Salon Xaviera

Ororo zaprowadziła swoich gości do prywatnej kwatery Xaviera, aby porozmawiać w spokoju, z dala od uczniów. Po drodze przez komunikator dała znać Kurtowi, że znajdują się właśnie tam.
- Usiądźcie – powiedziała, wskazując na wyłożone skórą fotele. Sama usiadła na kanapie, zakładając nogę na nogę. Spoglądała na mężczyzn bez przerwy, czekając, aż się usadowią. Gdy to zrobili, skinęła głową.
- Może chcecie się czegoś napić? – spytała. Musiała poczekać jednak na Kurta – gdyby mężczyźni się zgodzili, musiałaby go poprosić o to, aby przyniósł filiżanki.

[wybaczcie za obszerność tekstu <3]

Mniej więcej w tym samym momencie, w którym znajdujące się w gabinecie osoby zajęły miejsca, tuż za drzwiami dało słyszeć się głośny trzask. Kurt w błyskawicznym tempie pozostawił oddaną przez Cable'a broń w jednym z pomieszczeń ulokowanych w piwnicy, nie teleportował się jednak bezpośrednio do miejsca, gdzie zaprowadziła gości Storm. Może profesora nie było aktualnie na terenie Instytutu, ale młody mutant nie chciał, by swąd siarki wgryzł się w meble. Na pewno nie byłoby to miłą niespodzianką. Wszedł drzwiami jak każda inna osoba, słysząc jeszcze urywek ostatniego zdania wypowiedzianego przez Ororo:
- … czegoś napić?
Och? Chłopak wątpił, by białowłosa sama pokwapiła się po ewentualną kawę lub coś innego, a to de facto stawiało diabełka w roli kelnera. Hura.
- Mogę się już włamać do Kitty po strój pokojówki, ciociu Ororo? - spytał nieco konfidencjonalnie, podchodząc bliżej.

Posiadłość, którą miał okazję teraz podziwiać, była za prawdę niezwykłym dziełem architektury. Magnus nie był jakimś koneserem, lecz od zawsze lubił wnieść nieco głębi do swych własnych komnat. Puste, minimalistyczne pomieszczenia bez duszy, sprawiały, że popadał w jeszcze większy obłęd, który przywoływał agonię w formie brutalnych wspomnień. Podczas drogi przez korytarze instytutu, zainteresowała go postać młodzieńca, który akurat ich opuścił. Chłopiec o tak niezwykłej aparycji musiał ofiarą wielu krytycznych spojrzeń, wyzwisk i tyrani ze strony "normalnych" ludzi. Zapewne dopiero tutaj w domu Xaviera, poczuł, że może być sobą, lecz czy na pewno? W tej właśnie chwili Magnus zaczynał powoli rozumieć, a przynajmniej tak mu się zdawało, ideę, którą urzeczywistnił Xavier. Stworzył on miejsce, w którym mutanci mogą czuć się normalni. To było jednak kłamstwem, parszywą iluzją normalnego życia. Ogromna posiadłość była wiezieniem dla tych młodych ludzi, choć może w ich oczach była domem i wybawieniem. Magnus nie uważał, że to źle, że takie miejsce zostało stworzone, lecz to tylko jeszcze mocniej odcina mutantów od ludzi. Ludzi, kŧórzy powinni akceptować innych od siebie. Taka utopia niestety nie istniała w żadnym miejscu w kosmosie. Świadomość ludzką, nie można zmienić poprzez mądre przemowy. Ludzie muszą zdać sobie sprawy, że mutanci są od nich lepsi genetycznie, że mają prawą do normalnego życia. Chcą tego! I dostaną.
Wreszcie dotarli do salonu. Ororo poprosiła ich aby usiedli, co też Magnus uczynił, lecz najpierw zdjął kapelusz i płaszcz, po czym położył je na oparciu jednego z bocznych foteli. Ubrany w czarny garnitur rozsiadł się wygodnie w fotelu.
- Dziękuję - odparł na pytanie Storm, po czym wsłuchał się w następującą zaraz po nim, odpowiedź Nathaniela.
Kurt pojawił się ponownie w pokoju, co ucieszyło Magnusa. Zaintrygował go ten chłopak, gdyż miał wypisane na twarzy "ból" i "cierpienie". Jeśli tylko będzie miał na to okazję, chciałby z nim porozmawiać na spokojnie. Nie chce go zabierać siłą z instytutu, gdzie zapewne czuje się jak w domu, akceptowany, może nawet kochany, lecz chciałby pokazać mu Świat, który planuje stworzyć. Świat, w którym nie będzie musiał ukrywać się za technologią.
- Niech zostanie - wtrącił się na słowa Nathaniela, gdy zobaczył, że ten po swojej wypowiedzi spojrzał się wymownie na błękitnego chłopaka. Gdyby Cable spojrzał na niego w tym momencie, ujrzałby srogie, nieruchome spojrzenie, które zastąpiło tysiące słów. Zwrócił swój wzrok na siedzącą naprzeciwko białowłosą kobietę. Jego spojrzenie momentalnie stało się spokojniejsze.
- Panno Munroe, wydaje mi się, że czas przejść do meritum spotkania. Uważam, że wystarczająco okazaliśmy wam chęć współpracy, teraz byśmy prosili o to samo. Co dokładnie wiecie o zniknięciu Charlesa Xaviera?

Storm uśmiechnęła się nieznacznie do Kurta, po czym skinęła na niego głową, aby ten przyniósł dwie szklanki wody. Spoglądała przez chwilę w jeden punkt, przysłuchując się wypowiedzi srebrnowłosego prawnika. Wcale się z nim nie zgadzała, co do braku obecności Nightcrawlera. Chłopak był na tyle dorosły, że powinien być obecny przy tak bardzo ważnej dyskusji. Poza tym był częścią społeczności X-menów i tak samo martwił się o profesora Xaviera. Nie było powodów, aby go dyskryminować.
- Zaraz wróć, bo nie możemy zacząć bez ciebie, prawda? – powiedziała ciepło do futrzaka.
Wtedy dopiero spojrzała na Magnusa.
- Panno Munroe, wydaje mi się, że czas przejść do meritum spotkania. Uważam, że wystarczająco okazaliśmy wam chęć współpracy, teraz byśmy prosili o to samo. Co dokładnie wiecie o zniknięciu Charlesa Xaviera?
Gdy Magneto zadał jej pytanie przez chwilę spoglądała na niego zdezorientowana. W końcu wzięła głęboki wdech i oparła się wygodniej o fotel.
- Niewiele. Wyjechał na bardzo ważne spotkanie kilka tygodni temu i jak do tej pory nie wrócił. To samo stało się z naszymi ludźmi, którzy polecieli na jego poszukiwania. Ślad po nich zaginął, jakby zniknęli z powierzchni ziemi. Tylko tyle wiem. Przeszukiwaliśmy całą prasę, internet i podłączyliśmy się do satelity, aby mieć ciągły podgląd na wszystkie miejsca w których mógłby przebywać.
Storm wiedziała, że powiedziała wszystko w okrojonym schemacie i pośpiesznie. Wstyd było się do tego przyznać, ale wciąż byli na pierwszym etapie poszukiwań, które jak do tej pory nie przyniosły nic dobrego, a kolejne straty. To nie wróżyło nic dobrego.

Chłopak uwinął się w ekspresowym tempie – nie minęło więcej jak dwie minuty, a stawiał przed gośćmi po szklance wody z cytryną, chwytnym ogonem podając Storm kubek parującej herbaty. Patrząc na niego z boku, można by pomyśleć, iż się popisywał, ale nie była to prawda. Od urodzenia mógł posługiwać się dodatkową kończyną i stanowiło to coś zupełnie normalnego, a trzecia ręka okazywała się przydatna częściej, niż można by sobie wyobrazić. W końcu usiadł po prawej stronie starszej mutantki, przysłuchując się wymianie zdań. Odezwał się dopiero, gdy kobieta umilkła:
- Profesor i każda drużyna mhjeli komunikator z chipem, który hegularnie wysyłał zmiany pozycji do naszego sysztemu – potarł lekko policzek, marszcząc brwi. - Ale od czasu, ghdy zniknął syghnał profesora, dane z innych usządzeń nie przychodziły hak powinny. Są nje do odczytania.
Zasępił się lekko, mając nadzieję, że nie powiedział za dużo. Był inteligentną i jak najbardziej myślącą istotą, ale w sytuacjach kryzysowych wolał wykonywać polecenia starszych mutantów, których osądowi ufał – mieli w końcu więcej doświadczenia.

Magnus wysłuchał bardzo uważnie odpowiedzi kobiety, oraz dodatkowej aczkolwiek istotniej informacji, której udzielił Naghtcrawler. Przypomniał on sobie także, wszystko to co usłyszał wcześniej od swojej podwładnej oficer Kazarii, która próbował wykorzystać swoje nadnaturalne zdolności w poszukiwaniach Xaviera, lecz nawet to na nic się zdało, jednakże, Magnus nigdy nie wątpił w siłę ziemskich mutantów, dlatego przy pierwszej okazji, chciałby spróbować ponownie użyć mocy telepatycznych w poszukiwaniach. Liczył, że w ich szeregach znajduje się inny telepata, który pomoże im w poszukiwaniach. Musiał brać pod uwagę wszelkie możliwości, nawet tą, że dziwne pole energetyczne wokół Ziemi, blokowało moce Kazarii.
- Rozumiem - odparł, dumając przez chwilę. - Myślałem, że zaginał sam Xavier, lecz wygląda na to, że sytuacja jest dużo bardziej poważniejsza!
Magnus nie brał pod uwagę, że inni mutanci, żyjący w tym instytucie, także zaginęli, lecz jeśli to prawda, mogłoby to się w jakiś sposób łączyć z zaginięciem brata Nathaniela. Dotarło do niego teraz istotne pytanie, czy więcej mutantów, niezrzeszonych z instytutem Xaviera zaginęło? Spojrzał na Cable'a, lecz nic nie powiedział.
- Dzięki moim własnym "środkom" udało mi się określić kilka miejsc, w których pozostała energia psychiczna Charlesa. Jednakże, mój człowiek, pomimo swych jakże podobnych do Xaviera zdolności, nie był wstanie go w pełni zlokalizować! Co niestety prowadzi donikąd... mimo wszystko wydaje mi się, że to jest jedyna droga dzięki, której możemy go odnaleźć. Inaczej go nie znajdziemy, wierzcie mi!
Spojrzał na nich wymownie. Nie musiał wprowadzać ich w dokładne szczegóły aparatury poszukiwawczej, którą dysponowała asteroida. Jego własny charakter i sposób działania, nie pozwalał mu mówić za dużo. Łączyła go z tymi ludzi, póki co jedna sprawa i nie chciał za bardzo obnażać przed nimi swoich kart. Rozgrywka dopiero się zaczynała.

Storm przysłuchiwała się w milczeniu słowom Magnusa spokojnie je rozważając. Spoglądała na niego tylko przez chwilę. Nie wiedząc czemu nie potrafiła znieść jego spojrzenia, czuła, że za jego zamiarami odnalezienia profesora wiązały się jeszcze inne, tylko dla niego ważne plany. Nie spodobał jej się sposób w jaki się wypowiadał. Miała wrażenie, że zarzuca im to, że w ogóle nie starali się w poszukiwaniach, że nie dali z siebie wszystkiego, a to jak najbardziej nie było prawdą. Przygryzła dolną wargę i przesunęła wolną dłonią po głowie Kurta, chcąc go w ten niemy sposób pochwalić za to, że nie był biernym słuchaczem. To bardzo jej pomogło. Wiedziała, że bez młodego mutanta dziwnie by się czuła w towarzystwie tych mężczyzn. Założyła nogę na nogę, prostując się na kanapie, na której wciąż siedziała, gdy tym razem Cable zaczął opowiadać o swoich teoriach i o tym, co powinni zrobić. Gdy skończył, Storm upiła najpierw jednego łyka herbaty z cytryną, czując, jak słodka ciecz spływa jej do żołądka rozprowadzając tym samym przyjemne ciepło po jej ciele.
- Pozwolicie, że wam coś Panowie wyjaśnię – powiedziała kobieta, siląc się na spokój w głosie. – Bo chyba nie doceniacie naszego zaangażowania w tę sprawę – dodała, zamykając oczy. Próbowała wszystko ułożyć sobie w głowie tak, aby stworzyło jedną, wspólną całość. - Miejsce spotkania i tę osobę sprawdziliśmy. Ustalanie nie było jednak istotne, ponieważ spotkał się z przyjacielem w jego pracowni w Nowym Jorku. Jest czysty. Po wyjściu od niego parę minut później ślad zniknął. Pojawił się na moment w innym miejscu, ale dosłownie na jedną sekundę. Mamy te współrzędne zapisane. Tam poleciała pierwsza grupa X-Menów, która także zniknęła, przepadła. Polecieli do magazynu, zdążyli nas powiadomić o tym, że wszystko wydaje się być w porządku. Brak podejrzanej walki czy też jakiejkolwiek aktywności. Zniknęli w drodze powrotnej - nadajniki w jecie przestały odpowiadać, jakby przenieśli się do innego wymiaru. Wszystko miało miejsce szybko.
Próbowaliśmy ustalić źródło zakłóceń, ale niczego nie udało nam się zlokalizować. Nie ma żadnego punktu zaczepienia. Profesor Xavier został najwyraźniej porwany - zabiliby go od razu, gdyby o to chodziło. Trzeciego dnia udało się nam go na moment wykryć – żywego. - powiedziała Storm powoli, spokojnie. Nie chciała pominąć żadnego faktu, wszystko było istotne w tej sprawie. Spojrzała na twarze dwóch mężczyzn, na których wyraźnie rysowało się zaskoczenie. Westchnęła ciężko, opadając na kanapę, czując się, jakby uszło z niej życie. Znowu poczuła się bezradna.

Magnus w spokoju wysłuchiwał argumentów obojga mutantów. Wypowiedź Cable'a go trochę zaskoczyła. Mężczyzna, który początkowo zdawał się trzymać drugiego planu, pokazał w tej chwili swoje przywódcze zapędy. Pokazał swój charakter, który tak dobrze przez ostatnie kilka godzin ukrywał. To wzbudziło podziw w Magnusie, lecz nie mógł mu tego oznajmić, gdyż mógłby obrosnąć w piórka i odlecieć. Jego wzrok wodził po rozmawiających. Wyrazy ich twarzy zmieniały się z każdym wypowiedzianym zdaniem. Nie chciał ich pochopnie oceniać, aczkolwiek rysował mu się pewien schemat. A gdy Storm przejęła pałeczkę od Nathaniela, okazała swoją subtelną kobiecą stanowczość. Wystarczył jeden bodziec. Jeden impuls zapoczątkowany stopniowo przez Magnus, a pochwycony nieświadomie przez Cable'a, który wywołał tą burzę informacji. W tym momencie, nie trzeba było już wspominać o zaufaniu. Nie trzeba było karmić rozmówców tekstami o chęci pomocy, gdyż dane wysypały się z rękawa X-Menki niczym karty magika amatora, który właśnie zaliczył wpadkę.
Zapadła chwila ciszy, której nikt nie chciał przełamać. Uznać, można było, że każdy z zebranych w tym salonie, analizuje zdobyte informacje, próbując ułożyć je w sensowny plan. Magnus poderwał się z fotela i udał w stronę okna. Spojrzał za nie, próbując trochę przeciągnąć to ciszę, jakby dając im wszystkim więcej czasu na uspokojenie myśli i nerwów, gdyż nie mógł nie zauważyć, że cała trójka wkładała dużo emocji w poszukiwania.
- Cable, Twoja analiza jest bardzo trafna - rozpoczął stojąc do nich placami. Jego głos był na tyle mocny, że spokojnie mogli go usłyszeć. - Dzięki niej uda nam się wykluczyć wiele niewiadomych, a dzięki temu zawęzić krąg poszukiwań.
Spojrzał w odbiciu szyby na siedzącą w fotelu Storm.
- Wykonaliście kawał dobrej roboty, co świadczy nie tylko o waszym zaangażowaniu, ale także lojalności w stosunku do własnych towarzyszy! - Chciał w tych słowach, dodać jej trochę otuchy, nawet jeśli była to wymuszona potrzeba.
Odwrócił się na pięcie i spojrzał na nich. W jego spojrzeniu nie było już tej surowości, którą wcześniej zalał Cable'a, lecz pełna nieopisana powaga.
- Powtórzę to, co powiedziałem wcześniej, gdyż chyba mnie nie zrozumieliście. Nie znajdziemy Xaviera, przy pomocy ziemskich systemów namierzania. Xaviera może odnaleźć tylko i wyłącznie, ktoś taki jak On sam. Telepata!
Magnus oczekiwał na ich reakcję, stojąc w czerwonym blasku zachodzącego słońca. Liczył, że po tych słowach herbatka się skończy, a oni przejdą od słów do czynów. Wierzył, że instytut Xaviera zasila choćby jeden mutant, który będzie wstanie śledzić psychiczną energię jego mózgu. Będą podróżować od miejsca do miejsca, tam gdzie energia była najsilniejsza, aż wykluczą wszelkie możliwości, aż dotrą do tego, który porwał ich towarzyszy.

Storm przez chwilę zastanawiała się nad słowami dwóch mężczyzn. Zbyt mocno kombinowali, ale chyba właśnie o to chodziło. Zebrać jak najwięcej informacji i osób, które mogły im pomóc. Rozejrzała się po pokoju powoli, jakby w tych o to ścianach chciała znaleźć jakąkolwiek podpowiedź, jednak nic nie przychodziło jej do głowy. Musiała odświeżyć sobie pamięć, zajrzeć do jej najgłębszych zakamarków, bo być może tam znajdzie jakąś wskazówkę.
Chwyciła za kubek herbaty, która zdążyła już wystygnąć i zrobić się przyjemnie orzeźwiająca. To było dziwne, ale właśnie ten delikatny, pobudzający smak kofeiny sprawił, że przypomniała sobie o czymś bardzo istotnym.
- Emma Frost - powiedziała powoli i wyraźnie. Nie była jednak pewna, czy ta osoba była właściwa. Może i odeszła z klubu, ale nie znaczyło to, że będzie chętna do pomocy. Wiedziała, że kobieta myślała i działała swoimi kategoriami, jednak nie było wyjścia. Jean zniknęła tak samo, jak Profesor Xavier i w tej chwili nie mieli nikogo innego do wyboru.

Magnus oczekiwał na odpowiedź Storm, liczył, że tym razem będzie ona satysfakcjonująca. Kurt Wagner zdawał się nie wtrącać więcej do rozmowy, co mogło ucieszyć Magnusowego towarzysza. Po chwili namysłu Storm przemówiła. Skromna odpowiedź z jeden strony go cieszyła, gdyż w końcu pojęli, którą drogą chce podążyć Magnus, lecz ta właśnie skromność, zmuszała go do zaproponowania rzeczy tak oczywistych, że aż niepotrzebnych.
- Wskaż nam do niej drogę. - Wskazał otwartą dłonią na drzwi, sugerując im tym gestem, że czas opuścić ten salon i przejść do działania.
Zabrał swój płaszcz, który powiesił na zgiętym przedramieniu, po czym zabrał kapelusz, który zgrabnie położył na szczycie zagiętego materiału. Zastanawiało go kim była Emma Frost, czy jej moce faktycznie dorównują tym, które posiadał Xavier i co najważniejsze, czy będzie wstanie go odnaleźć. Irytowało go, że X-Meni, nie wpadli na ten pomysł wcześniej, czyżby bez swojego przywódcy i mentalnego lidera, byli tak zakłopotani, że przestali racjonalnie myśleć, popadając w bezradność i nieopisane obawy.

[z/t - dla wszystkich, chyba, że ktoś chce coś dodać - ruszajmy znaleźć Emmę - Storm, napisz pierwszego posta w nowym temacie :)]

Po wyprowadzeniu Cyclopsa z hallu wejściowego Emma skierowała się wraz z nim do prywatnych kwater Profesora X, uprzednio wyciągnąwszy z głowy swego towarzysza ich dokładne położenie - aby nie błądzić bez sensu po sporym budynku Instytutu. Jeszcze po drodze udało jej się usłyszeć nad wyraz głośne myśli Rogue, którą pozostawiła z agentem. Nie odpowiedziała na nie od razu, lecz odnotowała w pamięci, by w najbliższym czasie pójść za sugestią mutantki. Wątpiła, aby miała się w ten sposób dowiedzieć czegoś ciekawego, ale mimo wszystko warto było to sprawdzić.
Postawa pełna pewności siebie - i najprawdopodobniej obecność tuż obok wciąż jeszcze leadera X-men - sprawiły, iż nikt nie próbował ich zatrzymać. Nie było to ze strony tutejszych mutantów zbyt rozsądne, gdyż w końcu jako telepatka panna Frost mogłaby bez problemu kontrolować poczynania Summersa... Ale mieszkańcy szkoły mieli tym razem szczęście - ich nietypowy i niepisany sojusz w dalszym ciągu obowiązywał. Okoliczności wymagały od nich współpracy.
White Queen bez pardonu udzieliła sobie pozwolenia na wkroczenie do sypialni Xaviera, w której spodziewała się go zastać - i jej podejrzenia rzeczywiście się sprawdziły. Mężczyzna leżał w łóżku... Śpiący lub nieprzytomny. Nie przejmując się zbytnio poczynaniami Cyclopsa, Emma postanowiła na własną rękę zbadać stan Profesora - w sposób, na którym znała się najlepiej, czyli po prostu telepatycznie. W tym momencie pojawił się jednak problem: nie wyczuwała w nim żadnej aktywności mózgowej, którą jej zdolności mogłyby wychwycić... A co za tym idzie - nie mogła go wybudzić.
Póki co zachowując tę informację dla siebie, blondynka skierowała swoje moce na kolejny obiekt, a więc na Summersa. W jego pamięci znalazła obrazy wnętrza bazy wojskowej, długich korytarzy, zmutowanego zwierzęcia, które wyszło mu na spotkanie... Potem zaś musiał mieć miejsce wybuch, który zawalił większość pięter, gdyż następne wspomnienia dotyczyły już prób wygrzebywania się spod gruzów. Mutant doświadczył niebywałego szczęścia, że w ogóle to przeżył, ale Emma jakoś nie potrafiła się temu dziwić.
Nie widząc sensu w czuwaniu przy ciele Xaviera, Biała Królowa postanowiła skorzystać na tej wycieczce w inny sposób. Delikatna telepatyczna sugestia podparła własne myśli Cyclopsa i przekonała go, że powinien zostać u boku mentora, podczas gdy panna Frost skierowała się ku drzwiom wyjściowym.

Z/t.

Scott po rozmowie ze wszystkimi poczol sie rozbity i nawet troche zawiedziony. Wiedzial ze byl liderem i ze musial podjac jakas decyzje, a byli w grupie,Grey nie. Nie mogl jej tak zostawic choc mogl nawet sam zginac. Chcialby uslyszec rade tej osoby, ktora lezala przed nim, ktorej ufal bezgranicznie. Profesor Xavier.

- Profesorze, to ja Scott. Nawalilem, wszyscy wieszaja na mnie psy. Co ja mam robic? Daj mi chociaz jakis znak jaki powinienem zrobic nastepny krok, gdzie sie udac i czy mam poprowadzic innych czy udac sie sam. - orzekl Cyclops.

Liczac na jakis znak, ktory wskaze droge jego postepowania po uslyszeniu uchylajacych sie drzwi wpadl w chwilowa euforie myslac ze rzeczywiscie ujrzy jakiegos aniola stroza, ktory powie mu co dalej. Niestety, a moze i stety byla to tylko Ororo zadajac nic nie zaskakujace pytanie o stan profesora.

- Niestety bez zmian, a tak potrzebuje jego pomocy i rady. Nie wiem co dalej robic. - odparl

Cyclops siedzial tam ale byl obecny tylko cialem niestety myslami byl calkiem w innym miejscu. Ciagle widzial te korytarze, zolnierzy, demoniczne psy a na koncu Grey i zawiedzione twarze innych mutantow i wybuch. Czul ze bedzie go to meczylo nocami przez bardzo dlugi czas, aczkolwiek w tym momencie wyrwaly go z tego stanu slowa przyjaciolki.

- Wybacz Storm, ale ja juz nic nie wiem i nie wiem co robic dalej. Profesor byl dla mnie jak ojciec i jego zdanie cenilem sobie najbardziej. Nie mowie to o nim jak o zmarlym, ale po prostu nie ma go z nami i czuje sie taki bezradny. - powiedzial Scott obwiniajacym tonem siebie.

Pierwsza mysl Scott'a nie byla jakos bardzo tworcza raczej denna i kazdy trzezwo myslacy czlowiek by na to wpadl, ze to nic nie da mowiac nie obwiniaj sie. Przeciez przez niego mogli zginac jego przyjaciele. Dlaczego sie tak zachowal skoro byl przywodca i to na jego barkach spoczywala odpowiedzialnosc.

Cyclops'a z krainy wiecznego udreczania wyrwalo kolejne pytanie Storm i jak sie mu wydawalo bylo bardzo dziwne.

- Nie wiem, ale co to ma wspolnego z zaistniala sytuacja? - odpowiedzial jednoczesnie zadajac kolejne pytanie.

Nie byly to jakies pokrzepiajace slowa choc patrzac z drugiej strony, moze to i lepiej ze swiat dowie sie o mutantach. Dla Scott,a moze nie bylo to wiarygodne bo wiedzial ze ludzia ciezko jest zaakceptowac zmiany, aczkolwiek moze tym razem zrozumieja. Gdyby jednak tak nie bylo nie mozna ich od razu nienawidzic tylko trzeba by bylo im pomoc zrozumiec ze jestesmy teoretycznie tacy sami i nie mamy jakis zlych zamiarow wobec nich takich jak na przyklad: "przejecie wladzy nad swiatem i zrobieniem ze zwyklych ludzi bez genu X swoimi sluzacymi". Tak czy inaczej Cyclops wiedzial jedno... wiedzial co ma zrobic.

- Storm mialas racje ze musze znalezc pewnosc siebie i podazyc dalej w celu znalezienia tego co szukam i to nie chodzi o Grey tylko o samego mnie i o otpowiedzi ktore chce znac na nurtujace mnie pytania. Jak uwazasz, gdzie mozemy sie spotkac ze wszystkimi zebym mogl im powiedziec o paru moich decyzjach? I czy moglabys przekazac to jakos wszystkim zainteresowanym ze bede tam na nich czekal? - zapytal grzecznie i po zasugerowaniu danego miejsca udal sie tam.





-----------------------
Jak bymm mogl prosic to po twoim poscie daj z/t i zacznij postem ty w nowym miejscu.