Jezioro Silverstone

First topic message reminder :


Raczej niewielkie, lecz zaskakująco głębokie jezioro ukryte w lesie i dość rzadko odwiedzane przez turystów, którzy od czasu do czasu przewijają się przez okolicę. Na przestrzeni lat zaliczyło kilka przypadków utonięć, przez co miejscowi na ogół odradzają prób pływania w nim. Ostrzegają, że dno jeziora jest bardzo nieregularne i w jednym miejscu potrafi być płytko, a krok dalej następuje nawet metrowy - czy większy - spadek terenu.

- Nie stresuj mnie. Pocieszaj. Wolę pocieszanie. - odpowiedział szybko dziennikarz. Niestety stres powodował u niego silny słowotok i nie do końca kontrolował to co mówi. - Skupmy się na pozytywach. Naprawdę dobrze odwracamy uwagę.
Dziennikarz schylił się i podniósł jakiś leżący na ziemi kamień, aby cisnąć nim w stwory. Służyło to bardziej wyładowaniu frustracji niż czemukolwiek innemu. Od razu zrobiło mu się lepiej. Zaraz potem jednak znowu obleciał go pot, bo pomyślał że mógł podsunąć ciemności jakiś pomysł.
- Tak, gwiazdy nie lubią zdjęć. To zabawne, bo wiesz... świecisz jak jakaś gwiazda. Czyli jak gwiazda kina na przykład. Już się zamykam... - nie musiał nawet zerkać na twarz dziewczyny.
Cały czas zajęty był obserwacją kłębiącego się wokoło mroku. Zdawał się tłumić wszystkie dźwięki i kolory. Tak jakby świat ograniczył się nagle do ich małej kulki. Dobrze że dziennikarz nie miał klaustrofobii. Jeszcze.
- A poza tym, dziwolągiem? Co ty wygadujesz? Latasz, jesteś w najgorszym razie zjawiskowa i jesteś w stanie samodzielnie walczyć z tym... - tu wygestykulował w stronę mroku wokoło. - Tym. Nie to co jeden z lepiej opłacanych reporterów Daily Bugle. Jeśli ktokolwiek mógłby nazywać cię dziwolągiem, to tylko z zazdrości. A swoją drogą... Jak to się stało że taka jesteś? Wpadłaś do fabryki skittlesów jak byłaś mała?
Znów ugryzł się w język. Być może nie wszyscy uwielbiali hasło "Taste the rainbow" tak jak on. Co innego że gdyby miał moce dziewczyny, to byłby jego murowany okrzyk bojowy.

- Jak wolisz. - wzruszyła lekko ramionami na jego słowa. Zabawne. A to niby dorośli ich uczyli, że nie powinno się kłamać. Że najgorsza prawda lepsza od pięknego kłamstwa. A tu proszę, Norbert nie chciał wiedzieć jak naprawdę wygląda sytuacja. Mieli udawać, że wszystko jest w porządku i nic złego się nie dzieje. No niech mu będzie.
Zerknęła za kamieniem, który rzucił dziennikarz w stronę ciemności. Tak, bo już te mroczne macki coś sobie zrobią z takiego kamienia. Może gdyby to był słoneczny kamień. Słoneczna bomba. Zabawny gość.
- Moi rodzice byli gwiazdami Hollywood, więc dużo się nie pomyliłeś. Ale ja to bardziej tęcz niż gwiazda. - odparła mężczyźnie. Zapewne w ogóle go nie interesował ten fakt, ale skoro dla odstresowania chciał pogadać o głupotach to mogła pójść za jego sugestią. Rozmawianie nie przeszkadzało jej w odpowiednim uwalnianiu energii. W końcu już nie raz zdarzyło się jej walczyć. A podczas walki mówić.
- Nie jestem normalna, a ludzie nie lubią tego co odmienne. Sam wiesz, jak są nastawieni do mutantów. A ja mam koleżankę mutantkę i jest naprawdę słodkim dzieciakiem. - westchnęła lekko. Być może niejedna dziewczyna, po nerwach odnośnie dziwności i odmienności stwierdziłaby, że bycie tęczą musi być strasznie fajnie, bo "tak ślicznie się świeci". Czy coś.
Ostatnie dwa pytania mężczyzny szczerze rozbawiły Karolinę. Dlatego się roześmiała, gdy wspomniał o fabryce skittlesów. - To by musiały chyba być radioaktywne skittlesy. Nie, urodziłam się taka po prostu. Jestem kosmitką. - wytłumaczyła, powoli uspokajając śmiech.

Dotknięcie pnia drzewa sprawiło, że zdecydował się przesunąć nieco w bok, tak, by mieć pewność, że nie wpadnie na drzewo. Jednocześnie starał się nie spuszczać wzroku z widocznego światełka. Nie chciał je zgubić, jedynego źródła, na którym mógł skupić swój wzrok pośród tej ciemności. Wolał również dzięki temu nie skupiać się na zastanawianiu nad bardziej ponurymi i rzeczywistymi sprawami związanymi z aktualną sytuacją. Po prostu... Wolał nie myśleć, co by zrobił, gdyby stracił światełko z oczu.
Pod nogami wyczuwał dość dobrze i gałęzie, i kamienie. Niezbyt przyjemne dla niego doświadczenie, skoro był bez butów. Dlatego też starał się nie stąpać zbyt energicznie i nie stawiać mocne i pewne kroki, by przez przypadek nie wbić sobie do stopy jakieś ostro-zakończonej gałązki.
Wzdrygnął mimowolnie, gdy usłyszał dźwięk... Dźwięk, który w ciemnościach mógł oznaczać wiele, a jemu samemu skojarzyło się z jednym - macką. Odruchowo zatrzymał się i odwrócił się, ale nie uruchomił ponownie aury. Przełknął ślinę i mimowolnie wzdrygnął, ponownie zwracając oblicze ku światełku. Pamiętając to co zobaczył jeszcze przed odwrócenie się, zdecydował się przejść jeszcze trzy kroki do przodu. Nadal miał wyciągniętą rękę, tą samą co wcześniej. Nie chciał wpaść do krzaków, a nie był do końca pewny, czy dobrze wymierzył odległość.
Po owym działaniu chciał zmienić kierunek na lewy, by pójść nieco pod górę. Markus uznał, że dzięki temu mniej narazi się na postawienie nieodpowiedniego kroku i w skutek tego upadku. Teoretycznie z drugiej strony czekałoby go to samo, ale chłopak uznał, że jednak pójcie w górę będzie lepszym rozwiązaniem. Byleby się zbliżyć coraz to bardziej do świetlika i niczego nie zgubić.
Drgnął mimowolnie, gdy usłyszał nowy dźwięk za sobą. Tym razem się nie obrócił, ale nieco zwolnił tempo. Co to było? Różni się od poprzedniego - pomyślał. Nie był pewny skąd dobiegał i z jakiej odległości. Jednakże wiedział jedno - nie chciałby znaleźć się blisko tego. Pokręcił lekko głową, by otrząsnąć się i ruszył dalej, by w końcu dotrzeć do światełka.

- Moim zdaniem dążymy powoli do czasów, gdzie ludzie pozbawieni nadzwyczajnych mocy będą rzadkością i dziwolągami. Moim zdaniem powinniśmy być dla siebie bardziej życzliwi. Równie dobrze sytuacja może się odwrócić i zobaczymy jak wtedy mutanci zdadzą egzamin z człowieczeństwa. Mutanctwa? Homo homini superior.
Zapamiętał tę myśl na później na wypadek gdyby jego życie nie skończyło się w tym lesie i przyszło mu jeszcze kiedykolwiek publikować swoje przemyślenia.
- Mój sąsiad jest mutantem. Rozmawia z drzewami. Mówi do nich. One mu odpowiadają, ale tylko on to słyszy. - Dziennikarz zamyślił się na chwilę. - Właściwie to on może wcale nie być mutantem...
Podczas wyznań, jak się okazało, kosmitki Norbert wspomniał słowa Oriliona. "Jest i było nas tu dużo więcej, tylko nie zdawaliście sobie sprawy".
- Oh, kosmitką? - i wszystko "jasne". ha ha ha - Znam paru kosmitów. Jak ci się podoba na ziemi?
Rozmowa pomagała, ale Norbert wciąż był naprężony ze stresu jak struna. Ze wszystkich sił starał się przebić wzrokiem i słucham otaczającą ich ciemność. Bał się że skoro jego kamień przeleciał przez barierę, to ciemność podłapie pomysł i odrzuci czymś groźniejszym.
Niemal wyskoczył z butów gdy jakiś obiekt pojawił się nagle w zasięgu wzroku. Był święcie przekonany że drzewo było wycelowane w nich, więc szaleńczo rzucił się do tyłu, przewracając na glebę i znów krzycząc. Ktoś jednak albo wcale nie chciał ich zmiażdżyć, albo miał bardzo słabego cela. Przez chwilę nic się nie działo, lecz drzewo leżące w ich strefie komfortu wróżyło coś niedobrego.
-Możemy się w tym poruszać? Jak dwa małe odważne chomiczki w świetlistej kuli do biegania?
Znowu przestał czuć się bezpiecznie i zaczynał bredzić. Nie był pewien w jakim kierunku mogliby się udać, ale chciał znać ich opcje. Jako stacjonarny cel sami się prosili o nieprzyjemności. Jeżeli kosmitka zarządzi jakieś manewry posłusznie dostosuje się do poleceń.
Jak szło to przysłowie?
„Kto nie idzie naprzód, ten... zostaje zmiażdżony pod drzewami”?

- Egzamin z człowieczeństwa? A widziałeś w telewizji kiedyś X-Menów? Są bardziej ludzcy od niejednego człowieka. Głupi podział. Mutanci są jak ludzie. Są dobrzy i są źli. Dobrzy walczą ze złymi. Moja koleżanka jest uroczą dziewczynką, a do tego jest grzeczniejsza od masy rozpieszczonych dzieci. - Karolina nie rozumiała tego dzielenia mieszkańców Ziemi na ludzi i mutantów skoro wszyscy byli tym samym. Podział na dobrych i złych miał dużo większy sens. Ludzie rabowali, mordowali, niszczyli. Mutanci też. Ale tak samo zarówno ludzie jak i mutanci próbowali powstrzymać tych złych.
- Jak mi się podoba na Ziemi? - Przechyliła lekko głowę, patrząc na dziennikarza. - Urodziłam się tutaj. Ba, jeszcze do niedawna żyłam w przekonaniu, że jestem człowiekiem. Mój świat się zawalił kiedy się okazało, że żyłam w kłamstwie. - Nie wchodziła w szczegóły tego załamania. Nie było sensu opowiadać obcemu o tym, jak chciała się poświęcić dla przyjaciółki. Jak chciała żeby wampir ją ugryzł. I jak okazało się, że w jej żyłach płynie energia słoneczna, która zabiła chłopaka. Poza tym wspomnienie o energii słonecznej mogłoby dać mężczyźnie domysły, że kosmitka jest zasilana słońcem, więc prędzej czy później jej moc się skończy. Pewnie by wpadł w panikę wtedy, a to była ostatnia rzecz, której potrzebowali.
Sama niemal podskoczyła kiedy nagle obok nich drzewo runęło na ziemię. Choć bardziej ją wystraszył krzyk Norberta. Na szczęście drzewo nie trafiło w nich choć chyba niewiele brakowało. Karolina powoli wstała na proste nogi i rozejrzała się. Niestety poza bańką panowała nieprzenikniona ciemność.
- Nie wiem, nigdy nie próbowałam nawet robić takiej bańki. Mogę spróbować - Odparła mężczyźnie. Stworzenie tej bariery dookoła nich też było strzałem na ślep. Nie wiedziała czy takie coś zadziała. Na szczęście działało. Blondynka skoncentrowała się i zrobiła kilka kroków naprzód, przyglądając się swojej półkuli, by zobaczyć, czy poruszała się razem z nią.

Nie widząc co się dzieje, Markus zaczynał się gubić. Nie, że w terenie - chociaż do tego mu nie było daleko - co bardziej pod względem umysłowym. Nieprzyzwyczajony do wędrówki w całkowitym mroku, nie wiedział, czy wybrane przez niego możliwości działania były w tym momencie właściwe. Był zdany jedynie na własną opinię i własne przeczucia... Oraz na niezbyt wielkim doświadczeniu.
Nieznany mu dźwięk coraz to bardziej się nasilał, a jemu nie przemknęło przez myśl, że próba dowiedzenia się o co chodzi, wcale nie będzie najlepszym rozwiązaniem. Zdecydowanie nie pomyślał, że wypadałoby zrobić coś odwrotnego, a przynajmniej cokolwiek nie tego, co teraz poczynił.
Poczuł nieprzyjemny dreszcz na plecach, gdy usłyszał świst po swojej prawej stronie. Nie zdążył jednak połączyć szybko wątków... Ani tym bardziej zareagować. Nie dotarło do niego wcześniej, że słyszany świst mógł należeć do zbliżającej się macki. Nieważne było teraz, czemu właściwie nie zrozumiał. Ważniejsze było to, że ciemność znajdowała się wystarczająco blisko niego, tak, że nie mógł nic więcej zrobić.
Uderzenie nie należało do najprzyjemniejszych. Zacisnął zęby, czując znajomy chłód od strony uderzenia. W jego umyśle zaczęły ponownie pojawiać się mroczne myśli. Boję się. Dodatkowo równowaga została zachwiana. Cios sprawił, że nie zdołał utrzymać się w danej pozycji i upadł na śliską trawę, po czym zaczął turlać się w przeciwnym kierunku. Niewiele myśląc, starał się zasłonić głowę przed obrażeniami, nieco kuląc się. Zacisnął odruchowo powieki, ciągle nękany myślami i niechcianymi wspomnieniami z przeszłości, które był zmuszony widzieć przez kontakt z macką ciemności. Chcąc nie chcąc, widział obrazy ostatnich chwil w laboratorium.
Wpadnięcie - a raczej zapadnięcie - sprawdziło się dość skutecznie w jednym aspekcie. Przestał widzieć przeszłość, za to zdecydowanie zaczął być męczony przez ból. Takie turlanie się zafundowało mu parę dodatkowych siniaków... A przynajmniej tak wydawało się blondynowi. Mimo wszystko, odczuł niemalże ulgę, gdy dotarło do niego, że nie było tutaj przerażająco zimno.
Ulga dość szybko została zastąpiona niepewnością. Ostrożnie dotknął lewą dłonią miejsca, gdzie uderzyła go macka. Nie był pewny, gdzie ona się teraz znajdowała, ale mógł obstawiać, że była niedaleko.
Ostrożnie próbował sprawdzić na czworakach, gdzie znajdują się ściany tego miejsca. W sumie, co tutaj musiało być, że w to wpadłem? - zaczął się międzyczasie zastanawiać. Próbował również w ten sposób odgonić negatywne uczucia i myśli. Nie było łatwo. Sama sytuacja go z lekka przerażała, jak i pustka w głowie, co do wybrania odpowiedniej opcji. Nie mogę na razie użyć swojego światła. Może to znów zwabić... Albo nie... Nie wiem - nie wiedział, co mogłoby tutaj być, ale odczuwał lekkie zdziwienie, że nagle w coś takiego wpadł. Pułapka na zwierzęta? - pomyślał, starając się znaleźć ściany i po omacku próbować zapoznać się z tym otoczeniem. Jeśli wyczuje spadek temperatury, postara się powoli wycofać, by nie drażnić.
Mam nadzieję, że Światełku nic się nie stało - przemknęło mu jeszcze przez myśl. - I, że ta dwójka trzyma się jakoś.
Chciał również przez sprawdzić, czy ściany nadawały się do wspinaczki i czy sam zdołałby się wydostać z tego miejsca. Chciał to spróbować.
Natomiast, jeśli pojawi się znów dziwny świst, zamierzał przylgnąć do ziemi lub ewentualnej ściany, kuląc się i zasłaniając dłońmi usta, by nie wydać przez przypadek jakiegoś dźwięku i przeczekać to.

Odetchnął cicho z ulgą, gdy zrozumiał, że nie doświadczył żadnych większych obrażeń fizycznych. Jednakże nie potrafił powstrzymać się od krzywienia się, gdy dotykał miejsca, które zetknęło się z macką. Nietypowy chłód nie pomagał mu w danej chwili, patrząc na to, że niezbyt było mu ciepło. No i nie chciał pogłębiać swojej ciekawości dotyczącej tego, jakby skończył, gdyby nie bariera w postaci ubrania.
Czuł się się dziwnie, będąc ponownie zmuszonym do polegania na pozostałych zmysłach. Sprawdzenie podłoża to jedno, ale dotknięcie czegoś, co skojarzyło mu się ze starymi deskami, sprawiło, iż niemalże prosił w duchu, by nie okazało się, że wpadł do czegoś bardziej strasznego. Momentalnie skojarzyło się mu to z dołem na grób. Przez to dość energicznie pokręcił głową, starając się wyrzucić z głowy to i zmuszając się do wyobrażenia sobie, jak wyglądało wokół niego miejsce. Ewentualny kształt, rozmiar, i tak dalej.
Ostrożnie dotykał palcami ściany, od dołu aż - podnosząc się najpierw na kolana, a potem już na obie nogi - sięgał na tyle, ile mógł. Otwartą dłonią badał ją, odczuwając zarazem niezadowolenie. Nie mógł być tego pewny, bez polegania na wzroku, ale wydawało mu się, że ściana nie nadawała się specjalnie do wspinaczki. Gdzie ja wpadłem? - nie potrafił się powstrzymać od zastanawiania się. Czarne scenariusze pojawiały się z łatwością, ciężko natomiast było je odgonić.
Póki nie odczuwał innego chłodu niż zwykle, postanowił "rozejrzeć się" za alternatywnym rozwiązaniem - czyli trzymając się ściany, próbować na ślepo udać się w jednym kierunku, by spróbować zrozumieć, czy istniało inne wyjście. Lub też, czy w innym miejscu miałby możliwość wspinaczki. Albo chociaż, jak duże jest to miejsce i jakie mogło mieć kształt. Jakakolwiek informacja była mu potrzebna, by wyobrazić to sobie, zarazem odwracając własną uwagę od negatywnych myśli, uczuć i wspomnień.
Jeśli nadal nie będzie ani znaku po chłodzie lub fizycznego ukazania się ciemności, a nie zdoła znaleźć czegoś, co stanowiłoby możliwość wydostania się stąd samemu lub znalezienia innego miejsca, postanowi zaryzykować. Przykucnie wtedy, kładąc dłonie na rogach, by stłumić trochę światło i próbując tworzyć jak najbardziej słabą aurę, chciał nieco rozświetlić to miejsce i rozejrzeć się, by móc zrozumieć, co to właściwie za miejsce - nadal znajdowałby się wtedy przy ścianie. Po tym działaniu przestanie używać mocy i stanie na na nogi, przylegając do niej i próbując zmienić miejsce, nieco cofając się. Drżał, ale nie z samego zimna - obawiał się kolejnej niespodzianki w postaci nawiedzenia przez mackę.
Dodatkowo, jeśli nie nastąpi nic, co by przeszkodziło w planach i nie istniała inna możliwość, zamierzał się próbować wspinać. Przeniósłby wisiorek z dłoni do ust i spróbowałby się dostać taką ścieżką na górę.

Nie można powiedzieć żeby Norbert był ślamazarny. Wręcz przeciwnie, jak na kogoś kto nie był profesjonalnym sportowcem był w doskonałej formie fizycznej. Nie dysponując jednak żadnymi nadnaturalnymi zmysłami nieomal dał sobie zmiażdżyć nogę kolejną kłodą. W ostatniej chwili próbował je przeskoczyć, ale nie zdążył i drzewo uderzyło go w locie w nogi, co spowodowało utratę równowagi i bolesny upadek na ziemię przed nimi. Mimo to, lekko utykając szybko pozbierał się na nogi.
- Wszystko...uhh... Wszystko pod kontrolą! - zapewnił nieszczerze dziewczynę, niezależnie od tego czy interesował ją jego los.
Poruszanie się było może i dobrym pomysłem, bo teraz mrok musiał w nich celować. Problem polegał na tym że nie mieli pojęcia dokąd idą, a ciemność doskonale widziała w ciemności (Co było mocno nieuczciwe, bo Norbert prawdopodobnie nie widział w Norbertach)
Nie zanosiło się na to żeby to był ostatni atak. Gdyby tylko było tutaj jakieś miejsce pozbawione drzew, byliby względnie bezpieczni. W lesie. W lesie bez drzew pozostawało chyba tylko jezioro.
Szybka kalkulacja. Czemu właściwie nie? Może być gorzej?
-Szybko! Wiejmy do wody! - dziennikarz wskazał stronę w którą zdawało mu się że znajduje się jezioro, o ile jeszcze nie pomylili kierunków. - Przebijesz światłem wodę? Będziemy potencjalnie poza zasięgiem drzew. I może znajdziemy rogatego chłopca.
Nie był pewien czy to najlepszy pomysł, ale czuł się panicznie pozbawiony jakichkolwiek innych. Ponoć tonący brzytwy się chwyta. Tymczasem on miał zamiar w tę toń z własnej woli się rzucić. "Śmiało wejdź doń" mówił ognik.
Raz się żyje.
Czemu to powiedzenie właściwie dodaje ludziom odwagi?
Ostateczną decyzję pozostawił jednak dziewczynie. On był tu tylko pomocnikiem, do tego nieszczególnie pomocnym w obecnej chwili.

Drzewny atak był zaskakująco sprytny. Czegoś takiego Karolina zdecydowanie się nie spodziewała. Po pierwszym ataku nadszedł kolejny. Niespodziewany. Drzewo ją podcięło i dziewczyna ledwo zdążyła uniknąć pnia, przewracając się na ziemię. Szybko jednak wstała, odsuwając się od leżącego już drzewa. Kolejne znów poleciało na nich po skosie, a te można było już łatwiej ominąć. Wyraźnie zaczynała odczuwać zmęczenie. Nie tylko przez ciągłe używanie mocy, ale i przez to, jak była poobijana od drzew. Ramię bolało, nogi tak samo. A najgorsze, że nie widzieli nic poza barierą. Nie wiedzieli, z której strony spodziewać się ataku.
- Możemy spróbować, ale jezioro było na samym dole niecki, drzewa i tak będą się staczać na nas. - odpowiedziała Norbertowi, kierując się w stronę, gdzie drzewo się stoczyło. Jeśli te leciały na nich z jednej strony to najlepiej chyba było oddalić się w drugą stronę. W ten sposób nawet jeśli kolejne drzewa będą na nich lecieć to powinni mieć więcej czasu na zareagowanie na tego rodzaju atak.
- Nie wiem czy wejście do wody to dobry pomysł. Pewnie przebiję wodę światłem, ale tam też są macki. - rozejrzała się jakby to miało jej w czymkolwiek pomóc. W głowie modliła się, by Markus nadal był żywy i trzymała za niego kciuki. Był ich jedyną deską ratunku. Mogli tylko liczyć na to, że mu się uda wykonać misję. Powoli chyba zaczynała panikować, ale nie dawała tego po sobie poznać. Ich przyjazny dziennikarz już i tak wyraźnie był wystraszony, a ona zdawała się być jedyną ochroną dla niego. Musiała przynajmniej zgrywać twardą.

Gdy dotarli nad brzeg jeziora nastąpiła chwila ciszy. Przez moment dziennikarz myślał że być może mrok w jakiś sposób przestraszył się refleksów tęczy na tafli wody. Że może są już bezpieczni i nie trzeba już walczyć o życie.
Te kilka sekund o dziwo nie mówił nic. Miał już dość. Był zmęczony fizycznie i psychicznie, bolała go noga i zwyczajnie docierał do momentu gdzie mózg się przegrzewa i nie ma siły dalej walczyć. Z zewnątrz mogło to też wyglądać jakby zapatrzył się w tęczowe odbicia nastolatki.
- Może...
Niestety nie dane mu było dokończyć, czy nawet zacząć, wypowiedzi, bo ogromny konar śmignął im tuż nad głowami. Nie mieli szans uskoczyć. Gdyby agresor lepiej wycelował, byłoby już po nich.
No, na pewno po Norbercie.
Gdy pień zawrócił, by poprawić własne niedociągnięcie byli już na niego trochę bardziej gotowi i Norbert odruchowo zanurkował w dół na trawę, aby uniknąć trafienia. Gdy jednak zagrożenie minęło dziennikarz wcale nie powstał na nogi. Pozostał zwinięty w kucki, bujając się w przód i w tył i jęcząc coś do siebie. Miał dość. Normalni ludzie nie powinni przechodzić przez coś takiego. Pewnie dlatego nikt z miasteczka przez to nie przeszedł... Norbert pewnie nie będzie wyjątkiem. Dziewczyna może jeszcze się uratuje.
- Leć stąd! - wstał nagle i energicznie wykonał gest, jakby chciał ją przepędzić. - Po co tu jeszcze jesteś? Leć stąd i ratuj się! Albo poszukaj swojego kumpla. Obydwoje wiemy że nie mam szans dokończyć tej historii. Zajmę ich chwilę. Jestem pewnie smaczny i będę bardzo wierzgał. -
zastanawiał się co jeszcze bohaterskiego można było w takiej chwili powiedzieć. - Powiedz Jamisonowi, że moją rentę chcę przeznaczyć dla ciotki Parkera. Zawsze była miła...
Czekał na reakcję dziewczyny. Nie mógł się już doczekać. Koniec wydawał się w tym momencie kuszący.

Można by pomyśleć, że przemieszczenie się bliżej jeziora było dobrym pomysłem. W pobliżu wody nie rosły drzewa, więc nie mogły się one pojawić pod ich nogami znienacka. Zanim by się sturlały z góry to zdążą je zauważyć i zrobić unik w jakiś sposób. Karolina powoli miała dość tej zabawy po omacku. Walki o przetrwanie. Właściwie to po prostu czekali na Markusa, starając się unikać drzew, który próbowały ich zabić. A raczej ta dziwna ciemność próbowała ich zabić za pomocą drzew.
Ich spokój jednak nie trwał zbyt długo. W pewnym momencie tuż nad ich głowami śmignęło drzewo. Zupełnie jakby ktoś nim rzucił w nich. Dosłownie centymetry dzieliły pień od ich głów. Gdyby nie ta lekka pomyłka w obliczeniach ciemności, już oboje pewnie byliby martwi. Albo przynajmniej porządnie zranieni, ledwo żywi. Karolina pisnęła kucając i zerkając w górę, rozglądając się dookoła po ciemności, która ich otaczała, jakby mogła dostrzec cokolwiek w tej nieprzeniknionej ciemności. Odruchowo zasłoniła głowę rękoma chcąc się jakoś osłonić.
Wtedy drzewo zawróciło. Blondynka skoczyła do przodu, by być jak najniżej i uniknąć uderzenia. Te przeleciało może jakiś metr nad ziemią, ciężko było dokładnie stwierdzić. Na pewno tym razem było lepiej wycelowane. Dziewczyna spojrzała w stronę dziennikarza, który chyba w końcu się załamał. Mogło się wydawać dziwne, że ona była w miarę spokojna, choć w środku była przerażona, ale już nie takie rzeczy przetrwała. Podniosła się, siadając na trawie.
- Nie wiem, gdzie Markus teraz jest. Marnowanie energii na szukanie go niewiele nam da. Wierzę, że on da sobie radę. Nie ucieknę, bo nie mam zamiaru zostawić was tu samych. Miałam już do czynienia z demonami i wampirami. Nie pokona mnie jakaś głupia ciemność. - odezwała się do Norberta, patrząc na niego poważnym wzrokiem. Widać było w jej spojrzeniu determinację. A przynajmniej ona tak to odczuwała. Przez tęczowe kolory zapewne ciężko było ckolwiek wyczytać z jej twarzy.

Stopniowe badanie ściany doprowadziło go do jednego z wniosku... Iż nie zdołałby się wspiąć bez trudu. Wydawała mu się być do tego niezbyt dostosowana. Nie był do końca pewny czy rzeczywiście miał rację, skoro nie mógł również zobaczyć na oczy, jak wyglądała wyżej. Starał się sprawdzać od dołu, gdzie ściana stykała się z podłożem, aż do miejsca, gdzie sięgał najwyżej ręką, mimo to, nie wyczuł pod palcami niczego, co by  wskazywało na inną strukturę. Poczuł ukłucie zaniepokojenia. Zaczynał się obawiać, że może nie zdołać się wydostać stąd. Brak wzroku coraz bardziej mu dokuczał, jak i zmęczenie czy chłód.
Wychodziło również na to, że niespecjalnie mógł dotrzeć do "końca" dziury, do której wpadł. Nie mogąc trafić na nic, wskazującego na koniec, na początku odniósł wrażenie, że znajdowało się przed nim jeszcze dużo przestrzeni. Przełknął ślinę i zadrżał. Z jednej strony nie podobało mu się to, zaś z innej robiło nadzieję, że znajdzie alternatywne wyjście. Nie wyczuwając zarazem nienaturalnego chłodu, jedynie ten zwykły, towarzyszący mu od dłuższego czasu. Starał się jednak nie myśleć o tym... Raczej próbował odtrącić te myśli, czując zarazem obawę, że mógłby nim zawładnąć.
Jednakże nie dało się ukryć faktu, że jego ciało nie było w najlepszej formie. Nawet jeśli próbował sam siebie oszukać w tej sprawie. Więc również nie uniknął zahaczenia i nieprzyjemnego przywitania się z ziemią. Wydał z siebie ciche syknięcie. Aua... Boli. To nie jest śmieszne. Pozbierał się jakoś do pozycji siedzącej, jednocześnie dotykając palcami bolące miejsce. Wyczuł pod palcami krew i skrzywił się. Pozostawił ranę w spokoju, starając się zarazem, po omacku, dowiedzieć się, przez co właściwie się wywrócił. Ostrożnie przejechał palcami drugiej ręki po czymś, co skojarzyło mu się z metalem. Co to jest? - pomyślał, odczuwając niepewność i zarazem zdziwienie. Nieznany, chłodny przedmiot... Nie czuł czegoś specjalnego przy jego dotyku. Jednak to nie uspokajało, co bardziej dorzucało coraz to więcej pytań dotyczących tego, przez co przewrócił się.
Przesuwając dalej rękę, natknął się na większy kawałek. Gładki, chłodny i na pewno nie małych rozmiarów. Tyle zdołał wywnioskować na szybko. Ostrożnie zaczął się podnosić na nogi, by zarazem zrozumieć, jak wysokie jest to coś. Delikatnie palcami przejechał na tyle, ile mógł, po czym zabrał rękę. Zamierzał teraz wziąć swoją bluzę i umieścić ją na swojej głowie. Chciał ją wykorzystać, kładąc ją tak, by od góry przysłaniała jego rogi i włosy. Chciał użyć swoją moc i uaktywnić ją na tyle, by móc cokolwiek widzieć przed sobą. Miał wrażenie, że dalsze dotykanie na ślepo niekoniecznie było dobrą decyzją... Nie, właściwie to niczego już nie był pewny. Chciał jednak przytłumić swoje światło, by nie zwabić tutaj znów macki. Po tym działaniu ponownie ubrałby ją.

Potrzebował dla siebie momentu, by na nowo przyzwyczaić się do światła i  kolejnego, by zrozumieć, na co właściwie patrzył.
Zdołał mniej więcej zrozumieć, jak wyglądało miejsce, do którego wpadł. Nie mógł wszystkiego dojrzeć ze swojej aktualnej pozycji, jednak rozejrzał się ostrożnie, starając się ogarnąć wzrokiem rzecz przed nim. Lekko zadrżał, gdy kątem oka dostrzegł poruszające się cienie. Wziął nieco głębszy wdech, starając się zarazem przekonać siebie w myślach, żeby nie panikować. Mimo wszystko, przez krótki moment wydawało mu się, że mogła pojawić się znikąd macka i go zaatakować. Chociaż, jeśli zauważał cokolwiek, co by świadczyło o ataku, starał się przestawać używać swojej mocy i zmienić jakoś swoją pozycję.
To jest coraz to dziwniejsze. Najpierw macki ciemności, a teraz coś, co wygląda jak pojazd wprost z kosmosu - pomyślał, ponownie dotykając pojazdu. Nie rozumiał tego... I nie wiedział, czy właściwie chce. Nie czuł się również na siłach, by zastanawiać się nad tym wszystkim teraz na szybko.
Ruszył się i obszedł dookoła pojazd, oświetlając go sobie nadal i zarazem zapoznając się z jego zewnętrznym wyglądem. Miał również nadzieję, że na cokolwiek go natchnie, by mógł dalej zrobić. Po zapoznaniu się... Wydawało mu się, że mógłby spróbować się wydostać z tego dołu. Jednakże brakowało mu wiary w to. Nie widział na tyle dokładnie, ale wydawało mu się, że mógłby mieć problem z doskoczeniem do ściany i utrzymaniem się na niej. W sumie, to chyba nie do końca jest dół... - przemknęło mu przez myśl. - Dziwna ta dziura - przykucnął jeszcze, patrząc na dół pojazdu, po czym wzruszył ramionami i wstał ponownie na obie nogi, kierując się ku czemuś, co można byłoby nazwać przodem maszyny. W sumie, ciekawe czemu się tak przechyla. Nierówna ziemia? - zastanowił się jeszcze.
Upewniwszy się, że bluza nagle nie zsunie się, jak i niczego międzyczasie nie zgubił, postanowił włożyć palce w te rowki i pchnąć. Jeśli nie nastąpiła reakcja, pociągnąłby je i niezależnie od efektu, cofnąłby się o dwa kroki. Blondyn postanowił spróbować znaleźć cokolwiek, co przydałoby się mu w danej sytuacji. Albo lina, by zdołać się wydostać, albo chociaż jakiś materiał, by przestało być mu aż tak zimno...
Jeśli nic nie odnalazłby, spróbowałby się wspiąć na górę pojazdu - od przeciwnej strony niż tej, przy której znajdował się na samym początku, zanim zaczął używać swojej mocy.

Na początku właściwie do wielu nie doszedł, nie licząc faktu, że coś rzeczywiście dało się rozsunąć... A zarazem jednak nie. Tylko dlaczego i właściwie na co by natrafił? Pozostawało zgadywać.
Dodatkowo nie widział dla siebie innej opcji, jeśli była mowa o wydostaniu się stąd. Ściany - teraz lepiej mógł je widzieć dzięki swojej mocy - nie zachęcały do próby wspinania się po nich. Markus był prawie pewny, że gdyby podjął się próby, nie zaszedłby daleko. Dodatkowo nie znalazł niczego, co by mu przydałoby się. Nie czuł się zachwycony z tego powodu.
Przynajmniej udało mu się wejść na pojazd. Nie mógł tego zaliczyć do najprostszych zadań, ale zdołał to zrobić. Musiał się jednak pilnować, by nagle nie zsunąć się na dół. Ale skoro już tutaj był...
Uniósł głowę, spoglądając na sufit. Przekrzywił głowę, zastanawiając się, czy spróbować go dosięgnąć... Po czym pokręcił nieco głową, przekierowując spojrzenie na miejsce, gdzie znajdował się zarys drzwi. Da się je otworzyć...? - zaczął się zastanawiać w myślach. Starał się zdołać znaleźć w nieco lepszej pozycji, która pozwoliłaby mu przysunąć się do nich. Obniżyć się, zarazem sprawdzając, czy może to zrobić bez ześlizgnięcia się. Zamierzał siąść na kolanach, by dzięki temu mieć trochę łatwiej sięgnąć rękoma do miejsca, gdzie znajdował się zarys drzwi.
Jeśli będzie mógł, położy na drzwiach obie dłonie, upewniwszy się, że wisiorek nie wyślizgnie mu się nagle z ręki, po czym pchnął mocno drzwi.
- Otwórz się czy coś - mruknie jeszcze cicho.

Udało się! - pomyślał zadowolony, widząc efekty swojego działania. Przejście ukazało się, a on sam brał nieco głębsze wdechy. Takie wysiłek nieco ruszył jego siły, ale nie czuł się jeszcze na tyle źle, by nagle paść i zasnąć ze zmęczenia. Nie,nawet nie czuł, że mógłby ośmielić się to zrobić w danej chwili. Dlatego też od razu przeszedł do działania, by dostać się do środka i nie zlecieć ze statku.
W środku nie było za dużo miejsca do poruszania się... Za to zdecydowanie sporo do zobaczenia, sprawdzenia czy zapoznania się. W końcu znalazł się w środku pojazdu kosmicznego... Albo czegoś, co go przypominało. Nie interesowało go akurat taki szczegół, ważniejsze już było dla niego - co mógł tu zrobić i w jaki sposób?
Zmiana miejsca i wyminięcie ściany - i zarazem próba niedobicia do czegokolwiek - sprawiło, że najprawdopodobniej znalazł się na początku statku. Przełknął ślinę, czując ukłucie nerwowości. Rozejrzał się, zauważając za sobą drzwi, lecz nie poświęcił temu teraz więcej uwagi.
Stanie przed nieznanym... Uniósł prawą rękę, po czym uszczypnął się w policzek, by pozbyć się niepotrzebnych myśli, po czym zbliżył się do konsoli. Na krótki moment uniósł głowę, by popatrzeć na okna, zanim poświęcił jej więcej czasu. W sumie to... - próbował zrozumieć, jak co właściwe jest na niej... I znaleźć coś, co by służyło do włączenia tego wszystkiego. Chyba powinien być jakiś przycisk wskazujący wprost... A przynajmniej tak teraz wydawało mu się. W końcu to coś powinno być intuicyjne... Dobra, Markus, weź się skup.
Jeśli znajdzie, to wykorzysta go do uruchomienia tego. Póki co jednak nie będzie patrzył na to, co dało jego działanie, bo na moment chciał zaglądnąć do pomieszczenia obok - bardziej otworzyć, rozejrzeć się i znów przymknąć, po czym już wrócić do konsoli, by zobaczyć, co jego działania dały.

Nic nie działało. Kompletnie nic. Nie powinno go to dziwić, jednakże był zaskoczony. Nie potrafił nawet do końca sprecyzować, co właściwie ruszał. Znaczy się, przeznaczenia tych wszystkich przycisków czy suwaków. Trochę ryzykowne działanie, ale teoretycznie, skoro i tak nic nie działało, to nie powinien wyskoczyć dodatkowy efekt. Tak mu się teraz wydawało. W przypadków suwaków lub przyciskach, które nie odskakiwały od razu, przywracał do poprzedniego ułożenia.
Nie rozumiał również, co oznaczały dane napisy. Możliwe, że wskazywały na to, do czego był dany przycisk, ale... Mógł jedynie patrzyć na "szlaczki" i próbować tyle co zrozumieć, co to właściwie za pismo. O odczytaniu nie było dla niego mowy. Aż westchnął, czując zarazem narastające zniechęcenie. Nie miał nieskończonej ilości czasu, a świadomość tego nie poprawiała mu nastroju. Niełatwo było mu reagować w danej sytuacji i niewiele brakowało, by zaczął panikować. Zmuszał się cały czas do odepchnięcia myśli związanych z negatywną alternatywą dla najbliższej przyszłości.
Pomieszczenie obok kojarzyło mu się z mini pokojem... Bardziej dokładniej mówiąc, to sypialnią. Niewiele jednak tutaj było. Przez ten moment, gdy zapoznała się z wnętrzem, pomyślał, że miejsce zostało opuszczone. Nic, na co teraz patrzył, nie kojarzyło mu się z osobistymi rzeczami. Nie wnikał w to jednak, więc wycofał się...
Po czym, przy wycofywaniu się, wydawało mu się, że coś zdołał zobaczyć. Zatrzymał się, odwrócił w kierunku konsoli i wzrokiem szukał tej jednej rzeczy, która przykuła jego uwagę. Przysunął się bliżej, po czym przejechał palcami po blacie, by w końcu napotkać się dotykiem na to. Skierował oczy w tamtą stronę. Zamrugał nimi, po czym wolną ręką klepnął się w czoło, uświadamiając sobie, że powinien wcześniej pomyśleć o tym... Że może być jeszcze inny sposób na uruchomienie tego czegoś.
Tylko, że nie miał pojęcia co dalej.
Wychodziło na to, że trzeba było coś włożyć tutaj. Klucz, klucz... Chwila, a może to? - tchnęło go. Spojrzał na wisiorek, który przez ten czas starał się nie zgubić, po czym ostrożnie ułożył zawieszkę między palcami i spróbował wsunąć ją do głębienia, układając łańcuszek obok. Jeśli wejdzie i nic się nie stanie, przekręci go. Wyprostuje się, cofnie o pół kroku i spojrzy najpierw na okna, a potem na panel, szukając tego, czy jego działania cokolwiek dały.