Siedziba Brata Voodoo

Przesunięcie się ostrza było bardzo dobrym znakiem, a nawet jeżeli broń nie została całkowicie odłożona - co ze swojej pozycji Billy bardziej słyszał, wyczuwał i po prostu zgadywał, niż rzeczywiście widział - to tak czy siak poprawa jego sytuacji była wystarczająca, aby odetchnął cicho z ulgą. Jego poczucie komfortu od razu trochę wzrosło... I natychmiast zabrał się za wykorzystywanie takiego stanu rzeczy.
Przede wszystkim oddalił się od domniemanego ducha czy innego bytu, żeby zamiast tego zbliżyć się do jego brata i przyklęknąć obok niego, aby lepiej zorientować się w jego stanie. Co prawda żaden był z niego medyk, pomijając kurs pierwszej pomocy ze szkoły, ale podstawowe kwestie potrafił przecież określić... I tutaj paru ich mu brakowało. Na przykład pulsu. Oraz oddechu. Takich tam szczegółów. Czoło chłopaka zmarszczyło się lekko, bo z drugiej strony nie sądził, aby zwłoki wyglądały... No, tak. A poza tym duch chyba by wiedział, gdyby było inaczej, prawda?
- Chcę go wyleczyć, chcę go wyleczyć, chcęgowyleczyć... - zaczął powtarzać, skupiając się na efekcie, który chciał osiągnąć i zdecydowanie odmawiając przejmowania się tym, jak jego zaklęcie musiało wyglądać z punktu widzenia kogoś, kto pewnie na magii się dla odmiany znał... Albo przynajmniej częściej z nią obcował. Ważne, że na ogół jego podejście działało, prawda? Co z tego, iż w bardzo... Improwizowany sposób?
Nastolatek koncentrował się na usunięciu tych uszkodzeń, które widział, choć z doświadczenia orientował się już w tym, iż jego zdolności potrafiły czasem wiedzieć lepiej i zrobić po swojemu. Tak czy siak nową falę ulgi przyniósł mu widok wiążących się ze sobą tkanek i zasklepiającej się skóry, wspomaganej błękitnymi wyładowaniami energii, tańczącej również wokół jego własnych dłoni i oczu. Kiedy iskry przetoczyły się już po ciele maga i wykonały swoje zadanie, aura zaczęła się powoli rozmywać, zanikać, wracać do Billy'ego... A zaraz potem Tommy odezwał się ponownie.
Na początku jego wypowiedzi Kaplan pozostawał jeszcze na kolanach, ostrożnie - i czysto wizualnie - oceniając efekty swoich działań. Nie zmieniało to jednak faktu, że słuchał uważnie i od czasu do czasu rzucał okiem ku swojemu rozmówcy, aż w końcu podniósł się z podłogi i obrócił przodem do niego. Nie był pewien co jeszcze mógł zrobić dla jego brata. Logika podpowiadała mu na przykład, że leżenie tak na ziemi nie było najwygodniejsze, ale z drugiej strony nie bardzo chciał go ruszać, fizycznie czy nie... Dlatego póki co zdecydował się skupić na tym swoim towarzyszu, który był przytomny.
Jego słowa zaś brzmiały ciekawie - zaczynając już od jego wyjaśnień odnośnie tego, kim w ogóle był. Choć z drugiej strony sam Billy niekoniecznie nazwałby je skomplikowanymi... Może dlatego, że zbyt uważnie śledził informacje dotyczące przygód bohaterów. Na tym świecie zdarzały się o wiele dziwniejsze historie. Nie to, żeby umniejszał tej konkretnej, przeciwnie, ale po prostu nie miał żadnych problemów z jej zaakceptowaniem i zrozumieniem... I może kąciki jego ust zadrgały lekko, gdy dotarło do niego, że duch maga - kapłana? - właśnie nie potrafił ogarnąć biologicznych zdolności.
- Mutantem - odparł krótko na jego pytanie, nie rozwijając jednak tematu i gwałtownie tłumiąc w sobie chęć udzielenia innej odpowiedzi, bardziej naturalnej i zdecydowanie w pełni sarkastycznej, która brzmiałaby: czasem sam się zastanawiam. Przy okazji zakładał, że duch podepnie jego samego do tej samej kategorii, więc od razu miał z głowy tłumaczenie jeszcze tej kwestii. Prawdopodobnie. A na ile w ogóle miał rację... To już była akurat zupełnie inna sprawa.
Z dalszych tłumaczeń Kaplan zrozumiał już trochę mniej - ale naprawdę trochę, w czym znowu pomogła mu postawa pod tytułem słyszałem już bardziej niewiarygodne, a prawdziwe opowieści. Powoli układał sobie to wszystko w głowie, chwilowo ignorując występujące tu czy tam dziury w narracji. Zresztą, nie wszystko musiał mieć wyjaśnione od podstaw, żeby rozumieć ostateczny efekt. A skoro już o efektach była mowa, to obserwowanie tego, jak byt stopniowo odkrywał moce Tommy'ego - a w szczególności tego, jak na nie reagował - było całkiem zabawne... Och, zaraz, znał to nazwisko.
- Laveau? Jak Marie Laveau? Królowa Voodoo? - spytał natychmiast. Oglądał o niej serial! No, nie do końca o niej, ale w nim występowała... I nie polubił jej w nim, o nie, ani trochę. Z drugiej strony większość postaci go tam irytowała, więc może nie powinien w ten sposób oceniać, ale... Właśnie. To była fikcja. Raczej. Tylko trochę oparta na faktach - głównie pod postacią Marie Laveau czy Delphine LaLaurie. A teraz powinien się skupić na rzeczywistości. Która... Najwyraźniej mogła nie być od tej fikcji aż tak różna, skoro duch przywołał to nazwisko. Chyba że był to tylko zbieg okoliczności. No i w gruncie rzeczy nie musiało nawet chodzić konkretnie o Marie, tylko na przykład o kogoś, kto wywodził się z jej rodziny...
- Tak czy siak, musimy się stąd wydostać. Można się tutaj teleportować? To znaczy, stąd na zewnątrz? I... Masz jakiś pomysł na to, jak walczyć z Ogunem? - choć wszystkie te pytania rzucił jedno po drugim, to ostatnie przyszło do niego już w trakcie mówienia, gdyż dotarło do niego, że samo przeniesienie się na miejsce wiele by im jeszcze nie dało... Skoro nie mieli żadnego planu. A ogólnie pojęta walka była... No, właśnie ogólnie pojęta. Billy wolał wiedzieć trochę więcej na temat przeciwnika, a najlepiej i jego słabości, jeżeli w ogóle jakieś posiadał.

Billy czuł się co prawda bardzo jak eksponat na wystawie, co było niekomfortowe, bo ogółem nie przepadał za znajdowaniem się w centrum uwagi - ale z drugiej strony to bycia "tym innym" miał sporo czasu się przyzwyczaić, więc... Miłą odmianą wydawało mu się to, iż najwyraźniej był pozytywnie oceniany. Chyba? Choć nie do końca rozumiał czemu było to aż tak fascynujące - kiedy po świecie krążyło już tylu mutantów. Chłopak ograniczył się więc do powolnego kiwnięcia głową - a potem ponownego, kiedy duch mu się przedstawił... I przy okazji swojego brata również, oficjalnie.
- Billy Kaplan. To znaczy, Wiccan - odparł krótko, bo tak wypadało, nawet jeżeli podejrzewał, że jego rozmówca tak czy siak pewnie wyciągnął już to z głowy Tommy'ego. To głównie dlatego w pierwszym momencie nie czuł potrzeby ukrywania swojej prawdziwej tożsamości i musiał się poprawić na pseudonim. No i... Trochę zbiło go z tropu to, że duch sam użył pełnego imienia i nazwiska, przez co on naturalnie zrobił to samo.
Na szczęście nie powinno to chyba być wielkim faux pas, a wkrótce potem tak czy siak przeszli już do rzeczy... I Kaplan otrzymał potwierdzenie, że owszem, chodziło o tę Laveau. A teraz, kiedy już wiedział, że była prawdziwa, to prawie miał ochotę ją spotkać... I powstrzymywało go tylko to, że z wcześniejszej wypowiedzi mężczyzny wywnioskował, iż prawdopodobnie byłby to bardzo kiepski pomysł. Zabrzmiała trochę tak, jak gdyby to jej działania spowodowały cały ten problem... I właściwie by go to nawet nie zdziwiło.
Chłopak słuchał uważnie wyjaśnień i opowieści, starając się zapamiętać z nich jak najwięcej. Nie byli uwięzieni, to dobrze. Mieli do czynienia z kimś niezwykle potężnym, to już trochę gorzej. Choć Billy nie miał nigdy okazji osobiście spotkać Doctora Strange'a, to rozumiał mniej więcej o jakim poziomie mocy była w jego przypadku mowa - i zgadywał, że jego poprzednicy musieli być przynajmniej równie silni i zdolni... A to wciąż było za mało i wymagana była pomoc innego bytu. Cudownie. Zakładając nawet, że udałoby im się sprowadzić Doctora - o ile obecnie przebywał w ogóle w tym wymiarze, czego nastolatek wcale nie był taki pewien - to... Nadal mieliby za mało mocy. Scarlet Witch? Albo może Thor, choć należał do innego panteonu? No i... Nie korzystał jako tako z magii... Ale przynajmniej był bóstwem.
Billy tak się skupił na szukaniu rozwiązania, że jak przez mgłę dotarło do niego następne zdanie - i przez to zarejestrował jego sens z opóźnieniem. A potem zamrugał szybko. Okej, czyli miał rację odnośnie udziału Laveau, ale kto przyzywał jedno zagrożenie do odparcia innego? To jak zwalczanie ognia ogniem. Teoretycznie mogło zadziałać, ale wtedy, gdy obie siły mniej więcej sobie odpowiadały i miały się wzajemnie wybić. A kiedy jedna była potężniejsza... To po prostu kończyło się z większym problemem...
Och. Tyle że dalsze wyjaśnienia już rozjaśniły mu sytuację. I do tego miał rację nie lubiąc jej w serialu! Czyli była jednak tą złą. Najwyraźniej albo z góry chciała zyskać tym całym przyzywaniem boga coś dla siebie, albo przynajmniej nie przeszkadzało jej skorzystanie z okazji, nawet gdy oznaczało to krzywdę innych osób... W porządku, czyli brzmiało na to, że najpierw powinni powstrzymać jej działania, a potem... Potem powinno być łatwiej z Ogunem. Może. Istniała na to szansa. A na pewno warto było spróbować, bo atakowanie go od razu - bezpośrednio - skończyłoby się raczej źle, nawet zakładając, że w ten formie przeciwnik był słabszy niż kiedyś. Zresztą, od tamtej pory mogło się to już jakoś zmienić...
- W porządku, czyli tak... Musimy się z nim skontaktować, a do tego potrzebny jest Kostur. Chyba że istnieją jakieś inne sposoby na nawiązanie z nim połączenia? Nie ma... Jakiegoś przejścia do jego wymiaru, jak Bifrost i Asgard? Jeżeli nie, to zostaje nam chyba tylko odwiedzenie Laveau i odzyskanie Kostura. Poza tym jestem pewien, że w mieście muszą być już inni bohaterowie, więc może udałoby się nam ich znaleźć i przekonać ich do pójścia za jednym planem... - oczywiście Billy nie miał pojęcia kto dokładnie stawił się w Nowym Orleanie, ale naprawdę nie wierzył w to, że nikt by nie zareagował na takie wydarzenia. W ostateczności mogła to być nawet Tarcza.
Tyle że to stawiało nowy problem... Czy uda im się dogadać z tymi, którzy się pojawili? Nie tylko na samym początku, ale już później, w trakcie akcji... Niektórzy dorośli - szczególnie ci pracujący dla rządu - potrafili być bardzo, um, uparci. I przekonani o tym, że to ich należało słuchać. Z czym na ogół Kaplan nie miał większego problemu, naprawdę, ale w tym wypadku to akurat on rozmawiał z duchem, który najlepiej rozumiał sytuację, więc może wraz z tym duchem powinni mieć coś do gadania.

Prawdę mówiąc Billy od początku nie liczył za bardzo na to, że jego pomysł z odwiedzeniem innego wymiaru - czy chociaż nawiązaniem z nim jakiegoś połączenia - wypali, bo zakładał, że w takim wypadku jego rozmówca prawdopodobnie sam by już na to rozwiązanie wpadł... Ale po prostu zawsze warto było spróbować, tak na wszelki wypadek, gdyby coś akurat zostało przeoczone. Z tego względu chłopak stosunkowo łatwo zaakceptował wyjaśnienia ducha i skwitował je jedynie pokiwaniem głową.
Co prawda ten fragment o czystej energii brzmiał dość obiecująco... Ale z drugiej strony wymagałby pewnie sprowadzenia do pomocy kogoś, kto potrafił wychodzić z ciała. Bo czym była taka forma astralna, jeżeli nie właśnie czystą energią? Na pewno nie miała już w sobie nic fizycznego, więc powinna być w stanie podróżować przez te Rozdroża. Tak czy siak jednak, Billy tego zrobić nie mógł, a jego obecny towarzysz raczej nie powinien próbować - skoro był właśnie duszą, więc teoretycznie mógłby utknąć po tamtej stronie. A to by było problematyczne. Z paru powodów.
Póki co jednak nastolatek nie miał czasu się nad tym głębiej zastanawiać, bo - za wskazaniem Daniela - zbliżył się do gabloty, z zaciekawieniem zerkając do jej wnętrza... A następnie marszcząc lekko czoło. To nie tak, że w ogóle nie przychodziło mu do głowy wytłumaczenie tego, co właśnie oglądał. Przeciwnie, logika podpowiadała, że mapa musiała być powiązana z tym terenem, skoro duch uznał, że miała im być przydatna... Ale gdyby Kaplan zobaczył ją w innych okoliczościach, tak po prostu, bez jakiegokolwiek kontekstu, to naprawdę nie sądził, aby zbyt szybko się w niej odnalazł. I prawdopodobnie bałby się nawet przy niej oddychać - żeby mu się przypadkiem nie rozpadła w trakcie oględzin... Jasne, zdawał sobie sprawę z tego, że szkło ją przed tym chroniło, ale to nieprzyjemne wrażenie i tak pozostawało.
Tyle że zaraz potem szyba została usunięta i Billy - nie do końca tego świadomie - aż wstrzymał oddech. Jego spojrzenie na moment przeskoczyło na, cóż, na ciało jego brata, a dokładniej najpierw na jego twarz, a następnie na dłoń - tę, która utworzyła krąg dookoła mapy... Wypowiadanych przez niego słów nie rozumiał, pomijając te ostatnie dwa, ale nawet bez nich domyślałby się co się właśnie działo. W końcu mapa mogła mieć w gruncie rzeczy tylko parę głównych zastosowań w magii... Szczególnie w ich sytuacji.
Jego uwagę prędko przyciągnął ciemniejący na papierze obszar. Na twarzy nastolatka malowało się nieskrywane zainteresowanie, wręcz fascynacja, lecz w żadnym razie nie zapominał o ich celu. Przyglądanie się przejawom magii było jedynie miłym bonusem, a jego myśli szybko powróciły ku głównemu problemowi. Powoli i ostrożnie, Kaplan nachylił się lekko, mając nadzieję, że to wystarczy mu do odczytania drobnego tekstu... Ale ani to, ani odruchowe mrużenie oczu nic nie dawało. A niepokój względem kiepskiego stanu mapy wciąż trzymał się dobrze.
Szybkie rozejrzenie się ze zmarszczonym czołem pozwoliło Billy'emu namierzyć lupę. Posyłając najpierw duchowi zerknięcie - jak gdyby upewniając się, że mógł to zrobić - sięgnął po przyrząd, a następnie przeniósł go nad papier i odchylił go lekko to w jedną, to w drugą stronę, by ustawić go jak najbardziej korzystnie. Odczytana wreszcie nazwa wiele mu nie mówiła, ale postarał się ją zapamiętać, tak na wszelki wypadek. Kilka razy powtórzył ją sobie w myślach, zakładając, że najpewniej wkrótce będzie musiał ją wymówić. Zanim odłożył lupę na jej poprzednie miejsce, przesunął nią jeszcze po okolicy wskazanego miejsca, starając się mniej więcej zorientować co mogło się w niej znajdować... Choć mapa prawdopodobnie nie była zbyt aktualna. Ale hej, rozeznanie w terenie to podstawa, tak? Bohaterowie przygotowywali się tak do misji.
Ruch obok przyciągnął jego zainteresowanie, przez co ponownie spojrzał ku Danielowi, obecnie zajmującemu się jakimś kufrem. Odruchowo chciał go o to zagadnąć, ale natychmiast uznał, że lepiej było poczekać. Jeżeli w grę wchodziło coś ważnego, to przecież tak czy siak zaraz o tym usłyszy, a nie chciał zabrzmieć zbyt... Wścibsko. Albo tak, jak gdyby ducha poganiał. Nawet jeżeli pewnie faktycznie powinni się spieszyć...
Zgodnie z jego przewidywaniami, jego towarzysz sam zaczął mówić - choć nie o kufrze. Billy powoli kiwnął głową na znak, że przyjął jego słowa do wiadomości... Choć zdawał sobie sprawę z tego, że duch i tak na niego teraz nie patrzył. Był to zwyczajny odruch. Wyraz twarzy nastolatka nabrał wszelkich oznak zastanowienia, wliczając w to zmarszczone czoło oraz przygryzioną dolną wargę, a jego spojrzenie na moment uciekło na bok, gdy rozważał wszystkie otrzymane do tej pory informacje.
- Jeżeli chodzi o bohaterów, to mogę z pamięci wymieniać dziesiątki, jeżeli nie setki, ale ciężko powiedzieć kto by tutaj przybył. Prawdopodobnie ktoś reprezentujący Mścicieli albo przynajmniej Tarczę, ale zgaduję, że masz na myśli konkretne nazwiska... A sprawdzanie całej listy pewnie potrwałoby zbyt długo. Chyba że... Ta mapa jest kompatybilna tylko z jednym rodzajem magii czy mógłbym spróbować po mojemu? - technicznie rzecz biorąc, pozwalał już wcześniej swojej energii wyznaczyć mu drogę, tyle że bez takiego pośrednika... Ale, naprawdę, jak bardzo jedno mogło się różnić od drugiego? Grunt, że moc musiała kogoś lub coś namierzyć, a przedstawienie wyników powinno już być kwestią drugorzędną. Co się zaś tyczyło tej następnej... No, właściwie to wcześniejszej sprawy...
- A co do efektu zaskoczenia. Jak dobrze radzisz sobie z superprędkością Tommy'ego? Bo skoro nie ma tam blokad teleportacji, to gdybym zabrał nas prosto w miejsce, gdzie znajduje się ten Kostur... Przy odrobinie szczęścia zdążyłbyś go przejąć zanim ktokolwiek by się zorientował, że w ogóle się pojawiliśmy. Potem ucieczka wymagałaby chwili, ale Kostur już byśmy mieli. I pewnie wciąż przewagę, nie tylko z zaskoczenia, ale i z samego faktu, że go porwaliśmy - zasugerował następnie. Co prawda nawet w tym momencie przychodziły mu do głowy scenariusze, w których coś szło źle, lecz... Na wszystko przygotować się i tak nie dało.