chociaż... Szczerze powiedziawszy wątpił, aby miało się tak stać.

Towarzystwo Tommy'ego już od dłuższego czasu sprawiało, że Billy nabierał coraz większej praktyki w rzucaniu spojrzeń stanowiących mieszankę frustracji i zrezygnowania, może z drobnym dodatkiem pod postacią desperacji. Takim właśnie obdarzył brata w chwili, gdy ten odniósł się do Strange'a, co zresztą ich towarzysz prędko znowu podłapał. Dla Kaplana akurat ta droga wydawała się kompletnie zasypana i nieprzejezdna, więc nie chciał tracić na jej rozważanie czasu. Szczerze wątpił w to, aby Doctor miał odebrać wiadomość, która umyślnie została zbita z telepatycznej trasy, a poza tym... Jego obecność tak naprawdę niczego by dla nich nie zmieniła. Po prostu siedzieliby tutaj z jeszcze jedną osobą, która też nie mogłaby użyć magii.
Szkoda, że na tej głębokości praktycznie na pewno nie działały telefony. Niby mogliby sprawdzić, ale tyle metrów pod ziemią... Nie było co robić sobie nadziei. Niestety, bo w innym wypadku Billy zasugerowałby po prostu sprowadzenie do nich Americi. Jej zdolności nie opierały się na czarach, prawda? Przynajmniej tak mu się wydawało... Więc, teoretycznie rzecz biorąc, mogłaby przebić się do nich przez wymiary. Może i wymagałoby to odrobiny kombinowania i pochłonęłoby trochę czasu, ale w końcu by do nich dotarła i wyciągnęła ich tą samą drogą na zewnątrz. Albo dosłownie by się do nich dokopała... Tak, to też potrafił sobie wyobrazić.
- I nie liczymy - odparł krótko na, popierające jego przemyślenia odnośnie Strange'a, słowa mężczyzny, nie ustosunkowując się jednak do reszty jego wypowiedzi. Jak dla niego ten cały Ogun zabrał się do sprawy od złej strony, ale daleko mu było do poprawiania błędów w rozumowaniu i planach przestępców. Jeszcze zaczęliby się uczyć. Poza tym... W myśl podjętej wcześniej decyzji o tym, by nie dobijać maga, Billy uznał, że najlepiej będzie, jeżeli tę kwestię znajomości z Doctorem wyjaśnią... Później.
Kolejna informacja zainteresowała już nastolatka bardziej... Tyle że niestety również potwierdzała jego dotychczasowe wnioski. Znajdowali się głęboko pod ziemią, więc nie mieli co liczyć na nawiązanie połączenia z komórki. Chłopak zastanawiał się też w jaki sposób mauzoleum w ogóle się opuszczało, tak w normalnych warunkach, skoro najwyższe poziomy leżały już kilka metrów pod poziomem gruntu... Ale może mężczyzna nie liczył jakichś prowadzących na zewnątrz schodów albo czegoś podobnego. Opcjonalnie wchodził i wychodził tylko za pomocą magii.
- Nowy pomysł. Do tego repozytorium da się dostać bez czarów, nie będąc tobą i... I tak dalej? Niekoniecznie głównymi drzwiami. Wystarczy możliwość przebicia się albo przeniknięcia przez ścianę, cokolwiek. Bo jeżeli tak i jeśli znajduje się w nim coś, co mogłoby nas teleportować na górę lub otoczyć barierą przed spadającym sufitem, to może Speed zdążyłby się tam wybrać, zabrać to coś, wrócić i to uruchomić. Musiałbyś mu tylko podać jak najbardziej dokładne instrukcje, żeby nie marnował czasu na szukanie i zastanawianie się co zrobić - co prawda Kaplan mówił może, ale był praktycznie pewien, że Tommy by się z tym wyrobił. Ta podziemna budowla nie mogła być przecież aż tak duża, a on potrafił przebywać ogromne dystanse w krótkim czasie... Może na zamkniętym i zakręcającym terenie byłoby to dla niego trudniejsze, zgoda, ale póki co inne rozwiązanie nie przychodziło Billy'emu do głowy... A coś zrobić przecież musieli. To znaczy, zakładając, że w ogóle dobrze zrozumiał maga i naprawdę mogli przekroczyć krąg, tylko skończyłoby się to zawaleniem sklepienia. Choć... Nawet jeżeli nie, to speedster tak czy siak był w stanie przez niego przeniknąć, więc wszystko w porządku.
Oczywiście plan ten zawierał sporo założeń. Że Tommy zdąży, że te artefakty będą wciąż działały, że któryś z nich faktycznie im się przyda... Ale to ostatnie właśnie chciał ustalić, a z poprzednią kwestią ich towarzysz zdawał się czuć dobrze, więc to już coś. Niezłe szanse. Tak naprawdę całe niebezpieczeństwo tego przedsięwzięcia opierało się więc na dwóch głównych niewiadomych... Na tempie Tommy'ego i na tym, czy będzie w stanie użyć potrzebnego im artefaktu. Co prawda po powrocie mógłby go też któremuś z nich przekazać, ale w ich rękach potrwałoby to już dłużej... A w tym czasie przecież wszystko już by się prawdopodobnie waliło. Czyli zły pomysł.
Chyba że Speed zabrałby się wtedy za wytwarzanie wiru, aby przez chwilę odrzucać od nich gruzy, ale w takim wypadku mieliby z kolei problem ze znalezieniem się w jednym miejscu, bo mag w dalszym ciągu był przykuty do ściany. Tommy nie mógłby poruszać się wokół niego, więc nie potrafiłby go tą metodą osłonić. A próba uprzedniego wyciągnięcia lub uwolnienia mężczyzny kolidowałaby z całą resztą tego planu, bo zużyłaby cenne chwile, które speedster naprawdę powinien wówczas poświęcić na coś innego... Niedobrze.

Billy czekał w napięciu na - oby pozytywną - odpowiedź, przez większość czasu spoglądając na maga, lecz momentami zerkając też szybko na brata... I to nie tylko po to, aby upewnić się, że w dalszym ciągu niczego nie kombinował, choć nie mógłby szczerze powiedzieć, iż nie był to jeden z czynników powodujących jego postępowaniem. Nie to, żeby naprawdę oczekiwał, że Tommy coś zrobi, ale... Powiedzmy, że zdawał sobie sprawę z tego, jak irytujące musiało być takie trwanie w miejscu dla kogoś, kto funkcjonował o wiele prędzej od przeciętnej osoby i nie mógł tego wyłączyć. Znudzenie dyskusją i zniecierpliwienie wcale by go w tych okolicznościach nie zdziwiło.
Kaplan sam miał ochotę zacząć na przykład bębnić o coś palcami lub w jakikolwiek inny - drobny - sposób fizycznie dać ujście zdenerwowaniu. Powstrzymywał się przed tym, jasne, ale to nie oznaczało od razu, że nie posiadał takiego odruchu. Na szczęście przynajmniej dla niego oczekiwanie nie dłużyło się aż tak bardzo, jak musiało dla Tommy'ego, lecz każda sekunda i tak zdawała się nienaturalnie przeciągać... Jak działo się chyba zawsze w nieprzyjemnych, trudnych czy męczących sytuacjach.
W końcu jednak mężczyzna przemówił ponownie i Billy znów skupił na nim praktycznie całą swoją uwagę, ostrożnie zakładając, że speedster prawdopodobnie zrobi to samo. W pierwszej chwili w klatce piersiowej chłopaka pojawił się już znajomy, niemiły ciężar, gdyż wypowiedź maga zdawała się sugerować, iż z najnowszego planu - o ile pomysł zasługiwał w ogóle na to miano - również nici... Ale wystarczyło jedno oprócz i ta dłuższa chwila wahania, aby nadzieja powróciła. Nie była może wielka i potężna, a nastolatek już myślał nad innym rozwiązaniem na wypadek, gdyby to faktycznie miało odpaść... Ale nawet taka była przecież lepsza od jej całkowitego braku.
Wyglądało jednak na to, iż słusznie nie nastawiał się na wiele. Przygryzając lekko dolną wargę, chłopak zgodnie ze wskazaniem ich gospodarza przeniósł spojrzenie na jego bok. W oczach Kaplana pojawiło się wahanie, niezdecydowanie, początkowo jeszcze słabo widoczne, lecz z każdą chwilą wyraźniejsze... Lub może wypadałoby raczej powiedzieć, iż z każdym kolejnym słowem instrukcji maga. Nie martwił się jedynie tym, jak niepewne się to wszystko wydawało. Pod tym względem naprawdę na więcej nie liczył. Bardziej przeszkadzał mu natomiast fakt, iż w takim wypadku - gdyby się na to zdecydowali - najwyraźniej wychodziliby z pułapki tylko we dwóch, a nie w trzech... I z tym Kaplan miał już problem. Całkiem spory. W związku z czym w pierwszej kolejności rzucił okiem ku bratu, chcąc ocenić jego reakcję.
Tyle że to samo w sobie było niezłym argumentem za. To znaczy, jego obecność. W końcu Billy nie kierował się tylko swoim dobrem, ale i Tommy'ego... Nie wspominając już o tym, że gdzieś tam na zewnątrz znajdowało się zagrożenie do powstrzymania, w dodatku takie, którym najwyraźniej nie miały się zająć osoby z większym doświadczeniem i lepszym przygotowaniem... Jak na przykład Doctor Strange. Jeżeli zostaną tu wszyscy, to nic się nie zmieni. Lepszego pomysłu na ucieczkę nie posiadali... A raczej nie było takiej opcji, aby Tommy dał radę skutecznie uwolnić maga, a potem przenieść ze sobą na miejsce dwie osoby, wykonać wszystkie te kroki i polecenia - i zdążyć przed zapadnięciem się sklepienia. I bez tego początku może być niebezpiecznie. Ale... Po fakcie zawsze mogli coś z tym zrobić, prawda? W najgorszym wypadku ściągnąć tutaj kogoś, kto będzie w stanie przeprowadzić wskrzeszenie.
- Koniec wschodniego korytarza, mosiężne drzwi, zrobić krąg z cegły, skropić go spirytusem, później inkantacja i użycie sztyletu - powtórzył więc na początek, znów zerkając przy tym na mężczyznę, aby upewnić się, że wszystko zapamiętał dobrze i w poprawnej kolejności. Nie oznaczało to, że oprócz tego nie miał do niego kolejnych paru pytań, ale... To przecież nie tak, że w tej chwili aż tak bardzo gonił ich czas. Sufit jeszcze nie walił się im na głowy, więc powinni ustalić szczegóły póki stan ten się utrzymywał.
- Zapiszesz tekst na komórce? Tak czy siak pewnie ty będziesz musiał go wypowiedzieć. I... Zrobić wszystko inne - zasugerował Tommy'emu, rzucając na niego okiem. Ta kwestia trochę go zresztą martwiła. Czy siły wyższe albo cokolwiek innego, co kierowało mocą tego sztyletu, aby na pewno uznają wypowiadane w tak niesamowicie przyspieszonym tempie słowa? Oby. Powinny, prawda? Przecież takie istoty chyba też był super szybkie. Jak na przykład Thor... Miejmy nadzieję.
- W którą stronę jest wschód? I czy cegła i spirytus znajdują się tam gdzieś na widoku, czy będziemy musieli się za nimi rozejrzeć? Jeżeli to ostatnie, to gdzie, żebyśmy nie tracili czasu na poszukiwania? Wystarczy lekko naciąć się sztyletem do krwi czy potrzeba czegoś więcej? A poza tym... - w tym momencie chłopak zawahał się krótko, równocześnie lekko marszcząc czoło. Może przyszedł mu do głowy jeszcze jeden pomysł, ale szczerze mówiąc podejrzewał, że nietrafiony, bo w innym wypadku przecież mag sam by im o nim powiedział. Z drugiej strony zawsze warto było spróbować, a już szczególnie w sytuacji, gdy tak wiele zależało od ich decyzji.
- Mówisz, że to wszystko zabierze nas do skarbca. Czyli... To jedna stała, z góry ustalona droga? I dostępna tylko z pracowni? Czy na przykład moglibyśmy tu wrócić, wykonać krąg i całą resztę, żeby teleportować się z tobą? - dokończył wreszcie. Nawet jeżeli było to w ogóle możliwe, to oznaczało ponowne odbycie trasy, więc zabierało im cenne chwile, ale... Po prostu należało omówić wszystkie opcje. Bo może jednak. Choć ostateczna decyzja i tak powinna należeć do Tommy'ego, skoro to na nim spoczywała w gruncie rzeczy cała odpowiedzialność.

Stan mężczyzny niepokoił Billy'ego pod wieloma względami. Oczywiście przede wszystkim martwił się po prostu o niego, dokładnie tak, jak czyniłby w przypadku chyba dowolnie kogokolwiek innego. W żaden sposób tego nie ukrywał, choć w gruncie rzeczy objawiało się to głównie w jego pytaniach i w obstawaniu przy tym, aby znaleźć jednak metodę na wspólne opuszczenie podziemia, nie zaś w wyrazie twarzy. Owszem, wyglądał na poważnego oraz poruszonego, ale jego oblicze z natury nie popadało w głęboką ekspresję. Pod tym względem najbardziej zdradzały go oczy.
Tyle że poza tym chłopak przejmował się również instrukcjami, które otrzymywali od maga. Miał szczerą nadzieję, że z żadną się nie pomylił, ani niczego w nich nie opuścił... W tych okolicznościach nie byłoby to wcale takie dziwne, a oni przecież nie mieli innego wyjścia, jak tylko polegać na jego słowach. Sami niczego lepszego by już nie wymyślili, nie uzupełniliby rytuału o brakujący element, nie poprawiliby błędnego wyrazu w inkantacji...
Kaplan pozwolił aż sobie na krókie, nerwowe zerknięcie na brata, lecz zaraz potem znów skierował wzrok ku magowi, który z wysiłkiem udzielił im właśnie ostatniej odpowiedzi... I najwyraźniej zemdlał. Nastolatek poświęcił kilka krótkich sekund na spoglądanie na niego i układanie sobie tego wszystkiego w głowie, równocześnie zupełnie nieświadomie przygryzając dolną wargę, po czym nagle drgnął lekko. Zastanawianie się niczego już więcej by dla nich nie zmieniło, a co prawda niewielka zwłoka by im pewnie nie zaszkodziła... Ale ich towarzyszowi już tak. Jeżeli istniała w ogóle jakakolwiek szansa na to, aby mu pomóc, bez uciekania się do drastyczniejszych metod pokroju sprowadzenia kogoś do przywrócenia go do życia, to musieli się pospieszyć. Z tą myślą chłopak nabrał powoli powietrza głęboko w płuca, a następnie w podobnym tempie je wypuścił... I wreszcie znów spojrzał na Tommy'ego.
- Twoja decyzja. Jeżeli sądzisz, że zdążymy zebrać wszystko co potrzebne, wrócić tu, odstawić cały rytuał i w ten sposób zabrać go z nami, to... To ci ufam. Ale jeśli nie chcesz ryzykować... - nie dokończył, bo chyba tak naprawdę nie musiał. Przecież zaczął od najważniejszego, czyli od tego, że zostawiał wszystko w rękach brata. Przemilczana przez niego część wypowiedzi powinna być więc jasna. Zdawał się na niego, zamierzał dostosować się do jego postanowienia... Choć cała jego dotychczasowa linia pytań z pewnością sugerowała, że osobiście chciałby spróbować szczęścia. Po prostu w najmniejszym stopniu na to nie naciskał, po części przez to, by może trochę naprawić sytuację z tym całym wpadnięciem w pułapkę - mimo niechęci Tommy'ego do tej wyprawy - ale głównie dlatego, że... Że jednak czuł się za to wszystko odpowiedzialny. Więc bezpieczeństwo speedstera umieszczał najwyżej na liście priorytetów.
Nie żałował. Nie do końca i nie w tej chwili, gdy obaj byli jeszcze cali i zdrowi. Tak, wciągnął ich w kłopoty, ale w dalszym ciągu uważał, że w pewnym sensie dobrze się stało. Dzięki temu przynajmniej wiedzieli co się działo, mieli szansę pomóc - nie tylko temu mężczyźnie, ale i wielu innym osobom... Jak długo uda im się wydostać na zewnątrz, być może będą mogli zebrać jakieś wsparcie. Czy Doctora Strange'a? Tego Billy nie był pewien. Szczerze mówiąc wolałby tego chyba nawet uniknąć. Skoro wróg tak się na nim skupiał, to może lepiej byłoby go w to w ogóle nie mieszać... Przynajmniej chwilowo pozwolić przeciwnikowi sądzić, że skutecznie wyeliminował jedno zagrożenie?
Na szczęście istniały jeszcze inne opcje. Liczne. Zaczynając od reszty ich własnej drużyny, aż po dorosłych Mścicieli... Ktoś na pewno mógłby oderwać się od swoich zajęć - zapewne skupiających się wokół tych robotów - i do nich dołączyć. A jeżeli nawet nie bezpośrednio do nich, to przynajmniej do całej tej sytuacji. Uderzenie z różnych stron byłoby pewnie rozsądnym rozwiązaniem... Tak czy siak, Kaplan już podjął decyzję, że kiedy tylko nadarzy się ku temu okazja, to pierwszym jego ruchem będzie skontaktowanie się z kimś w Nowym Jorku. Tommy powinien docenić pomysł sprowadzenia posiłków. Może.

Zapytany o to, czy ich towarzysz niedoli umarł, Billy jedynie pokręcił przecząco głową, zaczynając zresztą powoli i z zauważalnym wahaniem, gdyż... No, prawdę mówiąc nie był tego na sto procent pewien. Zgadywał. Na podstawie tego, co widział, jasne, ale wciąż zgadywał. W tym momencie nie mogli się o tym w żaden sposób przekonać, ale Kaplan sądził, że klatka piersiowa mężczyzny wciąż się poruszała, nawet jeżeli w tych okolicznościach i z tej odległości ciężko było to stwierdzić, więc... Więc wolał założyć, że w dalszym ciągu żył. Jeszcze. Niekoniecznie na długo.
Albo raczej na pewno nie na długo, bo zaraz potem Tommy podjął decyzję. I... I Billy nawet się jej spodziewał, naprawdę, ale mimo wszystko nie czuł się z nią dobrze. Rozumiał ją. Nie mógł się z nią kłócić i to nie tylko dlatego, że przed chwilą z własnej i nieprzymuszonej woli zrobił krok w tył i zostawił tę kwestię w rękach brata. Poza tym takie postępowanie było po prostu logiczne i... I miało sens. Z tego co chłopak wiedział, nawet służby pokroju straży pożarnej działały zgodnie z zasadą, by najpierw upewnić się o własnym bezpieczeństwie, a dopiero potem ratować innych ludzi... Bo martwi nikomu nie pomogą i do niczego się nie przydadzą. Więc tak, Billy to wszystko akceptował.
Ale i tak mu się to nie podobało. W tym momencie jeszcze niczego nie zrobili, a on już czuł rosnące wyrzuty sumienia i to pomimo swojego postanowienia, iż po wszystkim, kiedy pył opadnie, sprowadzą tutaj kogoś, kto będzie w stanie wydobyć i wskrzesić maga. W ostateczności byłby nawet skłonny sam tego spróbować. Przynajmniej z pierwszą częścią powinien sobie dość łatwo poradzić, bo w końcu chodziło jedynie o przyzwanie go spod ziemi, praktycznie o teleportację... Tyle że całe to przedsięwzięcie musiało poczekać, bo Kaplan nie chciał wyczerpać swoich zasobów przed zajęciem się głównym zagrożeniem. Z jednej strony może ich nowy znajomy byłby w stanie z nim pomóc, z drugiej... Pewnie najpierw też potrzebowałby wypoczynku. Za duże ryzyko.
Chcąc, nie chcąc, nastolatek kiwnął więc powoli głową, w ten sposób wyrażając swoją zgodę, czy też może raczej poparcie dla decyzji bliźniaka. Z jego oczu wciąż dało się wyczytać wahanie, ale nie zamierzał protestować. Skupiał się na myśli, iż wkrótce naprawią sytuację... Pod tym względem i pod innymi również. Była to tylko kwestia czasu. Musiał w to wierzyć. Albo przynajmniej próbować w to wierzyć...
- Pamiętasz wszystko do zrobienia? Zapisałeś całą inkantację? Jeżeli tak, to chyba możemy zaczynać... Ty możesz - poprawił się, bo w końcu doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż sam miał po prostu... No, pewnie trzymać się Tommy'ego i tyle. Wiedział, iż dostała mu się o wiele lepsza rola. Nie dość, że nie musiał - bo nie mógł, co akurat było irytujące i przede wszystkim frustrujące - nic zrobić, to jeszcze cały ten proces z jego punktu widzenia wydarzy się pewnie w mgnieniu oka. W sekundę? Dwie? Prawdopodobnie nie zdąży nawet zarejestrować tego, co będzie się zaraz działo, więc... Więc nie będzie miał też czasu na to, aby się martwić. Za moment będzie po wszystkim, w dobry albo zły sposób. Ale jeżeli nawet w zły, to on sam pewnie już się o tym nie dowie.
- Będziesz potrzebował wolnych rąk, więc... Mam ci wejść na plecy czy jak? - spytał następnie, gotów dostosować się do opcji, którą wybierze speedster. Ta konkretna wydawała mu się najbardziej logiczna, żadna lepsza nie przychodziła mu w tej chwili do głowy, ale z drugiej strony wiedział, że nie był przecież żadną alfą i omegą i równie dobrze Tommy mógł wpaść na coś bardziej praktycznego. Choć... Nie miał pojęcia co. Niby w grę mogłoby jeszcze wchodzić przerzucenie przez ramię, ale wcale nie byłoby wygodniejsze i częściowo blokowałoby już jedną z rąk jego brata, czyli raczej odpadało.
Kaplan nie sądził, aby czas bardzo ich gonił. Wróg najwyraźniej się nie spieszył, więc parę sekund nie powinno sprawić im żadnej różnicy... Ale z drugiej strony zwlekanie również nie miało sensu. Mogli dyskutować do woli, powtarzać sobie instrukcję od maga, planować swoje - Tommy'ego - poczynania, lecz w gruncie rzeczy odwlekali tym jedynie nieuniknione. Prędzej czy później musieli wreszcie podjąć próbę ruszenia się z tego kręgu i przeprowadzenia rytuału. A sposoby tego opóźniania już się im kończyły. I to wcale nie tak, że Billy był taki odważny, że chciał jak najszybciej przystąpić do działania. Przeciwnie, martwił się i denerwował - wszystkim, o czym wiedziałby chyba każdy, kto go chociaż trochę znał... Ale i tak parł do przodu, bo nic innego im tak naprawdę nie pozostawało.

Billy nie miał problemu z wizją odpięcia peleryny - żadnego. Tak czy siak zakładał, że niedługo będzie mógł ją odzyskać lub odtworzyć, więc naprawdę było to dla niego kompletnie nieistotne. W związku z tym chłopak kiwnął jedynie głową, uczynił to, czego od niego wymagano, po czym wreszcie wspiął się na plecy brata... W gruncie rzeczy nie potrzebując jego instrukcji do tego, aby wiedzieć, iż powinien trzymać się mocno. Choć i tak tyle dobrego, że znajdował się z tyłu, zasłonięty jego ciałem, więc podróż nie powinna być aż tak zła... Przynajmniej pod kątem ruchu powietrza. Albo raczej ich ruchu przez powietrze... Nieważne. Za dużo o tym myślał, podczas gdy Tommy przygotowywał się już do biegu.
Nastolatek nie wiedział czy będzie to miało jakieś znaczenie, ale tak czy siak odruchowo zacisnął powieki. Pewnie, prawdopodobnie byłoby lepiej, gdyby cały czas obserwował rozwój wydarzeń, ale po pierwsze - przy takiej prędkości i tak nie byłby w stanie, a po drugie... Nie zdziwiłoby go to, gdyby oczy mu załzawiły - i to w najlepszym wypadku. Tak więc je zamknął. Dla komfortu, bezpieczeństwa i ugłaskania instynktu.
W związku z powyższym Kaplan głównie wyczuł i usłyszał moment, gdy wszystko się rozpoczęło... I - z jego perspektywy - w mgnieniu oka ustało. No dobrze, może nie było to najlepsze określenie, ponieważ mgnienie oka zajęłoby jednak trochę mniej czasu, ale i tak poszło szybko. Bardzo. I, zgodnie z jego przewidywaniami, nieprzyjemnie, choć pod nieco innymi względami, niż się tego spodziewał. Dobrze więc, że dla niego minął jedynie moment - który przeżył, a to wyglądało mu na generalnie dobry znak.
Nagły brak Tommy'ego był z kolei gorszym znakiem, ale z drugiej strony Billy nie wątpił w to, że brat zdążyłby go z siebie zdjąć, odstawić na ziemię, a potem gdzieś się przemieścić na tyle prędko, że on sam by tego nie zauważył... Więc nie przejmował się tym aż tak bardzo. Pomieszczenie, choć - delikatnie rzecz ujmując - nietypowe i trochę rażące po oczach, również nie wzbudzało jego obaw. Może nie nazwałby go do końca skarbcem, ale przypominało go na tyle, aby pasować do instrukcji, które otrzymali od maga. Kolejny plus. Czyli przynajmniej tę część wykonali dobrze... No, Tommy wykonał.
Zaskoczenie stanowił natomiast widok ich gospodarza - obecnie leżącego na podłodze... Zaskoczenie oraz przede wszystkim ulgę, nagłą, gwałtowną, silną, zdejmującą ciężar z serca, gdyż Billy naprawdę nie czuł się dobrze zostawiając go w tyle, nawet jeżeli tłumaczył sobie, że takie rozwiązanie miało w tym momencie najwięcej sensu. Czyli jednak nie będą musieli szukać kogoś, kto go - w najgorszym wypadku - wskrzesi. A leczenie chyba wciąż wchodziło w grę, nawet teraz, od razu, bo sama myśl o tym wywołała już mrowienie w palcach chłopaka, jak gdyby jego energia donosiła o swojej gotowości, gdyby jej potrzebował. Innymi słowy, to był priorytet na teraz, a potem będą mogli się wydostać i... I zająć kryzysem w mieście.
Nastolatek już zamierzał ruszyć z miejsca, aby zająć się realizacją pierwszego punktu ze swojej mentalnej listy, gdy wyczuł coś przy swojej szyi i... Och, powinien był się tego spodziewać, naprawdę. Czego on oczekiwał, że niby coś pójdzie dla nich gładko? Jego zrezygnowanie było praktycznie równe zaalarmowaniu, gdy obrócił lekko głowę, aby ostrożnie zerknąć za siebie... A wówczas obie jego brwi powędrowały prosto w górę, wyraźnie ukazując jego zaskoczenie. W porządku, to było już dziwniejsze. I zgoda, może serce zabiło mu szybciej... Ale potrzebował dosłownie kilku sekund na przetworzenie tych nowych informacji - wizualnych i zasłyszanych - aby wydać z siebie dość żałosny, pełen frustracji jęk.
- To opętanie, prawda? Jesteś duchem albo bóstwem Voodoo? Czy tylko magiem jak twój... Brat? - spytał, bo to było silniejsze od niego. Z drugiej strony powstrzymał się przed zasugerowaniem demona, który kojarzył mu się z opętaniem bardziej od duchów i bóstw... Choć może faktycznie nie w Voodoo. U nich to było trochę skomplikowane, a Billy naprawdę znał się lepiej na innych religiach. Tę tylko trochę liznął.
- Tak czy siak, to dłuższa historia, ktoś... Ogun? Zaatakował twojego brata, a potem nas tutaj sprowadził. Um, przez pomyłkę. Bo chciał Doktora Strange'a. Przygotował pułapkę, a twój brat poinstruował nas jak się z niej wydostać, a przy okazji, skoro jesteś w ciele mojego brata, to nie powinieneś być w stanie przejrzeć jego wspomnień, żeby to wszystko sobie potwierdzić? I czy mógłbyś w miarę możliwości pospieszyć się z weryfikacją, bo chcę zobaczyć czy dam radę go uleczyć? - pod koniec swojej wypowiedzi Billy ruchem głowy wskazał nieprzytomnego mężczyznę, uważając jednak na to, aby nie zrobić sobie krzywdy o ostrze... Ani nie wykonać tego gestu zbyt gwałtownie, tym samym dając tej osobie, kimkolwiek by nie była, powód do negatywnej reakcji. Lubił swoją szyję i wolałby zachować na niej głowę.