Kwatera Clinta

Kwatera znajduje się na jednym z licznych pięter w Avengers Tower, głównie zamieszkanych przez pozostałych członków drużyny.
Jest średniej wielkości i po wejściu do środka od razu może uderzyć zapach kawy. Ściany są ciemnoszare. Wystrój ogólnie jest stonowany, choć łatwo zauważyć, do kogo przynależy; między innymi świadczą o tym fioletowe dodatki czy tarcza dart z wbitymi pociskami. Najpierw przechodzi się do części codziennej, na którą składa się wyposażenie niczym z salonu. Dopiero dalej można dotrzeć do sypialni czy też do prywatnej łazienki. CDN.

/ z salonu na ostatnim piętrze

Był wieczór.
Powiedzieć, że Clint był zmęczony to zdecydowanie za mało. Był co najmniej zmarnowany, styrany przeokropnie i czuł się, jakby był przeżuty przez życie. To ostatnie nie jest zbyt trafne, zważywszy na to, że często tak się czuł. Tym bardziej po większych akcjach, w jakich uczestniczył.
W każdym razie Barton był zobowiązany do przywitania się z psem, z Bobbi, która najpewniej chciała go najpierw zabić, a następnie nim się zatroszczyć. Przynajmniej tak sobie wmawiał, na pocieszenie. Bądź co bądź, zignorowanie kilku wiadomości i połączeń telefonicznych było nie lada powodem, żeby mieć przekichane u partnerki. Hawkeye konsekwentnie o to dbał i wiedział, jak najszybciej rozdrażnić swoją żonę.
Przywitał się też z obecnymi wówczas Mścicielami, quasi-Mścicielami, prawie-Mścicielami czy innymi sprzymierzeńcami. Tym, z którymi spędzał czas niekiedy częściej niż ze swoją partnerką, podziękował za pamięć i troskę pod jego tygodniową - jak nie więcej - nieobecność. Czuł się doceniany przez tych wszystkich herosów. O tyle dobrze, że od jakiegoś czasu był przygłuchy to nie usłyszał poirytowanego, zdegustowanego prychnięcia któregoś herosa.
W każdym razie zanim faktycznie użył ptaka do przywołania blondynki (jakkolwiek, oczywiście, by to nie zabrzmiało, należało pamiętać, że Barton jest wierny i niewinny), potrzebował desperacko wziąć prysznic i napić się kawy. Mała filiżanka, choć nie była wystarczająca, stanowiła dobry początek na rozluźnienie. I co najmniej dwudziestogodzinny sen, jaki planował.
Odświeżony, nieco rozbudzony i przebrany w wygodny, szaro-fioletowy dres, Clinton przecierał swoje wilgotne włosy ręcznikiem, rozmyślając nad tym wszystkim. Nad asgardzkimi zwyczajami, nad Sentinelami, z którymi przyszło mu walczyć, nad swoim związkiem, życiem i ubezpieczeniem, jakie trzeba będzie opłacić lada moment. O to ostatnie się nie martwił, powołując się na nieskończony rachunek Starka.
Łucznik przywołał gwizdnięciem widmo ptaka. Jeśli ten wylądował na jego przedramieniu, Barton sięgnął dłonią do czaszki. Niczym Szekspir, niczym poeta i wielki filozof, zadarł podbródek i:
— Przyjdź albo nie przyjdź. Oto me wezwanie.

Mimowolnie syknął na uszczypnięcie. Bardziej z pewnego przyzwyczajenia niż faktycznego bólu. Nie czuł, że traci palce i rękę, więc nie reagował gwałtownie. Cofnął jedynie dłoń, obserwując swoje paliczki. Ślad był zauważalny. Podobnie pojawiające się krople krwi.
Tym razem nie zląkł się tak, jak wtedy, gdy Magik pojawiła się po raz pierwszy. Niemniej, nadal było to dla niego dziwne, choć zazdrościł. Też by chciał mieć możliwość machnąć łukiem lub cisnąć strzałą, żeby sobie otworzyć portal i przejść. Zapewne, w przypadku Bartona oczywiście, skończyłoby się to sprowadzeniem jakichś abominacji albo trafiłby w sam środek wojny. Mimo wszystko, na pewno było to wygodne. Śmiertelne, ale wygodne.
Zanim się odezwał on czy Magik to spojrzał na miejsce, w którym się znajdowała. Wiele nie mógł wyłapać. Wypytywać… chciał, ale to sobie zostawi na później lub kiedy indziej.
Uśmiechnął się natomiast półgębkiem do kobiety poprzez uniesienie prawego kącika ust. Mogłaby zauważyć zmęczenie malujące się na obliczu łucznika, który jednak nie wyglądał na takiego, co miałby zaraz stracić przytomność.
— Ciebie też miło widzieć. Chyba — zmarszczył nos. I tak źle to zabrzmiało, niezależnie od intencji Avengera. W końcu zwątpienie brało się z tego, że gdyby sytuacja nie była taka niebezpieczna to raczej mało prawdopodobne, aby spotkał Magik z innej rzeczywistości.
— Mam lustro, mam niezbyt przyjemne informacje — tak zaczął. Zniknął z zasięgu wzroku kobiety, kierując się do komody czy innego mebla, przy którym znajdował się kołczan, a na samym blacie - wspomniane lustro. Było całe. Na wyspie jeszcze Clint nawet panicznie sprawdzał, czy z dekoracją wszystko w jak najlepszym porządku.
Po niedługiej chwili wrócił przed Magik. W jednej ręce trzymał lustro, w drugiej - litrowy kubek niedawno zaparzonej kawy.
— W czym to lustro ma pomóc? — zapytał Clint, nie podając jeszcze przedmiotu. — Czy coś jeszcze cię interesuje z Asgardu? Nie miałem czasu lokalizować źródeł energii… — czy cokolwiek chciała, ale zapomniał jak to określiła.

Zmrużył oczy. Ciekawość Clinta z pewnością doprowadziła go do wielu pechowych sytuacji. Wiedział również, że takie nadal na niego czekały. Nie potrafił sobie odpuścić czegoś takiego. Magik mogła się spodziewać, że Barton miał w tym momencie niemałą ochotę ściągnąć osłonę lusterka, aby się w nim przejrzeć. Aby sprawdzić, o czym kobieta wspomniała, że co może być takie niemiłe.
Sama zainteresowana z pewnością mogła zauważyć. A być może nawet i przestrzec chwilowego współpracownika, żeby nie robił tego, mimo że chciał?
— Czyli lustro dla nas, a właściwie dla tych, co to mogą je zniszczyć. Najlepiej ktoś operujący magią lub, od biedy, energią — powtórzył za nią. Celowo, żeby mogła go poprawić zawczasu. Clint obrócił przedmiot w dłoni, zerkając na nie ukradkiem. Poszło mu to zgrabnie. Ważne, że nie upuścił i lustro nie rozbiło się na podłodze. Czy przy jego funkcjonalności pech nie byłby czasem raz, że dłuższy - a nie standardowe siedem lat - a do tego jeszcze ciagle rzucałoby odwzorowanie świata w czystej, dość okrutnej, postaci?
— Czy mam sobie gdzieś zapisać, gdzie mają się kierować ci wybrańcy? — zapytał, gotów pójść po telefon, który się ładował. Mógł wziąć również kartkę i długopis albo nawet mapę przynieść, choć to już byłoby takie… stare! Wezwałby najpewniej kontaktującego się z nimi w końcu Jarvisa, aby naniósł to wszystko na glob.
— Nie skarżyli się na to w Asgardzie. Co mnie bardziej interesuje to to czy u was też była jakaś kradzież. No, czy wasz Thor coś wie? — zagadnął, nie sprawdzając czy Illyana ma jakąś wiedzę w tym temacie; teraz dopiero byłby w stanie czegoś się dowiedzieć. Może w jej rzeczywistości lepiej współpracowali? Albo gorzej? — Jeden ze strażników mówił, że wraz z ucieczką jednego boga z więzienia skradziono parę artefaktów. Jakąś rękawicę, kulę i coś jeszcze — kontynuował, robiąc przerwy na łyk kawy. Na razie rzucał hasła, ale pewnie by to rozwinął, gdyby zaszła taka potrzeba.

Zmarszczył brwi.
— Kto jest… — pokręcił głową. Faktycznie spostrzegł ledwo zauważalnie przesuwające się linie wyrwy. To było wystarczająco wymowne. Nie kontynuował więc tematu, będąc przekonanym, że przynajmniej raz jeszcze będzie miał rozmowę z Magik. Może wtedy uda mu się dowiedzieć czegoś więcej.
— Asgardczyk wspomniał mi, że Odyn był zobowiązany do tego, aby chronić przedmioty o wielkiej mocy czy jakoś tak. W każdym razie mówił, że jakaś Wiekuista Kula, Rękawica Nieskończoności i Szkatuła Wiecznej Zimy zostały zabrane ze skarbca czy innego depozytu — poinformował od razu, ledwo co dając mutantce dokończyć. — Czemu to są zawsze takie absurdalne nazwy — mruknął pod nosem, zdecydowanie tę uwagę kierując do siebie. Sam jednak mógłby poklepać się jednocześnie po ramieniu, bo też miał głupie pomysły. Może ktoś podzielał humor Bartona?
— Jarvis, rejestruj i nanieś wszystko — zwrócił się do sztucznej inteligencji. Ta zareagowała natychmiastowo, dając znać, że już to robi. Nie było to nic dziwnego. Jako że Stark zadbał o to, żeby Avengers Tower miało odpowiednie wyposażenie, to i w kwaterach członków drużyny wbudowane były projektory czy inne urządzenia umożliwiające wyświetlenie hologramu. Czy… jakkolwiek to się nazywało. Działało? Działało. Mogło to być “tentegesem” dla samego Clinta. W każdym razie - nieopodal łucznika pojawił się trójwymiarowy obraz globu. Magik mogła to zobaczyć i, w razie czego, poprawić Jarvisa. Zapewne ku oburzeniu Starka, bo przecież jak tutaj podważać geniusz kolegi z drużyny i tego samego uniwersum? Hawkeye był przekonany, że w prawie każdej rzeczywistości Iron Man zachowałby się podobnie, o ile nie tak samo.

— Kula niby coś pozwala patrzeć w jakieś tam inne światy, odkrywa źródła magii i zagrożenia… — mruknął Clint, o szkatule wspominając jedynie tyle, że miała skuć lodem całą Ziemię i mogliby czuć się, jakby przebywali wiecznie na Syberii.
Nie raz i nie dwa mówiło się o tym, że Barton jak na swój wiek jest niesamowicie niepoważny i dziecinny. Często była w tym racja, bo i sam zainteresowany przyznawał się do tego. W końcu życie było za krótkie - zwłaszcza w jego przypadku - żeby martwić się wszystkim, czym można i żeby ciągle być nieszczęśliwym. Należało czerpać radość z małych, durnych rzeczy, mieć sporo dystansu do siebie i tak dalej, i tak dalej. Jednak parę osób byłoby w stanie potwierdzić, że Hawkeye potrafił być poważny, kiedy wymagała tego sytuacja. Wstrzymał się z mało śmiesznymi żartami i opowiedzeniem różnych anegdotek, które miałyby polepszyć atmosferę.
I teraz, podczas rozmowy z Illyaną, było właśnie tak, że Clinton zachował całkowitą powagę. Wyraz twarzy kobiety był wystarczająco wymowny. Przeokropnie kusiło go parsknąć na to że ze słuchem to u niego gorzej. Miał jednak aparaty, które mu w tym pomagały.
Dobrze, że nie musiał tego wszystkiego notować, tylko Jarvis o to dbał, by rejestrować. Clinton mógł obserwować Magik, zmniejszającą się wyrwę i wsłuchiwać się w monolog blondynki. Bynajmniej nie było to zachwycające i pokrzepiające w jakikolwiek sposób. Barton nie odczuwał paniki, ale niepokój - już prędzej. Trudno byłobym nie przejąć się czymś, co potrafiłoby dokonać od groma zmian na tylu płaszczyznach jednocześnie, bo bylo to raptem parę kamyczków. Takich, jakie można było zobaczyć w muzeach archeologicznych, na jakichś innych wystawach czy podczas zajęć z geografii, w których nie uczestniczył.
Nie wyglądał na przerażonego. Prędzej była konsternacja, irytacja, może nawet pewna determinacja, która tylko zachęcała do tego, aby czym prędzej skupić się na odnalezieniu tego wszystkiego? Było to bardzo prawdopodobne, bo mimo wszystko Clint miał potrzebę ratowania świata. Przynajmniej tak to sobie tłumaczył, tak to odbierał.
Najchętniej rzuciłby przekleństwami, pokręcił się po pokoju. Ale słuchając i zapamiętując wspomniane nazwy, Barton popijał swoją kawę, aż tak się skończyła. To go nie zadowoliło, ale nie poszedł napełnić kubka znowu.
Nie musiał dopytywać czy sztuczna inteligencja to rejestrowała. Nie martwił się o to.
Pokiwał głową w lekkiej zadumie.
— Przekażę to reszcie, żeby zacząć się za tym wszystkim… rozglądać — zakręcił dłonią, nie mogąc znaleźć odpowiednich słów. Spojrzał po zmniejszającej się wyrwie.
— Zdążysz wspomnieć o tych miejscach? — nie był pewien, ile czasu zostało, zanim rozmowa się zakończy. A z pewnością o wiele łatwiej będzie szukać czegoś, jeśli uda się Magik wskazać choć parę tych połączeń.

— Hej, nie mam zamiaru narzekać na jakąkolwiek pomoc! — Od razu się zaperzył. — Lepsze cokolwiek niż nic — dodał na swoje usprawiedliwienie. W rzeczy samej tak było. Możliwość znalezienia miejsca czy też zobaczenia tychże powiązań może być pomocna. Skoro Magik wspomniała już o ruchomych połączeniach to tym bardziej na plus powinno wyjść to, że będą wiedzieć z czym mają do czynienia i jak to wygląda.
W trakcie gdy Illyana przekazywała nazwy miejsc i określała, gdzie te się znajdują, na trójwymiarowym obrazie pojawiały się punkty zaznaczane przez Jarvisa. Clint zerknął na nie. Wyraźnie skrzywił się na wspomnienie o Latverii, choć niemalże natychmiastowo pojawił się pomysł. Nie powiedział o nim na głos, nie chcąc tracić czasu.
— Jasne — potwierdził, wracając uwagą do Magik. Barton przyjrzał się wyrwie, a następnie mutantce.
— Czy oprócz użycia lustra będzie coś jeszcze, po czym można rozpoznać działanie? Jakieś inne wrażenie w danym miejscu, zakłócenia przy sprzęcie albo w przypadku tych ze zdolnościami manifestacja czy jak to nazywacie? — wolał dopytać, upewnić się. Kto pyta, nie błądzi, a może i docenią, że Clinton taki wnikliwy i uważny?

Ta odpowiedź z kolei za wiele Bartonowi nie pomogła. Dawała jakieś podpowiedzi, ale ostatecznie nie był do nich przekonany. Głównie ze względu na to, że z wyczuciem to domyślał się, że musiałby wziąć każdego o magicznych zdolnościach. Może jeszcze ci energetyczni coś by zdziałali… Przez myśl mu przeszło zagadnięcie Starka lub Bannera o urządzenia, które byłyby w stanie wyłapać jakieś anomalie. Coś w tym stylu. Zresztą, nie leżało to w gestii Bartona, bo ten się na tym po prostu nie znał.
— Do zoba… okej — zdążył unieść rękę, aby nieco nią zamachać na pożegnanie blondynki. Dłoń wylądowała na karku, który potarł, wpatrując się w ścianę, wcześniej zasłoniętą przez powstałą wyrwę. Wypuścił powietrze z płuc i odwrócił się do projektu Jarvisa. Przyjrzał się wszystkim wskazanym miejscom.
— Wyślij to do pozostałych. Idę spać, wstanę za jakieś trzydzieści godzin, więc tylko wpuść Bobbi i Lucky’ego.
Czym prędzej skierował się do łóżka.

/ zt