Wesołe miasteczko

Zaprowadziła dziewczynę do sklepiku z kolorowymi koszulkami.
-Luka? Ładnie!- Rozejrzała się dokładnie po pomieszczeniu, ale na pierwszy rzut oka tam nic nie było. Dopiero po chwili zauważyła na podłodze jakieś proste klapki z kotkami i innymi słodkimi zwierzątkami. Spojrzała na stopy dziewczyny i wybrała prawdopodobnie dobry numer.
-Chodź. Usiądź tutaj i przymierz te.- Podała Luce różowe klapki z motywem myszek w sukienkach, bo dziewczyna była cicha jak myszka. Kiedy Luka ubierała buty, Kalia wyszła na moment na zewnątrz. Ciekawe czy ktoś jej szukał? Czy bała się bez powodu? Koreanka liczyła, że nic się nie stanie. Jej ostatnia walka z siłami ponadludzkimi była na moście i to wcale nie było zabawne. Przy takim czymś można naprawdę zginąć, a Kalia nie wybierała się na drugą stronę z najbliższym czasie. Chociaż ostatnio miała ochotę pobawić się trochę swoimi mocami bez obawy, że ktoś ją zauważy i nie powiedziane, iż musiało to być bardzo legalne. Uśmiechnęła się delikatnie do siebie i wróciła do sklepu.
-Jak tam? Pasuje?- Spytała.

Nim weszła do środka sklepu, cofnęła się. Co ona robi? Oni nie zajmuje się bezdomnymi dziećmi. Coś było nie tak. To zachowanie nie było dla niej normalne. Rozejrzała się przerażona po tłumie ludzi bawiącym się na terenie wesołego miasteczka. Miała coraz szybszy oddech jakby była czymś naprawdę przerażona, chociaż sama nie była pewna czego miała się bać. Nie pamiętała. Zacisnęła dłonie na dżinsowym materiale jej spodenek, bo czuła jak trzęsą się jej ręce. Nie wiedziała co miała teraz zrobić, całkiem już zapomniała o dziewczynie z rogami, którą zostawiła w sklepie. Czuła się jak paranoik, który z jakiś nieracjonalnych powodów odczuwa niesamowity strach. Zagryzła mocno dolną wargę aż do krwi i zrobiła dwa sztywne kroki przed siebie. Pochyliła głowę tak, aby czarne włosy zasłoniły jej przerażoną twarz i ruszyła przed siebie stopniowo szybszym i szybszym krokiem. Czym bardziej się oddalała, tym bardziej zostawała wchłonięta w coraz to gęstszy tłum dorosłych i dzieci. Chciała uciec, ale nie wiedziała gdzie i przed czym. Nie wiedziała czego się bała, nie mogła sobie przypomnieć. Kiedy tłum nie pozwalał jej przejść, dziewczyna nie chciała czekać, aż się przesunie. Telekinezą dosyć gwałtownie pchnęła ludzi, jakoś nie zauważali, że Kalia używa mocą, gdyż byli zbyt zajęci zabawą. W momencie, gdy opuściła wesołe miasteczko, zaczęła biec ile sił w nogach, aż zniknęła z oczu wszystkim w pobliskiej okolicy.

z/t