Budynek główny rezydencji - część mieszkalna

W tej części budynku mieści się część mieszkalna przeznaczona dla gości oraz dla samego pana domu. Każdy z pokoi jest wyposażony w łazienkę oraz to co zamieszczone na obrazku. Wszystkie pokoje są praktycznie identyczne, a jedyne co się zmienia to numerek nad drzwiami. W końcu jakoś trzeba je rozpoznać nie? A i każdy pokój ma też dzwonek, którym wzywa się służbę, gdyby coś było potrzebne.

Po wylądowaniu Antharas niezwłocznie zawołał służbę. Podróż była zaprawdę interesująca i pełna wrażeń. Do tej pory Jack skakał mu w głowie jak nakręcony co chwilę powtarzając "widziałeś to?" "ale to było zajebiste!". Łowca tam walczył o przetrwanie podczas lotu i mimo swojego futra, które teraz już odpadało czuł zimno podczas lotu. Najbardziej zmroziła mu burza krew w żyłach, a potem moment jak został podrzucony i jakiś czas leciał w powietrzu, aby zostać złapanym przez smoka. Podczas samego lądowania jednak czuł, że nadchodzi jego kres, ale gadzina dała radę zamortyzować upadek i teraz ledwo żyła. Nie ma co, łowca musi coś szybko zrobić bo gad mu wykituje. Całą sytuację mógł widzieć ktoś ze służby, a co ważniejsze słyszeć dźwięk gada który wbił się w kafelki i je zdewastował. Z domu wychyliła się jedna z pokojówek ubrana w tradycyjny uniform. Miała brązowe długie włosy spięte w zgrabny kok. Oczy były koloru niebieskiego, a na zgrabnym nosie miała okulary. Miała tak mniej więcej z 25 lat. Dosyć młoda dziewczyna, której rodzina służy tutaj od pokoleń. Rodzina Swann rzecz jasna.
Antharas: Elizabeth! Szykuj pokój gościnny, dużo wody oraz weź ze sobą Sebastiana i kilku chłopców, żeby zestawili jakieś większe łóżko. Migiem! - krzyknął do niej. Sebastian był jego lokajem, który był też jednocześnie ojcem pokojówki. Miał także 3 synów, którzy dopiero się szkolili na ogrodników, ale mieli już po 16 lat. Była to wielodzietna rodzina, ale dosyć solidna i pracowita. No i przede wszystkim uczciwa, gdyż wypełniali swoje obowiązki sumiennie i nie pytali czemu Antharas obchodzi 300 urodziny. Jako jedyni wiedzieli o tym, a tajemnica była przekazywana z pokolenia na pokolenie, a pan domu był dla nich szczodry i nigdy nie skąpił zapłaty lub premii świątecznej. Czasem nawet współfinansował wesela służby, ale tylko jeśli głowa domu o to poprosiła i dane pokolenie dobrze się sprawiało. W każdym razie Elizabeth pokiwała głową i pobiegła w głąb domu, zapewne po Sebastiana i chłopaków. W tym czasie na górze pewnie już był organizowany jakiś pokój, a Elizabeth opowiadała o tym, że pan sprowadził do domu smoka. No cóż, będą mieli co opowiadać wnukom, byle żeby język im się za bardzo nie rozwiązał. Oto już zadba łowca.
Spojrzał na smoka, który był w opłakanym stanie, podszedł do niego i przyklęknął. Oddech miał niespokojny.
Antharas: Dasz radę wstać przyjacielu? - spróbował wziąć go pod ramię i podnieść. Jeśli był cięższy i nie było żadnej współpracy w tym celu po prostu w głowie zaklął: "Jack rusz dupę i mi pomóż jeśli chcesz jeszcze kiedyś polatać", po czym zyskał przypływ siły i pewnie dał radę. Jeśli natomiast obyło się bez pomocy Jack'a to wprowadził go do domu, a potem w stronę pokoi mieszkalnych. Po drodze zaczepił go Sebastian, który był dosyć szczupłym acz wysokim mężczyzną. Miał na sobie czarny strój lokaja, a zamiast okularów nosił monokl po dziadku. Był mężczyzną w wieku 60 lat, ale jeszcze wiernie służył Antharasowi, więc i on podszedł i pomógł panu w jego trudzie. Nawet jeśli stał się troszkę Ripperem. Sebastian wiele razy widział jak pan domu wymyka się po nocach pod postacią Jack'a. Wiedział jak wygląda ta potworna postać, więc się jej nie bał. Pazury mogły się wydawać groźne, ale mimo to lokaj wiedział, że pan nie skrzywdzi sługi. Gdyby miał ich zabić zrobiłby to już dawno temu, ale Jack jakoś nie palił się do zabijania własnej służby... jeszcze nie teraz. Wygląd Jack'a, który był czymś podobnym do wilkołaka z pewnego punktu widzenia. Pazury, sierść, ogon, duża masa, wypisz wymaluj wilkołak. Dobrze, że chociaż podczas całej podróży łowca nie zgubił ani miecza ani kuszy. No gorzej było z bełtami, ale to się wymieni bo niewielka strata. W trakcie całego wnoszenia smokowi mogło się rzucić w oczy, że chałupa urządzona jest dosyć... dostojnie i z pewną gracją. No i pewnym starym charakterem, nadgryzionym zębem czasu. W końcu dotarli przed pokój numer 13, gdzie czekała już Elizabeth wraz z 3 chłopcami. Nie byli zbyt wysocy, aczkolwiek nie były to krasnale. 2 z nich było blondynami jeden miał czarne włosy. Cała trójka miała w miarę opaloną cerę przez prace w ogrodzie. Lekko odskoczyli, gdy zobaczyli smoka oraz pana domu i lokaja. Elizabeth lekko się odsunęła.
Elizabeth: Pokój gotowy. Mam jeszcze coś przynieść?
Jack: Tak, ze 4 kilo mięsa z piwnicy. Wiesz tej dziczyzny co "pan domu" upolował hahahaha- mówił to zmodulowanym pod Jack'a głosem. Elizabeth musiały przejść ciarki, zwłaszcza po tym jak się do niej uśmiechnął. Oj Sebastian będzie musiał chyba dziewczę wprowadzić o co chodzi. Chłopcy zareagowali podobnie, tylko po sobie starali sie tego nie pokazać. Jack jednak czuł zapach strachu, czyli zapach który uwielbiał.
Pokój był już przygotowany. Stały w nim dwa łóżka dwuosobowe, z czego jedno było bez baldachimu bo by się nie przecisnął przez drzwi. Powoli położyli smoka na łóżku i wtedy Jack stracił władzę nad ciałem. Łóżka zaskrzypiały złowrogo, ale wytrzymały.
Antharas: Przynieś wody Sebastianie. Wieczorem wyjaśnię o co chodzi - powiedział Antharas wracając do normalnej postaci. Oprócz oczywiście długości jego włosów, które teraz sięgały troszkę za łopatki. Oprócz futra, pazurów, kłów oraz wzrostu rosły także włosy w zastraszającym tempie. Futro oraz masa jako jedyne wracały do ludzkich standardów po przemianie w człowieka.
Sebastian się ukłonił i wyszedł. Smok został z łowcą sam na sam.

Kiedy go zatachali na łóżko gad się rozłożył i... odpoczywał. Zapewne to mu będzie potrzebne. Łowca usiadł sobie na krześle i ściągnął jedną książkę z półki. Kichnął i przetarł nos. Oj chyba się szykuje przeziębienie, a potem znowu kichnął i dostrzegł, że książka była pokryta kurzem. W sumie jakoś służba omijała pokój 13, bo ponoć był nawiedzony. Kiedyś to był pokój jego świętej pamięci rodziców, ale potem z czasem żeby wyprzeć te wspomnienia po prostu go przerobił tak jak resztę pokoi.
Po kilku chwilach wrócił Sebastian z 3 butelkami wody mineralnej i szklanką. Łowca wskazał mu palcem, żeby położył to na szafce nocnej, a potem lokaj zabrał się za napalenie w kominku. Łowca wyciągnął miecz i jednym pociągnięciem ściął nadmiar włosów, a potem wrzucił je w ogień. W końcu na pustyni Jack na moment się obudził i troszkę mu urosło tych włosów. No cóż Elizabeth jak zawsze je wyrówna.
Sebastian: Sir, będę musiał o tym powiedzieć reszcie służ... - przerwał mu Antharas ruchem ręki i wyprowadził go za drzwi. Drzwi się zamknęły i pan oraz lokaj rozpoczęli swoje rozmowy.
Antharas: Sebastianie, nie powinno się przeszkadzać gościom w drzemce, zwłaszcza że podróż była długa i wyczerpująca.
Sebastian: Mogę o jedno zapytać?
Antharas: Jeśli będę mógł udzielić odpowiedzi.
Sebastian: Czy to jest smok czy...
Antharas: Tak, to jest smok, ale inny niż w bajkach które obaj słyszeliśmy jak byliśmy młodzi.
Sebastiam: Rozumiem, a jak długo gość ma zamiar zostać?
Antharas wiedział, że Sebastian może być troszkę tym przerażony, bo pod jednym dachem pojawiły się teraz 2 potwory. Jego pan oraz smok, więc mógł czuć dyskomfort spowodowany rosnącym niebezpieczeństwem.
Antharas: Gość w dom, bóg w dom Sebastianie, chyba nie sugerujesz czegoś? - spojrzał na niego podejrzliwie.
Sebastian: Oczywiście, że nie sir. Jak było na wyjeździe i czy mam przekazać Elizabeth o potrzebie przycięcia włosów?
Antharas: Tak proszę i przyrządź dobrą herbatę. Na pustyni wyschło mi gardło, a poza tym było gorąco, piasek, kaktusy. Na pamiątki jednak nie miałem czasu, bo przyleciałem z naszym gościem.
Sebastian: Aha rozumiem, rozumiem.
W tym czasie przyszła Elizabeth z dosyć dużym talerzem przykrytym kopułą ze srebra. Antharas się do niej uśmiechnął, lecz ta uciekła wzrokiem, zapewne jeszcze nadal miała w głowie obraz swojego pana, który wyglądał strasznie dla niej.
Antharas: Elizabeth zostaw to na szafce nocnej. To dla naszego gościa jak się obudzi i... nie bój się. On nie gryzie - poklepał ją po ramieniu, na dotyk się wzdrygnęła, ale weszła ostrożnie do środka. Powoli podeszła, zostawiła na drugiej szafce nocnej mięsko i wyszła tak szybko jak weszła. Elizabeth była niema i niestety nie mogła się porozumiewać poprzez mowę. Jedynie przez gesty mogła coś opowiedzieć i każdy w domu znał chociaż te podstawowe, wystarczające aby się z nią porozumieć. Dokładnie w ten sposób opowiedziała zapewne chłopcom o co chodziło. Mimo, że nie mogła mówić, to potrafiła jednak grać na pianinie i to całkiem dobrze. Chłopcy natomiast poza ogrodnictwem interesowali się piłką nożną i często zrywali się z lekcji tylko po to, żeby sobie pograć ze znajomymi. Często też szef widział jak przesiadują przed telewizorem plazmowym i oglądają jakieś rozgrywki. Antharas jednak był dobrym panem i od czasu do czasu pozwalał na to, jednak nie za często żeby nie rozpaśli się za bardzo z tym lenistwem. Sebastian natomiast opiekował się domem wraz z jego małżonką, która gdzieś wyjechała teraz. Do jakiegoś sanatorium chyba, bo miała problem z kręgosłupem, więc to miała refundowane przez pracodawcę. Sam lokaj miał też swojego wiernego czworonoga, a raczej trójnoga do towarzystwa. Był to owczarek niemiecki, który pewnego dnia zwyczajnym przypadkiem wpadł w sidła zastawione przez łowce. Niestety nogi nie udało się uratować i pies przez to jest kulawy, ale lokaj i tak bardzo był przywiązany do zwierzaka, więc pan pozwolił mu go zatrzymać pod warunkiem, że to on się nim będzie zajmował oraz że będzie mieszkał z nimi w domu służby.
Antharas: Elizabeth przekaż chłopcom, że nie mają się czego bać, ale mają jednocześnie nie narzucać się gościowi ani go nie prowokować jasne?
Dziewczyna pokiwała głową i poszła szybko w swoją stronę. Za nią poszedł lokaj, a sam pan domu oparł się o ścianę przy drzwiach i zaczął się rozgrzewać. W końcu kiedy się rozgrzał uciął sobie drzemkę. Wybudził go jednak z niej lokaj, który niosąc zastawę wydawał jakiś dźwięk. Łowca miał bardzo lekki sen, więc to wystarczyło. Wstał i skierował się z nim do pokoju 14 naprzeciwko 13. Na stoliku lokaj rozłożył herbatę i podał ją panu. Wyborna czarna herbata od razu poprawiła samopoczucie łowcy. Na tacce znajdował się też pilnik do ogarnięcia pazurów oraz do ogarnięcia kłów. Sebastian się ukłonił, a Antharas dał mu znak, że może odejść. Z pokoju obserwował wejście do 13 i popijał herbatę delektując się chwilą.

Antharas jeszcze przez jakiś czas sączył herbatę, a potem zabrał się za piłowanie kłów, a potem pazurów. Wszystko z wprawą ładnie wyrównał, bo w końcu to nie pierwszy raz kiedy musiał to robić. Potem do pokoju przyszła Elizabeth z nożyczkami i ogarnęła jego włosy przycinając je do określonej długości. Tak jak zawsze pan sobie tego życzył, jednak teraz wydawała się bardziej spięta niż zawsze. Zapewne przez to, że w pokoju naprzeciwko był dosyć nietypowy gość, jednak łowca ufał, że Sebastian wprowadził już resztę służby w tajemnice i pana domu i tajemniczego gościa. Po ścięciu włosów łowca wstał i położył dziewczynie rękę na ramieniu. Lekko się wzdrygnęła, bo w głowie nadal miała widok smoka oraz pół Jack'a.
Antharas: Dobrze się spisałaś Elizabeth. To wszystko o co chciałem poprosić, więc masz już czas wolny dla siebie, pod warunkiem że wykonałaś już wszystko o co prosił Sebastian - powiedział życzliwym tonem głosu. Elizabeth tylko skinęła głową i poszła. Mimo, że jednak odczuwała strach to mogła odczuwać także... coś w rodzaju pociągu do swojego pana?
Łowca postanowił nie wybudzać gościa, a poza tym zbliżał się wieczór powoli, więc wypadałoby odpocząć. Odwiedzi go rano, kiedy już pewnie będzie w lepszym stanie niż teraz. Wstał z fotela i skierował się do swojego pokoju, po czym wszedł do łazienki i wziął gorący prysznic. Rzeczy zostawił oczywiście na koszu na pranie, a miecz i kuszę jak zwykle położył na łóżku. Krople wody spływały po jego ciele, a wraz z nimi resztki futra, które nie zdążyły jeszcze odpaść. Czasami od tego zatykał sie odpływ i musiał go czyścić z tego powodu, ale ostatnio był czyszczony więc nie stanie się to w najbliższym czasie. Prysznic dla każdego jest miejscem głębokich przemyśleń, tak samo było w tym wypadku, tyle, że przemyślenia miały charakter dialogu.
Jack (w głowie): To co o tym myślisz? Chcesz go sobie wychować? Jak zwierzątko?
Antharas (w głowie): Kto wie, może się okazać dosyć przydatnym sojusznikiem, więc lepiej nie zatracać znajomości w jakiś głupi sposób. Wiem, że ty byś każdego zarżnął po kolei, ale ja mam inne podejście.
Jack (w głowie): Tak, tak dziadku... bo po prostu boisz się, że smok złoiłby Ci dupsko i na starość tracisz jaja.
Antharas (w głowie): Lepiej trzymać głowę nisko, niż ją stracić. Zapamiętaj to bękarcie.
Jack (w głowie): Lepiej oderwać komuś głowę niż on oderwie ją tobie hihihi
Antharas namydlił się, a potem umył włosy uważając na to, by piana nie dostała się do uszu. To nie było przyjemne uczucie, kiedy w czułych lisich uszach była woda albo piana, więc wolał nie zalewać ich.
Po jakimś czasie wyszedł i położył się do łóżka. Miecz oparł o prawą stronę łóżka, a załadowaną kuszę włożył pod poduszkę. Potem zasnął lekkim snem.
Śniło mu się to co każdego wieczora, czyli konfrontacja ze swoim alter ego. Łowca wyposażony w miecz stał naprzeciwko Jack'a uzbrojonego w pazury i siłę. Początkowo zawsze łowca przewyższał go szybkością i techniką, lecz koniec końców Jack zdobywał przewagę dzięki temu że człowiek szybciej się męczy niż taka bestia. Ilekroć Antharas odcinał bestii rękę albo nogę, one zaraz odrastały, a cała konfrontacja przypominała stracie z hydrą. Ilekroć coś było odcinane to zaraz regenerowało się. Walka jednak nigdy nie została rozstrzygnięta, bo sen się kończył w decydującej szarży kiedy obaj byli zmęczeni.
Antharas obudził się, otworzył oczy i rozejrzał się po pokoju. Sebastian jak zwykle dawał radę się zakraść do pokoju i zostawić ubrania na zmianę. Jego ulubiony czarny strój, który w klimacie jaki panował w Anglii dawał mu całkiem przyjemną ochronę przed zimnem. Oczywiście na szafce stał też półmisek ze śniadaniem, na które dzisiaj był wyborny omlet oraz świeżo wyciśnięty sok. Łowca konsumował ten posiłek z przyjemnością, a potem wstał z łóżka i poszedł się ubrać oraz ogarnąć poranną toaletę. Kiedy skończył postanowił odwiedzić swojego gościa i zobaczyć jak ten się miewa, albo czy czegoś nie potrzebuje. W końcu tego, że był złym gospodarzem nie można mu zarzucić, bo to by była plama na honorze całego rodu. Podszedł do drzwi i zapukał, zapewne trafił na ten moment, kiedy gad konsumował mięsko sądząc po odgłosach mlaskania dochodzących z pokoju. Musiał być bardzo głodny.
Antharas: To ja - zidentyfikował się i czekał na pozwolenie wejścia.

Łowca wszedł do pokoju i zobaczył siedzącego na łóżku smoka, który konsumował wcześniej dziczyznę przyniesioną przez Elizabeth. No i najwidoczniej mu smakowała sądząc po stanie opróżnienia półmiska. Zamknął za sobą drzwi i zerknął jeszcze w stronę tlącego się drewna w kominku. Przygasło, bo nikt tu chyba w nocy nie wchodził i nie dokładał. Ehh, trzeba będzie to też przykazać Sebastianowi.
Lądowanie mogło być nieprzyjemne w skutkach i nawet mimo to łowca troszkę mógł być poobijany po wczoraj, jednak chwilowa interwencja Jack'a troszkę to zminimalizowała. Zwłaszcza ilość siniaków, których pewnie miałby sporo, gdyby nie był w takiej formie jakiej był podczas lotu. Raczej bardziej martwił się o to jak ma się jego gość, bo w końcu to on amortyzował upadek i to on najbardziej ucierpiał.
Antharas: W sumie cały dzięki temu, że się wtedy przekręciłeś i zamortyzowałeś upadek. Troszkę w tym, że podczas samego upadku nie poobijałem się miał swój wkład Jack, kiedy chronił mnie przed zimnem. Swoją drogą dzięki, że ochroniłeś mnie przed spotkaniem z kostką przed rezydencją - usiadł na krześle.
Podróż była nieprzyjemna w momentach, kiedy łowca czuł zagrożenia. Przede wszystkim w momencie kiedy smok go podrzucił oraz w momencie upadku, jednak poza tym było całkiem przyjemnie. Prawie jak lot trzecią klasą.
Antharas szybko połączył fakty, że może chodzić raczej o nie różnicę w zapachu poszczególnych osób, a raczej różnicę w rasie postaci wydzielających zapach.
Antharas: Tak, to była obsługa mojej rezydencji. Nic dziwnego, że czujesz inne zapachy od nich i ode mnie, w końcu do końca człowiekiem nie jestem. No wiesz, ludzie na ogół są troszkę inni niż ja. Jakby to... - zaczął zbierać myśli i próbował sobie przypomnieć co kapturnik o tym mówił (tak, to fajne określenie nawet na mistrza). Mówił coś o klątwie i o magicznym lisie, który może dożyć do 2000 lat oraz może mieć całkiem sporo siły. Z grubsza poniekąd był podobny do wilkołaka, ale jednocześnie inny, a klątwa zapewne została rzucona na kogoś z rodziny, dlatego on się zmieniał a jego ojciec lub matka nie.
Antharas: Powiedzmy, że to zasługa pewnej klątwy że pojawił się Jack. Z grubsza przez to zdarza mi się czasem zmienić w... lisiego potwora, stąd ogon i uszy oraz szpony pojawiające się od czasu do czasu. Swoją drogą służba wie o tym co się ze mną dzieje, znaczy do pewnego momentu wiedział tylko lokaj, ale ze względu na wczoraj musiał wprowadzić też resztę w tą tajemnicę - szybko uspokoił smoka - nie martw się, służą mojej rodzinie od pokoleń i są wierni. Nie pójdzie to nigdzie dalej, a co do klątwy to próbuję opanować od dłuższego czasu moc Jack'a, jednak z miernym skutkiem. Jego trzeba do tego przekonać w odpowiedni sposób
W tym czasie do drzwi zapukał ktoś jeszcze, tym razem lekko.
Antharas: Wejść - powiedział gospodarz, w końcu był u siebie poniekąd a skoro to nie była krępująca sytuacja to pewnie można było służbę dopuścić do tego, żeby przerwała tą chwilę.
Do pokoju weszła Elizabeth z tacą porannego śniadania, z grubsza takiego jakie miał Antharas, czyli jakiś omlet plus świeżo wyciśnięty sok. Naczynia oczywiście były piękno zdobioną porcelaną o niebieskich wzorach. Porcelana miała swoje lata i była dosyć cenna.
Antharas: O Elizabeth jak miło. Postaw to na szafce i przekaż Sebastianowi, że przyrządził bardzo dobry omlet. Możesz się też przywitać z naszym gościem, bo w końcu pewnie zostanie u nas dłużej.
Dziewczyna zdjęła butelki wody z szafki, a potem postawiła na niej tacę. Następnie ukłoniła się dostojnie i spojrzała na smoka, jednak nie wydobyła z siebie ani słowa. Z racji tego, że obok był właściciel rezydencji czuła się troszkę bezpieczniej, ale nadal odczuwała pewien strach przed gadem. W sumie jakby się przyjrzeć to dziewczyna do brzydkich nie należała. Smukła figura, młoda twarz, piękna oprawa błękitnych oczu, czysta cera oraz zadbane brązowe włosy. Gdyby miała inny strój to pewnie nie dałoby się połapać, że jest ze służby.
Antharas: Musisz jej wybaczyć, że jest małomówna. Jest niema i porozumiewa się za pomocą gestów.
Wykonała w stronę Antharasa parę szybkich gestów dłońmi, które miały znaczenie "Czy będę jeszcze potrzebna, czy mogę wrócić do zajęć?". Łowca znał gesty w stopniu komunikatywnym, bo w końcu trzeba umieć się dogadać ze służbą.
Antharas: Tak, chyba wszystko czy może - zerknął na smoka - czy może czegoś potrzebujesz? Wiesz tam - wskazał na guzik przy garderobie - jest dzwonek i jak nim zadzwonisz to ktoś ze służby się pokaże.

W końcu gospodarzem był nikt inny jak 324 letni Brytyjczyk, a oni słyną z gościnności i tego, że goście mają mleko i miód pod nosem. Elizabeth czekała na dalsze polecenia i chyba zastanawiała się nad tym,  czy jest jeszcze czas na to by dyskretnie się zmyć. Mogła to przemyśleć i wysłać tutaj jednego z chłopaków, bo w końcu nie jedną przysługę jej wisieli, a sam na sam ze smokiem nie chciała zostać. Za bardzo się bała i przechodziło to jej pojmowanie, jak istoty magiczne mogą istnieć. Mimo tego, że Sebastian wczorajszej nocy wszystko jej wytłumaczył. Wytłumaczył jej temat klątwy oraz to czego dowiedział się od pana domu. Nie mogła uwierzyć w to, bo Antharas zawsze jakoś to ukrywał lub myślała, że jest po prostu ekscentryczny i lubi takie ozdoby jak sztuczny ogon czy sztuczne uszy. Tutaj jednak została zestawiona z brutalną prawdą jaką było to, że wszystko było prawdziwe i zestawiona z prawdą o tym co jej pan wieczorami czasami robił na mieście.
Antharas chwilę się zastanawiał co on robił na zakwasy i ból mięśni... Gorąca kąpiel, trening lub zwyczajnie okłady i masaż były dobrym rozwiązaniem. Jednak jeśli mięśnie były przepracowane to trzeba było dać im odpocząć.
Antharas: Jest kilka sposobów. Na zakwasy jest dobra gorąca kąpiel, okłady z gorących ręczników, masaż, albo w wypadku skrajnego przeciążenia mięśni zwyczajnie ich regeneracja, czyli odpoczynek. W Twoim wypadku sądząc po wczorajszym stanie w jakim byłeś sądzę, że to skrajne przepracowanie mięśni, czyli najlepszym wyjściem będzie wszystkiego po trochu, ale przede wszystkim odpoczynek. Każda łazienka jest wyposażona w wannę, więc z gorącą wodą i zanurzeniem się... prawie całemu nie będzie problemu.
Chwilę się zastanawiał jak skłonić Elizabeth do tego, żeby się przełamała i nie bała się dotknąć gada w celu wymasowania go. Antharas troszkę znał sztukę masażu i wiedział jak to się robi, jednak miał mniejsze wyczucie niż Elizabeth w swoich dłoniach. W końcu wpadł na jakiś pomysł. Wstał, zadzwonił dzwonkiem. Chwilę poczekał i pojawił się Sebastian.
Sebastian: Tak panie?
Antharas: Przynieś proszę stos gorących ręczników dla naszego gościa. Możesz zgarnąć z reszty pokoi gościnnych, jeśli Ci zabraknie.
Po czym lokaj się ukłonił i wyszedł po ręczniki.
Antharas: No to koncepcja jest taka, że z Elizabeth we dwójkę Cię wymasujemy bo biorąc pod uwagę to, że masz skrzydła zejdzie nam to szybciej we 2 osoby. No i przy okazji w tym stanie w jakim jesteś po wczoraj będą i tak 2 osoby potrzebne, żeby zatargać Cię do łazienki a potem wrzucić do wanny.
Kiwnął głową na Elizabeth, która poszła do łazienki i odkręciła wodę. Miała co do tego złe przeczucia, co wymyślił jej pan, jednak w pewnym sensie mu ufała bo w końcu mimo swojej tajemnicy służbie nigdy nie stała się krzywda. Smok za to mógł to odebrać troszkę inaczej, bo w końcu zazwyczaj masażysta jest jeden, a nie dwójka.

Smokowi nie za bardzo podobała się perspektywa dotykania go i wykonania masażu. Faktycznie mógł się czuć nieswojo, bo nieznane otoczenie, nieznani ludzie, a on był osłabiony. A raczej łowca tak myślał, że był osłabiony. Widok gada krzyżującego ręce na piersi przywodził mu na myśl minę obrażonego dziecka z typową gadką "nie i koniec". Na ten widok, gdyby Eliz nie była lekko przestraszona to pewnie by parsknęła śmiechem, lecz zachowała kamienną twarz co było dla niej nie lada wyczynem.
Antharas: Skoro ani Elizabeth, ani ja nie możemy tego zrobić to w takim razie masz może lepszy pomysł? Znaczy wiesz z czasem ona się do Ciebie chyba przyzwyczai.
Swoją drogą to nie służąca poszła po ręczniki, a Sebastian, ale jakoś długo się lokaj nie pojawiał, a służąca była w łazience szykując wannę.
Antharas: Co się jej dziwisz z drugiej strony? Prosta dziewczyna pracująca raczej jako gospodyni domowa, do niedawna nie mająca żadnej styczności z dziwnymi stworzeniami pokroju mnie lub Ciebie. Ze mną miała kontakt ale nie była świadoma tego czym jestem, z Tobą ma kontakt i jest tego świadoma chociażby po wyglądzie. W każdym razie wodę pewnie zaraz Ci naleje i tylko twoja kwestia czy z wanny skorzystasz czy nie.
Z łazienki wyszła Eliz i pogestykulowała przed panem. Miało to znaczyć, że kąpiel jest gotowa i czy jest coś jeszcze w czym może pomóc. Łowca pokręcił przecząco głową, a dziewczyna wyszła jeszcze raz nerwowo zerkając przez ramię, jakby Shinsen miałby ją zjeść czy coś. Przez to wpadła na Sebastiana, który jednak zdołał utrzymać ręczniki.
Sebastian: Przyniosłem ręczniki sir. Gdzie je położyć? - pytanie chyba było skierowane do Shinsena, sądząc po kontakcie wzrokowym lokaja.

Robi się nieciekawie i łowca powinien chyba powstrzymać swój język przed niektórymi stwierdzeniami. Przynajmniej smok wyglądał na osłabionego i nie stanowił zagrożenia, dzięki czemu da się przekonać służbę do niego w mniejszym lub większym stopniu. Był może troszkę zakłopotany bo pewnie nie wiedział jak się zachować na gesty dobroduszności, albo po prostu w jego kulturze mogło to być inaczej postrzegane.
Antharas: Och pardon, w sumie z mojej perspektywy wydajesz się całkiem normalny. Pomińmy to, że ja mam trochę inne standardy normalności. Przy okazji rozumiem twój punkt widzenia i... to bardzo szlachetna rola. Wiesz etykieta zawodowa to jednak dobra rzecz
Kiedy zawołał Elizabeth po prostu się zatrzymała. Taki nawyk zawodowy, że się zatrzymuje jak ktoś ją woła i po chwili załapała, że to nie jej pan a smok ją wezwał. Potem gad wyciągnął do niej rękę i oczekiwał czegoś. Służąca patrzyła chwilę na rękę, potem odwróciła wzrok ku łowcy na moment. Łowca się zaśmiał.
Antharas: Elizabeth, gdyby jemu zależało na tym, żeby komuś robić krzywdę to nie leciałby ze mną z Ameryki Północnej aż tutaj, ani nie zasłaniałby mnie przed upadkiem. Nie masz się czego bać, a poza tym do tych złych gości nie należy - wzruszył ramionami i wyciągnął z kieszeni kawałek suszonego mięska, które jak zawsze wrzucał mu do kieszeni Sebastian kiedy zostawiał ubrania.
Elizabeth przeżyła chwilę konsternacji. Niby to był jakiś logiczny argument i jej pan był zaraz obok zapewne już z gotowym planem jak unieszkodliwić gadzinę. No cóż nie siedziała w jego głowie i nie wiedziała, że łowca zwyczajnie trzeźwo myślał i wydawało się nielogicznym to, że smok miałby kogoś teraz zaatakować. Powoli wolnymi kroczkami podeszła do smoka, a w jej ruchu ciała można było wyczuć nutkę czujności, jednak kiedy znalazła się na pewnym dystansie po prostu położyła swoją dłoń na dłoni smoka.

Antharas siedział i obserwował całą sytuację mając założoną nogę na nogę. Fakt, że Elizabeth jednak posłuchała swojego pana, a nie instynktu dobrze o niej świadczył i oddanie służby właśnie zyskało sporo plusów u van Halishy. Takie oddanie, że pójdą za nim w paszczę lwa, a może zwyczajnie czuła się bezpiecznie? W końcu jego rodzina nie pozwalała swojej służbie nigdy robić krzywdy. Ilekroć ktoś na mieście zaatakował kogoś ze służby to zawsze spotykało się to z odzewem albo ojca Antharasa albo dzisiaj z nim samym. Oczywiście każdy dobry łowca ma sporo wtyk w mieście i dobrze zna swój teren. Wie jak wydobyć informacje nawet z milczącego kamienia.
Elizabeth stała tak chwilę nieruchomo, jednak widziała że smok jej jeszcze nie zjada. Powoli zaczęła się przyzwyczajać i coraz mniej dygotać. Czuła pod dłonią łuski oraz skórę smoka, nawet troszkę lepiej niż przeciętny człowiek, bo w końcu grała na pianinie, a do tego trzeba mieć czułe palce i delikatne dłonie. Nie wiedziała jednak za bardzo czego gad od niej oczekuje, jednak strach nadal był, ale powoli znikał. Spojrzała na niego pytająco, łowca ziewnął za to ospale.
Antharas: Nie taki diabeł straszny jak go malują? - rzucił i zaczął palcami przeczesywać swój ogon.

Sformułowanie "pokazałbym coś więcej" zabrzmiało na początku dwuznacznie, ale potem szła reszta zdania i chyba nie chodziło tu o to. Czyżby chciał jakoś za pomocą magii pokazać jej jak patrzy się oczami smoka? O to by było na pewno jakieś doświadczenie dla Elizabeth. No cóż, widać że w bajkach było ziarenko prawdy i smoki do pięknych dziewczyn raczej nie mają oporów.
Na prośbę o pomoc dziewczyna zareagowała w miarę naturalnie i kiwnęła na początku głową. Potem wykonała kilka gestów, których smok raczej nie mógł zrozumieć bo w końcu jaka była szansa, że znał ludzki język migowy? Łowca znał ten język i chodziło tu o coś w stylu: "Z wielką chęcią sir". Co jak co, ale nieprofesjonalności tej służbie nie można było zarzucić. W końcu od troszkę ponad 600 lat pracowali dla Halishów.
Antharas: Z wielką chęcią sir - objaśnił szybko gesty. No ale to też jakaś nauka dla smoka, bo powoli poznawał poszczególne gesty oraz ich znaczenie, co może doprowadzić do tego że w końcu normalnie da radę z nią kiedyś gadać.
To poczucie, że smok potrzebuje jej pomocy oraz jego mimika twarzy poruszyły Elizabeth, bo w gruncie rzeczy nigdy nie była osobą złą, a była raczej typem uczynnej osoby. Ze służby plasowała się na 2 miejscu pod względem sumienności w swoich obowiązkach. Pierwszy oczywiście był lokaj. Nie miała też w zwyczaju wywyższać się ponad innych, a raczej stać gdzieś na uboczu. Za to Antharas lubił Elizabeth, za tą skromność.
Antharas: Dobra, która to... - zerknął na zegarek w telefonie. Kiedy wyjął komórkę zaczęła wibrować - na moment muszę was zostawić. Elizabeth zajmij się naszym gościem - wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi. Jego asystent dzwonił, bo jak nie ma szefa w firmie to wszyscy się opierdalają i oczywiście trzeba dać reprymendę i o wszystko zapytać. Także w pokoju naprzeciwko zajął się rozmową przez telefon.
Smok został sam na sam w pokoju ze służącą, która najwyraźniej czekała na jakieś polecenie albo coś takiego. Jednak strach był u niej coraz mniejszy, a na ustach zagościł nieśmiały uśmiech. Może to ze względu na to, że pan powierza jej tak odpowiedzialne zadanie, w którym lepiej sprawiłby się Sebastian?

Gdyby mowa migowa była rodzajem magii to pewnie sporo ludzi by ją znało. Zwłaszcza Ci z ośrodków dla niepełnosprawnych, gdyż to wchodziło w skład ich kompetencji.
Może bestia nie wydawała się służącej, aż taka straszna po pierwszym spotkaniu twarzą w twarz ze swoim lękiem? Nie czarujmy się ludzkość jest tego typu stworzeniami, które boją się nieznanego, więc to była jak najbardziej naturalna reakcja. Jednak instynkt w tym momencie został pokonany przez osobowość dziewczyny. Otóż, była typem człowieka, który nikomu nie wadził a jedynie pomagał. Nawet muchy by w życiu nie skrzywdziła, a jeśli się ktoś narzucał to starała się jak najbardziej asertywnie odmówić. Oczywiście w jeszcze bardzo grzeczny sposób.
Propozycja smoka została przyjęta do wiadomości, po czym służąca pomogła mu dojść do łazienki. Wzięła go pod ramię tak, żeby faktycznie działała jak punkt równowagi i zaprowadziła go do łazienki, w której stała wanna z hydromasażem. W każdym pokoju była taka zainstalowana, a są one z reguły dosyć duże. Tłumaczyło to dlaczego łóżka są dwuosobowe, bo to po prostu były pokoje przystosowane do dwóch osób. Często jeśli bywali tutaj goście w sprawach służbowych to najczęściej były to pary osób, więc trzeba to było jakoś rozplanować.
Pomogła mu się wdrapać do wanny, w której woda jeszcze była ciepła. Smok złapał chwilę konsternacji,
A łowca w tym czasie nadal walczył z biurokracją oraz tym, że w firmie ma połowę ludzi niekompetentnych. Nie ma go jeden dzień i tu wszystko się wali. Dział prototypów nie testował nowych sprzętów, bo rzekomo nie dostali pozwolenia na poligon. Transport leżał i kwiczał bo kierowcy stwierdzili, że się upiją pod nieobecność szefa. Sekretarki siedziały na stronkach kobiecych, zamiast pracować. Oj krew łowcę zalewała, oj tak. Widział to Jack, który miał z tego ubaw nieziemski i co chwilę sugerował zrobienie jakiejś masakry.
Służąca natomiast na chwilę odeszła lecz po ilości kroków można zgadywać, że stoi w okolicy drzwi. Zdjęła ręcznik z suszarki i położyła go przed wanną, a potem wyszła w poszukiwaniu większego ręcznika.

Elizabeth jakiś czas szukała większego ręcznika, ale że wszystkie były wymiarowe, to zwyczajnie wzięła ze sobą 3 duże ręczniki. Założyła, że na taką powierzchnię to może wystarczyć.
W tym czasie łowca kipiał gniewem z powodu nadmiaru biurokracji i niekompetentnych pracowników. Leciały bluzgi oraz stanowiska, które niedługo jak zawsze były zapełniane przez nowe bardziej wykwalifikowane osoby. Gospodarzem może był dobrym, ale dla pracowników firmowych którzy się opierdzielali nie miał litości. Zwłaszcza jeśli dane osoby robiły to nagminnie. W ciągu 10 minut rozmowy robotę straciło 5 osób, które "pracowały" tam kilka miesięcy. No cóż dostaną wypłatę zawartą w kontrakcie, a potem pożegnają się z posadą na koniec miesiąca. Krzątał się chwilę w zamyśleniu po pokoju. Co tu robić żeby ich zmotywować do pracy? Dać coś na kształt pracownika miesiąca? Nie, to będzie dobre na krótką metę, bo i tak najwięcej robił jego asystent. Chociaż... może jakby dla przykładu dać jakąś nagrodę i wyróżnienie za ciężką pracę? Może coś im zatrybi w głowie? No dobra, dajmy szansę. Wykręcił jeszcze raz numer do asystenta.
Antharas: Anuluj zwolnienia i ustalcie z zarządem ile możemy przeznaczyć na nagrody dla najlepszych pracowników roku - rozłączył się, bo asystent nie był głupi i wiedział co należy dalej robić, a po głosie szefa wywnioskował, że lepiej go nie denerwować.
Łowca odetchnął ciężko i przez uchylone drzwi widział Elizabeth idącą z ręcznikami do 13. No czyli gada zaprowadziła do wanny. Dobrze, w końcu gość powinien się tutaj czuć jak najlepiej. Zdjął buty i rozłożył się na łóżku w pokoju, aby przejść do stanu drzemki.
Jack (w głowie): No taką dzieweczkę bym schrupał sam, a potem powiesił jak firankę - oblizał się w głowie Jack.
Antharas (w głowie): Nawet o tym nie myśl, bo dostaniesz końską dawkę środków uspokajających i się skończy zabawa.
To też był jakiś sposób na Jack'a. Środki uspokajające. Duuużo środków uspokajających, które zmniejszają agresję i chęć do robienia czegokolwiek.
Wróćmy jednak do łazienki. Elizabeth wróciła z ręcznikami. Wróciła akurat w momencie, gdy rozmyślał nad czymś. Czekała, aż gadzina będzie chciała wyjść z wanny, a wtedy poda mu ręcznik i pomoże w tym. Widziała jednak dziwną nutę zmartwienia w jego mimice. Podeszła i wykonała jakieś gesty, które pewnie osoba znająca język migowy przetłumaczyłaby na "Wszystko w porządku?", po czym spojrzała na niego pytająco, ale w końcu zdecydowała sie wykonać jakiś ruch i pogłaskała go po głowie tak jak się głaszcze kogoś gdy się kogoś uspokaja.

Eliz pomogła mu wyjść z wanny i nawet pomogła z wytarciem skrzydeł ręcznikiem. W końcu po zabiegach w łazience Shinsen udał się ze służącą z powrotem do pokoju.
Służąca sięgnęła po tacę ze śniadaniem i siadła obok smoka. Podała mu ją, jednak patrząc po szponach to miałby problem z nożem i widelcem, więc postanowiła mu to pokroić i zwyczajnie go nakarmić, bo w końcu wyglądał na osłabionego. Zawsze jak ktoś był chory w domu to Elizabeth siedziała z tą osobą. Każdy kiedyś chorował, no może oprócz pana domu, który był już zahartowany. Najczęściej zdarzało się ogrodnikom zachorować, a z racji tego że to jej bracia to im poświęcała najwięcej uwagi. W końcu była ich starszą siostrą, która potrafiła mimo swojej łagodnej natury skarcić ich za głupotę lub przewinienie. Oczywiście, aby zaraz potem dać radę jak unikać podobnych problemów w przyszłości.
Łowca natomiast podczas drzemki miał ten sen co zawsze, gdzie był sam na sam oko w oko z bestią, która zamordowała jego rodzinę. Zawsze był w tej samej pozycji, czyli przygnieciony przez drzwi i czekający na swoją śmierć, która nigdy nie nadchodziła. Zawsze go zastanawiało gdzie się podziało ciało nauczyciela oraz kim tak naprawdę był zakapturzony? Skąd umiał tyle i wiedział jak rozpoznać klątwę i ją obnażyć przed przeklętym? Co było nie tak i kiedyś na pewno do tej sprawy wróci.