Tajna Baza Taskmastera w kanałach

First topic message reminder :

Baza Taskmastera jest umieszczona w kanałach pod Nowym Yorkiem i zajmują 3 komory, jedna większa i dwie mniejsze, które sobie zbir wygodnie urządził.
Wybrał to miejsce ze względu na to że jest mało uczęszczane przez ludzi, chodź cieszy się dużą popularnością u szczurów.
Główna komora jest największa , ale wejście do niej jest ukryte za sztuczną ścianą do której Taskmaster założył hasło, które zmienia regularnie co dwa dni. Na środku okrągłej komory znajduje się mapa Nowego Yorku która służy do planowania, napadów i wypadów w miasto. Po lewej stronie od wejścia, jest uwieszony komputer z dużym ekranem na którym Taskmaster, ogląda wyczyny obserowanych przez siebie ludzi i nabywa nowe zdolności, służy tez do odbierania ewentualnych zleceń i poszukiwania informacji.
Obok komputera znajduje się stół do wyrobu broni. Po prawej stronie całą ścianę zajmują półki z filmami, dotyczące walki a także poszczególnych obserwowanych przez Taskmastera osób. Z komory odchodzą drzwi do dwóch mniejszych po prawej stronie komora została przerobiona na prostą sypialnie oraz garderobę, po lewej stronie są drzwi zabezpieczone skanerem siatkówki , za drzwiami ukryta jest zbrojownia.
Taskmaster spędza w niej dużo czasu, chyba że woli poobserwować cele osobiście.

- Wasp uważaj na ten gaz. Nie wiemy, czy to jakaś trucizna czy zwykły efekt twoim poczynań. Odsuń się jak najdalej od robota. Nie ryzykujmy. - powiedział spokojnym, ale i zarazem lekko drżącym głosem. Ant-man szybko musiał cis wykombinować. Jedynym sensownym pomysłem, jaki wpadł mu w tamtej sytuacji było wykorzystanie swojego hełmu, który wspominając potrafi komunikować się z różnymi owadami i robakami. Niezwłocznie mężczyzna uaktywnił swoją umiejętność. Chciał przywołać tutaj wszystko co się da. Najbardziej liczył na karaluchy, które słyną że swej odporności na chemikalia. Gdyby takowa sztuka została zakończona sukcesem, to poprosiły nowych sojuszników o ruszenie na robota i spenetrowanie jego wnętrza. Nic innego nie przychodziło mu do głowy. Niewątpliwie presją i ten gaz lekko wytrąciły go z równowagi. Nue mniej jednak starał się trzymać rękę na pulsie.

Cholera jasna, chciałem uniknąć sytuacji w której nie będę wskakiwał bez żadnego powodu. Ale skoro jest chaos, to raczej powinienem zaryzykować.
Khaldun przypatrywał się dokładnie swojemu otoczeniu. W tym zawieruszeniu raczej nikt nie zauważał jego obecności, a tym bardziej nie starał się szukać go. To bardzo dobrze, na tyle, że mógł pozwolić sobie na zdecydowanie co zrobić z brakiem łączności, a obecnością jakiejś dziwnej anomalii powodującej zapaść na ulicy Manhattanu.
"Niech będzie. Najwyżej zwrócą mi w pensji". Ta myśl przebiegła przez jego głowę, kiedy z największą ostrożnością schodził pod zapadniętą ulicę. Poranienie dłoni było sprawą drugorzędną, teraz musiał rozwiązać problem.
Szedł kanałami wzdłuż zapadniętej ulicy, szczególnie uważał na ostre krawędzie i szczeliny, które mogłyby także go poranić. Aż w końcu po kilkunastu minutach chodu usłyszał hałasy, które roznosiły się jak echo po podziemiach. Przyśpieszył kroku, kontrolował swoje emocje. Zauważył już powód hałasów. Walka.
- Trzymajcie się, pomogę wam! - Khaldun rzucił w stronę robota jeden z noży do rzucania wycelowany w korpus.

Wasp dopiero po chwili zauważyła dziurę i osobę przez nią schodzącą. Po prostu wcześniej była zbyt zajęta powstałym problemem. Z trudem zauważyła insygnia TARCZY na mundurze mężczyzny. Widząc jednak co się dzieje natychmiast włączyła swoje żądła. Wątpiła by agent był bowiem kuloodporny.
- UWAGA!- krzyknęła ciskając w działka żądłami. Wątpiła by cokolwiek to dało, ale liczyła, że coś się zmieni na ich korzyść. Za blisko gazu nie podlatywała ale lawirowanie i tak było ciężkie. Co takiego musiało być za robotem, że tak zażarcie starał się chronić powierzonego mu miejsca? A co jeśli był to robot treningowy? Wasp sobie nie darowałaby gdyby stało się coś takiego.
Nie pytała o nic, lepiej by ten człowiek potrafił im lepiej pomóc. Co gorsza, teraz dotarło do niej jak silne musi być oddziaływanie informujące o ich pojedynku z robotem.
Gdy jej komunikator zaczął szumieć zdziwiła się. To ewidentnie nie było normalne. Ale okazało się, ze nie tylko jej więc jakiś plus jest.

Nagłe zjawienie się agenta Tarczy było na rękę naszemu geniuszowi, bowiem to dziwaczne ustrojstwo całą swoją uwagę skupiło na brodatym jegomościu. Dzieki temu zwabione feromonami robaki i inne stworzonka mogły swobodnie przedostać się w dymie do ich przeciwnika. Ant-Man przez cały czas bacznie analizował zaistniałą sytuację, bowiem każda napotkana wskazówka może być na wagę złota. W jego głowie zrodził się cwany plan, lecz przez popsutą komunikację nie mógł podzielić się strategią ze swoimi sojusznikami. Na całe szczęście Wasp, jak gdyby otrzymała wiadomość wprost do głowy zaatakowała robota. To powinno odciągnąć jeszcze bardziej uwagę adwersarza. Mężczyzna wzmocnił efekt swych feromonów, bowiem chciał w ten sposób przyspieszyć pracę jego drobnych towarzyszy. Miał nadzieję, że natrafią na jakieś ważne podzespoły, które będą wstanie zniszczyć lub w znaczący sposób uszkodzić. Przecież nie ma rzeczy niezniszczalnych. Nawet wybitny geniusz nie potrafiłby uodpornić swego doskonałego dzieła przeciwko małym robakom. Każda sekunda była w ich sytuacji na wagę złota. Z niecierpliwością Pym czekał na jakiś efekt swego planu.

To co działo się w obecnym momencie w kanałach miało dla Khalduna zarówno dwie myśli - jedną pozytywną, a drugą raczej prawie pozytywną. Skupiając uwagę robota na sobie, Khaldun dawał więcej czasu pozostałym towarzyszom walki, aby Ci mogli wymyślić plan, który zadecyduje o tym czy robot zostanie zniszczony czy nie. Tą prawie pozytywną myślą było to, że najprawdopodobniej jeśli czegoś nie zrobi to maszyna zmieni swoje postanowienie i znowu spróbuje atakować owadzich superherosów.
- Ja odwracam jego uwagę, wy spróbujcie unieruchomić go jakoś albo nie wiem. Po prostu sprawcie, aby na chwilę mnie nie gonił. - Khaldun zaczął patrzeć na swoje dłonie. Poranione dłonie w powolnym tempie zaczynały się powoli goić, a to wszystko dzięki regeneracji ran agenta. Najlepiej jednak było teraz skupić się na tym, aby nie zostać spalonym przez promienie.
Al-Muzad wyciągnął z kabury swój Five-SeveN i próbował w ruchu choć raz trafić robota w szyje.

Wasp kiwnęła głową. Poczuła ulgę, że znalazł się ktoś z nowym magazynkiem energii by móc ich zastąpić. Niestety nie długo się tym nacieszyła. Wszystko potoczyło się szybko.
Najpierw wybuch, który usmażył biedne karaluchy (mimo, że były szkaradnymi i obleśnymi stworzonkami, Janet wciąż było ich szkoda, bo przecież poświęciły się dla nich), a potem okazało się, że roztaczany przez robota gaz miał służyć jako zasłona ogniowa. I podziałał w stu procentach.
Przerażona Wasp cofnęła się unosząc dłonie. Żar trawił pomieszczenie.
- Hank musimy stąd uciekać!- nie był to o tyle akt tchórzostwa, a po prostu zabolało ją muśnięcie płomienia na skrzydłach. W takich warunkach nie mogli po prostu walczyć. Spojrzała na agenta, gotowa wynieść go z miejsca zagrożenia. Wszystko wydawało się bowiem gotowe zawalić im na łeb.

Siedząc w kawiarni, B.J zastanawiał się nad swoimi sprawami. Niespodziewanie fragment ulicy zapadł się. Nie zapowiadało to dobrze. B.J wyczuwając kłopoty ruszył do wynajmowanego mieszkania. Wziął z niego ekwipunek służbowy i wrócił na ulicę. Cywile zaskoczeni uciekali z daleka od dziury. B.J wskoczył do środka. W pełnym rynsztunku żołnierza i całym wyposażeniem. W pomieszczeniu było mnóstwo dymu i ognia. Wszystko płonęło i było gotowe się zapaść. Dostrzegł też jednego gościa starającego się trafić w ruchu w jakąś maszynę. Była tu też jedna z Avengeresów, przypominająca osę. Tyle mógł dostrzec B.J nim płomienie buchnely w jego stronę. Pomimo że jego rynsztunek znosił gorąco,B.J'owi przypomniała się pustynia. Wycofał się na pozycję gdzie mógł ledwo dostrzec machinę. Nie będąc pewnym co zrobić, postanowił zniszczyć machinę. Wyrwał z kieszeni odpornej na zmiany temperatury granat i rzucił nim w stronę machiny.
-Kryć się!-zawołał. Jego granaty odłamkowe były wersją wojskową, mającą spory zasięg odłamków. Mogły przypadkiem trafić któregoś z pozostałych

Dopisz jeszcze na początku postu skąd się tutaj w ogóle wziąłeś. Przechodziłeś i akurat wtedy się zapadł fragment ulicy, więc skoczyłeś po sprzęt? Jeżeli tak, to o tym wspomnij w paru zdaniach.
~Loki

- Człowieku, nie rzucaj odłamkowym w takim pomieszczeniu. - Warknął Khaldun do przybyłego na miejsce żołnierza. Ale zanim to zrobił schował się w bezpiecznej odległości od granatu. W jego głowie kotłowało się od wszelakich myśli, które rozpoczynały się od "Do cholery jasnej, co on tu robi", a kończyły na "Zabiję go, jeśli się stąd wydostaniemy". Ale nie zaprzątał sobie tym głowy. W wygojonych dłoniach Khaldun trzymał teraz kolejne dwa nożyki do rzucania, które miał zamiar wyrzucić w jakąś szczelinę znajdującą się na mechanicznym ciele robota.

Wasp nie zdołała nawet krzyknąć gdy z całej siły huknęła o ścianę. Ogłuszona, acz niezbyt mocno ranna spadła na ziemię. Leżała bezruchu czując pulsowanie w całym ciele i starając się ustalić co się właśnie wydarzyło. Co stało się z nią i wszystkim co ją otaczało. Kobieta zamrugała kilkakrotnie nim powoli uniosła głowę. Straciła swą wielką formę, a wokół niej pojawiły się płonące przedmioty, które teraz wydzielały gryzący dym. W zamkniętym pomieszczeniu nie mogło z tego wyniknąć nic dobrego. Jej strój choć już wyraźnie zniszczony nie był teraz priorytetem. Powoli i chwiejnie próbowała wstać, by oddalić się od niebezpieczeństwa. Dzwonienie pod kopułą nie ustawało. Poczuła napływ strachu.
- Haank.- spytała chrapliwie. Nie obchodziło ją, czy przez nią agent TARCZY i sama nie wiedziała kto jeszcze, bo nie zdołała zarejestrować nowo przybyłego dowie się jak ma na imię jeden z Avengersów. Była przerażona i potrzebowała wsparcia i pomocy kogoś z jej drużyny. Po za tym nie wybaczyłaby sobie, gdyby coś mu się stało. Teraz dopiero zrozumiała jak potwornie martwiła się o mężczyznę.
- Proszę odezwij się...- znów jej słaby głos rozległ się w kurzu i zakasłała głośno. Poblask robota złowrogo informował, że ten jeszcze nie skończył.

B.J, po rzuceniu granatu nie czekał na wybuch. Od razu rzucił się za osłonę. Nie zdążył. Eksplozja posłała najemnika  na ścianę. Czas jakby zwolnił. Nie mógł zareagować, odłamki leciały mu niemu. Przygotował się na ból. Kilka z nich wbiło się w zbroię, reszta go poszatkowała. Pomimo bólu nie krzyknął. Ręce jeszcze przeżyły, odłamki wbiły się głównie w nogi. Powstrzymał chęć by wrzasnąć o pomoc medyczną. Wyciągnął apteczkę i opatrzył prowizorycznie rany. Spojrzał w stronę robota. Odłamki wbiły się wszędzie na jego ciele, pulsując czerwienią.
-Jeszcze dychasz?-wrzasnął B.J.-Więc uściśniesz mi dłoń w piekle!-zawołał do robota. Nieporadnie, z oczami pełnymi bólu, chwycił karabin.Ból przeniósł całę jego ciało. Położył się i wycelował. Zaczął strzelać do robota
-powiedz cześć moim kumplom!-powiedział między jednym strzałem a drugim. Celował w elementy pancerza w które wbiły się odłamki.

Ant-man chyba jako jeden z całej tej grupy nie oberwał zbyt mocno. Niestety, ale nawet w jego mniemaniu niespodziewany sojusznik nie zachował się najlepiej, bowiem bezmyślnie zaszarżował na bojowego robota. Oczywiście, że ten chciał im pomóc ale niestety zamiar został odwrotnie urzeczywistniony. Geniusz starał się otrzepać z fragmentów drzazg jeszcze nie tak dawnych mebli. Później chciał dostrzec Wasp i gdyby takowa sztuka udała mu się, to ruszyłby do niej w celu udzielenia pomocy. Ant-man chciałby razem z nią schować się w jednym z pomieszczeń, a wybrałby tak zwaną sypialnię którą to niewątpliłie krył, czy też chronił adwersarz naszych bohaterów. Maszyna, która napsuła im wiele nerwów i krwi była zajęta pewnym jegomościem, któy to pomimo ran starał się nadal atakować. Nonszalancja oraz konsekwentna postawa trochę zaimponowały geniuszowi, lecz ten nie miał czasu na debatowanie nad zaistniałą w tejże sytuacji postawą nieznajomego. Gdyby Hank nie dał rady dotrzec, czy zlokalizować swej przyjaciółki, to sam próbowałby zaznać azylu we wspomnianym pomieszczeniu. Jeżeli chciałby im pomóc to niewątpliwie powinien zyc i mieć trochę siły na potencjalne akcjie, zatem schronienie też rzecz piorytetowa.

Poranione od odłamków ciało Khalduna dosyć słabo regenerowało się. Szczególnie, kiedy w jego ciele znajdowały się obce ciała, sprawiające, że regeneracja nie jest możliwa. Khaldun musiał szybko zdecydować co zrobić. Ale jego głowę i tak zaprzątała myśl nad tym jaką lekkomyślnością wykazał się żołnierz, który do nich dołączył. Warknął na niego, rzucając irackie wulgarne słowo, znaczenie to mógł wiedzieć tylko ten, kto mieszkał na terenach Iraku.

Wiedząc już jak nazywa się mężczyzna, który wykazywał zdolności kierowania owadów, Khaldun popatrzył się w jego kierunku, przeklinając na siebie. - Hank i wszyscy, uważajcie na niego. Jak widać, teraz próbuje najprawdopodobniej nagromadzić energię w swoim ciele. Moglibyśmy spróbować zaatakować go właśnie w tym momencie, ale nie jestem pewny czy jest to w stu procentach dobre rozwiązanie. Jeśli macie jeszcze trochę sił spróbujcie celować czymkolwiek się da w te wyrwy w jego zbroi. Ja muszę wykurować się. Inaczej nie dam rady pomóc wam. Moja regeneracja zadziała tylko, kiedy pozbędę się co najmniej większości tych odłamków. - Khaldun po tych słowach cofnął się o trochę w tył, nie chcąc być jak na razie balastem dla swoich towarzyszy.

Z ulgą trafiła na Hanka. Ale nie było czasu się pocieszyć i przywitać. Złapała się go mocno i dużo szybciej niż wcześniej schowała w pokoju. Kolejny wybuch, tym razem robota jeszcze raz ją ogłuszył. Usiadła na ziemi i przez chwilę nie kontaktowała. Ale czyżby oznaczało to, że wreszcie piekło się skończyło?
Niestety nie mogła długo odpoczywać, bo waląca się ściana nie wyglądała wcale dobrze. Jęknęła unosząc się i znów przedzierając się do wyrwy. Potrzebowała odpoczynku, oraz najlepiej opieki medycznej. Przypomniała jej się agentka którą rozmawiała podczas misji Hawkeye'm. Zdawało jej się, że od tamtego momentu zdołały minąć lata.
- Halo? Agentko...- pamięć jej teraz nie pomagała, tak samo hałas i łomot wewnątrz czaszki. Właściwie bliższa była stwierdzenia, że to jej przeszkadza. Ale zabrała rękę od ucha i znów zmalała. Pewnie kobieta straciła wizję z jej kombinezonu. Zaraz podleciała jednak do poważniej rannego mężczyzny. Myślała gorączkowo co robić.
- Hank! Powiększę się i wyciągnę ich stąd! Są ranni!- rzuciła przekonana, że to dobry pomysł. Pomimo niebezpieczeństwa powoli rozrosła się starając się wziąć B.J jak najdelikatniej by mogła mu pomóc służba zdrowia. Liczyła, że takowa już się zjawiła.

-no to Ci zabolało!-zawołał B.J. Przestał strzelać gdy robót zaczą świecić. Nie jakimś blaskiem, ale blaskiem wybuchu. Wreszcie ta wredna maszyna wybuchła. B.J obserwował jak maszyna wybucha ze szczęściem w oczach. Tak się zapatrzył, że nie zauważył jak odłamki pancerza robota go zranił. Odruchowo chwycił się za ramię. Teraz, gdy adrenalina opuszczał jego ciało, zdał sobie sprawę z bólu, przenikającegi całe ciało. Równocześnie zaczęły opuszczać to siły. Wykrwawiał się. Przed oczami stawała mu ciemność. Przewrócił się na plecy. Nie zauważył kiedy wybuch to odepchnął. Widział coraz mniej. Ostatnie co pamiętał to ta superbochaterka wynoszącego go przez dziurę. Potem widział już tylko ciemność.


//jako że B.J. stracił przytomność, do momentu jej odzyskania opuszczajcie moją kolejkę.

- Centrala, odezwijcie się. Potrzeba pomocy, został wykonany atak na Manhattanie. Główny cel został unieszkodliwiony, ale potrzebujemy wsparcia ratunkowego. Jest ze mną troje ludzi. Powtarzam, jest ze mną troje ludzi. - Obolały i siedzący przy ścianie Khaldun dotknął komunikatora radiowego na swoim uchu, próbując samemu z własnych rąk wyjąć mniej szkodliwe odłamki czy opiłki innych metali. Wypadały na ziemię, wydając z siebie metaliczny dźwięk. Agent za każdym razem wydawał z siebie stłumiony przez zęby okrzyk bólu, ale wiedział, że tylko tym sposobem pobudzi swój czynnik regeneracyjny do działania.
- Jeśli tylko uda nam się stąd wydostać, najprawdopodobniej będę musiał zdać raport. Chciałbym jednak wiedzieć z kim mam przyjemność pracować. Może zaczniemy od... pani? - Popatrzył na kobietę, przywierając ręką do obolałego boku.

Skrzywiła się przerywając kontakt. To tylko przeszkadzało. Skupiła się na tym by lawirować ręką z ciałem tak by mogło bezpiecznie spocząć. Nie była pewna jak daleko zdołała go odłożyć. Ale sanitariusze muszą sobie poradzić. Nagle skurczyła się. Musiała zająć się jeszcze Khaldunem i Ant-manem. Była przekonana, że ten zaraz gdzieś się odezwie. Ale gdy wciąż nigdzie nie mignął jej mały człowieczek poczuła strach. Dojrzała go niezbyt dobrze wyglądającego, ale wiedziała, że nie jest tak ciężko ranny jak agent SHIELD.
- Czas na wycieczkę życia.- zażartowała Khaldunowi sapiąc i unosząc się z nim w stronę dziury. Musiała się światło słońca poraziło ją, więc krzyknęła. Przywykła już do mroku wcześniejszej sali. Jej oczy były zmęczone, ale zdołała zauważyć to dziwo. Niestety stwierdziła, że był to po prostu miraż wywołany wspomnianym zmęczeniem. Z ulgą zauważyła, że ciało drugiego mężczyzny zostało odłożone wystarczająco daleko by mogli się nim zająć sanitariusze. Szczęście?
- Zostań tu przystojniaku.- rzuciła tylko Khaldunowi puszczając go niedaleko zajmujących się B.J lekarzy- Mam jeszcze jedną osobę do wyciągnięcia.- zawróciła znikając w dziurze i kierując się do Ant Mana.
- Hank? HANK!-- krzyczała rozpaczliwie rozglądając się z troską za nim. Może wreszcie doszedł do siebie i sam postanowił wyjść?

Gdy tylko Khaldun opadł ciałem na nosze rozdał lekarzom odpowiednie procesy, jakie muszą zajść, aby ten szybciej wyzdrowiał. Pierwszą z nich było zapewne uwolnienie z przyklejonego z powodu ciepła uniformu, a następnie powyjmowanie odłamków i nastawienie organów wewnętrznych na odpowiednie miejsca.
- Znam swój czynnik regeneracyjny. Muszę wypocząć dwa lub trzy dni w szpitalu i będę w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach sprawny do dalszej służby. - I o tyle ile mógł dotknął jeszcze raz swojego komunikatora. - Na dole została jeszcze dwójka. Ta, która mnie tu przyniosła i kolejna osoba, mężczyzna. Zajmijcie się nimi w pierwszej kolejności. Mnie wystarczą te czynności wymienione przeze mnie, u nich... nie jestem do końca pewny. - Wycedził przez zęby agent SHIELD, dotykając swojego boku i klnąc pod swoim nosem.