Dwupiętrowy apartament Bishopów

***

Po zakończeniu drużynowego spotkania - owocnego, ale zarazem bardzo stresującego - Billy nie był do końca pewien co powinien ze sobą zrobić. Oczywiście nasuwało mu się kilka opcji, mniej lub bardziej ważnych czy pociągających... Ale nie wiedział którą wybrać. Najpilniejsze zdawało mu się porozmawianie z rodzicami, ale z drugiej strony wcale mu się do nich nie spieszyło, gdy wyobrażał sobie czekającą go dyskusję i konieczność tłumaczenia się ze swoich ostatnich poczynań. Zamiast tego wolałby wybrać się na te dwie godziny do schronu, żeby spędzić trochę czasu z Victorem, najprawdopodobniej głównie przyglądając się jego pracy, bo na coś więcej brakowało mu śmiałości i odwagi. Mógłby też rozejrzeć się za Eugene'em i Klaudią... Albo skoczyć do dowolnego innego członka grupy. Skoro już o tym mowa, to bardzo chętnie pogadałby z Cassie o jej relacjach z Mścicielami.
Ostatecznie jednak nastolatek uznał, że powinien zachować się dojrzale i odpowiedzialnie - i stawić czoła rodzinie. Powrót do domu z Central Parku zajął mu około pół godziny, gdyż tym razem wyjątkowo zdecydował się zrezygnować z teleportacji i skorzystać z bardziej konwencjonalnej metody podróżowania, jaką stanowiło metro. Przez całą drogę coraz bardziej się denerwował, narastała w nim panika oraz chęć ucieczki, ale mimo to starał się ułożyć sobie w głowie wystarczająco dobre wyjaśnienia... Co wcale nie przychodziło mu łatwo. Stojąc przed drzwiami mieszkania był już w stanie myśleć tylko i wyłącznie o tym, aby wszystko jakoś się ułożyło. Kurczowo trzymał się tej nadziei... Ale nigdy nie należał do optymistów.
Nie spodziewał się przyjęcia, które na niego czekało. To znaczy, oczywiście doskonale pamiętał, że zostawił rodzicom list opisujący szczegóły jego sytuacji i tłumaczący konieczność zniknięcia na jakiś czas... A pomimo całego tego stresu w głębi ducha wiedział, że na jego widok mama i tata w pierwszej kolejności poczują pewnie ulgę i nie zaczną mu od razu robić wymówek... Ale ich reakcja i tak przekroczyła jego najśmielsze oczekiwania. Wyściskali go, nakarmili, wypytali o szczegóły... Za to nie wydawali się być źli. Serce chłopaka biło przez ten czas jak oszalałe, był w pełni gotów na wykład o tym, dlaczego postąpił niewłaściwie - ale ten nie nadszedł. Pewnie uznałby to za dziwne i podejrzane, gdyby nie był zajęty cieszeniem się ze swojego niezwykłego szczęścia.
Rodzice przyjęli nawet dobrze wiadomość o tym, że znów musiał wyjść. Umyślnie podał im wcześniejszą godzinę, nie zaś tę, o której powinien się stawić u Kate. Przed wybraniem się do niej chciał załatwić coś jeszcze... Nie mógł się powstrzymać, choć przez - krótką - chwilę naprawdę próbował. Chyba miał po prostu za słabą wolę i o wiele zbyt dobrze rozwinięte skłonności masochistyczne.
Po szybkim prysznicu i przebraniu się - w ciemne ubrania, czerń i czerwień, byle nie rzucać się za bardzo w oczy, gdy znajdzie się już na mieście - Kaplan wymknął się na dach i teleportował się do schronu. Wbrew pozorom nie od razu odszukał w nim Victora - najpierw zajrzał jeszcze do wciąż nieprzytomnej Skuld. Jej śpiączka z pewnością nie była naturalna, przez co nie chciał sam jej wybudzać... Powoli zaczynał rozważać podjęcie próby odesłania jej do Asgardu. Tam chyba powinni być w stanie jej pomóc, prawda? Wcale nie chodziło o to, że chętnie również by się tam wybrał.
Billy nie potrafił za długo odmawiać sobie przyjemności zobaczenia Victora, w związku czym szybko wymknął się z pokoju przydzielonego Skuld. Odnalezienie Latynosa nie było trudne, zresztą pewnie po części dlatego, że on sam musiał zdawać sobie sprawę z obecności Kaplana w schronie - koniec końców jego teleportacja nigdy nie była zbyt subtelna. Choć ze wszystkimi ich spotkaniami wiązała się pewna dawka stresu - przynajmniej po stronie Billy'ego - to jednak na widok Victora nastolatek od razu poczuł się lepiej. Trochę przerażała go świadomość tego, jak szybko rozwijało się w nim to... Zainteresowanie... Ale Vic był taki miły, że chyba nie miał żadnych powodów do niepokoju. Może tylko te mieszane sygnały, które od niego otrzymywał... Ale starał się nimi nie przejmować.
Kaplan został w schronie tak długo, jak tylko mógł, obserwując poczynania rówieśnika i prowadząc z nim luźną rozmowę. Baza wyglądała coraz lepiej. Gdyby tylko znaleźli sposób na to, aby każdy mógł się do niej przenosić bez potrzeby korzystania z pomocy Billy'ego... Tak, wówczas na pewno zrobiliby z niej użytek. W końcu jednak nadszedł czas pożegnania i nastolatek niechętnie teleportował się z powrotem do Nowego Jorku - z jakimiś dziesięcioma, a może nawet piętnastoma minutami w zapasie.
Dzięki odpowiedniemu ujęciu zaklęcia chłopak wylądował na dachu budynku, który zajmowała Kate. Jak do tej pory nie miał jeszcze okazji przebywać w środku, ale zdawał sobie sprawę z paru szczegółów - i jeden z nich zamierzał teraz wykorzystać. Wiedział, że dziewczyna mieszkała na najwyższym piętrze, a jej sypialnia posiadała balkon... Na który łatwo mógł zeskoczyć, dla bezpieczeństwa asekurując się telekinezą. Najpierw obszedł dach dookoła tuż przy krawędzi, wyglądając zza niej, aby znaleźć właściwe miejsce - a następnie wziął już głęboki oddech i osunął się niżej. Dobrze, że z tego wszystkiego zaczynał się przyzwyczajać do sporych wysokości.
Ujrzane jeszcze przez okno fiolety utwierdziły Kaplana w przekonaniu, że dobrze trafił. Oczywiście widok samej Kate również w tym pomógł, choć Billy'ego odrobinę zaskoczył fakt, że przyjaciółka miała już jakieś towarzystwo, w dodatku dla niego obce. To... Trochę komplikowało sytuację. Nie miał jak wyjaśnić wchodzenia przez balkon. Chyba że... Jeżeli na dach prowadziły ogólnodostępne schody, być może jednak mógłby stworzyć jakąś mało wiarygodną, ale możliwą do kupienia bajeczkę? Z całą pewnością nie zamierzał szukać teraz innego - odosobnionego i wystarczająco przestronnego - punktu do teleportacji, żeby z niego wracać się grzecznie pod mieszkanie.
W duchu zastanawiając się nad dobrym wyjaśnieniem, Billy zbliżył się do drzwi i już odruchowo zamierzał telekinetycznie nacisnąć znajdującą się po ich drugiej stronie klamkę, gdy przypomniał sobie, że tego również nie powinien robić. Same problemy, ot co. Gdyby tylko miał pewność, że ten rudzielec wiedział o ich sytuacji... Ale niestety takiej pewności nie posiadał i w związku z tym nie powinien ryzykować.
Jeżeli do tej pory nie został przez nikogo zauważony, Kaplan ograniczył się do zastukania w szybę, domagając się wpuszczenia. Jeśli jednak dziewczęta nie zwróciły na niego uwagi i na czas opuściły pomieszczenie, zwabione pukaniem z drugiej strony mieszkania - o którym Billy nie miał pojęcia, że powinno rozlegać się właśnie teraz - wtedy nastolatek mógł już bez skrępowania otworzyć sobie drzwi i wkroczyć do środka.

Ze wszystkich możliwych opcji doszło chyba do tej najmniej dla Billy'ego fortunnej... A mianowicie Kate prędko opuściła pomieszczenie, zostawiając w nim swoją towarzyszkę samą. Tłumaczenie się bez jej wsparcia lub subtelnych znaków, które mogłaby mu dyskretnie zapewnić, nie zapowiadało się najlepiej, lecz teraz chłopak i tak nie mógł się już z tego wycofać... Bo najwyraźniej został dostrzeżony. Wyglądało na to, że będzie musiał improwizować.
Skoro rówieśniczka go zobaczyła i wstała z łóżka, to z pewnością nie mógł sobie pozwolić na użycie telekinezy do otworzenia drzwi. W związku z tym nastolatek poczekał grzecznie po ich zewnętrznej stronie na podejście dziewczyny, wykorzystując te ostatnie sekundy na zebranie myśli. Przede wszystkim nie zamierzał odzywać się jako pierwszy, żeby przypadkiem czegoś nie palnąć. Odpowiadanie było prostsze i o wiele bezpieczniejsze. Przynajmniej pozorne spokój i obojętność miał opanowane do perfekcji... Kto by pomyślał, że z lat bycia dręczonym w szkole można było jednak wyciągnąć jakieś korzyści.
Podczas gdy nastolatka zajmowała się drzwiami, Kaplan zdążył szybko się jej przyjrzeć, najpierw przez szybę, a potem już bezpośrednio. Po ocenieniu jej z bliska uzyskał pewność, że wcześniej jej nie spotkał... A przynajmniej nie zobaczył, bo teoretycznie mogli już się kiedyś minąć i nawet nie zwrócić na siebie uwagi. Swego czasu chłopak nabrał nawyku przemieszczania się po mieście ze wzrokiem wbitym w ziemię przed sobą, więc wcale by go to nie zdziwiło.
Kiedy stanęli już przed sobą twarzą w twarz, na szczęście - i o dziwo - nie doszło pomiędzy nimi do momentu niezręcznej ciszy, czego Billy po cichu się obawiał. Dziewczyna od razu zaczęła mówić, sprawiając przy tym wrażenie otwartej i przyjaźnie nastawionej, co w pewnym stopniu skojarzyło mu się z zachowaniem Kate. Nic dziwnego, że się... Kolegowały? Przyjaźniły? Ta kwestia pewnie stanie się niedługo jasna.
Tekst o drzwiach wejściowych Kaplan podsumował jedynie lekkim wzruszeniem ramion, od którego płynnie przeszedł do luźnego skrzyżowania rąk na klatce piersiowej. Zwlekał z odpowiedzią, lecz szybko okazało się, że nie była ona potrzebna - bo rudowłosa i tak kontynuowała wypowiedź... Przy okazji dostarczając mu informację, iż ktoś jeszcze również zdążył już przybyć. Tommy? Jednak Noiro? Czy może Kate zaprosiła też innych? Bardzo możliwe.
- Ma innego gościa. Albo gości - potwierdził, gdy dziewczyna przesunęła się, aby wpuścić go do środka, z czego zresztą chętnie skorzystał, po drodze uważając, aby się o nią nie otrzeć. Póki co nie szło mu chyba tak źle... Jeszcze trochę i kto wie? Być może nawet nauczy się nawiązywać nowe znajomości. Dla dobra drużyny pewnie powinien.
Teraz jednak Billy z lekkim zainteresowaniem powiódł wzrokiem po pokoju, w którym się znalazł. Choć wcześniej sugerował się głównie kolorystyką, to musiał przyznać, że pomieszczenie bardzo pasowało do Kate... To znaczy, przynajmniej na tyle, na ile był to w stanie stwierdzić bez głębszego zastanawiania się nad tematem. Nigdy nie rozmyślał nad sypialnią przyjaciółki. Zostawiał to Tommy'emu.
Gdy towarzysząca mu dziewczyna ponownie zaczęła mówić, Kaplan powoli powrócił ku niej spojrzeniem. Kiwnął głową w momencie, gdy nastolatka - Alice - się przedstawiała, lecz nie chciał jej przerywać, więc nie od razu odwdzięczył jej się tym samym. Jedna z jego brwi uniosła się za to na sugestię, że miałby rówieśniczce coś zrobić... I musiał spożytkować całą swoją siłę woli, aby powstrzymać się przed rzuceniem poważnym tonem jakiejś sarkastycznej uwagi, która mogłaby zostać źle zrozumiana - czyli na przykład wzięta na serio. Pracował nad trzymaniem języka na wodzy.
- Billy Kaplan. Wiem, że mój wygląd sieje trwogę w sercach słabszych duchem, ale pozory mylą - skomentował więc, zadowalając się czymś w bardziej oczywisty sposób żartobliwym, nawet jeżeli ton jego głosu wcale na to nie wskazywał. W trakcie mówienia nastolatek przesunął wzrokiem za wędrującą w stronę łóżka Alice, ale nie poszedł w jej ślady. Nie był do końca pewien gdzie powinien sobie znaleźć miejsce... I bardzo liczył na to, że Kate prędko odbierze tego, kto zadzwonił do drzwi, a następnie wróci z tą osobą do sypialni. Z nią od razu poczułby się lepiej, a teraz nie wiedział nawet jaki temat mógłby poruszyć.
- Więc... Kate nie wspominała, że zaprosiła do siebie na teraz parę osób? - zagadnął w końcu, stawiając na coś stosunkowo neutralnego, a jednak teoretycznie mogącego pozwolić mu ustalić ważną informację. Jeżeli Alice wiedziała o ich spotkaniu, to być może miała na nim być... Albo po prostu nie zdążyła wyjść przed wyznaczonym czasem, jedno z dwojga.

Billy zdecydował się jeszcze nie komentować na głos wspomnianej potworności swojej rozmówczyni, choć zmierzył ją przy tym długim spojrzeniem, równocześnie odchylając głowę lekko na bok i delikatnie unosząc brew. Już z jej zachowania - oraz z samego faktu, że trzymała się z Kate - wynosił, że niewiniątkiem najprawdopodobniej nie była, niezależnie od tego, jak wyglądała... Ale tę drugą kwestię postanowił póki co zostawić w spokoju. Może dziewczyna, pomimo żartobliwego tonu, mówiła nawet dosłownie? Jeżeli miała do nich dołączyć, to równie dobrze mogła zmieniać się w jakąś nietypową kreaturę. Tyle że... I tak nie wypadało teraz o to spytać, więc Kaplan musiał zadowolić się domysłami.
Wciąż czekając i licząc na rychły powrót Kate, chłopak otrzymał jeszcze odpowiedź na swoje pytanie i w pierwszej chwili w zamyśleniu skwitował ją jedynie kiwnięciem głowy, nim prędko się zreflektował. Nie wiedział co prawda kiedy Alice brała ten prysznic, ale pamiętał wiadomość od przyjaciółki, więc pod tym względem mógł trochę rozjaśnić sytuację.
- Pisała do nas jakąś godzinę temu - poinformował rudowłosą, choć technicznie rzecz biorąc on sam nie otrzymał żadnej wiadomości od Kate... Tylko przekazał mu ją Tommy. Takie szczegóły nie wydawały mu się jednak w tej chwili istotne, w związku z czym nie zamierzał się w nie zagłębiać. Ważne, że stawił się na miejscu, prawda?
Nastolatek akurat zaczął znów martwić się o konieczność zwalczenia niezręcznej ciszy, gdy do sypialni przybyło jego wybawienie - z dzbankiem i szklankami w rękach. Billy niemalże westchnął z ulgą, lecz jakoś się przed tym powstrzymał. Mimo to zadowolenie musiało w jakimś stopniu odbić się na jego twarzy, gdy obrócił się przodem do Kate... Oraz do swojej wyblakłej kopii. Tego się spodziewał.
- Hej - odparł krótko na powitanie dziewczyny, zaś przy jej następnych słowach krótko rzucił okiem ku Alice, nim ostrożnie i z lekkim wahaniem kiwnął głową. Tak, chyba ich dotychczasową rozmowę można było określić mianem zapoznawania się ze sobą. Skoro zaś Kate na to liczyła, to najwyraźniej rzeczywiście mieli spotkać się również z rudzielcem... Dobrze, bo to oznaczało, że Kaplan niczego nie zepsuł swoim niecodziennym wkroczeniem na scenę. Trochę się o to martwił, ale teraz miał już czyste sumienie.
Chłopak milczał, gdy Kate odstawiała przyniesione przez siebie szkło na stolik i przedstawiała Tommy'ego, lecz uważnie śledził wzrokiem jej poczynania. Kiedy zmieniła trochę temat i zaczęła już opowiadać o Alice, podniósł spojrzenie na jej twarz, lecz w dalszym ciągu zachowywał ciszę, skupiając się na chłonięciu przekazywanych przez nią informacji. Choć w tym czasie druga nastolatka także się odzywała, dorzucając do dyskusji swoje trzy grosze, Billy patrzył głównie na Kate, tylko od czasu do czasu zerkając na rudowłosą.
Określenie nadworny mag przypadło mu do gustu, choć tak naprawdę nie wiedział nawet czy faktycznie odpowiadało stanowi rzeczywistemu. Nikt nigdy nie stwierdził, że używał czarów - sam był w stanie znaleźć inne wyjaśnienie dla przynajmniej części swoich zdolności... Bo psionika miała bardzo wiele zastosowań... Ale nie zamierzał narzekać. Ta wersja podobała mu się bardziej.
Uczucie paniki powróciło, gdy Kate znów opuściła pomieszczenie, lecz tym razem w mniejszej dawce. Obecność Tommy'ego - o dziwo - odrobinę pomagała, bo białowłosy przynajmniej miał gadane... Choć większość słów opuszczających jego usta była niemiła. Kaplan liczył na to, że w razie czego będzie w stanie go powstrzymać. Najpierw jednak chłopak zdecydował się w końcu usiąść, zgodnie z przykazaniem przyjaciółki. Jego wybór padł na jeden z dwóch foteli, na którym sobie przycupnął, równocześnie słuchając wyjaśnień Alice odnośnie jej mocy.
Czyli... Wyglądało na to, że od teraz będą mieć w grupie drugiego uzdrowiciela - bo choć tak naprawdę nikt jeszcze nie oznajmił tego wprost, to najwyraźniej rudzielec dołączał do Young Avengers. W porządku, wsparcie zawsze się przyda. Billy zakładał, że Kate zdążyła już swojej przyjaciółce wszystko wytłumaczyć, więc nie pozostawało mu już nic innego, jak pokiwać głową i... Czekać. Co prawda miał ochotę spytać czy te fajerwerki odnosiły się do niego, ale uznał, że po prostu robił się na tym punkcie przewrażliwiony - po części dzięki Tommy'emu - więc zachował milczenie, wzrok zaś wbił w podłogę. Być może nie było to z jego strony najlepsze posunięcie, bo przez to w pokoju zapanowała cisza... Ale nie miał pomysłu na inny temat, a przynajmniej nie na taki, który nie zabrzmiałby płytko lub niezręcznie.
Na szczęście Kate wróciła do nich dość prędko, a jej pojawienie się zwiastował odgłos toczących się kółek. Billy aż zerknął z zainteresowaniem w stronę wejścia do pokoju, a następnie uniósł brwi w wyrazie niemego zapytania. Och, domyślał się o co chodziło, bo w końcu niedawno sam zastanawiał się nad kwestią kostiumów, no i poruszyli ją też podczas spotkania godzinę temu, ale... To mimo wszystko było trochę niespodziewane. I szybkie. Głównie to ostatnie.
Alice znów zabrała głos, opowiadając im o jeszcze jednej ze swoich mocy, lecz nastolatek nie poświęcał jej już swojej pełnej uwagi. Choć zarejestrował wspomnienie pamięci mięśniowej i parę innych rzeczy, to jego zainteresowanie oraz spojrzenie wyraźnie przeskoczyły na wieszaki i ich zawartość... Wciąż czuł się trochę niekomfortowo, lecz jednak musiał przyznać, że dobrze było mieć obok kogoś, kto ciągle mówił. To chyba poprawiało atmosferę.
Jeszcze kiedy Kate wyjaśniała sytuację, Kaplan podniósł się z miejsca, po czym przyjął od niej jeden z pokrowców. Nie protestował, gdy dziewczyna odesłała go do garderoby, a kiedy tylko drzwi się za nim zamknęły, od razu wypuścił z płuc powietrze, które nieświadomie wstrzymywał. Odrobinę niepokoił go ten udział kreatorów mody w procesie projektowania i tworzenia ich strojów... Ale z drugiej strony sam ani trochę się na tym nie znał i na co dzień nie przywiązywał do ubrań wielkiej wagi, przynajmniej jak długo były czyste i porządne. Kojarzył, że na wybiegach czasami pojawiały się istne potworności, lecz ufał gustowi Kate. Przecież nie skazałaby ich na coś takiego... Prawda? Alice miała taki ubaw, jak gdyby sądziła inaczej.
Nie mając w tym momencie większego wyboru, nastolatek otworzył pokrowiec i wydobył z jego wnętrza swój nowy kostium. Pierwsza rzuciła mu się w oczy kolorystyka - i odetchnął z ulgą, gdyż przynajmniej ona mu odpowiadała. Nic krzykliwego, głównie czerń i czerwień, trochę jaśniejszego materiału na bokach... Kolejne szczegóły tylko poprawiały ocenę stroju, zaś artystycznie poszarpana peleryna stanowiła wisienkę na torcie. W skrócie, Billy aprobował.
Problem mogła natomiast stanowić kwestia założenia obcisłego uniformu. Z tym akurat chłopak nie czuł się zbyt pewnie... Ale na szczęście posiadał do swojej dyspozycji coś, co powinno mu pozwolić trochę oszukiwać. Jego spojrzenie na moment skierowało się ku drzwiom, nim omiotło całą garderobę. Większość jego zdolności nie potrzebowała tyle miejsca co teleportacja, więc chyba będzie dobrze...
Dziewczęta w sypialni zapewne zobaczyły wydobywające się ze szczelin przy drzwiach błękitne światło, lecz nie towarzyszył mu ani huk, ani żaden inny niepokojący odgłos. Być może tylko wcześniej dosłyszały jeszcze jakieś mamrotanie, ale Kaplan starał się być cicho. Jego zaklęcie podziałało - i przeniosło na jego ciało pełen kostium, podczas gdy jego dotychczasowe ubranie wylądowało na podłodze przed nim. No tak... Wypadałoby coś z tym zrobić.
- Do mojego pokoju, do mojegopokojudomojego... - wyszeptał, skupiając się na wizji swojej sypialni oraz pojawiających się w niej części stroju, a już po chwili jego ciuchy zniknęły przy akompaniamencie kolejnego błysku. Był prawie pewien, że trafiły we właściwe miejsce, ale teraz nie miał jak tego sprawdzić. To znaczy... Może mógłby, lecz mijałoby się to z celem.
Gdy to zostało już załatwione, nastolatek odszukał wzrokiem lustro, a następnie powoli do niego podszedł. Zazwyczaj nie przepadał za przyglądaniem się swojemu odbiciu... Z różnych powodów... Ale tym razem mógł zrobić wyjątek. W innym wypadku ciekawość chyba nie dałaby mu żyć, a poza tym przed wyjściem do ludzi i nieludzi musiał mieć pewność, że się za bardzo nie wygłupi.
Przygryzając na moment dolną wargę i przechylając głowę na bok, chłopak przesunął wzrokiem po swojej sylwetce, zwracając uwagę na to, jak układał się na niej kostium. Prawdę mówiąc wyglądał w nim niemalże - niemalże właściwie. To słowo nasuwało mu się samo. Nie rozumiał do końca skąd brało się przeczucie, że czegoś mu tutaj brakowało... Ale jego jakże wysoka samoocena usłużnie podpowiadała, że najprawdopodobniej chodziło o niego samego, a nie o strój. Może nawet miała rację? W końcu pewność siebie wiele czasem zmieniała.
Na to jednak Kaplan nie mógł nic poradzić. Obiektywnie rzecz biorąc, uniform wyglądał świetnie. Przede wszystkim prezentował się profesjonalnie, jak u innych bohaterów, więc powinien zdać egzamin. Trochę martwiła go kwestia braku maski, ale obecnie i tak większość osób z nich rezygnowała, a on sam mógłby w ostateczności utrudniać rozpoznanie swojej tożsamości poprzez emanowanie energią... O ile nie zdecydują się działać w pełni jawnie. Z drugiej strony, kto w ogóle zwróciłby uwagę na jakiegoś tam nastolatka?
Wystarczająco usatysfakcjonowany tymi oględzinami, Billy zwrócił się ku drzwiom i zaraz potem ponownie wkroczył do sypialni. Nie było go krótko - a na pewno krócej, niż powinno mu zająć przebieranie się - nawet pomimo zmarnowania chwili na oglądanie się w lustrze. Jego spojrzenie powędrowało po twarzach zebranych, gdy oczekiwał od nich jakiegoś komentarza, ramiona zaś odruchowo skrzyżowały się luźno na jego klatce piersiowej.
- Co robimy w kwestii masek i ukrywania tożsamości? Nie próbujemy? - spytał, bo po prostu głupio mu było na głos szukać potwierdzenia, że nie wyglądał źle. Wolał zwrócić uwagę na inny temat i liczyć na to, że ktoś tak czy siak wyrazi swoją opinię. Do tego momentu jego wzrok zdążył osunąć się niżej, choć nie na podłogę... I nie w jeden punkt. Zerkał to tu, to tam, jak gdyby badał jeszcze szczegóły pokoju, a od czasu do czasu spoglądał na rówieśników.