Laboratorium

Obudziła się do wtóru upiornego głosu rozbrzmiewającego wewnątrz jej czaszki. Nie od razu zorientowała się, gdzie jest. Położyła się spać w swoim nowojorskim mieszkaniu, uprzednio wziąwszy upragnioną gorącą kąpiel. Spodziewała się, że zbudzi ją poranny telefon od klienta albo odgłos klaksonu sfrustrowanego taksówkarza za oknem… W każdym razie cokolwiek, tylko nie uderzenie czołem o blat laboratoryjnego biurka, na którym poprzedniego dnia Susan zostawiła busolę.
Jen spojrzała w dół i zaklęła widząc, że ma na sobie piżamę w kotki. Musiała stanowić ciekawy widok przemierzając w niej ulice. To nie miało sensu; chodzenie przez sen nigdy jej się nie przytrafiało  i od dawna nie zdarzyło jej się nadużyć alkoholu… W nagłym przebłysku zobaczyła fragment niedawnego snu i mimowolnie zadrżała. Tak dziwacznych snów też na ogół nie miewała. A ten głos… Głos brzmiał niepokojąco znajomo…
Kiedy jej spojrzenie padło na żarzące się runy na busoli, poczuła jak zimne macki niepokoju zaciskają się wokół jej żołądka.
- Herbie? – zawołała do pustego pomieszczenia i wzdrygnęła się na dźwięk własnego głosu odbijającego się echem od ścian. „Weź się w garść, Walters! To tylko głupi sen. Wszystko na pewno da się jakoś wyjaśnić,” nakazała sobie stanowczo, choć nie bardzo wiedziała jak owo wyjaśnienie mogłoby brzmieć. Wzięła głęboki wdech. – Wiem, że godzina jest nieludzka, ale czy byłbyś uprzejmy obudzić Susan? Powiedz jej… Powiedz jej, że to pilne. Z artefaktem dzieje się coś dziwnego.
„I ze mną,” dodała w myślach. Kolejne fragmenty snu powoli zaczynały układać się w całość. Z braku lepszego sposobu na zabicie czasu, no i żeby zająć czymś ręce, które nerwowo stukały o blat, chwyciła czystą kartkę i ołówek, i zaczęła szkicować to, co udało jej się zapamiętać z nocnych majaków.

Poza tym, że Shulkie była w samej piżamie oraz wewnątrz laboratorium to w tym miejscu coś jeszcze nie grało. Nie szło na pierwszy rzut oka dostrzec jeszcze co, aczkolwiek coś na pewno było nie tak. Głos Jen odbił się echem po ścianach laboratorium, a H.E.R.B.I.E. zareagował na jej prośbę przeciągłym cybernetycznym ziewnięciem - Tak Jen? Zaraz przeprowadzę ponowny skan artefaktu i powiadomię Sue - przez moment maszyna wykonywała jakieś analizy na głównym monitorze jednak nie wyglądało żeby coś niepokojącego się na nich pojawiało. Słupki, wykresy wszelkiej maści, w skrócie laboratoryjny żargon na jednym ekranie. W trakcie całej analizy Zielona zabrała się za szkicowanie tego co miała okazję zobaczyć kiedy nagle zgasło wszelkie oświetlenie w laboratorium. Było to dosyć nietypowe, gdyż takie miejsce na 100% miało zasilanie awaryjne, które powinno wskoczyć w momencie przepięcia. Zgasło absolutnie wszystko. Maszyny ustały, a Jen została sama w ciemności. Równie nieprzyjemnej i nieprzeniknionej co tamtego dnia na stacji benzynowej. Na moment mignęło światło ukazując kobiecie coś co ewidentnie tutaj nie pasowało. Blat, na którym to rysowała nie był już taki typowo laboratoryjny, a ze starego drewna. Jakby ktoś wstawił przed nią blat własnej roboty z heblowanej kłody czarnego drzewa albo po prostu kloca pomalowanego czarną farbą.
Jak jednak ktoś tak szybko dałby radę podmienić meble ze sobą na dodatek w sposób, którego kobieta by nie poczuła? Chwilę później mebel autentycznie się na nią rzucił. Owinął się wokół niej jak wąż owija ofiarę zanim ją zmiażdży. W ciemności błysnęły czerwone śłepia, a jedyne co kobieta usłyszała to "Dopadnę cię". Głos był zimny oraz ostry niczym stal. Syczał złowieszczo jak wąż, a coś co wyglądało na łamliwe drewno wcale takie nie było. Hulczyca mogła się siłować jednak trudno było się wyrwać z tego uścisku. Zaczęło jej brakować tchu i przez moment mogła usłyszeć dźwięk własnych kości, które pękają oraz napływającej fali bólu.
Czerń pokryła jej wzrok, a zaraz potem usłyszała krakanie wron. Nie czuła już, że cokolwiek ją zgniata. Leżała na czymś sypkim, a stopy miała mokre, co jakiś czas muskane czymś zimnym i płynnym. Najpewniej jakaś woda. Słyszała szum fal oraz czuła powietrze wymieszane ze słoną wodą. Ten charakterystyczny zapach morza napełniał jej nozdrza. Miała na sobie dokładnie tą samą piżamę w kotki. Czy tamten wąż był snem? Wyglądał na bardzo rzeczywisty sen, zwłaszcza że mogła sobie przypomnieć ten ból pękających kości jednak fizycznie teraz nie odczuwała żadnego bólu. No może poza dyskomfortem wywołanym mokrymi nogawkami od piżamy. Niebo, które miała nad sobą było ciemnofioletowe z dużą ilością czarnych chmur. Za głową miała ogromne połacie drzew oraz roślinności egzotycznej w nieco ponurym i mrocznym wydaniu. Drzewa były czarne, a ich gałęzie powykręcane niczym szpony z najgorszych horrorów zaś liście roślin wyglądały na ostre. Piasek, który miała pod sobą w całości był czarny niczym popiół zaś morska woda krystalicznie czysta. Tu i ówdzie pływały kawałki drewna bądź metalu, jednak nie była to tak bardzo zaśmiecona plaża jakie widuje się w świecie ludzkim. Poza tym obok siebie miała jeszcze dobrze znaną busolę, która była otwarta. Symbole nie świeciły się już tym fioletowym blaskiem, a wewnątrz znajdował się zwyczajny kompas. Nic specyficznego gdyby nie to, że jego wskazówki były wykonane z jakiejś kości, a kreski nakreślone czymś czerwonym i czarnym. Część, która stanowiła tarczę całej busoli chyba była wykonana ze skóry. Wyblakłej skóry dobrej jakości.
Po lewej stronie mogła dostrzec wysoki budynek będący latarnią. Chociaż określenie tego mianem budynku mijało się z prawdą bo wyglądał jak ruina. Drewniana, nadgryziona zębem czasu ruina, która i tak lepiej wypadała względem czegoś co wyglądało jak chyba chatka rybacka a raczej jakiś szałas. Dało się to poznać dzięki leżącym dziurawym łodziom. Co zaś tyczy się prawej strony to widziała tam coś na kształt portu. Kilka budynków, pomost przy którym pewnie cumowałby jakiś statek gdyby cokolwiek tu przypłynęło. Niska temperatura nie wynikała chyba tylko z tego, że była na plaży ale również z ogólnej atmosfery jaką to miejsce roztaczało. Nieprzyjemna, chłodna i wilgotna atmosfera. Pozostawała też kwestia dziury w pamięci jak do diaska się tutaj dostała? A moze to był kolejny sen?
ZT > tutaj

Dopóki Sue pierwsza się nie odezwała panowała zupełna cisza. Rocket zupełnie zamknął się w sobie i z łapkami skrzyżowanymi na piersi szedł w milczeniu za Niewidzialną Kobietą. Widocznie jednak w nim buzowało. Niemal warczał, cały czas ukazując zęby pod uniesioną wargą. Widocznie przypominał zwierzaka bardziej, niż sam przyznawał. Groot natomiast wydawał się jego zupełnym przeciwieństwem. O dziwo jego korowa twarz bardziej nadawała się do wyrażania emocji niż pyszczek Rocketa. Drzewiec był po prostu smutny, co było po nim widać. Jeżeli oczy jego i Sue się spotkały, na moment uśmiechnął się żeby dodać jej otuchy. Niewiele istot potrafi tak wiele przekazać jednym uśmiechem, co Groot. Prawdopodobnie dlatego, że jeżeli większość twojego słownictwa stanowi twoje własne imię, to uśmiech stanowi pięćdziesiąt procent komunikacji. Gdy czekali w windzie kolos zdecydował się nawet na pogłaskanie Rocketa po głowie, ale z braku jakiejkolwiek reakcji (albo nawet cichego warkotu) szybko zrezygnował.
-JAK TO NIE CHCECIE PIENIĘDZY??/JESTEM GROOT!! - odezwali się w tym samym momencie oboje na słowa kobiety. Posiadający hordy wierzycieli w całym kosmosie strażnicy nie byli przyzwyczajeni do takich obwieszczeń. Wpatrywali się w Sue, jakby zobaczyli przed sobą Matkę Boską Dłużniczą, która właśnie głosiła im prawdy wykraczające poza ich pojmowanie.
- Czyli co? Chcecie na mnie eksperymentować? Albo na dużym? Nie da się. Mamy dość ścisłą polisę nieeksperymentowania na nas. - szop wyraźnie miał problemy ze zrozumieniem przekazu. - Myślałem że mogę rzucić okiem na wasze projekty. Naprawdę nieźle sobie radzicie z adaptacją technologii Kree. I Skruli. I każdej właściwie. Nad czym teraz pracujecie? Mogę rzucić okiem. - mówiąc to z pomocą Groota wdrapał się kolosowu na głowę jak na wieżyczkę obserwacyjną, żeby lepiej rozejrzeć się po warsztacie.
-JESTEM GROOT- Powiedział coś do kręcącego mu się po głowie szopa Groot.
- Tak, Groot, ciężko mi to przyznać, ale ten, kto projektuje ich statki ma naprawdę poukładane we łbie. Te statki mają wszystko co statki mieć powinny i nie mają niczego czego nie powinny.
- Jestem Groot - drzewiec cierpliwie coś tłumaczył nie do końca nadążającemu szopowi.
- Czarna skrzynka? - zastanowił się chwilę - CZARNA SKRZYNKA! - krzyknął do Sue. - Skoro udało wam się tu ściągnąć materię, to pewnie nie było problemu z informacją. Te dane gdzieś się zapisują? Może zarejestrowały czy Richard dał radę! - szop odzyskał nagle siły życiowe.
"I może systemy złapały coś o tych draniach" - dodał już do siebie w myślach. Cokolwiek. Widmo energetyczne ich broni czy statków. Cokolwiek co będzie zdatne do analizy. Może nie teraz, może nie za rok, ale Rocket miał zamiar odnaleźć ich i wysadzić ich wszystkich...no, w kosmos.
Został w końcu tym, flarkin, mścicielem.
A miał dużo do pomszczenia.

Wyglądało na to że nie dość, że nie muszą odpokutowywać statku, to jeszcze nikt nie będzie na nich eksperymentował. Ba, wręcz przeciwnie, wyglądało na to, że sam pomysł minimalnie uraził ich dobrodziejkę. - Wybacz. - rzucił, drapiąc się w tył głowy. - To nie byłby pierwszy raz. No i ten wstęp: „Nie potrzebujemy pieniędzy”. Na ogół jeśli słyszysz coś takiego, to powinieneś szykować się na niezłe tarapaty. Zwłaszcza jeżeli ktoś się uśmiecha mówiąc to. - Światopogląd szopa mógł dawać pewne wejrzenie co do tego z jakiego typu istotami na ogół zadawali się Strażnicy. Rocket nie był szczególnie przyzwyczajony do życzliwości, czy nawet dobroci jako takiej. No, może z wyjątkiem Groota. I Quilla, ale on też przecież pochodził z Ziemi. Rety, cała planeta Quillów. Nic dziwnego, że jeszcze nie osiągnęła poziomu lotów międzygalaktycznych. Choć z drugiej strony zdarzają się wyjątki, jak choćby konstruktor urządzeń, które właśnie oglądał. Ziemia jest dziwna.
W międzyczasie Groot urósł na tyle, żeby bez wysiłku odstawić Rocketa na poziom platformy znajdującej się nad nimi. Obydwoje wiedzieli, że kobieta potrafi latać (i podnosić kilkutonowe pojazdy kosmiczne siłą umysłu), więc nie przejmowali się przerywaniem rozmowy.
- Nie ma sprawy. „Skomplikowany" to moje drugie imię. - wyszczerzył się Rocket, co wywołało powątpiewający wyraz twarzy Groota. Jeśli był cień szansy, że Nova przeżył, wolał się go uchwycić. Wolał nie tłumaczyć Gamorze tego, że Richard zginął na jego warcie.
No i w sumie fajnie by było, gdyby jednak żył. Bądź co bądź to był kumpel.
Szop przechadzając się po podeście znowu był pod tym samym wrażeniem, jak podczas oględzin statku, który niedawno zezłomowali. Wiele z maszyn już na pierwszy rzut oka przypominało mu technologię najpotężniejszych ras kosmosu, przerobioną na modłę ludzkiej myśli technicznej. Założyłby się, że gdyby wgryzł się w wiele z nich, okazałoby się, że przerastają swoje oryginały. Kto wie, może mając dostęp do tego typu narzędzi mogliby naprawić Milano i Marcelinę? Z całym szacunkiem dla Starka, był naprawdę geniuszem, jeśli chodziło o rozwalanie rzeczy, ale jeśli chcieli coś, co nie rozleci się w pierwszej flarze jonowej, potrzebowali pomocy Sue. Napęd Fantastycznej Czwórki był całkiem w porządku, a nawet jeśli, to mogą go zawsze...
-Jestem Groot – wyrwał Rocketa z przemyśleń Groot, który spacerował wraz z nim tak żeby ciągle mieć go w zasięgu wzroku z piętra niżej.
- W każdym razie dzięki – odparł szybko do Sue. - To dla nas wiele znaczy. Nie stoimy teraz najlepiej.
„A kiedy staliśmy?” - pomyślał gorzko. Czas trochę mu się dłużył, kiedy czekali na wyniki.
- To ten... Też jesteś Mścicielką? Chyba dostaliśmy coś na wzór tymczasowego członkostwa, ale jeśli o mnie chodzi, to nie mam pojęcia z czym to się je.

Rocket chyba już oswoił się z myślą, że gdzieś na świecie mogą istnieć istoty bezinteresownie miłe i pomocne, a już na pewno że są nimi członkowie Fantastycznej Czwórki. A na pewno Sue, bo reszty nie miał okazji jeszcze poznać.
Spodobało się mu też to, co mówiła kobieta. Czyli miałby robić to co lubił najbardziej, czyli strzelać do złych gości, a oni by mu za to płacili, nawet jeśli zdarzy się że do nikogo nie trzeba strzelać przez jakiś czas? To tak jakby być łowcą nagród na etacie. Oczywiście pewnie od czasu do czasu trzeba będzie kogoś uratować, albo wykonać jakąś misję nie związaną ze strzelaniem do nikogo. Cóż, nie zawsze musi być różowo, a poza tym nie takie rzeczy robił już dla strażników. Przypominały mu się czasy, gdy był szeryfem sektora Keystone. Stare spokojne czasy, gdy cieszył się lokalnym szacunkiem i stałą pensją. A może by tak odrzucić płaszcz strażnika na wieszak i na stałe zostać na ziemi?
- Jestem Groot? - drzewiec przejął po zwierzaku obowiązki prowadzenia konwersacji i wypowiedział się prosto do Sue. Z pytającym wyrazem twarzy wskazał na rozrzucone na biurku niepokojące obrazki, które wcześniej pozostawiła Jen. (O ile do tej pory wciąż się tam znajdowały) Wyglądały na bazgroły bardzo nieszczęśliwego dziecka i od razu rzucały się w oczy na tle obliczeń, wykresów i innych notatek Reeda, pozostawionych na biurku. Groot przez chwilę podejrzewał że gdzieś tutaj znajduje się dziecko bez przyjaciela, z którym z chęcią by się spotkał żeby poprawić mu humor. Nie wiedział czemu, ale młode osobniki wielu ras dobrze się czuły w jego obecności.
W końcu odezwał się też Herbie, ale tylko po to, by zaraportować że jest dopiero w połowie drogi. Rocket zastanawiał się. Jeżeli baza danych FF czwórki nie wystarczy do rozszyfrowania sygnału, to może komputer pokładowy Milano coś by miał na ten temat. Oczywiście większość ich danych przepadła razem z Knowhere, ale może coś by się znalazło. Swoją drogą...
- Możemy sprowadzić tutaj nasze statki? Jeśli mamy komukolwiek pomagać powinny być w stanie latać. Pewnie jest tu jakiś hangar, nie?
Od czasu felernego lądowania na ziemi miał okazję przyjrzeć się już i zapleczu technicznemu Starka i Fantastycznej czwórki. Jeżeli kiedyś najdzie go ochota budowy kolejnej broni masowego rażenia na bazie ziemskiej technologi, prawdopodobnie uda się do Avengers. Natomiast jeśli chciał statek, który nie rozleci się od własnych przeciążeń wolał postawić na zaplecze Reeda. Poza tym rozpoznawał wiele z wykorzystywanej tutaj technologi i nie musiałby marnować zbyt wiele czasu na zapoznawanie się z nowymi rzeczami.

Groot wpatrywał się intensywnie w rysunki. Miał jakieś bardzo złe myśli, czy przeczucia, związane z tymi skrawkami papieru, ale nie umiał sam sobie powiedzieć o co mogło w nich chodzić. Skoro jednak Sue widocznie nie przejęła się niepokojącymi bazgrołami, Groot także zdecydował się nie poświęcać im więcej uwagi. Rocket natomiast bardzo zaciekawił się tematem naprawy statków.
- A więc tak to robisz... - zdusił kolejne pytanie na temat tego, czy są to jakiegoś rodzaju implanty, czy może niektóre ludzkie samice tak po prostu potrafią. Nie znał ziemi jeszcze tak dobrze, a im mniej mówił, tym mniej obrażał.  - Jeśli to nie jest wielki problem. Ostatecznie mógłbym sam przeszybować od Starka. Nie jest daleko, pewnie dałbym radę. O ile nikt mnie do tego czasu nie zestrzeli. Ziemskie służby porządkowe mają wolant w tyle bardziej niż Shi'ar. Z tym że przydałoby się kilka modułów, które zostały w lesie, tam skąd nas pierwszy raz zabrałaś...
Przerwał mu komunikat Herbiego. Nie były to najlepsze wiadomości, ale szczerze mówiąc Rocket nie spodziewał się niczego więcej. Bardziej liczył że podobną sygnaturę prędzej znajdzie w bazie Fantastycznej Czwórki niż u Starka, czy gdziekolwiek na ziemi. Nie był pewien czym jest ta „Tarcza” ale jeżeli nie jest to stacja kosmiczna broniąca ziemi przed atakami z kosmosu, (a o niczym takim nie słyszał) to również mała szansa że coś wiedzą.
- Mogę dostać kopie zapisu energetycznego? Może kiedyś uda się trafić strażnikom na jakiś trop. To na razie jedyne co mamy. - nagle jednak Rocket zmienił temat. - A novaforce? Jesteście w stanie namierzyć jego sygnaturę? Wciąż nie wiemy co z Richardem. Ostatni zapis może nam coś powiedzieć. Może w ostatniej chwili się przeniósł, czy coś. Powinniśmy wtedy namierzyć spory pik w mocy sygnału. Jak sygnał będzie spadał stopniowo, to... W każdym razie warto sprawdzić nie?
Rocket sam zaczął dłubać przy swoim naramiennym komputerze. Przede wszystkim sprawdził czy ma dalej zdalne połączenie z Marceliną, jego okrętem. Jeśli tak, to po podłączeniu ich w jedną masę, miałby też dostęp do komputera Milano. Jeśli Herbie znalazł sposób na przesłanie mu tych danych, sprawdził bazę Milano, ale robił to bardziej dla zabicia czasu, niż z jakąś szczególną nadzieją. Właściwie to jego statek dysponował gotowym interfejsem teleportacyjnym. Brakowało mu tylko przekaźnika. Z tego co sam przecież widział, to nawet technologia skoków też jest już opanowana przez Reeda Richardsa. Spróbował podłączyć się do Herbiego i sprawdzić czy technologie mogą być kompatybilne. Wtedy przeniósłby statek do hangaru bez męczenia Sue. O ile kobieta się przy tym w ogóle męczyła.
Jeżeli komputer odmówi mu dostępu, zwyczajnie o niego poprosi. Nie będzie przecież łamał zabezpieczeń swoich dobroczyńców. Nawet on wiedział że to faux pas.

Rocket zdawał się być przyzwyczajony do sposobu w jaki pracowała sztuczna inteligencja. Być może miał już do czynienia z podobnymi tworami, a być może spodziewał się jakie są jej możliwości. W każdym razie nie dawał tego po sobie poznać, ale już sam fakt że Rocket na coś nie narzekał świadczył o sporym uznaniu szopa do tego czegoś. Komplementy na ogół się nie zdarzały. Tak więc gdy tylko podłączył się swoim sprzętem do sieci Baxter building sprawdził szybko czy widmo ataku wroga nie znajdzie jakichś składowych harmonicznych z tym co już mają w bazie, a jeśli nie, to zapisze sobie obraz promieniowania na później. Być może gdzieś w jakimś krańcu kosmosu trafią na ślad czegoś podobnego.
Co więcej, tak jak się spodziewał, nie było problemu z podłączeniem obydwu systemów teleportujących do wspólnej pracy. Rocket ze zdalną pomocą Herbiego znalazł współrzędne odpowiednio sporej wolnej przestrzeni w hangarze i upewniwszy się że nikt nie kręci się w pobliżu, przeniósł tam to co zostało ze statków strażników. Od razu zabrał się za analizę ich stanu i powoli wybierał sprzęt niezbędny do postawienia ich na nogi. Jeśli istniała jakaś rampa pozwalająca przenieść wybrane pojazdy z hangaru do laboratorium w celu naprawy, poprosił o autoryzację do niej.
-Nie jest tak źle. Niepotrzebnie tak śpieszyliśmy się z tymi przeróbkami tam pod lasem. Skąd mogłem wiedzieć że stracimy łącze? Naprawa wszystkich statków zajmie nam pewnie ładnych kilka cykli. Marcelinę postawimy najpierw, ale nie nadaje się do dalekich lotów gwiezdnych...
-Jestem Groot. - skwitował drzewiec i przełączył komunikatory Avengers, które dostali od Carol, na „Agent Aktywny.”
- Tak. Nie. Masz rację, skoro siedzimy tu na tyłkach, równie dobrze możemy się czymś zająć. I nie, nie mam zamiaru konsultować tego z Quillem. Nasza dram-lord pewnie potrzebuje trochę czasu zanim znów zacznie się do czegoś nadawać. Pamiętasz jak ostatnio stracił ten swój „walkman”?
Sposób prowadzenia rozmowy przez Rocketa prawdopodobnie wiele mówił o sposobie w jaki zwierzak myślał. Często zmieniał temat zanim jeszcze ktokolwiek odpowiedział na poprzedni, albo odpowiadał sam sobie uznając takie odpowiedzi za, jak widać, wystarczające. Zastanawiającym było zatem jakim cudem spokojny i z pozoru nieśpieszący się nigdzie drzewiec stanowił tak dobrego partnera do rozmów dla szopa. Być może miał tu do czynienia ogrom informacji jakie stwór był w stanie zawrzeć w pojedynczym „JESTEM GROOT”
W końcu odezwał się też Herbie z dobrą wiadomością dla wszystkich. Widocznie nie tylko Sue zinterpretowała ją w ten sposób, bo obydwaj strażnicy wydali z siebie radosne „JUHU/GROOT!” Gdyby Richardowi coś się stało, sgnatura energetyczna zapewne nie znikła by tak nagle w ten sposób. Może doszłoby do eksplozji, lub powolnej dyspersji, jednak w przyrodzie nic nie ginie. Co najwyżej zmienia miejsce, na co wszyscy tutaj liczyli. Z drugiej strony, nie widać było przy tym żadnych przeciążeń jak w wypadku bram, które Nova tworzył, ale kto wie? Może ich przyjaciel miał w zanadrzu więcej sztuczek niż się ich spodziewali. Rocket tak bardzo skupił się na myśleniu o tym że Gamora go nie zabije, że nie przejmował się na razie takimi błachostkami, jak na przykład: Czemu Richard nie skontaktował się z nikim ze swoich przyjaciół, skoro nic mu nie jest?
Na kolejne słowa Sue Rocket po prostu skinął łbem. Ta strategia była tak samo dobra, jak każda inna. Gdzie jeszcze mógł skryć?
- Wiedział że Gamora jest w Asgardzie. Może zobaczył pomyślał że już po nas i poleciał jej o tym powiedzieć? Zawsze był przesadnie rycerski. Tym bardziej jeśli się o nas obwinia.
Była to bardziej informacja, niż sugestia. Możliwość przeskanowania Asgardu za śladami Richarda nie wchodziła chyba w grę. Bogowie cenili sobie prywatność. Nova mógł być wszędzie. Czym jest Nowy Jork, albo cała ziemia w obliczu nieskończoności kosmosu?
Nie mając nic lepszego do roboty zabrali się za naprawę statków. Oczywiście obecność Sue była bardziej niż mile widziana. Groot bardzo polubił kobietę. Rocket w sumie też, ale prędzej dałby się zamknąć w więzieniu Shi'ar, niż dać to po sobie poznać.

To co zostało z pojazdów Strażników Galaktyki wjeżdżało powoli windą do warsztatu. Rocket przygotował już odpowiedni sprzęt i wręczył go Grootowi instruując go co ma robić. Po pierwsze trzeba było na nowo odseparować od siebie maszyny, jeśli mają coś z nimi działać. Groot z racji nietypowej fizjonomii w oczywisty sposób nadawał się do tego bardziej niż szop. On sam zajął się doborem odpowiedniego napędu dla Milano z bazy danych Sue. Oczywiście Herbie pewnie był w tym bardzo pomocny.
Naprawy zostały więc tylko kwestią czasu, bo większość rzeczy jaką potrzebowali była już na miejscu. Może niektóre systemy trzeba będzie usprawnić w najbliższym porcie kosmicznym, ale na ziemi prawdopodobnie lepszej technologii nie znajdą. Czyżby miało im się nareszcie zacząć układać? Odkąd trafili na ziemię mieli ciągle pod górkę. Nie dość że awaria statku związała im ręce, to jeszcze ten moment cały wszechświat wybrał sobie, aby rzucać im kłody pod nogi.
Praca bardzo odprężała Rocketa. Pochłonęła go tak bardzo że prawie zapomniał o obecności Sue, zanim się do niego nie odezwała. To co powiedziała miało wiele sensu i nie można się było z tym sprzeczać, więc Rocket tylko skinął głową. - I tak bardzo pomogłaś. Nawet nie umiem opisać jak bardzo. - Rocket nawet oderwał na chwilę wzrok od panelu, żeby spojrzeć na Sue. - Czy spotkamy kiedyś człowieka, który na ogół tutaj pracuje? Stawiam pierwszą kolejkę.
Rocket był widocznie wdzięczny za pomoc i środki. Może by tak zrobić na ziemi nową bazę wypadową, skoro Knowhere już zniknęło z map kosmosu? Z tego co widział ziemianie ostatnio znajdowali się w centrum uwagi całego wszechświata. Równie dobrze mogą starać się pomóc też w tym sektorze galaktyki. Gam pewnie byłaby zadowolona z bliskości planety matki Richarda. Quill też pewnie poparłby pomysł...
Rozważania te jednak musiały poczekać. Na razie trzeba było odbudować tę resztkę ich floty, która im została. Rocket najchętniej zacząłby naprawy od swojego pojazdu, co z resztą było dużo prostsze, ale potrzebował do tego kilku komponentów, które zostały na polanie, gdzie pierwszy raz spotkali Sue. Szkoda że nie mógł się rozdwoić. Najchętniej nie marnowałby czasu i został tutaj kontynuować naprawy, a nie chciał puszczać kolosa samego. Pewnie będzie musiał sam po nie polecieć. Zresztą Groot da sobie radę sam z tym co było tu do zrobienia.

Szop widocznie szybko się zadomowił w nowym środowisku. Już po kilku chwilach obsługiwał bazę danych Baxter i korzystał z pomocy Herbiego tak sprawnie, jakby pomagał w jej programowaniu. Pomimo że nie spuszczał wzroku z wykresów, schematów i tabelek, to ruch jego uszu wskazywał że bacznie słuchał, co mówiła Sue. Odwrócił się jednak do niej gdy usłyszał hasło: "Darmowe Piwo".
- A czy jego kooperacja będzie do tego konieczna? - wyszczerzył ząbki w uśmiechu. Od razu, na wszelki wypadek, dodał jednak - Wiesz że żartuję? W Strażnikach ciągle tak sobie dogryzamy.
- JESTEM GROOT! - odpowiedziało drzewo Rocketowi, wyglądając zza rozdzielanych pojazdów.
- Chyba ty! - odkrzyknął od razu szop, ale pacnął się w czoło, gdy drzewiec tylko się uśmiechnął w odpowiedzi. Rocket uświadamił sobie, jak głupio to brzmiało dla kogoś, kto nie zna mowy Groota. Cóż, punkt dla dużego. Zaraz potem zamyślił się. Co właściwie dalej ze Strażnikami? Czy po tym wszystkim zbiorą się jeszcze do kupy?
To widoczne zawieszenie szopa nie trwało jednak dłużej, niż pół minuty, bo tym razem to jemu Sue wyraźnie poprawiła humor.
- Ha! Ludzka technologia? Proszę cię. Jestem zdziwiony że w ogóle kogoś udaje im się namierzyć. No chyba że mają swojego Reeda. - zadrwił, jednak w myślach przyznał jej rację. Wraz z ich starą bazą przepadła połowa danych, które mieli. Wymiana informacji z organizacją zajmującą się nadzorowaniem ruchu kosmicznego w tym rejonie byłaby na pewno dobrym startem. Wpisał sobie nawet ten pomysł jako przypominajkę do naramiennego komputera, żeby o tym nie zapomnieć.
- Słuchaj - zaczął znowu. - Miałbym kolejną prośbę. Mógłbym pożyczyć jakiś statek i skoczyć po tamte części do lasu zanim jacyś złomiarze mi je rozkradną? Groot zostanie pilnować spraw.
Groot skinął tylko głową na znak, że on się zgadza.
Jeśli Sue nie miała nic przeciw. Poprosił Herbiego o wyselekcjonowanie jednego z pojazdów, zdolnego przenieść określony ładunek i poleciał na górę do Hangaru.
- Jestem Groot - powiedziało coś drzewo do Sue, gdy już zostali sam na sam.

Strażnikowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Z pomocą Herbiego wybrał jeden z poduszkowców z odpowiednio dużą ładownią i ramieniem manipulatora, które pomogłoby mu załadować moduły. Pożegnał się szybko z sue i podbiegł na czterech łapach na górę. Jak na człekokształtne (powiedzmy) stworzenie całkiem sprawnie szło mu poruszanie się na czterech nogach. Drogę już znał. Nie było mowy o gubieniu się.
Na górze pojazd już na niego czekał. Wskoczył od razu i nie martwiąc się pasami sprawdził wszystkie kontrolki i zapłony, po czym, gdy już otworzyły się drzwi hangaru, spróbował postawić maszynę. Okazało się jednak że Reed zainstalował systemy bezpieczeństwa i poduszkowiec odmówił startu bez zapiętych pasów, tak więc, kląc na czym świat stoi, zwierzak musiał się podporządkować.
Wciąż spodziewając się po ludziach wszystkiego co najgorsze, jak najszybciej zwrócił się w kierunku leśnej polany. Okazało się że żadni leśni złomiarze nie dobrali się do podzespołów. Koniec końców nie było ich wcale nie tak długo. Nawet nie pokryły się jeszcze rosą, co zresztą i tak by im pewnie nie zaszkodziło. Wolał jednak nie kusić losu i szybko wpisał odpowiednie polecenia do konsoli, ładując części Michaliny na pakę. Gdy tylko skończył z powrotem wzniósł się w powietrze i poszybował do Baxter.
Tym razem nie śpieszył się tak jak w poprzednią stronę. Wykorzystał tę chwilę by lepiej poznać Nowy Jork. Poleciał okrężną trasą nad ulicami wielkiego jabłka. W oddali widział Avengers tower w którym prawdopodobnie znajdowali się właśnie Drax i Quill. Ponoć znajdowały się tam ich dotychczasowe kwatery. Miał nadzieję że są wyposażone w odpowiednie wygody. Na przykład barek. Nie żeby planował opuszczać warsztat Fantastycznej Czwórki w najbliższym czasie. Sen jest dla słabych.
Zatoczył jeszcze szersze koło, zainteresowawszy się dziwnym zielonym posągiem jakiejś ogromnej bogini na nadbrzeżu. Zrobił wokoło niej kilka okrążeń, powodując tym samym kanonadę fleszy turystów w dole. Głowę by dał że jego uszu doszło: „Zobacz mamo! Fantastyczny Pies pilotuje poduszkowiec!”
Powoli zawrócił z powrotem na miejsce. Przeleciał jeszcze nad czymś co wyglądało na nowojorską biosferę polarną, bo cała dzielnica pokryta była lodem, oraz śniegiem. Gdzieś indziej gigantyczny robot kształtu człowieka prowadził chyba rozbiórkę jakiegoś budynku. Nie był to chyba najbardziej przemyślany sposób demontażu. Rocket wolałby chyba wszystko po prostu wysadzić. Tak czy siak wracał powoli do Baxter.

W tym czasie Groot spokojnie pracował dalej nad robotą, którą zlecił mu Rocket. Widać że wielkolud też musiał znać się na rzeczy, bo gdy tylko uporał się z odseparowaniem pojazdów zajął się inną rzeczą gdzieś wewnątrz Milano. Będąc gentledrzewem, zaprosił gestem swoją, z braku lepszego słowa, rozmówczynię do środka. Paradoksalnie wewnątrz było bardzo mało miejsca. Poza główną ładownią, obecnie dość opustoszałą, znajdowała się tam tylko maszynownia, kabina pilotów, niewielka kwatera z trzema łóżkami, oraz zbrojownia, w której, sądząc po małym hamaku i sporej donicy, kwaterowali Rocket z Grootem. Może zapach rodem z zoo miał być dodatkowym systemem obronnym zbrojowni. Wszędzie walała się broń i przedmioty codziennego użytku niemal w tych samych proporcjach. Wyglądało na to że na Milano prywatność niemal nie istniała. Może za wyjątkiem bardzo ciasnego pomieszczenia sanitarnego. Strażnicy widocznie żyli jak komuna hipisów. A dokładnie jak uzbrojona po zęby komuna hipisów.
- Jestem Groot – jeśli Sue skusiła się na tę krótką wycieczkę, Groot stanął na wysokości zadania i oprowadził ją po pokładzie. Otwierając przed nią drzwi i tłumacząc jej coś o każdym pomieszczeniu. W zbrojowni pokazał niewielką grę, która przypominała coś w rodzaju holograficznych szachów rzucanych przez projektor w suficie, a w kokpicie pilota włączył stereo z jakąś starą kasetą Quilla. Odtwarzacz kaset wydawał się straszliwie nie na miejscu wkomponowany w konsoletę na której był też interfejs FTL, nowoczesne maskowanie, oraz cała masa innej, nieznanej Sue technologi.
W końcu jednak Herbie dał znać o zbliżającym się powrocie Rocketa. Drzewiec powoli wyszedł mu na spotkanie do hangaru i pomógł rozładować ładunek.
- Jestem. O czym gadaliście?
- Jestem Groot.
- O! I jak ci się podobała nasza duma i chwała? - zapytał teraz Sue Rocket. Oczywiście ani na chwilę nie stanął w miejscu podczas prowadzenia rozmowy. Chyba miał na myśli właśnie Milano.
Sue mogła przy tym podziwiać specyficzne moce drzewca, który specjalnie zwiększył trochę swój rozmiar, aby móc wziąć wszystkie części za jednym zamachem. Niestety musieli przez to skorzystać z windy dla pojazdów. Wszystko jednak wskazywało na to że poczciwy Groot dysponuje bardzo podobnym wachlarzem zdolności co Pan Fantastyczny. Gdy już dotarli do mniejszego ze statków, okazało się że części wystarczy tylko przymocować. Rocket wpakował się do sterowni pojazdu, a Groot umieszczał części w odpowiednich miejscach. Po chwili zostało tylko naprawienie tych miejsc, w których były dziury. Niestety tutaj prościej było wykonać od zera wadliwe elementy pokrycia. Zgrał dane ze swojego komputera Herbiemu. Prawdopodobnie przy takiej ilości sprzętu Baxter ma swoją niewielką linię produkcyjną. Rocketowi ciężko było uwierzyć w to że Reed zamawia swoje części gdzie indziej.

Rocket nie mógł wyjść ze zdumienia że komukolwiek mogłoby się podobać ruchome mieszkanie strażników. Owszem, Sue miała pewnie jakieś doświadczenie z lotami kosmicznymi i rozumiała pewnie jak ważna jest ograniczona przestrzeń statku, ale prawdą było, że Rocket i jego przyjaciele mocno zapuścili miejsce. Jemu samemu mieszkanie w norze z oczywistych powodów nie przeszkadzało, ale bał się że Sue pomyśli sobie nie wiadomo co o załodze statku. Może zrozumiała również jak wiele czasu załoga spędzała na pokładzie i że tego typu „męska jaskinia” jest naturalną koleją rzeczy? Teoretycznie na statku znajdowała się też kobieta, ale nie oszukujmy się, była bardziej męska od połowy załogi. Tak czy siak, Sue wykazała się w oczach Rocketa sporą dozą zrozumienia.
- Ona to serio? - zapytał Groota na boku, gdy zajęli się montażem części.
-Jestem Groot – odpowiedział tylko jego przyjaciel i wzruszył ramionami.
Gdy jednak kobieta wyraziła też troskę co do czasu napraw, wyraźnie się zastanowił i podrapał się w tył głowy kluczem, jaki trzymał akurat w dłoni.
- Pffff – wydał z siebie dźwięk – Mój statek to dwa dni intensywnej pracy. Z Milano ciężko określić na tym etapie. Najpierw trzeba naprawić uszkodzenia mechaniczne. To może zająć z tydzień. Potem trzeba mu będzie sprawić nowy napęd, a tutaj więcej czasu zajmą same testy niż robota. Trzeba się upewnić czy wszystko jest kompatybilne. Ogółem ziemski miesiąc? Plus minus tydzień? Trudno powiedzieć.
-JESTEM GROOT!! - okrzyk drzewca z wewnątrz statku przerwał kalkulacje Rocketa. Zwierzak natychmiast przerwał myśl i popędził za okrzykiem. Jeśli Sue chciała iść za nim, nikt jej tego oczywiście nie bronił.
Groot nawoływał z kokpitu statku, gdzie mimo podłączenia tylko zasilania awaryjnego, świeciło się kilka kontrolek.
-Na co czekasz? Puszczaj! - ponaglił przyjaciela szop.
-Jestem Groot – odpowiedział Groot i wcisnął jeden z przycisków. W odpowiedzi w głośnikach kabiny rozległy się dziwne dźwięki. Coś między trzeszczeniem podłogi, cykaniem, a drapaniem paznokciami po tablicy szkolnej. Sądząc po minie Rocketa, nie miał bladego pojęcia o co chodzi.
- To przyszło naszym wewnętrznym kanałem. -wyjaśnił zebranym - Trzeba posiadać wewnętrzne certyfikaty, a niewielu z zewnątrz je dostało. Nie mówię że nie są do złamania, ale po co ktoś zadał sobie tyle trudu, żeby wysłać nam szumy tła? To jakiś wirus? - zaptał Groota.
- Jestem Groot
-Jak to wezwanie o pomoc? Z ziemi? Naszym szyfrowanym kanałem?
Widać było że Rocket zastanawiał się przez chwilę. Groot patrzył tylko na niego wyczekująco.
-A co mi tam. Niech też się czymś zajmą. Czemu tylko ja mam wykonywać całą robotę? - zapytał retorycznie szop. Wskoczył na jeden z foteli pilotów i chwilę gmerał w przełącznikach kosoli.
-Drax, Quill, słyszycie mnie? Przed sekundą Groot odebrał naszym bezpiecznym kanałem wezwanie o pomoc z terenu ziemi. Przesyłam wam współrzędne. Mi to pachnie zasadzką na milę. Zajmiecie się tym? Ah, i przyda się wam jakiś sprzęt tłumaczący. Odbiór.
Komunikat zakończył się. Rocket jeszcze chwile dłubał przy konsolecie wysyłając reszcie zespołu współrzędne, oraz upewniając się czy nie jest to żaden wirus, czy inne zagrożenie. Okazało się jednak że sygnał był tym czym właśnie był. Wiadomością. Sygnałem o pomoc, o ile wierzyć w zdolności lingwistyczne Groota.
Nie można było jednak wykluczyć starej dobrej pułapki. Cóż, przynajmniej Drax się rozerwie.

Rocket miał już zapomnieć o całej sprawie i na nowo oddać się naprawom, gdy Niewidzialna Kobieta zasugerowała coś jeszcze co można było zrobić w kwestii tajemniczego sygnału.
- Możemy tak zrobić? Nieźle się tu na tej ziemi urządziliście. - skinął głową Sue. - Herbie, byłbyś tak miły?
Gdy tylko AI zdobyło zdjęcia interesującego ich terenu, Rocket rzucił je na główny monitor Milano. Z początku niewiele było na nim widać, ale gdy Rocket powiększył wskazany przez Groota fragment obrazu, oczom zebranych ukazała się sylwetka statku statku, którego opłakany stan mógłby sugerować że tkwił na swoim wzgórzu od dekad. Porównanie jednak tego samego obszaru ze zdjęciem sprzed kilku miesięcy ukazało że wrak musiał pojawić się na miejscu niedawno.
- Poznaję ten model. To shi'arski statek kolonizacyjny. Z tego co wiem nie mają więcej niż szczątkowe uzbrojenie pokładowe, a na zdjęciach nie widać nawet tego.  Nie przypominam sobie jednak, by Shi'ar planowali kolonizację ziemi w najbliższym czasie.
Rocket podłubał tyle ile był w stanie na otrzymanym obrazie starając się przyjrzeć jak najbardziej statkowi. Nigdzie nie było śladu uzbrojenia pokładowego, czy choćby numerów statku.
Coś mu tu śmierdziało. Bo czemu niby zbłąkany statek kolonizacyjny Shi'ar (który wyglądał bardziej na obiekt muzealny, niż sprawną jednostkę) wysyłać im jakieś szumy na ich szyfrowanym kanale. Nie szumy. Wezwanie o pomoc, jeśli wierzyć zdolnościom lingwistycznym Groota. W takim wypadku najzwyczajniejszy distress call byłby chyba jednak lepszym rozwiązaniem.
Strażnicy podczas swojego pobytu w kosmosie narobili sobie wielu wrogów, a zdobycie lewego statku kolonizacyjnego w tym stanie nie byłoby trudne dla chcącego crimelorda. Lista osób chcąca odegrać się na Quillu, czy kimkolwiek ze Strażników, była dość długa i ciężko było nie spodziewać się pułapki. Zwłaszcza, że nikt nie odpowiadał na wysyłane przez niego sygnały zwrotne.
Cóż, pomysł Sue tylko minimalnie uspokoił Rocketa. Zdjęcia zostały przesłane do Draxa i Quilla, więc teraz będą przynajmniej wiedzieli czego szukać.
- Dobra, Groot. Monitoruj sytuację, ja wymontuję stary napęd Milano.
- Jestem Groot.
- Dobra, ja będę monitorował sytuację, a ty wymontujesz napęd.
Rocket rozsiadł się wygodnie w czymś co przypominało dziecięcy fotelik zamontowany na miejscu drugiego pilota.
- To czym właściwie zajmuje się Fantastyczna Czwórka? - zagaił Sue dla zabicia czasu – Poza tworzeniem wysokiej klasy pojazdów kosmicznych.

Rocket zawsze podejrzewał że ziemianie są rasą skretyniałych humanoidów z karygodnym podejściem do swojej planety, siebie samych, oraz zdrowego rozsądku. Fakt, jako obiekt obserwacji miał do tej pory tylko i wyłącznie Quilla, a sam musiał przyznać że nie była to zbyt wielka pula doświadczalna. Nietrudno było zatem stwierdzić, że każda minuta rozmowy z Sue drastycznie zmieniała tę opinię. Chwilowo Rocket rozważał teorię że pośród całej masy ludzkości istnieje dziki gen bycia kimś w porządku, który recesywnie objawia się w co którymś pokoleniu. U Quilla gen ten najwyraźniej zmutował, dając w rezultacie obiekt wyjątkowo „w porządku” kretyna.
Gdy tak rozmyślał cały czas śledził wzrokiem na mapie położenie Quinjeta Strażników i malejący wskaźnik ETA. Koniec końców pojazd znalazł się nad lądem Australii, a po chwili dotarł na miejsce.
- Powinni już mieć kontakt wzrokowy. - odezwał się szop. - Stawiam komplet kluczy nasadowych że jest zaminowany. - dodał, mając oczywiście na myśli tajemniczy statek.
Po chwili, jakby na potwierdzenie słów Rocketa dotarła do nich transmisja Quilla:


Rocket myślał chwilę starając się przypomnieć o co może chodzić. W pewnym momencie wyraz jego pyszczka zmienił się na wyraźnie zaskoczony.
- Natknęliśmy się na nich na skraju terytorium Shi'ar – wyjaśnił od razu Sue. - Są półświadomą rasą kosmicznych insektoidów. Wyglądało na to że to jakaś hybryda Shi'ar i czegoś w rodzaju Brood'u. Myślałem jednak że nie występują poza swoim sektorem... Mieliśmy z nimi dość skomplikowane przygody. Najpierw chciały nas pożreć, a potem pomogły bronić stacji kosmicznej. Ja tam nigdy nie ufam zbyt inteligentnym szkodnikom...
- Nadałem już ją kilka razy. - odpowiedział po chwili na transmisję – Do tego wiem że ją odebrali, ale nie dostałem odpowiedzi. Uważajcie na siebie.
Rocket trochę źle czuł się z dala od akcji. Groot spokojnie zajął się naprawami statku, a on siedział tutaj i robił za centralę łączności. Oparł brodę na łapkach i monitorował to akcję w Australii, to postępy w poszukiwaniu śladów Novaforce. Widać było po nim że ewidentnie się nudził.