Plaża

Skupiony na swoim zadaniu, Sam prawdę mówiąc nawet nie zwrócił uwagi na to, że nerdziki jeszcze mu nie odpowiedziały, a przynajmniej nie zrobił tego od razu. Oczywiście w dalszym ciągu nasłuchiwał na wypadek, gdyby któryś z nich zdecydował się ponownie z nim połączyć i przekazać mu nowe informacje, czy to odnośnie stanu Bobby'ego, czy sytuacji z Sentinelami, lecz większość jego zainteresowania koncentrowała się na maszynach. W końcu wiedział po samym sobie, że momentami również nie mógł odzywać się od razu, więc taka cisza nie budziła w nim zaniepokojenia.
Poza tym... W pewnym sensie blondyn miał teraz problemy z dokładnym określeniem upływu czasu. Osiąganie wielkich prędkości, nawet na krótkich odcinkach, potrafiło wywoływać pod tym względem dezorientację, a natężenie stresu - martwienie się o Berto i o całą masę cywili - tylko potęgowało to wrażenie. W związku z tym Cannonball nie potrafiłby stwierdzić jak długo trwało już to starcie, choć logika podpowiadała mu, że całkiem krótko... Więc i milczenie minionków mogło być liczone najwyżej w sekundach.
Nie to, żeby Sam miał kiedy się nad tym wszystkim zastanawiać. Wydarzenia mimo wszystko toczyły się bardzo szybko - i w jednej chwili jeszcze zmierzał w stronę robota, a w następnej był już od niego odrzucany... A raczej od jego resztek, bo choć plan mężczyzny nie zadziałał tak, jak powinien, to przynajmniej Sentinel również na tym ucierpiał. Zawsze mogło się skończyć gorzej - na przykład oberwać mogli postronni, ale kątem oka Cannonball zauważył, że wybuch nie sięgnął na tyle daleko, aby im zaszkodzić.
Guthrie posiadał spore doświadczenie z zakresu wylatywania w powietrze. Zdarzało mu się to już wielokrotnie, zarówno w trakcie walki, jak i w warunkach, z braku lepszego słowa, laboratoryjnych, pod okiem nerdzików. Nie oznaczało to, że przyzwyczaił się do eksplozji - lecz po tylu latach już się ich nie obawiał. Jego pole siłowe zanegowało momentum, więc większość negatywnych efektów wiązała się z jego stanem psychicznym i emocjonalnym - bo już na przykład samo zaskoczenie przekładało się na szybsze bicie serca... A mężczyzna szczerze nie spodziewał się takiego rozwoju akcji. Łatwość przy niszczeniu poprzednich robotów chyba po prostu na chwilę uśpiła jego czujność.
To właśnie głównie dlatego Sam został odepchnięty aż tak daleko. W innym wypadku - czyli gdyby bardziej uważał - pewnie nie dałby się tak podejść i wypchnąłby energię za siebie, aby wyhamować w powietrzu o wiele szybciej. Zaoszczędziłby na tym trochę czasu, który zamiast tego zmarnował... Ale jeszcze nic straconego. Sześć Sentineli za nim, zostały cztery - a potem czekała go decyzja co dalej. Najchętniej poleciałby prosto do Bobby'ego, lecz zdawał sobie sprawę z tego, że sumienie nie pozwoliłoby mu zostawić miasta - nawet wiedząc, że nerdziki już w nim pomagały. Musiał więc chyba ustalić w której jego części będzie najpotrzebniejszy...
Jeden plus jego obecnego położenia był taki, że przynajmniej znów znalazł się w odpowiedniej odległości, aby choć trochę się rozpędzić. Za cel obrał sobie robota wysuniętego najbardziej do tyłu w stosunku do ludzi. Nauczony doświadczeniem nie zamierzał ponownie atakować z boku, ale nie chciał też ryzykować uderzenia z tyłu - i zepchnięcia maszyny na uciekających - czy z przodu - co mogłoby się skończyć rozproszeniem na polu siłowym wiązek energii na więcej osób. Zostawała tylko opcja natarcia z góry, stąd też mężczyzna postawił na tego oddalonego Sentinela. Najmniejsze szanse, że wzburzony piasek zaszkodzi cywilom.
Cannonball postąpił podobnie, jak przy poprzednim ataku z góry - z tą różnicą, że tym razem nie musiał się martwić, iż coś go spowolni, bo w końcu wybrany przez niego robot w ogóle nie zwracał na niego uwagi. Blondyn starał się wznieść tylko na taką wysokość i uderzyć jedynie na tyle mocno, by fala uderzeniowa nikogo nie przewróciła, ale nie obraziłby się, gdyby skupiła na nim zainteresowanie maszyn albo choć na chwilę je zdekoncentrowała.

Po zniszczeniu kolejnego z robotów - siódmego z obecnych na plaży, Sam cały czas liczył je sobie w myślach, żeby mieć pewność, że żaden mu nagle nie odleci lub w inny sposób nie zniknie z oczu, podczas gdy on będzie się akurat skupiał na pozostałych - blondyn bezzwłocznie odbił się z powrotem w powietrze, starając się szybko odzyskać jak najwięcej utraconego przez cios z góry pędu. Taki był minus jego strategii, ale lepszej niestety nie posiadał... A chyba nie mógł za bardzo na nią narzekać, bo mimo wszystko pozwalała mu na całkiem sprawne pozbywanie się Sentineli.
Spojrzenie Cannonballa prędko omiotło okolicę, pozwalając mu zorientować się w sytuacji. Zgodnie z jego wyliczeniami czekały na niego jeszcze trzy machiny, jednakże zaskoczył go fakt, że jedna z nich również się wzniosła, a w dodatku znajdowała się teraz ustawiona bokiem do tłumu. Taki układ bardzo mu pasował, szczególnie że mniej więcej przed nią z kolei maszerował inny robot i mężczyzna miał wrażenie, że powinien być w stanie wykręcić tak, aby trafić w niego od razu po przebiciu się przez tego pierwszego. Tak czy siak warto było spróbować - w najgorszym wypadku tylko o niego zahaczy, lecz wierzył w swoją zwrotność.
Sam jeszcze nawet nie zastanawiał się nad tym, co sprawiło, że Sentinel zmienił swoją pozycję. Na początek chciał go po prostu zniszczyć, a powodami jego działań mógł się martwić później. Wiedział z kolei, że musiał się pospieszyć - co wydawało mu się teraz pilniejsze niż do tej pory z tego względu, że ataki z góry mogły się okazać jeszcze bardziej niebezpieczne dla tłumu. Pozwalały przecież na celowanie nie tylko w najbliższe cele na końcu grupy, ale i w te dalsze, gdzieś w jej środku... A opadające ciała przeszkadzałyby kolejnym osobom, opóźniały je, utrudniały im ucieczkę. Niestety w tych okolicznościach nie dało się uratować każdego, ale można było ograniczyć liczbę ofiar.
Cannonball wykręcił więc w powietrzu w taki sposób, aby móc zaatakować unoszącą się maszynę bezpośrednio od tyłu, celując w jej plecy i ponownie przygotowując swoje pole siłowe przez jego wyostrzenie na samym przedzie. Z rozmysłem wystartował z nieco wyższej pozycji od robota, żeby po przebiciu się przez niego płynnie skierować się w dół, skorygować swój tor lotu i uderzyć w następnego Sentinela... No, chyba że nie uda mu się przemknąć przez tego pierwszego na wylot, ale w takim wypadku nie zmieniał aż tak bardzo planu, tylko zamierzał zepchnąć jedną maszynę na drugą, najlepiej je przewracając, aby potem móc je obie wykończyć atakiem z góry. Gdyby zaś przebił się przez pierwszego, a w drugiego tylko uderzył, również postarałby się go wywalić, zakręcić pionowo ku niebu, a następnie uderzyć w niego z powietrza. Liczył na to, że robot - czy też roboty w tej najmniej optymistycznej wersji - nie zdąży się przez ten czas podnieść. Przy odrobinie szczęścia powinien pozbyć się dwóch Sentineli, a w takim razie zostałby jeszcze tylko jeden... W tym miejscu.
Mężczyzna nawet nie próbował ponawiać swojego komunikatu do nerdzików, ani wysyłać im żadnego innego, lecz dotarło już do niego, że coś długo się nie odzywały. Nie winił ich za to, choć szczerze mówiąc nie obraziłby się, gdyby na bieżąco informowały go o sytuacji w mieście albo w ogóle w kraju... Bo domyślał się, że na aktualizację w sprawie stanu zdrowia Bobby'ego mogło być jeszcze za wcześnie. Co prawda w najbliższej wolnej chwili tak czy siak zamierzał zagadnąć o tę ostatnią kwestię, ale Sentinele posiadały w tym momencie pierwszeństwo... Nawet jeżeli tylko dlatego, że minionki obiecywały, że z Berto wszystko będzie dobrze. Pod tym względem im ufał.
Musiał też upewnić się, że nic złego nie działo się w Instytucie. O farmę aż tak się nie martwił, bo nerdziki dopiero co wspomniały, że atakowane były tylko te największe miasta, jednakże szkoła leżała na tyle blisko Nowego Jorku, że mogła już być zagrożona. Co prawda w takim wypadku X-Men stanowili chyba najlepszą możliwą ochronę, ale przecież nie zaszkodzi zadzwonić do Paige czy Jay'a... Albo chociaż wyciągnąć tę informację od minionków przez komunikator. W zależności od tego, na co będzie miał czas.

Bezpośrednio w umysłach walczących rozległ się bez ostrzeżenia kobiecy głos, spokojny i opanowany, tonem wskazujący na to, że osoba ta doskonale wiedziała o czym mówiła - i oczekiwała pełnej współpracy.
"Te roboty to Sentinele. Najłatwiej uszkodzić je atakami fizycznymi, gdyż na energetyczne czy bazujące na wysokiej temperaturze są już odporniejsze. Ich słabymi punktami są stawy, zniszczenie głowy może je wyłączyć, zaś zakłócenie pracy repulsora na klatce piersiowej - doprowadzić do jego wybuchu. Avengers wysyłają właśnie do ich centrum dowodzenia grupę, która postara się je unieszkodliwić. Dopóki im się to nie uda, gramy na zwłokę."

Sama w krótkim czasie zaskoczyło parę rzeczy. Zaczęło się oczywiście już od tego, że jeden z robotów w ogóle się wzniósł, czego pozostałe aż do tego momentu nie robiły - ale akurat ten fakt łatwo zaakceptował i w żadnym razie nie przeszkadzał mu on w walce. Przeciwnie, w końcu zamierzał go nawet wykorzystać. Szkoda tylko, że kolejne niespodzianki okazały się być już trochę bardziej kłopotliwe... I to niestety delikatnie mówiąc.
Przede wszystkim mężczyzna był w drobnym szoku, że jeden z do tej pory raczej powolnych przeciwników obrócił się na tyle szybko, że on sam nie zdążył wykręcić, aby tak czy siak uderzyć w jego plecy. To... Nowość. Na którą musiał w przyszłości brać poprawkę. Być może maszyny nie były jednak aż tak opieszałe, jak mu się wcześniej wydawało - tyle że w porównaniu do niego i jego nadludzkiej prędkości mogło to potencjalnie oznaczać spore kłopoty. Ewentualnie miał po prostu okazję zaobserwować jakiś ewenement. Oby o to chodziło.
Osobne zaskoczenie stanowił z kolei fakt, że ktoś najwyraźniej starał się mu "pomagać". Normalnie Cannonball nie miałby nic przeciwko współpracy. W końcu wolał działać w grupie, do tego właśnie był przyzwyczajony, a każdy chcący chronić słabszych był przez niego mile widziany... Tyle że w tym konkretnym wypadku ten ktoś - zapewne nieświadomie - wszedł mu w drogę. Pomimo nagłego ukłucia irytacji Sam nie żywił prawdziwych pretensji, a przynajmniej nie z własnego powodu. Zawsze mógł zrobić kolejną rundkę, wiele go to nie kosztowało, ale tego samego nie mógł powiedzieć o atakowanych cywilach, dla których liczyła się każda dodatkowa chwila istnienia tych Sentineli.
Teraz jednak blondyn nie tracił jeszcze czasu na szukanie w tłumie sprawcy... W końcu roboty czekały. Swojego niespodziewanego pomocnika mógł znaleźć i poinstruować później, póki co zaś - po uderzeniu w drugiego z przeciwników, gdyż zdecydował się mimo wszystko kontynuować swój pierwotny plan działania - tak czy siak zakręcił pionowo ku niebu. W całej tej sytuacji widział jeden plus. Obecnie dwie maszyny znajdowały się na tyle blisko siebie, że miał nadzieję zdjąć obie praktycznie za jednym zamachem.
To właśnie w tym momencie Sam usłyszał w swojej głowie znajomy głos... Choć musiał przyznać, że już od pewnego czasu nie miał z nim do czynienia. Czoło mężczyzny lekko się zmarszczyło, gdy na bieżąco analizował napływające do niego szybko informacje. Stawy, głowa, klatka piersiowa - o tym ostatnim wiedział już wcześniej, a o wybuchu przekonał się wręcz na własnej skórze. Jeżeli zaś Avengers zamierzali uderzyć w serce armii wroga... To on sam nie miał żadnych problemów z kupowaniem im czasu. Dzięki, Emmo, rzucił w myślach jeszcze po drodze, choć nie wiedział nawet czy kobieta mogła go w ogóle usłyszeć, czy też opuściła już jego umysł. Nawet jeżeli osobiście bywał do niej nastawiony różnie, to potrafił docenić dobre intencje.
Po rozpędzeniu się z niewielkiej wysokości - z tych samych powodów co wcześniej, a kierując się nabytym drogą osobistych doświadczeń wyczuciem - Cannonball zaatakował najpierw z góry pierwszego Sentinela, tego unoszącego się niewysoko nad piaskiem. Celował prosto w jego głowę, licząc na jej zniszczenie i - zgodnie z telepatycznym przekazem - unieruchomienie maszyny, ale nie zamierzał uderzać bezpośrednio z góry, tylko lekko po ukosie. Miał nadzieję, że jego pole siłowe zmiecie z ramion czy zmiażdży metalową czaszkę lub przynajmniej uszkodzi ją na tyle, aby metoda dała efekty... Potem zaś blondyn płynnie wykręcił w stronę najbliższej powalonej maszyny. Zdawał sobie sprawę z tego, że przez ten czas ta ostatnia - przewrócona wcześniej - mogła zdążyć się podnieść, ale perspektywa pozbycia się najpierw dwóch przeciwników za bardzo go kusiła. No i... Sugerował się trochę kiepskim stanem tamtego robota.
- Dajcie mi znać, jeżeli będę gdzieś pilnie potrzebny - rzucił tylko przez komunikator, gdy w końcu odezwały się do niego nerdziki. Wiedział, że nie zostałby przez nie wezwany do czegoś, z czym byłyby sobie w stanie same poradzić, więc oferował jak najbardziej szczerze. Nie oczekiwał nadużyć. A choć w takim wypadku z ciężkim sercem zostawiałby dotychczasowe miejsce walki, to potrafił myśleć strategicznie i rozumiał konieczność dokonywania wyborów... Oraz zarządzania zasobami. W tym ludzkimi.
Jeżeli wszystko z poprzednimi dwoma robotami się udało, Sam nie tracił już więcej czasu na pogaduszki, tylko skupił swoją uwagę na ostatniej ze sprawnych maszyn obecnych na plaży. O ile nie zauważył ku temu żadnych przeciwwskazań, ją również zaatakował z góry, celując w głowę. Skoro wiedział już jak uniknąć eksplozji, to nie widział powodu, aby tego nie robić.

Wiadomość zwrotna dotarła do Sama jeszcze zanim pozbył się ostatniego z robotów obecnych na plaży, w związku z czym mężczyzna nie zareagował na nią natychmiast. Najpierw zajął się tą maszyną, a gdy przybił ją już do ziemi, ponownie wzbił się w powietrze i w trakcie wznoszenia się szybko potoczył wzrokiem po najbliższej okolicy, upewniając się, że niczego i nikogo nie przeoczył. Wyglądało na to, że ludzie zdążyli się pochować, a o więcej z ich strony prosić nie mógł. W takich sytuacjach najbardziej pomagali dbając o własne bezpieczeństwo i nie wchodząc w drogę.
- Chciałbym, ale tu wciąż jest sporo do zrobienia, pewnie w całym mieście. Znam tego, który się zbliża? I jeżeli on przejmie tutaj akcję, możecie mnie skierować gdzieś, gdzie się bardziej przydam? Przy okazji, wiecie co się dzieje w szkole? - prawdę mówiąc blondyn nawet nie zwrócił uwagi na to, że praktycznie zgodził się właśnie na to przytulanie. Chyba po prostu przywykł już do tego rodzaju komentarzy, więc odniósł się właściwie do złożenia Bobby'emu wizyty, czego rzeczywiście bardzo by sobie życzył, a podteksty pominął. Nie zmieniało to faktu, że nie mógł się oddalić, gdy kryzys nie został jeszcze zażegnany. Doskonale wiedział, że jedna osoba potrafiła zmienić wiele.
Cannonball zakładał, że A.I.M. podpięło się pod kamery miejskie i pewnie nie tylko, albo może w jeszcze jakiś inny sposób obserwowało Los Angeles, dlatego spodziewał się, że nerdziki doskonale znały sytuację... Nie wspominając już o tym, że dołączyły do niej osobiście. Może i twierdziły, że sobie radziły, a on im tak naprawdę ufał, lecz nie byłby sobą, gdyby nie został na miejscu, żeby tak czy siak pomóc. Musiał się tylko upewnić w kwestii Instytutu, tak na wszelki wypadek, choć podejrzewał, że minionki od razu poinformowałyby go o powodach do niepokoju.
Sam nie mógł zbyt długo przebywać w bezruchu, dlatego natychmiast po odezwaniu się do nerdzików ruszył wokół hotelu. Z jego drugiej strony słyszał krzyki, a choć ludzie mogli wciąż być spanikowani i przestraszeni sytuacją na plaży, to odgłosy wystrzałów sugerowały już, że jednak i tam mieli się czego bać. Mężczyzna trzymał się wysoko, nie chcąc od razu zwrócić na siebie uwagi ani tłumu, ani tym bardziej robotów. Najpierw chciał w ogóle zobaczyć z czym miał do czynienia - i w miarę możliwości podliczyć maszyny w nowej lokacji... A także ustalić ich położenie i odległość od cywili.
To uczyniwszy, blondyn wybrał jednego z bliższych sobie Sentineli, ale koniecznie takiego, wokół którego znajdowało się dość wolnej przestrzeni, aby można go było bezpiecznie przewrócić. W końcu nie chciałby przypadkowo zepchnąć przeciwnika na uciekających ludzi. Przy okazji miał też nadzieję wytyczyć sobie w myślach trasę od tego robota do przynajmniej jednego czy najlepiej dwóch kolejnych za nim - znajdujących się w podobnej sytuacji, a więc również mających wokół siebie trochę luzu.
Plan był prosty. Szybko nabierając prędkości, Guthrie ruszył po łuku ku tej pierwszej maszynie, celując już tylko i wyłącznie w jej głowę. Skoro tyle powinno wystarczyć do jej wyłączenia, to nie widział powodu, aby znów przebijać się przez klatkę piersiową i tracić na tym więcej pędu. Strącenie czy przynajmniej uszkodzenie łba wydawało się o wiele łatwiejsze, między innymi dlatego, że mężczyzna starał się zaczepić o niego jedynie dolną częścią swojego pola siłowego - przez co jego własne ciało przesunęłoby się nad Sentinelem.
Jeżeli wszystko poszłoby z tym dobrze, Sam natychmiast płynnie skierował się ku kolejnym wyhaczonym robotom, na bieżąco korygując swój tor lotu na wypadek, gdyby któryś z nich miał się przemieścić. W powietrzu był akurat bardzo zwrotny - bo zależało to nie od jego mięśni, tylko od myśli - i na to właśnie stawiał. Z każdym przeciwnikiem zamierzał postąpić tak samo, atakując wyłącznie ich głowy, a po wcześniejszych doświadczeniach liczył na to, że nie zwrócą się przeciwko niemu same z siebie i przed czasem.
Przez cały ten czas Cannonball w duchu trzymał kciuki za Avengers. Modlił się o to, aby udało im się jak najszybciej zakończyć tę sprawę i unieszkodliwić wszystkie maszyny... Nie tylko z oczywistych powodów, czyli dla dobra mieszkańców miast, ale i z bardziej egoistycznych pobudek. Chciał móc już obdzwonić rodzinę, upewnić się, że wszystko naprawdę z nią było w porządku, no i wreszcie dotrzeć do Bobby'ego...

Doinformowany - i trochę uspokojony w kwestii szkoły - przez nerdziki, Sam mógł już skupić się na tu i teraz. Skoro na scenę miał wkrótce wkroczyć Avenger, honorowy czy nie, to istniała nawet opcja, że blondyn będzie mógł przenieść się gdzieś dalej i może dopomóc minionkom... Ale najpierw chciał się na własne oczy przekonać jak sobie ten nowy poradzi w praktyce. Nie to, żeby w niego nie wierzył, lecz pseudonim Lightning sugerował moce elektryczne, a przecież Emma dopiero co doniosła, że ataki fizyczne były o wiele bardziej skuteczne od energetycznych... Jednak kto wie, może się mylił.
Rozbijając czy strącając głowy wybieranych robotów, mężczyzna nie mógł sobie pozwolić na szczegółowe ocenianie zmieniającej się sytuacji i ruszanie do osób, które tego potrzebowały. Chciałby, nawet bardzo, ale wyłączenie każdej jednej maszyny przekładało się na uratowanie większej liczby żyć, niż zablokowanie pojedynczego promienia... Musiał to sobie w myślach powtarzać, choć przecież wiedział, że tak właśnie było. Działał tak szybko, jak tylko mógł sobie na to pozwolić - z zachowywaniem wszelkich środków ostrożności, mających na celu uniknięcie przypadkowego skrzywdzenia uciekających.
Cannonball był świadomy tego, że w powietrzu unosiła się jakaś blacha, ale po prostu starał się do niej nie zbliżać. Ktoś pomagał - i domyślał się, że była to ta sama osoba, która wcześniej przestawiła mu obrane cele - a on nie chciał temu komuś wchodzić w drogę. Liczył na to, że zarówno ten sojusznik, jak i mężczyzna w bieli z mieczem, który mignął mu wśród tłumu, wyjdą z podobnego założenia i nie zrobią niczego głupiego, czym mu jakoś przeszkodzą. Ponownie.
O przybyciu zapowiedzianego Mściciela zorientował się z opóźnieniem. Co prawda kątem oka wyłapał nagłe wyładowanie elektryczne, ale był wówczas kawałek dalej i zajmował się spełniającym kryteria robotem, dlatego dopiero sekundę czy dwie później skojarzył fakty. Nie atakując póki co kolejnej maszyny, płynnie odbił w górę, wzniósł się jeszcze o parę metrów i przesunął wzrokiem po okolicy, szybko wyszukując tego Lightninga. Nie było to trudne.
Sam odczekał krótką chwilę do momentu, gdy Avenger będzie względnie mniej zajęty, po czym podleciał bliżej niego, jednak nie na tyle, aby wejść mu w drogę. Wówczas zwolnił na tyle, aby móc się do niego krótko odezwać... Bo prawdę mówiąc podjął już decyzję. Mógł z czystym sumieniem się stąd oddalić i znaleźć sobie inną miejscówkę - w której będzie bardziej potrzebny.
- Lecę znaleźć inne skupiska. Jeżeli jeszcze nie słyszałeś, najlepiej niszczyć im głowy, od tego się wyłączają, a celowanie w reaktory może je wysadzić w powietrze, więc z tym ostrożnie. Powodzenia - streścił, a po rzuceniu tego pożegnania znów gwałtownie nabrał prędkości... Oraz przede wszystkim wysokości, aby oszczędzić sobie konieczności omijania większości budynków. Co prawda niektóre wciąż sięgały jego poziomu, ale w tej okolicy nie było ich aż tak wiele.
Sam zamierzał udać się na początek wzdłuż ulic biegnących przy linii brzegu. O tej porze mogło się na nich znajdować sporo osób, które stanowiły dla Sentineli idealne cele - a on wiedział już jak sobie z nimi szybko radzić, więc przy odrobinie szczęścia będzie mógł to robić praktycznie bez zwalniania. Potem zaś... Potem pewnie po prostu zobaczy jak sprawy się rozwiną. Być może do tego czasu Avengers zdążą powstrzymać maszyny, a może będzie zmuszony jednak kontynuować walkę, wybierając się wgłąb lądu.
Dopiero w tym momencie mężczyźnie przypomniała się kosmitka, którą jeszcze chwilę temu odprowadzał pod opiekę S.H.I.E.L.D. Oby siedziała gdzieś grzecznie schowana, bo teraz naprawdę nie mógł po nią lecieć... Skoro nie chciała lub nie potrafiła walczyć, to tylko by go spowalniała, a on wystawiałby ją na niepotrzebne niebezpieczeństwo. Jeżeli została w formie ptaka, to roboty nie powinny się nią zainteresować. Oby.
- Przy okazji, tamta Bataria zniknęła mi z oczu, a nie mogę jej teraz szukać. Wątpię, by miała być dla kogoś niebezpieczna, ale lepiej to odnotujcie - zwrócił się na wszelki wypadek przez komunikator do nerdzików. Co prawda nie zdziwiłby się, gdyby już to zrobiły i może nawet przekazały tę informację agentom, ale nigdy nie zaszkodzi się upewnić. W końcu wszyscy mieli teraz sporo na głowie.

Z/t za zgodą MG, któremu - a także Caine i Tommy'emu - dziękuję za tę sesję.