Korytarze

First topic message reminder :

Cała sieć korytarzy ciągnie się na wielu piętrach podziemnej bazy - lecz oczywiście nie w każde miejsce można sobie tak po prostu dotrzeć, jako że wiele lokacji jest pilnie strzeżonych przez uzbrojonych po zęby i świetnie przeszkolonych żołnierzy. Klatek schodowych jest tutaj niewiele; zdecydowanie dominują windy, w dodatku niektóre z nich nie posiadają żadnych paneli kontrolnych - więc zapewne sterowane są w jakiś nietypowy sposób. Same korytarze są stosunkowo puste, głównie biało-szare i prezentują się całkiem nowocześnie.

Kiedy na Cyclopsa wpadła Rahne, uderzenie było na tyle silna, by przewrócić mężczyznę. Nie znajdował się on jednak długo na ziemi, gdyż po krótkiej chwili już wstał i wrócił do poprzedniej pozycji.
Upewnił się, że reszta drużyny jest cała i zdrowa, po czym z delikatnym uśmiechem spojrzał na Jean, której udało się zatrzymać wilkopodobnego potwora.
Wtedy też, Scott ujrzał znajomą twarz. Przez pewien czas po raz kolejny zastanawiał się czy ta osoba jest prawdziwa, lecz tym razem po prostu to czuł. Bo tą osobą był jego brat, i Summers po prostu to wiedział. Przywitał go szerokim i radosnym uśmiechem, nie mówiąc nic, tylko się w niego wpatrując. Zrobił kilka kroków w tył, zbliżając się do Colossusa i reszty, wiedząc, że z przodu tylko naraża się na większe szkody.
Chociaż walka była chyba jednak nieunikniona. Kiedy broń strażników znalazła się już w rękach X-men, Cyclops wydał krótki rozkaz:
-Nikogo nie zabijajcie! Strzelać tylko w ostateczności!
...Czyli teraz. Tak, można to nazwać "ostatecznością". Potwór zaatakował Havoka. Tak więc, Scott nie czekał dłużej i pociągnął za spust nowo uzyskanej broni, by strzelić do wilka i uratować swojego brata. Miał nadzieję, że się uda.

Pozwolę sobie się wepchnąć przed kolejkę, bo od tego co zrobię zależy dalsza akcja.

Ten moment Havok pamięta w zwolnionym tempie. Widząc jak pistolety wyślizgują się z rąk strażników, Alex wyciągnął rękę w kierunku tego, który zmierzał w jego kierunku. Widział jak pistolet obraca się rękojeścią w jego stronę, by mógł go właściwie złapać.
Wtedy usłyszał też rozkaz brata. Zawsze lubił mu utrzeć nosa, i obrócił głowę w jego kierunku by puścić jakiś zgryźliwy komentarz. I to go uratowało przed zmieceniem z ziemi. Gdy spojrzał się w tym kierunku zobaczył jak jakieś monstrum, na które wcześniej nie zwrócił uwagi kuli się i wyskakuje w jego kierunku.
W ułamku sekundy przez jego głowę przebiegło wiele myśli. Zaraz zginę. Użyj mocy! Nie masz mocy! Reaguj! Zrób coś! Walcz! W następnym ułamku sekundy zobaczył wiele obrazów. Z filmów. Z walk których był świadkiem, bądź w nich uczestniczył. Z treningów z Wolverinem. Niepewność zastąpiła chłodna determinacja. Summers obrócił się twarzą z powrotem do nadlatującego pistoletu i wybił się z ziemi w kierunku broni wyciągając ramię by ją złapać. Nie wpadło mu na szczęście do głowy by spróbować zrobić ewolucję rodem z filmów z Jetem Li, by w powietrzu się obrócić ze złapaną bronią i wystrzelić w potwora. Nie, Havok miał zamiar chwycić broń, wylądować na ziemi i od razu przeturlać się na plecy by móc wystrzelić w monstrum z nowo zdobytej broni.

Uderzenie w Cyclopa bardzo zamroczyło Wolfsbane. Jednak był to zły pomysł ponownie, atakować tą bestie. Myślała przez moment. Szybko jednak się otrząsnęła i wstała. Złapała broń z powietrza. Rahne zastanawiała się co zrobić. Summers kazał strzelać w ostateczność. W sumie to chyba teraz była ta pora.
Albo oni, albo my - zaświtało jej.
Przymierzała się, ale nie wiedziała do kogo najlepiej. Spróbowała do tego wilko-podobnego stwora. Jednakże trudno było jej nacisnąć spust broni, bo była w wilczej postaci. Wystrzeliła pocisk celując w głowę jego. Wilczyca miała nadzieję, że jakoś jej to wyjdzie i jej grupa też się dołączy, bo ten mutant był najgorszy zdaniem Rahne.

W sumie, Scott mógł się spodziewać, że jego strzał nie zrobi wielkiego wrażenia na potworze. Zwykle tak jest. Gdyby zmutowane wilki można by było uszkodzić jedną kulą, byłoby to zbyt proste. Ale nie dość, że nic się przeciwnikowi nie stało, to jeszcze pocisk odbił się i poszybował w kierunku Colossusa. Na szczęście jego moc była teraz aktywna, więc nic się nie stało. Cyclops spojrzał na niego przepraszająco, po czym wrócił wzrokiem do wilkopodobnego kolegi i strażników kawałek dalej. Zdążyli oni już wyciągnąć pistolety, a Summers cały czas celował w nich z karabinu, zerkając tylko co chwilę na poczynania swych towarzyszy. Niestety, atak Wolfsbane również był nieskuteczny, a kula otarła się o Havoka. Oczywiście, jako dowódca i troskliwy brat, Scott nie mógł tego zignorować. Zrobił kilka kroków w stronę Alexa.
-Wszystko w porządku? - zapytał, choć widział po jego reakcji, że to raczej nic wielkiego. Zaraz po tym pytaniu, młodszy Summers strzelił do wilka i tym razem udało się go unieszkodliwić... a przynajmniej sprawić, by na razie zrezygnował z próby ataku i wylądował zaraz przed strażnikami. Chwilę potem podłoga, ściany i sufit zaczęły się trząść i falować, co spowodowało, że Cyclops wykonał cztery kroki w tył. Już po kilku sekundach, falujące przed chwilą powierzchnie, utworzyły ścianę między X-men, a przeciwnikami. Dowódca drużyny uśmiechnął się do Jean, gdyż był przekonany, że to jej robota. W takim razie, postąpiła słusznie. Mogą teraz kontynuować swoją ucieczkę.
-Ruszajmy! - rozkazał, po czym odwrócił się i ruszył w głąb korytarza.

Dziewczyna przyglądała się temu całemu przedstawieniu zza pleców Colossusa, nie będąc pewną co robić. Z mocami czy bez na wiele się raczej nie zda, zwłaszcza patrząc na to, iż część jej towarzyszy również była ich pozbawiona. Cała sytuacja nie wyglądała dobrze... chociaż, nie. Wyglądała fatalnie, to chyba najtrafniejsze słowo. Grupka mutantów pozbawiona swych zdolności, stawiająca czoła małej armii ze zmutowanym zwierzęciem na czele. Była wdzięczna Piotrowi za bycie żywą tarczą, jednak chyba nigdy wcześniej nie czuła się aż tak... bezużyteczna? Niepotrzebna? Ciężko jej było nazwać to co właśnie działo się w jej głowie. Wszystko działo się nad wyraz szybko... cała ta sytuacja.
Spojrzała na swą dłoń ukrytą w rękawiczce, by po chwili zgiąć ją w pięść. Zmarszczyła lekko brwi, próbując znaleźć w otoczeniu coś, co mogłoby w jakikolwiek im pomóc. Jej. Nie zginąć. I właśnie w tej chwili dostrzegła coś - albo raczej brak tego czegoś. Iluzja, klon, jak zwał tak zwał, Jean Gray zniknął. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się co dokładniej stało się z drugą rudowłosą. Uciekła czy po prostu wyparowała? A jeżeli uciekła - to dokąd? Poprzednie przypuszczenia Rogue co do celu jej pojawienia okazały się mylne. Nie skłóciła X-men'ów, ani w żaden sposób nie ingerowała w to co się tutaj działo. Więc dlaczego się tutaj znajdowała pomimo oryginału, czemu nikt nie zareagował na jej obecność... i co ważniejsze, co się z nią działo teraz. Anna miała co do tego złe przeczucia. Nie miała pojęcia co zaszło tutaj wcześniej, jednak brak drugiej Phoenix ją zaniepokoił.
Nie miała wiele czasu na rozmyślania, gdy w jej dłonie wpadła broń napastników. W przeciwieństwie do towarzyszy nie miała zamiaru atakować wilka - oni już zdążyli pokazać jak bezsensowną czynnością to było. Postanowiła "osłaniać tyły", co bardzo jej ułatwiała obecność Piotra, za którym mogła się skryć w razie potrzeby. I choć cała ta sytuacja wyjątkowo działała jej na nerwy, opanowała się na tyle by rozsądnie wybierać cele, oraz momenty odpowiednie do strzału. Zwłaszcza, iż ostatecznością nazwałaby właśnie ten moment. Każdy niepokojący ją ruch żołnierza kończył się jedną kulką w nogę. Tak aby jedynie ich zranić, by w razie potrzeby nie mogli wdać się w pościg za nimi. Żałowała, iż Iceman stracił swe moce - najprawdopodobniej - bo gdyby chociaż na chwilę udałoby jej się przejąć jego moce mogłaby utworzyć ścianę lodową, która być może kupiłaby im kilka chwil.
Poczuła jak ziemia zadrżała nagle pod jej stopami, wytrącając ją z równowagi. Zachwiała się niepewnie, odrzucając broń na bok, by nie przeciążyła jej w złą stronę i nie spowodowała upadku. Ostatnim co jej było teraz potrzebne to tracenie cennych sekund na podnoszenie się. Gdy tylko złapała upragnioną równowagę, oddaliła się kilka kroków w tył, przyglądając się całemu przedstawieniu. Interesowało ją źródło tego zdarzenia. Spojrzała w stronę Jean, jednak jej odczucia co do udziału mutantki w tym "wyburzaniu", były dość mieszane. Jasne, może i była do tego zdolna, jednak Ruda nie bardzo w to wierzyła. Widząc znaczący uśmiech Scotta, w stronę Phoenix lekko wywróciła oczami, zaraz na nowo skupiając się na wielkiej ruinie. Jeżeli nie mutantka to kto mógł to zrobić? I dlaczego...? By ochronić ich, czy tamtych drugich? Zważając na ich włochatego ochroniarza, nieszczególnie potrzebna im była ingerencja z "zewnątrz".
Po raz kolejny nie dano jej zbyt wiele czasu do rozmyślań nad tym, gdyż ich przywódca zarządził odwrót i ucieczkę. Nie miała zamiaru tego podważać, z pewnością nie w tej chwili bo i co innego im zostało? Oczekiwanie aż tamci do nich jakoś dotrą? Szczyt głupoty.
Rzuciła się biegiem za Summersem, by zaraz się z nim zrównać. - Wiesz w ogóle dokąd biegniemy? Mamy jakiś plan... czy cokolwiek? - Zerknęła na jego profil, bardziej skupiając się jednak na drodze, by przypadkiem nie ominąć jakiegoś zakrętu i nie zaliczyć romantycznego i jakże bliskiego spotkania ze ścianą. Spojrzała za siebie, sprawdzając czy reszta grupy podąża za nimi. W tym momencie pojawia się pytanie - dokąd zmierzają i czy którekolwiek z nich ma pojęcie gdzie może być wyjście... Bo bieganie w kółko jak banda kretynów, również wydawało się bezsensowne i dość ryzykowne.

Wszyscy ruszyli w stronę wskazywaną przez Jean, bo tylko ona znała drogę. Najpierw musieli skontaktować się z instytutem, a później - przy jego pomocy - rozpocząć akcję ratunkową dla reszty X-men. Taki był plan, ale znając życie nie pójdzie im łatwo. Na swojej drodze napotkają setki przeszkód i takie tam... w każdym bądź razie, będzie się trzeba pewnie trochę wysilić, zanim stąd wyjdą razem z Profesorem i swoimi przyjaciółmi.
Marvel Girl wyręczyła Scotta w odpowiedzi na pytanie Rogue, więc teraz już wszyscy znali aktualny cel. Zatrzymał się, kiedy zrobiła to Grey. Wtedy też głos zabrał Iceman, z którym oczywiście Cyclops się zgadzał.
-Więc musimy skontaktować się z instytutem, poczekać na ich pomoc i uratować resztę, tak? - podsumował dowódca, spoglądając na wszystkich członków drużyny. Po chwili, Jean przedstawiła plan ich przeciwników. Nie brzmiało to dobrze. Chcą odtworzyć Cerebro... jeśli im się uda, będzie źle. Bardzo źle. Fatalnie wręcz. Najprawdopodobniej do tego właśnie potrzebny im profesor, bo bez silnego telepaty nie użyją takiej maszyny. W takim razie, mutanci będą musieli im w tym przeszkodzić. Ale najpierw chyba trzeba będzie wezwać pomoc.
-Gdzie teraz? -zapytał zniecierpliwiony już Cyclops, spoglądając to w jedną, to w drugą stronę.

Gdy tylko usłyszała głos Jean gdzieś nad nimi uniosła nieznacznie wzrok, by mieć w polu widzenia choć część kobiety. Jeżeli miała być szczera niezbyt spodobały jej się wypowiedzi towarzyszy. Stanęła dość gwałtownie, nie zawracając sobie głowy tym, czy ktoś biegnący za nią, wpadnie na jej ciało. Zmierzyła wzrokiem po kolei Jean, Cyclopsa i Icemana. Co prawda również nie chciała zostawiać tutaj profesora, ale, nie oszukujmy się, co oni mogli zrobić w tym momencie. Nie znali otoczenia, ani dokładniej sytuacji. Fakt, niezbyt rozsądnym było tu zostawianie profesora, zwłaszcza gdy Jean pokrótce nakreśliła im aktualny stan rzeczy. Odtworzenie Cerebro... fatalny scenariusz, ale nie oszukujmy się. W tym momencie wiele nie zdziałają. Równie dobrze mogliby teraz wybiec na całą armię kosmitów, z piankowymi mieczami w rękach. Zmarszczyła brwi, wodząc wzrokiem po towarzyszach. Przez dłuższą chwilę milczała, niemalże się nie poruszając.
Spojrzała w końcu na Summersa z pewnym dystansem i poniekąd kpiną? Niedowierzaniem? Sama nie była pewna jakie uczucia teraz nią owładnęły. Z pewnością nie mogła ich nazwać pozytywnymi. W końcu położyła dłonie na biodrach, zabierając głos.
- I co dalej? Mamy czekać, aż Instytut się łaskawie nami zainteresuje i grzecznie tutaj czekać? Część z nas nie ma mocy, a po budynku lata może i cała armia facetów z wielkimi giwerami. Powodzenia w niedaniu się zabić. - Podczas tej wypowiedzi nieznacznie gestykulowała rękami, by ostatecznie założyć je na krzyż, na piersi i wbić z lekka zirytowane spojrzenie w pozostałych X-men. Może ich plan byłby całkiem niezły, gdyby nie pewne luki. Jak już wspomniała, część z nich jest pozbawiona mocy, w budynku znajduje się bliżej nieokreślona liczba żołnierzy i zmutowany wilk. Kto wie czy właśnie po nich nie idą? Być może Anna z reguły była dość cicha i nie zabierała głosu, jednak w tym momencie miała wrażenie, że porywają się na misję samobójczą. Była zdecydowanie przeciwna ich aktualnym ustaleniom. Raczej proponowałby próbę znalezienia pomieszczenia, w którym mogliby się skryć choć na jakiś czas i obmyślić inny, sensowniejszy plan. Nie miała nic przeciwko zawiadomieniu Instytutu, oczywiście, to mogło im nawet wyjść na dobre, ale z drugiej strony, skąd mięli pewność, że akurat trafią na odpowiednią grupę wsparcia? Być może pozostali również szukali profesora lub znajdowali się na własnych, równie istotnych misjach. Oczywiście Rogue nie znała również ich dokładniejszego miejsca pobytu. Równie dobrze mogli być na Ziemi jak i na jakiejś bliżej niezbadanej planecie.
Spojrzała na Piotra oraz Icemana, oczekując jakiejś reakcji z ich strony. Przytaknięcia na jej słowa czy chociaż wytknięcia jej jakiegoś błędu. Czegokolwiek.

Wolfsbane biegła dosyć wolno, żeby nie wyprzedzać towarzyszy. Dopiero teraz odczuła jak bardzo ucierpiała w walce z bestią. Była obolała, miała skaleczony bok i zwichniętą łapę, ale mimo to nie mogła przestać biec i zostawić reszty x-menów. Jej przewaga nad ludzką postacią w zwierzęcej formie była dosyć znacząca w danej chwili, ponieważ mniej się męczyła przy biegu, ale i tak ciśnienie panujące pod ziemią dawało jej się we znaki, szczególnie w tej formie. Za to ogromnym plusem był jej doskonały węch, dzięki któremu mogła wyczuć nadchodzących przeciwników i w porę ostrzec przyjaciół. Musieli teraz odnaleźć Profesora i uniemożliwić skopiowanie Cerebro.

Wysłuchał uważnie planu swojego brata, po czym kiwnął głową z lekkim uśmiechem, dając tym samym znak, że się zgadza. Obserwował reakcję reszty, zastanawiając się, czy to faktycznie najlepsze wyjście. Po chwili namysłu stwierdził, że tak własnie należy postąpić.
-Tak więc zróbmy- powiedział, zerkając jeszcze na każdego z osobna. Kiwnął głową w stronę Jean, która zaoferowała pomoc. -Dacie radę we dwójkę czy chcecie jeszcze Wolfsbane do pomocy? - zapytał. Ona jako jedyna miała moce, więc byłaby im najbardziej przydatna. Ale z drugiej strony, grupa, która ma się ukryć też potrzebowałaby jakiejś ochrony. Ważniejsze jest jednak chyba powiadomienie instytutu. W razie czego Scott miał karabin, a Grey moce, więc jakoś dadzą radę. Miał nadzieję, że Havokowi (o którego, swoją drogą, bardzo się martwił- w końcu był jego bratem) i Colossusowi uda się skontaktować z resztą X-men, i że każdy przeżyje. Co wcale nie będzie takie łatwe...

Dziewczyna uśmiechnęła się nieznacznie słysząc decyzję ‘Szefunia’. Jednak zrobią tak, co ona zaproponowała. Chociaż tyle. Zaszurała niecierpliwe buciorami po wypastowanej posadzce i ruszyła w jej mniemaniu we właściwą stronę. W końcu coś się dzieje. Muszą znaleźć odpowiednią kryjówkę i przeczekać, albo obmyśleć naprawdę dobry plan działania. Dobrze chociaż, że ta cała Grey wie gdzie mogą się schować. Chociaż schować to zbyt tchórzliwe słowo. Zmarszczyła brwi i zerknęła z ukosa na towarzyszkę życiową Cyclopsa. Popatrzyła potem na resztę drużyny [chociaż, bez przesadyzmu.] i wzruszyła ramionami lekceważąco. W duszy jednak zrobiła kilka fikołków z radości, że to jednak JEJ pomysł był najlepszy. Czuła się niczym mała dziewczynka, której ukochana mama kupiła lizaka w kształcie mordki Gambita. Tsa. Nieważne,  Zmienne nastroje u kobiety z takim temperamentem to norma. Rogue nie wiedziała za bardzo co myśleć o reszcie grupy. Miała jednak cichą nadzieję, że dadzą sobie radę razem. Że uda im się przetrwać i wykorzystać maksymalnie swoje…hm, umiejętności. No tak, szkoda tylko, że tak jakby ich nie mają.
- Ruszajmy już, bo nie wiadomo co się zaraz stanie. - Warknęła cicho i kierowała się dalej z grupą – jeżeli Ci oczywiście zaczęli łaskawie iść.

Cyclops oparł się o ścianę i przyglądał zabierającym głos towarzyszom. Havok miał chyba racje, Wolfsbane powinna pójść ze Scottem i resztą, bardziej jej potrzebują. Tak więc kiwnął głową do brata, po czym spojrzał jeszcze kolejno na osoby, które miały iść się schować.
Razem z nimi ruszył korytarzem za Jean, jednak po chwili stało się... no, ta rzecz ze ścianami i podłogą.
-Co do...?- wyszeptał zdziwiony. Wyglądało to mniej więcej tak, jak trochę wcześniej, kiedy walczyli. Był pewien, że wtedy zrobiła to Grey, ale tym razem to raczej nie ona. Spojrzał na nią pytająco, unosząc brew, po czym podszedł do ściany, która została utworzona na ich drodze. Uderzył w nią lekko kilka razy, oczekując, co się stanie. Może wcale nie jest taka twarda albo to po prostu iluzja, przez którą można przejść?

Ruda czekała niecierpliwie na rozwód dalszych wydarzeń. Przenosiła tylko spojrzenie z jednego mężczyzny na drugiego już nieco znudzona tą żmudną wymianą zdań. W końcu odezwała się panna Grey i wskazała im drogę zapewne donikąd. Ci słysząc ostatnie wskazówki ruszyli za jej namową, więc młoda mutantka odprowadziła ich wzrokiem w duchu krzycząc ‘NIE IDŹCIE TAM! Tam Was zjedzą krwiożercze misie…’. A tak na serio rudowłosa dziewczyna wiedziała, że sobie poradzą. Bo poradzą, tak? Nieważne. Idąc dalej poczuła nagle dziwną wibrację. Przystanęła gwałtownie i rozejrzała się.
- Ku…- Dobrze, że nie dokończyła. Mogłoby to nieładnie zabrzmieć w ustach kobiety. Ruda tylko zacisnęła pięść i warknęła cicho. Wiedziała, że wydostanie się z korytarza nie będzie łatwe. Ale nie przewidziała, że zostaną zamknięci w jakiejś pieprzonej kopule. Chciała zrobić to samo co Scott – miała ochotę walnąć w tą dziwną barierę. Nie zrobiła tego jednak tylko podeszła do niej niespokojnie dalej trzymając ręce z dala od osłony. Zmrużyła zielone oczy zupełnie jakby chciała zobaczyć co też z nią jest nie tak. Jeżeli Cyclopowi nic się nie stało od uderzenia bariery to i ona pozwoliła sobie na dotknięcie jej paluszkiem.
- Świetnie! Jesteśmy w czarnej du… - Cofnęła się i odwróciła do reszty grupy. Zdmuchnęła białe pasemko z czoła, które wpadało jej w oczy i spoglądała na swoich towarzyszy niedoli. Czuła ich nierówne bicie serc. W sumie jej serducho też nieźle waliło. Dlatego też złapała się za pierś i starała uspokoić oddech. Zaczynało się robić ciekawie.

Bobby dumnie szedł pierwszy przed resztą grupy. To była jedna z takich chwil, w których był gotów dać z siebie wszystko, ponieważ bronił bezbronnych laborantów i do tego jeszcze kolegów z drużyny, którzy utracili swe moce. Pomińmy już jego byłą relacje z jedną z koleżanek, chociaż nawet ona odgrywała teraz dużą rolę w nastawieniu mutanta. Cel ich podróży po korytarzach był znany, ale Scott musiał o tym przypomnieć, jego ambicja dowódcy by chyba ucierpiała, gdyby tego nie zrobił. Jedynym problemem w znalezieniu windy był... brak windy! Taka niespodzianka znikąd. No cóż, zazwyczaj na misji musi być choć jeden moment zawahania, taki, gdzie nie wiadomo co robić, czemu ci źli ludzi muszą zawsze krzyżować plany tym dobrym? Jakby nie mogli się kochać nawzajem i chodzić na herbatkę po seansie w kinie ich wspólnego filmu.
Na szczęście dobro w sercach ludzi wykorzystywanych nigdy nie śpi! Laborantka zdawała się chcieć pomóc X-Menom, ale Iceman mimo jego dobrego serca nie mógł jej uwierzyć, był podejrzliwy w stosunku do niej. Podszedł do niej obchodząc ją w koło, patrzył jej w uszy raczej i w ubrania szukając czegoś. W ogóle to było też dziwne normalny facet patrzy się w oczy, w atuty osobiste, ale nie, on patrzył w uszy, może taki fetysz dość dziwny. Lecz to wszystko miało na celu sprawdzenie czy może ma jakąś małą słuchawkę, przez którą ktoś jej mówi co ma mówić, wszystko było możliwe w tym jakże pogmatwanym świecie. Detektyw Bobby Drake!
Mimo wszystko te szyby, o których mówiła dziewczyna były kuszące i na tą chwilę była to ich jedyna możliwość ucieczki i dołączenia do reszty. Może wypadłoby jej zaufać? A może to jednak była pułapka? Jejku takie dylematy!

- Wracajmy do windy- przypomniał Cyclops całej reszcie jednocześnie czując lekkie podekscytowanie wiedząc, że jego rozkazy są wykonywane, ale też złość na samego siebie, gdyż musi rządzić swoimi przyjaciółmi. Oczywiście nie raczył się z nikim tym podzielić. W końcu nikt nie musi znać jego własnych przemyśleń, które tak nagle zostały przerwane przez jedną rzecz, która mogła przekreślić cały ich dotychczasowy plan.
Nie był to niepokonany przeciwnik, który wszystkich by pozabijał, lecz jedna głupia winda. Winda która mogła zniweczyć cały plan ucieczki, gdyby nie ta jedna z przerażonych laborantek która powiedziała o innych szybach.
Prawdę mówiąc teraz Scottowi przeszła jedna myśl przez głowę, a może Jean miała racje. Może to jest jedno wielkie oszustwo. Może oni chcą nas wciągnąć w pułapkę. Tyle pytań, a zero odpowiedzi. Profesor na pewno nie chciałby, żebyśmy zostawili ludzi na nie wiadomo jaki los. Z resztą teraz i tak nie ma innego wyjścia jak posłuchać ich rad i pójść do tego innego szybu.

- Dobra, wszyscy idziemy do drugiego szybu.- mówiąc to podszedł jeszcze do swoich towarzyszy i szepnął im, żeby zachowali podwójną czujność

Rogue przez cały czas pieszej i krótkiej wycieczki trzymała karabin w pogotowiu na wypadek, gdyby coś poszło nie po ich myśli, gdyby ktoś próbował ich zaatakować. Jednak nic takiego się na razie nie wydarzyło, korytarze były puste. W całym budynku było naprawdę cicho, co mogło tylko X-Menów i ludzi utwierdzić w przekonaniu, że idą w dobrym kierunku. Zielonooka nic nie mówiąc stąpała lekko po ziemi idąc za swoimi towarzyszami cały czas uważnie rozglądając się na boki, jak i na jakiś czas zerkając w stronę laborantów. Wysłuchawszy polecenia Scotta skinęła krótko głową i już kierowała się w stronę windy, gdy nagle Bobby…
- Gdzie do cholery się ona podziała? - Zagrzmiała mutantka łypiąc okiem to ba Icemana, czy to na kobietę, która się odezwała zupełnie jakby to była ich wina. Anne miała serdecznie dość tej całej sytuacji, denerwowało ją to, że wszystko idzie tak powoli, zupełnie jakby chciało a nie mogło. Dopiero co wyszli z laboratorium, a tutaj czekały ich kolejne, niezbyt miłe niespodzianki. Lustrowała wzrokiem badaczkę i Bobby’ego, który chyba odkrył nowe powołanie. Może porzuci X-Menów i dołączy do Holmesa? Chociaż nie, bardziej wyglądało jej to na jednorazowy wybryk, czy chęć pokazania innym, że i Lodowy Książe coś tam potrafi i że też potrafi być tym groźnym i podejrzliwym w drużynie. Ruda westchnęła tylko cicho jakby z rezygnacją patrząc na poczynania swojego ex i pokręciła burzą włosów, które zatańczyły tylko wokół jej twarzy.
-Brak Ci taktu, koteczku. – Rzuciła w jego stronę lekko rozbawiona. Jednocześnie stwierdziła, że pomysł pójścia w drugą stronę jest kuszący. I tak nie mają wiele do stracenia zważywszy na to gdzie się znajdują i że walka będzie nieunikniona. Chwilę potem Cyclops twierdził dokładnie to samo - tyle, że na głos. Rogue ledwo opanowała prychnięcie niczym rozzłoszczona kotka i posłusznie, cicho niczym ninja i z nie mniejszą gracją od utalentowanej tancereczki skierowała swe kroki we wskazane miejsce. Zmrużone oczęta lustrowały każdy centymetr wolnej powierzchni, oddech stał się szybki i nieco urywany – widocznie stres dopadł i naszą bohaterkę. Nie wiedziała co się kryje za ścianą, ale wiedziała jedno. Na pewno to nie będzie ktoś miły.

Emma z satysfakcją i zadowoleniem odkrywała kolejne korzyści płynące z posiadania kryształowego ciała, w którym chwilowo tak czy siak była uwięziona - a przynajmniej tak podejrzewała, gdyż wolała póki co nie testować możliwości przemiany. Dobrze było w ogóle nie odczuwać zmęczenia wynikającego z utrzymywania aktywności fizycznej, nie wspominając już nawet o braku bólu związanego z tarciem liny o skórę podczas wspinaczki. Kobieta planowała po powrocie do domu dokładniej zbadać granice tej mutacji. Chciała wiedzieć na ile może sobie dzięki niej pozwalać.
Szyb był długi i niestety ciemny, co znacząco utrudniało zadanie, jednakże przez szczeliny przy kolejnych drzwiach wpadała wystarczająca ilość światła, aby przynajmniej zorientować się w mijanych piętrach. Panna Frost zdążyła zawędrować już całkiem wysoko, lecz nad sobą wciąż widziała - i prawdę mówiąc wyczuwała - sporo wolnej przestrzeni. To wciąż nie był koniec...
Albo może i był, przynajmniej chwilowo, gdyż nagle jedne z drzwi odsunęły się na bok, tworząc przejście na korytarz i zarazem częściowo rozjaśniając szyb. Kolejny plus diamentowego ciała - oczy nie musiały przyzwyczajać się do zmian oświetlenia. Dzięki tej właściwości White Queen od razu była w stanie dostrzec zebranych na zewnątrz ludzi... I co prawda nie mogłaby szczerze powiedzieć, że cieszy ją ich widok, lecz z drugiej strony to spotkanie zaoszczędziło jej sporo zachodu. W końcu w innym wypadku musiałaby zmarnować czas na przekonywanie swoich "towarzyszy" do opuszczenia bazy w niekompletnym składzie, a to akurat średnio jej się uśmiechało. Wolała się pospieszyć.
Spojrzenie Królowej przesunęło się prędko pomiędzy kolejnymi zebranymi, a wyraz jej twarzy nie uległ żadnej zmianie - głównie dlatego, że połowy z tych osób po prostu nie znała, a za resztą z wzajemnością nie przepadała... Delikatnie mówiąc. Odnotowała też w pamięci, że to nie wszyscy X-men, o których wspominała Jubilee... Czyli pewnie jednak skończą szukając niedobitków. Słodko.
Kobieta powstrzymała cisnące się jej na usta westchnięcie i zamiast tego spróbowała w miarę możliwości rozhuśtać się na linie - co nie było wcale takie proste przy jej obecnym obciążeniu. Grunt jednak, że udało jej się przeskoczyć na podłogę i zaraz potem na krok czy dwa odsunąć się od przejścia, aby w razie czego pozostali mutanci mogli pójść jej śladem.
-Odsiecz przybyła. Podziękujecie nam później- oznajmiła od razu, jednocześnie opierając już dłonie na biodrach i mierząc jawnie krytycznym wzrokiem gromadkę towarzyszących X-menom naukowców.
-Potraficie się wspinać czy teraz będziemy jeszcze szukali działającej windy albo chociaż schodów? No, chyba że ktoś będzie w stanie was wszystkich unieść...- ostatnie zdanie dorzuciła jakby po krótkim namyśle, rzucając przy tym okiem na utrzymywanych w powietrzu wilczycę oraz Profesora, a następnie przesuwając spojrzenie ku Grey.

- Możecie wreszcie przestać wymieniać te uprzejmości bo to chyba ani pora, ani miejsce. - zdenerwował się Scott jednocześnie zastanawiając się jak można w takiej sytuacji zastanawiać się nad utarciem nosa drugiej osobie. Żeby więcej się nie denerwować Cyklop zaczął zastanawiać się jak tam reszta X-men się trzyma. Myśląc tak o wszystkich dotarł do windy która całe szczęście była w nie naruszonym stanie.

- Musimy jakoś to otworzyć ale nie widzę żadnego panelu sterowniczego. - mówiąc to nie zdążył nawet się rozejrzeć, a Jean swoją mocą telekinezy już otworzyła drzwi windy. Dzięki czemu Cyclops mógł zobaczyć osoby które w niedalekiej przeszłości miał w myślach, czyli innych mutantów z Gambitem na czele. Oczywiście sytuacja w jakiej się znaleźli na pewno nie można był nazwać komfortową, gdyż wspinali się po szybie windy.

- Szybko musimy im pomóc - rzucił do swoich towarzyszy.

Po wszystkim Cyclops powiedział do Emmy - Jak się tu dostaliście? Widzieliście po drodze Colossusa i mojego brata? i wracając do tematu to raczej nie wszyscy dadzą radę się wspinać. Musimy coś wspólnie zadecydować. Co proponujecie? - powiedział wszystko co miał na języku.