Cmentarz

Podczas gdy dziewczyna milczała, być może zastanawiając się nad odpowiedzią, a może złorzecząc na niego w myślach, tego Harry nie mógł być pewien - on sam po prostu odchylił głowę lekko na bok, z pozoru najzupełniej spokojnie dając jej na to cały czas, jakiego potrzebowała. Naciskaniem niczego by teraz nie zyskał, tak sądził, mógłby tylko zamknąć sobie drogę do węszenia, a poza tym... Ta przerwa dawała mu doskonałą okazję do dalszego podkreślania, że nie do końca blondynce wierzył. Na przykład przez przechylenie głowy lekko na bok, co właśnie uczynił. Co prawda niby-Gwen nie mogła wiedzieć, że na nią patrzył, co było jednym z nielicznych minusów noszenia maski, ale mężczyzna zakładał, że tak czy siak się tego domyślała.
W końcu jednak nastolatka się odezwała - i Osborn nie mógł powiedzieć, że nie spodziewał się po niej podobnej linii obrony... A przynajmniej poprawienia się, że nie była naprawdę martwa, tylko tak to z rozpędu określiła. Początek wypowiedzi dziewczyny się z tym pokrywał, tyle że zaraz potem zaczęła już się rozwodzić nad czymś, czego Harry w żadnym razie nie oczekiwał - bo niby jak by mógł się na to przygotować? - i... I prawdę mówiąc mężczyzna przez krótką chwilę nie wiedział jak zareagować, ani nawet co pomyśleć.
To... Brzmiało mu na kwestię alternatywnych światów. Nie mógł mieć pewności - nie wspominając już o tym, czy w ogóle chciał i był w stanie blondynce wierzyć - a jej relacje brzmiały wciąż bardzo chaotycznie... Ale tak, wszystko wskazywało na to, że mówiła o odpowiednikach tych samych osób z innej rzeczywistości. I to przynajmniej tłumaczyłoby czemu nie była martwa, tylko za taką uznawana - bo w tym świecie Gwen nie żyła, a w innym... Najwyraźniej przetrwała. Oczywiście zakładając, że to wszystko nie było pułapką i tak dalej, bo Harry do ostatniej chwili nie zamierzał zaryzykować i całkowicie odpuścić tej opcji. Wolał wyjść na paranoika, niż potem żałować, że czegoś nie dopilnował. Zresztą, kogo on oszukiwał. Trochę był paranoikiem.
Tyle że... Jeżeli to faktycznie była Gwen - inna, ale jednak Gwen - to... To Osborn zaczynał się czuć źle z faktem, że jego sugestie najwyraźniej aż tak wyprowadziły ją z równowagi. Jasne, sama doszła do wniosków, które ją w ten sposób zestresowały, ale nie mógł się bronić, że jej z tym nie pomógł. A nawet jeżeli to nie była Gwen, tylko ktoś ją udający, zapewne w niecnych celach - to przynajmniej wyglądała zupełnie jak ona, a to wystarczało, aby Harry czuł lekkie ukłucia wyrzutów sumienia. Oczywiście uzurpatorka by na takie problemy zasługiwała - i przede wszystkim po prostu by je udawała - dlatego nie współczułby jej naprawdę... Ale podobieństwo robiło swoje. Emocje ciężko było kontrolować, szczególnie tak podstawowe.
Jak by jednak nie było, mężczyzna parsknął cicho i krótko śmiechem na te rozważania o tarantulach i kotkach - nim dotarło do niego co one tak naprawdę oznaczały. Pewnie, na pierwszy rzut oka były po prostu zabawne i całkowicie niegroźne. Uderzały w skomplikowane życie uczuciowe Parkera, a Harry'emu generalnie w to graj. Ale dlaczego jego być-może-dziewczyna-z-innej-rzeczywistości miałaby wiedzieć o Black Cat i innych podbojach pająka... Jeżeli nie zdawała sobie sprawy z tego, kim był sam wspomniany pająk? Czyli w najlepszym razie przynajmniej część jej słów to kłamstwa. I możliwe, że traktowała ich właśnie tak, jak oni podchodzili do niej. Co... Byłoby niezręczne. Delikatnie mówiąc. Za to całkiem interesujące.
Oczywiście podczas gdy on zajęty był wyciąganiem wniosków, nastolatka zdążyła przenieść się już na kolejny temat - co w tym momencie zupełnie go już nie dziwiło, ani nawet nie zaskakiwało. Harry po prostu starał się w miarę możliwości podążać za biegiem dyskusji, czy też raczej monologu, w który od czasu do czasu miał okazję się wciąć... I już miał odpowiedzieć dziewczynie na jej pytania odnośnie bycia podejrzaną, gdy dotarło do niego coś jeszcze, co nie pasowało mu w całej tej sytuacji.
Jeden z członków przedstawienia zniknął. Co gorsze, Osborn nie był pewien kiedy to się stało - tak bardzo skupiał się na reszcie wydarzeń, że przestał zwracać uwagę na trzymającego się z boku mężczyznę o zimnych oczach i, ogólnie rzecz biorąc, dużo bardziej niebezpiecznej od blondynki postawie. Teraz wyklinał się za to w myślach, mając nadzieję, że nieznajomy po prostu ich opuścił, a nie czaił się gdzieś w pobliżu, czekając na właściwy moment, aby wkroczyć do akcji... Bo wciąż istniała taka możliwość. Za szkłami maski Harry zmrużył oczy, rozglądając się dyskretnie bez wykonywania wyraźniejszych ruchów głową... Ale jego subtelny zwiad przerwany został kolejnymi słowami może-Gwen. Przez które z kolei zamrugał szybko i znów na nią spojrzał.
- Parker? Znać to dużo powiedziane, ale jeżeli myślimy o tym samym gościu, to najwyraźniej jest fanem pajączka. Albo przynajmniej na nim zarabia, osobisty fotograf i tak dalej. Jeżeli chcesz go znaleźć, spróbuj przez Daily Bugle, bo tam publikuje zdjęcia - poinformował dziewczynę. Ta wiedza była ogólnie dostępna, osiągnęłaby ją dosłownie przez wpisanie nazwiska Petera w wyszukiwarkę internetową, więc nie czuł się źle podając jej takie informacje. Prędzej czy później zapewne sama by do nich doszła, chyba że już to wszystko wiedziała i tylko ich sprawdzała.
- Nawiasem mówiąc, twój kolega gdzieś zniknął - zwrócił jej uwagę, co, zgoda, mogło być jego kolejnym poważnym błędem, zaraz po straceniu tamtego mężczyzny z oczu, ale... Mimo wszystko chciał zobaczyć reakcję nastolatki. Powinna zdradzić się z czymkolwiek, prawda? Może wiedziała gdzie go wywiało, a może będzie zaskoczona, zawiedziona... Uspokojona jego nieobecnością? Zależy kim dla siebie byli. A tego strzępka informacji niestety również mu brakowało. Cudownie. Ale będzie zgadywania...

Tym razem obie brwi Harry'ego podskoczyły już w górę - ukazując jego zaskoczenie tym nagłym wybuchem... Albo raczej ukazywałyby je, gdyby nie maska na jego twarzy, ale nieistotne. Grunt, że on sam wiedział, że do tego doszło, inni nie musieli. Naprawdę, jeszcze trochę i przyzwyczai się do tego, że mógł pozwalać sobie na bogatą mimikę bez martwienia się o to, iż ktoś wyczyta z jego oblicza zbyt wiele... A to nie byłoby dobre. Z drugiej strony nie przejmował się tą możliwością na poważnie. Lata przyzwyczajenia nie opuszczą go chyba tylko dlatego, że raz czy drugi założył kostium.
Ale w porządku. Zakładając, że dziewczyna nie była świetną aktorką - a mimo wszystko na podstawie całości ich spotkania odnosił nieodparte wrażenie, że przynajmniej tym jednym niepokoić się nie musiał - to... Najwyraźniej rzeczywiście nie wiedziała, iż jej kompan zwiał i ją porzucił. To Osbornowi pasowało, bo oznaczało, że najprawdopodobniej nie spiskowali przeciwko niemu - nim, bo i pająkowi - razem. Być może tamten mężczyzna jednak nie miał związku z ich... Sytuacją.
Starając się zignorować niespodziewane ukłucie irytacji tym, że blondynka tak po prostu kopnęła jeden z nagrobków - co w żadnym razie nie było jego sprawą, ale mimo wszystko nie podobał mu się taki brak poszanowania dla symbolu czyjegoś miejsca spoczynku - Harry postanowił skupić się na kwestii Vegas... O której nastolatka już wcześniej wspomniała. Coś o... Jej przyjaciółce, będącej teraz w jakichś kłopotach? Wcześniej mało interesował się tym tematem, bo niby-Gwen poruszała wtedy sporo istotniejszych zagadnień, w tym swój powrót do żywych, ale... Wyglądało na to, że to dalej było dla niej ważne. Tyle że Harry widział pod tym względem parę podstawowych problemów, z których ona najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy. Albo je ignorowała.
Jako że mężczyzna znów spędzał większość czasu obserwując p0czynania blondynki, bez problemu wyłapał spojrzenie, które mu posłała - i w odpowiedzi na nie rozluźnił ramiona, które do tej pory trzymał skrzyżowane na klatce piersiowej, po czym oparł dłonie na biodrach. Naprawdę, jak gdyby to była jego wina, że tamten osobnik jej uciekł... To znaczy, zgoda, istniała drobna, malutka, wręcz mikroskopijna opcja, że z Parkerem go wystraszyli, ale jeżeli tak się stało, to najwidoczniej miał coś na sumieniu. A w takim wypadku dziewczyna nie powinna się z nim zadawać... Chyba że też coś kombinowała. Bo wciąż nie rezygnował do końca z tej wersji wydarzeń.
Mimo wszystko jednak Osborn nie mógł powstrzymać ciężkiego westchnienia, które opuściło wreszcie jego usta, gdy tak obserwował wzrastający - albo wypadałoby raczej powiedzieć, że pogłębiający się - dół nastolatki. Wbrew pozorom nie był osobą bez serca. Jasne, czasem... Zazwyczaj sprawiał takie wrażenie, ale bliskim pomagał praktycznie zawsze, w dodatku niezależnie od tego, czy tego od niego chcieli, czy nie, a tutaj przecież widział kogoś znajomego... Nie swojego, tego był pewny, ale choć zdawał sobie z tego sprawę, to przetłumaczenie tego emocjom okazało się być zaskakująco... Trudne. To z kolei go frustrowało. I wywołało to westchnięcie.
Przynajmniej tyle dobrego, że zanim zdążył zadecydować czy powinien zareagować - albo raczej jak - dziewczyna sama jako tako się otrząsnęła i zmieniła temat, pokazując mu jakąś kartkę. Harry odruchowo obniżył nieco glider, aby rzucić na nią okiem, choć prawdę mówiąc spodziewał się tego, co może z niej wyczytać. Opcji nie było w końcu aż tak wiele - po tym wszystkim, co być może Gwen im tutaj powiedziała... I proszę, jeden z jego strzałów był trafny. Cóż za niespodzianka, naprawdę.
- Nie jestem taksówką, ale mogę ci wskazać właściwy kierunek. Przy czym teraz przemieszczanie się po mieście to kiepski pomysł, powinnaś zabrać swojego... Kolegę... Do najbliższego budynku i tam poczekać na koniec ataku. Potem złapiesz prawdziwą taksówkę i pojedziesz gdzie zechcesz - poinstruował. Koniec końców zagrożenie nie ustąpiło jeszcze całkowicie, choć zmalało, a istniała opcja, że ta dwójka była jednak zupełnie niewinna... Więc nie mógł z czystym sumieniem nie poinformować ich o tych zaleceniach. Nawet jeżeli odnosił wrażenie, że zostaną zignorowane - przynajmniej przez nastolatkę.
Nawiasem mówiąc, to przypominało mu, że bezimienny do tej pory chłopak w dalszym ciągu tkwił uwięziony w sieci - i wciąż nikt nie spieszył się, żeby go uwolnić. Nie namyślając się nad tym długo, Harry wypuścił z jednej z przegród glidera mechanicznego nietoperza o zaostrzonych skrzydłach - który wystrzelił ku dzieciakowi i przebił się przez trzymającą go w miejscu pajęczynę, nim wrócił do Osborna, krążąc teraz dookoła niego.
- Przy okazji, na twoim miejscu nie liczyłbym teraz na dotarcie do Vegas... A przynajmniej nie na szybkie dotarcie. Obstawiam, że przez te roboty lotniska muszą być zamknięte, a innym sposobem taka wyprawa potrwa wieki. Samochodem pewnie ze dwa dni - trochę zgadywał, bo w gruncie rzeczy nigdy nie musiał odbyć takiej podróży autem, ani żadną inną powolną metodą, ale to w końcu była przeciwna strona kontynentu, prawda? Czyli daleko.

Harry jedynie wzruszył ramionami na decyzję dziewczyny i więcej się do niej nie odnosił. Skoro nie chciała jego sugestii i rad, to trudno, on swoją powinność spełnił i sumienie miał względnie czyste. Tego samego nie mógł pewnie powiedzieć Parker, bo - jak go Osborn znał - prawdopodobnie jakiś kodeks bohaterski, moralny czy coś podobnego nie dadzą mu spokoju, jeżeli nie zadba o to, aby ta dwójka pozostała bezpieczna, ale... To też tak naprawdę nie było problemem Harry'ego. Przynajmniej tak długo, jak długo mógł w wystarczającym stopniu pokierować działaniami przyjaciela... A w tym celu musiał zadbać o to, aby przypadkiem nie został z blondynką sam na sam. Jeszcze by coś palnął. Już ta ich krótka interakcja wystarczyła, aby Osborn zorientował się, że Peter musiał być w jakimś stopniu oczarowany nastolatką, więc nie zdziwiłoby go to ani trochę, gdyby w jego klasycznym słowotoku coś mu się wymknęło.
Oczywiście na jego korzyść powinno zadziałać to, że teraz złość dziewczyny skierowała się właśnie ku pająkowi... Tyle że to mogło niestety wywołać dwa różne efekty, pozytywny albo negatywny. Z jednej strony jej pretensje mogły pchnąć Parkera ku Harry'emu, aby w dalszym ciągu stanowili wspólny front - oby - ale z drugiej z kolei... Równie dobrze Peter mógł czuć potrzebę ugłaskania domniemanej Gwen i przekonania jej do siebie. Zanim zdążył o tym zadecydować, Osborn zapobiegawczo skierował ku niemu twarz, starając się całym sobą przekazać mu surowe spojrzenie, którego przez maskę po prostu nie był w stanie mu posłać. Jakoś musiał go utrzymać w ryzach.
Uwagę mężczyzny na moment przyciągnęły słowa świeżo uwolnionego dzieciaka i przez jego zachowanie Harry aż uniósł brwi w pełnym rozbawienia zaskoczeniu, wynikającym po części z faktu, że kopniak w strategiczne miejsce najwyraźniej nie zabił w nim resztek rycerskości. Kąciki ust Osborna skierowały się ku górze, kiedy chłopak zaczął się nagle wycofywać ze swojej oferty, zapewne obawiając się konsekwencji za propozycję porwania czyjegoś samochodu... Naprawdę, Harry nie był nawet pewien tego, czy spróbowałby go przed tym powstrzymać, gdyby młody się na to odważył. Parker, tak, on zdecydowanie by się tego podjął, ale Harry raczej ograniczyłby się do obserwowania rozwoju wydarzeń... Co nie potrwałoby długo, bo dzieciak pewnie po prostu znowu skończyłby do czegoś przyklejony i w ten sposób zaczekałby na policję. A nie wyglądało na to, aby mógł się jakoś obronić przed Spider-Manem.
Nagły przypływ dobrego humoru nie starczył jednak Osbornowi na zbyt długo i już kilka sekund później mężczyzna westchnął ciężko, znów przenosząc uwagę na nastolatkę. Najwyraźniej nie miała zamiaru go posłuchać, czego się spodziewał, a dalsze jej przekonywanie... Prawdopodobnie mijałoby się z celem. Jego Gwen też bywała strasznie uparta, więc może to nic dziwnego. Podejmując decyzję, Harry podleciał do pająka, złapał go za ramię i wciągnął na glider, po czym rzucił jeszcze okiem ku temu młodzieńcowi z nikłymi pozostałościami instynktu samozachowawczego.
- Mówiłem poważnie, w budynkach jest bezpieczniej. Poczekaj w jakimś na opanowanie sytuacji. I może spróbuj ją zabrać ze sobą, zanim serio stanie się jej krzywda - powtórzył się, ruchem głowy wskazując w kierunku, w którym zmierzała blondynka. Nie czekając już na odpowiedź, Harry skierował swój pojazd ostro ku górze, równocześnie wykręcając, aby skierować się z powrotem ku centrum miasta. Miał w końcu parę rzeczy do zrobienia, na czele z pozbyciem się gdzieś Petera. Ich wspólny trening musiał poczekać, a póki co Spider-Man mógł wrócić do zwalczania robotów.
Osborn natomiast musiał udać się do Oscorp. Aby nie zwracać na siebie uwagi, w odpowiednim momencie włączył maskowanie, a do środka dostał się przez tunel - którego wejście znajdowało się w oddaleniu od siedziby firmy, dobrze ukryte i niepozorne. Nie chciałby przecież kiedyś kogoś za sobą przyprowadzić, nawet jeżeli szanse na to były mikroskopijne już ze względu na samą częstotliwość jego wylotów. W podziemiach pozostawił glider i zdjął kostium, pozostawiając sobie tylko kilka prostych gadżetów, takich, które zazwyczaj mógł ze sobą bezpiecznie nosić, bo nie rzucały się w oczy... A potem wybrał się już na swoje piętro. Potrzebował przynajmniej chwili w gabinecie.
Najważniejsze było dla niego tak naprawdę zajęcie się komórką, rzecz jasna tuż po krótkim upewnieniu się, że w budynku wszystko toczyło się dobrze, a personelowi i gościom nic nie groziło. Nie chciał zapraszać być może Gwen do Oscorp, to wiedział na pewno... I nie czuł się jeszcze komfortowo z zabieraniem jej do swojego domu, choć tak czy siak znała przynajmniej adres rezydencji. Co prawda w takim odosobnieniu mógłby ją w razie czego unieszkodliwić, ale to mogło zadziałać w obie strony, więc wolał nie ryzykować. Publiczne miejsce wydawało mu się najlepsze, ale w tym momencie było niebezpieczne z innego powodu - przez roboty. A tuż po ich ataku lokale niekoniecznie będą działać...
Washington Square Park, pod łukiem, wieczorem. Napiszę godzinę, gdy tylko się wyrwę, wysłał wreszcie pod numer Gwen, bo na nic bardziej pasującego pomysłu nie miał. Park na pewno będzie otwarty, a to już niezły początek. Brak podania od razu konkretnego czasu mógł bez problemu wyjaśnić albo sprawami Oscorp albo utknięciem w siedzibie firmy przez ten cały atak. Jego słowa pasowały pod jedno i drugie, więc miał czas, aby wybrać lepszą opcję. Byle tylko sytuacja z robotami faktycznie została do tego czasu opanowana - ale już teraz było ich mniej, więc mężczyzna nawet w to wierzył.

Z/t za wszystkich.