Sala monitoringu

Jest to przeciętnych rozmiarów pomieszczenie zbudowane na planie kwadratu, wzdłuż którego dwóch stykających się ze sobą ścian ustawiono całą masę ekranów, komputerów i innego - już na pierwszy rzut oka nowoczesnego - sprzętu. Na większości monitorów wyświetlane są obrazy z kamer, lecz sądząc z ich ilości i dokładności można się domyślać, że takich sal może być w ośrodku więcej. Niektóre ekrany ukazują sceny z wnętrz, inne natomiast - z dość dziko się prezentującego terenu na zewnątrz kompleksu. Przy stanowiskach umiejscowiono siedem krzeseł obrotowych, zaś w wolnym rogu pomieszczenia - sporą kanapę. Tuż obok niej postawiono okrągły stolik, natomiast z drugiej strony - wysoką szafę, przypominającą w zasadzie trochę sejf. Podłogę pokrywa błękitny dywan, zaś ściany są koloru białego.

Plan sali:

Jean leniwie otworzyła prawe oko, lewe dołączyło po paru sekundkach po czym wzięła głęboki oddech aby odprężyć swoją klatkę piersiową.Normalna osoba najprawdopodobniej wstałaby z kanapy i zaczęła panikować, ale Jean nie była taka. Lata spędzone w instytucie oraz poza nim nauczyły ją aby w takich sytuacjach nie dawać znaku życia. Kobieta wlepiła swoje ślepia w tył głowy mężczyzny który wyglądał jakby marnował czas patrząc w monitor po czym uniosła obie brwi ku górze.Nic. Jego umysł był nie do spenetrowania.Zupełnie jakby coś lub ktoś blokował jej dostęp do myśli mężczyzny.W głębi wiedziała, że nie wszystko było stracone bo Jean była także zdolną telekinetyczką.Jej wzrok zaczął skanować każdy centymetr pokoju w którym się teraz znajdowała, zupełnie niczym komputer.Kiedy w końcu jej uwaga została przyciągnięta przez drewnianą listwę opierającą się o ścianę, panna Grey po raz kolejny spróbowała użyć swoich zdolności, ale nic z tego.Czyżby jakieś urządzenie lub szczepionka blokowały jej moce? Bardzo możliwe.
Szukając śladu igieł oraz gadżetów na swoim ciele Jean Grey przewróciła pusty karton który jeszcze sekundę temu znajdował się po jej prawej stronie.Właśnie zwróciła na siebie uwagę.

Jean przez krótką chwilę wierzyła, że mężczyzna był zbyt zajęty aby usłyszeć odgłos spadającego kartonu.Kobieta chciała nawet odetchnąć z ulgą ,ale niestety tym razem się przeliczyła.Zaraz po tym jak mężczyzna za biurkiem się odezwał ta wzdrygnęła i wlepiła ślepia w tył jego głowy.Nie wiedziała, nie rozumiała dlaczego się tu znalazła. -Gdzie ja jestem? -spytała normalnym tonem. Grey nie panikowała ani się nie unosiła, nigdy nie ignorowała umiejętności swoich przeciwników. Skoro była zamknięta w pomieszczeniu razem z tym mężczyzną to osoba która stała za jej porwaniem musiała wiedzieć, że w razie wypadku strażnik będzie na tyle silny aby ją uspokoić. -... i czemu nie działają moje zdolności? Nie mam na sobie żadnych urządzeń ani śladów igieł. -wycedziła czekając na odpowiedź. Nie wstawała, po prostu siedziała na kanapie mając nadzieję, że za niedługo stąd wyjdzie.Czuła się dobrze, ale fakt ,że była gdzieś wbrew swojej woli nieco ją przerażał.

Jean próbowała w jakiś sposób zapamiętać to co mężczyzna powiedział, ale niestety wszystko co zostało przez niego wypowiedziane było nie znaczące. Niby odpowiedział na pytania, ale nie odpowiedział.
Mutantka przejechała swoją dłonią po gęstej czuprynie, włosy niestety wpadały jej do oczu, więc jedynym sensownym rozwiązaniem było zaczesanie ich do góry.W końcu wstała stwierdzając, że siedzeniem na czterech literach niczego nie wskóra. -Czemu się tutaj znajduję? Akurat w tym pokoju? Z tobą. - rzuciła kolejne pytanie rozglądając się po pomieszczeniu. Zwykły pokój wypełniony różnymi gadżetami i maszynami.
- Byłam w takich sytuacjach wiele razy, więc wnioskuję, że jesteś tu po to abym się nie wydostała, tak? - spytała skanując pokój jeszcze szybciej. Musiała znaleźć coś czym mogłaby ogłuszyć przeciwnika i wydostać się z tej dziury aby pomóc sobie jak i przyjaciołom.

Jean już nic nie rozumiała. W jednej chwili mężczyzna wydała się być kimś negatywnym, czarnym charakterem w grze której reguł Grey nie mogła zrozumieć a w następnej sekundzie brzmiał jak ktoś kto zrobiłby wszystko aby uchronić kobietę przed jakąkolwiek krzywdą. Mutantka bezradnie oparła się o ścianę niedaleko strażnika, po czym skrzyżowała obie ręce na klatce piersiowej. -Z tego co wywnioskowałam z twojej wypowiedzi to właśnie ty chronisz mnie przed kimś kto może mnie zaatakować, tak? - Nie mogąc tego wszystko pojąć mutantka uniosła prawą brew w górę i westchnęła teatralnie. - Wypuść mnie, lub jakimś cudem zwróć mi moje zdolności a ja będę w stanie pomóc sama sobie. - wycedziła nie ruszając się z miejsca które sobie wybrała. W momencie gdy strażnik zaoferował jej ciastko, ruda kulturalnie pokręciła przecząco głową.
- Dobrze usłyszałam, czekacie na moment w którym coś przeskrobią? - jej brew nie wróciła na swoje poprzednie miejsce. Było tyle pytań a odpowiedzi mężczyzny były tak ograniczone i niezrozumiałe.

Jean słuchała mężczyzny który w dość kulturalny sposób odpowiadał na wszystkie zadane mu pytania.Nadal leniwie opierała się o jedną ze ścian, ale widząc Cyklopa na jednym z monitorów, Jean w mgnieniu oka znalazła się tuż przy strażniku. - To jest Scott? -spytała zanim zdążyła mu się dokładnie przyjrzeć. Tak, to był Summers.Strażnik miał rację mówiąc, że nie był w celi sam co swoją drogą było chyba uspakajającym faktem.
- Nie jesteśmy zagrożeni? - spojrzała na mężczyznę nadal się delikatnie garbiąc. W takiej pozycji była dosłownie od paru krótkich minut tylko po to aby móc się lepiej przyjrzeć obrazowi na monitorze.
- Jak to? Jestem mutantem tak samo jak Scott czy Iceman. -dodała, ale niestety po upływie paru sekund na to pytanie mogła sobie odpowiedzieć sama.Jeśli maszyną o której myślała był cerebro to potrzebowali oni telepaty do jej uruchomienia a Jean była tu jedynym mutantem o takich zdolnościach.
- Masz na myśli cerebro? Mam nadzieję, że się mylę. -wyszeptała, ale wiedziała, że strażnik który obecnie ją pilnował także to usłyszał. W głębi duszy ruda modliła się aby to nie była prawda.

Kobieta na chwilę się uspokoiła wiedząc, że wszyscy mutanci będą jednak bezpieczni, ale to co usłyszała później wcale nie było tak pocieszające. -Homo Superior? - wyszeptała pod nosem nadal wpatrując się w naszywkę na uniformie strażnika, po czym wybałuszyła oczy.Wszystko powoli miało sens, to musiało być jakieś tajemne stowarzyszenie mutantów które za wszdlką cenę chciało wytępić homo sapiens.Z naszywki Jean przeniosła wzrok na twarz strażnika i po prostu zamarła. -Czyżby chcieli użyć cerebro do wyeliminowania wszystkich ludzi? Czyżby chcieli zbudować nowy świat składający się tylko i wyłącznie z mutantów? -powiedziała normalnym tonem i w końcu wyprostowała się. -Zaraz, zaraz.Powiedziałeś, że oboje jesteśmy bezpieczni, więc ty także jesteś mutantem? - nie czekając na odpowiedź, Grey znowu rozejrzała się po pokoju. -Musisz pomóc mi się stąd wydostać. Jeśli nie to sama sobie pomogę, nie będę tu czekać i patrzeć jak moi przyjaciele gniją w celach.

-Wypuszczasz Cyclops'a? - Jean nie mogła uwierzyć dlatego też kolejny raz nachyliła się nad mężczyzną i wlepiła ślepia w monitor. Strażnik mówił prawdę, Scott zbliżał się do windy na końcu korytarza.
- Wsparcie? Myślisz, że tak mały zasięg wystarczy aby wezwać pomoc z instytutu? - nagle w jej głośnie można było usłyszeć szczyptę nadziei. Jean nigdy nie traciła wiary, ale była realistką, więc gdy szanse na uratowanie były niskie, powoli zamykała się w sobie. -Wiesz jak mogłabym się skontaktować z instytutem? Nie mam przy sobie żadnych urządzeń do komunikacji. - ruda westchnęła, ale zaraz po tym wybałuszyła oczy jakby zobaczyła ducha. Strażnik jakimś cudem mógł przywrócić jej moce. Jeśli ten plan by się powiódł wszystko zaczęłoby iść jak z płatka a Jean mogłaby uratować siebie jak i swoich przyjaciół w dość krótkim czasie.
- Jeśli to zrobisz obiecuję, że nie zostawię Cię tu samego.Spróbuję Cię ochronić przed tymi którzy mogą Cię skrzywdzić, tylko przywrócić mi moje zdolności.

Jean chodziła po pokoju w te i z powrotem, zupełnie jak uczennica próbująca wykuć się matematycznej reguły na pamięć. W głowie notowała wszystko co strażnik zdążył powiedzieć. -Na najwyższym piętrze, czyli na tym tuż pod powierzchnią ziemi... -wyszeptała pod nosem. Oczy miała skierowane na podłogę aby nikt lub nic jej nie przeszkadzało w zapamiętywaniu wszystkich, ważnych informacji.Zaczęła chodzić coraz szybciej, z jednej ściany do drugiej próbując w ten sposób odreagować.Misja ratunkowa brzmiała bardzo niebezpiecznie, ale Jean nie była z tych którzy się poddawali. Ruda walczyła do końca bo nie tylko jej życie wisiało na włosku, ale także życie jej przyjaciół. Bóg jedyny wiedział co ci strażnicy mogliby zrobić z Jean gdyby ta nie chciała wykonywać ich poleceń. -Może i są odporni na ataki telepatyczne, ale nie telekinetyczne.Używając telekinezy mogłabym nawet unieść samą siebie. -powiedziała stojąc w miejscu, na środku pokoju. Tym razem jej zielonkawe oczy były wlepione w tył głowy strażnika. -Nikt z was nie jest w stanie pojąć jak dużo potrafię zdziałać używając tylko i wyłącznie połowy swoich zdolności. - dodała, mając nadzieję, że mężczyzna przestanie w nią wątpić. -Gdybyś mógł najpierw oddać mi moje zdolności... jakimś cudem.

- Jeśli cud jest tutaj zbędny to czemu jeszcze marnuję czas w tym pokoju jak mogę uratować swoich przyjaciół? - rzuciła dość ostro nie mogąc się opanować. Mimo pokojowej natury Jean od czasu do czasy wybuchała, rzadko, ale wybuchała, jak każda kobieta zresztą.Grey chciała jeszcze raz wydrzeć się na strażnika aby w pewnym stopniu zwrócić jego uwagę, lub po prostu go pośpieszyć, ale jej plan szlag trafił kiedy w innej części budynku rozpętała się bójka. Widząc mieniące się kolory na monitorze Jean Grey podbiegła do strażnika i delikatnie pochyliła się nad nim aby móc dostrzec każdy, nawet najmniej szczegół.Widok cierpiących przyjaciół spowodował, iż ruda nie wytrzymała i chwyciwszy mężczyznę za ramiona odwróciła go w swoją stronę. -Słuchaj, mam tego dość. Mój przyjaciel właśnie został postrzelony a ty mówisz, że jest prawie idealnie? W co ty w ogóle pogrywasz? - syknęła przez zęby nadal trzymając obie dłonie na jego ramionach.-Jeśli nie chcesz zdradzić to tego nie rób, ale przynajmniej oddaj mi moje zdolności dzięki którym będę w stanie pomóc moim przyjaciołom.

-Czyli możesz to zrobić tu i teraz, tak? - rzuciła nadal stojąc nad mężczyzną.Po wysłuchaniu strażnika, Jean musiała przyjąć do wiadomości fakt, iż jej przyjaciele byli bezpieczni.Nie zapowiadało się na jakąkolwiek śmierć czy jakikolwiek wypadek. - Ból to nie przeszkoda, jestem w stanie znieść bardzo wiele szczególnie kiedy moi przyjaciele są w niebezpieczeństwie. - powiedziała powoli się uspakajając.Grey po raz kolejny skrzyżowała obie ręce na klatce piersiowej i westchnęła. -Jestem gotowa, podpinaj mnie pod co tyle chcesz. -dodała.Po paru sekundach usiadła na sofie, na tej na której się niedawno obudziła i spanikowała.
-Co to jest? Te urządzenie które przed chwilą mi pokazałeś.Ta ścianka umożliwia Ci używanie zdolności? Jestem bardzo ciekawa jak to działa.

Jean wzięła głęboki oddech i przejechała dłonią po gęstych, czerwonych włosach. -Może to i dobrze, że Scott myśli, iż jestem w celi. Niepotrzebnie by się martwił i sprawiał problemy. - dodała krzyżując obie nogi na sofie. -W takim razie na co czekamy? Zabierzmy się do pracy, coraz mniej mi się tutaj podoba. - wycedziła patrząc na sufit. Kobieta chwyciła za swoje długie włosy i jednym ruchem przerzuciła je przez głowę aby tył szyi był bardziej widoczny i dostępny . -Robimy to tutaj czy musimy się przenieść do innego pomieszczenia? - spytała mając nadzieję, iż będzie mogła zostać w pokoju.Nie chciało jej się marnować czasu.

Jane wpatrywała się z uwagą na kolejne poczynania strażnika, czując przypływ adrenaliny i narastającego napięcia. Zastanawiała się, dlaczego chce jej pomóc. Czy był to jakiś kolejny test, który musiała zaliczyć? Kto w ogóle ustala reguły tej porąbanej gry? Modliła się w duchu, by nie był to jakiś podstęp ze strony mężczyzny, choć tak na dobrą sprawę, nawet gdyby tak było, nie miała zbyt dużego pola do manewru. Wiedziała, że każda sekunda jest cenna, a ona zmarnowała już wystarczającą ilość czasu w tym miejscu.
Jej twarz wyrażała najwyższy poziom skupienia, a jej umysł absorbował każde słowo wypowiedziane przez strażnika. Jeśli mogła przywrócić moce tylko dwóm członkom X-men, należało bardzo dobrze przeanalizować sytuację. To zdecydowanie było zadaniem dla Scotta, gdyż ona nigdy nie aspirowała do pozycji lidera, tym bardziej w tak krytycznym położeniu. Wiedziała, że jego zdolności taktyczne były nienaganne, i jeśli ktokolwiek miał szansę ich stąd wyciągnąć, to z pewnością był Cyclops. Marzyła, by móc go w końcu zobaczyć. Jego determinacja i silna postawa działała na nią kojąco, jakby nikt nie mógł jej skrzywdzić, kiedy on był w pobliżu.
Kiedy metalowe urządzenie wielkości owada wbijało się w jej szyję, skrzywiła się lekko, czując nieprzyjemne wypustki, z łatwością penetrujące jej skórę. Ból, który nastąpił chwilę później, niemal natychmiastowo ją ogłuszył. Kujące pulsowanie, które zdawało się imitować miliard wbijających się igieł, promieniowało od miejsca w którym przyczepiony był przyrząd, do każdej jej kończyny, zalewając ją intensywną falą bólu. Osunęła się na kolana, zakrywając dłońmi twarz, co oczywiście wcale nie zmniejszyło skali odczuwanego cierpienia. Nie była w stanie krzyczeć, gdyż jej zęby były twardo zaciśnięte. Delikatne rysy twarzy rudowłosej, wykrzywiał teraz zatrważający grymas. Każda komórka jej ciała przeżywała gehennę, całkowicie ją paraliżując. Leżała skulona, pozwalając by rozproszony umysł dryfował na płaszczyźnie podświadomości.
Nie wiedziała, ile dokładnie minęło czasu, kiedy ból zaczął stopniowo ustępować, a myśli robiły się coraz bardziej klarowne. Jej wzrok spoczął na pustym kartonie, a dłoń zacisnęła się instynktownie. Czy wreszcie odzyskała utracone moce?