Kawiarnia

- - - - - -

Szukając Magneto Emma pozwoliła sobie skorzystać z pomocy Cerebro, które szczęśliwie było akurat wolne. Wyglądało na to, że panna Braddock nie mogła okupować go dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu... I dobrze, bo przede wszystkim biedna maszyna się przy niej marnowała. Tak czy siak, White Queen była w pełni przygotowana na ewentualność lokalizowania potrzebnego jej mutanta na podstawie wspomnień i informacji posiadanych przez jego współpracowników... I nieco zaskoczył ją fakt, że nie musiała się do tego uciekać.
Blondynka nie ukrywała swoich intencji, wręcz przeciwnie, postawiła sprawę wyjątkowo - jak na nią - jasno. Już od pewnego czasu powtarzała X-Men, że będą potrzebowali wszystkich przyjaciół i sojuszników, do których tylko uda im się przemówić. Wątpiła, aby ktokolwiek z nich domyślał się kogo dokładnie miała na myśli... A jednak w pewnym sensie ich uprzedziła, prawda?
Wobec Magneto również była stosunkowo szczera. Umawiając się na spotkanie wyjaśniła, iż sprawa dotyczy dobra ogółu mutantów - bo w końcu tę kwestię mieli wspólną, nawet jeśli podejścia nieco różne. Pannie Frost i tak było bliżej do poglądów władcy magnetyzmu, aniżeli większości mieszkańców Instytutu... Choć może wypadałoby raczej powiedzieć, że lepiej potrafiła je zrozumieć i zaakceptować. Była przecież bardzo praktyczną kobietą.
Wychodząc z założenia, że modne spóźnianie się już dawno temu przestało być na czasie, panna Frost przybyła do wybranego lokalu praktycznie idealnie o wyznaczonej porze - jak gdyby odmierzała godzinę z zegarkiem w ręku, choć oczywiście taki gest nie byłby ani trochę w jej stylu. Telepatka miała na sobie swoją standardową biel, dostosowaną do warunków panujących na zewnątrz. Obcisłe spodnie, płaszcz obszyty futerkiem, rękawiczki, buty na obcasie - a do tego wszystkiego niewielka torebka.
Od razu po wkroczeniu do środka - zresztą pewnym siebie i spokojnym krokiem, z wysoko uniesioną głową i lekko znudzonym wyrazem twarzy - Emma przebiegła spojrzeniem po wnętrzu, szukając Magneto. Wypatrzenie go nie było trudne i już po chwili blondynka mogła skierować się w jego stronę, a następnie zająć miejsce przy jego stoliku. To uczyniwszy, założyła nogę na nogę, ale nie ruszała jeszcze guzików płaszcza czy rękawiczek. W sali było co prawda cieplej niż na zewnątrz, ale musiała jeszcze do tego przywyknąć.
- Dziękuję za spotkanie. Pozwolisz, że przejdę od razu do rzeczy... - White Queen zrobiła krótką pauzę, lecz bynajmniej nie po to, aby pozwolić swojemu rozmówcy zareagować. Zamiast tego szybko przeskanowała telepatycznie znajdujące się w pobliżu umysły, w ten sposób upewniając się, że nikt nie zwraca na nich uwagi i ustawiając w głowach zebranych prostą instrukcję: "nie interesuj się".
- Xavier nie jest w tym momencie zdolny zajmować się Instytutem. Jego protegowani liczą na to, że jego stan się jeszcze poprawi, ale szczerze mówiąc nie wydaje mi się, aby miało do tego dojść, a przynajmniej nie w najbliższym czasie. Prawda jest taka, że nie wyczuwam jego funkcji mózgowych... A chyba wiesz co to oznacza - wyjaśniła na początek i tym razem oczekiwała już odpowiedzi.

Wyraz twarzy Emmy w żadnym stopniu nie zdradzał jej myśli i odczuć względem odpowiedzi jej rozmówcy. Prawda była taka, że telepatka przybyła w to miejsce bez jakiegokolwiek konkretnego nastawienia. Wiedziała, że równie dobrze może się spotkać po prostu z odmową - bo w końcu w przeszłości wystarczająco często dochodziło do, delikatnie mówiąc, spięć między Brotherhood i X-Men - co i ze zgodą w imię dawnej przyjaźni, która przecież łączyła Xaviera z Magneto. Każda opcja pomiędzy tymi dwiema skrajnymi również wchodziła w grę, każdą White Queen potrafiłaby zrozumieć i jakoś sobie wyjaśnić - czy to poglądami pana magnetyzmu, czy to relacjami, jakie kiedyś lub obecnie utrzymywał...
Podsumowując, reakcję mężczyzny tak czy siak zaliczyła do pozytywnych i uznała ją za jedną z najbardziej optymalnych możliwości. Zresztą Storm najprawdopodobniej nie przyjęłaby zbyt dobrze informacji o tym, że Magneto dołączy do nich na stałe, a niestety w tym momencie jedność oznaczała siłę... Więc wypadałoby unikać otwartego złoszczenia co istotniejszych sojuszników. Póki co.
- Tyle w zupełności nam wystarczy - przytaknęła więc krótko na słowa swojego rozmówcy. W głębi ducha zastanawiała się już czy powinna dać komuś znać o tym układzie, czy też może lepiej byłoby zachować go jeszcze dla siebie - i w odpowiedniej chwili zaskoczyć towarzystwo. Ta ostatnia opcja nie tylko przyniosłaby jej rozsądną dawkę satysfakcji, ale i zadbałaby o to, aby obcy telepaci nie dobrali się do tego strzępu informacji. Z jej własnej głowy niczego nie wyciągną, ale w przypadku umysłów pozostałych X-Men mogłoby już być z tym różnie.
Gdy Magneto przemówił ponownie, panna Frost znów uniosła wzrok ku jego twarzy, a jedna z jej brwi powędrowała lekko w górę - pytająco, jak gdyby w ten niemy sposób blondynka zachęcała mężczyznę do rozwinięcia tematu. Wanda i Pietro Maximoff... Emma nie mogłaby powiedzieć, że pilnie i uważnie śledziła ich kariery, jednakże rzeczywiście usłyszała na ich temat to i owo. Zaczynali w dawnym Bractwie - pod okiem ojca... Ale od tego czasu przebyli długą drogę.
- Trzymają się razem. Dołączyli do Avengers, chyba nawet mieszkają w Wieży należącej do Starka. Prędzej czy później z pewnością natkniesz się w mediach na wzmianki na ich temat - wyliczyła podstawowe informacje, które przyszły jej akurat do głowy, a po krótkiej pauzie dodała:
- Wątpię, aby opinia publiczna znała pochodzenie ich zdolności. Skoro zaś już o tym mowa, to udało mi się przesunąć w czasie konferencję dotyczącą istnienia mutantów, ale w końcu dojdzie ona do skutku - telepatka zmarszczyła nieznacznie czoło. Takie zwlekanie również nie działało wcale na ich korzyść, ale alternatywa mogła być potencjalnie jeszcze gorsza.

Panna Frost przechyliła głowę nieznacznie na bok, przyglądając się stonowanej reakcji swojego towarzysza, gdy opowiadała mu krótko o jego dzieciach. W żaden sposób jej nie skomentowała, nie miała zamiaru w tym momencie wtrącać się w ich prywatne sprawy - tak samo, jak i nie życzyłaby sobie, aby ktoś inny, praktycznie obcy, wpychał nos w jej rodzinne kwestie.
Po części wynikało to również z faktu, że w pewnym sensie White Queen szanowała Magneto. Ich cele nie były może identyczne, ale wystarczająco podobne, aby mogli się ze sobą dogadać. Reprezentowali co prawda różne metody, odmienne podejście do sprawy... Ale przecież nikt nie powiedział, że będą ściśle działali razem, prawda? Emma potrafiła natomiast docenić głębokie przekonania oraz potęgę, która była w stanie wesprzeć ich realizację.
Jako że mężczyzna tylko podziękował za to krótkie wyjaśnienie, blondynka również nie kontynuowała tematu i tylko kiwnęła głową na znak, że to nie problem. Rozmowa od razu przesunęła się ku istotniejszej w tym momencie kwestii, a mianowicie ku konferencji, której nowy termin nie został jeszcze ogłoszony... Choć pewnie była to jedynie kwestia czasu. Emma zamierzała tego samego dnia zajrzeć do Instytutu i przy pomocy Cerebro zbadać umysły prowadzących badania naukowców. Być może ustalili coś nowego?
- Mogę wpłynąć na organizatorów, ale tylko na tyle, by nie wydawało się to nikomu nazbyt podejrzane. Póki co wręczanie ludzkości kolejnych argumentów, by nas atakować to nie jest najlepszy plan. Nie potrzebują więcej amunicji, bo i tak znajdą własną... A jeśli dojdzie do aktów agresji - nie obronimy każdego z naszych - zauważyła na początek i zrobiła krótką pauzę, podczas której skierowała swój wzrok w stronę okna. Na jej twarzy pojawił się wyraz pełen namysłu, choć nie musiała w tej chwili planować, lecz jedynie ubrać w słowa rozważania, które snuła już wcześniej.
- S.H.I.E.L.D. od początku było przeciwne publicznemu ujawnianiu naszego istnienia. Agencja nie cieszy się z tej konferencji, ale obecnie najwyraźniej nie może już zatrzymać lawiny. Sądzę jednak, że mogłaby przymknąć oko na to czy na tamto... Przede wszystkim jednak utrzymałabym X-Men z daleka. Jeżeli ktokolwiek zostanie rozpoznany i połączony z Instytutem, najbardziej ucierpią na tym uczniowie. Jeśli mamy kogoś wystawić, to osoby, których nikt nie powiąże ze szkołą. Reszta... Zależy już natomiast od wiadomości, jaką zamierzamy przekazać światu - znów spojrzała na Magneto, unosząc lekko jedną brew w geście, który sugerował, że czeka na jego opinię.

Prawda była taka, że Emma długo zastanawiała się nad wyborem odpowiedniego kandydata, który mógłby należycie reprezentować mutantów jako ogół. Jak już wspomniała, z góry wykluczyła wszystkich tych, którzy należeli do X-Men - teraz lub w dawnych latach - lub blisko współpracowali z drużyną. Dociekliwych nie brakowało, więc w końcu ktoś powiązałby ich ze szkołą, a niestety już jej pełna nazwa sugerowała coś więcej... Tyle że ten wstępny przesiew drastycznie ograniczył liczbę nadających się do tego zadania osób.
Większość kontaktów White Queen również odpadała, głównie dlatego, że niemalże żadnemu z nich nie można było zaufać. Ktoś mógłby się kłócić, że Magneto również nie - jednakże jego głównym celem mimo wszystko pozostawało dobro mutantów, podczas gdy na przykład tacy członkowie Klubu Ognia Piekielnego życzyli sobie po prostu władzy i potęgi dla samych siebie, a do tego skłonni byli wbić nóż w plecy własnym towarzyszom, aby to osiągnąć. Panna Frost świetnie to rozumiała, bo w końcu była niegdyś jedną z nich. Nie, nikt z nich się nie nadawał.
Kolejną opcją wydawało się skorzystanie z pomocy S.H.I.E.L.D., jednakże blondynka wolałaby tego uniknąć. Nie lubiła mieć długów wdzięczności, a była głęboko przekonana, że agencja potrafiłaby dobrze wykorzystać taką przewagę... Nie wspominając już nawet o tym, że nie mogliby przecież kontrolować reprezentanta wyznaczonego przez Tarczę - chyba tylko telepatycznie, o ile S.H.I.E.L.D. nie zadbałoby o odpowiednią ochronę dla jego czy jej umysłu... A najpewniej tak właśnie by się stało. Z tego wszystkiego pozostawała jednak jeszcze jedna możliwość, którą Emma ostrożnie brała pod uwagę.
- Twoje dzieci zdają się być idealnymi kandydatami... Szczególnie twoja córka, gdyż synowi najwyraźniej brak taktu i dyplomacji. Ludzie ufają Mścicielom, więc gdyby członkowie drużyny wypowiedzieli się z korzyścią dla nas, gdyby ich ukochany Kapitan Ameryka uspokoił ich obawy... Być może zyskalibyśmy czas - zasugerowała w końcu. Zajęcie takiego stanowiska powinno odpowiadać Avengers. Wpisałoby się w ich image.
- Co się zaś tyczy Fury'ego... Z moich informacji wynika, że w chwili obecnej wszystkie kwestie załatwiane są z jego prawą ręką, Marią Hill. Dlaczego i na jak długo - tego jeszcze nie wiem - dodała nieco niechętnym tonem. Bardzo nie lubiła nie posiadać wszelkich możliwych danych.

Akurat na dotarcie do Avengers Emma posiadała kilka pomysłów - a potrzebowała tylko jednego, więc podejrzewała, że przynajmniej z samym przedstawieniem im sprawy nie powinno być żadnych kłopotów. Co się zaś tyczyło przekonania ich do wzięcia udziału w konferencji i opowiedzenia się po stronie mutantów... To zależało już chyba od tego, z kim dokładnie toczyłaby się dyskusja.
Najprościej byłoby porozmawiać bezpośrednio z dziećmi Magneto. Im dobro ich własnej rasy z pewnością leżało na sercu... W takim czy innym stopniu. White Queen nie miała pewności co do tego, czy wśród Mścicieli znajdowali się inni mutanci, lecz odnosiła wrażenie, że raczej nie. Tak czy siak wolała jednak nie zakładać niczego z góry i na początek wybadać sytuację panującą w aktualnym składzie grupy.
Gdyby zaś nie udało jej się spotkać od razu ze Scarlet Witch i Quicksilverem, to zostawał jeszcze przecież Kapitan Ameryka. Równe prawa dla wszystkich obywateli - wszystkich ludzi, a czyż mutanci również nimi nie byli? - to przecież jego broszka, więc najprawdopodobniej Rogers nie wymagałby długiego przekonywania, by wkroczyć do akcji. Wystarczyłoby tylko odpowiednio przedstawić mu sprawę.
Problem polegał jednak na tym, że panna Frost najlepsze dojścia miała do upartego i asertywnego Tony'ego Starka. Pomijając już krótki, acz przyjemny romans z dawnych lat - przynajmniej utrzymywała z nim jakiś kontakt, nawet jeśli głównie na polu biznesowym. Ich przedsiębiorstwa rywalizowały ze sobą na paru gruntach... Choć od pewnego czasu rzeczywiście Emma częściej miała do czynienia z panną Potts, aniżeli z samym Tony'm.
- Zgadzam się w zupełności odnośnie S.H.I.E.L.D., a z Mścicielami porozmawiam... Najszybciej, jak to tylko będzie możliwe - blondynka kiwnęła głową, na moment opuszczając wzrok. Ich rozmowa trwała już wystarczająco długo, aby przyszła pora wykonać kolejny zapobiegawczy przegląd pobliskich umysłów, więc właśnie za niego się wzięła. Wszystko wskazywało na to, że w dalszym ciągu - zgodnie z jej wcześniejszymi poleceniami - nikt nie zwracał na nich uwagi. Dobrze.
- Możesz chcieć powrócić do swojego dawnego nakrycia głowy. Nie zajmuję Cerebro przez cały czas, a w Instytucie zamieszkuje paru telepatów, którzy naprawdę nie znają pojęcia prywatności - dodała jeszcze i wbrew pozorom nie był to wcale z jej strony strzał w kolano. Miała swoje powody, by o tym wspomnieć.

Emma w milczeniu kiwnęła głową na pierwsze pytanie swojego rozmówcy, na drugie zaś - retoryczne - zaledwie lekko się uśmiechnęła... Właściwie nie był to nawet pełny uśmiech, a raczej tylko subtelne uniesienie jednego z kącików jej ust. Nic dziwnego, że wyraz ten nie znalazł odbicia na reszcie jej twarzy. Jej oczy pozostały chłodne, lecz dominował w nich głęboki namysł. Bądź co bądź kobieta miała sporo spraw na głowie, a w tym momencie udało jej się co prawda załatwić jedną z nich - lecz niestety kosztem pojawienia się na jej miejsce kolejnych.
Wyjście z cienia w tych okolicznościach stanowiło już tak naprawdę jedyną rozsądną opcję, jaką posiadała ich rasa. Zwlekanie skończyłoby się po prostu tym, że ktoś wreszcie na siłę wywlókłby ich na światło dzienne, zresztą pewnie raczej prędzej niż później, do tej wizji zaś panna Frost czuła silną awersję. Jeżeli nawet osobiście miałaby się ujawnić - a w chwili obecnej wcale nie zamierzała tego jeszcze czynić - to z całą pewnością zrobiłaby to na własnych warunkach, z podniesioną głową i emanując całą swoją dumą... A posiadała jej spore rezerwy.
Słowną reakcję blondynki wywołało dopiero ostatnie z pytań Magneto. W pierwszej chwili telepatka miała ochotę podać mu oczywistą, lecz nie do końca zgodną z prawdą odpowiedź - ogólnik w stylu "mam swoich zwolenników, jak i przeciwników"... Ale choć stwierdzenie to nie byłoby kłamstwem, to już samo założenie mężczyzny mijało się ze stanem faktycznym.
- Nie przejęłam władzy, nie w sposób oficjalny, choć o dziwo część X-Men sobie tego życzyła... I zapewne wciąż życzy. Po tym, jak odbiliśmy Xaviera i wróciliśmy do Instytutu, drużyna była w rozsypce. Stracili mentora, przywódca ich zawiódł, przyjaciółka, jak sądziliśmy, zginęła, a uczniowie byli tym wszystkim przerażeni... Nie wspominając już o tym, że agenci S.H.I.E.L.D. zaczęli węszyć w ich szkole. Poinstruowałam ich, opanowałam sytuację, ze Storm zrobiłam dyrektorkę, choć zgaduję, że nie ma bladego pojęcia co dalej, więc będę musiała użyczyć jej swojego doświadczenia... Obecnie pracuję nad dopilnowaniem, by w końcu wybrali kompetentnego leadera na miejsce Cyclopsa - wyjaśniła spokojnie, a pod koniec swojej wypowiedzi pozwoliła sobie nawet na subtelne i pełne gracji wzruszenie ramionami.
- By jednak odpowiedzieć na twoje pytanie... Rogue zdecydowanie mnie popiera, Storm wydaje się zagubiona, ale póki co współpracuje, Iceman uznał moje racje. Reszta dzieli się na tych, którzy potrafią przezwyciężyć wzajemną niechęć, by zrozumieć, że działam na ich korzyść... I na tych, którzy są tą niechęcią zaślepieni. Za to uczniowie zdają się doceniać, że nie traktuję ich jak idiotów, których dla ich własnego dobra należy utrzymywać w niewiedzy. Zdaje się, iż do tej pory była to tam standardowa praktyka - dodała. Dlaczego zdradziła aż tyle? Otóż z bardzo prostego powodu: te informacje i tak nie mogły jej w żaden sposób zaszkodzić, poza samą sobą martwiła się zaś tylko o młodych mutantów z Instytutu... I być może o Rogue. Tym pierwszym Magneto nie chciałby wyrządzić krzywdy, ostatnia natomiast w razie czego potrafiłaby o siebie zadbać. Szczerość między sojusznikami popłacała, o ile tylko pilnowałeś się, by nie zdradzić drugiej stronie zbyt wiele naprawdę istotnych danych.

Przez krótką chwilę telepatka obserwowała w milczeniu poczynania swojego rozmówcy, gdy ten wstawał z miejsca i zakładał na siebie cały swój zimowy zestaw. Na jego pożegnanie zareagowała prosto, lecz zarazem wymownie:
- Niedługo.
Emma miała jednak jeszcze tutaj coś do zrobienia. Może i tym razem nie posiadała nic do ukrycia, przynajmniej nie przed mieszkańcami Instytutu, lecz mimo wszystko nie lubiła pozostawiać za sobą żadnych śladów. Wcześniej zadbała już o to, aby nikt nie zwracał uwagi na rozmowę, którą odbyła z Magneto, teraz natomiast zamierzała pójść o krok dalej... I wymazać więcej.
Nie miała wpływu na wszystko, niestety, ale z drugiej strony naprawdę sporo zależało od ludzkich umysłów, nimi zaś mogła już manipulować. Klienci i pracownicy kawiarenki stracili z pamięci wszelkie szczegóły dotyczące tego spotkania; kto brał w nim udział, kiedy, jak długo... I jak te osoby wyglądały. W ich głowach pozostawało tylko niejasne wrażenie, że ktoś być może rzeczywiście tam siedział... Ale może jednak nie? Przecież nie zwracali uwagi.
Jako że White Queen wybrała ten lokal między innymi ze względu na okna, których szyby nie ukazywały wnętrza, nie musiała się martwić o wspomnienia przechodniów. Być może na ulicy znajdowały się jakieś kamery, które mogły ich uchwycić podczas wchodzenia do środka, lecz szanse na to były naprawdę minimalne, a i dopasowanie twarzy z odległości przecież nie dawało dokładności na poziomie stu procent.
Zostawał jeszcze monitoring w samej kawiarni, ale z nim również można było sobie łatwo poradzić. Wystarczyło telepatycznie zasugerować kierownikowi, aby postąpił zgodnie z podawanymi mu wskazówkami, a następnie o wszystkim zapomniał. Panna Frost nie kazała mu jednak usunąć tylko niewielkiego fragmentu nagrań, to mocno sugerowałoby jakiś przekręt. Zamiast tego zadbała, aby pozbył się wielu zapisów na raz - ciągiem. Nie było to może idealne rozwiązanie, ale tak naprawdę Emma nawet nie wierzyła, aby ktokolwiek miał zamiar sprawdzać co się tutaj działo. Po prostu... Dmuchała na zimne.
Utrzymując już na sobie iluzję niewidzialności, aby nie zepsuć efektów swoich dotychczasowych działań, Emma z gracją podniosła się z miejsca i ruszyła ku drzwiom, po drodze zapinając płaszcz i poprawiając jego ułożenie. Jeden punkt z listy rzeczy do zrobienia miała z głowy. Czas na zajęcie się kolejnym.

[z/t za oboje]