Korytarze

First topic message reminder :

Cała sieć korytarzy ciągnie się na wielu piętrach podziemnej bazy - lecz oczywiście nie w każde miejsce można sobie tak po prostu dotrzeć, jako że wiele lokacji jest pilnie strzeżonych przez uzbrojonych po zęby i świetnie przeszkolonych żołnierzy. Klatek schodowych jest tutaj niewiele; zdecydowanie dominują windy, w dodatku niektóre z nich nie posiadają żadnych paneli kontrolnych - więc zapewne sterowane są w jakiś nietypowy sposób. Same korytarze są stosunkowo puste, głównie biało-szare i prezentują się całkiem nowocześnie.

Gambit dotarł do korytarzy zaraz po Emmie, nie dało się zaprzeczyć, że jego pojawienie się było nadzwyczaj finezyjnie. Chciałoby się rzec, że wręcz sfrunął na dół. Na moment nie stracił czujności, takie skrzywienie zawodowe. Jako złodziej musiał bowiem być czujny niemal dwadzieścia cztery godziny na dobę. Kiedy jego stopy poczuły podłoże. Jego badawcze spojrzenie spacerowało od osoby do osoby, Cyclops poniekąd wyprzedził pytanie, jakie miał zadać napotkanym towarzyszom. Brakowało Colossusa, no i Havoka. Nieobecność tego pierwszego wiązała się z poważnym problemem, bowiem dostrzegłszy fakt iż profesor jest podtrzymywany przez Grey, szybko pojął, że dziewczyna długo tak nie wytrzyma. Kto wie ile go już nosi? Dla Piotra nie stanowiłoby to żadnego problemu. Martwiło go to, że będą musieli jeszcze szukać dwóch zaginionych, co zarówno opóźnienie, jak i stwarzało ryzyko potencjalnego zagrożenia. Jednak nie wyobrażał sobie by zostawić swoich przyjaciół. Nie było takiej opcji. Badawczo przyjrzał się znajdującym się w korytarzach ludziom, wśród których znajdowali się ludzie w podejrzanie wyglądających kitlach.
- Nie mam zielonego pojęcia coście za jedni, ale jeśli mieliście choćby najmniejszy udział w całym tym syfie jaki nam zafundowaliście, to kodeksy schowam do kieszeni i wierzcie mi, że i bez mocy świetnie sobie radzę, a Wy na długo mnie zapamiętacie....Teraz zaprowadzicie nas do ostatniego miejsca, w którym widzieliście Alexa i Piotra, możliwie jak najbezpieczniejszą drogą... - nagle uspokoił się nieco, kiedy spostrzegł kobietę o niebanalnej urodzie, bujnej fryzurze z charakterystycznym platynowym kosmykiem:
-Stęskniłaś się Cheri? - rzucił, a jego oczy rozbłysły się różowawym blaskiem, nie krył radości z tego, że jego kobieta jest bezpieczna, o czym świadczył szeroki uśmiech - Ok. Tak jak powiedziała Emma na podziękowania będzie czas później, teraz spadajmy stąd. - dodał.

Widząc reakcję laborantki dziewoja miała ochotę parsknąć gromkim śmiechem. Jak zwykle, Bobby miał szczęście. Gdyby nie ona to kto wie, może chłopak poczułby siarczysty podmuch na policzku? Rogue chciałaby to zobaczyć. Teraz jednak skupiła się na szmerach, które słyszała z oddali, a które zamieniły się w ciche sapania osób bardzo dobrze jej znanych. Pierwszą z nich była kobieta w bieli, której Anne szczerze nie cierpiała. Chociaż to słowo było zdecydowanie za lekkie. Ciemnowłosa spojrzała na nią z nieukrywaną niechęcią i jak na zawołanie wycelowała w nią swoją zdobyczą.
- Jakże miło Cię widzieć, Emmo. – Mówiąc to postąpiła dwa kroki do przodu, w ich stronę, nie po to by rzucić się kobiecie w ramiona. Stanowczo nie. Zrobiła tak, bo zauważyła zaraz mężczyznę, którego widok targnął jej serce. Na jej twarzy natomiast zakwitł szczery, szeroki uśmiech, a sama Ruda natychmiast przestała myśleć o lodowej pannie.
- Gambit! Ty idioto! – Po chwili namysłu mutantka zdecydowała się podejść bliżej swojego ukochanego i cmoknęła go mimowolnie w policzek, uważając jednak by nie trafić go bronią maszynową. Spojrzała na niego krytycznie, taksując go od góry do dołu wzrokiem i zacisnęła usta sprawdzając czy nic mu nie jest. Sama potem zerknęła na resztę i westchnęła zrezygnowana. Skoro są prawie wszyscy w komplecie to byłoby miło gdyby w końcu wydostali się z tego miejsca. I zajęli się szukaniem pozostałych.
Tak, to byłoby chyba najlepsze rozwiązanie z możliwych. Chyba, że znowu ktoś, albo coś będzie starał się ich zaatakować.

Bobby jak zwykle - więcej szczęścia niż rozumu, chociaż w sumie może jakby dostał od laborantki tak raz, a porządnie to zapomniałby o takich głupich numerach. Ale jemu się zawsze wyjdzie. Jak już mówić o wychodzeniu to do pomieszczenia, przez jakąś dziurę weszła naglę mała ekipa. Znał bardzo dokładnie tą grupkę, bo razem z nimi tworzył drużynę marzeń, choć niektórych lubił bardziej, a innych mniej. No i właśnie nawiązując do tej drugiej grupy, pojawiło się całkiem sporo tych nie adorowanych przez niego członków. Na czele szła Emma Frost, o jejku, aż ciarki przeleciały po plecach na samą myśl o niej. Seksowna pani zimna, posiadająca serce z diamentu, prawie dosłownie. Na szczęście ich drogi rzadko się ze sobą przecinały i ich rozmowy zazwyczaj nie przekraczał limitu dwudziestu słów, na szczęście. Drugą osobą był Gambit. Widząc Rogue, która rzuciła się od razu na faceta, serce Icemana prawie wypadło z jego klatki piersiowej z zamiarem uderzenia francuza w twarz. Zacisnął zęby i odwrócił wzrok patrząc gdzieś na ścianę. Cały aż poczerwieniał ze złości, ale nie mógł na to nic poradzić. Może jakaś lodowa lanca w oko, albo zamrozić go? O! Zamrozić mu serce albo zamknąć jadaczkę, żeby chociaż nie słyszeć jego żałosnego głosu. Odchrząknął głośno przenosząc wzrok na Scotta i Jean.
- To co robimy? -

Jean musiała przyznać, że widok znajomych twarzy innych członków dawno nie cieszył jej tak jak w tej chwili. W tym momencie nawet ten charakterystyczny, nieco sarkastyczny ton głosu Emmy podnosił na duchu. Właściwie dla odsieczy, prawa?
Kobieta po szybkim sprawdzeniu kto dokladnie przybył zatrzymała spojrzenie nieco dłużej na Frost i szybie za nią. Faktycznie, nie dla wszystkich wspinaczka w ciemnym tunelu może okazać się dobrym pomysłem, czy nawet czynnością wykonalną. Nie wspominając już nawet o nieprzytomnych osobach.
Zerknęła na swoich pozostałych towarzyszy kontrolnie sprawdzając ich reakcje. Nawet jeśli dalsza część pytania została skierowana do niej, wolała najpierw sprawdzić co inni mają do powiedzenia w tej kwestii.
I.. cóż. Część osób miała.
- Spokojnie. Już z nimi rozmawialiśmy, Gambit. Pomagają nam się wydostać - odezwała się, starając uspokoić mężczyznę. Dodatkowe, nic nieniosące ze sobą pytania i kłótkie naprawdę nie byly teraz im tu potrzebne. Zjadały cenny czas, którego i tak mieli mniej niż by chcieli. Czy raczej - tak czy inaczej stracili go już zbyt wiele.
Na całe szczęście Rogue bardziej skutecznie odwróciła uwagę Gambita, za co w tym momencie Jean była jej całkiem wdzięczna.
Ostatecznie też kiedy już stwierdziła, że nikt więcej nie ma nic do dodania w sprawie wspinania się w szybie, przeniosła wzrok z namysłem na unoszone przez nią postacie. Dopiero po wewnętrznym podjeciu decyzji odezwała się do Emmy.
- Mogę wszystkich przenieść. Muszę jedynie dokładnie wiedzieć gdzie, nie chcę nikomu zrobić krzywdy - spojrzała na jasnowłosą kobietę.

Mimo wszystko Emma nie spodziewała się zastać takiego chaosu. Och, nie liczyła na wiele - nie miała zbyt dużych oczekiwań względem X-men, jak i właściwie wobec każdego innego, rzecz jasna poza sobą samą - jednakże doświadczenie podpowiadało jej, iż grupa powinna być w stanie choć odrobinę się zorganizować... Nawet w sytuacji stresowej. Przecież podobno jej członkowie byli do tego szkoleni. Chyba powinni powtórzyć kurs, a przynajmniej ona by im to uprzejmie doradziła. Ot, z czystej troski i dobroci serca.
-Gdybyśmy widzieli po drodze Colossusa i twojego brata, to zapewniam cię, że zabralibyśmy ich ze sobą- wyjaśniła Cyclopsowi, pozwalając sobie pominąć milczeniem wszystkie inne jego pytania. Z natury nie odpowiadała na te oczywiste, a swoje propozycje na "co dalej" i tak już rzuciła. Nie miała zamiaru się powtarzać - to nie byłoby ani trochę w jej stylu.
Biała Królowa nie zniżyła się również do reagowania na jawną zaczepkę ze strony Rogue, posyłając jej jedynie krytyczne spojrzenie spod uniesionej lekko brwi. Jakoś niespecjalnie przejęła się wycelowaną w siebie bronią, a mutantka i tak szybko zmieniła obiekt zainteresowania, skupiając się na swoim kochasiu. To akurat interesowało pannę Frost jeszcze mniej od znajdowania się po tej mniej komfortowej stronie karabinu maszynowego.
Z tego wszystkiego przynajmniej jedna osoba zdawała się zachowywać zimną krew - i wiedzieć co robi. Co prawda White Queen nie mogła i nie chciała powiedzieć, że w jakimkolwiek stopniu jej to zaimponowało... Ale jednak w pewnym sensie to doceniała. I zdecydowanie była zadowolona, że wreszcie ktoś jeszcze - poza nią samą - będzie trzymał rękę na pulsie. Kto wie? Może nawet wszyscy wyjdą z tego cało? Pomijając takiego McCoy'a, którego zapewne zgarnęli już strażnicy. No i możliwe, że także tamtych dwóch zaginionych w akcji...
-Po prostu w górę. Wątpię, by szyb prowadził aż na powierzchnię, ale i z najwyższego piętra jakoś sobie poradzimy. W najgorszym wypadku przebijemy się przez sufit- zadecydowała, odwracając się już tyłem do grupy, uznawszy sprawę za załatwioną. Była gotowa do dalszej podróży szybem, tym razem o wiele łatwiejszej... I to właśnie wtedy usłyszała odległy huk.
Królowa natychmiast znów się obróciła, odruchowo szukając wzrokiem potencjalnego źródła hałasu - lecz rozum od razu podpowiedział jej, iż nie ma szans na jego dojrzenie. Cokolwiek to było - miało miejsce dość daleko. Kobieta zmarszczyła lekko czoło. "Daleko" nie oznaczało wcale, że nie powinni się tym przejmować. Jej myśli potwierdził kolejny odgłos, już wyraźniejszy... A potem następny, który aż wstrząsnął nieznacznie korytarzem. Cudownie, tylko tego im jeszcze brakowało...
-W górę, już- rzuciła szybko, kierując się do szybu. Rzecz jasna ruszenie się z miejsca stanowiło w tym momencie oczywistą decyzję, lecz mimo wszystko Emma wolała przypomnieć swoim tymczasowym towarzyszom o takiej konieczności - na wypadek, gdyby oni potrzebowali więcej czasu, aby się otrząsnąć i zareagować.
Praktycznie w chwili, gdy wypowiadała te słowa, korytarz zaczął się zmieniać, na krótko przyciągając jej uwagę. Blondynka nie miała jednak najmniejszej ochoty czekać na ciąg dalszy przedstawienia. Wydostanie się na zewnątrz stanowiło priorytet, a rozmyślanie nad niepokorną architekturą mogło poczekać na spokojniejsze czasy - na przykład na podróż powrotną.

Zaskoczony nagłym hałasem zaczął się rozglądać jakby miał znaleźć jakąś odpowiedź.
Cyclops zastanawiał się co by w takiej sytuacji zrobił profesor X. Czuł się odpowiedzialny za tą grupę i jednocześnie taki bezsilny.

- Nie mogę okazać swojej słabości muszę pokazać, że nadaję się na lidera.... wszystkim. A szczególnie Jean. Nie chcę, żeby widziała we mnie dzieciaczka, który chowa się przed wszystkim. - pomyślał.  

- Jean dasz radę asekurować na wszelki wypadek bezbronnych?  Reszta miejcie oczy dookoła głowy i bądźcie przygotowani nie wiadomo co nas tam czeka. Nie mamy innego wyjścia musimy wejść do szybu. Za mną. - I Scott poszedł pierwszy mając nadzieję, że wszystko pójdzie gładko i po jego myśli.

Cała ta sytuacja zaczynała irytować Gambita. Zaczepne spojrzenie Icemana (kto wie co sobie tam myślał). Dąsy Emmy również nie działały na niego pozytywnie, jeszcze tylko brakowało tego, by zaczęły z Rogue rzucać w siebie nożami. Choć i podejście Remy'ego sprawiło, że miał wyrzuty sumienia. Poniosły go emocje, a cała ta sytuacja wydała się po prostu chora. Jak mieli współpracować, skoro wciąż tak bardzo różniły ich te wszystkie emocje i wewnętrzne konflikty? Zdawało się, że jedyną osobą, która zachowała zimną krew, była Jean. Dobrze, że właśnie ona, bo łatwiej było ogarnąć resztę ekipy. Emocje do kieszeni, trzeba działać! Jakby na potwierdzenie jego myśli, coś zadrżało. Coraz mocniej, głośniej, intensywniej. Paradoks, jeśli oni sami nie potrafią się ogarnąć, to sytuacja ich do tego zmusi, o ironio, nic prostszego. Ściany trzęsły się i zbliżały ku sobie, nawet owi naukowcy wydali się być zaskoczeni całą tą sytuacją. Jedyną drogą ucieczki stała się ta, którą się tu dostali. Nie było czasu na dyrdymały:
- Jean nie sądzę by panowie doktorzy byli na tyle sprawni, by wdrapać się po tej ścianie, czy rurze. Więc jeśli jesteś w stanie to powinnaś przenieść właśnie ich. Nie sądzę by reszta miała problemy z tym by dostać się na górę. Byliśmy tam już z Emmą więc nie powinno być problemów z wydostaniem się na zewnątrz. Mam dobrą pamięć, więc spokojnie trafimy. Poza tym, gdybyśmy mieli się nie daj Boże bronić, to jest nas więcej, prawda? - zaproponował, po czym bez zbytnego ociągania się zaczął kierować się w stronę szybu korzystając ze swojego bo jak z tyczki.

Przeniesienie wszystkich do góry, wbrew przypuszczeniom postronnych osób, wcale nie było dla Jean takie trudne jak mogłoby się wydawać. Oczywiście, wymagało skupienia większego niż w przypadku przenoszenia zwykłych przedmiotów – nie ze względu na jakąś dodatkową trudność, raczej po prostu z dodatkowej obawy przed pomyłką. „Upuszczenie” kogokolwiek czy zahaczenie o ściany szybu naprawdę nie byłoby zbyt mile widziane, prawda? Na szczęście krótki opis Emmy był wystarczająco prosty i szczegółowy za razem, by móc w spokoju wszystkich przedostać do góry.
No, może nie tak od razu w spokoju. Dodatkową motywacją dla rudowłosej okazał się być sam budynek. A dokładniej, dziwne dźwięki i poruszające się ściany. Cudownie po prostu. Jeśli to był jakiś rodzaj zachęcenia do dalszej drogi, Jean miała nadzieję, że w raczej pozytywnym sensie… bez czekającej na nich pułapki na końcu szybu.
Tak czy inaczej, po przeniesieniu wszystkich, którzy woleli nie ryzykować wspinaczki lub po prostu nie byli w stanie się wspinać, a także po nieszczególnie delikatnym pozbyciu się drzwi w celu umożliwieniu im przejścia, Jean stanęła razem z innymi na ostatnim piętrze. Od razu też zauważyła, że, niestety, nie są tutaj sami. Pierwsze co rzuciło się jej w oczy poza strażnikami, to ich urocze pupile. Nie miała pojęcia czym i skąd były te bestie, ale zdecydowanie nie miała ochoty na bliższe spotkanie…
Na ich nieszczęście, już po chwili usłyszeli pierwsze strzały. Jean odruchowo chciała stworzyć dla wszystkich coś w rodzaju dużej tarczy, ostatecznie jednak zrezygnowała z tego pomysłu. Już i tak musiała unosić nieprzytomnych, a taka tarcza dodatkowo oddzieliłaby innych od przeciwników…
Ostatecznie zdecydowała się zaufać swoim towarzyszom wierząc, że i bez tego dadzą sobie bez większych problemów radę. Oczywiście, nie oznaczało to, że na tym skończy się jej rola. Zaraz po szybkim podjęciu decyzji wyrwała bronie z rąk napastników najpierw unosząc je pod sam sufit, by następnie przenieść do pozostałych x-manów. Broni nigdy zbyt wiele, prawda?
Po tej czynności pozostawiła strażników innym, za to przeniosła swoją uwagę na urocze psiaki, by w razie czego móc w miarę szybko i na nie zareagować.
- Zajmiecie się nimi? Musimy spróbować znaleźć dalszą drogę – zerknęła na pozostałych. Teoretycznie w normalnej sytuacji chyba nawet nie musiałaby o to pytać. Dzisiaj jednak większa część drużyny wydawała się jej być nieco…nieobecna.

Emma co prawda rejestrowała padające wokół niej słowa, jednakże nie zwracała na nie większej uwagi. Jej umysł przesiewał wypowiedzi Cyclopsa i Gambita, lecz najwyraźniej nie odnalazł w nich żadnych wartościowych treści, na których wypadałoby się skupić - dlatego też kobieta pominęła je kompletnym milczeniem, zamiast tego układając już sobie w głowie odpowiedni plan działania.
Sposób przedostania się na najwyższe piętro został już ustalony i zapewniony, a to właściwie była praktycznie połowa sukcesu... Szkoda tylko, że nie mieli prawa wiedzieć jak głęboko pod ziemią się ono znajduje. Jeżeli stosunkowo płytko - rzeczywiście mogliby spróbować po prostu przebić się na zewnątrz. Jeśli jednak było inaczej... To zapewne będą zmuszeni poszukać bardziej konwencjonalnej drogi na górę. Niedobrze, bo w zasadzie nie istniała dobra metoda na sprawdzenie tego szczegółu... A więc na wszelki wypadek powinni raczej zrealizować tę mniej korzystną wersję - tak będzie bezpieczniej.
Zakładając jednak, że w ten czy inny sposób uda im się opuścić bazę - dalej powinno już być łatwiej. Co prawda panna Frost nie miała złudzeń i była wręcz przekonana, iż na powierzchni czekał będzie na nich kolejny komitet powitalny pod postacią gromady uzbrojonych żołnierzy... Lecz nie powinni oni stanowić zbyt dużego problemu. Nawet biorąc pod uwagę szwankujące zdolności mutantów, grupa tak czy siak miała spore szanse na zwycięstwo - czego Królowa by o nich zazwyczaj nie mówiła i nie myślała. Przedostaną się do samolotu i w końcu wrócą do Nowego Jorku... I tym pięknym akcentem zakończy się ich krótka współpraca. Blondynka nie mogła się już tego doczekać. Późniejszego wypominania swojej pomocy również.
Kiedy tylko dotarli już na górę, a Grey wyważyła drzwi oddzielające ich od korytarza, White Queen po raz kolejny mentalnie wyraziła swe zadowolenie z właśnie takiej, a nie innej drugorzędnej mutacji. Wyposażony w broń palną przeciwnik nie był straszny jej diamentowej formie - choć Emma musiała przyznać, że tak czy siak niespecjalnie paliła się do angażowania w bliższe starcie. X-men powinni być jej wdzięczni, że łaskawie stanowiła dla nich żywą i niezwykle wytrzymałą tarczę - na tyle mogła się akurat jeszcze poświęcić. Walką natomiast niech zajmą się inni...
Szczególnie, że Grey i tak ułatwiła im sprawę - zabierając żołnierzom ich zabawki... Ach, skoro już o tym mowa, to Frost pozwoliła sobie przejąć jedną z nich - kompletnie ignorując fakt, iż zapewne nie była przeznaczona dla niej. Atak z dystansu mogła już zaakceptować, choć planowała przystąpić do niego jedynie w sytuacji, gdy jej "kolegom" nie uda się kogoś zdjąć.
Uwagę Białej Królowej przyciągnęły z kolei stworzenia towarzyszące strażnikom, a mianowicie dwie sporych rozmiarów bestie, które - zapytana o zdanie albo i nie - porównałaby zapewne do mocno zmutowanych psów czy wilków... Jeżeli ktoś zrobił im to specjalnie, to miał chory umysł. Jeśli zaś nie - to ta osoba zdecydowanie musiała się jeszcze wiele nauczyć w dziedzinie genetyki...
-Uderz w sufit. Możliwie nad wrogiem- rzuciła ku rudowłosej w reakcji na jej wypowiedź. W najlepszym układzie utworzą sobie przejście na górę, a jeśli nawet nie, to przynajmniej poturbują gruzami strażników. Tak czy siak - warto było tego spróbować.

W trakcie unoszenia się w górę Scott obserwował całą resztę ekipy, bo gdyby widział jakieś zagrożenie od razu poinformował by o tym Jean, gdyż jako jedyna teraz w razie jakiegoś wypadku mogła cokolwiek zdziałać. Po jakimś czasie ujrzał finał naszej "wycieczki", i sekundę później zobaczył jak drzwi obezwładniają strażników i te zmutowane stworzenia. Jak można zrobić takie okrucieństwo tym stworzeniom przecież to .... nieludzkie.

- Nie mam pojęcia kto to zrobił, ale mam nadzieję, że pozostali nie spotkali więcej ich na swojej drodze. - szepnął.

Gdy Jean wyrwała broń strażnikom, nie zastanawiając się Cyclops wyrzucił swoją aktualną i zabrałem nową mając nadzieję, że ma większy magazynek. To samo zrobiła Emma mówiąc do Jean, żeby zniszczyła strop i pomyśleć, że gdybym miał swoje moce zrobił by to bez większego problemu. Ale z drugiej strony bez nich też nie jest źle. Czuł się taki ... normalny. Nie czas jednak na takie przemyślenia i Summers wymierzył w najbliższego przeciwnika.

Im dalej się poruszali tym więcej przeszkód mieli do ominięcia. Niestety, ’misja’ nie okazała się zbyt prosta, co rusz coś im przeszkadzało. Gdy robili krok do przodu, zaraz jednak musieli się cofać dwukrotnie. A szkoda. Bo Rudej to bardzo nie odpowiadało, na co zaczęła kręcić nosem gdy tylko reszta nie patrzyła.
Nie miała oczywiście żadnego problemu ze wspinaczką, wszakże męczące treningi obiły swoje. Jedyny problem miała z umiejscowieniem prezentu od jednego z żołnierzy, ale i poradziła sobie z tym fantem. Sytuacja nie była zbyt przyjemna – laboranci znacznie utrudniali im ucieczkę, jednak na szczęście była z nimi Phoenix, która z pewną trudnością uniosła ich towarzyszy. Nie dziwota, w końcu musiała włożyć w to sporo mocy – jako jedna z nielicznych zachowała swoje zdolności, za co naprawdę Anne była jej wdzięczna. Tak jak myślała, po wydostaniu się napotkali kolejne przeszkody. Tym razem komitet powitalny składał się z czterech żołnierzy i dwóch, jakże słodkich psiaków, na których widok aż ją zatkało. Zmrużyła oczy doszukując się wszelkich defektów u tych kreatur i z niesmakiem skrzywiła mordkę stwierdzając, że to istna przyjemność walczyć z czymś takim. Całe szczęście, że mutantka posiadała przy sobie już wcześniej karabin, którego nie wymieniła na lepszy model. Złapała go pewniej i wymierzyła broń najpierw w psy, bo one same w sobie były o wiele groźniejsze niż żołnierze pozbawieni karabinów. Wcześniej jednak z łatwością uniknęła ognia, po prostu omijając co poszczególne pociski – czując, że tym razem jej się udało. Nie wiedziała jednak jak byłoby potem, gdyby nie kolejna pomoc Jean.
Musiała również przyznać, że pomysł Emmy był zaskakująco dobry. Jeżeli to się uda to zatrzymają na jakiś czas strażników, a i nie zrobią im zbytniej krzywdy. Utkwione w maszkarach spojrzenie rudowłosej nabrało pewnego charakteru, gdy przez głowę przeszłą jej myśl o zaatakowaniu kreatur. Wolała jednak zaczekać na jakieś dalsze instrukcje, niż sama z siebie wyskakiwać z inicjatywą, mimo, że to strasznie kłóciło się z jej wybuchowym charakterkiem. Przesunęła głowę odrobinę w lewo, by spojrzeć na Scotta i resztę.
- Co teraz, kochani?

Wyciągnięcie zastępczej broni przez przeciwników zdecydowanie nie by było tym, co Jean chcialaby zobaczyć. Niby można było to przewidzieć, a i ten kaliber był zdecydowanie lepszy niż odebrane karabiny, jednak to wciąż stanowiło dla nich zagrożenie. Tym bardziej dla osób, które nie posiadały specjalnych umiejętności i pancerzy...
Lecz tym razem Marvel Girl zamiast wyrywać broń przeciwnikom zdecydowała się pójść za radą Emmy. Pilnując aby wciąż jeszcze utrzymać w powietrzu nieprzytomnych, skupiła się na suficie. Nie było to takie proste, a dodatkowe utrudnienie stanowiło prawdopodobnie możliwa obecność zbrojenia schowanego pod warstwami betonu i stropu. Mimo to, w efekcie końcowym Jean po prostu wyrwała sporą część sufitu - by następnie zwalić go na strzelających w ich stronę strażników. Powstały z odłamków gruzu pył do najprzyjemniejszych rzeczy nie należał... ale chyba nikt teraz się tym nie przejmował.
Rudowłosa przeniosła spojrzenie na pozostałych swoich towarzyszy. I cóż, widok jaki zastała sprawił, że na sekundę zamarła, a już w następnej chwili odrzuciła dziwną bestię od X-manów. Czy raczej - miotnęła nim z dosyć dużą siłą o przeciwległą ścianę. Zrobiłaby to już wcześniej, gdyby tworzenie wyrwy w suficie nie zajęło tak bardzo jej myśli... teraz miała tylko nadzieję, że pozostali już się tym stworzeniem zajmą. Najlepiej z bezpiecznej odległości.
- Mogę was przenieść na dach tak jak w szybie - rzuciła krótko głównie w stronę tych, którzy na pewno sami nie daliby rady wspiąć się do góry. Co prawda kaźda taka zabawa w telekinezę co raz bardziej ją meczyła, ale czy miała inne wyjście? Raczej nie.

Scott'owi przez sekundę mignęło kilka obrazów. Spadający sufit, wyrwane bronie, towarzysze w opałach oraz te mackowate stwory i ..... nagle leżał przygnieciony przez jednego z nich. Były nieziemsko szybkie i tak samo niebezpieczne. Próbował się wyrwać, ale to wszystko było na nic. Już zatracił wszelką nadzieje gdy uścisk bestii nagle zelżał i psiska nie było. Wstając szybko się rozejrzał i zobaczył go pod ścianą... to była sprawka Jean oraz jej mocy. Momentalnie złapał najbliższą broń wymierzył w stwora i oddał kilka strzałów.

- Dzięki - rzucił do Gray strzelając i jednocześnie czujnie obserwować czy nikt inny nie potrzebuje pomocy.

Cyclops miał naprawdę dość tego miejsca. Ten kto rządzi tym miejscem jest nienormalny. I co mają wspólnego z tym mutanci? Tyle pytań, a żadnych odpowiedzi.

Emma nie przejęła się specjalnie faktem, iż żołnierze dysponowali zapasową bronią. Tak czy siak nie czuła się z jej powodu zagrożona, a i rozmiar posiadanych zabawek zdecydowanie działał na korzyść mutantów - dając im pod tym względem kolejną przewagę, tuż obok tej leżącej w ich liczebności... Innymi słowy, strażnicy znajdowali się na z góry przegranej pozycji. To była tylko kwestia czasu - i oczywiście stylu.
Nim przeciwnicy zdążyli na dobre otworzyć ogień, Grey podążyła za uprzejmą sugestią White Queen i zrzuciła im na głowy część sufitu, przy okazji wypełniając korytarz pyłem i odłamkami gruzów. Dla panny Frost stanowiłoby to zapewne większy problem, gdyby musiała w tej formie oddychać, lecz tak? Była to zaledwie drobna niedogodność... Czysto wizualne utrudnienie.
Gorsze było natomiast zainteresowanie ze strony zmutowanych zwierząt, które rzuciły się do ataku. Królowa odruchowo postąpiła krok czy dwa do tyłu - sama nie była pewna ile dokładnie ich wykonała, gdyż jej ciało na te kilka sekund przeszło w tryb autopilota - lecz na szczęście szybko zorientowała się, iż "psy" wolały rzucić się na kogoś innego. Dobrze. Nie jej kłopot... A przynajmniej tak jej się wydawało aż do momentu, gdy wystrzeliła ku niej para - czego, macek? Brakowało jej bardziej adekwatnego określenia, jednakże terminologia i tak nie miała w tej chwili większego znaczenia.
Starając się uniknąć kolców na zakończeniach tych naturalnych broni - wolała nie sprawdzać czy są one w stanie przeciąć diament - blondynka pewnie pochwyciła macki mniej więcej w połowie ich długości. Były całkiem grube i najwyraźniej dość dobrze umięśnione, ale potrzebowała przytrzymać je tylko przez chwilę, aby przeprowadzić swój - jak musiała w duchu przyznać - niezbyt finezyjny plan. Kobieta szarpnęła mocno, starając się obrócić wokół własnej osi, by pociągnąć za sobą potwora. W najlepszym wypadku zamierzała użyć rozpędu, aby odrzucić go jak najdalej, ale nawet jeżeli to jej się nie uda, to być może przynajmniej wyrwie mu te macki. Była dobrej myśli - zdążyła się już w końcu przekonać, że jest w stanie giąć metal, a więc jej siła fizyczna powinna pozwolić także i na to dokonanie.
Mniej więcej w tym samym momencie Emma zorientowała się, iż drugi z psów również został odrzucony, najprawdopodobniej telekinetycznie przez Grey, gdyż w tej chwili raczej nikt inny nie byłby w stanie tego uczynić - nie przy wadze tych zwierząt, nie na taką odległość.
-Możliwie jeszcze dzisiaj- skomentowała jedynie słowa rudowłosej.

Widząc jak pociski odbijają się dźwięcznie od diamentowego ciała Frost, Anne uśmiechnęła się lekko do siebie, a przez głowę przeszła jej myśl, że było by miło gdyby jednak jedna czy dwie kule faktycznie blondynkę uszkodziły. Ot, nic osobistego. [Doprawdy?]
Za to Iceman, no nic, pewnie sobie poradzi. Zawsze to robił, więc i mutantka miała nadzieję, że mimo wszystko mały incydent nie przeszkodzi mu w dalszej walce.
Ze zdziwieniem stwierdziła, że strażnicy byli przygotowani i na utratę broni, co tylko pokazali przez pochwalenie się małymi spluwami – gdy zielone spojrzenie dziewczyny ogarnęło ich postawę miała ochotę parsknąć śmiechem. Uczucie rozbawienia jednak minęło tak szybko jako się tylko pojawiło. Co z tego, że delikwentów można było łatwo obejść, ba, zlikwidować. Gorzej było niestety z ich słodkimi zwierzakami, które stanowiły dla X-menów pewien problem. Ruda zarejestrowała tylko kilka warknięć, sapnięcia i gwałtowny tupot. Nie wiedząc za bardzo co zrobić, dziewczyna chwyciła tylko pewniej karabin i celując w stadko piesków nacisnęła spust… Nie miała mocy, musiała sobie radzić w ten typowo prymitywny sposób. Wypuściła kilka, kilkanaście albo nawet kilkadziesiąt strzałów dalej kierując lufę swojej broni w monstra, nie myśląc o tym, czy atak się uda czy nie. Widząc jednak, że w międzyczasie Jean rozprawiła się z sufitem – co było naprawdę dobrym pomysłem miała ochotę wykrzyknąć coś w podziękowaniu, jednak i to ie było jej dane. Monstrum najpierw rzuciło się na Gambita, przygniatając go swoim cielskiem, a w jej stronę kierując swoje obrzydliwe macki. By uniknąć nieprzyjemnego starcia kobieta instynktownie zabezpieczyła karabin i trzymając go mocno zamachnęła się nim, by w jakiś sposób chociaż odepchnąć czy nawet przeciąć [Zapewne z marnym skutkiem, biorąc pod uwagę fakt, że wijące się cosie były jednak mocne] odłam psa. Na całe szczęście jej marna walka nie trwała zbyt długo bo i tym razem pomogła im Marvel Girl. Wiedziała, że po skończonej akcji będzie musiała jej jeszcze raz podziękować. Ona i nie inni. Kątem oka zerknęła na swojego ukochanego, sprawdzając czy ten sobie jakoś poradził.
Cholernie było jej źle, że nie mogła nic więcej zrobić poza wymachiwaniem orężem, które niezbyt jej pasowało. Miała ochotę cisnąć tego głupiego potwora o ścianę. Oj tak.

Zostawiając przyjaciół na powierzchni Scott znalazł się z powrotem w korytarzu. Miał nadzieję, że Jane nigdzie daleko nie odeszła.
Inni towarzysze pewnie nie są zadowoleni z jego decyzji choć on czuł, że musi to zrobić jakby coś kierowało go. Nie wiadomo czy była to miłość do ukochanej czy może jeszcze coś innego.

- Gdzie jesteś? - powiedział szeptem mocno ściskając broń którą zabrał z pola walki wiedząc, że za każdym rogiem może czaić się wróg.

Idąc korytarzami skręcał kolejno raz w prawo, raz w lewo nie wiedząc, czy za każdym razem wybiera słuszną drogę.

Wiedział jedno chciał jak najszybciej znaleźć Grey.

Po przebiegnięciu kolejnych korytarzy co nie było takie trudne, gdyż albo były zawalone albo się zawalały Cyclops zaczął się obawiać czy w ogóle uda mu się znaleźć ukochaną i wydostać się na powierzchnie. Było tu bardzo niebezpiecznie, ale nie było czasu na zachowanie ostrożności. Teraz liczył się czas.
Najdziwniejsze jednak było to, że przez całą drogę nie spotkał ani jednego strażnika. Oczywiście minął kilka trupów, ale jak to się mówi oprócz nich nie widział żywej duszy.

- Gdzie może być Cerebro?? Tam gdzie jest to znajdę i Jean. - powiedział na głos, jednocześnie zastanawiając się jak długo jeszcze będzie tam szedł.

Cyclops nie zastanawiając się pobiegł w stronę donośnych kroków. Oczywiście broń miał przygotowaną i w razie czego, gdyby się udało użyje też swego laserowego wzroku.

- Jane, to ty!? Gdzie jesteś odezwij się! - nawoływał Scott wiedząc, że może to nie jest za mądre ale miał nadzieję że poskutkuje.

Biegnąc wiedział,że zostaje mu coraz to mniej czasu, ale to nie jest takie proste teraz wszystko wygląda inaczej niż za pierwszym razem jak tu był z resztą X-man'ów. W ogóle ciekaw był jak reszta ekipy i ciekawe kto teraz decyduje. Miał nadzieje, że nie będzie sprzeczek przez to i będą zdawali sobie z tego sprawę, że najważniejsze jest ich bezpieczeństwo, bezpieczeństwo cywili jak i profesora.

Dobiegając na miejsce Cyclops szybko zapomniał o tym, żeby skupić się na danej sytuacji.