Salon

Samo spojrzenie na wygląda tego salonu, świadczyło o tym jaki potencjał posiadało niegdyś to miejsce. Salon był naprawdę ogromny, a pod jego wysokim sufitem wisiały dwa przepiękne niegdyś, masywne żyrandole. Miejsce to było praktycznie nieumeblowane, poza jednym znaczyć elementem; na końcu salonu znajdował się zakurzony stół bilardowy.

EDIT 02-10-2013:Salon uległ znacznym zmianom. Panel holograficznego projektora przeszedł na kolejny poziom zaawansowania. Podłoga rozsunęła się pochłaniając w znacznym stopniu centralną część salonu. Wyłonił się z niej kolejne urządzenia, które otoczyły projektor wyniesiony ponad ich poziom. Pojawił się panel sterujący, kilka ekranów i cała zakryta aparatura. Kosmiczna technologia pozwalał jej łączyć się z Asteroidą zaszyfrowaną transmisją i uzyskiwać potrzebne informacje, które oznaczane były na holograficznym globie.

Wnętrze domu nie prezentowało się lepiej niż to, co Wanda widziała z podwórka. Uczucie, że zaraz zapadnie się podłoga lub coś spadnie jej na głowę towarzyszyło kobiecie cały czas. Całość nadawała się do gruntownego remontu, o ile w ścianach nie zalęgło się jakieś robactwo, którego można się pozbyć jedynie przez wybudzenie budynku. Z całą pewnością miejsce miało swój czar, który niegdyś roztaczało wśród poprzednich domowników, jednak teraz była to tylko i wyłącznie ruina bez duszy.
Drewno skrzypiało, gdy szła powoli przez przestronny salon. W powietrzu dało się wyczuć kurz i łaskoczący w nosie zapach kruszącego się, biało-szarego tynku. Scarlet Witch zbliżyła się do stołu bilardowego, podobnie jak dzieciak, ale niczego nie dotykała. Zrobił to chłopak, uruchamiając dziwną maszynerię, która wprawiła w ruch panele – te rozstąpiły się przed nimi, a panna Maximoff odruchowo zrobiła krok w tył.
- Co to ma być?!
Nie bardzo się jej to podobało, szczególnie, iż rolety przysłoniły okna oraz drzwi zamknęły się z hukiem, jakby ktoś ich uwięził. Wanda chciała ruszyć biegiem do wyjścia i sprawdzić zasuwy, ale nie zdążyła. Pochłonął ją wyświetlany właśnie hologram, który przedstawiał Magnusa. Od razu pojęła, że to on, gdyż po wyglądzie mężczyzny widziała, że jest on kimś, kto ma twarde zasady i siłę – nie tylko fizyczną, ale i werbalną – czyli coś, co powinien posiadać przywódca. Mimowolnie ujęła dłoń Pietra i wsłuchiwała się w niski, przyjemny dla ucha głos. Współczuła mu, ale i rozumiała. Wraz z bratem też wiele przeszli, słowo ,,rodzina’’ zawężało się tylko do synonimu ,,rodzeństwo’’.
- Zmiany… – powiedziała do jasnowłosego – Czyż nie tego szukamy? – zapytała go, ale w tym pytaniu kryła się odpowiedź. Odpowiedź definiująca to, czego Wanda pragnie i co sądzi o pomyśle z Bractwem Mutantów. Nie zauważyła, by w domu znajdował się ktoś poza nimi, więc musieli być tu pierwsi. Jak Adam i Ewa, mogący stworzyć nowy raj po tym, jak zostali wygnani ze starego. Jak widać, wodzić na pokuszenie można i poza Edenem… Erik Reshnhell był w tej roli idealny.

Wnętrze budynku w którym się znaleźli, jeśli można to było jeszcze nazywać budynkiem, wprawiło Pietra w dość podejrzliwy nastrój. Obsypujący się ze ścian tynk, podłoga, która sprawiała wrażenie przegniłej i stabilnej jedynie na słowo honoru i kurz, wzbijający się chmurami przy każdym ich kroku zdecydowanie nadawały otoczeniu posmak kiepskiego horroru. Z dawnych lat w dodatku.
Szedł cały czas pół kroku za siostrą, śledząc wzrokiem dzieciaka i uważnie wpatrując się w każdy jego ruch. Quicksilver nie należał do osób, które obdarzały zaufaniem łatwo i bezboleśnie. Zwłaszcza, kiedy na drugiej stronie szali mogło leżeć życie Wandy, lub jego własne.
Gdy panele poruszyły się, Pietro odruchowo zrobił krok w przód, ramieniem odsuwając siostrę do tyłu, by zasłonić ją własnym ciałem. Miał to we krwi, instynkt dyktował mu bezwarunkowe działania, mające na celu jedynie ochronę dziewczyny i ewentualne rozprawienie się z przeciwnikiem. Rozejrzał się prędko, analizując sytuację i ze zmarszczonymi brwiami obserwując jak rolety opuszczają się, zasłaniając okna. Drzwi trzasnęły, ale nim którekolwiek z nich zdążyło rzucić się do ucieczki, hologram rozbłysnął w ciemnym pomieszczeniu niczym flara.
Pietro zmrużył oczy, zaciskając palce na dłoni Wandy i przyciągając ją bliżej siebie, by w razie pułapki nic ich nie rozdzieliło. Nic nie wskazywało jednak na zasadzkę.
Mężczyzna nazywający samego siebie Magnusem nie wzbudził w nim zaufania. Mieszanka współczucia i zniecierpliwienia sprawiła, że Pietro skrzywił się jedynie w pewnym momencie, zerkając na twarz swojej siostry. Ze zdziwieniem odkrył, że Wanda wpatruje się w migoczący obraz z zafascynowaniem i błyskiem zrozumienia w oczach. Westchnął jedynie, skupiając całą uwagę na jej twarzy, po chwili jednak niechętnie zwrócił wzrok w stronę hologramu. Musiał przyznać, że głęboki, niemal hipnotyzujący głos Magnusa docierał do tych fragmentów jego umysłu, które starał się chronić najszczelniej. Przywoływał wspomnienia, których wcale nie chciał teraz odświeżać.
Gdy hologram zgasł, Pietro przesunął palcami po dłoni Wandy, znów na krótki moment skupiając na niej całą swoją uwagę.
- Jesteś pewna?- spytał tylko, chociaż w gruncie rzeczy wcale nie musiał. Rozumiał ją i bez słów, potrafił z samych gestów i ruchów jej ciała wyczytać odpowiedzi, których inni nie dostrzegliby i po tygodniu wpatrywania się w Scarlet Witch. Ich więź była wyjątkowa, a propozycja Magnusa pozwalała im na pozostawienie za sobą całej złej przeszłości i rozpoczęcie wszystkiego od nowa.
Niczym Adam i Ewa.

Stał obok Wandy i z każdym kolejnym usłyszanym słowem nabierał coraz gorszego nastroju. Pozytywne nastawienie, jakie starał się w sobie wzbudzić ze względu na siostrę prysnęło jak sen jaki złoty, a Pietro w koniuszkach palców czuł, że cała ta sprawa śmierdzi na kilometr. Nie zamierzał się jednak wycofywać; nie teraz, kiedy podjęli już wspólną decyzję.
Trzeba zacisnąć zęby i iść do przodu, by nie wykonywać więcej kroków w tył. Cofanie się w niczym im nie pomoże, poddawanie się tym bardziej.
Objął Wandę w pasie i przyciągnął do siebie, uspokajająco gładząc ją po krzyżu. Drugą dłoń wsunął w jej włosy, przeczesując kosmyki powoli i dokładnie, jakby próbował zapamiętać ich miękkość i sposób w jaki owijały się w okół jego palców.
- Wrócę do ciebie nim zdążysz zatęsknić. - powiedział cicho, nachylając się do jej ucha i drażniąc je moment ciepłym oddechem. Wiedział, że ta rozłąka będzie dla nich ciężka do zniesienia. Nigdy nie tracił siostry z oczu, zawsze miał ją w zasięgu ręki i szlag go trafiał na samą myśl, że teraz musi zostawić ją samą. Wanda potrafiła się obronić, jednak Pietro czuł się spokojniejszy, kiedy miał ją u swojego boku.
- Wypatruj mnie. I uważaj na siebie. - dodał jeszcze, wzdychając cicho i marszcząc brwi. Miał zamiar zrobić swoje tak szybko jak to możliwe, nie narażając Scarlet na niebezpieczeństwo dłużej niż to będzie konieczne. Jego wargi przesunęły się powoli po ciepłych ustach dziewczyny, a sekundę później jedynym śladem po Pietro został tylko chłodny podmuch wiatru w pomieszczeniu.

***

Okropnie padało, gdy wrócił do kwatery po zakończeniu zadania. Iście psia pogoda pasowała jednak idealnie do jego nastroju. Zadanie wykonał szybko i perfekcyjnie, bez najmniejszych przeszkód pozostawiając znaki Bractwa w miejscach najbardziej charakterystycznych, rzucających się w oczy i znanych nowojorczykom. Naznaczył też nimi kilka mniej oczywistych miejsc, dbając o to, by były widoczne dla najmniej nawet spostrzegawczego obserwatora. Przez ten cały czas jego myśli krążyły jednak w okół siostry.
Nie był do końca pewny zadania, jakie zostało jej powierzone, a nie mieli czasu by o tym dyskutować. Nie udało mu się też dołączyć do niej w mieście, dlatego po chwili namysłu postanowił wrócić do kryjówki. Czas był w tej chwili kluczową sprawą i szkoda było go marnować na czcze lenistwo, a Pietro nie lubił marnotrawstwa. Pod żadną postacią.
Był jednak świadom, że wystarczy choćby krótki sygnał, urywek, strzęp informacji o tym, że Wanda może mieć problemy i rzuci wszystko w diabły, by ją ratować. Jego lojalność była bez zarzutu i nie do podważenia, dopóki w grę nie wchodziło bezpieczeństwo siostry.

Achilles wparował do środka. W duchu cieszył się, że udało mu się to zrobić bez większych problemów. Żadnego " kontaktu " na zewnątrz. Nic. Cisza.
Powoli i spokojnie stanął z dala od światła drzwi, tak aby nie trafić na potencjalnie wchodzącą osobę.
Wtem jego cel zszedł ze schodów. To był idealny moment dla Achillesa.
W sekundę stał w pozycji strzeleckiej zasadniczej. Jego Desert Eagle mierzył wprost w głowę chłopaka, zanim ten zdołał się schronić za ścianą.
Ale Achilles nie chciał go zabijać. Był mu potrzebny żywy. On chciał po prostu wyjaśnić tą sprawę. Dowiedzieć się, po co ta cała szopka z malowidłami. Czym jest Brotherhood. W jego opinii była to jakaś nowa sekta. Ale właśnie był u progu aby się tego dowiedzieć.
-Wyjdź z podniesionymi rękoma! - wrzasnął profesjonalnie - A nie stanie ci się żadna krzywda. Chcę wiedzieć o co chodzi w tej całej P********** szopce!
Wiedział, że jeśli byli tu inni, to i tak wrzask chłopaka ich zaalarmował. Dlatego mógł sobie pozwolić na nieunikanie ujawnienia, skoro i tak się ujawnił. Jeżeli zajdzie taka potrzeba, był gotowy strzelać.
Gniew opanował Achillesa. Chłopak mógł zobaczyć jak jego lewa ręka puszcza Desert Eagle' a bo zaczyna się deformować w olbrzymie wykonane z kości ostrze.
Działo się to kiedy Likaros się denerwował.

Achilles nie czekał.
Kiedy po kilku sekundach chłopak nie wyszedł, Achillesa opanował gniew. Tak potężny, że musiał schować swojego desert Eagle' a gdyż nie panował nad przemianą drugiej ręki w ostrze. A te przekształciło się bardzo szybko. W końcu i tak potrzeba dużej broni aby go zranić.
Likaros ruszył szybkim krokiem za chłopakiem kierując się węchem i słuchem aby go namierzyć. Za każdym narożnikiem stosował procedurę wykrajania, pokonując szybko i sprawnie kolejne załamania fazy budynku.
Słyszał wyraźnie bicie serca chłopaka. Ten rytm... pozwalał Achillesowi namierzyć wroga i dotrzeć do niego. Ruszył w kierunku blatu niczym czołg, próbując go odtrącić swoją nadludzką siłą. Desert Eagle spokojnie spoczywał w kaburze na jego udach, zabezpieczony nylonowym paskiem aby upewnić się że nie wypadnie.
Achilles kochał takie sytuacje. Uwielbiał gonić ofiarę. Odkąd został zdradzony nie liczył się dla niego nic prócz walki. Walka była jedynym co umiał.
Ale to nie tak powód aby zabijać chłopaka. Przecież nie uczynił on nic wymagającego zabicia go.
-Ręce na kark! - wrzasnął Achilles, gotowy by w razie wypadku zaatakować jednym ze swoich ostrzy -Leż! Patrz się w ziemię i nogi szeroko!
Jego okulary były już na czole, ukazując czerwone oczy.

Achilles nie spodziewał się czegoś takiego. Szarżował na chłopaka z zamiarem upewnienia się że ten będzie leżał spokojnie. Aż tu nagle otrzymał potężny cios telekinetyczny, który spowodował, że Grek poleciał dobre parę metrów. Trafił w starą szafkę. Jednak ktoś kto wytrzymywał ostrzał z karabinu szturmowego nie musiał się tym specjalnie martwić. Jego ulubione okulary poszły w drzazgi.
Ten cios podziałał na niego jak kubeł zimnej wody.
Achilles na dzień dobry używając swojej nadludzkiej siły zdewastował drzwi. Musiał się na czymś wyładować. Ale nie zamierzał pozwolić chłopakowi uciec.
Lecz mimo ataku nie zamierzał go zabijać. W końcu celem było dowiedzieć się o co tu chodziło.
- Spokojnie- powiedział. Wraz z opadającym poziomem adrenaliny jego ręce zaczęły odzyskiwać ludzki kształt. A on patrzył prosto w oczy chłopaka swoimi wielkimi czerwonymi ślepiami -Jestem Achilles. Powiesz mnie proszę, o co wam chodzi? Czym jest Brotherhood?
Według niego była to jakaś nowa sekta. Ale nie śmiał powiedzieć tego chłopakowi wprost. Nie chciał go mocniej denerwować.
W razie czego, gotów był sięgnąć po Desert Eagle' a schowanego na udzie. Pól sekundy i oddany strzał.

Achilles niemało się zdziwił. Mutanci? Wolność dla mutantów? Mutanci byli czymś o czym Likaros nigdy nie słyszał, mimo iż sam do nich należał. Dlatego teraz w jego czerwonych oczach było niemałe odbicie szoku.
-Mutnaci? - zdziwił się były żołnierz -Wybacz. Nigdy o czymś takim nie słyszałem, mimo długiej kariery w siłach powietrznych a potem jako najemnik. Cóż, jeśli uznać to że kule się ode mnie odbijają, zmysły wyczulone mam tak, że mogłem po twoim zapachu dojść tu z Times Square no i oczywiście te ostrza, w które przekształcają się me dłonie kiedy się denerwuję to tak, chyba jestem mutantem.
To było dziwne. Mutanci... czyżby istniało więcej jemu podobnych? To by było dość interesujące, jako że grek był przekonany że on sam jest wyjątkowy.
Czyli powoli odkrywał tajemnice. Postanowił że pogra w stronę dobrej osoby. Nie zamierzał już dłużej straszyć chłopaka.
-Jeszcze jedno - spytał powoli i ciekawsko -Mówisz że mutanci mają być wolni. Od kogo? Kto niewoli mutantów? Chociaż jakby nie patrzeć... mnie sprzedał własny rząd. Ale to nie ważne
Tutaj nagle spoważniał:
-Wpadłem tu bo miałem was za groźną sektę. Daję ci słowo żołnierza że jeśli mnie nie zagrozicie nie wyciągnę już broni. Zaprowadź mnie do waszego szefa.

Achilles też się już uspokoił. Lecz mimo to był profesjonalistą. Nie zamierzał aby jego osobiste zaangażowanie przeszkodziło mu w gotowości na wypadek ataku.
-Magnus Reshnhell... tak się nazywa? - powiedział Spokojnie Grek -Nie wiem co o tym myśleć. Do tej pory byłem pewien, że byłem wyjątkowy. A nagle okazuje się że jest więcej takich jak ja.
Achilles analizował wszystko bardzo dokładnie. To mogło być coś, co znów nadałoby jego życiu cel. Zjednoczenie mutantów... do niego przemówiło to mocniej niż do kogokolwiek. Jego, który przez swoją odmienność trafił na stół operacyjny, gdzie poddawano go bolesnym medycznym eksperymentom.
Jego, który dlatego że był inny został sprzedany przez własny rząd:
-Parę lat temu.. - zaczął powoli Achilles - Byłem pilotem w greckich siłach powietrznych. Miałem przyjaciela, Karolosa. Widziałem że coś jest ze mną nie tak. Powiedziałem mu o tym. On powiedział rządowi. Przyszli po mnie w nocy. Zabrali mnie i zamknęli. Przez kilka dni leżałem na stole operacyjnym, poddawany testom, tylko dlatego że byłem inny.....
Tu Achilles złapał powietrze. Jego twarz wyglądała dość smutno:
-Urwałem się im. Uciekłem. Zostałem najemnikiem. Tylko to mnie zostało. Teraz przybyłem tu i udało mnie się wytropić was. Nie wiem co dalej, ale wchodzę w to. Jeśli Magneto chce zjednoczyć mutantów takich jak my... to pójdę za nim w ogień.

-Achilles Likaros - przedstawił się nowy członek bractwa. Teraz już nie ukrywał greckiego akcentu jaki miał.
Wtem nagle podłoga się rozstąpiła. Achilles mógł zobaczyć członkinię załogi Magnusa ubraną w czarną zbroję. Araya Shintou, tak się przedstawiła.
Podczas gdy mówiła Achilles stał na baczność. Przywykł już do tego. Był służbistą wobec tych którzy mieli jego szacunek, a Magneto, mimo iż Aeroporos dopiero co się o nim dowiedział już go miał.
Spokojnie stał na baczność kiedy zostały mu przekazane szczegóły misji. Wiedział dobrze o co chodzi. On sam miał zanieść światło które dał mu lord Magnus.
Wtem pani oficer zniknęła. Achilles nie czekał. Wiedział już co ma robić. Jego umysł wszedł w tryb - wykonać -misję - za - wszelką - cenę. Nie obchodziło go jaką za to zapłaci cenę.
Dzisiaj narodził się na nowo. Znów dostał cel. Znów miał coś w co mógł wierzyć. Coś co definiowało go jako człowieka. Magento dał mu nowy kierunek, możliwość zostawienia za sobą burzliwej przeszłości i walki o lepszą przyszłość dla mutantów takich jak on.
Spokojnym krokiem opuścił salon.

[z/t]

Wracał do siedziby Bractwa zadowolony z siebie i dumny z rozmachu, z jakim udało mu się wykonać powierzone zadanie. Wiedział, że ociągał się nieco z powrotem; liczył, że uda mu się spotkać siostrę gdzieś w drodze, podczas misji, jednak nic z tego nie wyszło. Kilka innych spraw również wymagało uwagi młodego mutanta i nie mogło czekać, dlatego w drodze powrotnej nie oglądał się i nie czekał na nic. Nie lubił się spóźniać.
W starym gmaszysku pojawił się późną nocą; ociekający wodą, wyraźnie zirytowany, przemoczony do ostatniej suchej nitki ale szczęśliwy, że przedzieranie się przez panującą na zewnątrz nawałnicę ma już za sobą. Nie tracąc cennego czasu na doprowadzanie się do porządku, szybkim krokiem udał się prosto do salonu. Miał nadzieję, że uda mu się znaleźć w nim Jack'a lub Magnusa.
Na tego ostatniego liczył w szczególności, zwłaszcza, że wciąż nie pozbył się podejrzliwości wobec jego osoby. Zaufał jego słowom i przyłączył się do sprawy, jednak zrobił to jedynie dla Wandy i w każdej chwili mógł zmienić zdanie.

Uczucie niepokoju i ekscytacji uderzyło w niego nagle, bez ostrzeżenia, w momencie w którym jego dłoń spoczęła na klamce. Zmarszczył brwi, zastanawiając się skąd te niespodziewane sensacje, a odpowiedź na wszystkie pytania jakie pojawiły się w jego głowie padła wraz z chwilą, w której drzwi do salonu otworzyły się.
Pietro wszedł do środka powoli, ostrożnym krokiem, jednak jego postawa i sposób w jaki się poruszał sprawiały fałszywe poczucie swobody i pełnego rozluźnienia. Pięć obcych osób odwróciło się jak na dany sygnał, a Quicksilver zatrzymał się kilka kroków przed hologramem, zakładając ramiona na klatce piersiowej.
- Dobry wieczór. - powiedział spokojnie, wpatrując się w obcych zmrużonymi oczami; czujnie i uważnie śledził ich ruchy, gotów w każdej chwili do odwrotu, lub ataku. Nie wyczuwał jednak wrogich zamiarów, powietrze nie było przesycone agresją, nie znajdowała się w nim atmosfera zwiastująca nieprzyjemne wydarzenia. Czekał na rozwój wypadków, opierając ciężar ciała na lewej nodze, a wszystkie swoje zmysły kierując w stronę nieznanych osobistości.