Cmentarz

W trakcie lotu Harry nie miał najmniejszej ochoty na prowadzenie dyskusji - a już w szczególności nie z Peterem. Koniec końców przed wyruszeniem w podróż zdążyli już ustalić wszystkie pilne konkrety w kwestii tej podejrzanej wiadomości, więc rozmawianie o niej prawdopodobnie tylko jeszcze bardziej wyprowadziłoby ich z równowagi... A wszystkie alternatywne tematy skończyłyby się chyba jedynie gorzej. Omówienie ich ostatniego konfliktu? Kolejna kłótnia. Gadka o niczym? Irytacja, mniej lub bardziej okrężną drogą prowadząca do nawiązania do tamtej sytuacji na moście, a więc jak wyżej, skoczenie sobie do gardeł. W tym momencie wszystko zmierzałoby ku złemu.
Na szczęście Parker chyba to rozumiał, bo wyjątkowo siedział cicho, przykucnięty przed Harrym na gliderze. Mężczyzna prawie nie mógł w to uwierzyć, ale najwyraźniej cuda jednak się czasem zdarzały... I zgoda, w głębi ducha wiedział, że była to krzywdząca opinia, ale w tych okolicznościach naprawdę nie potrafił się powstrzymać przed tego rodzaju myślami. Zdarzało mu się to w złości, jak chyba każdemu - i to był jeszcze jeden powód, dla którego obecnie nie powinien rozmawiać z Peterem.
Dobrze, że przynajmniej prędko dotarli na miejsce, a gdy już się zbliżali, Osborn sprowadził ich pojazd niżej, chociaż wciąż nie na tyle, aby mieli nim na przykład o coś zahaczyć. Na to akurat uważał. Nie dość, że taki sprzęt nie rósł na drzewach, to jeszcze trochę głupio byłoby wyjść zwycięsko z walk z robotami, a rozbić się na jakimś wystającym elemencie architektonicznym. No i był dobrym pilotem. Chwalił sobie swoje umiejętności. Za nic nie dałby pająkowi takiej amunicji do robienia sobie z niego żartów...
Obniżenie wysokości sprawiło przy okazji, że łatwiej było mu obserwować szczegóły otoczenia tam na dole. Mężczyzna poprowadził glider od strony parkingu i to okazało się być dobrym pomysłem, nawet jeżeli uczynił to bez namysłu, zwyczajnie dlatego, że właśnie z tego kierunku nadlatywali... Tak czy siak, grunt, iż to tam ujrzał pierwszą wskazówkę, że trafili w dobre miejsce, a mianowicie oblepiony siecią samochód. Coś takiego trudno by było przeoczyć i dlatego Osborn - pod maską unosząc jedną brew w wyrazie zaskoczenia - skupił uwagę na tym obszarze, odruchowo zmniejszając prędkość, co akurat pokryło się w czasie z instrukcją od ścianołaza. Harry nawet na niego przy tym nie zerknął, w całości koncentrując się na rozgryzaniu sytuacji pod nimi.
Dwóch mężczyzn, kobieta i... Koza. W porządku, nie taki obrazek spodziewał się tutaj zastać, ale z drugiej strony nie był to też widok bardziej niezwykły od latających po mieście robotów i walczących z nimi bohaterów. Pytanie tylko... Czy miało to coś wspólnego z wiadomością i jeżeli tak, to co. Osborn nie lubił wierzyć w zbiegi okoliczności, w związku z czym rozsądek, intuicja i doświadczenie podpowiadały mu, że te osoby były jakoś uwikłane w sprawę. Sieć na pobliskim aucie również zdawała się na to wskazywać. Sugerowała, że niedawno w okolicy musiał przebywać przynajmniej jeden z wielu nowojorskich pająków - i to nie Parker, bo o tym Harry by wiedział.
Nim jednak mężczyźnie udało się ułożyć w myślach prawdopodobne scenariusze wydarzeń, glider zbliżył się do tej grupki na tyle, iż Osborn był już w stanie rozróżnić rysy twarzy zgromadzonych... I to natychmiast zrestartowało wszystkie jego przypuszczenia. No, może większość z nich, a na pewno te mniej paranoiczne i podejrzliwe. Grunt jednak, iż Harry gwałtownie nabrał powietrza w płuca i wstrzymał je w nich przez moment, w zabójczym tempie starając się poukładać sobie w głowie nowe fakty i dopiero po dłuższej chwili przypominając sobie o tym, że wypadałoby dalej oddychać.
Nie pomyliłby Gwen z nikim innym - tego był pewien. Zauważyłby nawet drobne różnice, nie dałby się tak oszukać, więc jeżeli teraz nie widział żadnych błędów w jej obliczu, to... To w grę mógł wchodzić albo sobowtór - poprawiony operacją plastyczną? - albo klon... Czy ktoś zmiennokształtny lub posługujący się technologią zdolną do modyfikowania wyglądu, na przykład holograficznie. Żadna z tych opcji by go nie zdziwiła. Wizja pułapki stała się nagle o wiele wyraźniejsza niż jeszcze przed chwilą. Jeżeli jednak nie... Ale nie, o tym nie chciał myśleć. Robienie sobie nadziei nigdzie nie prowadziło, o tym przekonał się w przeszłości wystarczająco boleśnie - i to nie jeden raz.
- Domyślam się, że żaden z twoich pajęczych kolegów nie wspominał, że uwikłał się ostatnio w coś podejrzanego? - spytał Parkera, lecz już sam ton jego głosu świadczył o rozkojarzeniu, o skupianiu się na czymś innym. Nie liczył na odpowiedź, która coś by zmieniła. Nie wiedział nawet czy Peter w ogóle utrzymywał kontakt z pozostałymi pająkami, więc był to z jego strony kompletny strzał... Który przy okazji powinien jednak naprowadzić ścianołaza na jego tok myślenia. Ktoś użył tutaj pajęczyny, więc ustalenie kto mogło im pomóc.
Musieli zainicjować jakąś interakcję. Oczywiście istniała całkiem realna opcja, że natychmiast po zauważeniu zostaną zaatakowani, ale w takim wypadku Harry zawsze mógł po prostu zwiększyć prędkość glidera i zabrać ich w bezpieczne miejsce - i to w najgorszym razie, czyli gdyby mieli problemy z walką, w co jakoś nie chciało mu się wierzyć. Jeżeli zaś do starcia nie dojdzie, to być może uda im się wyciągnąć jakieś informacje... Bo w końcu autor wiadomości starał się wywabić Harry'ego Osborna, a nie dwóch przypadkowych super-ludzi. Być może z czymś się przed nimi zdradzi? Z tą nadzieją mężczyzna zakręcił nad parkingiem, zataczając w powietrzu całkiem szerokie półkole.
- To nie najlepszy moment na odwiedzanie grobów. I kiepska kryjówka przed robotami - skomentował głośniej, aby usłyszano go na dole. Z tym ostatnim mógł się zresztą mylić, bo choć otwarty teren z rzadko rozmieszczonymi drzewami nie oferował osłony, to przynajmniej małe stężenie ludności powinno utrzymać maszyny na dystans... Ale ci tutaj raczej tego nie wiedzieli, chyba że mieli więcej czasu na obserwowanie metod działania sił wroga. Tak czy inaczej, Harry'emu zależało głównie na nawiązaniu kontaktu, w duchu zaś mężczyzna modlił się do każdego i dowolnego bóstwa chcącego go wysłuchać, by Peter na widok znajomej twarzy nie stracił zimnej krwi. Tylko tego brakowało, żeby w przypływie emocji coś zepsuł.

Może i Harry nie liczył na sensowną czy istotną odpowiedź na swoje pytanie, ale z drugiej strony oczekiwał, że Peter przynajmniej się do niego odezwie - albo w inny sposób okaże, że go dosłyszał - zamiast tego został zaś przez niego kompletnie zignorowany. Jasne, w tych okolicznościach potrafił to zrozumieć, nawet jeżeli przed przybyciem na cmentarz starał się na nie Parkera przygotować, ale nigdy nie lubił być tak bezczelnie pomijany. Bardziej niż przeciętna osoba. A już w szczególności przez kogoś, na kogo atencji - co przyznawał przed sobą niechętnie - w jakimś stopniu mu zależało.
Nic nie mógł jednak na to poradzić, a przynajmniej nie w tej chwili i w dodatku przy świadkach. Trudno, jakoś to przecierpi. To w końcu nie tak, że nie wiedział, iż mieli na głowie poważniejsze problemy, rzecz jasna na czele z ustaleniem skąd wzięła się ta... Ta wersja Gwen albo udająca ją osoba. Bo mężczyzna w dalszym ciągu nie chciał tak po prostu uwierzyć w to, że jego dawna przyjaciółka nagle powróciła do życia i nie kryło się za tym nic podejrzanego. W jego opinii już więcej sensu zdawał się posiadać klon.
Mimo to... Trochę ciężko mu było podtrzymywać wiarę w złe zamiary dziewczyny - lub nawet stojącej za nią osoby - kiedy zachowywała się tak... Pociesznie. Może nie do końca jak ta Gwen, którą pamiętał, ale z drugiej strony trudno to było ocenić na podstawie tak krótkiej obserwacji. Wydawała mu się, z braku lepszego określenia, bardziej roztrzepana. Do tego stopnia, że Osborn nie mógł się powstrzymać przed krótkim i cichym parsknięciem śmiechem, gdy w końcu nieświadomie - chyba nieświadomie - przylepiła się do sieci. Może była dobrą aktorką, ale Harry z lekkim zaskoczeniem odkrył, iż liczył na to, że nie. Choć jeszcze nie wiedział jak podejść do alternatywy.
Oczywiście nie mogło być zbyt pięknie i pająk po prostu musiał praktycznie od razu zignorować zdrowy rozsądek oraz zwykłą ostrożność. Temu również Osborn się nie dziwił, choć nie obraziłby się, gdyby akurat w tym wypadku jego przypuszczenia się nie sprawdziły. Cudownie. Nawet się nie obejrzał, a Parker już uciekł mu z glidera i nawiązał kontakt, zaoferował pomoc, rozpoczął dialog... I w porządku, być może starał się w ten sposób wyciągnąć jakieś informacje, szczególnie ten zabieg ze wspomnieniem mostu był zaskakująco sprytny - i dosłyszany przez Harry'ego jedynie dlatego, że na czas obniżył nieco swoją maszynę - ale mimo to... Peter sporo ryzykował. Dobrze, że przybyli jednak w kostiumach. W razie czego będą mogli otwarcie się bronić.
Powstrzymując chęć syknięcia na przyjaciela i przywołania go do porządku albo chociaż pokręcenia ze zrezygnowaniem głową na jego zachowanie - bo prawdę powiedziawszy nie był pewien co kusiło go bardziej - mężczyzna oparł dłonie na biodrach, początkowo w ciszy obserwując rozwój wydarzeń i pozwalając pająkowi mówić. Sam przesunął w tym czasie glider, poruszając nim po łuku, ale pozostając przodem do domniemanej Gwen i Petera. Wolał stale mieć ich w polu widzenia, a już szczególnie od chwili, gdy dziewczyna została uwolniona z pajęczyny. Parker tak się z tym guzdrał, że Osborn prawie miał ochotę podrzucić mu do pomocy jedno ze swoich ostrzy... Ale z drugiej strony nie chciał umieszczać dodatkowej broni w pobliżu kogoś, kto mógł być ich wrogiem. Na szczęście obyło się bez asysty jego sprzętu.
Uwagę Harry'ego przykuła wreszcie kartka zatknięta przy samochodzie... Który podobno był własnością Mścicieli. Ciekawe. Nie wyglądał na coś, czym woziłby się Stark, ale być może jego towarzysze mieli inny gust w kwestii wehikułów... Tyle że raczej nie informowaliby o tym w taki sposób, bo to wręcz prosiło się o jakieś kłopoty. Prędzej chyba sprowadziliby kogoś do zabrania stąd auta. Przecież musieli zatrudniać jakiś personel, albo przynajmniej robił to za nich właśnie Stark - więc nie, Osbornowi jakoś nie chciało się wierzyć w te zapiski. Szczególnie po wspomnieniu w nich kozy.
- Podszywają się pod Mścicieli. Chyba że ostatnio doszło do jakiegoś większego werbowania, które znowu cię ominęło - wtrącił się w dyskusję tuż po ostatnim pytaniu przyjaciela, równocześnie ruchem głowy wskazując mu na tę kartkę... Wbrew pozorom nie brzmiał jednak oskarżycielsko, choć jego słowa mogłyby o tym świadczyć. Ton sugerował raczej, że lekko go to wszystko bawiło, ale w głębi ducha zachowywał zarówno podejrzliwość, jak i nieufność... Które zresztą przychodziły mu naturalnie. Tyle że uśpienie czujności drugiej strony, danie jej fałszywego poczucia bezpieczeństwa, nie mogło im przecież wyjść na złe, w związku z czym Osborn praktykował to z czystym sumieniem.
Był to też jeden z powodów, dla których pozwolił sobie zaczepić Parkera i wytknąć mu brak przynależności do drużyny. Szczerze mówiąc osobiście go to dziwiło. Obiektywnie rzecz biorąc, domyślał się, że Spider-Man zasługiwał na miejsce w szeregach Mścicieli... Jakie nie byłyby ich prywatne relacje i problemy. Śledził jego poczynania wystarczająco długo, aby się o tym przekonać, dlatego nie do końca rozumiał tę sytuację. Co nie oznaczało, że nie mógł Petera odrobinę podrażnić. Może przynajmniej przekona się o tym, czy dla niego temat ten był drażliwy, czy może zupełnie go nie obchodził i to on sam nie czuł potrzeby dołączania do grupy - bo i tę opcję Harry brał pod uwagę. Tak naprawdę sporo by wyjaśniała... Bo jakie mogłyby być inne powody? Żadnej decyzyjnej osobie pająk raczej nie zabił ojca, aby przez to miała go zablokować.

Peter nie zareagował od razu na jego słowa, za to niby-Gwen podjęła się kolejnego monologu, w związku z czym przez dłuższą chwilę Harry był już przekonany o tym, iż ponownie został zignorowany... Co coraz bardziej działało mu na nerwy i w tym wypadku poskutkowało uniesieniem się jednej z jego brwi, nawet jeżeli przez maskę praktycznie nie dało się tego stwierdzić. Brak zainteresowania ze strony dziewczyny obchodził go mniej więcej tyle, co zeszłoroczny śnieg, jeżeli nie mniej - szczególnie zakładając, że blondynka wciąż mogła być przynętą albo wręcz zagrożeniem samym w sobie - ale Parker to co innego. On w dalszym ciągu sobie grabił.
Kiedy więc młoda zaczęła opowiadać o pomocy dla jakiejś swojej przyjaciółki oraz o konieczności udania się do Las Vegas, Osborn pozwolił sobie przewrócić oczami, bezpieczny za szkłami i, jak sądził, tak czy siak ignorowany. Zdążył nawet nabrać powietrza głęboko w płuca, zamierzając westchnąć ciężko i wymownie... Kiedy dziewczyna wspomniała o nim. To znaczy, o jego cywilnym wydaniu. Tak podejrzewał. Przynajmniej wyjaśniałoby to wysłaną mu wiadomość, ale... Naprawdę? Mieli tak po prostu uwierzyć w cudowny powrót Gwen do świata żywych? To się zdarzało, oczywiście, ale kto zachowywałby się po zmartwychwstaniu tak luźno i beztrosko, jak gdyby śmierć i okres bycia trupem zupełnie go nie obchodziły...? Jakby utracony czas z bliskimi i cała reszta nie miały żadnego znaczenia? On by tak nie potrafił. A już na pewno nie po byciu zamordowanym.
Dopiero po kilku sekundach do mężczyzny dotarło, że w dalszym ciągu wstrzymywał oddech, w związku z czym wreszcie go wypuścił, lecz wolniej i ciszej, niż to sobie początkowo zaplanował. Dyskretnie. Można by wręcz rzec, że ostrożnie, tym razem umyślnie nie chcąc zwracać na siebie uwagi. Jeżeli to rzeczywiście była pułapka, to przynęta zachowywała się przy nich co najmniej nietypowo, a on sam coraz bardziej nie wiedział co o tym myśleć i przede wszystkim co zrobić. Nagle jednak zainteresowało go za to coś innego, o czym nastolatka - a przynajmniej obstawiał, że nią właśnie była - wspomniała... I czoło Harry'ego od razu się zmarszczyło, a jego ramiona skrzyżowały się na klatce piersiowej. Teraz już spoglądał na blondynkę, lecz to w końcu nie było nic dziwnego, skoro uprzejmie słuchał jej wypowiedzi.
No, przynajmniej pozornie słuchał jej wypowiedzi, bo tak naprawdę bardziej zajmowały go teraz jego własne przemyślenia. Pozwalał na to, aby pająk prowadził z nią dyskusję, a tego bezimiennego chłopaka traktował praktycznie jak powietrze... Nie poczuwał się zobowiązany do tego, aby go uwolnić, bo przecież nie był żadnym bohaterem, a i wina nie leżała po jego stronie. Parker mógł się zająć także i tym problemem. To znaczy, kiedy tylko przestanie nieudolnie flirtować - tudzież zdobywać informacje. Jak zwał, tak zwał. Choć w tym momencie Osborn skłaniał się ku temu pierwszemu określeniu.
Cóż, przynajmniej Peter w końcu zareagował na jego zaczepkę i to nawet przed przystąpieniem do dalszego czarowania... Ale obecnie Harry zbytnio skupiał się na czymś innym, aby w pełni docenić efekty swojej sugestii. Zapamiętał je tylko na później, żeby w dogodnym momencie dokładniej przeanalizować słowa i zachowanie przyjaciela, póki co zaś wyciągnął z nich tylko taki wniosek, że ścianołaz najwyraźniej miał jednak żal do Mścicieli o ten brak zaproszenia do drużyny. Ciekawe. Być może na przykład urocza Ms. Marvel zdradziłaby mu w tej kwestii coś więcej...
Ale nad tym też nie miał czasu się teraz zastanawiać. Kiedy więc domniemana Gwen zadała im... No, Parkerowi pytanie, ten zaś zagadnął Harry'ego o potwierdzenie jego wersji wydarzeń, mężczyzna natychmiast wykorzystał tę szansę do wtrącenia się w dyskusję. Przy odrobinie szczęścia może tym razem dziewczyna ustosunkuje się nawet do jego słów. Jeżeli nie, to ewidentnie będzie widać, że kręciła... Bardziej, niż przez zwykłe roztrzepanie.
- A dokładniej szukamy zbłąkanych robotów i je eliminujemy, tak. To mówisz, że masz sporo doświadczenia z noszeniem obcisłego spandeksu? Niewygodnie ci go zakładać i zdejmować? Pochwal się nim, to może pajączek będzie miał dla ciebie jakieś rady. Albo przeprowadzi krótką demonstrację - nie zamierzał zbyt wiele mówić o sobie czy Peterze, więc ograniczył się do udzielenia podstawowych i dość oczywistych informacji. Zdecydowanie wolał natomiast sprowadzić rozmowę z powrotem na temat nastolatki... I w porządku, może trochę zgadywał, ale szczerze powiedziawszy czuł się ze swoim strzałem wyjątkowo dobrze.
To jej pytanie o strój było nietypowe - a raczej dziwnie ujęte - i praktycznie od razu zwróciło jego uwagę. Być może blondynka właśnie się potknęła, zdradziła się z posiadaniem własnego kostiumu... A od tego droga do bycia przestępcą nie była już wcale aż taka długa. W dodatku jeszcze to późniejsze upewnianie się, że pajęczyna wyglądała im - czyli Parkerowi - na niezłą robotę... Jak gdyby łowiła komplementy albo naprawdę szukała potwierdzenia swojej skuteczności. Tak, Harry chyba nie zamierzał zbyt łatwo wycofywać się ze swoich wniosków.

Harry skłamałby mówiąc, że to przewrócenie oczami nie przyniosło mu pewnej dozy satysfakcji. Lubił wywierać na ludziach efekt. Bardzo. Kiedy na niego reagowali, pozytywnie czy negatywnie, zyskiwał przynajmniej pewność, ze w jakiś sposób na nich wpływał... A to było przecież o wiele lepsze od obojętności czy - zasmakowanego do tej pory - ignorowania. Nie wspominając już nawet o tym, że w tej chwili starał się śledzić i badać reakcje dziewczyny, by ustalić to, na ile mogła być w nich szczera. W dalszym ciągu nie odpuszczał do końca opcji, iż mieli do czynienia z kimś podejrzanym i to nie tylko dlatego, że sporo na to wskazywało... Ale też przez to, że nie miał zielonego pojęcia jak podejść do alternatywy. Och, a wiedział, że w razie czego spadnie to na niego, bo przecież na Parkerze nie będzie można w takim wypadku polegać, żeby jakoś się trzymał. Jeszcze znowu się rozpłacze i na tym skończy się jego wkład...
- Mm, ufam na słowo - skomentował tylko tekst o rajstopach, prawdę mówiąc ani trochę w niego nie wierząc, choć, musiał przyznać, za osłoną maski lekko się przez niego uśmiechając. Ton jego głosu był pobłażliwy, jedynie podkreślając jego odczucia... A przynajmniej te przyjemniejsze, bo negatywne - z prawdziwą, chłodną podejrzliwością na czele - mimo wszystko zachowywał jeszcze dla siebie. Wolał sprawiać wrażenie nieprzekonanego, lecz rozbawionego, aby nie zamknąć sobie drogi do wyciągnięcia kolejnych informacji.
Na szczęście o to ostatnie martwić się chyba nie musiał, bo blondynka sama z siebie mówiła już sporo. Przypominała mu w tym trochę Petera, który również potrafił się uruchomić i prowadzić monolog za monologiem, o wszystkim i o niczym, przez co z jego słów trzeba było wyciągać okruchy tego, co naprawdę istostne... Osborn posiadał w tym już pewną praktykę. I wbrew pozorom stanowił całkiem niezłego słuchacza, szczególnie kiedy miał w tym jakiś interes - tak jak w tej chwili. Innymi słowy, czuł się przygotowany do tego zadania.
Żart o nieprzydatności robotów na cmentarzu nie przyniósł ze sobą niestety niczego ciekawego, lecz kolejne słowa dziewczyny, skierowane już bezpośrednio do Parkera, wręcz przeciwnie. Pomijając nawet to, że Harry miał szczerą ochotę roześmiać się ze względu na wspomnienie pajęczej straży albo przynajmniej rzucić coś o tym, że Spidey ledwo organizował swój własny czas, a co dopiero innych pająków... Przed czym jakoś się powstrzymał... To głęboko wątpił w to, by pozostałe ścianołazy - przynajmniej te korzystające z pajęczyn - chciały powoływać się na Mścicieli. Mogł się mylić, oczywiście. Po fakcie zamierzał to omówić z Peterem, chyba że sytuacja do tego czasu się wyjaśni... Ale takie działanie nie pasowało mu do tego, co o nich wiedział.
Mimo wszystko Osborn zerknął krótko na przyjaciela, jak gdyby chciał zobaczyć jego reakcję na to określenie, nim domniemana Gwen ponownie zwróciła jego uwagę... Ona i jej oblepiony towarzysz. Harry odchylił głowę lekko na bok, unosząc brwi i z zaintrygowaniem obserwując tę ich małą interakcję. Także i tym razem nie czuł potrzeby wkroczyć, decyzję odnośnie ingerencji pozostawiał Parkerowi, ale nie mógł oprzeć się wrażeniu, że blondynka była bardzo... Gwałtowna? Przesadna w reakcjach? Nie wydawało mu się, aby - złośliwy, bo złośliwy, ale jednak niegroźny - komentarz chłopaka zasługiwał na kopniaka, szczególnie wymierzonego w tak czułe miejsce, a dziewczyna nawet się nie zawahała, nie spróbowała go upomnieć, tylko od razu sięgnęła po argumenty siły. Naprawdę, kobiety robiły się teraz takie... Niedelikatne.
Chyba że ta konkretna miała powód, aby prędko uciąć dyskusję. Tylko jaki? Cóż takiego mógłby niby powiedzieć ten dzieciak, że by to jej zaszkodziło? Albo... Może ją zawstydziło? Po takim potraktowaniu chłopak raczej by jej teraz nie wsypał, obawiając się konsekwencji, a pytanie o to jej samej tym bardziej nie miało sensu, więc chwilowo Osborn zamierzał niechętnie zostawić ten temat w spokoju. Być może wróci do niego później, zaatakuje z zaskoczenia... W tym momencie jednak interesowała go jeszcze jedna kwestia, wcześniej porzucona na korzyść innych tematów.
- To mówisz, że wróciłaś do życia. Spontaniczne zmartwychwstania to jednak rzadkość, chyba że jest się legendarnym cudotwórcą, bohaterem, przestępcą albo szczęśliwym posiadaczem związanych z tym zdolności... - zauważył. Chyba jeszcze nigdy nie słyszał o tym, aby wskrzeszony został przeciętny Joe. Częściej spotykało to osoby z jakiegoś powodu istotne, szczególnie potężne lub... No właśnie, potrafiące się w aż takim stopniu uleczać. Ciekawiło go w jaki sposób dziewczyna się usprawiedliwi... O ile nie powoła się na to, że wcześniej użyła przenośni, bo on na jej miejscu pewnie by tak zrobił.