Tunele kanalizacyjne

First topic message reminder :


Sieć starszych i nowszych tuneli kanalizacyjnych biegnących pod miastem.

Może Frank będzie całować po rękach (lepiej nie, bo pewnie użyje czegoś, co mu wypali dłonie) Clintona za taki spokój?
Wspomniany łucznik zmrużył oczy i spojrzał w stronę rury, którą niedawno sam przeszedł. Ach tak, więcej osób. Już zdążył zapomnieć o kilkuosobowym ogonie, który się wytworzył. I byłby rad, gdyby ci się nie pojawili, bo jednak nie miał czasu, żeby i na nich zwrócić uwagę.
Nadal brak kontaktu z agentką go nie pocieszał i wolałby, żeby chociaż niewyraźny dźwięk gdzieś tam zagrzmiał. Nie mógł jednak dłużej skupiać się na tej myśli, po prostu doskonale, świetna zabawa. Wyszarpnięcie nogi było jednak o tyle dobre, że łucznik mógł jakoś swobodniej się poruszyć już przygotowując się do tego, by stanąć na proste nogi i działać dalej...
...ale to przecież nie byłby Clint i jego życie, gdyby poszło to tak łatwo i przyjemnie, prawda? Falowanie na tej mazi sprawiło, że Barton przypomniał sobie tandetne wodne materace z czasów disco, które potrafiły się okręcać na mechanizmie. Przypomniało mu też, jak okropnie czułby się z chorobą morską. Tutaj dobry terminem byłaby choroba ściekowa, ale póki co - mężczyzna wolał o tym nie opowiadać, chwilowo balansując w/ na tej całej masie, której działanie wcale a wcale mu się nie podobało. Kiwał się nieco, trzymając łuk i strzałę, którą zdążył wyciągnąć. Stwierdził też przy tym, że więcej precyzji będzie jak wbije grot pocisku w materiał, niźli będzie godzinę celował odpowiednio. Łuk więc zgarnął na ramię, by w razie czego szybciej zsunąć i strzałę perfidnie wcisnął w maź, krzywiąc się zaraz, kiedy dźwięk doszedł do jego uszu. Dało się to zobaczyć po niezbyt zadowolonej minie Mściciela, który zapamiętał, że ostatnie dwie strzały i laska soniczna mu pozostały, a nie miał pojęcia ile tutaj będzie.
Od tejże kontemplacji wyrwało go to, jak upuszczony został do ścieku. Clint zechciał szybko zareagować, żeby nabrać powietrza w płuca, obawiając się - przy jego szczęściu - najgorszego. Wylądowanie tak, że to wszystko sięgało mu powyżej pasa - może i sprawiło, że czuł się lepiej, ale nie miał zamiaru oszczędzić sobie na kolejnych przekleństwach, kiedy splunął gdzieś dalej, ubolewając nad dosłownie brudną robotą.
Barton nie mógł też odpocząć w jednym miejscu. Postanowił więc znaleźć obok siebie jakiś skrawek twardej powierzchni, gdzie będzie mógł stanąć bez obaw o konieczność pływania czy zamoczenia jeszcze większej części swojego ciała. Wystarczyło, że w uszach nadal rozchodził się dźwięk, przez co z niemałym grymasem na twarzy wziął się do działania. Chociaż po chwili namysłu uznał, że dobrze będzie wykorzystać jedno z przejść - jeśli nie wspięcie się do rury, z której uratowała woda to przejście i stanięcie w tej rurze, która znajdywała się naprzeciwko tego odcinka, dzięki któremu się tutaj znalazł.
Przecież wypada użyć przedostatnią strzałę, a potem i laskę, prawda? Wolałby jednak zobaczyć jak ten potwór pojawia się całkowicie, a nie tak bezczelnie chowa pod taflą brudu, o.

Przyglądał się jak pająkowaty stwór reaguje na jego ruch, na to pokazanie, że nie ma wrogich zamiarów. Sądząc po pierwszej reakcji najwyraźniej uznał chłopaka za jakieś zagrożenie, skoro się spiął sam w sobie, ale zaraz wyglądał na bardziej zaciekawionego i zainteresowanego tym, co Herbert chce i co mu próbuje pokazać. To dobrze. Świadczyłoby to o tym, że jakąś inteligencje ma. Szkoda tylko, że chłopak nie wiedział jak się z nim porozumiewać. Zapewne Stworek by mógł mu sporo powiedzieć, czy pokazać.

Jednak ten dziwny dźwięk się rozszedł, więc dalsze zastanawianie się co to w ogóle za stworzenie jest zostało przerwane. W dodatku pajęczakowaty też jakoś na ten odgłos zareagował i najwyraźniej w pewnym stopniu go to zaintrygowało. A skoro Stworek się zainteresował tym co się dzieje i ruszył w stronę, z której zapewne ten dźwięk dobiegł, to najlepszym rozwiązaniem było ruszenie za nim. Mimo wszystko on lepiej znał te tunele i lepiej wiedział gdzie coś się działo, czy jak tam dojść. Dlatego Herbi przeniósł się w tę stronę, w którą skierował się jego nowy "przyjaciel" i zaraz szybko się za nim skierował. Starał się nie zgubić Stworka, w razie czego dopomagał sobie telekinezą, jeśli znów trzeba się było przenieść nad jakimiś ściekami, rurami, czy wznieść się na inny poziom. Zachowywał też pewien odstęp od pajączka i w razie czego pokazywał mu, że podążający za nim chłopak nie stanowi zagrożenia. W końcu nie chciał go spłoszyć.

I właśnie ze względu na wymienione przez naszego Mistrza Gry powody, Clint postanowił wybrać się do tej większej rury. Przynajmniej na ten moment miał taki plan, ale co to będzie - nie miał pojęcia. Jego postanowieniem było właśnie takie działanie, by znalazł się nieco wyżej i dalej, ażeby miał swobodę w wyprowadzeniu ataku czy też obserwacji zachowania potwora ze ścieków. Ładna nazwa swoją drogą.
Kroki starał się stawiać ostrożnie, ale nie tak, by spowolnić cały plan dotarcia do tej większej rury. Wbrew pozorom, Barton nie polubił roli szambonurka i przewodnika kanałów, więc wolał działać tak, by dotrzeć tam, gdzie chciał i w jak najkrótszym czasie. Pewnie pożałował, że nie ma deadpoolowego paska z teleportem czy umiejętności teleportowania się za pstryknięciem palcami. Nie narzekał na ogół na swój brak mocy, bo wystarczająco wiele miał umiejętności i skrytych talentów. Tak jest.
Zaklął, gdy potwór kanalizacyjny próbował go złapać łydkę. Clint odskoczył, wyciągając dwie zwykłe strzały. Jako że kontakt z bliska był możliwy, łucznik najpierw jedną chciał ugodzić masę, a drugą użyć w razie czego, żeby móc zareagować. Głównie chciał przejść te kilka dzielących metrów, odbić i wspiąć się do tej rury, najpierw wbijając jedną ze strzał. Tak też, huśtając przez moment, móc złapać choć odrobinę wystający, o ile był, brzeg, żeby wejść do środka.
- Słyszę jasno i wyraźnie, póki co, choć dzwoni w uszach, ale lepiej tak niż w ogóle. Czy wysyłaliście dodatkowe towarzystwo? - rzucił do komunikatora, niemalże ostatkami silnej woli powstrzymując się od okrzyku jakiejś radości, bardziej będąc zajętym tym, co teraz miał zrobić. - Wiesz, co może się stało, że tak urwało? I ile strzał muszę zużyć, by w końcu skończyć, huh? - zadał parę pytań i zerknął na laskę soniczną, jakby w zastanowieniu. Najpierw jednak bardziej pewne, bezpieczniejsze miejsce. Tak miało być.

/jutro poprawię!

Jako, że rura do najszerszych nie należała - cała grupka musiała stać, a raczej kucać w niej gęsiego. Pierwszym osobnikiem był oczywiście Frank - maskotka Grant'a, który przyglądał się całemu widowisku w salce. Z początku postanowił w ogóle nie zeskakiwać. Zamiast tego, po prostu oświetlał latarką Hawkeye'a.
Obserwował każdy jego ruch. W dodatku próbował dostrzec to z czym aktualnie biedak się męczy.
Ogólnie rzecz biorąc wszystko wskazywało na to, że ta czarna, niezbyt przyjemnie wyglądająca maź jest tym czego tak naprawdę szukają od zejścia do metra.
Już miał odwrócić swoją głowę w stronę Ward'a, jednakże przeszkodził mu pewien nagły incydent, którego się nie spodziewał. Przez to też wydał z siebie paniczny krzyk, a na nawet dorzucił do tego kilka przekleństw pod nosem, bo w końcu o mało nie dostał zawału!
- Co się tam dzieje!?
Mężczyzna, stojący za Frank'iem rzucił z lekkim poirytowaniem. Nie miał bladego pojęcia co się wyrabia.
Za to Frank jakoś niekoniecznie zwrócił uwagę na słowa Dan'a, gdyż miał większy problem. W ogóle nie potrafił wyciągnąć cholernych strzał ze swojego dzisiejszego outfit'u. Co więcej, zmierzał właśnie w jego stronę czarny stwór, który w stu procentach nie miał przyjemnych zamiarów... i to w ogóle mu nie pomagało w uwalnianiu swojej ręki.
- Kurrr..
Nagle wydarzyło się coś co sprawiło, że najemnik mógł choć trochę opanować swój szybki oddech. To znaczy, w cielsko potwora trafiła strzała soniczna, która na szczęście wybiła mu ze swoich brudnych myśli Frank'a. Zapewne gdyby Clint stał po tej samej stronie mocy to by mu podziękował... prędzej czy później. Jednakże tak nie było, więc mężczyźnie nie pozostawało nic innego jak tylko dalsze wyciąganie przeklętej ręki.
- Nosz cholera!
- Arrgh.. Daj mi to.
Grant przecisnął swoje ręce do przodu by zaraz szarpnąć jak najszybciej rękawem do tyłu. Spowodowało to między innymi potarganie się materiału, ale przynajmniej oswobodziło nieszczęsnego Frank'a, który zresztą tego nie skomentował, ani nie podziękował. Najprawdopodobniej poczuł się zbyt głupio.
Następnym posunięciem było cofnięcie się o metr w głąb rury przez najemnika i przeciśnięcie się Ward'a do przodu. Pisząc w skrócie... wymienili się miejscami, zatem Filch mógł w rezultacie ocenić sytuację. Cóż, nie było za przyjemnie, dlatego też nie odważył się na taki krok jak zeskoczenie w dół. Aczkolwiek nic nie blokowało go do tego by wyciągnąć broń i wycelować, póki co w stwora... jeszcze nie oddając żadnego strzału i starając się nawiązać jakiś kontakt wzrokowy z Mścicielem. Mogli sobie nawzajem pomóc. Szczególnie, że nie miał bladego pojęcia co to za grupa, ani dla jakiej organizacji pracuje. Tylko czy Barton był wstanie im zaufać (hihi)? Cóż... na razie dał tylko znak reszcie, aby przygotować podgrzewaną od środka skrzynkę na to maziowate coś.

No wreszcie!! Jakieś światła w oddali i przy okazji odgłosy świadczące o tym, że ktoś tam przed nim był. Hawkeye? Ta grupa, z którą miał potyczkę? A może jeszcze ktoś inny? Szybko zgasił latarkę, żeby mniej rzucać się w oczy, po czym dalej kierował się w ich stronę. Gdy dotarł już na tyle, że cokolwiek widział, zatrzymał się i stanął w cieniu. No proszę.. Co za ciekawa zabawa.. Hawkeye najwyraźniej uciekał, ktoś na niego świecił, wyglądało na to, że to ta grupka. Ale najciekawszym osobnikiem była jakaś dziwna, czarna maź, która ścigała Łucznika. Czy to było właśnie to czego szukał? Czy też może natknął się na kolejnego, dość dziwnego, mieszkańca tych tuneli?

- Co to jest..? - Spytał Stworka, chociaż nie spodziewał się odpowiedzi. Zamiast tego w pierwszej sekundzie spróbował wyczuć od niego emocje, zerkając przy tej okazji na kogo jego mały pajączek patrzy. Może dzięki temu rozezna się w tym, kto tu jest wrogiem Stworka.

Tak czy psiak należało coś zrobić. Nie miał pojęcia, czy grupa, z którą wcześniej walczył, jest w sojuszu z Hawkeyem, czy raczej jest mu wroga, ale zakładał to drugie. A to oznaczało, że dopóki on ucieka przed tą mazią, to jest łatwym celem dla pozostałych. Więc co miał innego do zrobienia? Wyciągnął dłoń, łapiąc telekinezą tę dziwną maź i nagle, licząc przy okazji na zaskoczenie, oraz używając całej swojej siły woli, szarpnął ją w swoją stronę, chcąc ją wręcz przerzucić za siebie i pchnąć w stronę tunelu, z którego przyszedł, żeby pozostali uczestnicy zabawy nie mogli z obecnej wysokości i miejsca to widzieć, oraz przeszkadzać. Dzięki temu on mógł powalczyć z mazią a Hawkeye z tamtymi. W zależności od tego kto pierwszy skończy, to będzie mógł pomóc drugiemu.

- Popilnujesz wejścia? - Jeśli mu się to udało, to szepnął do Stworka, nawet jeśli ten nie rozumiał o co chodzi, po czym ruszył w stronę Maziastego. I pojawił się jeden problem. Nie miał pojęcia czy ona faktycznie jest wroga. Może po prostu Hawk się wpakował do jej gniazda i ją sprowokował? Dlatego rozłożył lekko ręce, tak jak wcześniej przy Stworku, żeby pokazać, iż nie ma złych zamiarów, ale był gotów walczyć, jeśli się okaże, że nie ma innej opcji.

Gdy podeszwy butów Clinta zetknęły się z galaretowatym podłożem, Barton niemalże od razu pomyślał o trampolinie. I gdyby nie to, że maź miała zamiar zrobić mu krzywdę, to pewnie dawno by to wykorzystał. W końcu przeszłość w cyrku i pierwsze ćwiczenia, więc jakoś trzeba było to ogarnąć.
Hawkeye'owi nie podobało się to, że jakakolwiek próba poruszenia się, znalezienia twardego podłoża była niemożliwa ze względu na masę, z którą miał do czynienia. Starając się jednak nie wylądować pyskiem perfidnie w tej całej cieczy, jakoś torował sobie drogę do tej rury. Zachwiało nim i stracił na moment równowagę, wbijając ostrze strzały w masę, gdy smród uderzył w jego nozdrza i gardło (przez co pojawił się odruch wymiotny i masa przekleństw, jakimi mógłby sprawić, że Kapitan byłby urażony na jakieś, nie wiem, siedemdziesiąt lat). Dokładniej chwilę po tej czynności.
Będąc bardziej zajętym chęcią znalezienia twardego podłoża, wyżej, z możliwością obserwacji, Barton nie zwracał większej czy szczególnej uwagi na obserwatorów spod znaku firmowego Hydry. Był świadom ich obecności, jednakże mając do czynienia z niemałym kawałkiem obrzydliwej, poruszającej się mazi - wolał skupić na tym swoją uwagę.
- Uh-oh, zgaduję, że jakby była jakaś organizacja, która z nami współpracuje... w sumie jaka? Nieważne, jakby była to by nie stała bezczynnie, czekając w rurze - prychnął i podskoczył w miejscu, aby upewnić się, że jest na pewnym gruncie. Wtedy też Clint sprężystym krokiem parł przed siebie, jednakże odwracając się plecami do obranego kierunku. Tak, by móc obserwować swojego przeciwnika. Oprócz łuku, który trzymał już w gotowości, Barton wyciągnął jedną z ostatnich flar, odpalając ją i rzucając za siebie, ażeby rozświetlić całe przejście. Zerknął tylko przez ramię i ze zmarszczonymi brwiami dostrzegł obecność... nastolatka? Tego z samego początku całej podróży po tunelach i kanalizacji Nowego Jorku? - I znowu coś zakłóca? Świetnie, może w końcu będzie wymiana tych części w wieżach radiowych to będę mógł obejrzeć do końca... - urwał nagle, jakby zdecydował, że raczej jest to kolejna rzecz, która nie interesuje ludzi, o czym mówi Clint. - I chyba nie mam jak potraktować ogniem, a jedyną, bliską temu, to taka mała, bombowa - oryginalna nazwa, że aż blondyn się uśmiechnął.
Wziął strzałę, zahaczył i napiął cięciwę łuku, żeby wystrzelić gdzieś dwa metry przed tą mazią. Ot, kontakt z twardą ścianą mógł spowodować, że będzie ten wybuch, niewielki, ale być może zadziała na maź. W końcu i tak miał jedno wyjście - na którego drodze stał Herbert z... czymś.

Wszystko wskazywało na to, że próba nawiązania kontaktu wzrokowego z Barton'em nie powiodła się, a to już oznaczało tylko jedno – zeskok w dół wraz z resztą ekipy i „pomoc”. Obecnie Grant był w trochę patowej sytuacji i ciężko było wymyślić coś rozsądnego. Szczególnie, że nie było na to nie wiadomo ile czasu. Cóż, mężczyzna był jedynie człowiekiem, a rasa ludzka nie słynęła z zatrzymywania czasu, bądź super inteligencji, którą przykładowo władał między innymi Vision.
- Za mną.
Tylko dwa słowa wystarczyły, żeby najemnicy ruszyli za Ward'em. Wszyscy po kolei wyciągnęli swoje pistolety z kabur i zaczęli celować w kierunku mazi. Niestety tylko w kierunku, bo dostęp do niej blokował im Herbert... czyli całkiem nie tak dawno spotkany przez nich „kolega”. Cudownie!
Czwórka najemników z początku trzymała broń w jednej łapie , ponieważ drugą sięgali po swoje specjalnie przygotowane telefony komórkowe z dołączonymi do nich mini głośniczkami. Cel był ogólnie rzecz biorąc jeden – ogłuszyć to coś. Czy się uda? Dobre pytanie.
- Teraz!
Kiedy Dan jak i reszta podbiegli wystarczająco blisko, wcześniej wspomniana czwórka wcisnęła przycisk „play”, a w tunelu rozległ się dosyć nieprzyjemny dźwięk dla uszu, który był w stu procentach w wysokich tonacjach... i przypominał odrobinkę straszak na komary. Bądź co bądź.. był w miarę do zniesienia przez człowieka.
Chociaż Filch aktualnie bardziej przejmował się reakcją bestii... a nie drażniącą „muzyką”.

Czyli znalazł się w żywej klatce.. Takich doświadczeń jeszcze nie miał, trzeba będzie je odhaczyć na liście. W dodatku wraz z Hawkeyem, co nie było specjalnie zachwycające, bo zamiast swobodnie działać, będzie musiał na niego uważać. Gdzieś tam jeszcze biegła ta grupa, ale oni stanowili mniejsze zmartwienie dla niego w obecnej sytuacji.

Pierwszą rzeczą, jaką chciał zrobić, to wyrwanie stąd Łucznika. Herbi był od niego dużo silniejszy, więc miał większe szanse na wyjście z tego obronną ręką, dlatego jeśli zdążył zanim "klatka" się wokół nich zamknęła, wyrzucił Łucznika telekinezą w kierunku ścieków, aby zamortyzowały upadek. Jeśli nie zdążył, to falą telekinezy chciał na chwilę rozewrzeć maź, aby móc równocześnie popchnąć Hawkeye'a przez tę "dziurę". Tak czy psiak bez niego będzie mógł podejść do tematu bardziej siłowo.

Był tylko jeden mały problem. Z racji tego, iż tamta grupa wcześniej do niego strzelała i raczej nie wyglądała na przyjazną a Łucznik uciekł bardziej myśląc o szybkim dojściu do "obiektu swoich westchnień", cokolwiek by to nie było, niż o udzielaniu pomocy podczas ewidentnego zagrożenia, to zaufanie Herberta do każdego z nich było raczej minimalne. Także zaufanie co do tego, że ich wrogowie faktycznie zasługują na to, aby im spuścić tradycyjny łomot. Chociaż to może być zabawne, ale o wiele większe miał podstawy do tego, aby zaufać odczuciom Stworka, z racji jego dotychczasowego zachowania a Stworek nie reagował agresją, niechęcią, czy strachem na tę maź. Istniała więc opcja, że to coś się tylko broniło a nie stanowiło zagrożenia. Niechęć avengersów do dzielenia się informacjami skutkowała tym, że Herbert wcale nie postrzegał tej mazi jako faktycznego wroga. Więc też raczej chciał przyjąć działania obronne. Jeśli to coś go faktycznie zaatakowało, to się będzie bronił i blokował ruchy mazi zarówno telekinezą, jak i przy użyciu rąk i nóg. Jeśli się tylko zacieśnia, to poczeka, starając się wyczuć jakiekolwiek emocje w tym czasie, aż zrobi to bardziej i wtedy wbije w nią ręce, aby mocno złapać i rozerwać w jednym miejscu. To chyba nie zrobi nieodwracalnej krzywdy Maziowatemu, ale może pozwolić Herbiemu na wyjście z "klatki". No.. Chyba że jednak Maziowaty, tak jak wcześniej Stworek, nie będzie traktował, postrzegał wrogo chłopaka, czy odczuwał, że on jest wrogiem, to wtedy Herb chwilę poczeka na dalszy rozwój wypadków.

Wybiórczość wybiórczością... może i Clint niekiedy (zależnie od sytuacji) nie miał nic przeciwko bycia tym wybranym, jednakże w tej chwili nieszczególnie miał ochotę na rendez-vous i te inne.
Barton nie widział też, przynajmniej teraz, powodu do odpowiedzenia Lebiediewie. Bardziej skupiony na ogarnięciu sytuacji i próbie wyjścia z tej rury, która nie była dobrym miejscem do ataku na dystansie - co w tym momencie wydawało mu się najlepsze - był jedynie skłonny do słuchania tego, o czym mówi agentka. Zwłaszcza że działo się za dużo i robiło się za mało wolnej przestrzeni. To źle brzmi. I źle wygląda, jak pomyślał mężczyzna.
Wciągnięty w żywą, maziastą klatkę - nie był zadowolony. Zaklął raz czy drugi, jakby dając upust swoim emocjom, bo wbrew pozorom robotem przecież nie był.
- Co to za E.T. przyprowadziłeś ze sobą? - rzucił, wskazując w stronę, z której przyszedł Herbert. Obaj jednak nie mieli czasu na pogadanki, a także i chęci, jak można było wywnioskować po opisie.
W jednym się zgadzali - Barton preferowałby znaleźć się poza glutowatą kopułą niźli w jej środku z osobą, do której sceptycyzm był nader wysoki. I tutaj mogliby sobie przybić nawet piątkę, gdyby nie to, że łucznik miał zajęte ręce. Rozejrzał się jakby chcąc poznać czy ta żywa klatka przemieszcza się jakoś, zwęża, czy chwilowo mają spokój i nie muszą się obawiać, że zostaną ściśnięci czy cokolwiek innego. Mniej więcej działo się to w momencie, kiedy Herbert mógł planować, jak pozbyć się tak wspaniałego człowieka, tak spostrzegawczego jakim był Clint Barton.
Najpierw zainteresowany chciał sprawdzić możliwość przedostania się przez ściankę mazi, jedynie grotem zwykłej strzały próbując "rozciąć" materiał. Jeśliby jednak to było niemożliwe, Hawk nie miał zamiaru zwlekać i wbiłby następną (i chyba przedostatnią lub ostatnią) strzałę soniczną w podłoże, aby ponowić reakcję mazi. Podobnie - z sonicznym pociskiem - zrobi, gdyby jednak znalazł się na zewnątrz. Po to, by móc ruszyć w głąb korytarza, z którego przyszedł nastolatek.

No dobra.. Nie wypaliło.. Herbi by wiele dał za informacje z czym ma do czynienia i o co tu tak de facto chodzi. Przez moment nawet rozważał, że to jakiś demon, no ale nic takiego nie wyczuwał. Wciąż też nie wiedział, czy Pan Maziowaty tak naprawdę jest wrogi, bo jak na razie, to raczej się przesuwał, niż ich atakował. Skoro nie wyszło wyrwanie Hawka z tej klatki, to miał czas mu odpowiedzieć.
- To Stworek. Całkiem słodki i przyjazny. Tylko.. Lepiej się trzymaj od niego z daleka.. - Ostatnie słowa dodał przypominając sobie jak pająki zaatakowały tamtą grupę. A Stworek zdawał się mieć z tymi pająkami jakieś powiązania, więc mógł podobnie jak i one atakować pozostałe osoby. Szczególnie jeśli nie uznawał Pana Maziowatego za wroga a Hawk mimo wszystko tę maź atakował. Kto wie, czy Stworek i Pan Maziowaty nie współpracowali jakoś ze sobą..

- Cholera.. - Mruknął, chwilę po tym jak Hawk użył sonicznej strzały. To nie było mądre. Dobrze, że zatkał sobie uszy, no ale mimo wszystko głowa go trochę bolała.
- Muszę Cię jakoś stąd wywalić.. Jestem trochę silniejszy i wolę starcia z bliska, w czym możesz mi przeszkadzać, Ty natomiast chyba wolisz działanie z dystansu, co teraz nie wchodzi w rachubę.. - Mówił, rozglądając się po Panu Maziowatym i szukając czegokolwiek nie pasującego do reszty. Macki, paszczy, oczy, zgrubienia. Jeśli miał przy sobie jakiś sprzęt, jeśli miał jakieś większe organy, pochłonął kogoś, cokolwiek, to może to będzie widoczne, gdy ta maź się tak rozciągnęła. Nie wiedział co to jest, więc szukał trochę po omacku. Ale fakt, że się ich klatka rozciągnęła, dał mu okazję do spróbowania jeszcze raz. W najcieńszym miejscu chciał wyrwać dziurę telekinezą i, również nią, przytrzymać ją chociaż na moment, nie pozwalając mazi na jej szybkie zalanie, aby Hawk mógł się wydostać i odsunąć na bezpieczniejszą odległość. Jeśli chłopakowi się udało, to tylko skinął głową Łucznikowi, aby ten korzystał z okazji. Jak najszybciej..

Jeśli maź i jej siła parcia miałaby go zaprowadzić prosto w wylot rury, z którego nadciągnął wcześniej Herbert - Clint nie miałby nic przeciwko! Byłoby wygodniej.
- Bez obaw. Nie mam zamiaru kraść ci kolegi - rzucił od razu. Temu... czemuś nie ufał i prawdopodobnie było to odwzajemnione, więc lepiej było trzymać się z daleka.
W każdym razie - Clint sam nie wydawał się zadowolony z tego pomysłu, zużywania tych strzał, ale jeśli to miało pomóc - to wolał mieć spokój i naprawdę pójść do Starbucksa. W końcu zniżki swoje robią, tak?
Spojrzał na Herberta, gdy ten zaczął mówić o byciu silniejszym, czemu zaprzeczyć nie mógł ze względu na zdolności chłopaka, o których się przekonał jeszcze w metrze. Może odrobinę był urażony, ale nadal był przecież lepszy i zabawniejszy.
Gdy usłyszał głos Lebiediewy, uniósł rękę, aby nastolatkowi dać znać, żeby przez chwilę nic do niego nie mówił. Mimo że Clint miał już coś odpowiedzieć na jego propozycję, to zaraz zaklął.
- A kto może nie być człekokształtny jeśli chce? O istnienie płaszczek tutaj wątpię, jak i w to, że Reed Richards postanowił zostać żywicielem, bez jaj - sarknął do komunikatora, co było również słyszalne dla chłopaka. Idiotycznym byłoby szeptanie do ramienia, skoro odległość dzieląca łucznika od Herberta nie była wielka.
- Postaraj się znaleźć jakieś zgrubienie, bo może ta maź nie jest jedynym co nas otacza i, wracając do pomysłu, w tym przypadku konkretnie wolałbym być na dystansie, bo łatwiej operować - machnął łukiem z paleolitu, który może i przysługiwał mu w walce wręcz. Niekoniecznie jednak z takim przeciwnikiem, jaki zrobił ze swojej mazi klatkę dla nich.
Sam Clint, jakby chcąc współpracować z Herbertem, strzałą bombową (o czym ostrzegł chłopaka, by w razie czego użył cokolwiek może z tych swoich zdolności, bo Barton nie interesował się za bardzo, a i częściowo uleciało mu to z głowy) wymierzył w tę ścianę mazi, za którą miało być wyjście.
No, chyba że chłopak szybciej zdążyłby rozewrzeć ściankę, aby łucznik z niej wyszedł - to tym zająłby się od zewnątrz.

No i świetnie. Udało się. Herbi czuł się bezpieczniej samemu, niż mając przy sobie kogoś, na kogo musiał uważać. A jeśli już musiałby mieć kogoś przy sobie, to chyba wolałby mieć Stworka, z racji tego, że zapewne był od Łucznika sporo silniejszy. Kolejnym plusem było to, że skoro sprawdzający się lepiej w walkach z dystansu Avenger znalazł się na zewnątrz, to będzie mógł zrobić użytek ze swoich umiejętności. Z czego już zaczął korzystać i pewnie będzie nadal, o ile ogarnie jakieś źródło światła. Dlatego też chłopak wyraźnie się ucieszył, że Łucznikowi udało się czmychnąć z tej klatki i że bez niego może się nie ograniczać. Jedynie zastanawiał się co porabia Stworek. Czy jest bezpieczny.. W Herbercie odzywała się jego satysfakcja dziwnymi stworzeniami.

Jednak wciąż był otoczony przez Pana Maziowatego. Trzeba było coś z tym zrobić. Szczególnie, że ta maź, przemieszczając się, zmuszała także i jego do ruchu. Jeśli więc flara została tak pochłonięta, że nie dawała światła, to zapalił latarkę i wsadził ją sobie do ust. Oświetlając otoczenie w ten sposób, dalej szukał jakichkolwiek dziwnych rzeczy. Zgrubień, oczu, macek, czegokolwiek świadczącego o tym, że w danym miejscu są ważniejsze organy, bądź też że coś zostało pochłonięte. Jak ta flara. W międzyczasie zbliżył się do jednej ze ścianek i, ostrożnie, będąc gotowym do ewentualnej obrony, dotknął otwartą dłonią tej mazi. Powoli, bez oznak agresji. Żałował, że potrafi tylko wyczuwać emocje a nie potrafi ich przesyłać, bo chciał pokazać, że nie jest wrogiem. Przy okazji jednak chciał poczuć strukturę Pana Maziowatego. Im więcej danych, tym więcej będzie można ewentualnie zdziałać.

Barton może i nie miał supermocy, zwiększonych umiejętności ponad ludzką skalę, ale jednak ciągła praca w terenie (jakkolwiek by ona nie zabrzmiała to najprawdopodobniej będzie to prawdą, ale kto wie!) zapewniała mu naprawdę świetną kondycję. Inaczej w końcu nie byłby tak cudownym Mścicielem! Dość szybko wyszedł z klatki wyrwą, która powstała przez Herberta, mogąc “odsapnąć” na zewnątrz i nadal żałować, że wciąż znajduje się w tym samym miejscu.
Kolejny, bombowy pocisk wylądował, a Clint skrzywił się, gdy opryski mazi najpierw się na nim pojawiły i zaraz z pewnym zdziwieniem, choć już nie tak przesadnym, zaobserwował ich zniknięcie. No dobra. Musiał przyznać, że było to całkiem w porządku sposób, nawet jeśli więcej czy mniej brudu nie robiło mu różnicy, nie w tym miejscu. Przecież i tak będzie chyba spędzał tydzień pod prysznicem, wychodząc tylko po kawę i proteinowe batony.
— To jest ta...  nie wiem, betoniara, co tak może się przekształcać jak Sandman? — odezwał się do komunikatora, marszcząc nieznacznie brwi. — Mam się spodziewać, że zaraz dostanę cegłą z mazi czy czymkolwiek? — rzucił naprędce, zerkając przez ramię na tego pajaka, towarzysza Herberta. Przynajmniej chciał się zorientować, choć ciemność była nieszczególnie w tym momencie pomocna.
— Jak wyjdę z tej rury, to tunel będzie identycznej wielkości co poprzedni i gdzie dalej zaprowadzi? — zapytał, doszukując się kolejnej flary, choć zdecydował się na to, że weźmie dwie strzały. Jedną z siatką, by w razie czego te pajęcze coś mu bardziej nie przeszkadzało, druga była z kolejnym sonicznym wkładem. Barton jednak na ten moment nie miał zamiaru wystrzelać jednej czy drugiej, chcąc cofnąć się do wyjścia z tunelu, dla pełnej swobody ruchów. Tym bardziej, że trudno było przewidzieć, co ta maź zrobi.
— I gdzie ty się znajdujesz, Lebiediewa? Bo nie wiem czy mogę użyć od was prezentu, czy mam czekać na jakieś zbawienie.

No i został przyciągnięty. W pierwszej chwili chciał się wyrwać, rozerwać tę maź, uwolnić się jakoś, dochodząc do wniosku, że jednak przegina trochę, ale szybko poczuł się jakby korzystał właśnie z pociągu. Ewentualnie metra, z racji tego, że byli w tunelu. Innymi słowy został zabrany na przejażdżkę. Pogubił się już w tym wszystkim. Co to było, czemu się tak zachowywało, czemu uciekało akurat z nimi i w ogóle jaki dziś był dzień.. Przy okazji okazało się, że jego wcześniejsze uwolnienie Hawkeye'a z tej żywej klatki nie specjalnie miało sens, bo ten zaraz również stał się pasażerem tej dziwnej kolejki.

Przez ten krótki czas, gdy tak sobie w Panu Maziowatym jechali, Herbi próbował uwolnić ręce, żeby chociaż nimi móc swobodnie manewrować. I zaraz przeżył szok. Perspektywa kąpania się w ścieku była przerażająca dla kogoś, kto miał świra na punkcie bycia czystym. Chłopak miał wrażenie, że po czymś takim się nie domyje. Wciągnięty i zmieciony przez maź nie bardzo wiedział co może zrobić. Gdyby był sam, to pewnie próbowałby się złapać i przytrzymać którejś z tych rur, ale wychowanie przez Strange'a i to, że chłopak miał jeszcze dobry charakter sprawiały, że nie był wstanie porzucić Łucznika. Z kolei wyszarpywanie siebie z mazi, wyszarpywanie jego, trzymanie go i równocześnie łapanie jakiejś rury było chyba trochę zbyt problematyczne. Szczególnie w tak krótkim okresie czasu. Więc tylko zaczął się wyszarpywać z tej mazi, aby po wpadnięciu do ścieków móc trochę swobodniej funkcjonować. No.. Chyba, że Hawk wpadł na jakiś pomysł jak się samemu uwolnić, wtedy i Herbi mógł próbować złapać się czegoś. Czy to rękami, czy zawisnąć używając telekinezy.

Bartonowi nie podobało się odskakiwanie w jedynym kierunku, jaki mu pozostał, żeby nie sięgnęła go ta maź. Szybszym krokiem, co jakiś czas oglądając się przez ramię, by sprawdzić jak faktycznie zmniejsza się odległość między nim a przepaścią, o której poinformowała go Lebiediewa.
—  Czyżby ktoś nowy w mieście i od razu tak pechowe towarzystwo? — sarknął łucznik, zmieniając strzały, które trzymał w rękach, a przynajmniej ich groty, żeby były odpowiednie. — Ta? Nie mnie to mów! — rzucił donośnie, zauważając znaczne przyspieszenie kulkowej mazi, która zaczęła napierać w jego stronę. — Bo za wiele nie zrobię — dorzucił na moment przed byciem pchniętym przez nie wiadomo co w stronę wylotu z rury, co całkowicie go nie zadowalało. Zastanowiło jednak, jak wtedy Herbert się dostał do tego miejsca, skoro rozpiętość rur i pajęczyn nie zachęcała do spacerowania. W ciemnościach jednak Clint nie mógł dostrzec, co gdzie dokładnie się znajduje, choć dopiero po chwili oczy ponownie przyzwyczaiły się do mroku.
Nie chciał nawet myśleć o tym, jak to wszystko ponownie capi i jak źle się z tym czuje łucznik. Niby po tylu misjach przyzwyczajony, ale jednak zawsze coś musi mu przeszkodzić. Bartonowe szczęście.
Całe szczęście, że blondyn wiedział, kiedy zmienić strzały. Jak i szczęście, że pomyślał o zabraniu tej z linką magnetyczną, która może nie była na tyle silna, by go utrzymać (nad czym będzie musiał popracować albo znaleźć ten odpowiedni, przyszykowany jakiś czas zestaw). Mogła mu jednak zapewnić, że trafienie nią w ścianę pozwoli na to, by przeciągnąć ewentualne zlecenie z wysokości, żeby wylądować na jednej z rur lub odbić się od pionowej, by dopiero wtedy znaleźć się na tej drugiej, poziomej. Rozejrzałby się wtedy za rozłożeniem pajęczyn, odpalając kolejną flarę. Może i nie byłoby to dobrym posunięciem, ale jednak światło - nawet tak liche - dałoby mu jakiś widok na to, co niżej, wyżej, po bokach i naprzeciw.
Jeśli jednak szczęście aż tak by mu nie sprzyjało, Barton starałby się odbić tak, by móc od razu przy wylocie odwrócić się i wbić jedną z tradycyjnych, mocniejszych strzał w ścianę, a potem dołączył drugą. Ot, po prostu byle nie zlecieć, a wylądować najwyżej wtedy na znalezionej rurze. Żeby móc niby swobodniej się poruszać, schodzić do tej mazi... o ile wyląduje tam na dole czy coś.

Tak! Udało się! Herbi ewidentnie się cieszył, że uniknął kąpieli w tym ścieku! Owszem, już był brudny, chociaż daleko mu było do stanu w jakim się znajdował Łucznik, ale jednak to by było nic w porównaniu z tym, gdyby sobie pływał w szambie. Notabene chłopak musiał teraz stanowić całkiem zabawny widok, gdy tak sobie wisiał w powietrzu.

- Uff.. - Mruknął tylko i korzystając z światła jakie dawała kolejna flara Hawka, rozejrzał się po okolicy. No tak.. Był już tutaj. Wybrał więc jedną z wytrzymalszych rur i ostrożnie przeniósł się na nią a następnie, będąc gotów znów posiłkować się telekinezą, jeśli by jednak rura pękła, albo gdyby się poślizgnął, przeszedł po niej do najbliższego tunelu, aby stanąć na pewniejszym gruncie. Tam szybko rzucił okiem na Łucznika, znów się rozejrzał zaniepokojony w poszukiwaniu Stworka i zaczął wpatrywać się w powierzchnię ścieków, wypatrując Pana Maziowatego.

- Co to było? - Spytał, mając nadzieję, że tym razem dostanie jakąś odpowiedź i chociaż częściowe informacje. Zresztą.. Cokolwiek by to nie było, było dziwne a jak było dziwne, to interesujące i chłopak chętnie by to dostał w swoje łapki, aby móc się temu przyjrzeć i poznać to. Może nawet przebadać, poobserwować zachowanie komórek.. Podobnie zresztą myślał o Stworku, tyle że tego traktował bardziej jak uroczego zwierzaczka do przygarnięcia.

Skrzywił się lekko nie mogąc zlokalizować Stworka. Miał nadzieję, że pająkowatemu potworkowi nic się nie stało. I że nie spadł razem z Panem Maziowatym do ścieków. Nie miał jednak okazji obecnie nic z tym fantem zrobić, nie mógł w żaden sposób sprawdzić co się z nim stało, więc skupił swoją uwagę na tym co mógł. Na ściekach, do których właśnie zleciała ta dziwna maź, na którą się natknął i w której był. Jakkolwiek by to nie brzmiało.. Oby się okazało, że Stworek po prostu poszedł sobie wyżej. W końcu umiał łazić po ścianach.

Słysząc to bulgotanie, czy też coś podobnego, tym większą uwagę skupił na ściekach. A ponieważ swoją latarkę zgubił a Łucznik w dzieleniu się informacjami, rzeczami, czy chociażby oświetlaniu okolicy był dość oporny, więc.. Machnął lekko ręką, aby samemu przywołać sobie to co Hawki za pasem miał. Latarkę, kolejną flarę, cokolwiek, czym mógłby samemu oświetlać otoczenie. A gdy to zrobił, skierował strumień światła właśnie na ścieki, wyciągając w ich stronę wolną ręką. Próbował przy użyciu telekinezy wyczuć co tam jest i ewentualnie spróbować lekko wyciągnąć na powierzchnię. Aby chociaż zobaczyć co jest grane.