Jezioro Silverstone

First topic message reminder :


Raczej niewielkie, lecz zaskakująco głębokie jezioro ukryte w lesie i dość rzadko odwiedzane przez turystów, którzy od czasu do czasu przewijają się przez okolicę. Na przestrzeni lat zaliczyło kilka przypadków utonięć, przez co miejscowi na ogół odradzają prób pływania w nim. Ostrzegają, że dno jeziora jest bardzo nieregularne i w jednym miejscu potrafi być płytko, a krok dalej następuje nawet metrowy - czy większy - spadek terenu.

Drgnął mimowolnie, widząc, jak kontrolki niemalże od razu zareagowały po włożeniu wisiorka i przekręceniu go. Mógł zaobserwować, jak maszyna zaczynała się "budzić do życia". Poszczególne miejsca na panelu zaczęły świecić... Co sprawiło, że patrzył na to z dozą niepewności. Im dłużej tutaj był, tym bardziej nie wiedział, za co powinien się zabrać.
Usiadł na fotelu, zarazem wlepiając wzrok w konsolę. Wyciągnął rękę by spróbować ostrożnie dotknąć obrazu, który pojawił się w danym momencie.
- Czemu nie może być to po angielsku? - spytał sam siebie, zastanawiając się zarazem, co to właściwie za język. - Nic nie rozumiem - postanowił odroczyć próbę dopasowania widzianego pisma do czegokolwiek, by zarazem poświęcić uwagę innym rzeczom związanych z tym wszystkim.
Uznał, że nie ma co dłużej myśleć nad tym, tylko spróbować. Szturchnął jeszcze wskazującym palcem kulę, która właśnie się pojawiła, po czym obrócił ją zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Na jego twarzy pojawił się krzywy uśmiech, gdy uświadomił sobie, że nie wystąpiła żadna reakcja. Czyli czegoś brakuje - stwierdził jeszcze w myślach. - Czy tamta kobieta... To właścicielka tego pojazdu? - przemknęło mu jeszcze. W końcu wisiorek był jej...
Pokręcił energicznie głową, by nie myśleć o tym, po czym skupił wzrok najpierw na suwakach i guzikach. Czerwone światło przy nich powodowało, że zdecydował się na ponowne przesunięcie suwaków, zarazem patrząc jakie to dawało efekty po kuli, i po hologramie, czy czasem znaczki jakoś się nie zmieniły. W końcu położył jedną dłoń na niej, a drugą przesuwał suwaki, zarazem patrząc, czy nie ma jakiegoś guzika, który wprost by wskazywał na uruchomienie. Może to działa jak kierownica? - przemknęło mu przez myśl. - Może to sprawi, że jakoś się uniesie... Poruszy... Cokolwiek. Bardziej stawiam na własną wyobraźnie, bo nie wiem, co powinienem zrobić - wiedział, że ryzykował, ale nie chciał zostawiać tego wszystkiego w takim momencie. Po suwakach przyjdzie czas na guziki. Może za bardzo komplikuję i wystarczy jedynie przywrócić to tak, by było miłe, zielone światełko? - pomyślał jeszcze, nadal mając wzrok skupiony na hologramach.

Norbert był na skraju zmęczenia. Ciągłe wlepianie się wzrokiem w ciemność dookoła i gotowość do odskoku przed niebezpieczeństwem wyczerpywała go psychicznie niemal tak jak fizycznie. Przynajmniej miła kosmitka postanowiła z nim zostać. Był to z jej strony miły gest, który naprawdę podniósł dziennikarza na duchu i pozwolił mu jeszcze na jakiś czas wziąć się w garść. Jeżeli kiedykolwiek będzie zmieniał pracę ( a życie jest zbyt piękne i krótkie, żeby całe zmarnować na pisanie do Bugle'a) to wpisze sobie w CV "łatwo nawiązuje przyjaźnie z kosmitami". Kto wie? Może w nadchodzących czasach będzie to niemal tak samo wymagane jak "biegła obsługa pakietu Office" Fakt że znowu zaczął myśleć o przyszłości innej niż w roli chłodnego zombie mówił o jego lepszym samopoczuciu.
Gdy pień opadł bez życia zaraz koło nich z początku myślał że to jakaś pułapka. Wybieg mający na celu uśpić ich czujność. Gdy jednak przez kilka minut nic się nie działo pozwolił sobie trochę się rozluźnić.
- Czy to było rzucenie broni? Myślisz że się poddają? - zapytał z nadzieją, lecz sam w to nie wierzył.
Nagle jego uszu doszedł przedziwny dźwięk. Wspominając zeszłe wydarzenia i szybko dodając dwa do dwóch był święcie przekonany że coś większego i bardziej złowrogiego mnie w ich stronę. Bo jaki byłby inny powód zaprzestania ataków. Mrok chyba nie przestraszył się piskliwych okrzyków dziennikarza.
Strasznie chciało mu się pić. Mimowolnie odwrócił się w stronę jeziora i wtedy cudem zauważył że tam bariera jest słabsza i jakby... podziurawiona?
- Czy ja już mam omamy, czy tutaj ciemność się przebarwia? Myślisz że dasz radę nas tamtędy wydostać? - wskazał Karolinie odkryte miejsca. Dziewczyna może nie wyglądała na silną, ale Norbert pamiętał jak zatrzymała go w miejscu gdy próbował ją porwać do auta. (Co gdyby się udało, może obydwoje byliby teraz bezpieczni) Skoro bez trudu mogła go przesiłować na ziemi, to czemu nie dałaby rady wznieść go w powietrze? Kto wie? Jaki jest udźwig lotu tęczowych kosmitek?
Jeśli w którymkolwiek momencie dziennikarz zauważy kształt, lub przynajmniej światła pojazdu którym poruszał się Marcus, krzyknie: - Hej! To twoi ludzie! Przybyli cię uratować! Jesteśmy ocaleni!

Karolina coraz bardziej była zmęczona. Czekanie w nieprzeniknionej ciemności, nie wiedząc co się dzieje z ich towarzyszem, w strachu przed ciosem w każdej chwili. Zdecydowanie było męczące. Głównie przez stres i strach. Jej organizm działał na najwyższych obrotach. Dziewczyna ciągle była w napięciu. W końcu bez Markusa nic nie mogli zrobić. Tylko czekać i się bronić. Robić uniki przed kolejnymi drzewami. Nawet nie byli pewni czy chłopak w ogóle jeszcze żyje choć tej myśli akurat blondynka do siebie nie dopuszczała. Wierzyła, że jej kolega da sobie radę i nie zginie. Nie był głupi. Czasem tylko działał trochę zbyt wolno. Był ostrożny do przesady. Może jednak właśnie dzięki temu jego misja zakończy się powodzeniem.
Gdy pień opadł niedaleko nich na ziemię i sturlał się bezwładnie po wzniesieniu, dziewczyna zaczęła się rozglądać dookoła jakby szukając czegoś innego czym macki mogłyby zacząć wymachiwać. W końcu, nie mogli ufać tej ciemności. Atakowała ich, była ich wrogiem.
- Rzucenie broni? Nie sądzę. Prędzej podstęp, więc lepiej miej oczy i uszy otwarte. - odpowiedziała Norbertowi. Nie wierzyła, by ciemność ot tak po prostu się poddała. Coś musiało się stać, że nagle macki przestały ich atakować. Tylko co?
Wtem do jej uszu dobiegł dźwięk. Co już samo w sobie było dziwne, bo przecież ta dziwna ciemność wygłuszała wszystko. Czyżby to Markusowi udało się w końcu coś zrobić. Spojrzała w stronę jeziora niemal w tym samym momencie kiedy dziennikarz jej powiedział, by to zrobiła. Faktycznie było widać różnice w ciemności. Trochę dziwne, że od strony jeziora. W końcu do z niego wychodziły żywe macki. A jednak, to właśnie z tamtej strony macki jakby się nieco rozproszyły. Mogli zobaczyć zwykłą ciemność.
- To od strony jeziora. Myślisz, że warto ryzykować? To może być tylko chwilowe. - nie była pewna czy warto było podjąć takie ryzyko. Przelecenie nad jeziorem wiązało się z przeleceniem nad mackami. To nie wydawało się jej zbyt bezpieczne.
Jeśli i ona zauważyła statek, zaczęła się mu przyglądać z niemałym zaciekawieniem. Być może to on sprawiał, że ciemność była nieco rzadsza, a macki się uspokoiły i nie atakowały ich już.

Przynajmniej w tym się nie pomylił. Zdecydowanie się na przesuwanie suwaków, jak i wciskanie przycisków związanych z czerwonymi kontrolkami sprawiło, że barwa zaczęła się zmieniać na przyjemną zieleń. Nie wiedział, czy to pomoże, ale jakakolwiek zmiana powinna wpłynąć na statek... Raczej. Tak wydawało mu się. I potwierdzenie tego dostał niedługo potem, wraz z ostatnią zmianą koloru.
Czując szarpnięcie, momentalnie zaprzestał poruszania kulą, kładąc na niej całą dłoń, a drugą ręką przytrzymał się siedzenia, by nie spaść lub nie uderzyć się o coś mocno. Zacisnął mocno zęby, czując jak w żołądku nieco mu wiruje. Zaraz potem, gdy już pojazd podnosił się, usadowił się jakoś lepiej na samym fotelu i ponownie położył dłoń na kuli. Zadrżał zarazem, gdy zaczął przebijać się przez ziemisty sufit. Miał wrażenie, że w pewnym momencie zatrzyma się gwałtownie i nie zdoła ruszyć dalej. Jednakże efektem, który zobaczył, było to, że wydostał się z tej "pułapki". Zerknął na każdy z ekranów, zarazem rejestrując to, jak bardzo miał zaczynał psuć swoim działaniem okoliczną roślinność. Problemy jednak nie zakończyły się.
Zrozumiał dość szybko, że był zdolny do poruszania się w pewnym stopniu. Nie potrafił natomiast zrozumieć, dlaczego maszyna nie pozwalała się na wyższe zniesienie się. W dodatku nie zachowywała płynności przy poruszaniu się. Na początku miał wrażenie, że to wina okolicznej, nietypowej ciemności, lecz na ekranach nie zauważył niczego takiego. Będę musiał uważać. Nie zdecydował się na poruszanie między pniami. Nie miał pewności co do tego, że umiałby omijać poszczególne pnie drzew, tak, by nie uszkodzić maszynę. Jeśli chodziło o zamykanie drzwi, nie myślał nad tym teraz.
Im więcej czasu upływało, tym bardziej odczuwał trzęsienie pojazdu. Czuł nieprzyjemny uścisk w gardle. Nie miał pojęcia co było przyczyną, ale nieprzyjemny blask czerwieni powodował, że pomimo braku zrozumienia języka, wiedział chociaż tyle, że coś było nie tak. Brakowało jednak mu odpowiednich wiadomości, by zdołać zdefiniować co dokładniej. Nie mógł jednak specjalnie nad tym dłużej się zastanawiać. Uderzenie w bok, jak spowodowany skutek w postaci zmiany trasy lotu tak, że znalazł się nad jeziorem, wymusiło na nim skupienie całej uwagi na tym, co wyświetlały ekrany i co mógł dalej zrobić. Próbował nieco zwiększyć wysokość lotu, tak, by być jakiś metr-dwa nad samą taflą. Brakowało pomysłu, gdzie kierować się. Specjalnie nie palił się do bliskiego spotkania z mackami. Przygryzł dolną wargę, uświadamiając sobie, że próba przelecenia nad nimi nie skończy się dobrze. Nie, właściwie wszystko związane z nimi nie zwiastowało dobrego zakończenia, ale tak jakoś teraz... miał gdzieś w umyśle wizję złapania przez nich z dołu i owinięcia się wokół niego. Chyba, że... Zaczął ostrożnie obniżać lot, tak, by już być niecały metr nad taflą.
Jeśli zdoła przez ten hałas usłyszeć głos mężczyzny lub dojrzy blask od bariery Karoliny, przekieruje się w tamte miejsce, obniży lot tak, by maszyna zaczęła stykać się z taflą wody i dosłownie "wbije się" w ewentualne macki, które znajdą się na jego trasie. Będzie próbował jeszcze nieco bardziej zanurzyć się, by chociaż częściowo była w wodzie. Jego celem będzie znalezienie się jak najbliżej owej dwójki.
Przestudiuje wzrokiem na nowo konsolę, szukając czegokolwiek, co by się przydało, zarazem też sprawdzając, jak dużo światełek zmieniło barwę z zielonej na czerwień. Czuł nieprzyjemne dreszcze przebiegające mu po plecach. Nie potrafił przewidzieć, jak się to wszystko potoczy. Bądź co bądź, w miarę możliwości, spróbuje zatrzymać się w wodzie, jak najbliżej owej dwójki. Jeśli maszyna nie da znaków, że jest z nią jeszcze bardziej coś nie tak, nie wyłączy silnika, a będzie próbował dać im znać, by próbowali tu wejść, w postaci takiej, że odejdzie i zbliży się ku wyjściu, wychyli się i pomacha. O ile do tego czasu będzie miał taką możliwość. Zaś, jeśli pojazd będzie jeszcze bardziej się buntować i nie pozwoli na dalszy lot, czy ogólne działanie, spróbuje pokierować to tak, by wylądowało na wodzie lub częściowo zanurzone w niej. W najgorszym wypadku w samej niej, ale wtedy wcześniej weźmie głębszy wdech, by nabrać powietrze do płuc. Zabierze również wisiorek i będzie próbować się ewakuować z tego miejsca, zarazem nieco wygaszając własne światło.

To co z początku Norbert brał za halucynację swojej sponiewieranej psychiki okazało się być czymś więcej niż tylko omamami. Obiekt zbliżał się do nich i jego światła nawet zza zasłony macek zdawały się być bardzo realne.
-Lecą! Jesteśmy ocaleni!!! - wrzasnął a łzy radości pojawiły się w jego oczach. Zaczął machać energicznie w stronę nadlatującego pojazdu, mimo iż prawdopodobnie nie byli z jego pokładu absolutnie widoczni.
Obiekt do tego zdawał się pędzić w ich stronę. Norberta niepokoił lekko kąt jego podejścia i prędkość z jaką się poruszał. Intensywne, jaskrawe kolory także nie przysparzały reporterowi wojennemu najlepszych skojarzeń.
- Nie jesteśmy ocaleni! PADNIJ!!! - wrzasnął gdy był już pewien że o łagodnym lądowaniu nie było już mowy. Niemal w tym samym czasie (z refleksem który pochwaliłby dowolny nauczyciel WF'u i przysposobienia obronnego w gimnazjum) rzucił się na trawę z rękoma na głowie.
Moment później poczuł się jak w trakcie bombardowania. Gdzieś coś eksplodowało, rozbłysło jakieś światło, jakieś odłamki śmigały mu nad głową. On sam zupełnie tego nie widział, bo jego twarz, po raz kolejny tego wieczora, znalazła się w błocie. Fala uderzeniowa, która towarzyszyła eksplozji porwała go z miejsca i, niczym ciasto na pizzę, przetoczyła kilka metrów w dal.
Dziennikarz nie był pewien, czy celowano w nich i spudłowano, czy strzelano do mroku wokoło. Tak czy siak nie zamierzał narzekać na to, że jeszcze żyje.
Gdy w końcu większość wizgów i eksplozji zdecydował się otworzyć oczy. Ku jego zdziwieniu okazało się że wokoło jest jasno.
No... jaśniej...
Do tego, obok niego w trawie leżał znajomy obiekt. Odrzut eksplozji cisnął nim w okolice szpadla, którego wcześniej w przestrachu odrzucił w obawie przed pokrywającym go cienistym glutem. Teraz nie dość że zdawał się być wolny od spaczenia, to wręcz błyszczał w otaczającej ich zorzy. Niepewnie, przez naciągnięte rękawy bluzy, Norbert zdecydował się go w końcu podnieść. Koniec końców dodatkowy zasięg i ciężar w dłoniach podnosił go minimalnie na duchu.
-Nic mi nie jest!- krzyknął na wypadek gdyby kogoś w okolicy to interesowało i otrzepał ubranie.
Rozejrzał się dookoła starając się ocenić sytuację i zidentyfikować co (tym razem) ich zaatakowało.

Karolina, w przeciwieństwie do Norberta, wolała nie podchodzić zbyt entuzjastycznie do obecnej sytuacji. Oczywiście, uśmiechnęła się na widok świecącego statku. Statku, który mógł oznaczać kogoś od niej choć nie koniecznie. Dopóki jednak ten do nich nie doleci bezpiecznie to lepiej uważać. W końcu między nimi, a statkiem była cała masa macek, które wyraźnie próbowały zaatakować statek. Najwidoczniej stanowił dla nich jakieś niebezpieczeństwo.
Niestety dosyć szybko się okazało, że statek do nich nie doleci. Nastąpiła biała eksplozja, wręcz oślepiająca, gdy ten był tuż nad wodą. Ze statku wyleciało coś, co wyglądało jak kokon. Dziewczyna rzuciła się na ziemię niemal w momencie kiedy Norbert krzyknął, by to zrobić. Zapewne dzięki temu uniknęli oberwania kawałkami pojazdu, ale i tak siła wybuchu odrzuciła ich na kilka metrów od jeziora. Blondynka przeturlała się kawałek po ziemi, zapewne po drodze trochę się obijając o kamienie i gałęzie, ale poza tym nic jej nie dolegało. Wręcz przeciwnie. Poczuła się lepiej. Fizycznie i psychicznie. Nie licząc bólu tu i ówdzie, Karolina czuła jak jej energia się ładuje. Te ufo, czymkolwiek było, musiało być zasilane energią słoneczną lub czymś niezwykle do niej podobnym. Wybuch sprawił, że energia się rozeszła, a ona ją wchłaniała teraz. Początkowo aż jej tęczowa bariera dookoła nich się powiększyła, gdy otrzymała taki zastrzyk mocy. Szybko jednak ogarnęła się i pomniejszyła barierę do poprzedniej wielkości, nie chcąc zbyt szybko zmarnować energii.
Powoli podniosła się do siadu i rozejrzała dookoła, masując tył głowy. Było... Niezwykle jasno. Niemal jak w dzień. Macek było trochę mniej, a do tego w pobliżu mogła zauważyć kilka kolorowych... kul? Punktów? Nie była pewna, jak to nazwać, ale w kilku miejscach energia skupiała się w okrągłe kształty. Rozglądając się najpierw spojrzała na dziennikarza, który też się odezwał, informując, że nic mu nie jest. Na szczęście. Taka eksplozja mogła wyrządzić mu krzywdę. Mężczyzna miał niezwykle dużo szczęścia. Może to profesja dziennikarza sprawiała, że był w stanie przeżyć wszystko. By móc później donieść o tym ludziom.
Rozglądając się dalej zauważyła kilka części statku. W końcu jej spojrzenie padło również na Markusa. Nieprzytomnego w trawie. Kosmitka mogła jedynie zgadywać, że chłopak odnalazł ten pojazd i starał się dostać do nich, by pomóc im. Niestety coś poszło nie tak i statek wybuchł. Jeśli jej kolega znajdował się poza jej barierą, rozszerzyła ją, mogąc sobie na to chwilowo pozwolić po czym zawołała Norberta, by ruszył za nią, wskazując w stronę młodego mutanta. Chciała jak najszybciej dotrzeć do kolegi i upewnić się chociaż, że ten żyje. Przemieściła się w jego stronę jak najszybciej i na szczęście chłopak żył. Był faktycznie nieprzytomny. Czemu akurat się nie dziwiła.
W międzyczasie blondynka zauważyła również, że dziennikarz znowu miał swój szpadel, a ten w dodatku świecił się. Musiał zmutować przy kontakcie z mackami, a następnie ogromną ilością energii słonecznej. Dotknęła drewnianej rączki, przesyłając więcej swojej energii słonecznej w nią, mając nadzieję, że szło ją w ten sposób naładować. Chciała coś sprawdzić i chwilowo musiała zostawić tę dwójkę samym sobie. Jeśli którakolwiek z tych kolorowych sfer była bardzo blisko nich to nie miała zamiaru ich zostawiać tutaj tylko poprosić Norberta o podniesienie Markusa, a następnie ruszyła w stronę sfery. Jeśli jednak zbliżenie się do którejkolwiek z nich wymagało rozdzielenia się niestety musiała to zrobić.
- Wygląda na to, że twój szpadel naładował się niczym bateria słoneczna. Zabierz Markusa i oddalcie się od jeziora trochę. Chcę coś sprawdzić i muszę was chwilowo zostawić. Jest jasno, więc będziesz widział macki. Twoja nowa broń powinna ci pomóc. - wytłumaczyła swoje zamiary, po czym nie czekając na reakcję mężczyzny, podniosła się z klęczek i ruszyła w stronę najbliższej sfery. Na pieszo lub lotem, w zależności od tego, czego wymagała sytuacja. Utrzymywała wokoło siebie niewielką barierę, a wciąż się ładując mogła też atakować macki jeśli te próbowały się zbliżać do pozostałej dwójki. W związku z tym starała się poruszać tak, by móc mieć tamtych na oku lub co chwila się oglądała, nim nie dotarła do najbliższej sfery.

Ciężko było powiedzieć że przywrócenie możliwości widzenia otoczenia poprawiło morale dziennikarza. Wręcz przeciwnie. Wynurzającą się z tafli wody gęstwinę wirujących macek mógł skojarzyć jedynie z mitologiczną Charybdą, lub jeszcze gorzej, Lovecraftowymi dziwadłami. Zgodnie z podaniami spotakanie z jednymi jak i z drugimi nie kończyły się zbyt dobrze dla spotykających.
Z drugiej strony ktoś jednak przeżywał, skoro mógł potem napisać o tym książkę.
W stanach ogromnego stresu człowiek staje się wyjątkowo podatny na sugestię. Jako że nasz dziennikarz zdecydowanie znajdował się w takowym, nie zademonstrował nawet krztyny sprzeciwu na słowa Karoliny.
- Tak widocznie zrobił. - przytaknął na słowa dziewczyny co do łopaty, mimo że wszystko wokoło nie miało największego sensu. Pobiegł też za nią w stronę świecącego kokonu. Chłopak przyczepiony był do jakiegoś fotela. Norbert odruchowo sprawdził czy aby na pewno oddycha. Potrząsnął nim lekko i zawołał go po imieniu. - Niepokojący, rogaty, chłopcze! Jesteś z nami?
Jeśli nie doczekał się jakiejkolwiek reakcji, rozłożył obok plecak. Najpierw spróbował chlusnąć na chłopaka wodą z manierki. W dalszym przypadku braku reakcji odszukałby nóż i próbował oswobodzić dzieciaka z fotela.
Tęczowa Dziewczyna odleciała dalej, prawdopodobnie realizować dalszą część swojego planu, ale cały ten majdan Norberta nie był szczególnie poręczny w transporcie. Gdy chłopak był już wolny, spakował wszystko, zamocował jakoś szpadel do plecaka i spróbował unieść chłopaka w chwycie strażackim. Wstanie z tym wszystkim przypominało poderwanie się ze sztangą z podłogi, lecz gdy stanął już pewniej na nogach nie było z tym aż takiego problemu. Cała masa mniej więcej równo obciążała kręgosłup, a nastolatek był dużo lżejszy od typowego mężczyzny. Norbert był też w końcu całkiem wysportowany.
Co innego że z braku serum superżołnierza, genetycznych mutacji, ani supersprzętu nie będzie w stanie biegać tak przez cały dzień.
Zgodnie z instrukcjami dziewczyny skierował pierwsze kroki w stronę lasu. Marzył o znalezieniu bezpieczniejszego schronienia, niż odsłonięta polana, a im dalej był od drzewa macek z jeziora, tym lepiej. Jednak po kilku chwilach szybszego marszu z obydwu stron w stronę lasu wyprzedziły ich macki. Były daleko, lecz i tak nie wróżyło to niczego dobrego, więc Norbert zwolnił kroku.
Złowrogi łoskot zawczasu powiedział mu co się święci. Momentalnie zawrócił gnając ile sił w nogach i nie szczędząc sił.
- SZLAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAG! -Nie był pewien gdzie właściwie biegnie. Na razie uciekał prosto przed lawiną. Rozważał czy by nie wejść na jakieś drzewo i liczyć na to że zwali się już za linią macek, jednak musiałby wtedy zostawić chłopaka samemu sobie, a tak bohaterowie nie robią. Inne drogi ucieczki i tak miał zresztą odcięte przez macki. Jedyne co mu zostało to liczyć na to że dziewczyna ich zauważy i w jakiś sposób uratuje przed zmiażdżeniem.
Podczas kolejnej z retrospekcji własnego życia, do których zdążył już się dzisiaj przyzwyczaić, przypomniał sobie o wierszu, który sprezentowała mu dziwna zjawa z chaty. Zdawało się że było to już wieki temu, lecz nie było to przecież tak dawno. Dziennikarz za Chiny ludowe nie był sobie w stanie przypomnieć teraz dokładnych słów, ale pamiętał mniej więcej ich znaczenie. Znaczenie, oraz obraz rozłożystego drzewa, które już przecież widzieli. Musieli zrobić coś nie tak. Mieli sięgnąć po muzy klucz, a znaleźli tylko więcej cienistych macek pod ziemią. Widocznie coś zrobili nie tak.
W tych wszystkich rozważaniach uparcie przeszkadzało mu coś, co telepało mu się w biegu przy uchu, a dzieciak miał uwiązane na szyi. Przystanął na moment aby poprawić ułożenie wisiorka i zamarł w bezruchu.
Światło było słabe, szkice niedokładne, a wokoło szalał chaos, ale wyglądało że ten chłopak miał wisiorek kobiety ze szkiców właściciela chatki. Czy dzieciak miał go gdy się ostatnio widzieli? Skąd on go wytrzasnął?
To rzucało nowe "światło" na dotychczasowe fakty. Wcześniej Norbert zakładał że drzewo jest miejscem ukrycia klucza, ale skoro ten klucz, to znaczy amulet, był tutaj, to dziennikarz źle zinterpretował obraz. Szybko zdjął artefakt z nieprzytomnej szyi chłopaka.
Jeśli owo drzewo znajdowało się jeszcze w obszarze rozświetlonym przez Karolinę, mężczyzna zakręcił i pobiegł w tamtą stronę. Ułożył chłopaka obok na trawie i zerknął do dołu. Jeśli ciemność wciąż się tam kłębiła, zdecydowanie pchnął ją tęczowym szpadlem. Liczył na to że tak naprawdę mrok bronił dostępu do czegoś ważnego. Oczami wyobraźni widział pod ziemią ukryty kufer, lub nawet szczątki właściciela chatki. Jeśli mrok ustąpił, a pod spodem była wciąż lita ziemia, wykonał jeszcze kilka sztychów w glebę, aby sprawdzić czy pod spodem nie ma niczego twardego. Nawet jeśli nie przyniosło to rezultatów, dziennikarz zaczepił wisior na ostrzu szpadla i powoli suwał nim w dole oczekując jakiejś reakcji.
Jeśli to nic nie dało, bo drzewo pozostawało poza dostępem światła, lub po prostu nic tam nie było, (choć to dziwne, bo zjawie wyraźnie zależało na tym miejscu), Wzniesie szpadel z amuletem niczym pochodnię i powoli, acz zdecydowanie ruszy w stronę jeziora i mackowatej hydry.
Śmiało, wkrocz doń.
Zmierzając w stronę wody ogarnęło go nagle to dziwne, chłodne uczucie ostatecznej powinności. Nie liczył się już on, tylko wszyscy ludzie żyjący w pobliskim miasteczku. Jego szanse na przeżycie były naprawdę marne, ale jeśli to poświęcenie jest w stanie kogokolwiek uratować, to kim był Norbert by im tego odmówić?

Karolina nie czuła się najlepiej z faktem, że musiała zostawić Norberta i Markusa samym sobie. Nie mogła jednak ciągle robić tylko im za ochronę. W ten sposób nigdy nie pokonają tego dziwnego przeciwnika i nie wydostaną się stąd. Nie mogą cały czas tylko się bronić. Musieli zrobić coś więcej.
Słyszała i widziała jak macki wystrzeliwują do przodu, w las. W stronę pozostałej dwójki. Nie słyszała jednak na razie żadnego krzyku, więc starała się koncentrować na swoim zadaniu. Choć w tej chwili było widno to jasność powoli zanikała i pewnie niedługo znowu zrobi się kompletnie ciemno. Powinna jak najszybciej coś wymyślić. Coś, co pomoże zniszczyć te cieniste macki, pokonać je.
Pomysł przyszedł kiedy blondynka dotknęła jednej ze sfer, do której się przybliżyła ostrożnie. Od razu poczuła, że energia, która wypełniała tę bańkę, zaczęła w nią wnikać. Teraz tworząc jedynie niewielką barierę dookoła siebie, kosmitka nie zużywała za dużo energii przez co czuła, że ma jej w sobie za dużo.
Rozejrzała się, widząc jak bańki powoli lewitują na różne strony, oddalając się od jeziora i miejsca, w którym wybuchł statek. Spojrzała jeszcze raz na macki, po czym podjęła decyzję. Musiała spróbować teraz, kiedy miała energii aż ponadto. Za dużo. Musiała się jej jakoś pozbyć, bo to całe przeładowanie nie było zbyt przyjemne.
Najpierw więc nieco rozszerzyła barierę dookoła siebie, po czym zaczęła powoli lecieć w stronę macek. W stronę ich źródła. W miejsce, z którego wychodziły z wody. Jednocześnie też zwracała uwagę na sfery, które krążyły w okolicy, by mieć chociaż jedną koło siebie. W końcu wyciągnęła obie ręce w stronę samego centrum macek i układając je jedna obok drugiej, wnętrzem do przodu, wystrzeliła promień energii, celując w środek ich cienistego wroga. Starała się ładować jak najwięcej energii w ten promień, jednocześnie przemieszczała się w bok i jeśli miała gdzieś przy sobie sferę to postanowiła z niej skorzystać, kradnąc dodatkową dawkę energii.
W końcu ruszyła do przodu, nie przerywając swojego ataku. Otoczona niewielką barierą zbliżyła się do macek tak blisko, jak to tylko było możliwe. Choćby to oznaczało wlecenie w sam ich środek i przesunięcie rąk w dół, by celować w źródło macek, znajdujące się pod wodą. Sama również obniżyła swój lot. Powiększała też powoli barierę, spychając macki i zmuszając je do cofania się jeśli nadal nie były w stanie przebić się przez jej tarczę z energii słonecznej. Miała po prostu dość. Dość tego siedzenia w lesie. Chciała już stąd iść, więc postanowiła postawić wszystko na jedną kartę. Zaatakować u samego źródła.
Gert na pewno wiedziałaby co zrobić. Była mega inteligentna i na pewno znalazłaby jakieś rozwiązanie. Niestety ona nie była Gert, więc mogła postawić tylko na to, co zdążyła zaobserwować. Nic więcej jej nie pozostało. Mogła tylko zrobić to, w czym była najlepsza, a więc zaatakować energią słoneczną.

To zdecydowanie nie była wymarzona pobudka Markusa... Jednakże działania ze strony mężczyzny były wystarczające, by zaczął reagować. Potrząsanie sprawiło, że wydał z siebie jęk zdradzający, że jego ciało nie było zbytnio zadowolone z takiego potraktowania. Jego powieki zadrżały, a potem uniosły się nieco.
- Hę...? - próbował skupić wzrok na Norbercie. Drgnął mimowolnie, czując wodę na twarzy. Dawało się zauważyć, że powoli odzyskiwał przytomność, ale nie można było stwierdzić, że był w świetnym stanie. Nie reagował na tyle, by zdołać samemu wydostać się czy jakoś sensowniej odpowiedzieć. - Gdzie ja... - wymamrotał sam do siebie. Tępy, pulsujący ból głowy nie dawał spokoju. Nie, nie tylko głowa. Miał wrażenie, że całe jego ciało przeszło to samo. Nie potrafił sensownie stwierdzić, czy istniało miejsce, które teraz nie bolało. W dodatku wydawało mu się, że jego uszy wychwytywały jakiś pisk.
Zmusił własne powieki do rozwarcia się szerzej tak, by móc zobaczyć, gdzie był i co się działo, jednakże nie miał pojęcia, na co właściwie patrzył. Wydawało mu się, że obraz był rozmazany, a na dodatek trząsł się. Jedynie co mu się przeplatało to jasność i ciemność, bez jednak konkretnych kolorów. Nie miał pojęcia, gdzie był i co się z nim działo teraz... A dopiero wraz z upływem kolejnego czasu, wspomnienia ostatnich wydarzeń zaczęły napływać na niego. Gorąco, głośno i ciemno - pomyślał niemrawo. Miał wrażenie, że gdyby nie ten ból, mógłby śmiało zacząć uważać, że obudziłby się po tamtej stronie. Pulsujący i męczący... zarazem niepozwalający skupić się na jakieś dalszej myśli. Nawet wspomnienia pojawiały się i znikały dość szybko, by nie zdążył się zastanowić nad tym, gdzie popełnił błąd, czy zrobił coś dobrze lub nie... Czy cokolwiek zdołał zrobić więcej. Wszystko działo się wtedy wystarczająco szybko.
Dopiero w momencie, gdy poczułby, że nikt go nie trzyma, jak i leży na czymś twardym, zmusiłby się do rozwarcia szerzej powiek i wstania dość gwałtownego, by zaraz potem chwycić się za głowę obiema rękami, krzywiąc się mocno z bólu. Wykonał to, chcąc zarazem wykorzystać ten ból do szybszego otrzeźwienia umysłu, a po uznaniu, że już lepiej kontaktuje, próbowałby się zapoznać z najbliższą okolicą i zrozumieć, co się dzieje.

Gdy dziennikarz odstawił półprzytomnego chłopaka w okolicy drzewa od razu zabrał się za przeszukiwane dołu. Wiedział że nie ma zbyt wiele czasu, okazało się jednak, że tak naprawdę nie ma go wcale.
Nie zdążył się nawet dobrze obrócić, gdy dogoniło ich czoło lawiny. Gdy pierwsze drzewo łupnęło donośnie o drewno Norbert po raz kolejny wrzasnął i padł na ziemię. Chwilę potem zaczęła się niesamowita kanonada. Jedyne z czym mogła się kojarzyć reporterowi wojennemu to z przebywaniem na bombardowanym obszarze. Tu i tam jedyne co można było zrobić to modlić się i wsłuchiwać w kolejne uderzenia.
O dziwo dziennikarz już nie krzyczał. Ogarnął go ten rodzaj paraliżu, który sprawia że przerażone króliki zamierają na widok świateł samochodu. Dlatego nawet gdy odgłosy ustały, chwilę zajęło mu wykonanie pierwszego ruchu. Szczerze mówiąc, Norbert był pewien że jest już martwy, a informację  o tym że było inaczej przyjął z niejakim zdziwieniem.
Zmacał ich prowizoryczne schronienie. Jakimś cudem przewrócone konary uformowały nad nimi coś w rodzaju żeremia. Było zadziwiająco stabilne i nawet przestronne.
Zważywszy na warunki, rzecz jasna.
Dawało im to pewną przewagę. Prawdopodobnie, zważywszy na zapadła ciszę, mrok stracił nimi zainteresowanie. Wydawało się to też bezpiecznym miejscem na zostawienie chłopaka. W każdym razie bezpieczniejszym niż wszystko w okolicy.
Trzeba było się jednak stąd jakoś wydostać. Miejsca nie było wiele, a mężczyzna bał się naruszać konstrukcji drewnianego sklepienia. Wyjął więc szpadel i w ograniczonej przestrzeni starał się nie tyle kopać, co utorować sobie drogę w grząskiej ziemi, zaraz przy powierzchni, na tyle by dało radę się przecisnąć. Na zaś wziął ze sobą jeszcze tajemniczy amulet, oraz jakąś szmatę z plecaka, tak by owinąć nią szpadel. Dodatkowe źródło światła mogło sprowadzić na dziennikarza niechcianą uwagę.
Pierwsze co zrobił po wyjściu, to sprawdził stan rozdwojonego drzewa. Zniszczenie jego jedynego punktu zaczepienia w tej historii było dla niego bardzo symboliczne, ale nie o samo drzewo przecież chodziło. Sprawdził więc tylko czy aby przypadkiem nie było puste w środku, albo czy uderzenia nie odkryły przypadkiem jakiejś kryjówki.
Jeśli nie, to wrócił do czynności, których nie dane mu było dokończyć. Jeśli w drzewie, lub dole nie znalazło się nic ciekawego, a amulet nie wibrował, czy też nie robił niczego co miałoby pomóc dziennikarzowi w... czymkolwiek (?), to spojrzał smętnie w stronę tafli wody i zaczął stawiać w jej stronę pierwsze kroki, z amuletem wyciągniętym przed siebie niczym krucyfiks.

Choć początkowo jej plan wydawał się jej samobójczy to powoli zaczynała zmieniać zdanie. Macki wyraźnie starały się ją zatrzymać. Nie chciały jej przepuścić dalej. Próbowały ją odepchnąć, zgnieść jej barierę. Ta na szczęście uszkadzała czarne smugi i Karolina mogła ciągle kierować się tam, gdzie chciała choć nie było to łatwe.
Z czasem przestała widzieć otoczenie. Macki były z każdej strony. Teraz już nie widziała ich pojedynczych nitek, po prostu dookoła niej była ciemność. Tak jak wcześniej, nim wybuchł statek. Nic nie widziała. Nie wiedziała co się dzieje dookoła niej. Jedyne co mogła robić to przeć na przód, przed siebie. Tak jak wcześniej. Nie zmieniać kierunku swojego lotu. Decyzja naprawdę nie była trudna do podjęcia. I tak nie mogła zrobić nic lepszego. Nawet jeśli jej coś się stanie to chociaż uratuje Norberta i Markusa. Uratuje ich dwoje i całe miasteczko przed tym okropnym mrokiem.
Skoro jej bariera przy powiększaniu odczuwała opór ze strony macek to zmniejszyła ją odrobinę. Skoncentrowała więcej energii w dłoniach i wzmocniła swój promień, lecąc razem z nim coraz niżej i niżej. Teraz już nie miała większego wyboru. Jeśli macki stawiały większy opór, dziewczyna zwiększała siłę promienia, uparcie podążając coraz niżej. Nie da się zatrzymać. Już postanowiła, że dotrze do samego serca macek i je zniszczy czymkolwiek by to nie było. No chyba, że jednak będzie inna możliwość, by je zatrzymać, ale w to jakoś nie wierzyła.
Miała nadzieję, że pozostała dwójka jakoś sobie radzi. Że swoim działaniem ściągnęła na siebie wszystkie macki, więc te ich nie zaatakują i będą mogli spokojnie uciec. Lub poczekać na nią. Wybór już należał do nich, ona nie będzie zła za żadną z tych decyzji. Nie musieli tu zostawać. Mogli uciekać. I tak chyba niewiele mogli zdziałać teraz. Macki trzeba było zniszczyć w samym ich sercu i to ona miała wykonać to zadanie. Starając się wyrzucać prosto w dół jak najwięcej energii z siebie.

Norbert spędził minimalnie więcej czasu niż naprawdę potrzebował na oględzinach osuwiska i złamanego pnia. Powtarzał sobie że nie mógł sobie pozwolić na pominięcie nawet najdrobniejszej wskazówki. Tak naprawdę odwlekał jednak chwilę w której będzie musiał wejść do jeziora. Chwila niepewności zdarza się każdemu.
Dlatego nie wszyscy samobójcy od razu skaczą z urwiska.
Gdy dziennikarz zdał sobie sprawę z trafności tego porównania, jego samopoczucie wcale się nie poprawiło.
Jednak upór w dążeniu do założonych celów, który tak bardzo przydawał się w jego pracy, wziął górę i Norbert ruszył w stronę jeziora.
Okolica zdawała się uspokoić. Wokoło nie widać było żadnego ruchu, zarówno macek jak i dziewczyny. Mogło to równie dobrze oznaczać, że już nie żyje, a mrok uznał że zabił wszystkich intruzów i się uspokoił. Na środku jeziora wciąż jednak majaczyło plugawe drzewo cienia.
Norbert zaczął stawiać pierwsze kroki w stronę centrum jeziora. Z oczywistych powodów nie wpadł na pomysł zdjęcia wcześniej choćby obuwia, więc teraz nieprzyjemnie zimna i mokra odzież kleiła mu się do łydek. Zważywszy jednak na okoliczności nie było to coś, na co należało w tej chwili zwracać uwagę.
Po kilku minutach brodzenia coś się jednak zaczęło dziać. Woda zaczęła nagle buzować, jakby ktoś wstawił wodę na herbatę. Pod taflą wody pojawiła się łuna, niby światło reflektora. Przekonany że to jakiś znak, Norbert pobiegł w tamtą stronę, walcząc z oporem wody. Jednak punkt światła wystrzelił nagle snopem energii niczym gejzer z Yellowstone i zaskoczony dziennikarz z niemałym pluskiem upadł do tyłu do wody.
Był to zaledwie początek widowiska, bo za jednym gejzerem wybuchła kaskada kolejnych. Oślepiający blask i ogłuszający huk rozległy się dookoła. Norbert zdał sobie sprawę że przypadkiem upuścił amulet, więc po omacku zaczął szukać go w mule jeziora. Na szczęście nie zdążył się zakopać głębiej. Gdy wszystko jako tako ucichło, dziennikarz przetarł oczy i postarał się zwalczyć huczenie w głowie. Wyglądało na to że coś nareszcie sprawiło że cienie stanęły w defensywie. To była ich szansa. Jeżeli Norbert dostrzegł gdzieś Karolinę, a ta była jeszcze w stanie cokolwiek robić, zwrócił na siebie jej uwagę krzykami i rzucił jej amulet.
- To ten wisior! Ten o którym mówił duch z chaty! Klucz! Trzeba go zanieść do centrum jeziora! - chyba - pomyślał.
Jeżeli dziewczyna była zbyt wyczerpana na dalszą akcję, czy chociaż lot, albo po prostu jej nie zauważył, Dziennikarz zrzucił z siebie wierzchnią odzież, oraz niepotrzebny balast, zabrał amulet w zęby i puścił się kraulem w stronę głębszej wody. Na razie nigdzie nie widać było przeciwnika, ale nic nie wskazywało na to, że został pokonany.
Nie był do końca pewien co zamierza po dotarciu na miejsce, ani gdzie właściwie jest to miejsce, ale miał nadzieję że zorientuje się na miejscu. Kierował się mniej więcej w stronę epicentrum światła sprzed kilku minut.

Karolina zaczynała odnosić wrażenie, że nie jest już w lesie, tam, gdzie wcześniej. Ba, czuła, jakby nie była już nawet w tym jeziorze, nie podążała w stronę jego dna. Którego nie było widać choć odnosiła wrażenie, że leciała w dól naprawdę długo. Jakby te macki, ich środek, tunel, który stworzyły, przeniosły ją w inne miejsce. Niczym brama do innego wymiaru. Było to głupie porównanie, ale nie potrafiła sobie inaczej wytłumaczyć faktu, że nadal nie dotarła do dna jeziora, do centrum macek. Które otaczały ją z każdej strony, więc nie widziała niczego poza nieprzeniknioną ciemnością. I jej promieniem, którym cały czas kierowała się w dół.
W pewnym momencie zaczęła odnosić wrażenie, że jest blisko dna. Zdawało się jej, że widzi koniec swojego promienia, który jednak nie odbijał się od niczego. Wyglądało to raczej, jakby przenikał przez coś lub wnikał w to. Dziewczynie ciężko było dokładnie określić, co się działo dopóki nie była naprawdę blisko. Na tyle blisko, by móc się w końcu zatrzymać. Przed ludzką sylwetką. Nie do końca ludzką, gdyż kobieta emitowała światło, jak ona sama. Choć jej było nieco bledsze, jakby słabsze. Blondynka zawisła w powietrzu, nieco ponad drugą istotą i opuściła ręce w dół, wpatrując się w nią. Wyglądała... Pięknie. Kar nie była w stanie znaleźć innego określenia. Z jej długimi włosami i wspaniałą suknią kobieta była po prostu piękna.
Kiedy nieznajoma wyciągnęła rękę do góry, Karolina bez wahania sięgnęła po nią. Być może to było rozwiązanie problemu. Miała ją uratować. Ku jej zaskoczeniu jednak nie poczuła drugiej dłoni. Przeniknęła przez nią za to, jak przez ducha. A więc kobieta nie była realną istotą. Była... Duchem? Zjawą? Być może wspomnieniem. Czymś, co tutaj utknęło i nie mogło się uwolnić. Wtedy coś innego jeszcze się stało. Wisiorek, który nieznajoma miała na szyi przeniknął na jej szyję i choć kosmitka wiedziała, że to również tylko złudzenie to uniosła dłonie, układając je pod wisiorkiem, jakby go trzymała, wpatrując się w niego. To musiało być coś ważnego. W międzyczasie światło robiło się coraz intensywniejsze, musiała aż zmrużyć oczy. Poczuła dziwne szarpnięcie.
- Nie, czekaj! Mam znaleźć ten wisiorek?! - wyciągnęła rękę do kobiety, jakby miała zamiar ją pochwycić choć było to przecież niemożliwe. Niestety nie mogła tego już zrobić. Jaka dziwna siła cofnęła ją i po chwili wróciła do miejsca, z którego przybyła, wyrzucona w górę, wybiła się z jeziora. Wyhamowała najszybciej jak tylko mogła, chwilę później słysząc dziennikarza, który ją wołał. On miał ten amulet! Ale skąd? Musiał go gdzieś znaleźć. Blondynka jak najszybciej skierowała się w dół, lądując w wodzie blisko Norberta, w międzyczasie przechwyciła łańcuszek i, jak w wizji, założyła go na szyję, jednocześnie się rozglądając. Macki, ta dziwna ciemność. Wszystko zniknęło. Choć plamki jeszcze jej skakały przed oczami to widziała, że otoczenie było już widoczne. Teraz mieli do czynienia już tylko ze zwykłą ciemnością, charakterystyczną dla nocy.
- Odnoszę wrażenie, że to już koniec. Macki zniknęły. I ta ciemność. Ale ona może ciągle tam być. Zapomniana... - ostatnie słowa dziewczyna zdawała się bardziej wypowiadać do siebie niż do mężczyzny. Ograniczyła swoje światło do minimum, tak by jedynie robić za latarkę, po czym przeszła kawałek w stronę środka jeziora. Nabierając powietrza w płuca skierowała się tam, gdzie miała nadzieję odnaleźć kobietę. Była pewna, że to spotkanie ze zjawą nie było przypadkiem. Zjawą, która być może była jedną z jej rasy. Kar chciała odnaleźć jej ciało. A co potem? Nie była pewna. Pewnie poinformuje władze miasteczka. Może zdecydują się wyprawić pogrzeb, ona na pewno na nim będzie jeśli do niego dojdzie. Była świadoma, że może znaleźć na dnie szkielet w sukni, a może nawet nic nie znajdzie. Musiała jednak sprawdzić to.

Mężczyzna szczerze wyglądał jakby ani na chwilę nie wierzył że wszystko się skończyło, ani że nie jest to żaden fortel mający na celu tylko uśpić ich czujność. Był jednak w końcu... człowiekiem... i jak na takiego i tak bardzo dzielnie wszystko znosił. Nie od razu poradzi sobie z szokiem po tym co tu się działo.
Powoli spokój Karoliny zaczynał jednak udzielać się też Norbertowi. Dziewczyna zdawała się być bardziej obeznana w te nadprzyrodzone klimaty. Zresztą jest przecież kosmitką! W takiej sytuacji norbert uznał ją za swoistego eksperta w dziedzinie. Skoro ona uważała że zagrożenie minęło, to postara się jej zaufać.
Nagle te wszystkie stresy, biegi, uniki i walki zapukały do jego drzwi z zaległymi rachunkami, które u nich zaciągnął. Przez chwilę zamroczyło go przed oczami i musiał wesprzeć się na łopacie, niczym na kosturze, aby nie upaść na ziemię. Gdy pierwsze mroczki przed oczami już odeszły, a serce zwolniło do tempa, które pozwalało na branie oddechów w międzyczasie uderzeń, Karolina była już po pas w wodzie, a Norbert nie miał ani trochę siły czy oddechu, aby ją zatrzymywać. Sekundę później został na polanie sam. Nie licząc śpiącego chłopca i świecącego szpadla. Powoli, brodząc, ruszył w stronę brzegu.
-To... jak wam leci? - zapytał zastanawiając się który z powyższych pierwszy odpowie. Tak naprawdę chciał po prostu poćwiczyć mówienie. Jak głupio by to nie brzmiało. Ze wszystkich sił starał się zachować pion. Wiedział że gdyby teraz usiadł, lub się położył, mógłby już zwyczajnie nie wstać i dziewczyna musiała by nieść dwójkę zgonów do miasta.
Nie że by nie dała pewnie rady...
Od niechcenia Norbert skierował kilka kroków w stronę jeziora. tym razem temperatura wody całkowicie ostudziła jego zapał pogoni za dziewczyną. Poświęcił kilka chwil na uspokojenie się i wzięcie paru oddechów. Nie chciał być całkowicie nieprzydatny, ale co mu pozostało?
W następnej chwili z lasu wyłonił się najnowszy znajomy Norberta. Widocznie on też podzielał zdanie że zagrożenie już minęło.
- No wiesz Lucek? Kumpli w potrzebie zostawiać? Tak się nie robi. - skarcił dziwne zjawisko, ale nie sądził żeby ono w ogóle go rozumiało. Tym bardziej ze zrezygnowanym wzrokiem obserwował jego taniec wokół stawu.
Gdy ognik zniknął w końcu pod taflą, dziennikarz uznał że powinien w końcu coś zrobić. Wrócił sprawdzić co właściwie z rogatym chłopcem. Gdy go niósł w tę stronę zdawał się coś mamrotać, więc chyba żył. Wypadałoby mu się jednak lepiej przyjrzeć. Zorientował się na spokojnie czy dałoby radę odgruzować go jakimś niewielkim wysiłkiem. Ostatecznie mógłby poszerzyć tunel, którym sam się wydostał, lecz troszkę obawiał się że mógłby coś zrobić dzieciakowi przeciągając go na siłę przez otwór. Gdy wydobył już chłopaka na zewnątrz obejrzał go całego. Poszukał siniaków, czy złamań, sprawdził oddech i puls.
Lepiej by było gdyby chłopak się nie wyziębił. Ułożył go wygodnie i zaczął zbierać mniejsze drewienka na prowizoryczny stos. Jeśli gdzieś w okolicy było widać jego lampę, wykorzystał oliwę z niej jako rozpałkę. W plecaku powinien mieć chyba jakieś zapałki. Przed oczami stanęły mu obrazy ze swojej młodości w skautach. Miło było zatrzymać się na moment na wspomnieniu, zamiast widzieć je jako migawkę w potoku przelatującego przed oczami życia.
Po chwili ogień płonął. Jego ciepło było niemal wybawieniem, prawdopodobnie bardziej dla przemoczonego Norberta, niż dla dzieciaka, ale na wszelki wypadek podsunął go bliżej ognia. Gdy już się ogrzał, usiadł na pobliskim balu i wyjął z plecaka trochę suchego prowiantu. Przez chwilę przestraszył się, czy straż leśna nie wlepi mu mandatu za rozpalanie ognisk w lesie, po czym sam wybuchnął gromkim śmiechem na tę myśl. Chyba wracał do siebie. Gdyby pojawiła się tu teraz straż leśna, prawdopodobnie rzuciłby im się w ramiona.

Karolina nie spodziewała się żadnej magicznej pomocy w odnalezieniu zwłoki. Była pewna, że po zlikwidowaniu macek ciemności wszystko wróciło do normy i żadne dziwne zjawiska nie będą mieć już miejsca. Dlatego też była zdziwiona kiedy obok niej przemknęła niewielka kulka światła, która chyba chciała jej wskazać drogę. Dziewczyna pomyślała, że to chyba te światełko z wcześniej, które było w lesie. O którym też i Norbert trochę mówił. Nie kazała dziwnej energii czekać na siebie i zaczęła płynąć za nią, starając się poruszać jak najszybciej.
W końcu zauważyła przed sobą w dole ciało kobiety. Tej, którą widziała wcześniej. Ku jej zaskoczeniu ciało było w bardzo dobrym stanie, czego się nie spodziewała. W końcu legendy o nimfie w jeziorze były bardzo stare, co oznaczało, że ciało leżało tu naprawdę bardzo długo. Chyba, że coś powstrzymywało je przed rozkładem. Jak resztki energii świetlnej lub te mroczne macki, nie pozwalając jej spocząć w spokoju.
Jaki by nie był tego powód, blondynka postarała się jak najszybciej pochwycić wychudzone ciało, uważając na wodorosty. Zauważyła, że światełko chciało ją prowadzić jeszcze dalej. Głębiej. Pokręciła głową, licząc na to, że sfera ją zrozumie. W końcu wcześniej chciała zwrócić na siebie jej uwagę, krążąc. Musiała więc jakoś chociaż wyczuwać, czy ktoś za nią podążał czy nie. Zawróciła do góry, płynąc jak najszybciej, by się wynurzyć i móc zaczerpnąć powietrza. Starała się nie marnować czasu i ruszyła w stronę brzegu, nie wyciągając jednak ciała całkiem na ląd, a zostawiając je na płytkiej wodzie.
- Norbert! Choć zabierz ją na ląd. Ja muszę coś jeszcze zrobić. - zawołała dziennikarza, wylatując zaraz z wody kiedy już zauważył, gdzie zostawiła ciało. Uniosła się nieco do góry i starając się wypatrzyć poświatę użyła reszty energii, jaką jeszcze miała, by wytworzyć wokół siebie niewielką barierę i rozpędzić się, by jak najszybciej wlecieć głęboko pod wodę, zaczerpując powietrza głęboko do płuc. Jeśli światełko nie było widoczne przez wodę lub wyleciało za nią na zewnątrz to po prostu starała się mniej więcej ocenić, gdzie powinna zanurkować, licząc na ponowną pomoc od błyszczącej kuli.

Przez chwilę Norbert czuł się niemal jak za dawnych czasów w skautach. Miłe, ciepłe wspomnienia tym bardziej pomogły walczyć z przygnębieniem i szokiem przeżyć ostatnich godzin. Fakt że były to przeżycia, a nie „nieprzeżycia”, również napawał optymizmem w stosunku do przyszłości. Posiadanie jakiejkolwiek przyszłości w obecnej chwili zdawało się być niewymownym luksusem. Nawet zabawa w szukanie lampy w gęstwinie za pomocą szpadla, niby wykrywacza metalu, poprawiło mu humor. Dziennikarz doszedł do wniosku, że te przedziwne ciemności wysysały z nich nie tylko ciepło, ale również chęci do życia. Teraz z ulgą zauważył że wszystko wraca powoli do normy i znów może być sobą. Zakończona sukcesem próba rozpalenia ognia również pokrzepiła go na sercu.
Trzeba czegoś więcej by złamać Norberta Ronae, dziennikarza nadzwyczajnego!
Nie zdążył jednak zbyt długo zagrzać się przy ognisku. Ledwo przysunął chłopka bliżej ognia i zabrał się za buszowanie w plecaku w poszukiwaniu jedzenia, a z jeziora wyłoniła się dziewczyna.
-Co? Kogo? Ktoś tam był? – wypytywał dziennikarz w pośpiechu pakując się znów do lodowatej wody. – Fuj… - skomentował jednak krótko, gdy zobaczył kogo przyprowadziła Karolina. Resuscytacja chyba nie wchodziła w grę. Norbert jako korespondent wojenny widywał w życiu wiele ciał. Można by sądzić że do ich widoku powinien być już przyzwyczajony. Niestety tak nie było. Jak często nie natrafiał, czy wręcz udokumentowywał, ludzkich szczątek, zawsze pozostawały dla niego czymś okropnym, niepojętym, smutnym i obrzydliwym jednocześnie. Do tego pierwszy raz widział zwłoki topielca. Z jednej strony chciał odwrócić wzrok zgorszony, z drugiej jakaś makabryczna ludzka ciekawość nakazywała mu patrzeć. Na zdrowy rozsądek była dobrze zachowana. Jakby ktoś trzymał ją w suchej, zimnej piwnicy, nie w wodzie. Nie musiał też zgadywać kim była kobieta. Mimo iż wyraz jej twarzy mocno się zmienił, to wyraźnie rozpoznał ja z ilustracji z chatki.
-Fuj. – skomentował raz jeszcze, biorąc kobietę na ramiona. Mokra odzież i włosy lepiły mu się do ramion. – Hej, a ty dokąd znowu?
Dziewczyna zniknęła zostawiając go samego z dwójką sztywniaków. Mimo iż dorosła kobieta trochę ważyła, Norbert wzdrygał się przed zastosowaniem wygodnego chwytu ratowniczego. Po pierwsze, zmarłym należało się odrobinę więcej szacunku niż żywym poszkodowanym. Po drugie, za nic w świecie nie miał zamiaru przytulać się do niej bardziej niż to konieczne.
Niosąc ją w stronę obozu starał się na nią zanadto nie gapić, ani tym bardziej nie wąchać. Zaniósł ją kawałek dalej od ognia. Nie potrzebne już jej było ciepło paleniska, a Norbert wolał nie oglądać jej jednak w pełnym świetle. Ułożył ją w miarę godnie na pozbawionym wszędobylskich bali skrawku trawy i zastanowił się co dalej.
Wypadałoby biduli wyprawić porządny pogrzeb. Ciekawe czy ktoś w miasteczku znał ją lub pamiętał. Stwierdzając że nic już chyba więcej nie pomoże, wrócił grzać się przy ognisku i rozglądać za przekąską. Jako cywilizowany człowiek, pierwsze co zrobił po upewnieniu się że jego życiu nic nie zagraża, sprawdził czy ma zasięg w telefonie. Dopiero gdy na urządzeniu pojawi się przynajmniej jedna kreska, poczuje że jest naprawdę bezpieczny.
Jeśli Internet na to pozwoli, czekając na Karolinę i przegryzając przekąskę sprawdzi czy w przeciągu paru ostatnich lat nie zaginęła kobieta z okolicznego miasteczka, a ciała nie znaleziono.
Dziennikarskie nawyki.

Wypatrzenie małej świetlistej kulki w głębinach jeziora nie było proste, ale po tym, ile Karolina napływała się w tych wodach, wiedziała już, w którą stronę ma płynąć. Musiała tylko płynąć wzdłuż spadku gruntu, na coraz głębszą wodę. W końcu ujrzała niewielki blask, jej magicznego przewodnika, który zaraz ruszył przed siebie, więc dziewczyna bez wahania płynęła dalej. Było coraz głębiej i ciemniej, więc jej świetlista łuna była tu bardzo przydatna. Rozświetlała sobie najbliższą okolicę, wpatrując się w świetlika. Który w końcu się zatrzymał. Blondynka podpłynęła jeszcze bliżej, by w końcu zauważyć wyrwę w dnie. Miała nadzieję, że światełko było świadome tego, że ona się tam nie zmieści choćby chciała. Niestety nie posiadała mocy zmiany wielkości. A szkoda. Czasem coś takiego mogło być bardzo przydatne.
Dziewczyna przyjrzała się szparze, od której biło to nieprzyjemne zimno i wzdrygnęła się lekko. Cokolwiek tam było, ona nie mogła nic na to poradzić. Zużyła już niemal całą swoją energię i miała jej teraz zdecydowanie za mało, by móc próbować zaatakować tę wyrwę. Jeszcze by kolejne macki stamtąd się wydostały i ją zaatakowały. Z obecnymi pokładami mocy raczej nie miałaby szans. Zdawała sobie z tego sprawę, po tym, co do tej pory jej się przytrafiło. Światełko jednak pokazywało jej coś innego i kiedy się do niego szybo zbliżyła, zauważyła kolejna ciało. Tym razem w męskich ubraniach i w dużo gorszym stanie. Naprawdę nie miała najmniejszej ochoty dotykać tych zwłok. Kobiece jeszcze była w stanie wytrzymać, ale te po prostu brzydziła się dotknąć. Domyślała się, że to mógł być mężczyzna z legendy o świetlistej nimfie. I chyba tylko to sprawiło, że z obrzydzeniem, ale złapała ciało pod pachy, by ruszyć z nim w górę, jak najszybciej chcąc się dostać na powierzchnię i zaczerpnąć powietrza.
Ta dwójka zasługiwała na to, by móc spocząć razem, w jednym grobie. Kochankowie z legendy. Była dziewczyną i lubiła takie romantyczne historie. Ta mogło mieć choć troszkę zadowalające zakończenie. Bo choć oboje umarli dawno temu to teraz być może spoczną w jednym miejscu. Nie patrząc więc na zwłoki, a prosto w górę, Kar popłynęła jak najszybciej, nie myśląc o tym, co trzymała w rękach.
Po bezpiecznym dotarciu na płytsze wody wyciągnęła ciało na brzeg, samej wyłączając swoją łunę i w końcu wychodząc na suchy ląd i otrzepując się z wody, machając dłońmi na boki.
- Potrzebuję porządnej kąpieli. Bleh. - wzdrygnęła się, pocierając ramiona i rozglądając za Norbertem. Znalezienie go nie było trudne, by mężczyzna rozpalił ognisko. Przeciągnęła więc jedną ręką kawałek martwe ciało, by nie leżało w wodzie i ruszyła w stronę dziennikarza. Była nieco przemoknięta, a do tego zaczynała odczuwać chłód.
- Chyba mamy naszą parę kochanków z legend miejskich. Tam przy jeziorze jest drugie ciało. - zwróciła się do mężczyzny, przy okazji zerkając na nieprzytomnego przyjaciela. Miała nadzieję, że nic poważnego mu się nie stało. W końcu będą musieli jutro wracać do domu. Oby do tego czasu odzyskał przytomność i było z nim wszystko okej.