MacArthur Park

Billy naprawdę starał się tego po sobie nie okazywać, ale cała ta sytuacja zaczynała go już powoli irytować. No, może nie kompletnie cała - ale w większości na pewno. Potrafił być cierpliwy, wręcz bardzo cierpliwy, słowo honoru. W końcu dorastał z dwoma młodszymi od siebie natrętami, a to urządziło mu istną szkołę życia, nie wspominając już w ogóle o wszystkim innym. Problem nie polegał więc na tym, że dogadywanie się trwało... A właściwie nawet się jeszcze na dobre nie zaczęło. Nie, bardziej obchodziło go to, że część zebranych w dalszym ciągu trzymała się tak z daleka, jak gdyby miał im zaraz zrobić jakąś krzywdę.
Chłopak próbował nie zwracać na to uwagi - bezskuteczne - albo przynajmniej nie brać tego za bardzo do siebie, bo przecież powinien być w stanie ich zrozumieć, ale... No właśnie, ale. W nieprzyjemny sposób zdawał sobie sprawę z tego, że przez te wszystkie, wypowiedziane i nie, oskarżenia sam również przyjął z czasem spiętą postawę. Nie agresywną, nic z tych rzeczy, ale po prostu wskazującą na stres, który faktycznie się w nim zbierał i za nic nie chciał dać się opanować.
Nie pomagało również to, że uczucie niepewności Kaplana stale rosło i teraz osiągnęło już niemalże fizycznie nieprzyjemny poziom, na którym nastolatek musiał sobie radzić z silnym niepokojem. Nie do końca wiedział dlaczego znosił to aż tak źle. Szczerze mówiąc... Naprawdę wcale tego nie rozumiał. Niestety nie miał teraz czasu, by zagłębiać się w swych emocjach, choć na co dzień faktycznie wykazywał skłonność do ich analizowania - wręcz do przesady - ale... Ale odnosił wrażenie, że coś ważnego było bardzo nie tak... I w żaden sposób nie potrafił tego logicznie wyjaśnić.
Początkowo Billy zamierzał w dalszym ciągu utrzymywać dobrą minę do złej gry, przynajmniej w miarę swoich ograniczonych możliwości i umiejętności. Na jego ustach wciąż trwał ten lekki uśmiech, który wywołała wymiana zdań z najmłodszą członkinią grupy i - chcąc poprawić sytuację - chłopak wciąż skupiał się właśnie na rozmowie z nią.
- Jestem praktycznie pewien, że takie hasło wystarczy, żeby was znaleźć. W końcu Google aż za dobrze wie co robi. Najwyżej przy okazji obejrzysz sobie też tego nowego Ghost Ridera, ale wierz mi, warto, bo nawet na zdjęciach wygląda niesamowicie. A co do Beyonce... Nie dam sobie za to ręki uciąć, ale po prostu byłbym przy niej ostrożny, jeżeli kiedyś ją spotkasz. Wiesz, tak na wszelki wypadek - zasugerował, kiwając przy tym głową. Przy okazji chłopak odnotował sobie w myślach informację, że przynajmniej część Runaways najwyraźniej nie posiadała telefonów komórkowych... Co było tak naprawdę logiczne, więc mógł przecież sam na to wpaść. Z drugiej strony, może mieli je tylko ci starsi członkowie drużyny? Chyba musieli jakoś się ze sobą porozumiewać na większe odległości, inaczej byłoby im strasznie niewygodnie. Nawet Young Avengers korzystali z komórek - i w dalszym ciągu szukali lepszego rozwiązania problemu komunikacji... A może oni również korzystali z jakiejś formy telepatii, tak jak planował to uczynić Billy?
Choć Kaplan świetnie zdawał sobie sprawę z tego, że kontynuowanie poważnej dyskusji w sytuacji, gdy i tak był już nią zestresowany, pewnie nie mogło skończyć się najlepiej, to jednak poczucie misji uparcie nie dawało mu spokoju. Przybył tutaj w konkretnym celu i zamierzał go osiągnąć - albo przynajmniej otrzymać odmowę wprost i wrócić do domu z jasną odpowiedzią. To też by mu wystarczyło, choć zapewne jeszcze bardziej zachwiałoby jego pewnością siebie i znikomym poczuciem własnej wartości. Mimo to najpierw nastolatek chciał załatwić inną kwestię.
- Naprawdę nie musicie się mnie obawiać. Gdybym chciał wam zrobić krzywdę, to podszedłbym do tego zupełnie inaczej i przede wszystkim sam bym się tak nie wystawiał, a teraz jestem w mniejszości, nieuzbrojony i tak dalej, co tylko zechcecie dodać. Liczę po prostu na rozmowę i na początek na ustalenie jednego, a mianowicie: jesteście w ogóle zainteresowani współpracą czy całkiem marnuję tutaj mój czas, bo mówicie nie i nie da się was przekonać do zmiany zdania? - pierwsza część jego wypowiedzi skierowana została w głównej mierze do osób stojących z tyłu, ale kiedy zmienił temat, spojrzenie przeniósł już na chłopaka i dziewczynę na przedzie. Swoją drogą, byłoby miło, gdyby oficjalnie mu się przedstawili, bo on przecież to zrobił... Używając pseudonimu, ale w środowisku bohaterów to chyba nic dziwnego.

Kaplan skupił całą swoją siłę woli na tym, aby nie unieść wzroku ku niebu w chwili, gdy blondyn uczepił się tej najmniej istotnej części jego wypowiedzi. Szczerze mówiąc pewnie powinien był się tego po nim spodziewać... W końcu wszystkie te dotychczasowe skojarzenia z Tommy'm nie wzięły mu się z niczego. Nie zmieniało to oczywiście faktu, że nastolatek i tak odczuł świeżą dawkę irytacji i miał szczerą ochotę zauważyć, że owszem, gdyby w ogóle chciał zaatakować ich grupę, to zrobienie jej członkom krzywdy nie byłoby aż tak trudne - szczególnie, że mógłby po prostu sprowadzić ze sobą własną drużynę... Ale powstrzymał się także i przed tym odruchem, który przecież nie przyniósłby mu niczego dobrego. Ograniczył się jedynie do powolnego nabrania powietrza w płuca - i głębokiego westchnięcia.
Zaraz potem Runaways wrócili już do szeptania między sobą... I w porządku, Billy mógł to zrozumieć. Po jego słowach pewnie musieli ustalić co i jak, więc to naturalne, że nie chcieli, aby słuchał ich dyskusji jeszcze zanim podejmą decyzję. Może nie było to zbyt kulturalne, lecz jednak narady rządziły się własnymi prawami. Najważniejsze, że Kaplan mógł teraz co najwyżej domyślać się wypowiedzi, które padały między pozostałymi nastolatkami... I wydawało mu się, że pewnie trafiłby całkiem nieźle.
Chłopak odchylił głowę na bok, bez pospiechu przesuwając wzrokiem pomiędzy twarzami poszczególnych Uciekinierów. Przynajmniej tym razem zastanawiali się nad jego propozycją, zamiast z góry na niego naskakiwać, a to samo w sobie stanowiło już chyba jakiś plus. Z drugiej strony nigdzie nie było też powiedziane, że to ich wydanie Tommy'ego da się do czegokolwiek przekonać... Ten typ bywał uparty jak osioł. Billy zdążył się o tym przekonać.
W końcu jednak Runaways zakończyli obrady - a przynajmniej część z nich oderwała się od rozmowy, najpierw dziewczyna, która do tej pory trzymała się z tyłu, a zaraz po niej ten cichszy z chłopaków. To akurat odrobinę zaskoczyło Kaplana, choć w pozytywny sposób. Wyglądało na to, że jego wyjaśnienia podziałały chociaż na nich... W jakimś stopniu. Miło było przekonać się, że już się go tak nie bali, że jedno z nich odważyło się nawet podejść bliżej - być może w ten sposób ukazując reszcie, że nie stanowił zagrożenia.
- Przyjemność po mojej stronie. I nie martw się, naprawdę rozumiem ostrożność, tyle że... Przesadna podejrzliwość jest po prostu smutna - Billy wzruszył lekko ramionami, równocześnie obdarowując ciemnowłosą uśmiechem, odrobinę niezręcznym i niepewnym, ale jak najbardziej szczerym. Jego słowa nie miały być zresztą złośliwe, nie chciał nimi nikomu dogryźć, nawet podświadomie. Faktycznie uważał, że dopatrywanie się wszędzie niebezpieczeństw i spisków stanowiło już problem... I zarazem czyniło życie bardzo nieprzyjemnym.
Najwyraźniej nie każdy podzielał tę opinię, o czym świadczyła uwaga ze strony jednego z chłopaków - tego nieagresywnego. Ciężko zareagować pozytywnie na kogoś nieznajomego? Jasne, Kaplan sam nie należał do osób, które jakoś szczególnie ciągnęło do obcych, nie tak łatwo było mu nawiązać z kimś kontakt i, zgoda, dobrze wiedział, że świat nie był piękny, a niektórzy ludzie oznaczali kłopoty... Ale nawet jego wrodzony pesymizm nie nakazywał mu oczekiwać najgorszego po każdej spotkanej istocie. Wolał zauważać w innych dobro, nawet jeżeli ostrożnie.
Billy nie wiedział do końca jak odpowiedzieć na tę kwestię, lecz na szczęście ostatecznie nie musiał tego zrobić, gdyż do dyskusji ponownie włączył się ten od rękawic... A napięcie, które częściowo opuściło ciało Kaplana podczas interakcji z Fro, teraz powróciło ze zdwojoną siłą. Praktycznie każde kolejne słowo blondyna wywoływało nową falę frustracji oraz przywoływało na usta nastolatka komentarze, które jakimś cudem udawało mu się zachować dla siebie. Już wiedział, że ten osobnik będzie go niesamowicie irytował.
Najbardziej w tym wszystkim denerwowało go chyba to, że Runaways... Nie, nie mógł tak generalizować, więc: że ten jeden przedstawiciel grupy zdawał się ją uważać za ósmy cud świata. Tak, sam do nich przyszedł, ale do równych sobie i od razu wyjaśnił im ile mógł na początek - a co słyszał w zamian? Że już na rozmowę trzeba było sobie zasłużyć. To dopiero przesada. Nie pomagał też fakt, że blondyn przekręcał jego słowa, na co również Billy miał ochotę zwrócić mu uwagę. Nie wspominając już o tej "zwadzie z jakąś organizacją" - co brzmiało tak, jak gdyby Runaways nie zostali oficjalnie rozdzieleni przez Mścicieli.
Prawdę mówiąc na tym etapie nastolatek prawie chciał już to wszystko rzucić, pożegnać się i wrócić do Nowego Jorku. Może i zmarnowałby czas, ale z drugiej strony przynajmniej nie musiałby się dalej użerać - a nawet jego cierpliwość posiadała pewne granice. Poza tym... Kate i reszta mogli go teraz potrzebować. Powinien to sprawdzić. A nuż pod jego nieobecność ustalili coś ważnego albo wpakowali się w jakieś kłopoty? Obstawiał to ostatnie.
Nim jednak chłopak zdążył zadecydować czy naprawdę rezygnował - i w razie czego poinformować o tym Runaways - sytuacja znów uległa zmianie... Wraz z włączeniem się w rozmowę domniemanej przywódczyni drużyny. Kaplan nie tyle zapomniał o jej obecności, co z czasem automatycznie zaczął zwracać na nią mniejszą uwagę, gdyż i tak zachowywała milczenie... Ale teraz zabrała głos, by - a jakże! - już na wstępie poprzeć słowa swojego przeuroczego towarzysza.
W tym momencie wyraz twarzy Billy'ego musiał dość jasno wyrażać jego opinię, czyli kompletny brak zaskoczenia, za to sporą dawkę zrezygnowania, połączoną z nutką irytacji. Mieszanka ta odrobinę złagodniała, gdy uzyskał przynajmniej jedną odpowiedź: że Runaways zastanowią się nad jego ofertą. Co prawda przy wspomnieniu o tym, że rówieśnicy wcale się go nie bali, Kaplan uniósł wymownie brew i zerknął w stronę osób, które początkowo trzymały się z tyłu... Ale odpuścił sobie wytykanie tego na głos. Niech im będzie. Czasami trzeba było przemilczeć niektóre kwestie.
Sprawy... Nie układały się aż tak źle. Jeszcze parę sekund wcześniej Billy sądził, że będzie o wiele gorzej, więc chyba nie powinien za bardzo narzekać. Mimo to... Wciąż nie opuszczało go to nieprzyjemne uczucie, że coś było nie tak - i to na wielką skalę. W pewnej chwili nastolatek niemalże się wzdrygnął, a serce zabiło mu mocniej. Wrażenie było niesamowicie dziwne, sprawiało wręcz, że kręciło mu się w głowie, ale nie potrafił ocenić co dokładnie się z nim działo... A raczej - dlaczego. Nagłe uczucie pustki wybijało się ponad wszystko inne, towarzyszyła mu zaś gwałtowna potrzeba uzupełnienia tego, czego brakowało - ale niestety nie rozumiał cóż to takiego było i jak miałby się za to zabrać.
Dalsze skupianie się na rozmowie stanowiło wyzwanie, ale Kaplan starał się w jak najmniejszym stopniu okazywać po sobie to nagłe rozkojarzenie. Jego spojrzenie przesunęło się pomiędzy członkami Runaways, gdy przedstawiała ich - Nico, jak dowiedział się na samym końcu. Skoro dziewczyna użyła prawdziwych imion, to najprawdopodobniej powinien odwdzięczyć się tym samym... I tak wiele by to nie zmieniło.
- Billy. Choć raczej tego nie rozgłaszajcie, a ja się odwdzięczę tym samym. W każdym razie... - wzrok nastolatka na moment osunął się na podłoże, podczas gdy chłopak na szybko zastanawiał się co dalej. Wyglądało na to, że dłuższe przebywanie w Los Angeles nie miało teraz sensu, skoro grupa zamierzała się naradzać i jeszcze pracowała nad jakąś misją... Więc chyba rzeczywiście nadeszła pora, aby zbierać się do domu.
- W porządku. Gdyby coś się stało, zawsze mogę was znaleźć, a w drugą stronę... Jakiegoś telefonu uda wam się użyć, prawda? - to mówiąc, Billy wsunął już dłonie do kieszeni spodni, szukając w nich czegoś do zapisania swojego numeru. Najwyraźniej miał jednak szczęście, gdyż jego palce prędko natrafiły na krótki, wysłużony ołówek oraz na paragon za kanapkę z fastfooda. Opierając papier na dłoni, szybko wyskrobał na nim szereg cyfr, a następnie wręczył karteczkę stojącej najbliżej Fro. W tym momencie ołówek powrócił na swoje wcześniejsze miejsce, a Kaplan znów skierował wzrok na Nico.
- Gdybyście potrzebowali pomocy z tą swoją misją, to pewnie mielibyśmy kilka par rąk do pracy. Do... Kiedyś? - z tymi słowami nastolatek zaczął się cofać, aby mieć wokół siebie jak najwięcej pustego miejsca. Wolałby nie porazić kogoś przypadkowo prądem, kiedy mógł tego uniknąć. Mimo to jego spojrzenie jeszcze przez chwilę utrzymywało się na rówieśnikach.
- Chcę wrócić do Nowego Jorku, chcę wrócić do Nowego Jorku, chcę wrócićdoNowegoJorkuchcę... - znajoma energia prędko pojawiła się wokół jego dłoni i oczu, a następnie otoczyła całą jego sylwetkę i zwiększyła swój zasięg. Okolicę wypełnił zapach ozonu, jasne błyski oraz wyładowania elektryczne... A kiedy wszystkie te efekty nagle ustały, Billy'ego już tam nie było.

[z/t]

Po pożegnaniu się z Bucky'm Billy rozpoczął intensywne poszukiwania odpowiedniego miejsca do teleportacji. Potrzebował takiej lokacji, w której nie zwróci na siebie niczyjej uwagi, przynajmniej wystarczająco długo, aby móc w spokoju i bez bycia rozpoznanym zniknąć... Co nie było prostym zadaniem, skoro jego moce praktycznie zawsze objawiały się błyskami światła. Mimo to jednak chłopaka bardziej martwiła sytuacja u celu podróży, gdzie nie będzie miał wpływu na to, czy pojawi się w czyimś towarzystwie czy nie...
Z drugiej strony czy naprawdę musiał się tym przejmować? Zgoda, Young Avengers nie zdążyli jeszcze oficjalnie ustalić kwestii zachowywania tajnej tożsamości lub nie, ale jak do tej pory nie nosili masek. Kostiumy od Kate również ich nie zawierały - w najlepszym wypadku ich część stanowiły okulary czy gogle, lecz takie dodatki przecież nie zakrywały wiele. Chyba tylko kwestią czasu było odkrycie przez kogoś ich prawdziwych nazwisk... A tacy Mściciele w większości także podawali swoje dane do wiadomości publicznej.
Nastolatek nie był tego nawet do końca świadomy, ale nogi same zaniosły go do jednego z lepiej ukrytych zakątków Central Parku - w którym jeszcze nie tak dawno temu odbywało się spotkanie drużyny. Teraz wydawało mu się takie odległe... Pewnie dlatego, że tyle się przez ten czas wydarzyło. Najważniejsze jednak, że z tego miejsca chłopak mógł bez problemu dokonać teleportacji i nikt nie powinien mu się naprzykrzać.
- Do Los Angeles, do Los Angeles, doLosAngelesdo... - zaczął powtarzać, gdy tylko upewnił się, że drzewa dobrze go zasłaniały i nikt nie kręcił się w pobliżu. Nawet jeżeli rozchodzący się wokół niego blask kogoś zainteresuje, to przy odrobinie szczęścia osoba ta nie zdąży podejść... Ani tym bardziej dobrze mu się przyjrzeć. To była jedna dobra strona tego światła - maskowało kształty, w tym rysy twarzy.
Myśli Kaplana podryfowały ku parkowi, w którym poprzednim razem spotkał Runaways. Nie miał bladego pojęcia jak się nazywał, ale pamiętał jego wygląd, a to chyba było najważniejsze... Albo sama intencja, że to właśnie tam chciał trafić? Billy nie ustalił jeszcze tych szczegółów. Jakoś nigdy nie znalazł chwili, żeby dokładniej je zbadać... Ale kiedyś w końcu będzie musiał. Być może w tym celu skorzysta jednak z pomocy X-Men? Skoro prowadzili szkołę dla mutantów, to musieli się na tym znać... I mieć doświadczenie. Prawdopodobnie. A na pewno większe od niego samego, bo w końcu nastolatek opierał się przede wszystkim na wiedzy z mediów - głównie internetu - i z komiksów.
Błękit prędko otoczył sylwetkę chłopaka i wzniósł jego ciało w powietrze. Central Park zniknął mu z oczu... Ale już po kilku sekundach światło zaczęło powoli ustępować, odsłaniając przed nim inny krajobraz, zupełnie nowy, lecz również pełen gęstej roślinności. Ta okolica nie wyglądała mu znajomo, ale najważniejsze, że wydawała się pusta - to znaczy, pozbawiona gapiów. Billy postanowił nie tracić czasu na zastanawianie się nad tym, czy miał po prostu szczęście, czy też jego moce dostosowały się do jego wymagań. Zamiast tego skupił się na bezpiecznym odstawieniu się na ziemię... A dokładniej na chodnik. Wkrótce potem jego blask zanikł, a nastolatek odetchnął z ulgą.
Teraz pozostawało mu jeszcze tylko ustalić gdzie dokładnie powinien dotrzeć. Park wydawał mu się spory, ale nie do przesady... I w ostateczności mógł zawsze zadzwonić na numer, z którego otrzymał wiadomość, ale chyba wolał zacząć od zrobienia rundki po okolicy. Być może uda mu się jednak obejść bez telefonowania po wskazówki? Z tą myślą chłopak zerknął na siebie w dół, aby upewnić się, że pozbył się wszystkich iskier, po czym ruszył już z miejsca.
Kaplan bardzo szybko przekonał się, że miał z tym swoim lądowaniem sporo szczęścia, bo po parku kręciło się zaskakująco wiele - jak na tę godzinę - osób. A może to on był jakimś dziwnym wyjątkiem, który wolał spędzać wieczory w domu? Być może. Tak czy siak, w czarnych spodniach i prostej, czerwonej koszulce - z napisem I’m sarcastic because punching people is frowned upon - nie powinien nikogo zainteresować, więc starał się nie przejmować innymi przechodniami. Koncentrował się na wypatrywaniu wśród nich kogoś znajomego.
Choć po fakcie zorientował się, że wiadomość napisana została w liczbie pojedynczej, to odruchowo Billy od początku rozglądał się za całą grupą rówieśników. Przemieszczał się żwawym krokiem, lecz nie truchtem, a głowa chodziła mu na boki. Na tej podstawie łatwo byłoby poznać, że za kimś lub za czymś się rozglądał. W końcu jednak jego spojrzenie padło na bardzo charakterystyczną dziewczynę na ławce - i natychmiast skorygował obrany przez siebie kierunek, żeby się do niej zbliżyć.
- Hej. Wybacz zwłokę, przeniesienie się tutaj bez zwracania na siebie uwagi to sztuka - zaczął, gdy tylko znalazł się w wystarczającej odległości, po czym przysiadł obok... Tyle że nie na oparciu, w związku z czym zmuszony był trochę odchylić głowę do tyłu. Nie bardzo wiedział co dalej, więc po prostu czekał na rozwój wydarzeń... I rozmowy.

Dziewczyna dość szybko zsunęła się z oparcia na siedzisko, a Billy od razu podążył za nią wzrokiem. Dzięki tej zmianie wygodniej było mu trzymać głowę... Choć tak naprawdę nie zdążył jeszcze w pełni odczuć negatywnych efektów poprzedniego ułożenia ciała. Te przyszłyby pewnie z czasem, może dopiero po paru minutach albo nawet później. Całe jego ciało pozostawało teraz zwrócone lekko w stronę rówieśniczki, aby łatwiej im było rozmawiać.
Szczerze mówiąc to mniej więcej właśnie takiego początku dyskusji chłopak się spodziewał. Co prawda po poprzednim spotkaniu podejrzewał, że wszystko może brzmieć trochę ostrzej albo bardziej nerwowo, ale ta faktyczna wersja bardziej mu się podobała. Wyglądało na to, że w końcu będą mogli po prostu na spokojnie pogadać i wszystko sobie wyjaśnić... Bez niepokojąco intensywnych spojrzeń i niepotrzebnie wrogich komentarzy niektórych osób. Z drugiej strony nastolatek nawet nie oczekiwał się, że za to ostatnie zostanie przeproszony... Zdążył przywyknąć.
Kaplan pokiwał głową na znak swojego zainteresowania oraz ogólnie pojętej zgody i słuchał dalej. W odpowiednim momencie powtórzył nazwę swojej drużyny, lecz poza tym pozwalał Azjatce wymienić wszystko, co przychodziło jej teraz do głowy. Sam w tym czasie starał się zapamiętać jej pytania i od razu ułożyć sobie na nie jakąś spójną odpowiedź. W słowach dziewczyny wciąż przebijała się ta dziwna ostrożność, która już poprzednim razem zaskoczyła Billy'ego. Rzecz jasna on sam również był w pełni świadomy tego, że musieli uważać na to, co komu mówili i na co się zgadzali, ale takie podejście wydawało mu się już być lekką przesadą... Może dlatego, że on - pomimo introwertyzmu oraz ostatnich nieprzyjemnych wydarzeń - w dalszym ciągu posiadał sporą wiarę w bohaterów jako ogół? Z wyłączeniem tych kilku osób, na których się zawiódł. Oraz Tarczy, ale to już co innego.
- Po kolei. Albo i nie po kolei, bo akurat kolejność pewnie pomieszam, ale mniejsza o to... Jak mówiłem, nazywamy się Young Avengers. Jeżeli chcesz, to mogę podać ci całą genezę, ale nie jest aż tak interesująca, a w skrócie sprowadza się do tego, że jesteśmy nastolatkami, którzy robią to, co dorośli Avengers i w ogóle bohaterowie, tylko na własną rękę. Współpracujemy z nimi i z innymi grupami, jak na przykład z X-Men, ale nie jesteśmy od nich zależni. Nie przyjmujemy od nich rozkazów, sami o sobie decydujemy, fundujemy swoje działania, kostiumy czy sprzęt... I tak dalej. To taka podstawa o nas - wyjaśnił na początek, równocześnie starając się wykorzystywać w praktyce niektóre ciekawostki, które kiedyś zdarzyło mu się usłyszeć od matki... A tyczące się między innymi tego, aby w trakcie rozmowy nie patrzeć na nikogo cały czas, ale wystarczająco, by widać było, że poświęca mu się uwagę.
- To... W zasadzie już tłumaczy czego chcemy, ale i tak powtórzę. Zamierzamy łączyć siły z innymi drużynami, bo uważamy, że wspólnie można zdziałać więcej, dotrzeć do większej liczby osób, rozwiązać więcej problemów. Wymiana zasobów, w tym informacji, czy podrzucanie sobie na daną akcję osób o pasujących do niej zdolnościach jest... Rozsądne. Jeżeli jedna grupa ma kłopoty, druga może jej pomóc. Takie sprawy. Według internetu jesteście bohaterami, w dodatku w naszym wieku, więc się do was zwróciliśmy. A przy okazji... Za wcześniej przepraszać nie musisz, na co dzień zajmuję się kiepsko przystosowanym do norm społecznych pseudo-socjopatą, gorzej już nie będzie - dokończył, przy ostatnich słowach przewracając na pokaz oczami, aby podkreślić co musiał znosić. Jak tak o tym w tej chwili myślał, to ostatnio rzeczywiście widywał się z Tommy'm praktycznie codziennie... Chyba się na niego uodparniał.
Przez cały ten czas Billy starał się nie mówić zbyt głośno, aby nie zwrócić na nich niczyjej uwagi, ale też nie szeptał, bo przecież to również byłoby trochę podejrzane... Może nawet bardziej? Gdyby ktoś za bardzo się do nich zbliżył, nastolatek gotów był na moment zamilknąć albo zacząć przeciągać fragmenty, które nie mówiły o niczym konkretnym, ale na szczęście to nie okazało się konieczne, a przynajmniej jeszcze nie teraz. Mimo to chłopak rozglądał się raz na jakiś czas, aby nikogo nie przeoczyć.