Dwupiętrowy apartament Bishopów

Nawet Billy zdawał sobie sprawę z tego, że kostium wyglądał na nim dobrze - ale w żadnym wypadku nie spodziewał się po swoich kompanach aż tak miłej reakcji, najpierw ze strony obu dziewcząt, a na koniec również od Tommy'ego. Szczególnie to ostatnie wywołało w nim niemały szok, praktycznie niewidoczny z zewnątrz. Tak właściwie nie zdziwiłoby go zwykłe wyśmianie - chociaż nie, być może w towarzystwie Kate białowłosy faktycznie by się pohamował i ograniczył do czegoś subtelniejszego - ale jego rzeczywista ocena wydawała się być szczera, nawet jeżeli mało wylewna... A może właśnie przez to ostatnie sprawiała wrażenie tak prawdziwej? Kaplan pewnie za dużo nad tym wszystkim myślał, ale nie mógł się przed tym powstrzymać. Zawsze zbyt dokładnie analizował skierowane ku niemu zachowania i wypowiedzi otoczenia.
Choć w obliczu tylu komplementów chłopak nie potrafił spojrzeć przemawiającym prosto w oczy, to jednak na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech. Nie zmienił ani pozycji, ani ułożenia swojego ciała, lecz na moment uniósł wzrok ku twarzy Tommy'ego i lekko kiwnął mu głową... Po części w geście podziękowania, ale równocześnie chcąc mu też przekazać, że on również prezentował się w porządku. Taka była prawda, strój pasował zarówno do jego sylwetki, jak i kolorystyki, nie powinien też przeszkadzać mu w bieganiu... Więc spełniał wymagania, a Billy nie skomentował go na głos tylko z dwóch powodów. Po pierwsze, zdecydował się zostawić to Kate, na której opinii białowłosemu na pewno bardziej zależało... A po drugie - obawiał się, że gdyby ego speedstera jeszcze trochę urosło, to wyparłoby ich wszystkich z pomieszczenia. Można by wręcz było powiedzieć, że dbał w ten sposób o drużynę.
Kiedy pomiędzy pozostałą trójką wywiązała się krótka dyskusja o pochodzeniu kostiumów oraz o konieczności rozdania ich reszcie - albo chociaż poinformowania ich o tym, że są już do odebrania - Billy wciąż milczał i tylko słuchał z zainteresowaniem. To nie tak, że nie miał niczego do wniesienia do rozmowy, ale... Kate, Alice i Tommy już to robili, a nie chciał się z nimi powtarzać. W pewnym momencie rudowłosa również przestała się zresztą odzywać, a Kaplan zerknął na nią krótko, z wymalowanym na twarzy cieniem zaciekawienia oraz z niemym zapytaniem odbijającym się w oczach. Mimo to nie zamierzał przerywać aktualnego tematu, więc ostatecznie jednak się nie odezwał i już wkrótce potem oderwał spojrzenie od Alice, aby wrócić do śledzenia konwersacji rozgrywającej się pomiędzy Kate oraz Tommy'm.
Ci dwoje akurat wrócili do kwestii masek i - tajnych lub nie - tożsamości, a na początek speedster zaprezentował swoją metodę na unikanie rozpoznania. W pewnym stopniu przypominała ona Billy'emu sposób Supermana... Ten trochę logiczniejszy, lecz mniej znany. Większość fanów i nie tylko śmiała się z jego okularów, podczas gdy autorzy tłumaczyli, że postać ukrywała się dzięki bardzo szybkim drganiom ciała, które zniekształcały jej obraz na zdjęciach i nagraniach... Może nie było to tak fascynujące jak prawdziwi bohaterowie, ale nastolatek i tak miał do Supermana sentyment - nawet jeżeli mimo wszystko wolał Wonder Woman.
Pokaz tak czy siak wyglądał dość zabawnie i sprawił, że uśmiech Kaplana minimalnie się poszerzył. Chłopakowi daleko było jednak do śmiechu, a jego uwaga prędko przeniosła się na Kate i jej poważniejsze podejście do sprawy. Kąciki jego ust szybko powróciły do wcześniejszej pozycji, a zaraz potem Billy pokiwał głową. Tak naprawdę popierał większość słów dziewczyny, z sugestią porozmawiania ze wszystkimi członkami drużyny na czele.
- Moi rodzice i tak wiedzą co robię - wspomniał jedynie, równocześnie wzruszając przy tym ramionami. Nie wchodził pod tym względem w żadne szczegóły, co wynikało głównie z faktu, że bardzo dobrze zdawał sobie sprawę ze swojego wyjątkowego szczęścia. Nie musiał ukrywać się przed rodziną, która w dodatku najwyraźniej zaakceptowała jego decyzję, nawet jeśli uczyniła to podejrzanie łatwo... Nie każdy będzie miał tak łatwo jak on.
Nim ktokolwiek zdążył dodać coś więcej, Alice wyrwała się wreszcie ze swojego - jak podejrzewał Kaplan - głębokiego zamyślenia. Jego wzrok znów powędrował w jej stronę, lecz tym razem chłopak nie zachował już milczenia - choć początkowo tak właśnie zamierzał zrobić. Tyle że... Rudzielec poruszył właśnie kwestię, o której o wiele łatwiej było mu się wypowiadać. Nic osobistego czy luźnego i neutralnego jak do tej pory, tylko coś bezpośrednio związanego z Young Avengers... A z tym czuł się już pewniej.
- W takim razie oficjalnie witaj w drużynie - zwrócił się spokojnie do Alice, lecz na tej krótkiej wypowiedzi poprzestał, pozostawiając resztę w zdolnych rękach Kate... Do której przecież oryginalnie skierowane były słowa drugiej dziewczyny. Chyba trochę im się wciął.
Na szczęście nastolatek nawet nie zdążył poczuć się z tego powodu głupio, gdyż nagle w pomieszczeniu rozległ się jakiś sygnał, na który od razu zareagował Tommy. W pierwszej chwili Billy jedynie rzucił ku niemu okiem, bo w końcu otrzymywanie wiadomości nie było niczym dziwnym, ale białowłosy sam prędko ponownie zwrócił jego uwagę... I obu dziewcząt również. Kaplan podszedł więc bliżej swojego prawie klona, aby móc spojrzeć na ekran urządzenia i odczytać wyświetlany na nim tekst... Który najwyraźniej nie był jednak częścią SMSa.
Przebiegając wzrokiem treść informacji, nastolatek nie mógł powstrzymać się przed refleksją, że media chyba bardzo luźno traktowały swoje zadanie. Sto mil? To by dopiero była dziura. Chłopak najchętniej zwróciłby na to uwagę na głos, lecz mimo wszystko ta część o uwięzionych pod ziemią ludziach wygrała z techniczną poprawnością i zdecydował się sobie odpuścić. Roxxon... A dokładniej ich placówka w Kolorado, jak widział w dalszym fragmencie artykułu... Daleko od nich. Już bliżej zachodniego wybrzeża. Jeżeli postanowią się tym zająć, będą potrzebowali albo jego teleportacji albo przynajmniej biletów na samolot.
Choć Kaplan słuchał słów pozostałych, to jednak jego spojrzenie jeszcze przez krótką chwilę utrzymywało się na wyświetlaczu komórki i dopiero słysząc swoje imię nastolatek przeniósł wzrok na Kate. Sam chętnie dowiedziałby się czegoś więcej na temat poczynań Eugene'a, ale nie miał jeszcze okazji, aby się z nim skontaktować... Co chyba najlepiej byłoby po prostu zrobić osobiście. W ten sposób złodziejaszek nie będzie się mógł tak łatwo wykręcić.
- Nie, ale zamierzam go nawiedzić, choćby nawet zaraz. Powinniśmy mu zorganizować telefon i przykleić mu go do ręki, żeby mieć pewność, że go nie sprzeda - odparł, równocześnie przewracając oczami, rzecz jasna ze względu na zachowanie Eugene'a... Oby należące już do przeszłości, choć Billy nie do końca w to wierzył. Czuł w kościach, że będą musieli dłużej nad nim pracować.
Kaplan nie miał nic przeciwko oddelegowaniu na miejsce akcji dwóch osób, więc tylko kiwnął na tę sugestię głową. Posiadał co prawda parę luźnych propozycji, lecz nie zdążył o nich wspomnieć, bo głos od razu zabrała Alice, tym samym rozwiewając wątpliwości odnośnie połowy wysyłanej pary. Dziewczyna miała zresztą rację, jako uzdrowicielka powinna się tam przydać, więc cieszył się, że wyraziła chęć udziału w wyprawie.
- W takim razie byłoby dobrze, gdyby druga osoba posiadała zdolności ofensywne. Niby to tylko zawał, ale skoro piszą o jakiejś tajemnicy, o utracie łączności czy o tym, że ekipy ratunkowe nie wróciły... To wcale nie zdziwiłbym się, gdyby pracownicy wpadli pod ziemią na Mole Mana albo jakiegoś jego krewniaka - podsunął, a choć powiódł wzrokiem pomiędzy wszystkimi rozmówcami, to jednak na koniec skupił się na Kate. Skoro dowodziła, to decyzja należała do niej.

Jeszcze w trakcie dyskusji Billy rzucił okiem za oddalającym się od grupy Tommy'm, a jego twarz na moment przybrała pytający wyraz. Przez krótką chwilę rozważał nawet zagadnięcie go czy coś się stało... Ale ostatecznie zdecydował, że lepiej go nie zaczepiać. W gruncie rzeczy nie przychodziło mu do głowy nic takiego, co mogłoby teraz zirytować białowłosego, więc najprawdopodobniej nie było się czym przejmować. A jeżeli jednak... To na pewno będzie jeszcze okazja, aby się tego dowiedzieć.
W związku z powyższym Kaplan skupił się na słowach Kate i zgodnie kiwnął głową, gdy ta zasugerowała wysłanie z Alice innego nowego nabytku drużyny, czyli Sammy. Wytwarzanie oraz kontrola lodu teoretycznie dawały zarówno ofensywne, jak i defensywne możliwości, więc dziewczyny powinny sobie razem poradzić... Choć po części zależało to jeszcze od tego, jak silne były w ogóle zdolności Sam. Szkoda, że tak naprawdę nie mieli jeszcze szansy, aby się o tym przekonać.
Nastolatek objął się luźno ramionami w pasie i w milczeniu obserwował poczynania Kate - choć zerknął również na Alice, której najwyraźniej też coś przyszło do głowy. Na moment zapanowała cisza, ale chłopakowi ani trochę to nie przeszkadzało. Starał się też nie spoglądać na komórkę przyjaciółki, bo choć domyślał się, że pisała wiadomość do Sammy w sprawie planowanej akcji, to jednak po pierwsze nie miał takiej pewności... A po drugie sam też nie chciałby, aby ktokolwiek czytał jego SMSy.
Wreszcie Kate znów się odezwała, a Billy ponownie zareagował na jej słowa kiwnięciem głowy - i to jeszcze zanim dziewczyna skończyła mówić, bo od razu po jej pytaniu o podrzucenie Alice. Jego odpowiedź i tak nie zależała od dalszych słów łuczniczki, więc nie zwlekał z jej udzieleniem. Oczywiście nie zmieniało to faktu, że wysłuchał Kate do końca... Z grzeczności i dlatego, że nie chciał przegapić niczego ważnego.
- Jasne, nie ma sprawy - potwierdził mimo wszystko, aby słowami poprzeć wcześniejszy gest. Jako że w tym momencie dziewczyna i tak oddaliła się do Tommy'ego, Kaplan przeniósł spojrzenie na Alice. Nie był pewien czy powinni już się zbierać do Sammy, czy może ktoś planował tutaj jeszcze coś dodać... Ale na szczęście przynajmniej ta kwestia prędko się wyjaśniła i chłopak nie musiał nawet o nic pytać.
Przyjmując od rudowłosej karteczkę z kontaktem do niej - a dokładniej z numerem telefonu, o czym zorientował się po zerknięciu na szereg cyfr - Billy rzucił ciche "dzięki" i już zamierzał schować kawałek papieru do kieszeni... Gdy dotarło do niego, że żadnej teraz nie posiadał. Uroki strojów superbohaterów... W innych okolicznościach stanowiłoby to drobny problem, ale w końcu nastolatek zdążył już wypróbować teleportowanie obiektów bez przenoszenia z nimi samego siebie - i był niemalże pewien, że ostatnim razem mu się to udało. Wystarczyło tylko powtórzyć ten wyczyn.
- Do mojego pokoju, do mojego pokoju, domojegopokoju... - wymamrotał, a w trakcie wypowiadania tych słów wokół jego dłoni i oczu pojawił się błękitny blask, który po chwili przeniósł się również karteczkę... Nim ta zniknęła, przy odrobinie szczęścia przetransportowana właśnie do sypialni Kaplana. Oby tylko nie wylądowała w jakimś dziwnym miejscu.
Podczas gdy Billy się tym zajmował, dziewczyny zdążyły wymienić między sobą kilka słów i się przytulić. Nastolatek spojrzał na nie ponownie akurat w chwili, gdy Kate znów się do niego zwróciła... I w pierwszym odruchu chciał pokiwać głową, lecz złapał się na tym, że zbyt często w ten sposób reagował - i tym razem jednak się przed tym powstrzymał. Choć nie sądził, aby jakkolwiek się z tym zdradził, to jego wzrok i tak powędrował w dół.
- W porządku. Będę o wszystkim informował - obiecał, czekając już tylko na to, aby Alice przygotowała się do drogi. Nie poganiał jej, tylko cierpliwie śledził jej poczynania, a kiedy rudowłosa schowała czekoladę do kieszeni bluzy, ruchem głowy wskazał jej na drzwi balkonowe. W końcu nie chciałby zniszczyć czegoś w pokoju Kate... A choć to lądowania były bardziej niszczycielskie od startów, to po co ryzykować?
- Do zobaczenia - rzucił jedynie, gdy Alice się pożegnała, a następnie wyszedł wraz z nią na zewnątrz. Nie mieli może do dyspozycji aż tyle przestrzeni, bo ograniczała ich ściana, ale musieli sobie z tym jakoś poradzić... Teoretycznie mogliby przenieść się najpierw na dach, ale mimo wszystko Billy wolał nie tracić więcej czasu. Sam na nich czekała, prawda?
- Chcę zabrać nas do Sammy, chcę zabrać nas do Sammy, chcę zabrać nasdoSammychcę... - powtarzał, a jego moce prędko zareagowały na wezwanie, manifestując się pod postacią błękitnej aury, stopniowo rozszerzającej się na cały balkon. Wraz z nią pojawiła się ta charakterystyczna woń ozonu... A kiedy wszystkie te efekty wizualne wreszcie ustąpiły, Billy'ego i Alice już tam nie było.

Z/t za oboje.

Minęła tylko krótka chwila od zniknięcia Alice i Billy'ego, gdy nagle nad łóżkiem Kate pojawiło się znajome skupisko błękitnej i białej energii, które prędko rozciągnęło się w podłużny kształt... Nim w jego wnętrzu zmaterializowało się nieprzytomne ciało Eugene'a. Chłopak został już uleczony, choć na jego włosach wciąż widać było ślady krwi. Jego postać powoli osunęła się na materac, a gdy leżała już na nim bezpiecznie i stabilnie, aura zaczęła zanikać i w ciągu paru sekund całkowicie rozpłynęła się w powietrzu.