Plaża

Billy spodziewał się co prawda trochę innego efektu, ale najważniejsze, że w ten czy inny sposób udało mu się uwolnić. Teraz, gdy miał już z głowy lampy i minął mu stres związany z wrażeniem, że został nagle zaatakowany, znów zaczął odczuwać okrutne wpływy wysokiej temperatury. Przebywanie w swetrze na rozgrzanej plaży na pewno nie było szczytem jego marzeń... Chętnie by go z siebie zdjął, ale miał wrażenie, że w tej sytuacji jakoś nie wypadało, a przynajmniej jeszcze nie w tej chwili.
Nastolatek rozejrzał się krótko po okolicy, aby upewnić się, że nikt przypadkiem nie oberwał kawałkiem metalu, ale wyglądało na to, że chociaż tym razem miał szczęście i jego... Jego zaklęcie przebiegło stosunkowo niegroźnie dla niego samego oraz dla jego otoczenia. Musiał przyznać, że była to miła odmiana, nawet jeśli podejrzewał, że raczej nie powinien się przyzwyczajać do takiego stanu rzeczy.
W tym jednak momencie ponure wizje zeszły na dalszy plan, bo nieznajomy wymówił słowa - klucze. Scarlet Witch. Jego ulubiona członkini Avengers, nawet jeśli dołączyła do grupy dość niedawno, a w dodatku osoba, którą miał okazję spotkać na żywo, ba, która poświęciła chwilę swojego cennego czasu, żeby z nim usiąść, porozmawiać, udzielić mu rad... Jego odczucia względem niej chyba wykraczały już poza zwykłe uwielbienie dla bohatera i wzoru do naśladowania, choć mimo to nie potrafił ich dokładniej zdefiniować.
- Tak! To znaczy, chyba tak, tak mi się wydaje, bo nie mam pojęcia jakie mogłoby być inne źródło moich zdolności... Ale nie potrafię tego, co Scarlet Witch, daleko mi, znam tylko parę sztuczek... - powstrzymał w końcu swój słowotok, widząc, iż spojrzenie jego rozmówcy wędruje na bok - i to właśnie sprawiło, że on sam również nagle przypomniał sobie o swoim dotychczasowym towarzyszu, który najwyraźniej oberwał gorzej i chyba nawet stracił przytomność... Na to wyglądało, skoro jeszcze się nie podniósł.
- Chwilę temu przeżył upadek samolotu, dojdzie do siebie - zapewnił drugiego chłopaka, kiedy ten wyraził swoje obawy, lecz jednocześnie ruszył już w stronę Bucky'ego, aby zaraz potem móc przyklęknąć tuż obok niego. Wcale nie był pewien swoich słów, jednak to przecież nie była wina... Właśnie, powinien zagadnąć go o imię. I o... Nie. Tylko o imię. O nic więcej raczej nie było sensu.
- Zasadnicze pytanie: gdzie właściwie jesteśmy? Co to za miasto? Próbowałem nas przenieść do Nowego Jorku, ale też jestem w tym nowy i trochę nas zniosło z trasy... Musimy się dostać do Avengers Tower i do Kapitana Ameryki - tak, wiem jak to brzmi, ale to naprawdę pilne. Mam wszelkie powody sądzić, że to jest Bucky... - wyjaśnił, a w trakcie mówienia złożył swoją zdjętą uprzednio kurtkę i wsunął ją pod głowę poszkodowanego. Przynajmniej do czegoś się przyda.
- Poza tym... Jestem Billy. A ty? - spytał w końcu.

Billy naprawdę mocno starał się nie kraśnieć z dumy przy tych wszystkich komplementach - bo właśnie tak odbierał słowa nowo poznanego chłopaka, gdy ten przekonywał go, że w przyszłości mógłby przerosnąć swoją idolkę. Czy mu się to udało? Wątpliwe, bo Kaplan dosłownie czuł jak na jego policzki wstępują rumieńce, objawiające się charakterystycznym wrażeniem rozpalenia w odbarwionych rejonach. Co jak co, ale nie przywykł do bycia chwalonym, a już na pewno nie w sytuacji, gdy sam świetnie zdawał sobie sprawę z tego, że nawalił - obiektywnie rzecz biorąc. I nie przez ładnych chłopców. Którzy byli dla niego mili. I sami posiadali zdolności... I najwyraźniej interesowali się superbohaterami.
Jak Teddy. Ta ostatnia myśl trochę go otrzeźwiła, a przynajmniej sprawiła, że gwałtownie uciął rozważania pod tytułem: "co by było gdyby...?" Znowu się zapędzał i zaczynał nastawiać się na osobę, którą ledwo co znał - wliczając w to brak informacji na temat orientacji tego chłopaka. Zresztą... Po tej akcji pewnie i tak już nigdy więcej go nie zobaczy. Żałował tego, jasne, ale tak to już działało w jego życiu. Może to i lepiej? W końcu w przypadku często widywanego Teddy'ego też się męczył - skrycie na coś licząc, a nie mając ku temu praktycznie żadnych podstaw, nie wspominając już nawet o odwadze, aby chociaż spróbować to zmienić.
Spoglądając na twarz Latynosa - a przynajmniej zakładał, że miał do czynienia z Latynosem, tak wnioskował po dość charakterystycznym typie jego urody - Billy mógł z bliska zaobserwować wszystkie zachodzące na niej zmiany, podczas gdy podawał rozmówcy swoje plany i wyjaśnienia. Ani trochę nie zdziwiło go to, że wspomnienie Kapitana czy Bucky'ego wywołało taką reakcję. On sam również nie mógłby się powstrzymać, choć nie był pewien czy na miejscu tego chłopaka dałby radę zachować cichy ton głosu...
- Nie, właściwie to jeszcze go nie znam, ale poznam. Niedługo. Muszę odstawić do niego Bucky'ego zanim znowu coś się nam przydarzy - wyjaśnił, po czym przygryzł lekko dolną wargę, jak gdyby w zamyśleniu. Los Angeles... Czyli przeciwne wybrzeże. Przynajmniej kontynent i kraj się zgadzały, ale podróż konwencjonalnymi metodami do Nowego Jorku tak czy siak zajmie im przynajmniej ładnych parę godzin, nie mówiąc już nawet o kwestii finansowej... A to oznaczało kolejną próbę teleportacji. Miał względem niej coraz gorsze przeczucia.
Jego pesymistyczne myśli nieco wyblakły, gdy rówieśnik podał mu swoje imię - bardzo ładne imię, ale nie o tym teraz - i uśmiechnął się do niego w tak niesamowicie słodki sposób... A może tylko mu się wydawało? Tak czy siak Billy'emu aż serce zabiło na ten widok trochę szybciej i chłopak zmuszony był od razu opuścić wzrok. Naszedł go irracjonalny strach, że z czymś się zdradzi, że w jego oczach Victor coś wyczyta... A naprawdę wolał go do siebie nie zrazić i rozstać się w przyjaznej atmosferze - przynajmniej w miarę możliwości, zważywszy na zaistniałe okoliczności.
- Mógłbym... - zaczął niepewnie, jednocześnie przenosząc spojrzenie na twarz Bucky'ego, lecz właśnie w tym momencie mężczyzna nagle otworzył oczy i podniósł się z piasku. Uczynił to na tyle gwałtownie, że Kaplan odruchowo aż się lekko wzdrygnął i odchylił do tyłu, ledwo utrzymując równowagę. Może to jego instynkt samozachowawczy zareagował w końcu na ton głosu Bucky'ego...? Bo naprawdę zabrzmiał niepokojąco - na tyle, że Billy zdecydował się jednak przemóc. Chłopak szybko wstał z kolan i od razu przesunął się na bok w taki sposób, aby znaleźć się pomiędzy swoimi rozmówcami, na skutek czego częściowo zasłonił samym sobą Victora. Uniósł nawet nieco dłonie w uspokajającym geście.
- To był wypadek. Nie wiedział, że to potrafi, jego zdolności dopiero teraz się uaktywniły... Nie chciał nas zaatakować. Więc wszystko w porządku. Jak... Się czujesz? I jaka jest szansa, że zaufasz mi teraz z kolejną próbą teleportacji? Bo wylądowaliśmy w Los Angeles, a ja mam wrażenie, że zyskuję dokładność wraz ze spadkiem dystansu - to powiedziawszy, Kaplan kontrolnie zerknął przez ramię na swojego rówieśnika i uśmiechnął się do niego delikatnie, aby dodać mu otuchy.

Billy wciąż zerkał przez ramię na Victora, podczas gdy ten dołączył się do jego wyjaśnień i poparł jego wersję wydarzeń. Prawdę mówiąc nawet nie przyszło mu do głowy to, że jego... Jego "energia" - jak to ujął Latynos - mogła być odpowiedzialna za cały ten odruch obronny, bo i niby dlaczego? Nie miał względem drugiego chłopaka złych zamiarów, tego akurat był więcej niż pewien. Może i nie kontrolował swoich zdolności, ale nie zrobiłby mu przecież krzywdy. Dlaczego miałby zostać odebrany jako wrogi...? Poza tym zazwyczaj mutacje chyba nie do końca tak działały.
Nim Kaplan się obejrzał, jego jakże bohaterskie i odważne stanięcie w obronie Victora poszło kompletnie na marne, kiedy jego rówieśnik tak po prostu go wyminął i zbliżył się do Bucky'ego. No tak, mógł się tego spodziewać, przecież właśnie obudził się ktoś ciekawszy. Nie miał tego chłopakowi za złe, naprawdę. Na jego miejscu zapewne postąpiłby podobnie, dlatego też zachował milczenie i czekał z boku, biernie pozwalając Victorowi i Bucky'emu ustalić co i jak... I starając się nie przejmować tym, że ten ostatni wciąż nie prezentował się zbyt miło i zachęcająco, nawet jeśli najwyraźniej starał się to zmienić.
Billy objął się luźno ramionami w pasie i ze swojej wyraźnie wycofanej pozycji obserwował poczynania Latynosa, który zaczął od delikatnego dotykania metalowego ramienia starszego mężczyzny. Ciekawe czy on to w ogóle czuł...? Pewnie nie, skoro kończyna została dość poważnie uszkodzona. A jak wyglądałoby to w normalnych warunkach, przy w pełni sprawnej ręce? Nie, znowu się zapędzał.
Dopiero przyzwolenie na naprawę ramienia i podążająca za nim ponowna manifestacja mocy jego rówieśnika sprawiły, że Kaplan nieco się ożywił. Nic nie mógł na to poradzić, odczuwał silne zainteresowanie i chciał się dobrze przyjrzeć całemu temu procesowi. Błękitna energia, dość podobna do tej, którą on sam generował podczas używania swojej mocy... Również wydzielana z oczu i dłoni... Czyli mieli coś wspólnego - to znaczy, poza fascynacją superbohaterami. Tyle że Victor chyba o wiele szybciej załapał o co w tym wszystkim chodziło, bo reperacja ręki poszła mu szybko, sprawnie i przede wszystkim zakończyła się sukcesem.
To, co nastąpiło już kilka sekund później, nie tylko skutecznie podtrzymało uwagę nastolatka, ale i ją wzmocniło... W dodatku z różnych powodów, zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Billy starał się niczego i nikogo z góry nie osądzać. Pozory myliły, doskonale o tym wiedział, więc zazwyczaj wstrzymywał się z oceną sytuacji i pozwalał drugiej stronie na wyjaśnienia. Mimo to... Kiedy Bucky zdjął z siebie kurtkę i kompletnie odsłonił swoje ramię - już samo w sobie będące małym cudem - spojrzenie Kaplana nieomal od razu padło na wymalowaną na jego powierzchni czerwoną gwiazdę. Symbol był bardzo wymowny i chłopak na moment się na niego zagapił... A gdy tylko zdał sobie z tego sprawę, natychmiast uciekł wzrokiem dalej. Tak się akurat złożyło, że po sylwetce Bucky'ego. Wysportowanej. Ładnie zbudowanej. Aktualnie okrytej wilgotnym podkoszulkiem. Billy przygryzł dolną wargę i pokręcił głową, aby wyrwać się z transu, a następnie zerknął na piasek. Tak było bezpieczniej. Skierowane do niego słowa również stanowiły miłe odwrócenie uwagi.
- Samolot raczej leży poza naszymi możliwościami. Chyba że chcesz go ukraść - przyznał, umyślnie nie podnosząc spojrzenia. Podłoże zdawało mu się w tym momencie być całkiem interesujące. Jasne ziarenka, tu i ówdzie jakiś kamyczek... Ładnie. Mógłby się przyzwyczaić do Los Angeles. O ile miałby na sobie odpowiedniejszy strój.
Skoro już zaś o tym mowa, to z każdą upływającą chwilą Billy coraz bardziej i bardziej gotował się w swoim swetrze. Mógł się tylko domyślać, że Bucky również miał dość. Niestety nie mieli ze sobą nic na zmianę, a szukanie nowych ubrań stanowiłoby teraz stratę czasu, ale z drugiej strony - nie mógł sprezentować Kapitanowi Ameryce zakrwawionego przyjaciela, prawda? Tak się nie godzi.
W związku z powyższym Kaplan postanowił spróbować kolejnej sztuczki. Nie miał bladego pojęcia czy uda mu się cokolwiek osiągnąć, bo w końcu jak do tej pory jego zdolności dawały mu szansę na powodzenie mniej więcej jak w przeciętnej loterii: być może się uda, ale raczej nie, ewentualnie trafisz na jakąś minimalną wygraną. Mimo to... Co miał tak naprawdę do stracenia? Poza resztką godności?
- Lekkie ubrania, lekkie ubrania, lekkie ubranialekkieubrania... - zaczął powtarzać cicho, wyobrażając sobie przy tym siebie i Bucky'ego w bardziej adekwatnych strojach - jasnych, uszytych z przepuszczających powietrze, cienkich materiałów, a przede wszystkim czystych. O dziwo tym razem "zaklęcie" nie sprawiło mu żadnego psikusa. Błękitna poświata rozpaliła się przy oczach i dłoniach Billy'ego, a następnie powędrowała po obu ciałach, zmieniając okrywające je ubrania na tyle kompletnie, że nawet buty przekształciły się z cięższych zimowych w zwykłe sportowe obuwie. Może wciąż nie były to stroje idealne na plażę, ale przecież nie zostawali na niej na dłużej.
- Poszło lepiej niż myślałem - zauważył nastolatek, na szybko dokonując inspekcji swoich nowych ciuchów, by ostatecznie zadecydować, że akurat tym razem rzeczywiście mu się udało i nie miał nawet żadnych zastrzeżeń. Zaraz potem jednak Kaplan przeniósł wzrok na Latynosa i... Zawahał się wyraźnie, a w jego oczach odbiła się niepewność.
- Dzięki za... Spotkanie. Obiecuję, że jeśli wszystko pójdzie dobrze, to niedługo będziesz mógł się mnie spodziewać z powrotem. Z tym autografem - choć twój numer ułatwiłby sprawę, dodał jeszcze w myślach, ale nie miał zamiaru dorzucać tego na głos. Zamiast tego uśmiechnął się tylko do Victora, po czym westchnął głęboko, mentalnie przygotowując się do kolejnej teleportacji.
- Avengers Tower, Avengers Tower, Avengers Toweravengerstower... - błękitna aura powróciła, gdy Billy starał się skupić na wyobrażeniu sobie siebie i Bucky'ego w siedzibie Mścicieli. Nie pomagało, że - choć szczerze i prawdziwie nie mógł się doczekać zawitania w ich progach - to jednak nie miał ochoty rozstawać się z nowo poznanym chłopakiem, w dodatku z kompletnie egoistycznych pobudek. Najchętniej zabrałby go ze sobą.

Z/t za wszystkich.

Już na początku podróży - wyjątkowo odbywającej się o wiele wolniej, niż Sam miał w zwyczaju - mężczyzna odebrał wiadomość od nerdzików, które poinformowały go o tym, że załatwiły mu spotkanie z jednym z reprezentantów S.H.I.E.L.D. Podały mu również adres, pod którym powinien stawić się wraz z Batarią. Czego by o nich nie mówić, minionki zawsze działały szybko i sprawnie - i przede wszystkim przykładały się do swoich zadań. Jak długo skupiały się na pozytywnych celach, mogły zdziałać wiele dobrego.
Blondyn dość szybko skierował się w stronę wybrzeża. Nie zamierzał lecieć nad wodą, bo potem musieliby się wracać z powrotem na ląd, ale miał ją w zasięgu wzroku, połyskującą zachęcająco w oddali po lewej stronie. Przez krótką chwilę zastanawiał się nad tym, co jego towarzyszka myślała teraz o okolicy, gdy oglądała ją dosłownie z lotu ptaka, ale prędko skupił się na pilnowaniu adresu. Wiedział dokąd musieli się udać, kojarzył to miejsce - i to między innymi dlatego zdecydował się na właśnie taką trasę. Wyznaczony przez S.H.I.E.L.D. punkt spotkania wypadał niedaleko jednej z wielu plaż Los Angeles.
Od czasu do czasu Cannonball zerkał na bok, aby upewnić się, że Bataria wciąż się przy nim znajdowała... I w pewnym momencie w trakcie tego działania zauważył coś nietypowego, jakieś zamieszanie nad brzegiem, przesuwającą się nienaturalnie falę ludzi - i coś jeszcze. Jego czoło zmarszczyło się i natychmiast wykorzystał możliwości swoich gogli, aby przybliżyć sobie obraz, jednocześnie nieświadomie trochę zwalniając... A potem zatrzymał się gwałtownie w miejscu, gdy tylko dotarło do niego to, co tam widział.
Jego pierwszym odruchem była chęć wystartowania w stronę plaży, ale szybko przypomniał sobie, że nie był sam - i że w pewnym stopniu odpowiadał za Batarię, skoro w tym świecie nie znała nikogo innego. Tylko to powstrzymało go przed wyruszeniem od razu, ale mężczyzna nie tracił czasu i prędko zwrócił się do towarzyszącego mu ptaka.
- Praca wzywa, wybacz. Zaczekaj tu na mnie, chyba że czujesz się na siłach pomóc - nakazał. Nie wiedział czy Bataria będzie w ogóle chciała, a co dopiero potrafiła mu jakoś asystować, ale z doświadczenia wiedział, że polecenie "trzymaj się z daleka od niebezpieczeństwa" często nie działało, więc wolał już sam podać jej drugą opcję. Poza tym... Skoro znała się na magii, to powinna być w stanie walczyć. Jeżeli nawet jej zaklęcia wymagały czasu, to ten jej kijek chyba nie.
Sam nie czekał na odpowiedź kobiety-ptaka, tylko od razu po wydaniu jej tej instrukcji wystrzelił w stronę brzegu. Rozwinął wystarczającą prędkość, aby dotrzeć na miejsce w ciągu sekund - ale nie zależało mu jedynie na pojawieniu się tam jak najszybciej. Wierzył w wytrzymałość swojego pola siłowego i z rozmysłem nabierał pędu, aby następnie zderzyć się z jak największą liczbą przeciwników naraz, wykorzystując własne ciało jako żywy pocisk. Jeżeli było to możliwe, skorygował swój lot w taki sposób, aby trafić w przynajmniej dwa roboty w linii, jeden po drugim, na wysokości klatki piersiowej. Nie wiedział jak twarde były ich powłoki, ale na wszelki wypadek ukształtował swoją barierę tak, aby z przodu kończyła się szpicem, dzięki któremu łatwiej byłoby się wbić w metal.
Jego główny plan zakładał przejście przez nie na wylot, aby już na wstępie wyłączyć chociaż dwa z dalszej gry... Ale brał też pod uwagę, że mogły być na to zbyt twarde, a w takim wypadku będzie się pewnie musiał zadowolić zepchnięciem ich w stronę wody, a najlepiej wręcz do niej, jeżeli udałoby mu się nimi do tego stopnia pokierować. Ciekawe czy potrafiły pływać. I czy ciecz doprowadziłaby w nich do spięcia, gdyby przy zderzeniu je uszkodził. Warto było to sprawdzić - choć oczywiście tylko w sytuacji, gdy nie zadziałałby plan A, bo inaczej nie zamierzał tracić czasu na już unieszkodliwione machiny. W końcu musiał zawrócić - wliczając w to ewentualne opuszczenie wody, jeżeli okoliczności zmusiły go do zanurzenia się wraz z robotami - i zrobić coś z pozostałymi.

Pierwsza część planu przebiegła wystarczająco dobrze, uznał Sam, gdy zderzenie z drugim robotem odepchnęło ich od siebie i zmusiło mężczyznę do gwałtownego hamowania w powietrzu. Jeden przeciwnik przebity na wylot, kolejny przewrócony, co zmusiło go do przerwania ataku - a więc dla blondyna był to idealny moment, aby szybko rozejrzeć się po okolicy i lepiej zorientować w sytuacji. Uczynił to obracając po kolei w obie strony jedynie samą głowę, a nie całe ciało, by stracić jak najmniej czasu.
Na początek rzucił okiem na przedziurawionego robota, chcąc upewnić się, że takie uszkodzenie na dobre wyłączyło go z akcji. Wyglądał na nieaktywnego, nie poruszał się, a choć nie oznaczało to od razu, że w przyszłości nie będzie w stanie się naprawić lub chociaż przywrócić do stanu pozwalającego na walkę, to Cannonball wiedział, że na większą pewność nie mógł teraz liczyć. Pamiętając o tym, że druga maszyna nie została jeszcze unieszkodliwiona, Sam ograniczył się do sprawnego przeliczenia wrogów. Ośmiu, którzy nie zwracali na niego uwagi, jeden zdjęty, ostatni do poprawienia... W porządku, to było do zrobienia w pojedynkę, a jedyny problem stanowili tak naprawdę cywile, przez których obecność musiał się spieszyć. Takich starć nie lubił najbardziej. Logicznie wiedział, że ochronienie każdego - przynajmniej przy jego zdolnościach - nie było wykonalne, ale jak do tej pory świadomość ta jeszcze nigdy nie sprawiła, że poczuł się lepiej.
Tuż po sprawdzeniu liczebności przeciwników, Cannonball znów zwrócił twarz w stronę powalonego robota, zamierzając skorzystać z jego aktualnej pozycji, aby wybić się wyżej i uderzyć w niego z góry, znów używając pędu oraz uczynnej grawitacji, żeby go rozbić... Lecz nie zdążył nawet wystartować, nim machinę przeszył atak energetyczny wyprowadzony z powietrza. Choć szczerze mówiąc Sama nie obchodziło od kogo otrzymał pomoc, jak długo przyspieszała ona ratowanie okolicznej ludności, to jednak jego spojrzenie automatycznie powędrowało ku niebu. Nie dostrzegł na nim żadnego sojusznika i zaczął już marszczyć czoło, gdy równie niespodziewanie przez komunikator dobiegła go wiadomość od jednego z nerdzików. To wystarczyło, aby natychmiast opuścił wzrok i obrócił się tyłem do morza, a przodem do pozostałych przeciwników. Zrobił to na czas, aby ujrzeć kolejny laser.
Mężczyzna nie mógł powiedzieć, że słowa minionka go uspokoiły. Przeciwnie, nie podobała mu się już sama informacja, że po Bobby'ego trzeba było gdzieś polecieć - bo oznaczała, że on również miał teraz jakieś kłopoty. W innym wypadku najpewniej zdecydowałby się na bardziej konwencjonalną podróż... Konwencjonalną dla niego, czyli pewnie wciąż prywatnym odrzutowcem, ale nie takim z poważnym uzbrojeniem oraz maskowaniem. Z drugiej strony przynajmniej nerdziki były już w drodze...
- Co się dzieje? - spytał krótko i niezbyt konkretnie, ale naprawdę nie miał teraz czasu na formułowanie lepszych czy dokładniejszych zdań. Skupiał się na sytuacji na plaży - trzech powalonych, siedmiu zostało, do budynków nie było wcale aż tak daleko, w mieście spowodują jeszcze większe szkody - dlatego nawet nie czekał na odpowiedź, tylko od razu wystrzelił przed siebie, mimo to wyczekując wyjaśnień. W końcu mógł działać i słuchać w tym samym czasie.
Skoro poprzednie maszyny zainteresowały się nim dopiero po tym, jak się z nimi zderzył, to w podobny sposób zamierzał skupić na sobie uwagę pozostałych. Nabieranie rozpędu wymagałoby oddalenia się, a nawet ze swoją szybkością nie chciał tracić ani sekundy. Każda zaoszczędzona chwila mogła oznaczać czyjeś życie, dlatego wolał najpierw zrobić z siebie cel, a dopiero później przejść do ofensywy.
Sam znajdował się początkowo na jednym końcu nieregularnego rzędu maszyn, blisko morza, więc miał je wszystkie na oku. Tym razem nie planował trafić w żadną z nich bezpośrednio. Zamiast tego szybko się rozpędził, rozszerzając pole siłowe na boki - w sposób przypominający płaszczkę albo może raczej skrzydła samolotu, czyli nadając mu tam niewielką grubość - aby to nim zahaczać o roboty, dokładniej na wysokości ich głów. Nie zależało mu na wywołaniu dużych uszkodzeń, wystarczyło tylko, aby machiny uznały, że są atakowane i przestały strzelać do cywili, a zaczęły do niego. Manewrował pomiędzy nimi, w niektóre celując od tyłu, w inne z przodu, na tyle szybko, że liczył na to, iż im umknie. Przy okazji miał nadzieję, że być może będzie miał szczęście i któryś robot nieopatrznie trafi swojego towarzysza... Bo w końcu przez pewien czas przebywał w środku ich szyku.
Jeżeli wszystko do tego momentu poszło po jego myśli, to po drugiej stronie rzędu Cannonball zakręcił ostro, aby skierować się za roboty. Chciał, aby za nim podążyły, obróciły się tyłem do budynków i cywili... Kiedy pozyska już ich uwagę, będzie mógł się nimi zająć bez martwienia się o to, że w tym czasie tuż obok umierają ludzie. To był dla niego priorytet. Poza tym nie zatrzymywał się ani na chwilę, a w razie konieczności manewrował w powietrzu, uciekając się do zygzakowania czy przewrotów, by nie oberwać. Nie bał się obrażeń, ale tego, że zostałby odepchnięty, co opóźniłoby jego plan.

Choć w tej chwili koncentrował się przede wszystkim na unikach, Sam zdawał sobie sprawę z tego, że skupiało się na nim mniej ognia, niż by sobie tego życzył. W końcu jego plan zakładał właśnie ściągnięcie na siebie uwagi maszyn... Nie to, żeby nie miał w zanadrzu innych pomysłów, a odciągnięcie nawet jednego czy dwóch robotów też robiło różnicę dla uciekających, ale liczył na coś więcej. Musiał się pospieszyć. I sprawdzić co robiły nerdziki.
Plaża oznaczała na szczęście dużo otwartej przestrzeni, dzięki której Cannonball mógł sobie pozwolić na zerkanie za siebie bez obawy, że przypadkowo przebije się przez jakiś budynek albo powali niewinne drzewo. Blondyn wykorzystywał ten fakt, aby pilnować robotów... Sentineli, choć starał się jeszcze nie myśleć o tym, z czym się to wiązało i co z tego wynikało. Wątpił, aby cały ten tłum składał się wyłącznie z mutantów, więc najwyraźniej coś w tym projekcie poszło nie tak, ale nad tym zamierzał zastanowić się później, gdy niczyje życie nie będzie już zagrożone.
Właśnie dzięki takiemu oglądaniu się za siebie mężczyzna od razu zorientował się, że maszyny posiadały w swoim repertuarze nie tylko broń energetyczną, ale i sieci. Czyli na swój sposób się uczyły, skoro zauważyły, że nie wyrządzały mu krzywdy... Ale najwyraźniej analizowanie sytuacji zajmowało im trochę czasu. Minionki na pewno skonstruowałyby inteligentniejsze roboty. Co prawda Sam podejrzewał, że - gdyby chciał - bez problemu wyprzedziłby takie siatki albo wykręcił pomiędzy nimi, aby uniknąć obu, ale łatwiej było mu po prostu przemieścić się wyżej, ponad trajektorię ich lotu i na to postawił, na wszelki wypadek jeszcze trochę przyspieszając.
Przez cały ten czas, pomimo manewrowania na boki, Cannonball stopniowo nabierał prędkości. Zgodnie ze swoim wcześniejszym planem wykręcił za plecy tych dwóch maszyn, które wciąż się nim interesowały. Równie dobrze mógł od nich zacząć i mieć je z głowy... Pamiętał o tym, aby atakować z tyłu, bo nie chciałby wpaść prosto w sieć o nieznanym ciężarze. Może pociągnąłby ją za sobą, a może by go spowolniła... Wolał tego nie sprawdzać, gdy stawiał głównie na swoją szybkość.
- Jeżeli Bobby nie wydał jeszcze rozkazu, łapcie go ode mnie. Sprowadźcie do LA ciężki sprzęt. Egzoszkielety, opancerzone pojazdy i tak dalej. Ochrona cywili to priorytet - odezwał się w międzyczasie przez komunikator do bazy. Nie było to może do końca legalne posunięcie, ale w razie czego po fakcie wytłumaczą się ze wszystkiego Hill. Nawet ona nie mogła być na tyle zimnokrwista, aby w takich okolicznościach nie ruszyło jej sumienie.
W następnej chwili blondyn uderzył już z rozpędu w plecy jednego z Sentineli, znów zaostrzając z przodu swoje pole siłowe, aby spróbować się w niego wbić. Gdyby okazało się, że tym razem to za mało i tylko go odepchnął czy przewrócił albo lekko uszkodził, a sam się od niego odbił, wówczas natychmiast skierowałby się pionowo w górę, aby na wysokości kilkudziesięciu metrów gwałtownie zawrócić ku ziemi. Celowałby właśnie w tego robota, aby trafić w niego ponownie i - najchętniej - go roztrzaskać.
Jeżeli z kolei tym pierwszym atakiem wywołałby większe szkody, ale nie przedostał się do końca na drugą stronę, najpierw odbiłby się w kierunku, z którego właśnie przybył. Wiązałoby się to między innymi z potraktowaniem odsłoniętego wnętrza maszyny płomieniami i wysoką temperaturą, a to mogło dokończyć dzieła. Jeżeli nie i robot wciąż zamierzał walczyć, to Sam wrócił do planu z atakiem z góry, ale nie marnował na niego czasu, jeżeli nie był konieczny.
Gdyby zaś od razu udało mu się przebić przez robota lub w inny sposób wyłączyć go z gry, wzniósłby się znów ponad głowy maszyn, aby nie prowokować ich do atakowania na wysokości, na której mogłyby kogoś lub coś uszkodzić. Straty materialne były teraz najmniejszym problemem, ale jeżeli dało się ich uniknąć, to tym lepiej. Cannonball starał się mieć na oku tego drugiego Sentinela, który się na nim skupiał, aby unikać przynajmniej siatek, a najlepiej i promieni energii. Może nie przechodziły przez jego barierę, ale odbijając się od niej zwiększały zamieszanie, które wolał ograniczyć. Jeżeli jednak nie miał wyboru, przyjmował na siebie te ostatnie, a koncentrował się na wymijaniu sieci. W tym czasie oceniał na szybko sytuację, aby ustalić co dalej.

W całym tym zamieszaniu Sam początkowo w ogóle nie zwrócił uwagi na to, że wśród tłumu pojawił się ktoś jeszcze uzdolniony. W końcu większość jego zainteresowania skupiała się na robotach, bo choć naprawdę chciałby chronić uciekających ludzi, to jednocześnie wiedział, że najbardziej pomoże im jak najszybciej eliminując roboty. Wszystko inne byłoby tylko środkami doraźnymi, które na dłuższą metę pewnie okazałyby się błędem.
Pewnie, blondyn mógłby przenieść się przed machiny i rozszerzyć swoje pole siłowe, aby osłaniać cywilów, ale nie wiedział nawet czy byłoby wystarczająco rozległe, aby zakryć wszystkich, bo rzadko wykorzystywał je w takim celu... A poza tym Sentinele mogłyby po prostu zmienić kierunek atakowania albo, co gorsze, rozlecieć się w inne miejsca, żeby znaleźć sobie nowe cele. Zdawały się szybko tracić zainteresowanie, gdy coś im się nie udawało, więc to by było całkiem możliwe. Mężczyzna wolał mieć je wszystkie w tym jednym miejscu, zamiast musieć szukać ich po okolicy. Zbieranie ludzi po parę osób i odstawianie ich dalej też nie wchodziło w grę - bo w tym czasie roboty wciąż atakowałyby innych. Niewiele by to zmieniło, nawet przy jego prędkości lotu.
Cannonballowi nie umknęło z kolei to, że maszyny zmieniły trochę strategię. Prawdę mówiąc nie był pewien czy na ich miejscu by tak postąpił, bo odnosił wrażenie, że wcale nie przyspieszyły sobie pracy, a może nawet ją spowolniły... Ale zastanawianie się nad tym nie miało sensu, więc mężczyzna prędko odegnał od siebie tego rodzaju myśli.
Było to w dodatku o tyle proste, że jego komunikator w końcu znów się odezwał i na moment blondyn zamarł w powietrzu, zbity z tropu i z każdą sekundą coraz bardziej zaniepokojony. Po pierwszym zdaniu pozostałe co prawda do niego dotarły, lecz jakby z oddali, nim Guthrie potrząsnął gwałtownie głową, pomimo bijącego szybciej serca starając się skupić na tu i teraz. Miał zadanie do wykonania. Skoro pod atakiem znalazło się więcej terenów, tym bardziej musiał jak najszybciej opanować sytuację na plaży i ruszyć dalej.
Bo przecież... Nerdziki powiedziałyby mu, gdyby z Bobby'm było źle, prawda? Znały ich relację, czasami Sam sądził, że aż za dobrze, więc nawet w takich okolicznościach nie zatrzymałyby tego rodzaju informacji dla siebie. Wiedziały, że potrafił działać w stresie. A poza wszystkim innym... Tak naprawdę nie odpowiadały za cywili. Tak, pod wodzą Berto służyły pomocą społeczeństwu, ale swojego szefa stawiały wyżej. Gdyby stało się coś poważnego, wezwałyby Cannonballa.
Na pewno.
Nie do końca uspokojony, lecz zmotywowany do walki, blondyn ponownie skoncentrował się na jedynym z robotów, który w tej chwili zwracał na niego uwagę. Tak naprawdę cały ten jego tok myślowy przebiegł bardzo szybko, więc mężczyzna wrócił do działania tuż po otrzymaniu komunikatu... Lecz tym razem tak czy siak zdecydował się spróbować czegoś innego. Choć Sentinel obracał się zgodnie z jego ruchem, to nie przemieszczał się, podczas gdy reszta maszyn zmieniała położenie, zwiększając między nimi dystans... Nie wspominając już o tym, że ten konkretny znajdował się na końcu szyku.
Cannonball w ciągu ostatnich dziesięciu lat życia uderzał już w naprawdę wiele powierzchni i z różnych wysokości. Nie był w stanie obliczać sobie w głowie szczegółów, ale z doświadczenia wiedział jak bardzo powinien się wznieść i rozpędzić, aby osiągnąć dany efekt - czy to wytworzyć krater, czy posłać po najbliższym otoczeniu falę uderzeniową. Piasek rozchodził się łatwo i na to musiał uważać, dlatego nie przesadzał - nie chciał, aby po wzbiciu w powietrze sięgnął aż do ludzi, a jedynie do robotów... Ale lądowanie na jednym z nich powinno z tym pomóc. No i miękkie podłoże sprawiało, że nie musiał martwić się o przewrócenie kogokolwiek.
Tak więc Sam poderwał się w górę, zwiększając swoją prędkość, aby gładko zakręcić nad tym "swoim" Sentinelem i wówczas skierować się pionowo w dół. Zakładał, że promień ponownie odbiłby się od jego pola siłowego, a sieć w najgorszym wypadku go spowolniła, dlatego nie przejmował się unikami i tylko pilnował tego, żeby robot nie spróbował mu uciec na bok. W takim wypadku gotów był również się przesunąć.
Plan miał prosty: trafić w machinę z góry i przybić ją do ziemi, najlepiej miażdżąc jej głowę i może tors. Wiedział, że przy tej prędkości i wysokości piasek najprawdopodobniej wzbije się w powietrze, ale powinien sięgnąć tylko do najbliższego robota czy dwóch, a nie dalej. Przy odrobinie szczęścia być może zwróci to ich uwagę. Każda sekunda skupiania na sobie ich zainteresowania się liczyła.
- Co z Bobby'm? - spytał przez komunikator jeszcze w trakcie wykonywania tego manewru, a dokładniej przy wznoszeniu się. Silił się na to, aby głos zabrzmiał mu spokojnie, choć zdawał sobie sprawę z tego, że nie do końca mu się to udało. Podszywało go napięcie.

Praca z geniuszami nie wyglądała do końca tak, jak Guthrie kiedyś to sobie wyobrażał - a oni sami z pewnością mocno różnili się od stereotypu forsowanego obecnie na przykład przez filmy czy gry. Fikcja chciałaby ich przedstawiać jako wybitne umysły o mikroskopijnie małych zdolnościach interpersonalnych, blondyn zaś zdążył się już nauczyć, że w sytuacjach społecznych nerdziki radziły sobie zaskakująco dobrze... I w tym wypadku najwyraźniej zadziałało to na jego niekorzyść. Przynajmniej o ile właściwie mu się zdawało, że ten konkretny minionek umyślnie się z nim droczył.
W trakcie wykonywania manewru Cannonball nie miał jednak czasu, aby odpowiedzieć na tę wiadomość, nawet jeżeli sprawiła ona, że wypełniła go mieszanka ulgi i dalszych zmartwień. Ufał ocenie nerdzików oraz temu, jak bardzo zależało im na Bobby'm. Nie wątpił, że - skoro tak twierdziły - wszystko będzie dobrze. Tyle że krwotok wewnętrzny tak czy siak nie brzmiał przyjemnie, Sam wiedział jak groźne mogło być coś takiego, a o oparzeniach nawet nie chciał myśleć, bo... Bo nie powinny być w ogóle możliwe. Nie po przemianie. Skoro powstały, to najwidoczniej Berto przebywał wtedy w ludzkiej postaci, a w takim wypadku - co sobie niby myślał?
Wbicie robota w ziemię - pomimo jego ataków - przebiegło gładko i już po chwili Cannonballa na moment otoczyła chmurka piasku. Na szczęście jemu samemu nie przeszkadzała, bo nie dość, że przez drobinkami chroniło go pole siłowe, to jeszcze na wszelki wypadek posiadał na oczach gogle ochronne - ale mężczyzna musiał przyznać, że liczył na trochę lepsze efekty. Miał cichą nadzieję na ściągnięcie na siebie uwagi przynajmniej jednego Sentinela... Ale zastopowanie ich nawet na parę sekund też było dobre. Nie mógł narzekać.
- Przylecę do niego jak najszybciej tylko będę mógł - zapewnił przez komunikator, korzystając z tej krótkiej chwili, gdy ponownie wzbijał się do lotu, pozostawiając pod sobą metalowe szczątki doczesne robota. Przy okazji przyszła mu też do głowy jeszcze jedna kwestia, którą poruszył praktycznie od razu, aby nie tracić czasu.
- Jeżeli jeszcze żadnego nie zgarnęliście, to tutaj będę mieć niedługo z dziesięć Sentineli do wzięcia i obejrzenia. W różnym stanie - co prawda Sam nie sądził, aby nerdziki potrzebowały z tym jego pomocy, ale uznał, że dobrze będzie zaoferować... Tak na wszelki wypadek. Nie był tylko pewien czy takie dziurawe egzemplarze do czegoś się im przydadzą, ale o tym zadecydują już minionki.
Pięć robotów unieszkodliwionych, a tyle samo jeszcze zostało. Cannonball zdawał sobie sprawę z tego, że tak naprawdę wszystko to było kwestią zaledwie minut, ale i tak miał wrażenie, że walka trwała już zbyt długo - przynajmniej dla cywili. Mężczyzna mimo wszystko przywykł do działania w drużynie, w której obowiązki i zadania dzieliły się między różne osoby, więc obecny układ nie był dla niego optymalny...
Wiedział na pewno, że nie mógł atakować ze swojej aktualnej pozycji. Gdyby zepchnął którąś z maszyn na uciekających ludzi... Prawdopodobnie by ich to rozsmarowało. To oznaczało zaatakowanie od frontu lub z boku - najlepiej zaczynając od tego Sentinela, który znajdował się na samym przodzie. Gdyby oddział dotarł między budynki, Sam straciłby pole do manewru, bo wyrządzałby szkody otoczeniu i pewnie cywilom.
Trzymając się wciąż wysoko, aby niechcący nie sprowadzić ognia na niewinnych, blondyn zwrócił się znów w stronę przeciwną do oceanu, aby na granicy plaży ostro wykręcić i skierować się ku wodzie - z wybranym robotem na linii lotu. Dopiero na chwilę przed zderzeniem trochę się obniżył, aby - w razie, gdyby pęd był za mały do przejścia przez niego na wylot - nie wbić go po skosie w piasek, tylko najpierw przepchnąć go kilka metrów dalej, zwiększając jego odległość od ludzi. Jak przy poprzednich atakach, tak i teraz wygiął swoją barierę w taki sposób, aby zaczynała się szpicem, celował zaś nieco niżej, żeby trafić pod wyciągniętym ramieniem Sentinela. Skoro uderzał w niego z boku, to i tak miał przed sobą więcej warstw, dlatego wolał je ograniczyć.