Central Park

Oczywiście Ricowi zależało na tym, aby jak najszybciej załatwić sprawę; w końcu dosłownie w każdej chwili ktoś mógł zechcieć im przeszkodzić, czego świadomość przez cały czas krążyła na obrzeżach jego świadomości. Faktem było również to, iż mutant doskonale wiedział, że Shatterstar miał dobre intencje - jak praktycznie zawsze, gdy w grę wchodził sam Rictor. Jedno i drugie w żadnym razie nie zmieniało tego, iż Latynos poczuł nagłe ukłucie irytacji, kiedy rudzielec tak po prostu bez słowa go wyręczył... Lecz szybko zdusił je w sobie i pokręcił tylko głową, nie komentując zachowania Stara.
Nim jeszcze zabrał się za przeglądanie wnętrza "swojej" części robota, Ric powiódł spojrzeniem za przyjacielem, aby upewnić się, że ten zajmie się grzecznie korpusem powalonego przeciwnika, a nie... No, nie zrobi czegokolwiek dziwnego, choć w tych okolicznościach nawet nic takiego nie przychodziło mu do głowy. Prawda była taka, że sprawdzał to kompletnie odruchowo. Przyzwyczaił się do tego, że powinien pilnować Stara, weszło mu to w krew, nawet pomimo zbyt długiej rozłąki.
Jako że rudzielec postąpił zgodnie z oczekiwaniami Rictora - i to nawet tymi pozytywnymi - to on sam mógł się już w pełni skupić na swoim zadaniu. Miło byłoby odnaleźć w środku coś charakterystycznego, idealną opcję stanowiłoby wręcz logo czy nazwa twórcy... A wbrew pozorom trafienie na podpis wcale nie było takie znowu nieprawdopodobne. Szaleni naukowcy i inżynierowie najczęściej uwielbiali rozgłos, więc zazwyczaj nieszczególnie kryli się z autorstwem swych dzieł. Niestety w tym wypadku Latynos nie widział niczego takiego... No trudno, mieli jeszcze inne opcje.
Rictor akurat zdążył odłączyć i wyjąć kilka nieistotnych jego zdaniem części, które spoczywały teraz na trawie - i zabierał się właśnie za oglądanie następnego elementu, gdy Star ponownie do niego dołączył. W tym momencie Latynos już przeczuwał co będzie dalej i oczywiście się nie mylił, bo jakże by mogło być inaczej. Ukłucie irytacji powróciło i tym razem mutant zacisnął na kilka sekund szczęki, aby powstrzymać się przed zareagowaniem - przypominając sobie w myślach o dobrych intencjach Stara. Na szczęście trochę pomagały... No i mimo wszystko Ric sam zdawał sobie sprawę z tego, że rudzielec najprawdopodobniej będzie w stanie stwierdzić więcej.
Na informację o tym, że technologia wykorzystana przy budowie maszyny pochodziła z Ziemi, mutant kiwnął krótko głową. Kompletnie ufał osądowi Stara, ale z drugiej strony uwaga ta tylko trochę ograniczała listę potencjalnych sprawców. Miło było wiedzieć, że nie mieli do czynienia z kolejną dawką wrogo nastawionych kosmitów... Ale opcji w dalszym ciągu pozostawało sporo. Pewnie pomogłoby, gdyby ustalili dlaczego robot zaatakował akurat Domino i tamtą dziewczynę... Być może to właśnie z tego powodu obie od razu zniknęły? Czyli wszystko wskazywało na to, że chyba jednak czeka ich szukanie dawnej "nauczycielki".
Rictor zaczynał już sądzić, że tutaj na miejscu niczego więcej nie ustalą, gdy Star podniósł jakiś panel - a spojrzenie Latynosa odruchowo za nim powędrowało. Nie rozpoznawał jego przeznaczenia, nie tak na oko, ale nie oznaczało to od razu, że w lepszych warunkach nie ustaliłby czegoś konkretnego...
... Tyle że to musiało poczekać, bo - zgodnie z wcześniejszymi ponurymi przewidywaniami Rica - ktoś rzeczywiście musiał im przeszkodzić, w dodatku już pod sam koniec akcji. Mutant westchnął krótko i cicho, jednocześnie przesuwając wzrok ku przybyszowi, którego... A i owszem, kojarzył, choć nie miał jeszcze nigdy okazji, aby poznać go osobiście. Członek Avengers, jeden z tych świeższych... Mutant - tyle że dobrze ustawiony mutant, który niespecjalnie musiał się przejmować uprzedzeniami tłumu wobec całej ich rasy.
Rictor nie musiał nawet odwracać wzroku od białowłosego, aby przejąć od Stara ten szczególny element robota, który - korzystając z tego, że rudzielec zajął Mściciela dyskusją - natychmiast wsunął sobie do wewnętrznej kieszeni kurtki, przy okazji modląc się o to, aby twórca machiny nie był w stanie w ten sposób ich namierzyć i zaatakować. Osobiście nie miałby nic przeciwko kolejnemu starciu, a Star zdecydowanie tym bardziej, ale Madroxowi pewnie nie spodobałoby się zdemolowanie biura...
Tak czy siak, Latynosowi nie pozostawało już nic innego, jak tylko podnieść się z kolan i wykonać kilka kroków w stronę obu mężczyzn. Zatrzymał się tuż obok Stara, po czym przełożył mu rękę przez ramiona w przyjacielskim geście, który przy okazji w razie czego pozwoliłby mu sterować rudzielcem... I głównie o to ostatnie mu chodziło, nawet jeśli dotykanie Stara stanowiło przyjemny dodatek. Druga dłoń Rica wylądowała natomiast w kieszeni jego kurtki.
- Chodź, dopiszemy sobie na wizytówkach, że działamy szybciej od avengersowego speedstera - zwrócił się do swojego partnera, nie mogąc się powstrzymać przed tym lekkim przytykiem, a przy okazji na wszelki wypadek informując Shatterstara z kim mieli właśnie do czynienia. Przeczuwał, że jeśli zaraz się nie zmyją, to mogą jeszcze stracić swój cenny "łup"... Ale zbyt oczywista ucieczka też nie byłaby dla nich dobra, w związku z czym Ric ponownie zerknął na pseudo-albinosa.
- A gdyby Mściciele chcieli nas wynająć do załatwienia tej czy innej sprawy, to wystarczy wyszukać X-Factor Investigations. Biuro detektywistyczne, mutanci w służbie narodowi i trochę jakże amerykańskiemu kapitalizmowi - dorzucił, po czym zacisnął krótko palce na ramieniu Stara.

To by było najwyraźniej na tyle, jeżeli chodziło o pomysł szybkiego zmycia się z miejsca wydarzeń. Ric po cichu liczył na to, że jego przeciętnie miłe i przyjazne komentarze zwyczajnie odstraszą od nich Mściciela - zirytują go, a zarazem wyjaśnią na tyle "dużo", aby po prostu nie chciało mu się męczyć dłużej w ich towarzystwie... On zrobiłby sobie śledztwo na własną rękę, oni zaś mogliby w spokoju wycofać się do biura i zbadać swoją zdobycz - bez wzbudzania dodatkowych podejrzeń i sprawiania wrażenia, że uciekają, gdyż mają coś do ukrycia... Choć po części taka właśnie była prawda. W niewielkim stopniu. Przecież pokonali tego robota, nie? Czyli mieli pełne prawo do zgarnięcia tej jednej jego części.
Trudno. Przynajmniej zafundują sobie coś w rodzaju reklamy - bo Quicksilver najprawdopodobniej przekaże informacje na ich temat dalej, pozostałym członkom Avengers albo agentom Tarczy... A w pewnym sensie tego właśnie chcieli, prawda? Rozgłosu. Nie tylko po to, aby otrzymywać więcej zleceń, choć to też bardzo im się przyda, ale i przede wszystkim dlatego, by w końcu pokazać mutantów w dobrym świetle. Jak do tej pory media jakoś nie zawracały sobie tym głowy, więc przydałoby się je zmusić do zmiany nastawienia... W ten czy inny sposób. Niech ludzie wiedzą.
- Jesteśmy stosunkowo nowi na rynku. I jedyni w swoim rodzaju, akurat zajęliśmy niszę - wyjaśnił więc w pierwszej kolejności, wzruszając przy tym lekko ramionami... A właściwie tylko jednym z nich, tym wolnym, gdyż drugim wciąż obejmował Shatterstara i to w taki sposób, że siłą rzeczy i tak było już trochę uniesione. Ot, różnica wzrostu między nimi robiła swoje.
Nie uważał za stosowne zaznaczyć, że "nowi" byli właściwie tylko i wyłącznie jako X-Factor Investigations, nie zaś jako... Cóż, jako oni sami, czyli Rictor i Shatterstar. Jeżeli nie byli znani i rozpoznawalni - to tylko tym lepiej dla nich, bo dzięki temu łatwiej im było operować. Poza tym... Technicznie rzecz biorąc, X-Force zdarzało się działać na granicy prawa, zresztą delikatnie mówiąc. Do tego stopnia, że przez niektórych bywali uznawani za przestępców - albo i wręcz terrorystów. Może lepiej nie ciągnąć za sobą tej opinii do X-Factor... Madrox nie byłby zachwycony - nawet jeśli na przykład tacy Avengers przyjmowali w swoje szeregi faktycznych przestępców i terrorystów.
- Co do robota natomiast, to obawiam się, że sam musisz go spytać o szczegóły. Atakował ludzi, więc my zaatakowaliśmy jego, to tyle z naszej strony. Przy czym może być teraz mało rozmowny - w tym momencie Latynos obrócił głowę, aby wymownie rzucić okiem ku szczątkom doczesnym maszyny, z naciskiem na jej odcięty łeb; te powierzchowne zniszczenia nie powinny raczej przeszkodzić w grzebaniu w jej wnętrznościach w poszukiwaniu odpowiedzi... A przynajmniej nie za bardzo. Przy odrobinie szczęścia brak jednej części też chyba nie zwróci niczyjej uwagi.
W "drodze powrotnej" Rictor przesunął również spojrzeniem po twarzy Stara, nim znów skierował wzrok ku speedsterowi. Nie był nawet świadomy tego, że głowę pozostawił nachyloną lekko ku rudzielcowi - subtelnie, delikatnie, ale jednak zauważalnie. Ot, dawny nawyk, odruchowe układanie ciała w taki sposób, by dopasować się do partnera.
- A jeżeli to już koniec przesłuchania... - dorzucił, unosząc brew i nie kończąc nawet zdania, pozwalając Quicksilverowi samemu dopowiedzieć sobie - bądź co bądź dość oczywistą - resztę. Prawda była taka, że nie potrzebowali ze Starem żadnego pozwolenia, aby się oddalić, mimo wszystko Avengers nie posiadali przecież oficjalnej władzy, a nawet gdyby było inaczej, to Ric nieszczególnie by się tym przejmował... Tyle że sprowadzanie na siebie podejrzeń czy kłopotów nie miało sensu.

Pierwsza teleportacja umieściła całą grupę w pustej uliczce, której wygląd szczerze mówiąc niczego Billy'emu nie mówił. W Nowym Jorku było takich wiele, a chłopak nauczył się już ufać swoim zdolnościom przynajmniej na tyle, aby nie podważać tego, iż rzeczywiście trafili tam, gdzie chciał... Szczegóły nie były więc tak naprawdę istotne, jak długo obie Mścicielki mogły same znaleźć z tego miejsca drogę do domu. Dalsza podróż nastolatków i tak odbyła się przy pomocy kolejnej teleportacji, gdy tylko krótko pożegnali się z kobietami.
Tym razem Billy wybrał jako swój cel już trochę bardziej konkretną lokalizację. Skoro mieli się dostać do Central Parku, to musieli wylądować dość blisko niego - ale nie na tyle, aby ktoś mógł za nimi łatwo podążyć. Kaplan może i posiadał przydatne moce, nie mniej jednak ich używanie wiązało się przecież z pokazem świateł, które zdecydowanie przyciągały uwagę... A właśnie tego chciał teraz uniknąć. W związku z powyższym zadbał o lądowanie w kolejnym cichym i spokojnym zaułku - tylko że znajomym. Jedynie z widzenia, ale wciąż znajomym. Zakamarki w pobliżu klubu sportowego przy Siedemdziesiątej Trzeciej na szczęście stanowiły wystarczającą osłonę dla teleportacji, a przynajmniej Kaplan miał taką nadzieję.
Najważniejsze, że tę trasę chłopak kojarzył bardzo dobrze i przede wszystkim czuł się na niej pewniej - do tego stopnia, że po drodze zaczął nawet wskazywać Victorowi niektóre miejsca, oczywiście po uprzednim wyjaśnieniu mu sytuacji. Pomimo późnej pory miasto żyło w najlepsze, jak to zwykle bywało w Nowym Jorku. Przechodniów było mniej, to prawda, lecz samochody w dalszym ciągu przemykały ulicami. Jako że chłopcy wylądowali na zachód od parku, Billy w pierwszej kolejności doprowadził swojego towarzysza do drogi biegnącej przy samej granicy zieleni. Potem skręcili w prawo, aż do Dakoty - i wreszcie przeszli na drugą stronę, tym samym wkraczając na teren Central Parku.
W porównaniu z innymi parkami w mieście ten był nocą dość bezpieczny, co nie oznaczało jednak, że nie zdarzały się w nim różnego rodzaju incydenty... A choć przeciętny złodziej nie stanowiłby raczej problemu dla dwóch nastolatków o wyjątkowych zdolnościach, to jednak użycie ich mogłoby ściągnąć niepotrzebną uwagę. Z tego powodu Kaplan zdecydował się ruszyć jedną z głównych dróg, znów biegnącą łagodnie w prawo, aż do momentu, gdy złączyła się z następną i zakręciła.
Billy nie wiedział gdzie dokładnie Kate chciała się spotkać, park zaś zajmował spory obszar. W związku z tym nastolatek sam również nie podał Teddy'emu i Tommy'emu konkretnej informacji, choć planował wkrótce wysłać do nich kolejne wiadomości. Pomijając jednak to wszystko, Kaplan miał pewien pomysł gdzie chce chciałby zabrać Victora - i to mu na początek wystarczało.
Ich trasa wkrótce zaczęła biec przy jeziorze i na tym etapie Billy wybrał pierwszy dostępny skręt w lewo - ku fontannie na Cherry Hill. Sama w sobie była już śliczna, lecz urok tego miejsca leżał w czymś innym... A pora roku była po prostu idealna. Wiosną ten zakątek udowadniał pochodzenie swojego imienia, wypełniając się kwitnącymi drzewami wiśni - pięknymi i bardzo nastrojowymi. Za dnia w pobliżu czekały zwykle bryczki z końmi, ale teraz było już na nie trochę za późno... Pewnie na szczęście, bo członkowie Young Avengers raczej nie potrzebowali świadków dla swojego spotkania. Nie zmieniało to faktu, że sceneria prezentowała się uroczo - i pewnie mogła sprawiać wrażenie dość wymownej, nawet jeśli Billy naprawdę nie wybrał jej umyślnie i świadomie - ale niestety nie stanowiła głównego celu podróży.
Ten znajdował się nieco dalej. Wystarczyło przejść jeszcze tylko kawałek i ponownie skręcić w lewo, rzadziej uczęszczaną ścieżką pomiędzy drzewami... By wreszcie trafić do Zatoczki Wagnera. Miejsce to nie było może zbyt popularne, ale w tym wypadku działało to akurat na korzyść grupy. W końcu chcieli prywatności, prawda? W dodatku mieli tutaj do dyspozycji dwie ławki, a konary, gałęzie i liście w razie potrzeby skryłyby ich przed wzrokiem każdego przechodnia... Nie wspominając już nawet o zbiorniku wodnym, który otaczał altankę, gdyż dzięki niemu podejść do niej dało się tylko z jednej strony. Kaplanowi bardzo to wszystko pasowało.
- Więc... Nikt nie powinien nam tutaj przeszkadzać. Zaraz napiszę do pozostałych, żeby wiedzieli gdzie nas szukać - poinformował swojego rówieśnika, równocześnie zbliżając się do ławek. Początkowo stąpał ostrożnie, doskonale wiedząc, że w przeszłości altance zdarzało się już zapadać... Ale wyglądało na to, że teraz była już stabilna i pewna. Tym lepiej. Jako że Billy nie oczekiwał tak naprawdę odpowiedzi na swoje słowa, sam mówił dalej.
- Ładnie tu, prawda? Nie widać wszystkiego tak dobrze jak w dzień, ale przynajmniej nie ma tłoku. To znaczy, tutaj zwykle go nie ma, bo chyba niewiele osób w ogóle wie o tym miejscu. Czasem odbywają się tu śluby, ale poza tym jest raczej... Pusto - nie były to żadne istotne informacje, ale nastolatek czuł, że powinien się odzywać. Kierując rozmową mógł zadbać o to, aby temat nie zszedł jeszcze na spotkanie ze Scarlet Witch i Spider Woman... Na niezbyt udane jak do tej pory kontakty z Avengers. Opisywanie mijanych obiektów czy po prostu okolicy zdawało się o wiele milsze i bezpieczniejsze od stawiania czoła nieprzyjemnej rzeczywistości. To zresztą robił już przed chwilą i miał dość.
W trakcie mówienia Kaplan ponownie wydobył z kieszeni komórkę i wystukał na niej prostą wiadomość: "Cherry Hill, przy jeziorze." Tym razem wysłał ją nie tylko do Teddy'ego i Tommy'ego, ale i do Kate. Zakładał, że w ten sposób łatwiej będzie im się odnaleźć, niż gdyby skierował ich po prostu do Zatoczki Wagnera... Ta zaś naprawdę wyglądała na swój sposób pięknie. Nie była aż tak zadbana, jak wiele innych atrakcji w parku, ale to chyba właśnie to przekładało się na jej urok. Brak chmur na niebie sprawiał, że noc zdawała się być dość jasna, a może był to po prostu efekt łuny bijącej ze świateł całego miasta - grunt, że widoczność nie była wcale taka zła, jak można by przypuszczać. Mimo to woda w jeziorze sprawiała wrażenie bardzo ciemnej... A Billy nie miał pewności jak głęboko tutaj sięgała.
Nastolatek schował telefon z powrotem do kieszeni, po czym ułożył delikatnie rękę na jednej z podpór zadaszenia, tej znajdującej się po jego lewej i zarazem bliżej zbiornika. Drewno było zimne w dotyku i lekko wilgotne, ale właściwie mu to nie przeszkadzało. Skupiał się głównie na tym, aby nie myśleć jeszcze o tym wszystkim, co zdążyło już pójść źle i nastrajał się psychicznie na rozmowę z resztą drużyny, której będzie musiał jakoś to wyjaśnić. Wręcz nie mógł się tego doczekać...

Billy naprawdę starał się nie brać do siebie tego, że od pewnego czasu Victor uparcie milczał i właściwie nawet nie reagował na jego ostatnie wypowiedzi. W końcu nie było przecież tak, że kompletnie go ignorował, bo jeszcze po drodze rozmawiali o okolicy... A obaj mieli teraz dużo do przemyślenia. Rozumiał to i nie miał żadnych pretensji. Sam zresztą mówił głównie po to, aby skupić się na czymś przyjemniejszym od problemów, z którymi się właśnie borykali. Tyle że... Brak odzewu mimo wszystko trochę go zniechęcał, a dokładniej wpędzał go w zakłopotanie i sprawiał, że po prostu głupio było mu się znów odzywać - dlatego też ostatecznie zdecydował się tego nie robić. Spojrzał tylko krótko, kontrolnie, na Latynosa, jak gdyby chciał się upewnić, że wszystko z nim w porządku - przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe w tych okolicznościach - a następnie znów obrócił głowę twarzą ku wodzie.
Jako że w zakątku zapanowała teraz względna cisza, nie licząc rzecz jasna dobiegających z oddali odgłosów miasta, zbliżające się kroki - a konkretniej ich dwa zestawy - bardzo skutecznie zwróciły uwagę Kaplana, który z ich powodu niemalże od razu obejrzał się w stronę ścieżki. Jego wzrok padł w pierwszej kolejności na znajdującą się na przedzie tego miniaturowego pochodu Kate i już miał ześlizgnąć się dalej, na nadciągającą tuż za nią dziewczynę, gdy komentarz koleżanki z drużyny wybił go z rytmu... I zarazem sprawił, iż zamiast tego Billy ponownie zerknął ku swojemu dotychczasowemu towarzyszowi. Zupełnie nie zdawał sobie sprawy z tego, jak ten gest mógłby zostać odebrany, gdyż jego myśli zajęło teraz coś innego...
Wino i świece? Romantyczny nastrój? Nie, nieszczególnie. Może trochę. No dobrze, właściwie pewnie bardziej, niż tylko "trochę", ale nastolatek zdecydowanie tego nie zaplanował, a przynajmniej nie w sposób świadomy. Zgoda, gdzieś w głębi ducha pewnie od samego początku kołatała mu się myśl, że to miejsce wiąże się głównie ze ślubami, randkami i podobnymi okazjami, ale umyślnie ją ignorował, skupiając się na korzyściach płynących z odosobnionej, ukrytej wśród drzew strefy. Potrzebowali prywatności. To znaczy, cała grupa, a nie Victor i on sam.
Na szczęście Kate łaskawie oszczędziła mu reagowania na tę uwagę, gdyż odezwała się po raz kolejny, a nawet jeśli na policzkach Kaplana pojawiło się przez ten czas trochę więcej koloru, to przy braku porządnego oświetlenia tak czy siak nie powinno to być zbyt dobrze widoczne - o ile w ogóle. Sam chłopak zamierzał natomiast ignorować to lekkie uczucie ciepła na twarzy, licząc na to, że szybko ustanie. Taki miał z grubsza plan.
Zaprezentowanie nowej koleżanki bardzo pomogło mu zresztą w jego realizacji, gdyż przede wszystkim przestawiło jego myśli na inny tor, dużo bardziej znajomy, bezpieczniejszy, a więc i komfortowy. Nim jeszcze słowa Kate na dobre zarejestrowały się w jego głowie, nastolatek skierował już wzrok ku blondynce... I prędko zrozumiał, że właściwie nie potrzebował żadnego przedstawiania, nie w tym wypadku. Jego usta rozchyliły się na moment, jak gdyby zamierzał się odezwać, lecz zaraz potem ponownie je zamknął, słusznie upominając samego siebie, że najpierw się myśli, a potem się mówi... Gdyż nie był nawet pewien, co palnąłby w tej chwili. Ostatecznie zdecydował się zacząć od uśmiechu oraz od uściśnięcia zaoferowanej przez Cassie dłoni, nie ufając jeszcze do końca swojemu wewnętrznemu nerdowi. W tym czasie zaś przeprowadzał już dostępne treści przez filtry dopuszczalności towarzyskiej.
Córka Scotta Langa, traktowana wśród członków Avengers praktycznie jak dobro wspólne - mająca przynajmniej pod tym względem takie życie, jakiego pozazdrościłaby jej pewnie zdecydowana większość fanów superbohaterów, wliczając w to zresztą samego Billy'ego. Możliwość przebywania na porządku dziennym z idolami... Którzy ostatnio okazali się trochę mniej cudowni, niż sobie to wyobrażał, a jednak wciąż nie stracili swojej pozycji w jego osobistej hierarchii... Zrobiłby wiele, aby móc z nimi obcować. Tylko może w trochę mniej problematycznych okolicznościach.
Wszystko to nie zmieniało jednak faktu, że - o ile Kaplan posiadał prawdziwe i aktualne informacje - sama Cassie raczej nie wykazywała żadnych nadzwyczajnych zdolności. To znaczy, była normalnym człowiekiem, prawda? Więc mogłaby polegać chyba tylko na szkoleniach oraz na sprzęcie, a po odcięciu się od Tarczy najprawdopodobniej z jednym i drugim będą mieli pewne kłopoty. Ten wątek też będą musieli poruszyć... O ile w ogóle wszyscy zainteresowani zgodzą się na odłączenie Young Avengers od organizacji, a w tym momencie nie było to wcale takie pewne.
- Wzajemnie - powiedział więc tylko, nim puścił dłoń Cassie, a następnie wykonał drobny krok w stronę Victora, tym samym jeszcze trochę się do niego przysuwając. Jako że Latynos podał swoje imię, Billy zamierzał jedynie wspomnieć krótko i ogólnie o jego sytuacji, póki co pomijając zbyt osobiste szczegóły... Oraz zapewne wszystko to, co mogłoby wzbudzić niepotrzebne i tak naprawdę bezpodstawne podejrzenia... Ale najzwyczajniej w świecie nie zdążył, gdyż akurat wtedy na scenę przybyły trzy kolejne osoby. Stojąc teraz tyłem do jeziora, a przodem do ścieżki Kaplan widział to, jak nadchodziły i pomimo kiepskiego oświetlenia mógł już wyciągnąć kilka wniosków.
Przede wszystkim były to dwie dziewczyny i jeden chłopak - a nie kojarzył żadnego z nich. Wyglądało na to, że albo Tarcza nie próżnowała i w dalszym ciągu zgarniała do projektu kolejnych rekrutów... Albo Kate ich skądś wytrzasnęła, co zdawało mu się jednak mniej prawdopodobne. W takim wypadku stawiliby się chyba wszyscy razem, prawda? Były to jednak tylko jego domysły, a pierwsze słowa nieznajomego nastolatka trochę im przeczyły. "Przyprowadził ze sobą" - brzmiało tak, jak gdyby tylko on był w tej chwili częścią grupy... Ale zaraz. "Asgardianki"?
To jedno określenie wystarczyło, aby Billy na moment zupełnie stracił zainteresowanie chyba nowym kolegą i, co za tym idzie, zignorował również jego jakże subtelne podejście do Kate. Obie towarzyszące mu dziewczyny wyglądały dość normalnie, miały na sobie ziemskie stroje, które ani trochę nie przypominały - na przykład - zbroi Thora... A mimo to jedna z nich najwyraźniej posiadała przy sobie miecz, co dawało już trochę do myślenia. Wzrok Kaplana zatrzymał się nieco dłużej na wspomnianej broni, nim do chłopaka dotarło, że się gapi - gdyż wówczas prędko poderwał spojrzenie wyżej, a dokładniej ku twarzom najpierw jednej, a potem drugiej nieznajomej. To nie był najlepszy czas na kultywowanie miłości do Asgardu.
Dopiero kolejne słowa adoratora Kate faktycznie przywołały Billy'ego do porządku. Chłopak odruchowo zmarszczył czoło, spoglądając na rówieśnika... I prawdę mówiąc nie do końca rozumiejąc o co mu chodziło. To znaczy, oczywiście rozumiał, że nie każdy śledził życie superbohaterów, znał na pamięć ich historie i orientował się w układach rodzinno - towarzysko - romantycznych, ale akurat Cassie była... Znana. Popularna. Chyba wszyscy wiedzieli o tym, jak bardzo Ant-Man kochał córkę. To z kolei, że zupełnie obcy i anonimowy nastolatek nie widział w niej "tego czegoś", dla Kaplana znaczyło mniej więcej tyle samo, co zeszłoroczny śnieg. Gorzej, że dla samej Cassie już niekoniecznie...
To właśnie dlatego Billy - zanim jeszcze się odezwał, aby najprawdopodobniej zrobić sobie w drużynie pierwszego wroga - na początek skierował wzrok ku blondynce, chcąc ujrzeć jej reakcję. Po części ciekawiło go czy na jej twarzy odbije się wyraz złości czy może dotknięcia, bo to powiedziałoby wiele o jej nastawieniu... Ale uwaga jednej z boginek znów sprowadziła dyskusję na inne tory, a spojrzenie Kaplana instynktownie przesunęło się ku wskazanemu przez nią zjawisku.
Latający telefon. Przy kiepskim świetle, a dokładniej w cieniu rzucanym przez... Przez wszystko - drzewa i zebrane przy jeziorze osoby... Nie tak łatwo było go zauważyć, ale teraz Billy nie spuszczał już z niego oka, skoro wiedział, że on tam jest. Nastolatek zamrugał szybko, jak gdyby to miało coś zmienić, ale jednak wzrok go nie mylił. W dodatku najwyraźniej wszyscy widzieli to samo, gdyż Victor zareagował jako pierwszy - przechwytując komórkę po uprzednim potraktowaniu jej... Iskrami.
To właśnie one okazały się niezwykle istotne, gdyż ich blask odbił się na jakiejś pobliskiej powierzchni - niewidzialnej, a może raczej przezroczystej, a jednak zakrzywionej, jeżeli sądzić po tym, w jaki sposób zatańczyły na niej błyski energii... Czyli coś się tam znajdowało. Albo może nawet ktoś... Czy materialny? O tym akurat łatwo można się było przekonać, a w dodatku jeżeli zdolności Billy'ego przydawały się do czegokolwiek - poza teleportacją - to właśnie do rozświetlania otoczenia.
To prawda, że zwykle podnosił lżejsze obiekty, ale zdarzało mu się już lewitować ludzi, dlatego też był dobrej myśli, gdy zaczął skupiać się na obszarze przy Cassie, szukając punktu zaczepienia, generując błękitną energię - tak przy swoich oczach i dłoniach, jak i obok blondynki. Starał się ograniczać blask do minimum, aby nie przedarł się przez drzewa na drugą stronę i nie został zauważony, ale mimo to istotniejsze wydawało mu się zdemaskowanie... Złodzieja? Szpiega? Odbijające się na nim światło pozwoliło ustalić jego położenie, dzięki temu z kolei Kaplan mógł już poderwać go w górę i zawiesić jakiś metr nad ziemią.
- Naprawdę powinniśmy mieć własną bazę na takie spotkania. Właśnie po to, żeby na przyszłość uniknąć tego rodzaju sytuacji - skomentował, chwilowo zapominając o swoich pretensjach względem... No tak. Jeszcze nie wiedział jak miał na imię czarnoskóry chłopak, który przed chwilą przyczepił się Cassie. Wypadałoby to chyba naprawić, przedstawić się po raz kolejny, ale może niekoniecznie przy obcym.

Obserwując poczynania podświetlonego na niebiesko złodzieja Billy odczuwał pewien rodzaj satysfakcji i zadowolenia z siebie. Może rzeczywiście nie był to nie wiadomo jak wielki sukces, ale jednak coś mu się wreszcie udało, wykorzystał swoje zdolności w celu, który tym razem już chyba bezsprzecznie musiał być uznany za dobry... Bo złapał przestępcę, a w dodatku takiego, który za ofiarę obrał sobie jego nową koleżankę.
Tyle że... Koleżanka najwyraźniej sama potrafiła o siebie zadbać, a zarówno widok, jak i późniejsze wspomnienie wyprowadzanych przez nią przed chwilą ciosów sprawiały, że Kaplan prawie współczuł niedoszłemu złodziejowi. Wyglądało na to, że słusznie podejrzewał, iż Cassie wiedziała co nieco o walce, a przynajmniej tej w samoobronie. Uczyła się od ojca? A może od kogoś z jego drużyny? Nastolatkowi wcale nie było trudno wyobrazić sobie na przykład Kapitana Amerykę - chętnego podszkolić córkę przyjaciela.
To odnoszące się do współczucia "prawie" rozpłynęło się w momencie, gdy napastnik przywrócił sobie kolory i w ten sposób stał się widzialny... Ukazując im wszystkim oblicze ich rówieśnika. Choć może nie do końca ich wszystkich, bo jeżeli przyprowadzone przez Drażliwca dziewczyny faktycznie pochodziły z Asgardu, to mogły być akurat dużo starsze... Najważniejsze jednak, że złodziej był młody i w tej chwili sprawiał wrażenie przerażonego do tego stopnia, że nawet nie mógł się wysłowić. Nie oznaczało to, że Billy zamierzał go wypuścić, lecz przynajmniej nakazało mu przesunąć pytającym spojrzeniem po pozostałych... Którzy zdawali się już myśleć o czymś innym. Głównie przez Eliego.
Poznanie jego imienia wcale nie nastawiło do niego Kaplana pozytywniej, lecz nastolatek nie ukrywał, że zobaczył go przez nie w trochę innym świetle. Nazwisko "Bradley" nie wymagało żadnego tłumaczenia, nie dla Billy'ego, który wiedział o jego dziadku praktycznie wszystko, co tylko mógł znaleźć w internecie, czyli swoim głównym i najważniejszym źródle informacji. Określenie "prawdziwy Kapitan Ameryka" trochę go ubodło, bo osobiście uważał, że Steve Rogers był bardzo prawdziwy i istotny... Lecz nie umniejszało to w ogóle jego szacunku i zainteresowania względem innych osób związanych z tym tytułem.
W związku z tą rewelacją Kaplana już niezbyt zaskoczyło poparcie Eliego dla jego słów odnośnie zapotrzebowania na własną bazę. Limit zdziwienia musiał zostać kiedyś wyczerpany i w tej chwili potrzebował czasu, aby się po prostu odnowić. Ten na irytację był na szczęście większy i póki co miał się jeszcze dobrze, dlatego kolejna wycieczka personalna pod adresem Cassie skwitowana została przez Billy'ego w pierwszej kolejności przewróceniem oczami, a w następnej - cichym i pełnym zrezygnowania westchnięciem. Ich współpraca zapowiadała się doskonale.
Blondynka zdążyła już udowodnić, że sama świetnie potrafiła się bronić i dlatego w tej chwili Kaplan nawet nie próbował wtrącać się w temat. Zapamiętał tylko, aby później, gdy sprawy się uspokoją i w pobliżu nie będzie tak wielu świadków, porozmawiać z dziewczyną i być może wspomnieć o tym, że osobiście ją popierał, a nawet podziwiał za to, jak sobie radziła. Sam pewnie zareagowałby zupełnie inaczej, gdyby znalazł się na jej miejscu... Ale o tym nie chciał teraz myśleć.
Cassie go zresztą nie zawiodła i wyrzuciła z siebie przemowę, z której chłopak był dumny. Dzięki temu wiedział już, że najprawdopodobniej bez problemów będzie umiał się z nią dogadać... I że postawa rówieśniczki w pełni mu odpowiadała. Nastolatka z całą pewnością nadawała się do ich drużyny, a jeżeli Eli w dalszym ciągu nie będzie w stanie tego zauważyć... To może powinien lepiej się jej przyjrzeć. Dosłownie, bardzo dosłownie, bo - przyglądając się uważnie Cassie - Billy był pewien, że dziewczyna właśnie trochę urosła. Szybkie zerknięcie w dół potwierdziło, iż nie uniosła się na palcach, ani nie zrobiła niczego podobnego. Limit zaskoczenia Kaplana nie wypełnił się jeszcze z powrotem, a do faktycznego zdziwienia nie miał tak naprawdę powodów... Bo to przecież córka Ant-Mana, tak? Widocznie po sieci krążyły po prostu przekłamane albo nieaktualne informacje na jej temat.
Billy już miał powiedzieć coś na ten temat, gdy odezwała się jedna z przybyszek z Asgardu - a jej pierwsze słowa od razu sprawiły, że chłopak mimowolnie się uśmiechnął. Nie był w stanie się przed tym powstrzymać. Czyżby z nią również Eli miał na pieńku? Jakoś go to nie dziwiło... A mimo to chyba nie byli w złych stosunkach. Raczej. Nawet biorąc pod uwagę to o "kretynach" i "niższej rasie", co sam Kaplan postanowił rozsądnie zignorować, aby nie sprawdzić jaką dokładnie siłą dysponowała dziewczyna i na ile skutecznie potrafiła się z nią ograniczać.
Jego milczenie zostało nagrodzone poznaniem miana Skuld. Jako wielki entuzjasta mitologii nordyckiej Billy natychmiast zrozumiał cóż takiego mogło wynikać z nazwiska "Odindóttir", ale w porę ugryzł się w język, aby jeszcze o to nie zapytać. Może później... Choć wszystko wskazywało na to, że będzie musiał przygotować sobie całą listę spraw do poruszenia ze Skuld oraz jej towarzyszką... Z Kelly. Swoją drogą, ciekawe czemu korzystała z ziemskiego imienia. Ukrywała się z prawdziwym? Nie ufała im jeszcze? A może po prostu nie posiadała innego? Opcji było tak wiele, ale jednak Kaplan nie sądził, aby wypadało teraz się tym zajmować, więc tylko dodał tę kwestię do listy.
- Umm... Dwa pytania. Po pierwsze, złodziej? Może jednak powinniśmy coś w związku z nim zrobić? Mogę jeszcze trochę potrzymać go w powietrzu, nie ma sprawy, ale to trochę mało permanentne rozwiązanie. I.... Może niekoniecznie bezpiecznie jest przy nim tak otwarcie dyskutować, choć mogę się mylić - zauważył, wzruszając przy tym ramionami i unosząc lekko jedną dłoń, wnętrzem skierowaną ku górze, a wskazującą mniej więcej w stronę dorwanego kieszonkowca. Ruch ten sprawił, że tańczące po jego skórze błękitne iskry, światła i błyski na chwilę pozostawiły po sobie w powietrzu smugę.
- Po drugie... Cassie, od dawna posiadasz moce swojego taty? - zagadnął od razu potem, bardzo wygodnie ignorując fakt, iż sam przed chwilą wspomniał o powstrzymywaniu się przed mówieniem przy ich nieproszonym gościu. Ta kwestia i tak wyszła już na jaw, dziewczyna sama nazwała się córką Ant-Mana, więc większych szkód tym pytaniem chyba nie wyrządził... A przynajmniej taką miał nadzieję.