Ulice NYC

Każdy cenny klejnot przyciąga do siebie zbrodnie.
Nie mogła się nie zgodzić z tym stwierdzeniem, zwłaszcza, kiedy na serdecznym palcu jej lewej dłoni zalśnił pierścionek z białego złota, ozdobiony drobnymi, układającymi się w zakręcony wzór brylantami. Mężczyzna, który wybrał go dla swojej wybranki, być może planował poproszenie ją o rękę, tymczasem, nim zorientuje się co do jego braku... Cóż. Ona będzie już daleko.
Zamaszystym ruchem rozrzuciła jasne, zdrowe włosy, które miękko opadły na jej ramiona, poddając się wiatru. O tej porze dnia na ulicach miasta panował zgiełk oraz ruch, każdy gdzieś się spieszył, ale nie chętnie interesował się czymś innym niż czubek własnego nosa, dlatego też Felicja swobodnym, lekkim krokiem przeszła na drugą stronę ulicy, oglądając się przez ramię po raz ostatni na szyld jubilerskiego sklepu.
Wróci tutaj.
W końcu każdy zbrodniarz wracał na miejsce przestępstwa.
Parsknęła w duchu zdając sobie sprawę, jaka łatkę przypięła samej sobie. Do popołudniowych zajęć pozostało jeszcze sporo czasu; nie miała ochoty spędzić tych godzin we własnych, czterech ścianach, choćby nie ważne jak wygodne by one nie były, tym bardziej ozdobne.
Skręciła w jedną z odbiegających od głównych ulic aleję. Kolorowe wystawy prosiły się o uwagę, ale nie one skradły ją Felicji. Kilkadziesiąt metrów dalej, charakterystyczny alarm rozbrzmiał i niósł się po okolicy. Aż za dobrze wiedziała, w którym miejscu takowy może wyć i co w związku z tym.
Wiedziona ciekawością, przyspieszyła nieznaczne kroku, choć wciąż miała na uwadze, aby nie wychylać się niepotrzebnie. Nie miała w zwyczaju wściubiać nos w nie swoje sprawy, choć coś jej mówiło, że nie powinna przegapić owego widowiska.

Cóż, Miss America dziś postanowiła pobawić się z losem. Spodobała jej się tandetny sposób w jaki niektórzy ludzie rozwiązywali swoje problemy, poprzez zdania się na monetę. Co prawda za nic nie powierzyłaby jej swojego życia.. ale mogła za nią stwierdzić czy lepiej udać się na ulice NYC jak człowiek czy kosmitka. By dobrze się zgadzało orzeł kusił do lotu, a reszka domagała się spaceru. Moneta pofrunęła do góry i zatrzymała się na reszce. Los zdecydował.

Przemierzała ulicę zerkając po witrynach. Jej spojrzenie wypatrywało gwiazdek, błękitów i pasków, bo ostatnio stwierdziła, że ma tego typu ubrań za mało, a bardzo jej przypadły do gustu. Nagle zauważyła na jednej z wystaw klasyczne, okrągłe kolczyki. Piękne w swej zwyczajności. Dziewczynie aż zalśniły oczy i zastanowiła się czy stać ją na takowy "prezencik" na poprawę i tak dobrego humoru, gdy nagle alarm niczym natręt przypomniał jej o obecności innych ludzi. Natychmiast się poderwała by zwrócić na siebie uwagę no i nie przedzierać się przez tłumy i podleciała w tamto miejsce licząc na ciekawe zajęcie. Gdzieś sobie zapamiętała, że jeśli to zadanie jej się powiedzie to wróci tu po tę biżuterię.

Ostatnie perypetię utwierdzały Felicję w przekonaniu, że i lepiej, i wygodniej jest poruszać się po Nowym Yorku w masce kota; tyle że im dłużej nosiła ją, tym bardziej tęskniła za swobodną, anonimową tożsamością jednej z wielu w tłumie blondynek, która kompletnie nie zwracała na siebie uwagi. Kłamałaby twierdząc, że błyszczenie w centrum zainteresowań nie łechta mile jej małej, kobiecej próżności, nie mniej wciąż była tylko człowiekiem. A ten męczył się w pewnych momentach i musiał odpuścić.
Alarm, jak można było się spodziewać, spowodował reakcje łańcuchową - obecni w okolicy, głównie przechodni, rzucili się do ucieczki. Dla Felicji było to na rękę, w końcu kto będzie sobie zaprzątać głowę personą nieuciekającą wraz z nimi, tylko wręcz przeciwnie, lekkim krokiem idącą do przodu? Może i kilkakrotnie ktoś zbyt silnie, za bardzo panicznie, potrącił ją czy odepchnął łokciem, ale tylko potrząsnęła głową i i prychnęła.
W pewnym momencie, wielce prawdopodobnie iż po prostu kończył im się czas, na ulicę wybiegła trójka zamaskowanych mężczyzn. Jeden poganiał drugiego, przekrzykiwał i w końcu nawet udało im się zdusić ryk alarmu czy płacz ekspedientek. Jeden za drugim workiem ładowali do podstawionego pojazdu, tyle że... No, bądźmy szczerzy. Nie zawsze wszystko wychodzi po naszej myśli. A jeden z takich pakunków jak gdyby nigdy pękł, wysypując całą, złocistą i mieniącą się w świetle zawartość na ulice. Deszcz biżuterii spadł na bruk, a wzorzyste bransolety, wisiorki i inne kolczyki poczęły się uśmiechać do każdego, kto zechce zawiesić na nich oko. Felicja zawahała się. Jako Kot... Mogłaby wiele. Ale teraz była tutaj Felicja, nie Black Cat i potrzebowała chwili, co by odnaleźć się w tej sytuacji.

America nie miała takiego problemu z przemieszczaniem się. Przerażeni ludzie mogli tylko spojrzeć na nią lecącą trochę wyżej nad nimi i co najwyżej krzyknąć. Zawisła z groźną miną na miejscu zbrodni. Spojrzała na rozsypane błyskotki, po czym na trzech panów.
-Wiedzą caballeros*, że to nieładnie kraść?-zakpiła opierając ręce na biodrach. Pewnie gdyby mówiła tak z ziemi to by nawet na nią nie spojrzeli, ale ona unosiła się w dumnej pozie godnej Supermana.
-Czy mam to wam wyjaśnić?- ścisnęła dłonie aż trzasnęły jej kostki. Kątem oka zauważyła jakąś kobietę, która zamiast robić to co inni czyli uciekać i się chować wolała poobserwować całe zajście. Ale ona na razie nie była ważna.


*bodajże "panowie" ale ręki sobie nie dam uciąć

W świecie pełnym nadnaturalnych istot i zdarzeń, o których przed wiekami by się ludziom nie śniło, trudno było liczyć, iż cokolwiek może zaszokować; nie mniej napastnicy dosłownie pobladli i stanęli jak wryci w ziemię. Kto w końcu normalny spodziewałby się, że zamiast glin przyjdzie im natknąć się na latającą kobietę, której gesty były bardzo wymowne.
Jeden starał się coś wydukać, drugi ostentacyjnie obserwował czubki własnych butów, jeszcze innej rozglądał się w panice.
Felicja cmoknęła, nie widząc sensu, aby się wychylać. Nieznajoma, również dla niej, zagarnęła całą uwagę a jej własna skupiła się na bandziorach, dlatego też Kot mogła swobodnie, małymi kroczkami zbliżyć się zarówno do nich, jak i do porzuconych błyskotek.
~ ... Pierdole! Zabierz to, to nie jest warte!
Irytacja musiała wziąć górę, kiedy jeden z osiłków dosłownie cisnął w Americe wypchanym koliami i zegarkami workiem. Nie po to, aby zrobić jej krzywdę, raczej musiał dać upust swojej złości. A może liczył, że po cichu uda im się odejść? I zapomną o tej sprawie? W każdym razie i on, i jemu podobni zaczęli niezadowoleni wyładowywać łup, który rzucili na chodnik pod jubilerem i jeśli dziewczyna nie zechciała im przeszkodzić, wpakowali się nad wyraz szybko do środka auta, aby odjechać i opuścić to przeklęte miejsce.
- Przepraszam...
Zaczęła nieśmiało, jak każdy na jej miejscu. Felicia wyciągnęła w stronę unoszącej się nad ziemią kobiety rękę a na niej pierścionki, które pozbierała z ulicy.
To nic, że jeden taki, z krwiścierubionym oczkiem, spoczywa bezpieczny i niebawem powiększy jej kolekcje. Nazwijmy to... nagrodą za spełnienie obywatelskiego obowiązku.
Nie ona jedna się nimi zainteresowała, tylko że w przeciwieństwie do Kota, ludzie zaczęli mało dyskretnie wypychać sobie kieszenie darmowymi kosztownościami, zapominając o elementarnych zasadach moralności.

Sprawnie chwyciła torbę wyładowaną kosztownościami, jednak jej zdumienie, bo na jej kursach o superbohaterstwie nie było wspomniane, że przeciwnik tak po prostu rzuca wszystko w cholerę i ucieka, sprawiła, że tylko wylądowała, gdy tamci mknęli już w długą. Rozejrzała się niepewnie, bo na tych samych kursach nie było wspomniane o tym co robić po skończonej akcji. Czekać na policję? Jak miała zareagować? Wpadła w popłoch.
Zdumiona spojrzała na kobietę i ta mogła dostrzec błysk strachu w ciemnych tęczówkach. Była jak ogłuszona, a zachowanie tutejszych obywateli wcale nie było lepsze.
-A-ale to nie moje.-wydukała w końcu niepewnie patrząc na jubilera. Ewidentnie całkowita fuszerka. Mamo ratuj...- T-tylko jego...-wskazała palcem sklep mimo, że było to niegrzeczne. Znów spojrzała na ludziach i zmarszczyła brwi. Jednego była pewna: nie powinni napychać sobie kosztownościami kieszeni.
-EJ!-krzyknęła na nich głośno z marsową miną.-Tak nie wolno robić!

Ludzie bywali nieprzewidywalni. Kiedy patrzą się śmierci w oczy, bo na pewno tak się czują, kiedy ni stąd ni zowąd wyrasta przed nimi heros, instynkt samozachowawczy wymaga, aby ratowali własną skórę.
Co prawda cała akcja staje się spalona, nic z niej nie wynoszą i tylko tracą czas, nerwy, może nawet psują sobie krew, aczkolwiek przynajmniej zachowują głowę na miejscu. Wór z kosztownościami to naprawdę mała cena za to, że mogą za jakiś czas spróbować ponownie. I aby to tylko jeden raz.
Felicja nie wydawała się zaskoczona tym, że zwiali. Tak samo widok rzucających się jak sępy na padlinę osób postronnych na darmową biżuterię. Miss drżała jak osika, kiedy więc wskazała jej jubilera, nonszalancko wzruszyła ramionami.
- Na pewno jest Ci wdzięczny. A nimi się nie przejmuj... To pieniądz. Przesłania im oczy, skoro tak darmowy leży na ulicy.
Mogła krzyczeć, prosić, grozić - masa pozostała niewzruszona. Felicja wykorzystała moment, w którym dziewczyna za bardzo przejęła się tym, że nikt nie chce zachować się jak wzorowy obywatel; zresztą, z oddali wyła już syrena. Potrząsnęła głową i wycofała się. Po cichu, na palcach. Umiała znikać w tłumie. Zwłaszcza, kiedy była przecież jak każdy człowiek.
Idąc już dalej, wsunęła na palec ozdobną obrączkę. Wyglądała ślicznie. Tym bardziej, kiedy miało się świadomość, iż nie kosztowała ona nawet dolara.

zt

America z niedowierzaniem patrzyła na tłum nie mogąc pojąć o co w tym wszystkim chodzi. Miała ochotę krzyczeć, ale szybko zorientowała się, że to nie ma sensu. Ten świat bardzo różnił się od tego, z którego pochodziła. A przecież był i taki podobny.
Słysząc dźwięk syreny jak ta sierota odwróciła się w stronę skąd dobiegał, nagle jednak pomyślała, czy ta kobieta nie mogłaby jej wyjaśnić czegoś więcej. Rozejrzała się ale nigdzie nie mogła dojrzeć znajomej twarzy blondynki.
-Senora!-krzyknęła gdzieś w przestrzeń, ale wciąż jej nie dostrzegała. Poczuła się znowu zagubioną dziewczynką i wiele by dała by była przy niej któraś z jej matek. One by jej wszystko wyjaśniły, wytłumaczyły, pomogły zrozumieć.. ale ich nie było, a Miss America żałowała, że w ogóle wtrąciła się w sprawę. Właściwie, to żałowała też, że trafiła do tego przeklętego świata, którego nie mogła pojąć. Jak ludzie mogli się tak zachowywać, mimo, że wiedzieli iż tak nie można? Przechodziło to jej pojęcie.

Miss America nawet nie zauważyła kiedy na nowo zaczęła się unosić w powietrzu. Tak to się dzieje, gdy dajesz w wątpliwości swoje decyzje. Spojrzała zdumiona na mężczyznę i znów wróciła na ziemię cieleśnie i umysłowo. Wylądowała z lekkim stuknięciem podeszwy butów.
- To nie ja się tam włamałam, tylko takich trzech, barczystych amigos.- wyjaśniła od razu, lekko płochliwie bo wiedziała już, że policja ma tendencję do szukania winnych po ofiarach. Choć jak zauważyła niejednokrotnie te ofiary, wcale nie były takie... "ofiarne".
- Ale jestem oczywiście zawsze chętna coś powiedzieć, jefe.- powiedziała z ciepłym, lekko naiwnym uśmiechem. W końcu jedno zdarzenie nie mogło zniszczyć jej wyobrażenia na temat tego świata. Nie, nie mogła do tego dopuścić. Miała być przecież bohaterką! A nie rozgoryczoną kosmitką!

Mimo wszystko ucieszyła się z tego powodu, co ten mógł zobaczyć poprzez uśmiech, który zagościł na jej twarzy. Wyglądała nawet uroczo.
- To bardzo dobrze, że dosięgła ich ręka sprawiedliwości.- nawet dla mnie brzmi to kiczowato, niemniej na drugie pytanie zastanowiła się. Nigdy nad tym nie myślała, zawsze na pierwszym miejscu stawiając zdolności, potem jakiś kostium, którego notabene wciąż nie miała... o pseudonimie jakoś nie pomyślała. Gorączkowo zaczęła się zastanawiać, co powoli było widoczne, jednak nagle doznała olśnienia.
-Mów mi Miss America.- "Panna Ameryka" co zabawne, America po prostu się przedstawiła, dodając tylko eleganckie "Miss" ale po tym gdy stwierdziła, że jej imię jest przecież uważane i za nazwę kraju... cóż, ten policjant nie musi wiedzieć o tych rozmyśleniach. Ah, te cudowne synonimy.

// Różne, rzeczy można odkryć jak wpisuje się przypadkowe nazwy kolorów .3. I też mi się podoba, dlatego go używam//

Zaczerwieniła się lekko na jego stwierdzenie niż pytanie. Nawet ona zauważyła, że zawaliła sprawę.
- Z wielką chęcią będę z kimś współpracować... ale nie miałam za bardzo pojęcia gdzie szukać.- przyznała się, lekko kopiąc czubkiem buta w ziemi. Doprawdy, cóż za zawstydzająca rozmowa. Szczególnie dla aspirującej bohaterki.
- Nigdzie nie widziałam ani szyldów, ani ogłoszeń, że "przyjmę bohatera na staż".- zaśmiała się sztucznie chcąc rozładować powstałe w niej napięcie. Naprawdę czuła się głupio prosząc o pomoc. Jednak słowa o Kapitanie Ameryce, oraz, że mógłby jej pomóc zaintrygowały ją. Przekrzywiła głowę i zadała jedno, acz celne pytanie.
- Kto to i gdzie go znajdę?- spytała z determinacją, przez którą uniosła się kilka centymetrów nad powierzchnię ziemi.

Znów lekko pokraśniała na ostatnią uwagę. Naprawdę się starała, to nie jej wina, że nie wszystko wyszło takie jak powinno.
-Oczywiście!- nie przyznała się, że trochę jej zajmie zorientowanie się, gdzie co jest. Zasalutowała policjantowi, stuknęła wyimaginowanymi obcasami i wzniosła się w niebo najpierw jak rakieta w linii prostej, a potem przekręciła się i pomknęła w przestrzeń powietrzną. Wiatr przyjemnie rozczesywał jej włosy, a pęd szarpał ubraniem. Rozejrzała się z uwagą.
- "To gdzie jest ten budynek..."- zastanawiała się.

[z/t]

Wkrótce na miejsce incydentu przybył również O'Hara. Nietrudno było zlokalizować przyczynę huku, jaki rozniósł się po całej okolicy - charakterystycznego huku, dodajmy, bo takiego jaki towarzyszy eksplozji. Zniszczone nią, trzy najwyższe piętra jednego z wieżowców Manhattanu, zajęte ogniem i plujące intensywnie dymem w niebo - szczególnie te przedostatnie były doskonale widoczne, skoro późny wieczór o tej porze roku oznaczał już początek nocy. Nie potrzeba było dalekosiężnego wzroku Miguela, by szybko znaleźć źródło coraz bardziej różnorodnego hałasu - zaczętego przez wybuch, kontynuowanego impetem, z jakim fragmenty pechowego budynku uderzały o jezdnię "u jego kolan", w końcu i krzyki, zarówno paniki, bólu, jak i wołania o pomoc, a także dobiegające już z dala wycie syren służb porządkowych, gdyż reakcje owych na wszelkie eksplozje były w Nowym Jorku rzeczywiście szybkie. Im bliżej celu, tym wszystkie te dźwięki były coraz wyraźniejsze, stając się kolejnym, obok widoku płonącego wieżowca, drogowskazem.

Jak już wspomniałem, Spider-Man roku 2099 również przybył na miejsce zdarzenia - jak to Spider-Man, pokonując kolejne przecznice za pomocą naprzemiennego bujania się na sieci, szybowania z użyciem anty-grawitacyjnego materiału na plecach (to akurat czynność ekskluzywna dla Miguela - byte that, Parker), a także okazjonalnego odbijania się od ścian stojących po bokach budynków, co pozwalało na przecinanie powietrza dalekimi, nawet kilkunastometrowymi skokami do przodu. Jednak ze względu na zaistniałe okoliczności, wszystkie te ewolucje Człowiek-Pająk z przyszłości wykonywał w ogromnym pośpiechu.

Ostatecznie, odszukawszy wpierw wzrokiem takiego, S-Man wylądował na miejscu, z którego mógłby rozeznać się dokładnie w sytuacji. Co przez to rozumiał? Przede wszystkim, zdecydowanie powinien był to być punkt, pozwalający na możliwie jak najbardziej swobodne obejrzenie każdego z pięter zaatakowanego budynku - za jednym zamachem. Jeśli wszystkie otaczające go wieżowce były zbyt wysokie, a przez to obserwacja z dachu okazała się niekomfortową ze względu na ograniczający kąt widzenia, O'Hara zdecydował się wybrać zamiast szczytu, ścianę któregoś z sąsiednich zniszczonemu budynków.

Jednak i wtedy Miguel nie usadowił się na pierwszym lepszym miejscu. O'Hara zdawał sobie sprawę, że na początku XXI wieku musi dobrać nieco inną strategię działania, niż pod jego koniec. W Nueva York roku 2099, działających aktywnie bohaterów pogromców przestępczości można było policzyć na palcach jednej ręki. Dodać do tego, że niektórzy z nich obierali specjalizację, np. walcząc tylko ze skorumpowanymi korporacjami albo wręcz przeciwnie - za główny cel wybierając jedynie kryminalistów "starej szkoły" i to tylko tych najpoważniejszych - i jedynym uniwersalnym vigilante stawał się Spider-Man, który przecież nie mógł się rozdwoić (nie, Spiderites, was nie bierzemy pod uwagę). Stąd przestępcy w przyszłości mieli - czy raczej, będą mieli - znacznie łatwiejszą i mniej stresującą pracę, gdy szansa spotkania przeszkody w postaci super-bohatera będzie mimo wszystko niewielka.

Aczkolwiek w Nowym Jorku (i nie tylko w nim) 2013 roku trwał okres świetności Heroic Age. Przeciętny złodziej, okradający byle spożywczak, musiał się liczyć z tym, że przeszkodzi mu w tym Spider-Man, Daredevil, Ms. Marvel, a może szalejący akurat w mieście, rozjuszony Hulk. A to oznaczało, że każdy przestępca musiał uwzględniać w swoich planach wypadek, gdy spróbuje mu je pokrzyżować któryś z super-bohaterów. I rozpatrzeć miliard scenariuszy, każdy zakładający innego z nich. Myślący trzeźwo przybysz z przyszłości wiedział, że ludzie, którzy z premedytacją i wyraźną strategią działania wzięli zakładników w jednym z wieżowców Manhattanu, z pewnością musieli uwzględnić takowe scenariusze. Kto wie, może nawet celowo chcieli przyciągnąć uwagę herosów? Właściwiej jednak było założyć odwrotną sytuację - a kierując się nią, niebezpiecznie byłoby pozwolić się zauważyć. Dlatego też już na samym początku Miggy postanowił sobie jedno - musi działać dyskretnie. Shock, dyskretnie i piekielnie ostrożnie.

Dlatego też przylepiając się do jednego z budynków, Spider-Man przyszłości obrał sobie za cel miejsce, które pozwoliłoby mu wykorzystać atut, jakim była ciemność wokół oraz ciemnoniebieski, bardzo dobrze zlewający się z nią kostium. Najlepiej nieoświetloną w żaden sposób ścianę, ale ponieważ domyślam się, iż wszystkie biurowce w pobliżu muszą być bliźniaczo podobne do krystalicznego, zaatakowanego wieżowca - również okno jakiegoś opuszczonego akurat, ciemnego pomieszczenia zdałoby egzamin. Nie przedłużając już bardziej, kiedy O'Hara znalazł w końcu odpowiedni punkt widokowy, rozpoczął planowane rozeznanie.

- Dobry Boże... - Mimo iż Miguel był ateistą, zdarzało mu się wzywać Najwyższego. Szczególnie gdy, shock, ktoś dokonywał ataku terrorystycznego we względnie spokojny dzień. O tyle dobrze, że Pająk nie przypominał sobie, aby dzisiejsza data zapisała się w historii jako pamiętliwa tragedia. Na pewno nią będzie - Miggy szczerze by się zdziwił, jeśli eksplozje oraz rozsypujące się po niej, górne piętra budynku, nie pochłonęłyby jakichkolwiek ofiar. Czemu oczywiście z całej siły będzie się jednak starał zapobiec. Aczkolwiek w pamięci mężczyzny brak było jakiegokolwiek dnia 2013 roku, który zapisałby się w historii Amerykanów z siłą podobną do 11 września sprzed lat dwunastu.

Na początek, uwagę S-Mana przyciągnął jeden z kolejnych, spadających kawałków gruzu. Serce podeszło latynosowi do gardła, gdy zauważył, jak znajdujący się zbyt nisko, aby zdążyć z ratunkiem, odłamek mknie na spotkanie z nieświadomym zagrożenia, spanikowanym przechodniem. O'Hara niedowierzał własnym oczom, gdy nieuchronna - wydawałoby się - śmierć została zatrzymana trzy metry nad ziemią, rozpadając się w drobne kawałeczki na niewidzialnej powłoce. Dopiero widok kolejnych resztek, zastopowanych przez tajemniczą barierę, pozwolił mężczyźnie odetchnąć z ulgą. Jakby tego było mało, w następnych chwilach mógł on ujrzeć jak gruz, który najwidoczniej zdążył już przygnieść niektórych z cywili przed stworzeniem niewidzialnego "parasola", zostaje z nich "magicznie" podniesiony. Sprawa stała się jasna - któryś z super-bohaterów zdążył ubiec Miguela, jeśli chodzi o przybycie na miejsce incydentu. Jak już wspominałem, okres świetności Heroic Age. I w sumie, nie był to byle który z herosów.

- Susan... ? - Pod maską O'Hary pojawił się odkształcający ją, wyraźny grymas zaskoczenia. Miguel nie mógł się poszczycić wykutymi na blachę, nadnaturalnymi zdolnościami przyszłych legend - jednak Invinsible Woman miał on okazję poznać osobiście jeszcze w swojej teraźniejszości. Podobnie, jak i jej moce. Zadziwiające, to już drugi raz, gdy O'Hara spotkał dzisiejszego dnia Niewidzialną Kobietę. Niesamowity zbieg okoliczności - i jeszcze bardziej potęgujący zaskoczenie latynosa. A propos niewidzialności - mężczyzna starał się oczywiście zlokalizować wzrokiem Sue. Niestety, ze względu na wspomniany kamuflaż, jaki kobieta nałożyła zarówno na siebie, jak i swoją zielono-skórą towarzyszkę - o której więc Miggy nie mógł mieć najmniejszego pojęcia - zakończyło się to niepowodzeniem, czego - prawdę mówiąc - genetyk się jak najbardziej spodziewał. Najważniejsze jednak, że ktoś zdolny do olbrzymiej pomocy w takiej sytuacji zdążył już się za nią zabrać - współpraca z profesjonalistką nie tylko nastrajała O'Harę większym optymizmem, ale i pozwalała mu skupić się na swoim planie. Choć oczywiście wolałby on móc uzgodnić z kobietą wspólny.

Spider-Man wrócił więc ostatecznie do działania. Najpierw zwrócił uwagę na najwyższe, zniszczone piętra biurowca - na to, co po eksplozji z nich pozostało. Przede wszystkim, czy nie znajdowali się tam ludzie, którzy - mimo, iż potrzebny byłby do tego więcej, niż cud - mogli przeżyć, ale znaleźli się teraz uwięzieni pośród płomieni. Na pewno nieopisaną pomocą w tym był Accelerated Vision genetyka, pozwalający mu przypatrzeć się wszystkiemu z ogromną dokładnością oraz przybliżeniem.
Następnie, wzrok Miguela ruszył w dół - stopniowo wędrując wzdłuż zaatakowanego budynku, oglądając każde pojedyncze piętro. O'Hara chciał wiedzieć wszystko, od umiejscowienia zakładników, przez liczbę i pozycję każdego z napastników, ich broń, ekwipunek, czy posiadają widoczny pancerz, jakiej "na oko" grubości, a także czy mają dostęp do noktowizorów - gdyż Miguel planował działać skrycie i miał ogromną nadzieję, że przynajmniej nie wszyscy z przeciwników, w przeciwieństwie do niego, są w stanie widzieć teraz w ciemności - na dokładnym rozeznaniu się w planie poszczególnych pomieszczeń kończąc - szczególnie tych, zawierających którychkolwiek z wcześniej upatrzonych ludzi. Mig był też ciekaw, w jaki sposób atakujący powstrzymali znajdujących się najniżej cywilów przed ucieczką głównym wyjściem.

Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że niezależnie od punkty widokowego, mój Spider-Man może nie dostrzec wszystkiego, czego chciałby, obserwując budynek nawet swoim nadludzko wyostrzonym wzrokiem. Dlatego też, co jakiś czas genetyk przemieszczał się, albo w pionie wieżowca, na którym się aktualnie znajdował, albo przeskakując nawet na inne z sąsiednich zaatakowanemu, by obejrzeć go z każdej strony. Tak jak już zaznaczyłem - O'Hara chciał mieć możliwie jak najdokładniejszy obraz obecnej sytuacji. Uwzględniała ona w końcu licznych zakładników oraz zapewne spory zapas ładunków wybuchowych, które w każdej chwili mogły zostać zdetonowane i zagrozić tym samym życiu tych pierwszych - a to wymagało wyjątkowo przemyślanego podejścia.

Gamora nie zamierzała narzekać na transport. Wręcz przeciwnie. Bardzo szybko przyzwyczaiła się do tego lotu... na 'niczym', a i prędkość przypadła jej do gustu, ponieważ po krótkiej chwili na ustach zielonej pojawił się całkiem niewymuszony oraz zuchwały uśmiech. Cóż, gdyby kosmitka miała być ziemską kobietą, na pewno stałaby się fanem szybkich motocykli oraz nielegalnych wyścigów organizowanych przez pół światek Nowego Jorku, oraz innych ryzykownych zajęć, które pompują adrenalinę prosto w rozgrzane od emocji żyły.

Zielona niestety nie nacieszyła się lotem zbyt długo, ponieważ faktycznie w takim tempie droga wydała się całkiem krótka, a po drugie... uwagę obu kobiet przykuł wybuch. Gamora momentalnie spoważniała i cała się spięła. Przesunęła dłonią po udzie, a gdy poczuła pod palcami twarde tworzywo broni plazmowej, mięśnie kosmitki uległy delikatnemu rozluźnieniu. Cały czas jednak była skupiona. Kiwnęła głową zgadzając się na zbadanie sprawy, nawet nie zerkając na blondynkę, w końcu ratowanie życia to dla niej oczywistość. (Od pewnego czasu.)

Gdy Susan nałożyła na siebie powłokę niewidzialności, kosmitka momentalnie zgłupiała. Przechyliła głowę delikatnie w bok i niczym zaskoczony zwierz wpatrywała się gdzieś, gdzie sądziła, że może być twarz kobiety. Włos jej się zjeżył dopiero wtedy, gdy wyciągnąwszy dłonie na boki – chcąc tym samym złapać równowagę, ponieważ powoli lądowały, nie zobaczyła swojej ręki. Kosmitka zmarszczyła czoło i pomachała palcami, a potem zacisnęła je w pięść. Najwyraźniej jej ciało było sprawne, więc mogła walczyć. Część gzymsu jaka spadła mniej więcej pod stopami Gamory oraz przede wszystkim to co działo się na ulicach od razu przerwało jej rozmyślanie. Grunt, że była sprawna, dlatego bez zadawania zbędnych pytań Susan zaczęła pomagać i tak już zszokowanym przechodniom, a przede wszystkim tym, którzy zostali przyciśnięci większymi odłamkami. Zielona bez problemu odrzucała nawet te największe fragmenty gruzu, robiąc mniej ostrożnie niż Susan, ale skutecznie. Słowa kobiety brzmiały całkiem sensownie. Nie dość, że wyjaśniła Gamorze skąd ta niewidzialność, to plan był logiczny i jak najbardziej do realizacji, dlatego też kiwnęła głową na znak zgody, a gdy się zorientowała, że Susan jej nie widzi zaraz dodała.
- Okay. - Co prawda wyprowadzanie zakładników bez wpierw rozbrojenia bomb brzmiało ryzykownie, ale obydwie nie wiedziały ile mają czasu.
- Jeżeli mnie podrzucisz na piętro, na spokojnie zajmę się oprawcami, Ty w tym czasie możesz wyprowadzać niewinnych cywilów. - Zaproponowała to w czym była najlepsza, a mianowicie, praniu tyłków. Dodatkowo zatęskniła za Rocketem, który świetnie by sobie poradził w nie tylko rozbrajaniu bombek, ale w podkradaniu części, które mógłby wykorzystać w swoich zmodyfikowanych broniach.
- Masz jakiś sprytny pomysł na rozbrojenie bomb? - Dodała zanim jeszcze ruszyły. Gamora póki co nie spostrzegła Miguela, dlatego jego plan bycia niewidocznym najwyraźniej działał.

Na początek mała notka od autora, skierowana do Sue, Gamory oraz ewentualnych innych, czytających tę sesję osób - na gadu wypytałem Sashę o kilka niedopowiedzianych szczegółów, nie zdziwcie się więc, jeśli w moim poście pojawią się niespotkane w powyższych informacje. Wyłapanie ich może się wam przydać, bo napisałem o wszystkich.


Miguel nie zwracał już specjalnej uwagi na to, co działo się pod nim. Nawet bez dobiegających stamtąd syren, wskazujących w ten sposób na obecność pogotowia ratunkowego już na miejscu, O'Hara wiedział, że cywile na ulicy są w dobrych rękach - w końcu, ręce te należały również do Susan Storm. Spider-Man przyszłości mógł skupić się więc w pełni na o wiele większym zagrożeniu - sytuacji wewnątrz zaatakowanego wieżowca.

A ta zdecydowanie się latynosowi nie podobała. Zważywszy na wielkość pechowego biurowca i sposób rozstawienia w nim napastników, osób do pokonania było ponad stu. I o ile liczba ta Miguelowi tak nie przeszkadzała - to zakładnicy mocno komplikowali sytuację, nie pozwalali na w pełni swobodną walkę, a zmuszali do działania po cichu. Bo skąd O'Hara mógł mieć pewność, że przy niektórych nie są rozstawione bomby? Mężczyzna przyjrzał się dokładniej "jakiemuś sprzętowi", który przy niektórych grupkach cywilów był obecny. Shock - gdyby nawet nie były to ładunki wybuchowe, napastnicy posiadali też karabiny i zapewne kompletny brak oporów, by użyć ich przeciw niewinnym. Na dodatek wszyscy mieli albo noktowizję - tym samym zabierając Spider-Manowi przewagę w tym aspekcie - albo latarki, większe na głowach, a mniejsze - przymocowane do porządnych karabinów. Problemu nie powinny jednak stanowić kamizelki kuloodporne.

Nie było sensu zastanawiać się w nieskończoność - Miggy ostatni raz przemknął wyostrzonym spojrzeniem po uszkodzonym budynku, po czym pod osłoną nocy przedostał się do niego z dachu najwyższego z otaczających go wieżowców - zaczynając od dalekiego skoku, a na cichym szybowaniu kończąc. Od razu po tym skierował swoje kroki ku schodom na trzecie od końca piętro, unikając przy tym oczywiście większych skupisk gruzu, a przede wszystkim ognia - bo o ile kostium z Niestabilnych Molekuł na spalenie odporny był, o tyle na płomienne gorąco noszące go ciało nie.

Genetyk zapamiętał dokładnie rozkład większości pięter (co mocno ułatwił fakt, że zapewne były one do siebie praktycznie bliźniaczo podobne?), w tym i to, że o ile większość zbudowana była z boksów, zachęcających wręcz do skradania, o tyle na wyższych poziomach mieściło się coś, przypominającego małe laboratoria - przestronniejsze i kuszące do bardziej otwartej, szybkiej walki.

W tym momencie wiele zależało więc od jednego czynnika - czy na piętrze, do którego zmierzał Miguel, poza terrorystami znajdowali się też zakładnicy (w końcu, nie na każdej kondygnacji można ich było spotkać)? Jeśli nie, sprawa była prosta - przemknąwszy w jakieś dyskretne miejsce, nadające się na osłonę przed wzrokiem przestępców, a jednocześnie punkt z którego można by objąć wzrokiem większość, jeśli nie całe pomieszczenie, Pająk rozeznawał się na szybko w sytuacji, skupiając się głównie na pozycjach wrogów, po czym... Przystępował do polowania.

Jeśli któryś z napastników był oddalony od reszty grupy, a przy tym i niewidoczny dla niej, latynos zakradał się w miarę możliwości za niego, a później oszałamiał kopniakiem - wzmocnionym przez skok do przodu, silnym, skierowanym prosto w tył głowy. Pomagał mu w ciszy upaść na podłogę (i zasnąć, jeśli jeden atak jakimś cudem do tego nie doprowadził), po czym ruszał dalej. W razie gdyby zmuszony był atakować od przodu - zmniejszenie dystansu dalekim skokiem i wykręcenie z łatwością lufy karabinu jedną ręką, przy jednoczesnym nokaucie mocnym podbródkowym za pomocą drugiej. Z niesamowitą szybkością O'Hary, oponent nie zdążyłby zapewne nawet mrugnąć. Swoją drogą, uszkodzenie broni Spider-Man zastosowałby również w poprzednim przypadku - ale już po unieszkodliwieniu zaatakowanego od tyłu przeciwnika. Przezorności nigdy za wiele.

Jeśli istniała taka możliwość, mężczyzna spróbowałby owej strategii na wszystkich ze znajdujących się na danym piętrze wrogów. Jeśli jednak gdzieś skupiona była większa grupka - tu zaczynała się prawdziwa zabawa, a Miggy wskoczyłby w sam jej środek. Czując pompowaną przez ciało adrenalinę, rozdawałby na około kopniaki i ciosy o szybkości światła, nieraz wzmacniając je swoimi szponami - od dawna w gotowości, by jednym, celnym atakiem uszkodzić noktowizor przeciwnika, a jednocześnie przedostać się przez gogle i splamić twarz oponenta jego własną krwią. Albo zranić jedną z jego nóg - zmuszając do kuśtykania - czy rąk - starając się, by utrudniło to, albo nawet uniemożliwiło sprawne korzystanie z broni. Może i Miggy specjalizował się w genetyce, ale i tak jako genialny biolog wiedział, jak zadać bezpieczną dla życia, ale nadal przeszywającą bólem i grozą ranę. Czasami posyłał też w stronę otaczających go przestępców pajęczynę - z zamiarem tymczasowego oślepienia ich. Jednocześnie, O'Hara wykorzystywał swoją nadludzką szybkość oraz zwinność do bezproblemowych uników, a wzrokiem uważnie obserwował sytuację, rozglądając się co rusz wokoło. Accelerated Vision niwelował w jego oczach jakiekolwiek rozmycie, czy to spowodowane "ewolucjami" przeciwników, czy tymi - zasługującymi już bardziej na to miano - jakie wykonywał sam Spider-Man przyszłości, poza tym wyostrzał też wszystko do niedostępnego dla zwykłego człowieka poziomu - jednym słowem, pozwalał Miguelowi dostrzec każdy niepokojący ruch jakiegokolwiek z jego oponentów. O'Hara zwracał szczególną uwagę na próby sięgnięcia po coś, co mogłoby się wydać detonatorem - wtedy ze strony Człowieka-Pająka nastąpiłby skok w stronę sięgającego, a następnie unieszkodliwienie go silnym uderzeniem w głowę. Ewentualnie Miggy zabrałby tę "zabawkę" za pomocą nici pajęczyny, jeśli dystans byłby zbyt duży. Priorytetowo traktowani byliby też ci, którzy próbowali skomunikować się z resztą zebranej w budynku, małej armii. Po wszystkim latynos upewniłby się, że wszyscy są nieprzytomni, a ich broń - niesprawna, po czym udałby się na niższe piętro.

W przypadku jednak gdyby na tym, lub na którymś z następnych mężczyzna miał spotkać zakładników... Właściwie, po głębszym namyśle, strategia działania nieszczególnie by się zmieniła. O'Hara działałby oczywiście wyraźnie ostrożniej, dalej jednak najpierw rozbroiłby i oszołomił oddalonych od reszty, pojedynczych wrogów, a jeśli gdzieś zebrana byłaby ich grupka - przeszedłby do zdecydowanej, miażdżącej ofensywy. Tym razem jeszcze bardziej nie oszczędzając na brutalności, a priorytetem byliby nie tylko osobnicy, próbujący ewentualnie sięgać po cokolwiek, co przypominało detonator czy komunikator - ale i ci z napastników, którzy znajdowali się najbliżej zebranych obok cywili.

- Jestem tu, by wam pomóc. Macie do powiedzenia coś, co może mi pomóc? Napastnicy dyskutowali przy was o swoim planie? Ich przywódca jest wewnątrz budynku czy kieruje całą akcją z zewnątrz? Gdzie jeszcze znajdują się bomby i czy to, co macie przy sobie, jest jedną z nich? - Spider-Man zapytałby pierwszą grupkę zakładników, na jaką by trafił, kiedy pilnujący ich terroryści zostaliby już unieszkodliwieni. Wątpił, by potrafili odpowiedzieć na którekolwiek z zadanych przez niego pytań, ale nie szkodziło spróbować.

Gamora przymocowała do ucha komunikator, który ujawnił się przed nią dosłownie na chwilę.
- Na pewno się przyda, dzięki. - Nie trzeba było jej tłumaczyć co to za sprzęt i co trzeba z nim zrobić dlatego po kliku sekundach dziewczyny miały już wspólne łącze.

- Nie mam cierpliwości sapera, jednak skłamałabym mówiąc, ze nie mam z tym doświadczenia. Problem polega na tym, że nie miałam do czynienia z ziemskimi bombami, aczkolwiek mechanizm pewnie jest jeden. - Odparła nie będąc przekonana co do swoich racji. Właściwie oczekiwała albo potwierdzenia, albo szybkiego instruktażu, bo na dłuższy nie mieli czasu. A szkoda. Chętnie by przedyskutowała te kwestie i poznała mechanizm ziemskich broni, wraz z lekcją pokazową. No, ale nic to. Jak to mówią terrianie, „co się odwlecze, to nie uciecze”. Szczerze mówiąc nawet nie martwiła się tą akcją, w której zaraz będzie uczestniczyć, dopiero teraz czuła, że żyje. Dlatego gdy poczuła ten już znajomy i niewidzialny dysk pod nogami, kiwnęła głową na znak zgody oraz potwierdzenia gotowości do rozpoczęcia akcji, a potem zrobiła to również werbalnie.

- Ok. Podrzuć mnie na pięterko. - Mruknęła żartem typowym dla Quilla, no ale co zrobić. Za dużo czasu przebywała ze Star-Lordem, żeby nie przesiąknąć chociaż odrobiną jego poczucia humoru.
Będąc już na górze wskoczyła przez okno do środka. Oczywiście najpierw upewniła się, że za z pozoru pustym oknem nie chowa się grupka terrorystów, dlatego stojąc na platformie oparła się jeszcze o ścianę i ostrożnie zajrzała do środka. Jeżeli pomieszczenie okazało się puste, Gamora przeskoczyłaby przez parapet do wnętrza budynku robiąc to jak najciszej się dało. Stojąc już na (póki co) stabilnym podłożu, z pokrowca na udzie wyciągnęłaby broń laserową, która w razie potrzeby będzie użyta, nawet jeżeli delikwent miałby nie wyjść żywy z tej utarczki. Póki co jednak starania kosmitki skupią się wkoło skradania oraz ogłuszania poszczególnych złoczyńców. Oczywiście Zielona nie będzie się z nimi cackała, dlatego większość z nich skończy z poważnymi obrażeniami ciała. Mimo to, jeżeli się uda, Gam będzie starała się zachowywać w miarę cicho (na tyle na ile w miarę ciche jest łamanie kości i wywołane w związku z tym krzyki), tylko po to by żadnemu terroryście nie wpadł do głowy pomysł z zrobieniem krzywdy zakładnikom. We wszystkich brutalnych czynnościach pomoże jej zapewne niewidzialność i choć ta zapewne wesprze jej działania Gamora nie omieszka zachować jeszcze większą ostrożność i ot tak nie wychodzić zbirom naprzeciw, skradając się po cichutku by raz po raz 'układać ich do drzemki'. Gdy sytuacja na tym piętrze będzie już w miarę opanowana, a coś co kosmitka będzie uznawać za detonator zgarnięte z rąk terrorystów, Gamora doprowadzi zakładników do Susan, która pod powłoką niewidzialności wyprowadzi ich na zewnątrz. Sama kosmitka natomiast pomknie schodami na kolejne piętro.