Metro

First topic message reminder :


Sieć metra Nowego Jorku pozwala na stosunkowo szybkie dotarcie w różne miejsca. Tunele oznaczone są czytelnie, więc ciężko byłoby się w nich zgubić, poza tym zwykle pełno w nich ludzi - nie tylko podróżujących, ale i na przykład zatrzymujących się w nich bezdomnych.

- Się wie - skwitował po słowach Lebiediewy, pewniejszym krokiem chowając się w korytarzu, dzięki któremu miał dotrzeć do przejścia do kanałów.
Clinton skupił się następnie na tym, ażeby prędkim, lecz uważnym, krokiem dotrzeć do tego... włazu, jak się już okazało. Chwilę to trwało, ale dzięki agentce mógł spodziewać się, kiedy szukać dokładniej, więc też to uczynił! Mężczyzna zerknął przez ramię i w międzyczasie schował telefon w bezpiecznym miejscu, ażeby ten nie wypadł; zadbał też o to by wyciszyć, żeby nie było niespodzianek (ehe), przewiesił jeszcze łuk tak, by móc szybko po niego sięgnąć w odpowiednim momencie.
Gdy miał już wolne ręce, skupił się na jego otworzeniu. Spodziewał się, że może mu to zająć, ale przez dobrą chwilę był zdziwiony, że pewna blokada wymagała więcej siły niż początkowo zakładał. Podobnie jak wielozadaniowości, takiej wielo-wielo, że aż unosić i przekręcać trzeba było. Co jakiś czas wsłuchiwał się w odgłosy z głównego korytarza, aby sprawdzić czy te się zbliżają. Niemniej, nie przerywał działania z włazem, odsuwając go na tyle, by samemu móc swobodnie się przecisnąć przez niego.
Jeszcze zanim nieproszone towarzystwo zbliżało się do odnogi, w której znajdywał się Clint, a przynajmniej mężczyzna odniósł takie wrażenie, że trochę im brakowało do tego, łucznik zszedł do tuneli kanalizacyjnych, unosząc właz, by przymknąć za sobą przejście i przekręcić ostrożnie, dość cicho. Miał też zamiar kontynuować wędrówkę, już o poziom niżej, samemu mając nadzieję, że będzie miał kontakt z Lebiediewą.

/zt, do tuneli

Ostrożnie więc ruszył przed siebie. Starał się omijać sieci, nie dotykać ich i nie płoszyć pająków. Zarówno dlatego, że nie chciał ich rozgniewać, ale też dlatego, że skoro go nie atakowały i nie miały zamiaru skrzywdzić, to on nie widział żadnego powodu do tego, aby krzywdzić je, bądź też niszczyć im ich dom. A nawet przez moment poczuł żal, że jednak któregoś z tych facetów nie przymusił do zostania w pajęczynie aż pająki by się nim do końca zajęły i miały wyżerkę, co z kolei było spowodowane tym, że czuł swoistego rodzaju wdzięczność za to, że te słodkie stworzonka go nie atakowały.

Tak czy psiak szedł do przodu. Jeśli po ominięciu tych pajęczyn zobaczy, że dalej nie ma nic ciekawego, to zwyczajnie się wróci. Oczywiście najpierw sprawdzi te nieruchome, większe kształty. A po ich sprawdzeniu i ewentualnie jakiejś reakcji, będzie kierował się dalej, aż skończy mu się możliwość poruszania się w tamtym kierunku, albo też nic dalej fajnego nie będzie.

Idąc cały czas do przodu, Grant usłyszał jedynie zza pleców jęk swojego "podopiecznego". Westchnął ciężko i dosyć głośno, po czym odwrócił się o sto osiemdziesiąt stopni w stronę hałasu. Spojrzał zimnym wzrokiem na towarzysza, który najwyraźniej nie radził sobie z durnym, dużym pająkiem, który wydawał się nad wyraz zręczny i szybki.
Mężczyzna w głębi duszy myślał, że zabrał ze sobą jak najbardziej wyszkolonych i ogarniętych najemników, jednakże najwyraźniej się mylił. Zacisnął więc wargi, a następnie je nieco oblizał i przekręcił oczami, bo aż żal mu było na to patrzeć. Zastanawiał się co ma począć. Z jednej strony chciał go tak zostawić, żeby pajęczak do końca się z nim rozprawił, natomiast z drugiej... był mu potrzebny. Nie mógł sobie pozwolić na słabeuszy w Hydrze, ale też im więcej agentów - tym lepiej.
Ward zagryzł wargę, podchodząc do zaatakowanego. Przystanął z nogi na nogę, po czym wymierzył pistolet.
- To się właśnie dzieje z niedorobionymi delikwentami... - Pociągnął za spust, zabijając oślepionego. Z kolei szybkim ruchem wymierzył w stronę ośmionożnego przyjaciela i wystrzelił znowu. Tym razem była to seria trzech strzałów. Tak na wszelki wypadek.
Filch bez żadnej wątpliwość liczył sobie precyzję oraz rzetelność swoich współpracowników, bo w końcu taka organizacja jak Hydra nie mogła sobie pozwolić na to, aby w jej składzie znajdowali się tacy kretyni. Agent bardzo dokładnie sprawdzał chętnych i robił im testy, upewniając się, że będą wierni sprawie oraz, że nie zawiodą podczas akcji jak ten teraz. Cóż.. jesteś słaby, więc giń.
Grant spojrzał na zdezorientowanych najemników. Lubił wzbudzać respekt, no i postrach. Zapewne wszyscy z nich obawiali się o swoje życie, jednak dokładnie wiedzieli na co tak naprawdę się piszą. Tym bardziej, że Dan nie słynął z opinii tego najbardziej przyjaznego, który podskakuje na paluszkach z koszyczkiem, wysypując z niego kwiaty, a nawet i same płatki.
Kontynuując, mężczyzna zabrał ze sobą najważniejsze przedmioty zabitego, musząc jeszcze wcześniej obrócić martwe ciało na drugą stronę, aby dostać się do plecaka. Kiedy zapakował wszystko do swojego bagażu - ruszył ponownie przed siebie, tam gdzie wcześniej się kierował.
Nie odezwał się już ani słowem, po prostu szedł, oświetlając sobie drogę. Miał w sumie gdzieś co aktualnie szeptała sobie reszta do ucha - o ile w ogóle się na to odważyła. Zwracał jedynie uwagę na to czy budzi lęk wśród nich.
Ward w czasie piechoty przyuważył szybki błysk jakiegoś światełka przy lewej ścianie. Przynajmniej tak mu się zdawało. Mimo to - w dalszym ciągu poruszał się przed siebie, aż do momentu, w którym dotarli do "prawie" rozwidlenia. Decyzja była niby prosta, bo w końcu tylko dwie opcje. Ostateczny wyrok zapadł w sumie bez trudu. Grant stwierdził, że jeśli nie miał wcześniej omamy to może coś z tego będzie i skręcili w lewo, nie marnując więcej czasu, bo bateria w latarkach nie była nieskończona.

Odkrycie to zaskoczyło Herberta, ale skoro tu były jakieś olbrzymie pająki, to w sumie inne dziwactwa również mogły się znajdować. Poza tym zawsze istniała opcja, że rzeczy te były zniesione przez grupę bezdomnych, albo dzieciaków mających tu swoją "bazę" a ci z kolei zostali przegnani, bądź zjedzeni przez te pajęczaki.

Gdy usłyszał strzały, zatrzymał się na moment i nasłuchiwał. Dość daleko od niego, więc nie musiał się niepokoić. Był tylko ciekaw, czy ta grupka natknęła się na Hawkeya, czy jakieś pająki za nimi pognały. Obstawiał to drugie, z racji tego, że jedynym wytłumaczeniem tego, iż Łucznik nie wykazał zainteresowania gniazdem olbrzymich pająków, tą grupą i wcześniejszymi strzałami było to, że doskonale wiedział gdzie jest rzecz, której szukał. A więc nie zatrzymując się niepotrzebnie mógł iść w daną stronę i miał pewną przewagę, jeśli weźmie się pod uwagę czas jaki ci mężczyźni stracili w gnieździe. Poza tym gdyby to był on, to raczej na kilku strzałach by się nie skończyło. Więc zapewne pająki. Żal mu było tych zwierzaczków, ale mówi się trudno.

Szybko więc wrócił do tych przedmiotów. Sprawdzał kurz, jak dużo go było, czy był gdzieś starty i czy to były ślady odnóży, czy raczej rąk i stóp. Sprawdzał, czy na nich też są pajęczyny, parę razy spojrzał na sufit również go oglądając. Wszedł do każdej z odnóg patrząc co tam było, czy gdzieś było więcej śladów, pająków, rzeczy, mniej kurzu na nich.

Mężczyzna nie zwrócił jakoś szczególnej uwagi na to czy pajęczak dalej zipie, czy może już nie. Po prostu zabrał to co wcześniej podarował martwemu delikwentowi i obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni, aby kontynuować "wycieczkę" po lekko opustoszałych tunelach metra.
Cała grupa poruszała się w miarę równym krokiem dokładnie się rozglądając. Z początku nie widzieli nic ciekawego, a tym bardziej nadzwyczajnego... przez co agent miał coraz większe wątpliwości dotyczące tego czy kierują się w dobrym kierunku.
Nie mieli nieskończonej ilości czasu, więc też nie zatrzymywali się z byle jakiego powodu. Dodatkowo - poruszali w dość szybkim tempie, ale również nie za szybkim, aby nie marnować niepotrzebnie siły, która była niezmiernie potrzebna do złapania tego czegoś.
Minęło już parę dłuższych chwil, a towarzysze w dalszym ciągu nie odezwali się ani słowem od incydentu z zamordowaniem jednego z nich. Czy bali się go? Może. Jednakże będąc ogarniętymi agentami - nie musieli niczego się obawiać.

Dopiero w pewnym momencie, kiedy pewien z członków Hydry potknął się o klapę w podłodze... w końcu coś z siebie wykrztusili.
Po usłyszeniu informacji o znalezisku, Ward zwrócił się gwałtownie w jego kierunku.
W sumie to niby nic nadzwyczajnego, bo w końcu można takie coś spotkać w wielu miejscach... nawet w metrach. Jednakże znowu trzeba było się zastanawiać nad tym - którędy teraz? Zejść w dół czy w dalszym ciągu iść korytarzem?
Filch przystanął z nogi na nogę i podrapał się po głowie. Z jednej strony uważał, że schodzenie to dobry pomysł, natomiast z drugiej, że nic tam nie znajdą.
Najprawdopodobniej najlepszym rozwiązaniem byłoby zagranie w papier, kamień, nożyce... ale mężczyzna postanowił to sobie darować i najzwyczajniej w świecie zrobił sobie wyliczankę w myślach.
Nie minęło parę sekund, a Grant miał już odpowiedź.
- Przesuńcie ten właz. - Kiwnął lekko głową do dwóch gostków, którzy bez dłuższego zastanawiania się zrobili to co trzeba.
Ward zszedł drugi, zaraz po Frank'u. Dopiero w następnej kolejności reszta.

[z/t]

Rozglądał się po tych korytarzach patrząc czy coś ciekawego tutaj znajdzie. Albo czy też trafi na jakiś trop. W międzyczasie, jeśli jakiś większy pająk się kręcił koło niego, to go delikatnie pomiział po grzbiecie. Urocze stworzonka..

Tylko to całe gniazdo było dziwne. Natknął się na kolejne blokady, przez które te pająki, nawet te najmniejsze, nie byłyby wstanie przejść. Czemu więc one tu były? Jak się dostały? I co najważniejsze, czym się żywiły? Przecież nic tu nie było wstanie wejść. Te kamienie blokowały każde przejście a osad, jakim były połączone, nie pozwalał nawet na przeciśnięcie się czegoś pomiędzy nimi. Aż z ciekawości obejrzał kilka pająków w miarę z bliska, czy poza samym wzrostem nie wyglądają jakoś dziwnie.

Znalazł też tę klapę w podłodze. Tyle że same pająki by jej raczej nie otworzyły. A skoro jednak tu żyły to by oznaczało, że ktoś je dokarmia? Dziwna teoria, ale nie mógł wymyślić nic ciekawszego, ani logiczniejszego. Tak czy psiak ostrożnie otworzył klapę. Telekinezą, stojąc z ładnych parę metrów od niej. Tak na wszelki wypadek.. Potem ostrożnie do niej zajrzał i dopiero po sprawdzeniu dokąd to "przejście" prowadzi, wszedł tam, zamykając klapę za sobą.