Kawiarnia

First topic message reminder :

Klik


Ubrany w bordowy garnitur, z wiszącym na ramionach czerwonym płaszczem mężczyzna wszedł do lokalu, stukając o marmurową posadzkę końcem trzymanej w ręku laski. Oparł ją o barek, a sam usiadł przy nim. Nie wyglądał najlepiej. Kiedy szedł, to nogi mu drżały, a gdy usiadł, wyraźnie zbladł. Zakręciło mu się w głowie. Zacisnął powieki i wziął głęboki oddech.
- Kawy. - Odezwał się swoim zimnym, eleganckim głosem. - Mocnej kawy. - dłonie w rękawiczkach ułożył na kolanach i wziął jeszcze kilka głębokich, orzeźwiających oddechów. Trenował. Dziś po raz pierwszy od dawna trenował się w magii. I to był cholernie głupi pomysł. Ręce miał poparzone i dlatego założył te rękawice, które w żadnym stopniu nie łagodziły bólu. Był twardy, nie takie rzeczy już przeżył. Zacisnął zęby. Chciał tylko wypić kawę, wrócić do domu i położyć się spać...

Tommy odprowadził nieco zaskoczonym spojrzeniem wychodzącą dziewczynę. Jej strata, jego dodatkowe lody. Nie będzie po niej płakać przecież. A i jego rozmówczyni nie wydawała się jakoś szczególnie tym przejmować... co w sumie chyba było dla niego pewnego rodzaju komplementem.
- Nie mógłbym pozwolić, żeby takie dobre rzeczy się zmarnowały - odparł jakże uprzejmie, przysuwając bliżej siebie jeden z talerzyków, ten z jego własnym zamówieniem.
A potem Emily postanowiła przyprawić go o mały zawał. Dzięki wszystkim bogom, serce miał akurat sprawniejsze niż u przeciętnego człowieka.
Powiedzieć, że chłopak zaliczył przysłowiowy opad szczęki wcale nie byłoby w tym momencie zwrotem przesadzonym. Przeciwnie - całkiem dobrze opisywał jego obecny stan. W końcu nie codziennie ktoś odpowiada na zdania, których nie wypowiadało się na głos, prawda? Prawda.
Przez ów fakt jasnowłosy dosyć szybko zapomniał o efektywnym wyjściu "swojej koleżanki" i lodach. No, może o lodach nie całkiem...ale zeszłym na drugi plan.
Tommy odkrył, że "nie myślenie" okazuje się być o wiele trudniejsze niż wcześniej przypuszczał. Tym bardziej, że jego myśli postanowiły w jakiś magiczny sposób akurat teraz skumulować się w jego głowie. Przynajmniej nie zaczął myśleć o czymś zawstydzającym, albo...
Nie, nie, nie, wróć.
Dając sobie jeszcze chwilę na przyswojenie informacji, Tommy wpakował sobie do ust sporą porcję lodów. Dopiero potem zerknął na kobietę uważnie, prawie ostrożnie.
- Dobra... o ile teraz mi powiesz, że jesteś wampirem wegetarianinem i ładnie pachnę, doprowadzając cię tym do szaleństwa... to tak, zaciekawiłaś mnie i jestem za tym, żebyś kontynuowała - odezwał się w końcu, faktycznie ciekawy co kobieta ma mu dalej do powiedzenia. Może dowie się czegoś więcej na temat tej sztuczki z czytaniem w myślach. I gdzie ewentualnie miałby pojechać, bo to też przyciągnęło jego uwagę. "Pieniądze staną się jego najmniejszym problemem". Nie był pewien, czy to brzmi bardziej obiecująco, czy groźnie - bo na "większe" problemy ochoty to on za dużej nie miał. Zdecydowanie nie. Starczy mu to, że musi jakoś zarobić na opłacenie pokoju i na kupienie jedzenia. Amen.
Ale akurat tego mogłaby mu w myślach nie czytać, czy jakkolwiek to robi. Zerknął na Emily ciekawie, wkładając sobie kolejną łyżeczkę pełną lodów do ust.

Rada na temat zmiany dezodorantu zakwalifikowała się już chyba do rangi "ciosu poniżej pasa". Tommy doszedł do wniosku, że to musiał być odwet za porównanie do słynnego, błyszczącego wampira, więc ostatecznie uznał to jako okoliczności łagodzące i zranioną męską dumę odłożył na bok. No i za wcześniejsze sekty czy ulotki też mógł puścić uwagę Emily mimo uszu. Tak uczciwie będzie, o.
Na szczęście kobieta dosyć szybko przeszła do rzeczy istotniejszych, zmieniając temat na bardziej bezpieczny. Chyba, bezpieczny. Na pewno jednak Tommy mógł go określić jako interesujący.
Skinął głową w potwierdzeniu na wzmiankę o wyjątkowych zdolnościach. Chyba niewiele było osób, które jeszcze o tym nie słyszały, czy nawet nie miały z tym jakiegoś kontaktu. O sobie samym Thomas już nawet nie musiał wspominać.
Za to dalsza część wypowiedzi kobiety była jeszcze ciekawsza. Młode pokolenie obrońców... brzmiało ambitnie. I dosyć zabawnie. A treningi...
- Czyli... szukacie nastolatków z dziwnymi zdolnościami, żeby już teraz zacząć ich szkolić, tak? Na jakiś "oddział specjalny", który zastąpi obecnych Avengersów, Fantastyczną Czwórkę i innych, gdy już przejdą sobie na emeryturkę? - zapytał chcąc się upewnić, czy dobrze rozumuje. - Ambitne. Więęc... o ile dobrze rozumiem, ja - machnął łyżeczką, wskazując na siebie - też mam być w to jakoś zaangażowany, tak? I z ciekawości, jeszcze zanim zaczęłabyś wymieniać ewentualne korzyści, czy co tam masz przygotowane, tak zapytam... gdybym się nie zgodził, będę mógł stąd wyjść bez żadnych konsekwencji, czy będziesz mnie szantażować wiedzą na temat portfela Ruchiki? Bo pewnie wiesz o nim dzięki tej sztuczce z czytaniem myśli.
Może przechodzenie od razu do negatywnej strony pomysłu, nawet jeszcze przed złożeniem mu ewentualnej propozycji, nie było szczególnie mądrym posunięciem... ale Speed nie mógł nic poradzić na to, że do wszelkiego rodzaju sił specjalnych, społecznych i służbowych był nastawiony nieco negatywnie. Bo czemu by nie mieli wykorzystać przeciwko niemu jego małych problemów z prawem, skoro coś od niego chcą?
Jednak póki Emily odnosiła się do niego raczej uprzejmie, a nawet przyjaźnie, postanowił tylko wybadać sytuację,

Odpowiedź kobiety wydała się Speedowi raczej sensowna - i nawet chyba lepsza niż wcześniej przypuszczał. Skoro kobieta nie planowała go szantażować, to dobrze. Nawet jeśli mieliby go obserwować, czy kontrolować, chociaż nie szczególnie mu się to uśmiechało, może to być lepsze wyjście niż areszt. Albo co tam innego mogą wymyślić. Znaczy - o ile Tommy zdecyduje się wyjść, w końcu Emily jeszcze nie skończyła mówić.
Poza tym, jasnowłosy postanowił tę uwagę o obserwowaniu uznać za pewnego rodzaju komplement. Hej, nie każdego obserwują służby specjalne. Tylko elita ma taki przywilej, nawet jeśli niezbyt wygodny.
- Na razie chyba tyle. Proszę, kontynuuj. To co z tą grupą superbohaterów, treningiem..? - chłopak rozsiadł się wygodniej i wrócił do jedzenia lodów, przygotowując się grzecznie do słuchania. Resztę pytań postanowił dołożyć na potem. Tym bardziej, że być może w trakcie mówienia Emily od raz rozwiąże część z nich lub doda kilka kolejnych.
- I, nawiasem mówiąc, dzięki za lody. Nie pamiętam, czy już to mówiłem, czy też już to gdzieś tam w mojej głowie to znalazłaś, ale to w sumie ciekawy sposób na zachęcania do rozmowy - rzucił jeszcze raczej i dopiero potem zadowolony zajął się całkowicie słuchaniem. I jedzeniem.

- Zawsze możesz mi pokazać jakiegoś swojego gburowatego szefa, gdyby nie chcieli ci zwrócić za tę małą ucztę. Raz i dwa, dostaniesz mały zwrot... - uśmiechnął się niewinnie i jakże uroczo. W końcu - co to dla niego, portfel w tę i we w tę? No, o ile akurat nie trafi się jakaś uciążliwa panna z dziwnym...wszystkim. Ewentualnie wykorzystać może swój urok wewnętrzny, prawda?
- A co do tych treningów. Podsumowując - dostanę mieszkanie, jedzenie, w ogóle to taki nietypowy internat ze stypendium, a moimi zajęciami będzie nauka walki, żeby w przyszłości z grupką innych takich "uprzywilejowanych" kopać tyłki tym złym? Tak? Nie brzmi tak źle.. Lepiej niż dotychczas - stwierdził po krótkim namyśle. No bo hej, trochę nauki, kilku chwytów, ze dwa testy wytrzymałościowe - w porównaniu do jego aktualnego stylu życia to naprawdę coś. Na pewno ciekawsze zajęcie niż rozwieszanie plakatów i rozwożenie ulotek. I kto wie, a może faktycznie się czegoś nauczy? Sztuki walki mogą być śmieszne w połączeniu z jego szybkością. Ha. Faktycznie to nie brzmiało tak źle.
- I.. przymkniecie oko na inne moje niektóre wcześniejsze, nazwijmy to, prace dorywcze? I nie mówiłaś, jak się nazywa ta agencja..? - spojrzał na nią ciekawie. Wolał się upewnić, czy jednak nie wyskoczą mu nagle z jakimś plikiem papierków, czarną teczką, albo kto wie czym. "Ta dam, mamy na ciebie haka i nic z tym nie zrobisz". No, tak się bawić by nie chciał. Przy okazji też zabrał się za drugą porcję lodów zadowolony. I kto by pomyślał, że niezbyt ciekawy dzień może okazać się trochę lepszy?

Z tego wszystkiego co kobieta wymieniła, Tommy'emu zdecydowanie najmniej przypadła do gustu wzmianka o "podstawowym programie szkolnym". Akurat przedterminowe zakończenie szkoły było dla chłopaka jednym z niewielu miłych aspektów obecnego... albo raczej dotychczasowego stylu życia. Zwykle zajęcia zwyczajnie go nudziły. Nie dość, że dłużyły mu się niemiłosiernie, to jeszcze zwykle nie miały większego sensu. Ani to specjalnie ambitne nie było, ani szczególnie ciekawe... Czasem, gdy już zaczął bardziej panować nad swoimi zdolnościami, pomagał sobie nie co w szybszym rozwiązywaniu zadań i poleceń, dzięki czemu resztę lekcji wykorzystać mógł na zabawę. Origami - poziom podstawowy - w stylu "złóż własnego messerschmitta", gra na komórce, czy bazgrolenie w zeszycie; wszystko wydaje się być ciekawsze od powolnego rozwiązywania nieprzydatnych zadań i interpretowania wierszy.
- Jakoś to przeżyję - podsumował, chyba bardziej do siebie niż kobiety.
Za to druga część wypowiedzi Emily na temat jego, no cóż, przeszłości, zabrzmiała całkiem nieźle. Optymistycznie wręcz. W pewnym sensie nawet sporo mu ulżyło, w końcu to znaczy, że nikt nagle nie wyskoczy jak zajączek wielkanocny z kapelusza i nie zacznie mu robić jakiś wyrzutów.
Tommy spojrzał na kobietę jakby z namysłem... co w sumie chyba było bez sensu, w końcu i tak chyba słyszała wszystkie jego myśli. Tak? A może to u niej działa jakoś na zasadzie wybierania stacji radiowych, włącz, wyłącz, zmień użytkownika?
Wyciągnięta dłoń kobiety ściągnęła jego myśli z powrotem do tych bardziej istotnych spraw.
- Tarcza... myślę, że dogadanie się nie brzmi tak źle - odparł i nawet uśmiechnął się całkiem pozytywnie nastawiony. Przyjął oferowaną dłoń tym samym wchodząc w ten układ.
- To od od kiedy zaczynam zabawę? - zapytał ciekawy, wracają do końcówki swoich lodów. - Spakowanie się zajmie mi pewnie ze dwie minuty, więc mnie w sumie jest obojętne.

John siedział przy stoliku obracając w palcach parującą kawę i czekając aż ostygnie do znośnej temperatury wpatrywał się w ekran telewizora zawieszonego na ścianie.
Oprócz niego w kawiarni była jeszcze jakaś para, która szeptała między sobą rzucając co jakiś czas ukradkowe spojrzenia w stroję Kelvesa. Nic dziwnego, w końcu Shade siedział w swoim kostiumie jak zwykły człowiek, oglądał telewizję i pił kawę zamiast prać po pyskach przestępców. Jednak zdążył się już do tego przyzwyczaić. Mimo tego że ludzie przywykli do obecności superbohaterów to ich obecność wciąż wywoływała poruszenie.
Zapatrzenie się w monitor przerwała młoda kelnerka która podeszła do stolika Johna i podała mu cukier o który poprosił parę chwil temu. Uśmiechnęła się po czym odeszła. Kelves odruchowo odwzajemnił uśmiech chociaż wiedział że kobieta nie dostrzeże grymasu przez maskę.
Air Man podwinął maskę odsłaniając usta i czubek nosa po czym uniósł kubek do ust. Dmuchając w napój studząc go w ten sposób zerknął na wiszący nieopodal zegarek. Właśnie wybiła godzina spotkania między nim a Jamesem Rhodesem. Nie widzieli się kupę czasu i wzajemnie doszli do wniosku że wypadałoby nadrobić zaległości.

Rhodes leciał już dobre kilka minut, w swoim nabytku-Iron Patriot, na spotkanie z jego starym kumplem. Dawno się nie widzieli, więc najwyższa pora, aby odświeżyć sobie pamięć. Minuty leciały tak szybko, jak James zbliżał się do swojego celu - kawiarni. O proszę, w końcu. Wylądował. Tuż przed kawiarnią. Te przyzwyczajone do nietypowych sytuacji twarze w kawiarnii, były najwidoczniej podekscytowane-lub zdziwione obecnością Shade'a, który o dziwo był w swoim kostiumie. Ciemnoskóry mężczyzna, uprzednio wchodząc do kawiarni (zbroję zostawił na zewnątrz-bo i kto może ją ukraść?) skierował się do stolika Johna. Odsunął delikatnie krzesło, aby nie narobić wielkiego hałasu, jak to się zdaża przy odsuwaniu krzeseł, i usiadł na miejscu. Była równo punkt czternasta, godzina na którą się umówili.
-Kope Lat, John. -podał rękę Air Man'owi, aby się przywitać. Kto by pomyślał, że jeszcze kiedyś się spotkają.

Shade przeniósł wzrok na przybysza i uśmiechnął się szeroko na widok Jamesa.
- Jak zwykle punktualny. - uścisnął wyciągniętą dłoń i skinął na kelnerkę by podeszła. Rhodey napewno z chęcią czegoś się napije.
John zerknął nad ramieniem przyjaciela obserwując jego zbroję.
- Zarysują ci lakier. - uśmiechnął się na widok pierwszych ciekawskich. Wziął łyk kawy po czym spojrzał na podpułkownika.
- Widzę że przejąłeś już trochę maniery Starka z obchodzeniem się ze swoim kombinezonem. - zażartował jeszcze i oparł się na krześle.
- Co nowego? - spytał. Dobrze było go widzieć w dobrej formie. Nie to że spodziewał się czegoś innego oczywiście. Rhodey zawsze o siebie dbał i raczej nie zanosiło się na to by taki stan rzeczy miał ulec zmianie.
- Słyszałem że masz dołączyć do Avengersów. - powiedział. W głębi serca John zazdrościł przyjacielowi. Przez tyle lat pracował w zespole i początkowo ciężko było mu się przestawić na granie ,,solo". Co jak co ale chyba każdy czuł się lepiej wiedząc że ktoś pilnuje jego pleców.
Rhodey wiedział o Unicie. Kelves opowiedział mu o swoim sekrecie, ufał mu.

Tommym skinął głową na słowa kobiety. No to temat został skończony krótko i konkretnie - na dalszą część zapraszamy po przerwie, czyli po powrocie z rzeczami. Okej, da się zrobić.
Chłopak skończył więc swoją drugą porcję lodów i zaczął się ubierać do wyjścia. Warto dodać, że zajęło mu to bardzo niewiele czasu. Pewnie znalazłoby się sporo osób niepopierających jedzenia w takiej szybkości, uznając to za wyjątkowo niezdrowe.
Speed poprawiając sobie szalik zerknął jeszcze na salę i uniósł lekko brwi na widok dwóch nietypowych mężczyzn. Nie zwrócił jakoś szczególnej uwagi na to kto wchodzi i wychodzi z kawiarni, dlatego też te dwie ... dziwne osoby wcześniej nie przykuły jego uwagi. Teraz jednak przyznać musiał jedno - Nowy Jork zdecydowanie był miastem pełnym dziwnych osobowości. Chyba faktycznie potrzebują już nawet zbierać ich razem i w porę rekrutować, przeciągać na właściwą stronę.
- No dobrze, to ja postaram się zaraz wrócić. To niedaleko... chociaż pewnie wiesz gdzie mieszkam - machnął ręką. - Zaraz wracam - rzucił tylko na podsumowanie i ruszył w stronę wyjścia.
Na zewnątrz zapiął sobie szczelniej kurtkę, a potem ruszył w stronę motelu, w którym się ostatnio zatrzymał. Kiedy w pobliżu nie było ludzi przyspieszał "odrobinkę" skracając drogę tak, że na miejsce dotarł w ciągu niecałych trzech minut.
Spakowanie się już w ogóle zajęło mu tylko chwilę. Nie musiał się ograniczać kiedy w pobliżu nie było niepowołanych spojrzeń.
Koniec końców, po ekspresowym oddaniu kluczy do pokoju (na szczęście nikt o nic go nie pytał, ale na zwrot za opłacony z góry tydzień liczyć nie mógł), z plecakiem i niewielką torbą wrócił do kawiarni, już z daleka szukają spojrzeniem Emily i zorganizowanego przez nią transportu.

Mężczyzna uśmiechnął się na usłyszany komplement - jeżeli mógł uznać to komplementem. Kelnerka, poproszona do stolika, przez Johna podeszła z uśmiechem. Po chwili zapytała, co James sobie życzy.
-Kawę poproszę. - odpowiedział równie serdecznie, uśmiechając się. "Zarysują ci lakier" - usłyszał. Spojrzał za wzrokiem Johna, czyli na swoją zbroję. Kilku ciekawskich się już tam kręciło, co nie znaczyło dla Rhodeya nic nowego. Odwrócił się, i oparł głowę na dłoni. Cały John. Lubił sobie pożartować. A więc jednak po tak dużym upływie czasu nie zmienił się, co bardzo cieszyło Jamesa.
-Wszystko po staremu. - w tym momencie kelnerka podała mężczyźnie zamówioną uprzednio kawę- Lepiej opowiadaj, co słychać u ciebie, przyjacielu.
Czekając na odpowiedź, Rhodey studził swoją herbatę. Po chwili Air Man zadał kolejne pytanie. A więc konwersacja się rozwijała, dobrze więc.
-John, ja już jestem w Avengersach.Ale jest mi miło, że pytasz. - Rhodey uśmiechnął się, tym razem siorbiąc swoją kawę.

Jasnowłosy chłopak podążył za kobietą w kierunku wskazanego przez nią samochodu. Nie żeby spodziewał się jakiejś limuzyny, ale dobór pojazdów ta agencja miała nietypowy. Były takie... zwyczajne. Nie powinny mieć jakiegoś loga firmowego, albo być czarne? Z przyciemnianymi szybami? Tajemnicze? Takie... mniej zwykłe? A one faktycznie wyglądały po prostu... zwyczajnie. Niby to pewnie pomagało wtopić się w tłum, ale hej, gdzie tu ta odrobina szaleństwa?
Tommy zerknął na stojącą obok lokalu maszynę. No dobra, ale przechodzenie ze skrajności w skrajność jest już nienajlepszym rozwiązaniem. Naprawdę, sprzęt Iron Mana? W takim miejscu to jednak był zdecydowanie dziwny widok. Nowy Jork Nowym Jorkiem, ale to było dziwne. Jeszcze trochę i ktoś po prostu podjedzie małą ciężarówką, wyskoczy czterech gości, wrzucą sprzęt do środka i... adios! Pokręcił głową rozbawiony.
Wrzucił swój mały dobytek do bagażnika, a potem idąc w ślad za Emily wsiadł do samochodu. Zajął środkowe miejsce, zaglądając do przodu do kierowcy i kobiety.
- No to co... jedziemy? - przechylił głowę zerkając na nich z widoczną ciekawością. Kierowca nie wyglądał na szczególnie rozmowną osobę, ale wszystkiego mieć nie można.
Może faktycznie ten dzień nie był taki tragiczny? Pomijając tę dziwną dziewczynę i obecny stan jego "konta", na które składało się kilka dolarów spoczywających w jego kieszeni... faktycznie przyszłość od dłuższego czasu nie zapowiadała się tak ciekawie.

[z.t]

John uśmiechnął się i upił łyk kawy.
- U mnie podobnie. Latam sobie tu i ówdzie, piorę zbiorów, odbieram poklepanie po plecach i wracam do roboty. Zwykłe, szare życie superbohatera. - uśmiechnął się pod nosem. Cywile wyobrażali sobie życie herosów jako coś fantastycznego, dającego nieskończone pokłady adrenaliny. Cóż, nie mylili się aż tak bardzo, pomijali jedynie fakt, że kiedy ktoś robi to przez dłuższy czas, to w końcu przywyknie. Do walki z tymi samymi złoczyńcami, i ich nieustannych ucieczek z więzień, okazyjnych błysków fleszy. To ta sama zależność, którą John zaobserwował w wojsku. Po jakimś czasie nie strzelałeś do człowieka, tylko do celu. Raz był świadkiem wywiadu przeprowadzanego z weteranem. Zapytany przez reporterkę, co czuje kiedy naciska spust, mężczyzna odpowiedział krótko - odrzut. Do wszystkiego można przywyknąć. Zarówno do zabijania jak i ratowania życia.
Gdy Kelves usłyszał że Rhodey jest już w Mścicielach, uniósł brwi.
- O. - wykrztusił zaskoczony, po czym zasalutował mu dwoma palcami, w charakterystyczny, naturalny dla żołnierza sposób.
- Gratuluję awansu. - uśmiechnął się. Po czym zerknął jeszcze raz na zbroję.
- To dlatego dostałeś nowe wdzianko? - zapytał, kiedy rozdzwonił się jego telefon. Uniósł aparat do ucha i wysłuchał prośby o pomoc.
- Wybacz stary, ale musimy to przełożyć na kiedy indziej. - powiedział John wstając od stolika i naciągając maskę na twarz.
- Taki los bohaterów, nie? - uśmiechnął się po czym rozpłynął się w powietrzu, dosłownie i w przenośni.
z/t

Zwykłe, szare życie? Hej, ale przecież ratowanie kogoś w opałach, obrona miasta, czy coś w tym stylu, nie jest ciekawa, nie daje tego przypływu adrenaliny? Nie można tego nazwać zwykłym życiem... przecież nie każdy na tym świecie posiada różnorakie moce, czy rozwinięty technologicznie kombinezon zdolny do latania i walki. Ale, co prawda to prawda, można się do tego przyzwyczaić. Uganianie się za jednym i tym samym złoczyńcom można uznać za nudne i irytujące...ale uratować kilka tysięcy istnień, to już inna sprawa. Rhodey z delikatnym uśmiechem przyjął gratulacje, i na wojskowy gest odpowiedział tym samym. Już miał odpowiedzieć na kolejne, zadane pytanie, ale telefon Johna zniweczył jego plany. Po chwili jego znajomy rozpłynął się w powietrzu. Dopił do końca kawę. Uprzejmie zawołał kelnerkę, i wyjął pieniądze do zapłaty. Nagle jego komórka wydała z siebie charakterystyczne piknięcie. Przeczytał powiadomienie, po czym szybko podał obsługującej go dziewczynie należną sumę, i szybkim krokiem skierował się w stronę wyjścia, gdzie zaraz po opuszczeniu lokalu, skierował się do swojej zbroi. Po chwili leciał już w wyznaczony cel. A celem były fabryki Starka.

[z/t]

Skiper zwykle nie chodził w takie miejsca, ale dzisiaj był w dziwnym nastroju i chciał po prostu z kimś  pogadać nawet obcym. W kawiarni mogła być, taka okazja. Zamówić sobie szklankę świeżej mrożonej herbaty, jakieś szalone ciastko i obserwować ludzi chodzących w okół. Westchnął cicho i zaczął machać nogami w takt, zebrało mu się na myślenie, jego znajomo hajtali się, mieli dzieci a on, stał w miejscu, albo co najmniej nie ruszał się na przód.
Spróbował ciastka, całkiem było nie złe chodź pewnie miało masę nie zdrowego cukru ale kto się tym przejmował, podczas chandry.

Ben po swoich ostatnich przeżyciach postanowił odsapnąć, więc poszedł do pobliskiej, znanej mu kawiarni. Myślał jedynie nad tym by usiąść sobie wygodnie przy stoliku i napić się cieplutkiej, mocnej kawy. Reilly próbował wyłączyć swój umysł i odciąć się choć na chwilę od rzeczywistości, więc nawet nie zwrócił uwagi na ludzi będących w kawiarni.. lecz w pewnym momencie wzrok Szkarłatnego skierował się na górę łakoci znajdujących się na blacie przy kasie. Ben nie zastanawiając się długo wyciągnął swój portfel i sprawdził ile ma jeszcze pieniędzy, po czym podszedł do kasy i zakupił babeczkę z nadzieniem czekoladowym. Pająk szybko się z nią rozprawił.. nawet nie zdążył wrócić do stolika.

Skiper zatrzymał wzrok na dziwnym osobniku, jak tak szybko i bezczelnie można pożreć takie pyszne ciastko.
- Ach ta dzisiejsza młodzież - mruknął do siebie cicho i zaczął się bacznie przyglądać osobnikowi, który tak potraktował swoje ciastko. Nieśpiesznie popijał swój napój powoli oceniając. Młody aczkolwiek dobrze umięśniony, było to nawet widać mimo stroju. Może jakiś sportowiec, ale buźka ani trochę nie wydawała mu się znajoma. Odkroił kawałek ciastka, zamyślony. Zagadać? Nie zagadać ? Oto jest pytanie.

Gdy Szkarłatny wrócił na swoje miejsce zaczął powoli badać otoczenie. Niestety nikt nie wydał mu się nawet trochę znajomy. Zaczęło mu się robić trochę nudno, ponieważ ostatnimi czasy nie wymienił z nikim nawet słowa. Spostrzegł jednak kolesia, który od pewnego czasu mu się przygląda i zaciekawiło go to czemu akurat jemu, a nie na przykład cycatej kobiecie siedzącej nieopodal niego. Ben dopił swoją kawę do końca i postanowił, że podejdzie, przywita się, zagada.. łatwo powiedzieć, a trudniej zrobić. Reilly z początku nie miał jakoś odwagi, ale w końcu się przełamał i podszedł do nieznanego mu młodego mężczyzny. Pająk czuł się trochę niepewnie w zaistniałej sytuacji, ale w końcu wydusił z siebie to co chciał powiedzieć od dłuższego momentu. - Witaj nieznajomy. Zauważyłem, że od pewnej chwili mi się przyglądasz i trochę mnie zaintrygowało co jest tego powodem. - Reilly uśmiechnął się lekko i położył swoją dłoń z tyłu głowy.

- Hym cóż - Skiper łyknął napoju z filiżanki a potem spojrzał na mężczyzne - zastanawiałem się czy nie jest pan jakąś sławą sportową i tyle... Poza tym, cóż mam teraz dużo wolnego czasu więc przyglądam się ludziom, a pan się mimo wszystko wyróżnia z szarego tłumu. - odparł równie spokojnie, co prawda miał za każdym razem ochotę powiedzieć żołnierzu, ale się powstrzymywał od tego, puki co to że on do niego podszedł zdwoiło jego czujność, a co jeśli to szpieg wroga i będzie chciał wyciągnąć informacje z jego mózgu na temat SHIELD ? Albo zaprogramować przeciwko rządowi, a on by o tym nie wiedział ?