Otoczenie budynku

Budynek znajduje się w dość odosobnionym miejscu. Otacza go las - choć trzeba przyznać, że przy samej bazie jest dość rzadki - a w pobliżu leży również jezioro. Główny dojazd prowadzi na przód ośrodka, który należy okrążyć, aby dotrzeć na parking - duży i przystosowany do służenia w razie czego jako lądowisko.

Podróż do ośrodka nieco dłużyła się jasnowłosemu chłopakowi, jak to czasem z jazdą bywało. Zresztą nic dziwnego. Każdemu takie przejażdżki mogą się dłużyć jeśli z natury jest się energicznym i szybkim stworzeniem. Poza tym, kierowca faktycznie do rozmownych nie należał, co też Speed zdążył zaobserwować już na samym początku.
Po jakimś czasie więc chłopak oparł policzek o chłodną szybę i tylko obserwował mijane widoki zastanawiając się jak też to będzie wyglądać ów ośrodek do którego zmierzali. Z lekkim zdziwieniem stwierdził, że wyjechali na same obrzeża miasta (może na wypadek nieudanych ćwiczeń umieścili ośrodek z daleka od innych ludzi?), a nawet mijali las. Coraz ciekawiej.
A potem wjechali na teren ośrodka. I Tommy doszedł do wniosku, że w sumie nie miałby nic przeciwko przyjeżdżaniu tu na wakacje, a co dopiero zamieszkać na dłużej?
Rzucił krótkie pożegnanie kierowcy, a potem wyszedł na zewnątrz rozglądając się po okolicy. Szybko zapomniał o nudnej jeździe, pochłonięty zapoznawaniem się z okolicą. A było co oglądać. Jeśli już wcześniej ciekawiło go co może znajdować się w takim miejscu, teraz wprost nie mógł się doczekać bardziej szczegółowego zwiadu.
Z tego zamyślenia wyrwał go dźwięk otwieranego bagażnika. No tak, wycieczka, nie spać, bo przewodnik pójdzie dalej!
W ciągu ułamka sekundy Tommy znalazł się obok kobiety i zabrał za wyciaganie swoich rzeczy. Skoro kobieta wiedziała o jego umiejętnościach miał je tu trenować, czemu miałby się ograniczać? A to było całkiem przyjemne uczucie, nie musieć się przejmować tym, czy ktoś to widzi. Mógłby się przyzwyczaić. No i nie mógł pozwolić, żeby czasem kobieta zajęła się wyjmowaniem bagaży za niego.
- Zmiennokształtny? Niezłe. A ile osób tak ogólnie ma tu się pojawić? - zagadnął, przerzucając sobie plecak i torbę przez ramię. - I w tym budynku będziemy mieć szkolenia, tak?

Chris przestał się denerwować po tym, kiedy agentka spojrzała na nich wzrokiem: "Myślałam, że będzie trudniej". Co prawda nadal nie wiedział w jaki sposób dowiedzieli się o tym, że jest Darkhawkiem, ani za bardzo kim są, jednak był w stanie zaufać im na tyle żeby chociaż pokazali mu ten "Disneyland". Najwyżej zrównałby go z ziemią, gdyby coś chcieli kombinować. Zauważył, że dziewczyna się przedstawiła. Spojrzał na nią trochę zmieszany, przez to że zupełnie o tym zapomniał i zachował się jak dureń.
- Um... Chris. - przedstawił się wyłącznie imieniem. Tak na wszelki wypadek, może było to trochę paranoiczne ale lepiej dmuchać na zimne. Mijali kolejne przecznice, ulica za ulicą znajdowali się coraz to bliżej wyjazdu z miasta. Nie było żadnej konwersacji, czegokolwiek czym się można zająć, więc Chris oparł rękę na kolanie i podpierając brodę spojrzał przez okno. Nowy Jork był szary i brzydki o tej porze roku. To normalne w wielkich miastach. Chwilę później szarość zastąpiły pojedyncze drzewa, aż w końcu wokół pojawił się las. Oczywistość odosobnienia położenia bazy była wręcz bolesna. Rzeczywiście tajność była jako taka, łatwo można było się w tym lesie zgubić, ale nagle znowu zrobił się znów rzadki. Oczom Chrisa ukazał się wjazd na parking i auto leniwie się zatrzymało. Agentka wyszła z wozu i zamknęła drzwi. Powell uczynił to samo.
Oprócz nich na parkingu był podobny, nie rzucający się w oczy samochód, agentka przypominająca klon ich własnej i jakiś chłopak. Chris obszedł pojazd od strony bagażnika, przypominając sobie że posiada przy sobie wyłącznie trochę drobnych i plecak, w którym nie licząc kilku papierków i długopisu była tylko książka. Musiał upomnieć się o swoje rzeczy i o to żeby poinformować jego mamę. Podchodząc do ich agentki przyjrzał się chłopakowi, który przyjechał drugim autem. Był o jakieś pół głowy od niego niższy, pomimo ubrań wyglądał na szczuplejszego od szerokiego w barkach Powella i miał takie blond włosy, że aż siwe. Hm, a to dziwne. Jakby jakaś mutacja, może to skutek uboczny jego mocy bo pewnie jest tutaj w tym samym celu co ja i ta Andrea. Chris podszedł do swojej "opiekunki".
- Co z moimi rzeczami? Warto byłoby poinformować moją rodzinę o tym, że tu zamieszkam. - to były sprawy przyziemne, ale bardzo ważne. Chłopak znowu spojrzał na siwego nastolatka i rozsunął trochę swoją skórzaną kurtkę, logo Knicksów na plecach pomarszczyło się. Ciekawe kogo jeszcze tu przywieje.

Przez całą trasę, dziewczyna była bardzo zamyślona. Nie wiedziała, czy postąpiła słusznie. A może to jednak była o wiele zbyt pochopna decyzja?
- Chciałbym wiedzieć, co będzie z moim psem Aleksandrem. - rzekła, kiedy wyszli z samochodu. Naprawdę, to dla niej było teraz bardzo, ale to bardzo ważną sprawą. Bez tego kochanego towarzysza, będzie jej naprawdę smutno. Dla niej jest dosłownie wszystkim, czymś cenniejszym niż jej rodzice. Zawsze lubiła towarzystwo Alexandra. Nie wybaczy sobie, jeżeli on trafi do schroniska. Wtedy po prostu stąd odejdzie i koniec. Nic więcej. Lecz teraz, nie mogła się doczekać aż pozna innych ludzi którzy również posiadają nadprzyrodzone zdolności. To naprawdę jest coś niezwykłego... Nie będzie łatwo, lecz wierzyła w to że sobie poradzi w nowym życiu.

Tommy chciał sprostować, że ma na myśli obecne plany, ale na szczęście kobieta tak czy siak odpowiedziała na jego pytanie poprawnie. Szczególną uwagę zwrócił też na określenie ich "młodymi nadludźmi". Ciekawe. Brzmi trochę dziwnie, ale za to zwrot robi wrażenie... Choć Speed nie był jeszcze pewien czy bardziej w pozytywnym, czy w negatywnym sensie.
Drugą rzeczą na którą Tommy zwrócił uwagę było to, że kobieta mówiąc o innych młodych osobach ze specjalnymi umiejętnościami zabrzmiała tak, jakby owa grupa była wyjątkowo liczna. Czyżby faktycznie było tak wielu kandydatów na miejsce takie jak to, które dostał teraz on sam? To była dopiero nietypowa myśl. Przeciętny obywatel NY nie zastanawia się raczej ilu nastolatków biegających po ulicach może umieć latać, czytać w myślach innym, albo coś w tym stylu. Fakt, poziom obecności nietypowych osobistości w dzisiejszym świecie powoli przestawał mieścić się w ogólnych normach, ale mimo wszystko to wciąż było zaskakujące.
Do uszu białowłosego chłopaka dotarł dźwięk nadjeżdżającego samochodu sekundę przed tym jak kobieta skończyła mówić. Spojrzał w tamtym kierunku by ujrzeć wjeżdżający samochód. Doprawdy, przydałoby im się kupić coś ciekawszego, no naprawdę.
- Nauczy nas strzelać albo jakiegoś stylu walki? - zagadnął Emily w odpowiedzi na jej uwagę o blondynce, nie spuszczając jednak wzroku z osób wychodzących z samochodu. A było na co patrzeć. No dobrze, może niekoniecznie pod czysto wizualnym względem, Speed ani nie gustował w nieznajomych agentkach, ani w...
Tommy zamrugał zdziwiony na widok dziewczyny wychodzącej z auta. Czy to czasem nie była ta dziewczyna z małym niedźwiedziem na smyczy, rzucający się na nieznajomych? A ona co tu robi? Chłopak może i brał pod uwagę zbieg okoliczności, ale... aż taki? Przynajmniej teraz nie było tu tej bestii. Chyba, że schowali zwierzaka w bagażniku.
Kolejną osobą był młody, raczej przeciętnie wyglądający chłopak. Tego, na szczęście, wcześniej w życiu nie widział. Gdyby dzień wcześniej spotkał go gdzieś w sklepie, albo lepiej, okradł lub coś w tym stylu, to dopiero byłby cyrk na kółkach.
- To teraz jeszcze na kogoś czekamy, czy na razie to tyle? - zwrócił się do Emily, katem oka zauważając też ciekawe spojrzenie rówieśnika rzucane w jego stronę. Raczej nic nowego. Już wcześniej przyzwyczaił się do ciekawego wzroku przechodniów. Nawet kilka panien pytało go o farbę do włosów. Nieco ugodziło go to w jego męską dumę, ale zawsze był to jakiś tam początek rozmowy, prawda?

Białowłosy skinął tylko głową Emily. No, to resztę pewnie zobaczy lub dowie się tak czy inaczej w najbliższym czasie.
Zerknął znowu na parę nastolatków i towarzyszącą im kobietę. W przeciwieństwie do takiego chłopaka, Tommy nie odczuwał żadnej potrzeby kontaktowania się z kimś z zewnątrz. Raz - nie miał i tak za bardzo z kim. Dwa - cały swój aktualny miał przy sobie w tych oto dwóch barażach, aktualnie spokojnie spoczywających sobie na jego ramieniu. Faktem było to, że sam chętnie będzie wychodził na zewnątrz raz na jakiś czas, przebiegnie się do miasta czy coś. Skoro jednak zaoferowali mu dach nad głową - zerknął na budynek - całkiem ładny dach nad głową, czemu miałby z niego nie korzystać? W pewnym sensie miał więc przewagę, czysto teoretyczną oczywiście, nad jeszcze nieznajomym brązowowłosym koleżką. Żadnych wcześniej ustalonych planów, zobowiązań. Nic tylko iść do przodu! W końcu życie jest za krótkie aby iść powoli.
Tommy z zaciekawieniem obserwował jak druga agentka podchodzi do nich razem z jego "nowymi kolegami". Owe zaciekawienie wzrosło jeszcze bardziej na widok tej szalonej wymiany uścisków i ciepłych słów miedzy dwiema agentkami. Przechylił nieznacznie głowę. Ciekawe, czy wszyscy pracownicy tej organizacji są tak wylewni? Nie ma co, jeśli stosunki miedzy agentami tak wyglądały, to muszą mieć tam strasznie nudno. Czyżby jakieś małe współzawodnictwo w pracy? To by było ciekawe. Szczególnie, że obie panie były niczego sobie, jakby spojrzeć na to z tej strony.
- No, to co? Gdzie, który pokój mogę zarezerwować dla siebie i od kiedy zaczynamy zajęcia? - zapytał stając obok agentek, wciąż spoglądając na nie z niekrytą ciekawością. Miał tylko nadzieję, że Emily nie będzie mieć mu za złe takiego toku rozumowania. Przynajmniej o ile jeszcze miała włączone to coś, co pozwalało jej czytać myśli innych.
- A poza tym jeszcze jakieś coś teraz powinniśmy wiedzieć? Historia budynku, nie wchodzić do zakazanego lasu albo pokoju na trzecim piętrze? No i fajnie byłoby się móc potem rozejrzeć.

Odpowiedź agentki była oschła, ale Chris nie poczuł się jakoś specjalnie urażony. Podążył za swoją opiekunką, a kiedy ta witała się z niejaką Andler on również zatrzymał się i stanął za nią.
Zdawkowe powitanie obu kobiet nie umknęło jego uwadze. W każdej administracji, czy to rządowej, wojskowej, czy korporacyjnej zawsze istnieje rywalizacja. Nawet u tajniaków, albo... terrorystów. Wrócił myślami do swojego pytania. Miał nadzieję, że to oni przywiozą mu jego rzeczy, a do matki zadzwoni. Nie chciał patrzeć jej w twarz, kiedy będzie tłumaczył jej dlaczego się wyprowadza, nawet nie chciał jej okłamywać. Na szczęście jego matka była jedyną osobą, która wiedziała o jego nocnych eskapadach i podwójnej tożsamości. No i jeszcze szkoła. Będzie musiał nadrabiać, choć nie sprawi mu to zbyt wielkich problemów - w końcu był zdolnym dzieciakiem.
Przemyślenia przerwał mu głos chłopaka. Zadał kilka trafnych pytań, do których nie trzeba było nic dodawać.
- Dobre pytanie. - skomentował krótko i zrobił krok do przodu równając się z agentkiami.

Kiedy usłyszała o swoim psie, westchnęła z ulgą. Niedługo zobaczy swojego ukochanego psa Aleksandra. Lecz... nie chce wracać do domu. Obawiała się najgorszego, w końcu trochę jej tam nie było. Jednakże, nie myślała o tamtych dniach, są jedynie przeszłością. Naprawdę, to tylko przeszłość. Aż przeszłość... Wtedy nie mogła nigdzie znaleźć swego miejsca, póki żył jej brat było wszystko dobrze. Lecz praktycznie wiedziała że rodzicom bardziej zależało na nim, a nie na niej. Inaczej by szukali, a tu nic. Ani policja nie legitymowała... Czyli jedynie o niej zapomnieli. Otrząsnęła się jednak. Nie chciała aby pomyśleli ze ona pochodzi z jakiejś patologicznej rodziny, czy coś takiego. żyje się tu i teraz.

Na słowa o ośrodku, do którego ma, lub mają się niedługo przeprowadzać, bo jak mniemała dotyczyło to ich wszystkich, Kate lekko zmarszczyła brwi. Wciąż nie była do końca pewna o co chodzi. Jasne, mogła się domyślać w dużej mierze. W końcu chyba niecodziennie helikopter podlatuje do dwójki niezwykłych nastolatków i niej, zaraz po tym jak zaatakowało ich dziwne kosmiczne coś. Nie była jedynie pewna co do swojego stanowiska w tym wszystkim, bo jakby nie patrzeć nie posiadała żadnych nadzwyczajnych bonusów. Być może po prostu znalazła się w nieodpowiednim miejscu, w nieodpowiednim czasie. Kto wie? Jednak już podjęła decyzję i nie miała zamiaru się wycofać, czy wysiąść z pojazdu. Hej, niecodziennie lata się helikopterem. Nawet z nadzianym ojczulkiem. W najgorszym wypadku wyrzucą ją gdzieś i już na spokojnie dostanie się do domu. To nie wielki problem.
Z drugiej strony na myśl jej przyszedł Hawkeye. Była to jednak dość nikła myśl, która szybko jej umknęła jedynie pozostawiając po sobie słabe echo.
Przez część drogi starała się w jakimś stopniu pomóc mężczyźnie zająć się ranną kobietą, jednak zaprzestała gdy poczuła, że już więcej nie zrobi, a może nawet bardziej zaszkodzi.
Zerknęła w stronę ciemnowłosego chłopaka, tego od magii. Cóż... skoro i tak, jest szansa, że spędzą ze sobą trochę więcej czasu... Przysunęła się do niego, po czym lekko nachyliła.
- Czym właściwie jest ten... S.H.I.E.L.D? - Szepnęła mu do ucha, tak aby mężczyzna jakoś specjalnie ich nie usłyszał. Hałas helikoptera i tak w jakimś stopniu za pewne ich zagłuszał, ale lepiej być ostrożnym. Spojrzała na Wicanna, unosząc lekko brew. Chyba nie ma co się dziwić, że interesowało ją, kto się nimi zainteresował i kto ich wywozi gdzieś za miasto. A jak się okazało ten tutaj, jakieś informacje posiadał. Jej za to nie świtało kompletnie nic. Zbyt wiele się dziwactw działo w Nowym Jorku by każdym zaprzątać sobie głowę. Kto, gdzie, z kim i po co. Można by oszaleć od nadmiaru informacji, dlatego lepiej zająć się własnym życiem, ot co.
- A tak swoją drogą, jestem Kate. - Uśmiechnęła się delikatnie, spoglądając za okno maszyny. Wszystko wskazywało na to, że znaleźli się już spory kawałek za Wielkim Jabłkiem, i chyba zbliżał się czas lądowania.
Gdy drzwi helikoptera otworzyły się, dziewczyna odczekała chwilę, aż wysiądzie chłopak po czym sama wyskoczyła na zewnątrz. Pierwszym co jej się rzuciło w oczy, było kilkoro innych dzieciaków stojących niedaleko. No proszę, kolejna dawka wyjątkowo uzdolnionej młodzieży? Robiło się coraz ciekawiej.
Założyła ręce na piersi i przesunęła wzrokiem po wszystkich zebranych tutaj osobach. Nie była pewna co ma o tym wszystkim sądzić. No tak słowo ośrodek, czyli miało być ich tutaj więcej niż troje, mimo wszystko w jej głowie powstał mały mętlik, więc liczyła, że wszystko szybko się wyjaśni. Westchnęła, czekając na to co będzie dalej.

Teddy na szczęście nie miał problemów z lotem. Nawet się nie zmęczył, próbując lecieć za helikopterem, ale nie na tyle blisko, żeby zostać zdmuchniętym czy coś. Jego wzrok na szczęście się poprawił i Teddy nie odczuwał już żadnych skutków jego tymczasowej utraty. Wylądował dość blisko helikoptera, chowając skrzydła w plecach, ale nie zmieniając całej reszty swojego wyglądu. I na razie nie miał zamiaru, bo naprawdę nie wiedział, czy powinien, czy nie. Podszedł do tych, którzy wyszli już z helikoptera i rozejrzał się po całej reszcie.

-- Nie wiem, czego się spodziewałem, ale chyba nie tego -- powiedział, chłonąć wzrokiem wszystko, co widział. -- Sądziłem, że SHIELD będą mimo wszystko bardziej... w ukryciu. I chyba nie my jedni dostaliśmy... zaproszenie -- dodał, widząc jeszcze paru nastolatków nieco dalej. Zacisnął dłonie w pięść, po czym je rozluźnił.

Chris zupełnie zgubił wątek poprzedniej rozmowy kiedy tylko zobaczył helikopter. Skoro mieli kasę na te nowoczesne, wojskowe cacuszko to byli to albo rządowi tajniacy, albo poważni terroryści. W rodzaju Hydry na przykład. Przyjrzał się bliżej maszynie, kiedy ta się zbliżała. Chociaż nie, to nie Hydra. Ci frajerzy pewnie machnęliby go na zielono i dali emblemacik, żeby wszyscy mogli ich rozpoznać.
Śmigłowiec zawisł nad parkingiem wzbijając chmurę kurzu i targając fryzury zebranych. Powell zasunął kurtkę czując na sobie powiewy chłodnego wiatru. Chwilę później helikopter ciężko wylądował, a ze środka wyszło kilka osób. Najpierw ze środka wyskoczyło kilku agentów w czarnych kombinezonach. Wynieśli na noszach jakąś kobietę i gdzieś pobiegli, tuż po nich wysiadł czarnowłosy chłopak. Brew Chrisa powędrowała do góry. Nie wygląda na specjalnie ogarniętego, raczej na pierdołę. Kandydatura tego chłopaka wydała mu się dość dziwna, ale charakter i pierwsze wrażenie to nie to samo co ponadnaturalne zdolności dlatego Powell wstrzymał się jeszcze z ostateczną oceną tej osoby. Po nim z wnętrza wyskoczyła dziewczyna. Wysoka, czarne włosy, całkiem ładna twarz i figura. Przekrzywił lekko głowę spoglądając na nią w tym samym momencie rozsuwając trochę kurtkę. Ten członek drużyny wydał mu się bardziej obiecujący. Uśmiechnął się do siebie głupkowato i odwrócił wzrok.
W tym samym momencie na parkingu wylądował zielony, wysoki dzieciak. Zielony. Ze skrzydłami i blond grzywą. Dryblas zaraz potem schował skrzydła i rzucił jakiś komentarz, z którego Chris usłyszał tylko "S.H.I.E.L.D" i "w ukryciu". Powell odetchnął z ulgą. Jego doświadczenia z Tarczą nie były takie złe i pomimo że kiedyś próbowali "upolować" Darkhawka to nie miał im za złe, bo rozumiał podejście: każdy środek jest dobry, żeby bronić cywilów. Albo przynajmniej interesu państwa.
Jego wątpliwości zostały rozwiane na dobre, kiedy wsłuchał się w rozprawę agentki która przedstawiła się jako Paula Harris. Wszystko już rozumiał, nie miał żadnych wątpliwości. I całe szczęście, bo paranoja zaczynała go już dobijać. Tak samo jak sterczenie tutaj.
- Czy sterczenie na parkingu to część szkolenia? Jeżeli nie to chętnie usłyszałbym więcej szczegółów wewnątrz. - w głosie chłopaka słychać było zniecierpliwienie przyprawione kroplą bezczelności.

- Alexandrze, spokój! Siad! - zawołała dziewczyna do swojego psa, który kiedy ją ledwo ujrzał z radości zwariował. Skakał, piszczał, zachowywał się jak mały szczeniak. Na pierwszą chwilę wydawało się to naprawdę zabawne, lecz zaraz przestało. Kiedy pies ujrzał nieznajomych mu ludzi zaczął szczekać, lecz jak ujrzał tego blondyna i o mało nie skoczył. Zaczął warczeć na niego, dziewczyna z trudem go trzymała na smyczy.
- Przestań. - syknęła ostrym głosem w stronę psa, który pisnął ze strachu i przestał. Na króciutką chwilę jej głos był inny, lecz to było przelotne wrażenie. Jednakże, zgadzała się z tym że chciała usłyszeć jeszcze więcej o tej organizacji.

Dotarł i ich kolega. Cały, zdrowy i nadal zielony. Na kolejną wzmiankę o tajemniczym, przynajmniej dla niej, S.H.I.E.L.D'zie, Kate już w żaden sposób nie zareagowała. Po prostu przysłuchała się tej krótkiej wymianie zdań, w duchu przyznając mężczyźnie nieco racji. Czasem najtrudniej dostrzec to, co mamy tuż pod nosem. Wraz z pozostałymi zbliżyła się do drugiej grupki osób, trojga nastolatków i dwóch kobiet. Cóż, cokolwiek planowali, teraz już była pewna, że stawiali na świeżą krew. Jakby nie patrzeć zgromadzili tu osoby w zbliżonym do siebie wieku.
Słysząc słowa o nadwyżce, dziewczyna skrzyżowała ręce na piersi i lekko uniosła brew. Jakoś specjalnie nie prosiła się o wywiezienia poza miasto. Przynajmniej nie sądziła w pierwszej chwili, że takie coś nastąpi. Zerknęła jedynie na Billy'ego, sprawdzając jak on zareaguje na bycie "zbędnym", a może wręcz "przeszkadzającym". Przez chwilę przyglądała się blondynce z nieodgadnionym wyrazem twarzy, gdy w końcu odwrócić wzrok, mniej więcej w momencie gdy Ivan przemówił. Jego sposób... bycia, mimo wszystko bardziej odpowiadał dziewczynie. Był, hm, ciekawszy? Z pewnością mniej sztywny. Raczej nie zachęci się grupki nastolatków do współpracy poprzez rygorystyczne zasady i robienie wszystkiego pod linijkę, prawda?
Pozwoliła sobie zignorować rozmowę samych agentów, skupiając się już na wywodzie blondynki. Projekt, nauka tego czego w przyszłości możemy potrzebować i ochrona cywili. Powoli wszystko się układało w całość, jednak sama Kate wciąż w tym wszystkim nie widziała swojego udziału. I chyba nie tylko ona, zważając na to ciepłe powitanie ze strony Pauli. Zakładała, że wszystkie te dzieciaki mają jakieś super moce, lub znają się na czymś lepiej niż większość ludzi. Geniusze i te sprawy... Zważając na to, że nie słyszało się specjalnie o ludziach z nadprzyrodzonymi zdolnościami, czy gadżetami, pomijając znane wszystkim twarze Mścicieli, pannę Bishop z lekka zaciekawiło skąd wynaleźli tych nastolatków. Mimo wieku, chyba żadne z nich jakoś specjalnie nie szalało ze swoimi umiejętnościami... Z resztą, kto wie. Ona sama nie posiadała mocy, co jak sądziła, zauważono. Jednak z drugiej strony tego ciemnowłosego chłopaka chyba też nie podejrzewano o czary. A nawet jeśli, nie uznano ich za specjalnie przydatne. A szkoda. Pewnego dnia mogłyby im uratować tyłek.
Mimo wszystko nie zamierzała kwestionować swojej obecności tutaj. Jeżeli odeślą ją z kwitkiem, trudno, płakać nie będzie. Chociaż wydawało się to kiepską opcją, zważając na to, iż chcieli pozostać w ukryciu, a dziewczyna już usłyszała i zobaczyła więcej niż powinna. Z resztą... zobaczymy jak to będzie.
Teraz przyjrzała się uważniej pozostałym dzieciakom. Pierwszy - białowłosy chłopak, całkiem przystojny i do złudzenia przypominający Billy'ego. Przynajmniej według jej własnej opinii. Może to zwykły omam, czy coś. Drugi - nie wyróżniał się niczym szczególnym, znaczy jeżeli chodzi o wygląd. Żadnych, dajmy na to, niebieski włosów czy więcej sztucznych dziur w ciele niż prawdziwych. I w sumie, spodobał jej się. Trzecia - jakaś blond panna. Tyle mogła o niej powiedzieć, bo jakiekolwiek jej dalsze rozważania przerwało nagłe pojawienie się psa. Dopiero w tym momencie dotarła do niej obecność nowego samochodu.
Spojrzała w tamtą stronę, nieznacznie marszcząc brwi, gdy dojrzała klatkę z dość sporym futrzakiem. Powstrzymała się od jakiegokolwiek komentarza, póki co grzecznie czekając na rozwój akcji. Kto wie jak długo zagrzeje tu miejsce.
Słysząc komentarz brązowowłosego chłopaka, Kate posłała mu delikatny uśmiech. Ta lekka bezczelność wydała jej się jakiś sposób atrakcyjna. Może głównie dlatego, że agentka Harris nie wywarła na niej pozytywnego wrażenia.

Tommy skinął głową na słowa Emily. Wzmianka o nadajnikach jakoś nieszczególnie przypadła mu do gustu, ale tym najwyżej zajmie się potem. Fakt, możliwość komunikowania się z innymi była całkiem przydatna i brzmiała sensownie, jednak jakoś nie wierzył, że tylko na tym skończy się ich działanie. Hej. Sama nazwa „nadajnik” brzmiała nieprzyjemnie i wiązała się z namierzaniem położenia innej osoby, prawda? A to wcale nie było już takie optymistyczne. Co jak co, ale swobodę poruszania się bez odgórnej kontroli sobie cenił. Nie uśmiechało mu się wiedzieć, że gdzieś tam siedzi sobie gruby facet z pudełkiem pączków i obserwuje jego czerwony, migający punkcik poruszający się na ekranie GPS’a sprawdzając, czy nie oddali się za daleko od bazy.
Ale pomijając (póki co) nadajniki...
Tommy wcisnął ręce do kieszeni kurtki, obserwując lądujący śmigłowiec, a potem wychodzących z niego ludzi. Zdziwiła go lekko postać na noszach, co podkreśliło lekkie zmarszczenie brwi. Szybko jednak jego uwagę zajęła spora, zielona postać ze skrzydłami, a także kolejni przyszli członkowie tej… grupy. Chyba, przyszli członkowie, ale skoro wyglądali na jego rówieśników, tak z góry mógł sobie założyć.
Zielony stworek schował skrzydła, co dodatkowo przyciągnęło uwagę Speeda. Niezła umiejętność. Sądząc z wcześniejszego opisu agentki, to pewnie był ten zmiennokształtny. Ciekawe, czy cały czas będzie zielony, tylko zmienia kształty? Ha, a on czasem narzekał na białe włosy… Chyba jednak woli ich kolor od zielonej skóry. Jak tu wyjść na zewnątrz, kiedy mylą cię z chodzącą reklamą filmów sci-fi?
Drugą osobą była całkiem ładna, ciemnowłosa dziewczyna. Tommy przechylił lekko głowę. Tu, na szczęście, na pierwszy rzut oka nie było widać żadnych widocznych deformacji ciała. Nawet jeśli posiadała jakieś umiejętności, które mogłyby zmienić jej ciało w jakiś sposób, przynajmniej nie było tego widać na pierwszy rzut oka. Raczej pozytywna cecha.
No i trzecia postać…
…i przy tej trzeciej postaci Speed zaciął się na chwilę, odruchowo unosząc brwi. Niby jeszcze ciemnogłowy chłopak stał zbyt daleko aby mu się dokładniej przyjrzeć, ale już teraz w dziwny sposób jego buźka wydawała się Tommy’emu znajoma. Cholera. Jeśli to jeden z jego „jednorazowych pracodawców”, czytać, nieuważnych kolesi, którym zwinął portfel, to miał przerąbane. O ile ten go pamięta. O ile w ogóle Tommy coś mu ukradł, bo wciąż jeszcze nie był tego taki pewien.
Ostatecznie, póki nic większego się nie wydarzy, jasnowłosy postanowił ignorować  przybysza – przynajmniej dopóki sobie nie przypomni dlaczego ten mu się jakoś dziwnie kojarzy. Albo on nie przypomni sobie, że będąc przy pewnym białowłosym kolesiu, w magiczny sposób zniknął jego portfel.
Przy okazji, w chwili obecnej Speed zdecydowanie mógł z całą pewnością stwierdzić, że nie przepadał za panią Herris... Harris… za tą sztywną agentką, która przybyła razem z drugą grupką ludzi. Na pierwszy rzut oka – tym człowieka planującego w swoim kalendarzyku szczegółowo całe życie, spisującego rozkład dnia łącznie z wyjściami do łazienki oraz pilnie trzymającego się wszystkich zasad. Krótko mówiąc – strasznie nudna i zwykle irytująca osoba, starająca się wyglądać na całkowicie poważną, z głęboko ukrytą i tłumioną w sobie tęsknotą do odrobiny szaleństwa. Do tego uwaga o „nadwyżce” tylko potwierdziła jego teorię. Ilość pokoi jej się nie będzie zgadzać, czy jak?
Za to mężczyzna, który nie przejął się jej uwagą, zdecydowanie sobie zapunktował. Może to będzie ten ich dodatkowy trener o którym wspomniała Emily.
Słysząc wypowiedź kolegi obok, Tommy musiał się z nim zgodzić. Tym bardziej, że sam stał tutaj dłużej.
No. A potem pozostali podeszli bliżej i Speed doszedł do wniosku, że tu chyba jednak nie chodzi o portfel. Bo jednak gdyby okradł kogoś, kto jest do niego tak podobny, to chyba by zauważył.
- Okej... ktoś mi wyjaśni o co tu chodzi? Może być i w środku, ale chyba się zaczynam tu gubić - odezwał się, wskazując na swojego klona w innym ubraniu i kolorze włosów. Dobrze, że nie jest czarny, bo jeszcze by powiedzieli, że to jego negatyw.

Lot był nadzwyczaj spokojny jak dla człowieka pająka, więc nie odczuwał żadnych dziwnych wstrząsów żołądka, choć w sumie nigdy ich nie miał... Nim się obejrzał już znaleźli się poza miastem nad jakimś lasem i nagle, gdy maszyna zaczęła obniżać lot... Nadzwyczajny kompleks pojawił się na jego oczach.
"Czyżby używali maskowania? Ale jak?"
Nie zastanawiał się nad tym długo, bo już wylądowali i nadeszła pora na wyjście.
- Agentko Harris, muszę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczony... Mam nadzieję, że na terenie ośrodka znajdzie się jakieś centrum wypoczynkowe? Basen, czy jacuzzi... - niby brzmiało jak drobny żarcik, jednak miał nadzieję na pozytywną odpowiedź. Po ciężkiej walce, która mimo zwiększonej odporności i wytrzymałości męczy mięśnie, najlepiej wziąć właśnie taką kąpiel.
- A teraz skoro już pani zaproponowała, to wejdźmy i możemy brać się do roboty. - po czym, co było trochę niewiarygodne, zdjął maskę, która ukrywała jego twarz. Zrobił to dla tego, że i tak musiałby to zrobić,a zresztą maska była nadzwyczaj upierdliwa na dłuższą chwilę - No... Powietrze. - po tych słowach uśmiechnął się, co obe przedstawicielki płci pięknej mogły zobaczyć.

Widząc twierdzącą odpowiedź agentki, jego oczy zaświeciły się. Czuł dużo zabawy w tym miejscu, więc trzeba było tylko poznać ludzi, z którymi miał zacząć pracować.
Azure została wezwana na misję? Pozazdrościć... Nie ważne jaka ona by nie była, ale jednak on miał najpierw zwiedzić teren, a potem dopiero trening... Musiał załatwić to jak najszybciej! Skinął dziewczynie na pożegnanie, by następnie skierować swój wzrok na agentkę.
- Cóż... Zło nie śpi, dlatego dobro musi czuwać... - po tych prostych słowach ruszył za kobietą w stronę budynku, by odkryć co go czeka.

###

z/t

Przy lesie w pewnym momencie zjawił się Eli Bradley, dzierżąc w swych dłoniach kilka gwiazdek. Akurat zeskakując z niskiego drzewka postanowił w powietrzu wyrzucić je, aby zobaczyć czy akurat wbiją się w drzewo. Trzy z pięciu wbiło się, dwie ominęły drzewo i utkwiły w ziemi.
- Psia krew, muszę jeszcze trochę poćwiczyć. - Powiedział cicho Patriot, wyciągając je wszystkie i chowając w specjalnym przedziałku w kaburach.
Rozciągając swoje ciało, Eli zdjął ze swojej głowy maskę, chowając ją w spodniach kostiumu. Był w końcu na swoim terenie, a to sprawiało, że czuł się lepiej, bezpieczniej.