Tunele kanalizacyjne

First topic message reminder :


Sieć starszych i nowszych tuneli kanalizacyjnych biegnących pod miastem.

Maź go nie atakowała. Zupełnie jak wcześniej pająki i Stworek. Więc tak samo jak we wcześniejszych swoich spotkaniach zrezygnował z jakiś agresywniejszych ruchów. Dopóki jest blisko Pana Maziowatego, dopóki będzie mógł coś zrobić. A na razie mógł spróbować się rozeznać w tym dokąd to coś się będzie kierowało i co będzie próbowało zrobić.

Tyle że nie mógł pozwolić, aby za długo go trzymała pod wodą. Już nawet zejście do tunelu niżej byłoby lepszą opcją, bo przebicie się przez to co zdążyło zasypać przejście by nie było dla niego jakimś problemem nie do rozwiązania. Tyle, że straciłby czas. Dlatego spróbował czegoś innego. Złapał się czegokolwiek co wystawało w tej rozwalonej części tunelu i zaczął wykorzystywać to, aby samemu kierować się do góry. Owszem, był już w większości otoczony przez tę maź i przez nią trzymany, ale mimo to kierował się w tę samą stronę co ona. W tym samym tempie, spokojnie, bez agresywnych ruchów, jakby był jej częścią a nie kimś, kto stwarza zagrożenie. Jeśli Pan Maziowaty go próbował siłą ściągnąć jednak w dół, Herbert przeciwstawiał się z całą swoją siłą. Spokojnie, ale stanowczo. Jak z dzieckiem.

Reakcja obecnych w danym miejscu agentów była wystarczająco wymowna.
— Sorry… — mruknął Barton, od razu zauważając problem z jakim będzie się zmagał. Nie wiedział tylko i nie miał pewności na jak długo, ale nie wydawał się też tym przerażony. Najprawdopodobniej Clint tenże problem pozostawił na dalszym planie, by wrócić do niego ewentualnie za jakiś czas. Najlepiej po misji, chwili rekonwalescencji i wypicia takiej ilości kawy, że uzna to za nadrobiony czas, który spędził w tychże kanałach. I oczywiście - po kilku godzinach porządnej kąpieli, której to potrzeba zaczęła się wyostrzać u niego.
Zerknął na plecy agenta, gdy ten się poklepał. Skinął krótko i zaraz wyprostował, luźno opierając ręce o swoje biodra, a przez lekko rozchylone usta - na moment - odetchnął jeszcze parę razy głębiej, ściągając brwi ku sobie. Jako ten spostrzegawczy - od razu zauważył pole tekstowe zaistniałe w hologramie, więc zaczął czytać. W końcu właściwie jedyna, rozsądna w takim otoczeniu droga, by móc jakkolwiek się porozumieć.
Niezadowolony jednak jęknął bezgłośnie na brak strzał. Naprawdę do broni palnej nie był chętny i wolałby nie korzystać. Może nawet nie będzie musiał na dobrą sprawę?
— Ta cholera gromadzi w sobie wszystko, co tylko może… — rzucił ponownie głośnym tonem. Jeśliby agent wskazywał jakimś gestem, że Clint się wydziera - Hawkeye starałby się mówić ciszej, ale na tyle, by pozostać zrozumianym, wiadomo. — I towarzyszy właściwie druga cholera. Lebiediewa o nim mówiła. Nastolatek jakiś, coś ze Strange’em powiązanie, telekineza i może coś jeszcze — dodał niepewnie, bo może i zauważył, rozróżniał takie a takie zdolności, ale ręki uciąć by nie dał, taka sytuacja.
— Póki co, o ile dobrze poszło to tunel tam jest nadal częściowo zawalony. I albo symbiont może brnąć za wodą ku górze, by zbliżać się do nas — oczywiście miał na myśli wysokość, a nie dosłowne określenie, że zaraz maź wybije obok nich. — Albo trzeba będzie wybawić znowu hałasem. Chyba że ten co tam się znajduje jakoś zdziała, ale nie wydaje mi się, by był skory nagle do tego, by działać na nieswoją korzyść — wzruszył ramionami i skierował się do brzegu, by ostrożnie zerknąć do zlewni i spojrzeć na te siatkę powstałą z lin.

A to cholera.. Czyli po dobroci i na spokojnie nic się nie da zrobić. Cóż.. Nie ze wszystkimi można się dogadać, czego przykład miał zanim jeszcze trafił do tego tunelu. Coraz bardziej rozeźlony chłopak odbił się wyskakując do góry i korzystając z tego, iż maź przestała blokować przejście, znalazł się z powrotem w tunelu, w którym i ona wędrowała.

Znów nie miał się do kogo odezwać, więc zaczął odreagowywać złość marudząc na głos do Pana Maziowatego. Skoro przez całe życie kazano mu być cicho, gdy mieszkał w Klasztorze, to teraz to odreagowywał i gadał za dwóch.
- Ale jesteś uparta i głupia.. Ja tu chciałem się z Tobą zaprzyjaźnić, pomóc Ci, opiekować się Tobą, karmić, głaskać i miziać a Ty masz to gdzieś, olewasz mnie i idziesz nie wiadomo gdzie, pakując się oczywiście w największe kłopoty.. Zupełnie jakbyśmy byli już ze sobą w związku. - Gadał, rzucając się przy tej okazji na maź. Skoro nie można było na spokojnie nic załatwić a równocześnie nie można było dać jej uciec, to trzeba było zacząć walczyć. Tak jak się dało w takich okolicznościach.

- No i widzisz do czego doprowadziłaś? Zamiast iść razem do kina, miło spędzić czas, podokuczać innym, to się teraz kłócimy.. - Marudził sobie dalej, łapiąc to coś i zarówno zapierając się, aby nie zostać pociągniętym, jak i wykorzystując całą swoją siłę, zaczął odrywać małe kawałeczki tej mazi i odrzucać za siebie. A jeśli maź odpowiadała na to jakoś, atakowała go mackami, czy w inny sposób, starał się to zablokować telekinezą.

Drapiąc się po karku, Clint czytał słowa, które pokazywały się w holograficznym polu tekstowym. Spojrzał na agenta, kiedy mężczyzna podsunął mu granaty. Te obrócił w palcach, ważąc je w dłoniach. Powstrzymał się rozpoczęcia żonglowania nimi. Raz, że co to za zabawa, by sprawdzać swój refleks na dwóch granatach przy dwóch dłoniach, dwa - refleks ważny, ale ręce i ogół ciała (zarówno jego, jak i agentów) też ważny. Trzy, symbionta trzeba było wywabić z tunelu, w którym znajdywał się z Herbertem.
— Głuchy bardziej nie będę, więc huk aż tak mi nie szkodzi — odpowiedział Clint z nieco przygłupim uśmiechem na jego twarzy i się zastanowił. — Bez strzał wątpię, żebym do czegoś się przydał oprócz wskazania tunelu, w którym jest symbiont — dodał po tej całkiem niedługiej chwili milczenia.
Jasne, że najchętniej ruszyłby z nimi, aby chociaż zobaczyć jakiej wielkości jest to całe maziowate bydlę, jednakże nie był to przeciwnik, którego z łatwością można by było powalić bez jakiejkolwiek broni. Pistoletów nie miał zamiar brać do ręki, więc na dobrą sprawę odpowiedź sama mogła nasunąć się agentowi.
Poza tym, obserwacja właściwie z samej góry też mogła być ciekawa, a i może dowiedziałby się od agentów, którzy pozostają tutaj, co wydarzyło się gdzie indziej. O ile otrzymali jakiekolwiek w tej sprawie informacje.

Gdyby nie to, że znów doszło do starcia i jego uwaga siłą rzeczy musiała być skupiona na tym "pojedynku", Herbi by pewnie się jakoś bardziej zainteresował tym, że te kawałki mazi same do niej wracają. Że wiedzą gdzie się mają kierować i że w ogóle samoczynnie się ruszają. To było dla niego bardzo interesujące i to był kolejny powód dla którego chętnie by to coś bliżej poznał, oraz przebadał jeśli byłaby taka możliwość, no ale teraz był troszkę zajęty czymś innym.

Pan Maziowaty znów go pochłonął. Na całe szczęście udało mu się stworzyć wokół siebie swoistego rodzaju bąbel. Chłopak zmarszczył brwi zaskoczony. Nie znał tego stworzenia, więc nie bardzo wiedział na czym ma polegać strategia tworzenia cielistej klatki i przetrzymywania w niej potencjalnych przeciwników. Strategia, którą ta maź po raz kolejny wybrała. No ale samemu musiał coś z tym zrobić. Powietrze i dostęp do niego były dla niego najistotniejsze. Nie próbował więc odpychać od całego siebie telekinezą tego czegoś, skupił całą siłę woli na tym, aby ten bąbel powietrzny zgromadzić tylko i wyłącznie przy głowie. To przy niej próbował odepchnąć maź, żeby móc oddychać tym powietrzem, które miał. Pewnie fakt, że każdym pozostałym miejscem na ciele się stykał z Panem Maziowatym, nie był jakoś wybitnie przyjemny, ale mówi się trudno. Poza tym wtedy mógł próbować rękami dalej przebijać się przez "cielsko" tego czegoś.

Kiedy grupa po kolei zaczęła opuszczać tunel, wylatując z jetpackami na plecach do zlewni, Clint po chwili oczekiwania, aż się przerzedzi, ponownie zbliżył się do krawędzi. Wsparł się, przechwycił jakiejś wystającej w tunelu części, by swobodniej móc się wychylić. Też jednak nie na tyle, by zlecieć do ścieków. Po prostu zachowując zdrowy, ogłuszony i zasmrodzony wonią miejsca, rozsądek.
Zauważając te wymowne spojrzenie w jego stronę, Barton przechylił się nieznacznie, aby móc dostrzec wysyp wnęk, niektórych częściowo zniszczonych, innych będących pod wodą czy też o wiele za wysoko. Chwilę zajęło mu więc rozeznanie się po tej ścianie i zauważenie, który to był tunel.
— Parę metrów niżej, tam po lewej powinna być ta linka od was, więc jakieś dwa metry pod nią jest tunel i to będzie ten! Był zawalony i mnóstwo ścieków powinno się lać — zamachnął ręką raz, drugi i donośnie poinstruował grupę agentów, o jaki mniej więcej tunel chodzi.
Cóż, nie było to najlepsze tłumaczenie, ale zawsze coś!

Czyli ta bezmyślna maź wpakowała się już na ścigające ją osoby i właśnie od nich obrywała. Chłopak w tym wypadku nie miał zamiaru się biernie "przyglądać", więc jak tylko poczuł coś twardszego, to zaraz próbował się tam przekopać. Zawsze to była jakaś odmiana w cielsku tego czegoś, więc szybko próbował "kopiąc" rękami, zmierzać w tę stronę, z której poczuł to dziwne coś. A jeśli samo rozszarpywanie rękami nie wystarczało, za to czas się powoli kończył, to dodatkowo zaczął w tę stronę rzucać swoje energetyczne zaklęcia. Jak się wyrwie kawałek mazi, to ona wraca z powrotem, ale co się stanie jak się ją wypali?

Z jednej strony wypoczywanie w takich warunkach mogło być przerażające, z drugiej - potrzebne i tak, bo jednak Clint zaczął odczuwać zmęczenie. I fakt, że co jakiś czas zawirowało mu w głowie, co skutecznie starał się ignorować, zrzucając całą winę na smród, jaki pewnie dał o sobie znać w taki sposób.
Barton odetchnął, rozejrzał się raz jeszcze po rozciągniętej siatce lin i latających osobach, by w kilku krokach znaleźć się koło pozostałej dwójki (czy tam większej liczby) agentów. Najpierw spojrzał na to, co robią, czym się zajmują i skrzyżował ramiona.
— Gdzie jest agentka Lebiediewa? — spytał najpierw i zaraz dorzucił następne pytanie, donośnym, niezmiennym od paru dobrych minut, tonem: — Co na zewnątrz się działo, dzieje? Coś ciekawego od Mojave? — bo jednak nie interesował się aż tak bardzo.
Zmarszczył lekko nos, odchylił głowę, jakby łudząc się, że przez sufit coś zobaczy tam wyżej.
— Jak daleko stąd jest kawiarnia?

Zauważalne poprawki, drobne i dla Clinta w tym momencie nie mające szczególnego znaczenia, łucznik obserwował z pewnym zlekceważeniem. Nie znał wszystkich zabawek SHIELD, choć część nie była mu obca, zważywszy na ilość wykonanych misji i potrzebnego sprzętu.
Uniósł na moment - dosłownie parę sekund - brew, kiedy agenci wymienili się spojrzeniami. Zastanowił się czy ich zdziwił nagłym odzewem, czy głośnością. No i pytaniem o kawiarnię, ale to dla niego nie było czymś dziwnym. Aż zbyt normalnym, jeśli miałby być szczery.
Jego wzrok od razu przeskoczył z twarzy agentów na tekst w holograficznym okienku. Sprawnie, wprawnie i powabnie zaczął go śledzić. Może przez parę sekund mamrotał, jakby chcąc zrozumieć tekst, przyswoić wiadomości. Ba, nawet pochylił się lekko w stronę kobiety i wykrzywił szczękę. No, informacja o dniu otwartym w Avengers Tower go przeraziła nieco, bo jakby Stark częstował gości (ta, jasne) kawą (ehe), to by go posłał w tej zbroi jak najszybciej do jakiejś dobrej, niesieciowej kawiarni, żeby wykupił zapas clintowej kawy. Taka była to prawda.
— Doomowi nudzi się w tym jego, od siedmiu boleści, państewku? — uniósł brew, a dłonie przeniósł na swoje biodra, prostując się w tenże sposób.
— Dobrze by było trafić na jakąś budkę — mruknął, bardziej do siebie niż agentów, nie spoglądając nawet wymownie. Może nie wyczuli (w końcu w takim smrodzie kto by wyczuł?), że Clint w jakimś miejscu niedocelowym to jednak nie tak dobry pomysł, jak mogłoby się wydawać, naprawdę!
Bycie ogłuszonym poniekąd było dobre - przynajmniej w tym momencie. Mężczyzna usłyszał wybuchy, a jeśli słyszalne były w takim stanie, w jakim był teraz… To jednak w tym miejscu echem niosłoby się to przeokropnie. I tak, w ten sposób też mógłby ogłuchnąć.
Niemniej, zerknął do zlewni, ciekaw jak to wszystko się prezentuje i poniekąd niezadowolony z faktu, że akurat wiele zdziałać nie może.

Zważywszy na to, że nie wiele mógł teraz zrobić, to dalej próbował się przekopać w stronę tego czegoś, co wcześniej poczuł, nadal walił energetycznymi pociskami i przy okazji, gdy udawało mu się na moment rozerwać maź na tyle, że mógł zobaczyć co się dzieje na zewnątrz, to uzupełniał zapas powietrza. Rozmawiać nie miał z kim, patrzeć nie miał tak de facto na co, więc jego możliwości były bardzo ograniczone.

Po wyczytaniu słów wypowiedzianych przez agentkę, Clint uniósł brwi.
—  To raczej oczywiste, choć zastanawiam się czy żrący prysznic nie byłby lepszy. Kilka razy nawet… — mruknął, marszcząc nos. Całe szczęście, że mimowolnie Barton przyzwyczaił się do smrodu, w którym to trochę czasu spędził. Znaczy się, nie tyle przyzwyczaił na dobre, że mu pasowało. Co to, to nie. Po prostu nie wyczuwał go aż tak bardzo i nie zmuszało to go do tego, aby wymiotować co parę metrów.
Będzie musiał do kogoś się uśmiechnąć, by wrócić z kawą. Najlepiej, jakby wyszli tak, że właściwie przed sobą miał Avengers Tower. Szybko by przemknął, wszedł i pod prysznic biegiem, pędem, lotem wręcz, żeby po nim kawę schować, gości przywitać…
Kolejne wybuchy czy trzaski, choć nadal przygłuszone dla łucznika, były słyszalne. Nie pchając się i nie wychylając z tunelu, obserwował to, co się dzieje w zlewni. Nie miał zamiaru przeszkadzać agentom, którzy się zbliżyli. Tym bardziej, że był pewien, że nie tylko on pragnął wyjść stąd jak najszybciej i mieć spokój. Święty, przenajświętszy.
Wściekłość mazi była zauważalna i gdyby ścieki miały dotrzeć tak wysoko (oby nie), to Clint miał zamiar cofnąć się jak najszybciej (oby tak). By czasem nie wylądować w miejscu, które starał się unikać całkiem niedawno. Kąpiel błotna, w samej naturze - nie, nie było mu to potrzebne, naprawdę. Spa też nie, ani trochę. Przecież i bez tego doskonale wyglądał.
— I co to dokładnie ma zrobić? Przechwycić, unieszkodliwić? — rzucił, zakładając, że taki był plan.

Nawet gdyby agenci TARCZY nie mieli sprzętu umożliwiającego holograficzne pojawianie się tekstu, to z pewną trudnością Bartonowi udałoby się odczytać słowa z ruchu warg. Lub po prostu ignorowałby sprawę, lub wykorzystał swój telefon komórkowy, który spoczywał w jednej z bezpieczniejszych kieszeni Hawka.
Na słowa agentki, Clint wykrzywił żuchwę, obserwując całą akcję w zlewni. Za wiele do zrobienia nie miał, do powiedzenia właściwie też nie. Przeczytał kolejne informacje, które pojawiały się na holograficznym ekranie, ale… Nie wydawał się przekonany. Może bardziej zmęczenie dawało o sobie znać i stawał się powoli marudny albo brak możliwości zrobienia czegokolwiek zaczął mu doskwierać.
— Czyli sugerujesz, że jeśli ewoluował to ta wysoka temperatura może już nie być taka szokująca? — rzucił, wyglądając zza winkla, ażeby zobaczyć, co się dzieje.
— Niech ktoś sprawdzi czy gdzieś tam na dole nie znajduje się jakiś nastolatek. Wcześniej tutaj cały czas był — wspomniał, marszcząc brwi i zastanawiając się nad tym, gdzie może być Herbert. — Chyba że… został wciągnięty? Przez ścieki, to coś lub inne stwory po drodze, na które się natknęliśmy — mruknął po chwili, choć było to doskonale słyszalne dla znajdujących się w pobliżu osób.
Kolejny huk, który rozległ się po zlewni, był ignorowany. Nie pod względem faktu istnienia, ale hałasu, który dla Clintona nie był wyraźny i do czego zdążył się przyzwyczaić, że takie coś jest, coś trzeba zrobić, maź wyciągnąć, cokolwiek w tym stylu. Byle szybko, o.

Podczas te pojawiające się na moment dziury w mazi Herbert z grubsza określił gdzie się to coś pokierowało. I to, że było atakowane. Nie był wstanie się przyjrzeć, ale w światłach latarek zobaczył uzbrojonych ludzi. Hawk nie miał samemu szans nic zdziałać przeciwko Panu Maziowatemu, więc zapewne ściągnął posiłki, które się zajmą tym za niego. I chyba dość liczne posiłki, jeśli wnioskować po tym co zdołał zobaczyć.

Chłopak warknął wściekle. Ta maź go rozczarowała. Brak instynktu samozachowawczego i jej bezmyślnie podejmowane kroki go drażniły, spodziewał się czegoś więcej po niej. Jednak najbardziej go zaczynał wściekać fakt, że przecież był obecnie w jej środku a te wszystkie skierowane na nią ataki, których ta maź mogła uniknąć podejmując wcześniej inne decyzje, mogły zaszkodzić i jemu. Pomijając już kwestię, że ogólnie mu się czas dość szybko kończył. Jego pociski, chociaż jakiś efekt wywierały, nie dawały tyle, aby to miało większe znaczenie. Czuł, że maź się przesuwa, że stara się uciec od eksplozji, że się broni. Więc znów zmienił taktykę. Rozłożył ręce, starając się je zacisnąć na mazi i wysilił całą swą wolę, aby unieruchomić maź. Wiedział, że przy jej masie i sile nie ma szans na to, aby faktycznie Pan Maziowaty grzecznie znieruchomiał, ale liczył na to, że najpierw ją zaskoczy tym na tyle, że przez moment nie będzie atakować, ani się bronić przed atakami tamtych ludzi a potem, że będzie jej nieco trudniej. A to by dało czas tamtej grupie na zlokalizowanie mazi i dokończenie sprawy.

Coś zaskrzypiało, zamruczało, a potem zgrzytnęło i przestało działać. Chłodnia, znajdująca się nad kanałem, w którym dzieje się akcja, została całkowicie odłączona od prądu, a ciepłe powietrze, nie schładzane już przez maszynerię, rozpoczęło zorganizowaną akcję przedostawania się do środka. Powoli, lecz nieubłaganie docierało do najciemniejszych kątów podziemnego pomieszczenia, aż w końcu dosięgnęło także uwaloną pod ścianą sylwetkę. Dało się słyszeć odgłos powietrza wciąganego do płuc potężnych jak miechy, a potem delikatny syk.
Jaszczur spał. Śnił o wielu różnych wydarzeniach. Przypominał sobie imiona, jednak nie był w stanie odgadnąć ich kontekstu. Martha. Billy. Peter. Gwen.
Definitywnie były to w jego życiu ważne osoby. Ale w jakim kontekście? Twarze, które nawiedzały jego katatoniczne wizje wydawały się pasować do określeń w stopniu niewielkim, lub prawie żadnym. Czy ta kobieta była ładna? Nie był w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Na pewno była dość mięsista i roztaczała dookoła siebie przyjemną woń, idealną jako zwieńczenie legowiska.
A ten chłopiec? Był młody, a jego kostki drobne i chrupiące. Wspaniała przystawka! Ale czy nadałby się do towarzystwa?
Dziewczyna. Gadała bardzo wiele rzeczy, które Connors zrozumiałby, gdyby tylko nie był taki śpiący... zresztą, jaki Connors? Co to za człowiek? To w ogóle człowiek?
Jaszczur przewrócił się na drugi bok. Długi ogon owijał się wokół jego pasa niczym boa dusiciel.
-Boa?- zapytał sam siebie w myślach.
-To taki wąż- odpowiedział po paru sekundach namysłu.
-Aha- uciął, wracając do snu.
Kiedyś oglądał węże. Znał wiele ich gatunków i potrafił ocenić szkodliwość jadu, widząc samego zwierzaka. Pewnego razu pokazywał je nawet grupce zaciekawionych studentów. Prawie każdy chciał wziąć żmiję na ręce, nie bojąc się ukąszenia. Jeden tylko chłopak bronił się przed nią jak przed ogniem. Dlaczego się bał? Nie lubił zwierząt?
To dlaczego polubili się nawzajem? Był przecież wiele razy u Jaszczura, w starym legowisku.
Legowisku? Czy to było już legowisko, czy jeszcze dom? Kto tam mieszkał?
Przecież nie sam Jaszczur. Był tam też Connors. I samica.
Samica? A może kobieta? Czy to była ta, która dużo gadała? Nie chciałby jej. Zbyt młoda.
Ta starsza? Taaak, czuł od niej swąd domowego ogniska. Teraz już pamiętał.
Ale czy na pewno? Nie złożyła mu jaj. Ani jednego, malusieńkiego jaja. Jaka w takim wypadku z niej samica?
Chyba niezła, skoro jej nie zjadł. A może to ona nie dała się zjeść?
Urodziła! Przecież! Już pamiętał. Pamiętał? Nie było go przy tym. Może złożyła jajko, gdy nie patrzył? Urodziła? Co to znaczy?
Ale miał młode. A konkretniej jednego potomka. Chłopca. A może dziewczynkę? Tak, to była ta, co się mądrowała! Wszystko na swoich miejscach. Puzzle ułożone.
Uśmiechnął się przez sen. A może był już całkiem przebudzony? Nie wierzył. Było zbyt zimno, żeby móc się ruszyć. Jak w ogóle dopuścił do tego, by tu trafić?
Ktoś musiał go wciągnąć. Drapieżnik? Jak straszny drapieżnik zagoniłby jego, potężnego Jaszczura, do tak nikczemnej nory? I co ważniejsze, co zrobił z samicą i młodą?
-Owad- koniuszek jego ogona zanurzył się w brudnej, ściekowej wodzie.
-Nie, nie owad, baranie- ogon cofnął się jak poparzony. -To był pająk!
-Pająk? Nie znam- solidne chlupnięcie zwiastowało powrót kończyny w mętną toń. Jaszczur zachrapał.
A może znał pająka? A nawet kilka pająków. Miał ptasznika w domu, ale żona była zbyt przestraszona, by go trzymać, więc odsprzedał zwierzaka. Sprzedać? Za co, za jedzenie? Przecież miał go dużo. Co więcej mogłoby być potrzebne?
Słońce było dobrą odpowiedzią. Oh, chętnie wygrzałby się na jakimś płaskim kamieniu, ogrzewany południowoamerykańskim, mocnym słońcem.
Gdzie było południe? A północ? To były zbliżone znaczenia, ale nie był w stanie odszyfrować, które jest które. Północ to góra mapy, prawda?
Co to mapa?
Czy pająki mogą chodzić po mapach?
Samica przestraszyłaby się mapy z pająkiem, prawda?
Rozmawiała kiedyś z pająkiem?
Próbowała jeść pająka?
-Ja próbowałem- wyciągnął ogon z wody. -Skopał mnie naprawdę solidnie- rozmyślał dalej, podkulając nogi pod nagą, łuskowaną pierś obłożoną tylko podartym, laboratoryjnym kitlem.
Skopał? Pająki były za słabe, by kopać. Ale miały osiem nóg. Mimo wszystko, zbyt cienkich.
Czyli człowiek. Człowiek przebrany za pająka. Rozmawiał z samicą i młodą, ale Jaszczura pobił. A może, dobrze zrobił.
-Kogo chciałeś zjeść?- zapytał sam siebie, w głębi duszy.
-Pająka- sam sobie też odpowiedział.
-Nie tylko jego, pomyśl dobrze. Wygrzeb to z pamięci, jaszczurko!- głos z serca przybierał na stanowczości.
-Młodą. Młodego?- poprawił się, niepewny, czy to, w jaki sposób myśli, ma sens. Zabierał się za to chyba od złej strony.
Po jego plecach przeszedł dreszcz, gdy długo nierozgrzewane mięśnie odzyskiwały sprawność ruchową. Ogon strzelił jak bicz i wrócił do reszty ciała.
Tak, to był młody, nie młoda. W takim wypadku, kim była młoda? A ten chłopak, starszy? Zapomniał o nim w toku myślenia. A każda informacja była na wagę mięsa.
Mięsa? Raczej złota. Każda poprawna myśl była na wagę złota.
To kim był ten chłopak? Chłopak był pająkiem, to wiedział. Myśli biegły coraz szybciej, więc powoli sens obu słów uciekał w niebyt.
Nie był spokrewniony z Jaszczurem, ale się przyjaźnili. Więc czemu go pobił i ukradł samicę? Zdrada, to była jedyna odpowiedź.
-Wcale nie jedyna, gadzino- myśl wpadła do jego umysłu jak pocisk z karabinu. -On chronił twoją, um, samicę i młode.
-Przed kim?- bestia zaszurała wydłużonym, drapieżnym pyskiem po ziemi, jakby odganiając od siebie wątpliwości.
-Przed tobą- te słowa były bolesne. Poruszony tą myślą zwierz wyprężył się, a z jego gardzieli wydobył się warkot i rzężenie. Nabrał powietrza w płuca i poczuł, jak do jego rąk wraca czucie. Potem nóg. A na końcu żołądka.
Był głodny. Oh, jak bardzo głodny! Zjadłby pizzę. Albo człowieka.
Ewentualnie pająka. Ale nie, pająkowi był wdzięczny. Za co?
Za uratowanie samicy. I młodego.
Przed nim samym.
Jaszczur wstał na równe nogi i przeciągnął się. Czuł, jak ciepłe powietrze powoli przedostaje się przez szpary w "suficie", ale przewidywał, że nie będzie to trwało zbyt długo. Zamachał ogonem, by na nowo przyzwyczaić się do utrzymywania przy jego pomocy równowagi.
Potem postawił swój pierwszy krok. Był bolesny, ale zyskowny. Był bliżej do nowego, ciepłego świata. I jedzenia. Tak, jedzenie było tutaj bardzo ważną kwestią.
-Zobaczymy, co się...- koślawymi krokami zbliżył się do jednego z włazów, prowadzących na ulicę. Chwycił ją od dołu i napiął mięśnie, wyrywając metalowy okręg. -Co się zmieniło, gdy spałem- dodał i wypełzł na ulicę Nowego Jorku...

[z/t]

Trzy pary metalowych stóp brodziły w brudnej wodzie. Może i echo się niosło, ale dziwne odgłosy w kanalizacji to już chyba norma. Ultron wcześniej sprawdził informacje w komputerze burmistrza Nowego Yorku. W najbliższym czasie nie są planowane żadne konserwacje, ani remonty w tej części kanałów. Świetne miejsce na zrealizowanie jego planu. Jakiego planu? Otóż Ultron dobrze zdaje sobie sprawę z tego, że jego kryjówkę da się wykryć, a potem, w najgorszym wypadku zniszczyć wszystkie jego ciała. Postanowił stworzyć plan B. Przeznaczeniem najnowszego ciała, które niedawno stworzył, było bycia schowanym w miejscu innym, niż jego kryjówka i aktywacja, jeżeli stanie się wyżej wspomniana rzecz. Wykorzystał swoją najnowszą technologię, porównywalną do jego aktualnego ciała, choć rzecz jasna pancerz nie był z adamantium. Nie chciał nawet go aktywować, by nie marnować energii. Posiadał za to ponadprzeciętnie potężne dopalacze w podeszwach, gdyż będzie ich musiał użyć do wyjścia ze swojej kryjówki. Obrócił się za siebie by spojrzeć na nowe ciało. Ma sporą nadzieje, że nie będzie musiało być nigdy aktywowane. Zwyczajnie lepiej dmuchać na zimno.

Stanęli w wyznaczonym przez Ultrona miejscu. Ten zaczął sprawnie wypalać zaprawę łączącą cegły, a potem począł owe wyciągać. Skierował otwartą rękę ku rozebranej z cegieł ścianie. Traktował ją laserem, pogłębiając, aż do momentu w którym zmieściłby się w środku dorosły człowiek. Do środka włożył swoje nowe ciało. Wolny robot miał się rozglądać za potencjalnymi gapiami, kiedy główne ciała nakłada kolejne warstwy zaprawy i cegieł by zakryć dziurę. Będzie wyglądała na jaśniejszą od pozostałych, ale w końcu ludzkie odpady zabrudzą ją jak pozostałe. Zapisał koordynaty tej lokacji i odstąpił od ściany.

/zt z mieszkania Doreen

Wesoło podśpiewując, Doreen (z Tippy siedzącą jej jak zwykle na ramieniu) zbiegła po schodach, prowadząc Esco ku wyjściu z kamienicy.
- Tak, to właśnie tam - potwierdziła domysły towarzysza, kiwając głową. - Najprościej byłoby dojechać metrem, ale mamy sporo czasu, więc możemy wysiąść wcześniej i przejść się kawałek. Ładna pogoda na spacer, hm?
Spojrzała z uśmiechem w niebo. Dzień rzeczywiście zapowiadał się pięknie, choć nad Brooklynem nie wiedzieć czemu zbierały się niezwykłe o tej porze dnia ciemne chmury. Doreen zmarszczyła brwi, przyglądając się zjawisku.
- Rety, to nie wygląda dobrze. Mam nadzieję, że nie będzie padać - wyraziła na głos swoje obawy, a wiewiórka potwierdziła je cichym chittnięciem.
Tak czy owak, czy to metrem, czy alternatywnym środkiem transportu, Doreen prowadziła ich w okolice parku przy Madison Square, skąd całkiem przyjemny spacer Broadwayem i wzdłuż Union Square dzieliłby ich od nowojorskiego uniwersytetu. Po drodze wyjęła ze swej nieodłącznej sakiewki paczkę orzeszków laskowych, którymi poczęstowała Escobara, choć Tippy Toe okazała się szybsza i bezczelnie sięgnęła po smakołyk jako pierwsza.
- Czego jeszcze nie zdążyłeś zwiedzić w Nowym Jorku? - zagadnęła, zerkając z zaciekawieniem na zamyślonego chłopaka i pogryzając orzeszki. - Po zajęciach moglibyśmy pójść pogapić się na Statuę Wolności. W Battery Park mieszkają całkiem miłe wiewiórki.
Naturalnie dla Doreen większość wiewiórek była miła, niezależnie od okoliczności i szerokości geograficznej...

Ruszył a dziewczyną i jej futrzanym kumplem do wyjścia zastanawiając się przez moment, czy Doreen zwyczajnie nie wywróci się na schodach. Pacnął się w czoło, przypominając sobie, że ona lata po drzewach lepiej niż jej mali kumple. Dzień rzeczywiście zapowiadał się na słoneczny i przyjemny, w sam raz na siedzenie na uczelni... Blady chłopak spojrzał w górę, patrząc na ciemne chmury nad wysokimi wieżowcami w oddali.
-Może... nie...-odparł krótko. Według chłopaka takie chmury pośród pięknego niebieskiego nieba oznaczały coś zgoła innego, niż złą pogodę. Ktoś prawdopodobnie popisywał się znacznie mocniej, niż Esco wczoraj przy naczyniach. Ruszyli, a Esco musiał się zastanowić na odpowiedzią. Nie zwiedził za dużo od przyjazdu, będąc zajęty nieco innymi rzeczami, na przykład ogarnięciem sobie jedzenia i miejsca do spania.
-Nie... wiem... Widział... dużo...-odparł po kilkunastu sekundach. Spojrzał na dziewczynę, gdy ta wspomniała o Statule Wolności. Wyraz twarzy chłopaka znowu lekko się zmienił. Znowu wpadł na ciekawy pomysł.
-Móc... być...-odparł, biorąc dwa orzeszki.
-Zobacz... nigdy... pudło...-po czym podrzucił jeden orzech, który znajdował się w powietrzu znacznie dłużej, niż każdy inny normalny orzech, by wylądować centralnie w ustach Escobara.
-Dziś... jakie... zajęcia?-spytał, przegryzając drugiego orzecha już zupełnie normalnie.
-A co... na... patrzeć... Nowy York... z... szczyt... Statua?-spytał, patrząc na dwójkę obok niego. Taka niewielka zmiana, a widoki niezapomniane. Każde miasto, nie ważne jak wielkie, nocą nabierało zupełnie nowego kształtu i zapiera dech w piersiach. Nieważne, czy to Columbus w Ohio, czy Nowy York, lub Los Angeles.