Tunele kanalizacyjne

Sieć starszych i nowszych tuneli kanalizacyjnych biegnących pod miastem.

Clint, gdy tylko zamknął właz, zaklął siarczyście pod nosem. Niemalże od razu miał ochotę wrócić do tuneli, żeby tylko nie czuć tego smrodu. Zaraz też pomyślał, że być może gdzieś wcisnął tę maskę, którą dużo wcześniej otrzymał razem z Wasp od policjanta zanim zeszli do metra. Odrobinę by mu to pomogło. Po chwili też przyszła chęć na zwymiotowanie, ale odetchnął porządnie (i pożałował), schodząc prędko po tej drabince. Z gracją, jaką miał... no cóż, od zawsze!
Zerknął w lewo, zerknął w prawo. Ciemno z jednej, ciemno z drugiej. I śmierdziało. Okropnie i paskudnie. Jak dobrze, że cholewy butów były wysokie i nie myślał o czymś wygodniejszym. Jak dobrze, że po bokach były drobne przejścia. Nie musiał się babrać, a póki co (ba, w ogóle) nie miał zamiaru. Nie zmieniało to jednak faktu, że Clint - podpierając się lekko ręką o ścianę, by mieć jakieś podparcie - skierował się w lewo, krocząc na tyle ostrożnie, aby nie ześlizgnąć do ścieków, ale w miarę prędko. Zasada ręki przy ścianie (niby prawej, ale w tym przypadku - po prostu ręki przy ścianie), więc można było czuć się bezpiecznie. Względnie.
Barton zmarszczył brwi, kiedy usłyszał hałas w komunikatorze. Przynajmniej to wydawało się najbardziej prawdopodobne.
-Lebiediewa? Co się stało tam u nich? Już szaleją? Trochę zwlekali - rzucił bezmyślnie albo i nie? Nie ma to znaczenia. Najważniejsze było, aby łucznik się upewnił, że łączność jest w miarę zadowalająca i że będzie mógł dotrzeć za jakiś róg czy gdzieś, by odpalenie flary nie było aż tak bardzo widoczne. Skorzystać z mapy musiał.
- Powiedz, że zaraz jest jakieś przejście to sprawdzę mapy. Mogłem w sumie zamienić się z Wasp i Ant-Manem - napomknął, obmacując ścianę z każdym krokiem.

Każdy z grupy Grant'a wchodził do włazu z latarką w ustach jak i paro sekundowym odstępem czasowym tak, aby w nim przypadkiem nie utknąć. Szczególnie, że nie byłoby to przyjemne doświadczenie ze względu na smród pochodzący z kanalizacji, który dość mocno drażnił każdemu z nich nozdrza oraz panoszącej się wszędzie wilgoci. Jedynie Ward miał jakieś tam minimalne udogodnienie w oddychaniu, dzięki materiałowej siateczce znajdującej się w masce na otworach dla nosa.
Nie minęło parę minut, a wszyscy byli już na dole, stojąc w rządku na mini chodniczkach niczym harcerzyki lub po prostu małe dzieci na zbiórce. Patrzyli na swojego kapitana, oczekując na kolejną decyzję odnoście kierunku trasy.
Nie dało się ukryć, że agent miał już po dziurki w nosie to całe decydowanie - którędy teraz? Było to dosyć drażniące, nawet jak dla Grant'a. Jeden mały błąd, a mogą nie odnaleźć tego czego szukają, albo już w ogóle nie wrócić.
- Szukanie igły w stogu siana... - A raczej symbionta w rozległych tunelach ciągnących się przez prawie cały Nowy Jork.
Mężczyzna nie zastanawiając się długo poszedł tam gdzie go nogi poniosły... czyli w lewo. Nie miał już zamiaru robić żadnych wyliczanek. Stwierdził, że najprawdopodobniej najlepszym sposobem błądzenia jest zaufanie swojej intuicji.
Poruszali się gęsiego w ostrożnym tempie. Trzech, w tym Grant, szli po jednej stronie, natomiast reszta, czyli czwórka, po drugiej. Dokładnie oświetlali sobie dróżkę, po której stąpali, żeby nieplanowanie nie wpaść w tą obrzydliwą, cuchnącą breję.

Jego mina, gdy poczuł ten zapach była w rodzaju "wtf, omg, rtv, agd".. No ale cóż.. Będzie musiał po tym wszystkim wziąć dokładny prysznic, wykąpać się a potem, dla pewności, wziąć dokładny prysznic wylewając na siebie całą buteleczkę żelu do mycia. Skoro jednak tu zaszedł to nie miał zamiaru się wycofać. Ciekawość w końcu była silniejsza.

Wziął w dłoń lewitującą dotąd obok niego latarkę i zaczął się rozglądać. Gdzie jest, co jest w ogóle w tym miejscu, czy jest jakieś oświetlenie, ile ma możliwości poruszania się. Poza tym ślady.. Pająki nie miały możliwości opuszczać pomieszczenia w którym były, ani łapać żadnego jedzenia. Jedyną opcją był właśnie ten właz. To oznaczało, że albo one, przy użyciu jakiś magicznych chyba mocy, albo też ktoś inny z tego włazu korzystał co jakiś czas. Dlatego szukał jakichkolwiek śladów. Może gdzieś jakieś zadrapania były, ślady krwi, bądź innych płynów. Może jakieś szczątki zwierząt, czy ludzi. A może w pyle i kurzu na podłodze, ścianach, czy suficie widać było jakieś odciski po odnóżach, czy innych koniczynach. Cokolwiek co by powiedziało gdzie iść.

Faktycznie, jeśli ktoś miałby spojrzeć z boku, to widziałby starania Clintona, ażeby ten zaraz nie znalazł się w ściekach. Póki co, wolał być czysty i pachnący. Tym bardziej, że jeszcze to i owo było do załatwienia.
- Na pewno jest to lepsze niż łażenie po kanałach, ale i tak... chyba za dobrze się bawią, by działać spokojnie, huh - mruknął Barton, w żadnym wypadku nie przerywając kobiecie. W ogóle. Zresztą, dziwnie się ją teraz słuchało, aczkolwiek liczył się fakt, iż dało się ją zrozumieć. I swoją drogą, głowił się przez ułamek sekundy nad tym, że dawno nie widział Taskmastera.
Na wspomnienie o rurach znajdujących się po prawej stronie kanału - łucznik niemalże od razu zerknął w tamtą stronę, zastanawiając się, jak przekroczyć te ścieki, nie chcąc w nich wylądować. Miał jeden pomysł, ba - nawet dwa, jednakże postanowił jeszcze kawałek przejść. Chwila czasu na zadecydowanie.
- Póki co, to mi wystarczy do szczęścia... - z ostatnimi słowami Clint mówił ciszej, gdy w tym samym momencie do jego uszu doszedł dość znajomy odgłos. Niemalże sprzed paru minut, kiedy sam zasuwał właz do tunelu, zamykając za sobą przejście. Oczywiście, szczęście nie trzymało się jego osoby na tyle, by dać mu chwilę samemu i swobodnego łażenia. O ile swobodnym łażeniem można by było nazwać spacerowanie po wąskiej ścieżce przy woni pomyj... W każdym razie mężczyzna spojrzał przez ramię, dostrzegając nie jedno, a parę świateł. - Tym bardziej, że najwidoczniej mam towarzystwo z góry i nie wybrali oni drugiego końca tunelu - oświadczył po chwili, z nutą niezadowolenia w głosie.
Hawkeye sięgnął po łuk i strzałę - akurat jedną z wymyślnymi dodatkami. W tym przypadku z o tyle wygodnym zakończeniem, dzięki któremu będzie mógł przedostać się na drugą stronę ścieków - do rur - nie będąc tym samym zmuszonym do tego, aby przepływać lub cokolwiek. Linka była mocna, ażeby móc nią zrobić krzywdę czy, co liczyło się w tym momencie, udźwignęła ciężar Bartona. Mężczyzna naciągnął cięciwę i wymierzył łukiem ku górze, jednakże po skosie. Tak, by przy przekroczeniu ścieków znaleźć się o parę metrów dalej, aby zaoszczędzić sobie rozmowy z towarzystwem i pierwszy sprawdzić, gdzie trafi. Zwłaszcza że ciągłe wypytywanie Lebiediewy też mogło być nieprzyjemne dla kobiety. Nie znaczy to jednak, że to rozumiał. W końcu Clint zawsze miał ciekawe rzeczy do opowiedzenia i przyjemny ton głosu!
Wracając, Najbardziej Spostrzegawczy Mściciel Mścicieli wyprostował palce, przewieszając łuk i pewniej chwycił koniec linki, której początek utkwił w suficie. Następnie miał zamiar odbić się od podłoża, by nad taflą płynnego brudu, wylądować tuż przy rurach. Na te postanowił się wspiąć, jeśli obyłoby się bezproblemowo szarpnięcie i zaciągnięcie linką tak, by albo wylądowała w jego ręce albo w wodzie (chociaż wolałby w ręce, zawsze się przyda).
Dalej - podróżowanie po rurach, by znaleźć jakieś pomieszczenie, inny tunel, w którym na moment będzie mógł pozwolić sobie na zerknięcie w mapy.

Żadnych śladów, nic co by świadczyło o tym, że ktoś się tutaj poruszał. Chłopak przez to zgłupiał jeszcze bardziej. Jakoś te pająki musiały się przecież żywić a to była jedyna droga ku temu. Cóż.. Nic mądrego nie wymyśli, więc jedyne co mógł zrobić, to iść dalej. Najpierw ruszył w tę stronę, w którą mógł bez babrania się w ściekach się poruszać. A gdy przeszedł spory kawałek i nadal nie znalazł kompletnie nic co by wskazywało na to, że ktoś się jednak tu kręci, albo też droga była zablokowana, to wrócił i przy pomocy telekinezy przelewitował nad zbiornikiem, aby sprawdzić czy cokolwiek interesującego jest po drugiej stronie.

Lebiediewa wcale mu nie przeszkadzała. To, że ktoś tam sobie z tyłu szedł i coś mogło się czaić pod taflą ścieków nie uniemożliwiało przecież sympatycznej rozmowy, na jaką potrafił zdobyć się Clinton. Natasha nie zawsze była rozgadana, bo w końcu to ona wtedy myślała nad tym, jak sprawić, by oboje nie skończyli tak jak skończył prawie Clint. Prawie.
Radość z dobrej myśli zaraz - dokładnie chwilę po tym jak zajarzył, że cegły się kruszą - znikała, zastępując cicho, ale dla kobiety w komunikatorze słyszalnego:
- To nie wygląda dobrze - wtedy też łucznik wylądował o własnych nogach, rozchlapując breję i mocząc buty. Jak dobrze, że to było wysokie obuwie. Jak źle, że spodnie były ochlapane, a woń, która przypomniała o sobie w tym momencie spowodowała, że Barton zaczął przeklinać. - Ciesz się, cholera, że tego nie czujesz. Absolutnie nie chciałabyś tego czuć. W ogóle, nic a nic, wcale, naprawdę. Następnym razem jak ktoś powie, że mu się nudzi to od razu odpadam z misji, weźcie kogoś innego - warknął pod nosem rozeźlony nie faktem chwilowej klęski, a tym, że konsekwencją był smród. Smród, który nie miał zamiaru zelżeć. A szkoda.  
Naprędce Clint postanowił wykruszyć resztę cegieł, w które wczepiona była strzała z linką, aby mógł ją użyć ponownie. Zaklął raz jeszcze i zaraz wskoczył do tej rury. O nie, nie miał zamiaru na czworaka się przemieszczać, bo już wtedy zszedłby z tego świata. Nie ma nic podlejszego od tego, by Mściciel zginął w ściekach od smrodu. Samo to brzmi absurdalnie. Tak więc lekko podbiciami dłoni się oparł i kucnąwszy - w ten sposób zaczął się przemieszczać.
Nicość, niby przerażająca, ale na tyle była zachęcająca, że mężczyzna szedł dalej. Niby miał wybór, aby się wycofać, ale nie widział sensu, by to zrobić. Chciał się upewnić przy samym końcu rury czy podłoże tak samo jest do wysokości kolan, czy niższe albo musi się wspiąć, więc wziął czystą (bez dodatków) strzałę i przechylił się, aby sprawdzić grotem jak to się prezentuje. Gdyby okazało się, że wysokość podłoża czy przejście jest podobne jak po tej stronie od kanałów, z której wszedł - Barton pewnie zeskoczył i postanowił odpalić racę, żeby mieć w końcu trochę tego światła. O ile miał szansę coś takiego zrobić.

Czyli Herbi na razie miał "romantyczną" wycieczkę po kanałach. Szedł przed siebie poszukując w sumie już czegokolwiek, co by mogło być ciekawe. Klął cicho w myślach, że nie ma pojęcia po co ta grupka avengersów, oraz ci kolejni faceci się tu zjawili, bo może by wtedy z grubsza wiedział, na co zwracać uwagę. I tak sobie szedł dopóki nie zobaczył kolejnego pajączka. Biedak, samotny, z dala od swojej rodzinki.

- Hej Maleńki.. Co Ty tu robisz? - Powiedział, oczywiście nie oczekując żadnej odpowiedzi. Fakt, że on tutaj był potwierdzał teorię, że ktoś musiał otwierać ten właz. No bo przecież jak inaczej by się wydostał, nie mając praktycznie żadnego innego sposobu..? Chyba że należał do jakiejś innej grupy, ale tak de facto to ile grup dziwnych i nienaturalnych dla tego miejsca stworzeń by się miało w tym samym czasie pojawić? W dodatku istnieć nie wykrytych. Ten pajączek był jego jedynym śladem. Więc dalsze poczynania chłopaka były zależne właśnie od tego co ten pająk robił. Jeśli szedł w stronę włazu, czyli próbował dostać się z powrotem do "domu", Herbi szedł za nim i mu ten właz otworzył, zamykając jak tylko pająk wrócił do gniazda. A następnie ruszył w kierunku, z którego pająk przyszedł. Coś musiało spowodować, że stworzonko tam się znalazło. Jeśli jednak pająk szedł w inną, niż znajdowało się jego gniazdo, stronę, chłopak ruszył za nim, chcąc sprawdzić dokąd stworzenie zmierza. Może idzie za swoim żywicielem?

Najlepszym sposobem, przynajmniej według Grant'a, żeby sprawdzić głębokość brei - było wejście, wskoczenie lub wpadnięcie do niej. Ogólnie rzecz biorąc mężczyzna nie miał zamiaru robić tego osobiście, ale od czego ma się swoich ludzi, nieprawdaż?
Cóż, musiał zrobić to jakoś subtelnie, żeby ofiara nie chciała się potem za to zemścić, bądź co gorsza... wzniecić niepotrzebnie bunt wśród ludzi.
Przeszli więc jeszcze parę kroków w ciszy, patrząc pod nogi, aż do momentu, kiedy Ward zupełnie "przypadkiem" sprawił, że najemnik przed nim stracił chwilowo równowagę. Niestety ta chwila wystarczyła, żeby ten ześlizgnął się całkowicie z półki i wpadł prosto do cuchnącej cieczy.
Można było jedynie usłyszeć mocny plusk, a jeszcze przed nim solidny wulgaryzm.
- Oops.. - Na twarzy agenta pojawił się lekki uśmieszek, którego reszta raczej dostrzec nie mogła ze względu na panującą wokoło ciemność. Musieliby mu chyba przyświecić światłem latarki prosto w twarz, czego on na pewno by nie chciał.
- Och, Frank.. Frank.. - Filch wyciągnął rękę w jego stronę, żeby jakoś wyciągnąć faceta zatopionego po pas. Próbował robić to jakoś ostrożnie, żeby też samemu nie wpaść i nie stać zmokłym, walącym na kilometr szczurem.
Nie minęła chwila, a Frank znalazł się z powrotem na chodniku, więc wszyscy mogli już kontynuować wycieczkę po jakże pięknych i cudownych ściekach.
O dziwo w pewnym momencie dwójka mężczyzn idąca z tyłu rozpoczęła pogawędkę, jednakże Dan nie przysłuchiwał się jej jakoś bardzo, ani jej nie przerywał. Czy dobrze robił? Nie wiadomo. Ich rozmowa mogłaby w pewnym sensie zagłuszyć jakieś inne, podejrzane dźwięki pochodzące z miejsca, do którego się udają.

Clint wysłuchał w milczeniu i grzecznie słów Lebiediewy, by ostatecznie prychnąć. Z jakimś rozbawieniem, nikłym, ale zawsze, a to się przecież liczy.
- To miało mnie pocieszyć? Bo wiesz, niezbyt pocieszyło, chociaż doceniam. Przynajmniej wesoło mam - przyznał Barton z lekkością. - Oby następne wyjścia nie dotyczyły ścieków, bo nie wiem czy dam radę - mruknął po chwili, współczującym dla siebie i dla Lebiediewy, nawiązując do jej historii, tonem. Powstrzymał się od kaszlnięcia, przechodząc przez tę rurę.
Natomiast po sprawdzeniu grotem strzały, jak nisko znajduje się podłoga i skapnięciu się, że nie jest tak źle - Clint wyszedł z przejścia i wyprostował się, wciskając strzałę do kołczanu (oczywiście otarł ją o ochlapany materiał spodni). Wziął racę, odpalił i przyzwyczajając oczy do czerwonego, nieco irytującego światła. Nie zmieniało to faktu, że było ono niesamowicie pomocne. Lepsze niż jakby miał na ślepo błądzić.
Spojrzał na każdą ze ścian i środek, co wszystko nadal było w ruchu. Zerknął też ku górze, jakby to miało mu w czymś pomóc.  Rura po prawej stronie i wydobywająca się z niej woda zachęciłaby, gdyby łucznik chciał się stąd wydostać (a chciał, czuł to... jak i czuł co innego!), jednakże konieczność znalezienia symbionta przed jakimiś typkami i nastolatkiem, o którym mu się przypomniało dopiero teraz, swoje zrobiło.
- W sumie mogę się poczuć jak Tomb Raider. Nie była to jakaś szczególnie lubiana gra i chyba wiem dlaczego - mruknął zamyślony blondyn.
Nie zmieniało to faktu, że Barton ostrożnym krokiem najpierw poszedł w lewo, do domniemanego wodospadu. Zerkał co jakiś czas na podłoże, jakoby to miało zachęcić w zadecydowaniu czy warto iść tędy. Gdy zbliżał się do "wodospadu", wyciągnął rękę z trzymaną racą, na której mocniej zacisnął palce. Najpierw chciał zobaczyć jaki jest próg. Jeśli nie byłby za wysoki i nie groziłaby Clintowi błotna kąpiel w stopniu przekraczającym jego obuwie to wybierze tę bramkę. W przypadku gdyby okazało się, że próg wysoki i groźny dla jego osoby (a raczej świadomości czystości i w ogóle, w ogóle) to mężczyzna wybrałby bramkę numer dwa, czyli rurę naprzeciw tej, z której wyszedł, o.

- Och, no bez przesady! Daj człowiekowi szansę - jęknął Clinton, który - gdyby nie był zajęty ważną misją i przeprowadzałby rozmowę w cztery oczy lub więcej par - rozłożyłby ręce w dezaprobacie. - Póki co to ja mam wątpliwą przyjemność zapoznawania się z dawnymi poziomami miasta, których wielcy nieznani - a bądź pewna, że wiem, co mówię - pewnie są za cegłami lub poziom niżej. I fakt, Wdowa na pewno w stroju Lary lepiej by wyglądała, ale hej, ze mną też jest wszystko w jak najlepszym porządku - takie tłumaczenie miał Barton i wierzył w nie. - Dalej przekonywać, dać dowód? - uśmiechnął się cwanie.
Tak jak wierzył w tłumaczenie, tak samo jak powinien wierzyć w powiedzenie, że nie chwal dnia przed zachodem słońca. Pal licho, był wieczór, pal licho fakt, że powinien być bardziej skupiony na działaniu niźli rozmowie, jednakże po to był komunikator, tak? By się - szok - komunikować, ale w sprawie czego i w jaki sposób - no to już inny temat.
- Ale co do wynagrodzenia muszę się zgodzić. Trzeba do Fury'ego zagadać i się dowiedzieć. Zapas kawy to jednak za mało, a pizza? I w ogóle? - powiedział, patrząc na ten wodospad i dostrzegając, że może aż tak wysoko nie jest, ale nie wygląda to tak dobrze, jakby człowiek chciał. Raca ładnie mu rozświetlała tamten korytarz.
Zanim jednak cokolwiek zadecydował, coś go pociągnęło. Na tyle perfidnie, że Clint już się zastanawiał, co robić. Znaczy, inaczej - miał dylemat. Czy zatkać nos, choć ręce musiał mieć wolne, czy oddychać ustami, przez co będzie musiał później jamę gębową sobie wypalić, czy co zrobić? Nie zmieniało to faktu, że wywalić to się wywalił, bardziej się ubrudził. Zaklął donośnie, głośno, co Lebiediewa doskonale mogła usłyszeć.
Pomimo pecha, który był jego najlepszym przyjacielem, Barton sięgnął po łuk (którego majdan trzymał z racą zarazem) i po strzałę, by po prostu wycelować w cokolwiek, co go do siebie przyciągało. Zwykła strzała, na początek, bo może uda mu się to coś wyciągnąć nad taflę syfu, jeśli chociaż grot strzały ugodzi to coś, co go złapało. Liczył też, że go to puści i będzie mógł się podnieść, bo kąpiel błotna mu potrzebna nie była. Miał ładną cerę.
Biedny, na pewno przeleją się litry CZYSTEJ (hehe) wody i skończy z jakimiś oparzeniami. O ile się nie udusi tutaj, rzecz jasna.

- Where are you now, why did you go? What I feel now, you'll never know.. - Nucił sobie dość cicho, idąc przy okazji za pająkiem. W przeciwieństwie do innych "turystów" nie miał nic innego do roboty, nie miał pojęcia czego szuka, nie miał z kim gadać a wpływający na świat los nie mówił mu jak ma się kierować, żeby dobrze na tym wyjść, więc mógł po prostu popatrzeć dokąd ten nienaturalny pająk zmierza. I tak doszedł do jakieś sali? Albo czegoś innego. Na dole miał wodę, czy też raczej ścieki, widział dużo rur, pajęczyn. Jeśli nie chciał zawrócić, to jedyną drogą było przejście po tych rurach.

- Where are you now, why did you go? I love you so, and I should never let you go! - Nucąc dalej popatrzył przez moment, w którą stronę się teraz jego mały towarzysz z licznymi odnóżami kieruje. Potem, przypominając sobie różne opowieści o aligatorach, zarówno potworach, zmutowanych przez odpadki, jak i przyjaznych, kumplujących się z pingwinami, wziął kilka rzeczy, którymi mógł rzucić, kamieni, kawałków ściany, śmieci i zlewitował przy użyciu telekinezy na najniższą ze wszystkich rur. Stanął na niej ostrożnie, wciąż telekinezą utrzymując równowagę i to co wziął, zaczął wrzucać do ścieków. Z nudów głównie, ale w tym czasie wciąż zerkał na tego pajączka i rozglądał się za jego towarzyszami. Trwało to trochę, zanim ruszył dalej. Jeśli pająk, czy też pająki, wędrowały w jakieś konkretne miejsce, ruszył za nim/nimi. Jeśli nie, to po prostu przeniósł się do kolejnego tunelu i tam poszedł.

Czarnowłosy mężczyzna podążał wzdłuż tuneli kanalizacji wraz ze swoją ekipą, pogwizdując cicho pod nosem i oświetlając sobie jak i pozostałym chodnik przed sobą, żeby przypadkiem nie skończyć tak samo jak uprzednio nieszczęsny Frank.
Grant jak to Grant – nie miał żadnych wyrzutów sumienia, ani nic podobnego. Uważał, że jego kochany współpracownik został poświęcony w dobrej sprawie dla ich misji i wiedzą teraz mniej więcej na co mogą sobie pozwolić, gdyby miały nastąpić w niedalekiej przyszłości jakieś trudności związane z poruszaniem się przed siebie.
- Jak się czujesz, Frank? – Uśmiechnął się złośliwie. Co prawda, najemnik tego nie widział, jednakże znając już od dłuższego czasu Ward'a domyślał się, że jego szef ma właśnie w tym momencie z niego ubaw i będzie prawdopodobnie wypominał mu to zdarzenie jeszcze przez dłuższy okres czasu. O ile oboje wrócą z powrotem na powierzchnię.
- Pieprz się. Wiem, że to Twoja sprawka. – Odpowiedział z nieco rozbawionym głosem, idąc oczywiście w dalszym ciągu przed siebie.
- Skądże znowu. Jak możesz mnie oskarżać o tak niecne czyny? – Szturchnął Frank'a lekko w bok tak, żeby znowu nie wpadł do tej jakże świetnie pachnącej niczym drogie perfumy cieczy.
Jeszcze przez chwilę tak gawędzili, aż nie usłyszeli podejrzanych, nieregularnych odgłosów, dochodzących jakoś zza ściany przy której właśnie się znajdowali.
- Cisza. – Dan uniósł prawą rękę w górę, dając jednoznacznie do zrozumienia, że wszyscy mają zamilknąć.
Agent zmienił odrobinę położenie stóp na chodniczku, żeby przy badaniu ściany nie ześlizgnąć się.
- Khem, szefie. Nie żeby coś, ale... tutaj jest jakaś rura.
Grant spojrzał na Frank'a, a następnie na rurę. Cóż, wszystko wskazywało na to, że dźwięki dochodzą właśnie z tej rury i raczej wypadało do niej wleźć.
- No to zasuwaj, szczurze. – Kiwnął głową w stronę rury. – Będę tuż za Tobą, więc się nie bój.

No i właśnie zapewne odkrył osobę, odpowiedzialną za karmienie tych pajączków. Ciekawe co to było. Dla Herberta to coś i ogólnie te duże pająki były czymś na co się tutaj raczej nikt nie powinien natknąć, ale skoro Hawkeye nie zwrócił na gniazdo żadnej uwagi, tylko poszedł dalej, to najwyraźniej jednak nie było w tym nic dziwnego.

Chłopak nie bardzo wiedział co to za stworzenie może być i co ma z tym zrobić. Wyglądało jak jakiś nieudany eksperyment na Pajęczaku. Dla pewności przelewitował na twardszy grunt, tak na wszelki, jeśli doszłoby do jakiegoś starcia, na które zresztą nie miał ochoty. Te pająki były urocze, więc czemu miałby walczyć z nimi, albo ich potencjalnym opiekunem?

- Siema.. - Przywitał się ciepłym, przyjaznym tonem, sprawdzając, czy to coś rozumie ludzką mowę. Albo czy chociaż jest wstanie po tonie wyczuć, że chłopak nie jest wrogiem. Przy tej okazji spróbował wyczuć emocje stworzenia. Skoro po części przypomina humanoida, to a nóż scyzoryk się coś tam uda poczuć.

- No coś... Ty. Halo? - rzucił naprędce do słuchawki Clint, nagle ściągając brwi w zastanowieniu. Jeszcze tego brakowało, by w tak kluczowym momencie, łucznik stracił łączność z jedyną osobą, do której mógł otworzyć pysk podczas tej całej przeprawy po metrze. Ani Wasp, ani Ant-Man się nie odezwali i - jak zdążył się dowiedzieć - nawet o nic nie zagadali agentki, która im pomagała. Kontakt z nastolatkiem też nie trwał długo. - Lebiediewa? - odezwał się w lichej nadziei na odpowiedź.
Ostatecznie westchnął, pod nosem mamrocząc, jak to świetnie i jakiego to on nie ma pecha. Naprawdę? Tak źle musiało mu się trafić przy tym całym lataniu w tę i nazad? Nic, tylko zgarnąć nagrodę za wybory. Na pewno. Dobrze jednak wiedział, że to nie była jego wina, a więc - mógł komuś to wypominać.
Chociaż on miał doskonały plan. Odświeżyć się, spalić ubranie lub oddać do kilkukrotnego czyszczenia, odświeżyć się raz jeszcze, wypić kawę, odświeżyć się raz jeszcze, wypić mocniejszą kawę, znowu się odświeżyć i się wyspać. Tak, organizacja u Clinta niekiedy była doskonała, a rutyna - w tym przypadku - to chyba było marzeniem łucznika.
Wracając jednak do aktualnych zdarzeń i wydarzeń - Barton zmielił paręnaście przekleństw, za które zostałby upomniany przez Kapitana, w ustach, kiedy to coś pociągnęło nim po tej brudnej wodzie. Nie zdziwiłby się, gdyby skończył naznaczony jak dalmatyńczyk. Widok strzały zamieszczonej z pluśnięciem, prostującej i zanikającej w tym czymś, pod taflą wody - nie, nie pocieszało. Na szczęście, prawie cały komplet został u Hawka i od czasu do czasu dokładał urozmaicone pociski do łuku lub te standardowe (oczywiście poza misjami, bo tak to sfrustrowany biegał i zbierał z ofiar, jeśli można było).
Z jednej strony był pocieszony, że mgliste światło flary jednak dawało mu wgląd na... wodę, ale z drugiej zastanawiał się czy ciemność nie byłaby lepsza. Zwłaszcza że mężczyzna słyszał jakieś odosobnione kroki z oddali. Nie mógł jednak na takowe zareagować, przynajmniej od razu. Badanie dna też go nie pocieszyło. Pierwszą myślą była oczywista obrzydliwość. Drugą oczywista obrzydliwość, która trzymała go za nogę i te dwie myśli sprawiły, że odruch wymiotny był tuż za rogiem, a nie jakiś tam Frank z Hydry (pft).
Największy szczęściarz w odwrotnym rozumowaniu, musiał się zastanowić. Starał się przypomnieć sobie rozmowę z Lebiediewą i tak to było, że coś w tym czerepie błysnęło. Clinton sięgnął do kołczanu, unosząc się do pół-siadu w tym samym momencie. Jego zamiarem było sięgnięcie po jedną ze strzał sonicznych, o którą wypytywała agentka z komunikatora i po dwie tradycyjne. Pierwszą wymienioną miał zamiar wbić w ten dziki, gumowy materiał, jeśli wyłoniłby się z wody albo w którąś ze ścian nieopodal tafli. Kolejne dwie strzały - były przeznaczone dla przybyłego Franka, aby go unieruchomić i uniemożliwić mu sięgnięcia po broń czy cokolwiek, co miałoby przeszkodzić naszemu najlepszemu łucznikowi.

Krzyk Franka wcale go nie zdziwił, choć Clint znowu zaczął się zastanawiać, co to za człowiek i co on tutaj robi. Raczej nie wyglądał na Wydział Sanitarny Nowego Jorku, od którego być może Barton dostanie jakiś order? O ile w ogóle to był dobry wydział, departament czy wydział, czy cholera wie co sanitarny lub tam środowiska. Aż tak wolał nie, khem, zanurzać się w temacie, tak.
Oczywiście ogromną szkodą byłoby nie skorzystać z takiej możliwości, by nie zaatakować, więc zrobił to niemalże od razu, a zauważywszy, że jednak w tym momencie to zadziałało, Clint prawie że mentalnie klepnął się w ramię. Prawie że, bo jednak otoczenie w jakim łucznik się znajdywał, szczególnie go zniechęcało do czegokolwiek.
Nie miał też pojęcia czy powinien się cieszyć z tego, jak swobodnie strzała wbiła się w tego potwora, czy powinien zacząć się martwić tym, że plusy (dla Hawkeye'a) w tej sytuacji mogą być przeważające, niźli minusy, właściwie stając się nimi.
- Lebiediewa? - powtórzył po dłuższej chwili, jakby chcąc sprawdzić czy jakakolwiek łączność została przywrócona i będzie mógł japsko do kogoś otworzyć. Byłoby dobrze.
W momencie, gdy uścisk zelżał, Barton zapragnął podjąć się próby wyszarpnięcia nogi, ażeby odsunąć się i z dala ocenić sytuację, a następnie zadziałać. Nawet jeśliby to nie wyszło, mężczyzna spróbowałby w tym momencie ponownie wbić kolejny soniczny pocisk w ciało istoty, ażeby nie dopuścić do działania czy konkretniejszych posunięć.
Nie był pewien, co mogło być właściwym powodem, ale jeśli krzyk zwrócił uwagę i ta specjalna strzała też jakoś zadziałała to być może w tym była cała tajemnica? Zresztą, bez powodu i z czystej ciekawości Lebiediewa nie pytałaby przecież o ten rodzaj strzały, prawda? Poza tym, teraz Clint mógł sprawdzić też, czy mimo tego, że potwór znajdywał się pod taflą brudnej wody, uda mu się go wyłonić zza niej albo zmusić do tego, by to coś samo wyszło?

- No dobra.. Widzę, że straszna jest z Ciebie gaduła.. - Mruknął, gdy Stworek mu nie odpowiedział. Ciekawe, czy w ogóle nie potrafił mówić i nic nie rozumiał, rozumiał, ale nie mógł odpowiedzieć, czy też mówił w jakimś innym, klekoczącym języku. Ewentualnie rozumiał i umiał mówić, ale zwyczajnie z jakiś powodów nie chciał.

Rozłożył więc ręce, pokazując mu otwartą, wewnętrzną stronę dłoni, żeby to coś widziało, że chłopak nie ma wrogich zamiarów i nie ukrywa nic, co by mogło mu zaszkodzić. Ani po nic takiego nie sięga. I pewnie dalej by kombinował co zrobić, gdyby nie to, że w oddali usłyszał jakiś dziwny dźwięk. Nie do końca wiedział skąd to dokładnie przyszło, więc zamarł, nasłuchując.

- Słyszałeś? Wiesz skąd to? - Spytał, pokazując na uszy. Może to zrozumie. A jak nie będzie dalej żadnej reakcji, to wtedy Herbi ruszy w tę stronę, w którą mu się wydaje, że powinien iść, aby odnaleźć źródło tego dźwięku, pokazując przy tym Stworkowi, aby szedł z nim. Mogłoby to być zabawne.