Dach i lądowisko

- Dobra dziecino, pokaż, co tu mamy.
HUD wewnątrz hełmu zamigotał w odpowiedzi, rozpoczynając wstępny skan zbitka materii, który wylądował na dachu wieży. Stark odetchnął krótko, utrzymując zbroję w jednej pozycji – wcale nie miał ochoty tak szybko w nią wskakiwać. Nie tak rano, nie kiedy nie zdążył nawet włączyć ekspresu do kawy... No i kto znowu psuł mu wieżę?! Jeśli to miał być żart, to niezbyt udany. A może to Fury wysłał im przedwczesny prezent gwiazdkowy – głaz do dekoracji ogródka, uroczo.

Stark wyraźnie poczuł dreszcz spływający wzdłuż kręgosłupa – wrażenie podobne do dotyku chłodnej dłoni. Paznokci leniwie zagłębiających się w przestrzenie między kręgami.
Generowany elektronicznie głos Jarvisa wyrwał go z chwilowego otępienia.
- Sir?
- Wyślij wiadomość do S.H.I.E.L.D.
Obserwując powolne ruchy głowy stworzenia, Tony mógł z pewnością stwierdzić jedno – obejmowało wzrokiem miasto, a ze szczytu Avengers Tower miało wyśmienity widok. Tylko czemu wylądowało właśnie tam? Nie wyglądało na typ, któremu nagle miałyby wyrosnąć skrzydła, a więc jedyna droga prowadziła potężnym upadkiem w dół. Prosto na ulicę pełną samochodów i ludzi spieszących do pracy, nieświadomych potencjalnego zagrożenia.
Tony zaklął, zauważając, jak powierzchnia dachu mocniej wygięła się pod ciągłym ciężarem. Nie chciał mieć tej kupy gruzu w swojej sypialni – nawet bardziej niż na ulicy.
- Jarvis, znajdź mi najsłabszy punkt tego kamulca i przekieruj moc do przedniego panelu – polecił swojemu AI, ustawiając się w pozycji dogodnej do strzału.
Gdyby wszystko poszło najlepiej, jak tylko mogło, mógłby rozbić niespodziewanego przybysza jednym uderzeniem unibeamu.

Tony nie zdążył do końca uchylić się przed atakiem – zadzwoniło mu w uszach, gdy jeden z odłamków otarł się o bok hełmu, najprawdopodobniej zostawiając rysę. Nie mówiąc o kilku innych miejscach, których dosięgnęły ostre jak brzytwa okruchy.
Przez krótką chwilę miał wrażenie, że poczuł gorącą plamę wilgoci wyrastającą pod pancerzem.
Widząc nadciągającą szarżę, Iron Man wystrzelił gwałtownie do góry, usuwając się z najbliższego zasięgu istoty. No chyba, że miał do czynienia z jakimś typem kamiennego, kosmicznego kangura mogącego w mgnieniu oka skoczyć te kilkadziesiąt metrów. Biorąc pod uwagę masę i wcześniejsze reakcje, raczej mało prawdopodobne - nie trzeba było do tego analizy geniusza. Gdyby jednak nie miał racji, sytuacja stałaby się zadziwiająco ciekawa zaraz obok upierdliwej.
- Po oczach gada – powiedział krótko Stark, a jak zawsze pomocny Jarvis naprowadził rakiety na wspomniany cel.

Stark nie zdążył wystarczająco szybko się usunąć – rozgrzana masa uderzyła w bok zbroi, posyłając Iron Mana w serii wymuszonych piruetów w dół. Jedynym dobrym tego skutkiem był fakt, że reszta pocisków ze świstem przecinających powietrze nie miała nawet szansy trafić w zamierzony cel.
Walka na kacu była jednym z gorszych pomysłów, jakie mogły przyjść mu do głowy - niestety miał ich w zanadrzu jeszcze trochę. Może powinien przestać tyle p... Nie, nonsens. "Skup się, Stark", skarcił się w myślach i potrząsnął lekko głową.
Jak to szło w opowieściach o herosach? Uderzenie prosto w serce załatwiało sprawę z potworem? Tony nie był pewien, czy bliżej niezidentyfikowaną wrzącą w środku istotę, której było bliżej do przemysłowego pieca, mógł zakwalifikować do tej kategorii, ale lepszy taki plan niż jego brak.
Nawet jeśli to, co zaświtało w głowie Iron Mana, zakrawało o tendencje do samozagłady.
- Jarvis, załaduj unibeam.
- Sir, przy aktualnym poziomie mocy...
- Ładuj.
Naprawdę nie potrzebował, by ktoś mówił mu, jak bardzo głupi był to pomysł - zwłaszcza, że już skierował zbroję w dół, ostro wyhamowując tuż przed łbem istoty, sypiącymi iskry butami mierząc tam, gdzie powinna znajdować się twarz.

Tony widział upadek stwora jak na zwolnionym filmie – dźwięk rozrywanej blachy był przeciągłym jękiem, zawodzeniem prosto z piekielnych czeluści. Ostatnie niezgrabne machnięcie wielkich łap miało w sobie coś porażająco groteskowego. A potem istota ześlizgnęła się z brzegu dachu i pomknęła w dół na ruchliwą ulicę.
Stark zaklął, bez zastanowienia skierowując zbroję za spadającym adwersarzem – chciał rozbić go w drobny mak, a nie zrzucić przechodniom na głowy! Równając się w locie z czymś, co roboczo nazywał w myślach „mega kamulcem” (no bo właściwie czemu miał używać bardziej wyszukanych określeń?), chwycił obiema rękami grube jak kłoda łapsko i pociągnął do góry. Ostrzegawczy jęk czegoś wewnątrz mechanizmów Mark VIII skutecznie dał mu do zrozumienia, że to nie mogło się udać. Nie mając większego wyboru zmienił trajektorię upadku stwora, upuszczając go na samym środku jakimś cudem pustego skrzyżowania. Chyba po raz pierwszy w życiu cieszył się, że ktoś wpadł na pomysł wprowadzenia czerwonych świateł.
- Wszyscy w nogi! - jego elektronicznie wzmocniony głos bez problemu przebił się przez poranną kakofonię miasta.

- Słodki Jezu. - Wyrwało się z ust Steve'a, oczywiście nie bez cienia irytacji, która dopadała go teraz za każdym razem, gdy miał do czynienia z czymś pozaziemskim. Przyglądał się już niemałym zniszczeniom dokonanych przez kamienną kreaturę i Starka. Z góry było widać wszystko niezwykle dobrze, szczególnie ten ogromny chaos panujący obecnie na drodze. - Stark, no to się nie popisałeś.
Szybko rozejrzał się gdzie mógłby wyskoczyć i zbytnio się nie uszkodzić. Spadochron w takiej sytuacji nie był najlepszym pomysłem. Z tego co widział bestia mogła użyć wobec niego swoich pocisków i uszkodzić materiał, z drugiej strony nie pragnął się w niego zaplątać lub tracić czas na zdejmowanie go.
-Agencie Skiper, tam jest niższy budynek, mógłbyś się do niebo zbliżyć możliwie jak najbliżej? - zwrócił się do obecnie pilotującego maszynę mężczyzny. - Na razie dobrze by było gdybyś wspierał nas z góry. Gdyby to coś zdołało nam uciec dobrze byłoby zacząć za tym pościg. No, ewentualnie jeżeli dasz radę to dołącz do nas na ziemi.
Podszedł do włazu i otworzył go. Czekał na znak od Skipera. Kiedy już takowy uzyskał chwycił mocniej tarczę i wyskoczył, oczywiście starając się trafić na pobliski dach. Na szczęście pilot dobrze się spisał i nie musiał długo spadać, dzięki czemu upadek nie był zbyt bolesny. Stanął na równe nogi, podbiegł do krawędzi, aby się zorientować czy będzie miał jak zejść. Niestety nie zauważył żadnych schodów przeciwpożarowych zaczepionych na dosyć starym budynku. Nie tracąc czasu odwrócił się i ruszył w kierunku drzwi, dzięki którym można było dostać się na zewnątrz. Dopisało mu szczęście-były otwarte. Zaczął zbiegać ze schodów, przeskakując kilka co chwila. Mijał spanikowanych ludzi chcących schronić się w swoich mieszkaniach, lub tych, którzy nie wiedzieli gdzie uciec. Dopiero po chwili dochodziło do nich kto właśni mignął im na schodach przed oczami. Przy drzwiach stała akurat starsza kobieta z pieskiem. Wyglądała na najbardziej opanowaną ze wszystkich. Widząc zbiegającego ku wyjściu Kapitana Amerykę wzięła małego pupila na ręce i otworzyła mu drzwi.
-Byłam twoją pierwszą fanką! - zdążył usłyszeć już będąc na drodze. I oglądając doprawdy spektakularny widok.
Ogromny stwór chwycił Iron Mana za nogę i z impetem walnął nim o podłoże. Niewiele myśląc Rogers zbliżył się do obcego i z biegu rzucił tarczą celując w łeb. W myślach mignęło mu czy nie powinien był celować w rękę trzmającą Tony'ego, ale doszedł do wniosku, że najpierw sprawdzi jak trudno będzie zwrócić na siebie uwagę tej chodzącej kupy kamieni.

Skiper wykonał polecenia Kapitana i jak ten wyskoczył z latającej maszyny zaczekał chwilę by upewnić się że kapitan wylądował bezpiecznie. I nieco zwiększył pułap lotu i zaczął krążyć nad polem walki... obserwując potwora oraz kłębiących się bohaterów... poprawił google które obecnie spoczywały na czole i obserwował bestię.
Wchodziło kilka możliwości... powierzenie autopilotowi maszynki , zlezienie na dach i ostrzał stwora z góry, druga możliwość która dla Skipera nie wchodziła w grę, odlot z tego miejsca i trzecia bardzo mu się podobająca, dopomożenie w akcji. Włączył system namierzania i czekał nie miał zamiaru ryzykować zranienia, ani Kapitana ani Iron Mana, ale był gotów zacząć ostrzał by kupić dla nich chwilę czasu na pozbieranie się gdyby im coś poszło nie tak. A sytuacja Starka nie wyglądała najlepiej
- No Skiper... sporo od ciebie zależy, w tej sytuacji...

Przez chwilę znajdował się w idealnej, gęstej jak smoła ciemności, która uparcie osiadała na powiekach, spływała po karku. Dzwoniło mu w uszach do tego stopnia, że nie potrafił skupić ani jednej myśli.
A potem nagle HUD rozbłysł błękitnymi liniami świateł i Tony wrócił do świata żywych. W samą porę, by zobaczyć, jak tarcza Kapitana Ameryki uderzyła prosto w łeb wciąż trzymającego go stwora. Och, S.H.I.E.L.D. jednak odpowiedziało na wezwanie - szkoda tylko, że nie zanim niespodziewany przybysz wybił nim dziury w asfalcie. Stark nigdy nie przepadał na wzywaniem wsparcia, ale nie był też głupi - wiedział, kiedy go potrzebował, a tandetnie krzykliwy strój Steve'a Rogersa aktualnie wyglądał w jego oczach jak znak zbawienia. A był ateistą, dziękuję bardzo.
Poprawił uderzenie tarczy strzałami z repulsorów, mając nadzieję, że rozkojarzy to potwora na tyle, by rozwarł potężny uścisk, w jakim go trzymał.A konkretniej jego ukochaną nogę, której posiadanie bardzo sobie chwalił i wolałby zachować ten stan.

Wisząc w uścisku stwora, Tony miał cień nadziei, że nie zaliczy kolejnego bliskiego spotkania z powierzchnią nowojorskiej ulicy – dwa uderzenia wystarczyły na dłuższy czas. Ewentualnie do końca życia, nie miałby nic przeciwko temu. Gdy został odrzucony w bok, w pierwszej chwili pozwolił zbroi swobodnie lecieć w kierunku, jaki nadał mu rzut stwora, a potem gwałtownie aktywował wszystkie repulsory, zwalniając. Nie miał czasu zastanawiać się nad następnym ruchem – kamienna istota zdążyła uderzyć wielkim łapskiem w ziemię, posyłając w stronę Kapitana Ameryki rosnącą falę z pewnością ostrych jak brzytwy kryształo-podobnych tworów. Steve Rogers może i był nadczłowiekiem dzięki formule super żołnierza, ale w żadnym wypadku nie oznaczało to, iż był nieśmiertelny. Iron Man bez wahania skierował zbroję ku Kapitanowi, w ostatniej chwili zabierając go z linii uderzenia i unosząc w powietrze.
- Cześć, Steve. Fajnie, że wpadłeś – powiedział, ciasno trzymając blondyna. - To co teraz?

Trafił, do tego skutecznie, gdyż golem zachwiał się i dopuścił do uwolnienia się z jego uścisku Iron Mana. Stark doszedł do siebie, co oznajmił bestii dość dosadnie serią pocisków.
Teraz jego największym zmartwieniem były zmierzające w jego kierunku ostre jak brzytwa kryształy, które wcale nie zamierzały zwolnić czy zmienić kierunek. Szybko spojrzał do tyłu - nie miał za czym się schować lub raczej wspiąć, a z tego co zarejestrował - prędkość jest tu istotna. Gdyby miał z powrotem tarczę w ręku,wtedy mógłby coś wymyślić. Ona niestety leżała nieopodal kreatury, co zdecydowanie działało tylko na niekorzyść Kapitana.
Wtem poczuł silne szarpnięcie, a jego wzrok obserwował oddalające się podłoże.
- Cześć, Steve. Fajnie, że wpadłeś. To co teraz?
- Stark.
Rogers w tym momencie był mu naprawdę wdzięczny. Bo raczej nie wyszedłby po spotkaniu z kryształami w jednym kawałku. W duchu zaczął doceniać niektóre skutki inwazji Chitauri jakiś czas temu. Dokładniej to współpracę, choć nadal jego niezłomnie cnotliwa część uważała, że to mogliby osiągnąć równie dobrze poprzez dłuższe obcowanie ze sobą.
Skupił się jednak z powrotem na obcym demolującym wszystko wokół siebie. Widocznie chwilowy brak towarzystwa zaczął go irytować.
- Co to, do diabła, jest? Wyglądało to jakby twoje pociski aktywowały w nim jakąś tarczę obronną. Choć według jasno określonych norm nie powinny. Przydałby nam się Hulk. Rozkruszyłby to na cholerny żwirek dla kota.
Czasami Steve dziwił się sam sobie, chyba znowu powiedział za dużo. Rozejrzał się po niebie poszukując Skipera, co było dość trudnym manewrem w objęciach Iron Mana. Ciekawy był reakcji istoty na jego wsparcie.
- Dzięki, Stark, ale chyba możesz mnie już gdzieś odstawić.

Skiper krążył nad nimi obserwując całą walkę z pewnym zafascynowaniem, miał najlepsze miejsca , do obserwowania bohaterów w akcji ale wyglądało jakby mieli kłopoty, złapał za drążek sterowniczy i zniżył pułap lotu.
- Kapitanie mam rozpocząć ostrzał ? - odezwał się do interkomu- da wam to chwile czasu, na zastanowienie się jak pokonać tego stwora,. Zajmę go. Bo inaczej z naszego miasta może nie wiele zostać. - nasunął google na twarz, i był już gotowy do akcji, łącznie z wysłaniem kilku rakiet, by zrobić nieco bum, ale to nie było puste miejsce, więc nie mógł sobie pozwolić na samowolkę, i tylko w ostateczności użyć ciężkiej broni.
- Ale z tego co widzę, mam wrażenie ze ma coraz większą moc z każdym, atakiem, nie wiem ale czy u takiej istoty można zrobić coś w rodzaju przeciążenia, tak jak w komputerze ?

Wśród gapiów pojawił się Taskmaster. Chodź zwykle zakładał kostium, obecnie wyglądał przeciętnie.
Włosy i oczy koloru brązowego, przeciętne rysy twarzy skórzana kurtka. Jednak dobry obserwator zauważyłby, że w jego oczach brakowało strachu .
Taskmaster przyszedł tu w celach edukacyjnych, jak tylko się dowiedział o tym że obrońcy miasta, walczą z dziwnym potworem, uznał to za okazję dla siebie. By się czegoś nauczyć od nich .
Po przyjrzeniu się dokładnie całej sytuacji, skupił całą uwagę na postaciach bohaterów i na ich ruchach.

Stark syknął krótko i wciąż trzymając Kapitana Amerykę, wykonał kilka uników – z dodatkowym balastem nie był tak zwrotny, ale udało mu się uratować zarówno siebie jak i Steve'a przed zostaniem ludzkim przykładem tego, jak powinien wyglądać szwajcarski ser.
- Rakiety, Jarv! - polecił szybko, gdy rozjuszona istota złamała najbliższą latarnię. Nie sprawdził, czy zdążył zmienić trajektorię nietypowego pocisku wyrzuconego przez obcego, jeśli tak to świetnie, jeśli nie... Agent miał do dyspozycji zdolności nabyte w trakcie szkolenia S.H.I.E.L.D. oraz całe wyposażenie quinjeta, musiał sobie poradzić.
Namierzając leżącą na ulicy tarczę Kapitana, Tony obniżył pułap i z krótkim „do desantu!” wypuścił blondyna, by pobiegł po swoją ulubioną zabawkę. Żarty żartami, ale naprawdę potrzebowali planu – Iron Man zdążył już przerobić opcję pt. ”strzelaj wszystkim, co masz pod ręką” i nie odniósł w ten sposób spektakularnego zwycięstwa. Rozzłościł tylko przybysza, nim nadleciało wsparcie. Kreatywne wykorzystanie latarni jako pocisku podsunęło mu pewien pomysł – a co gdyby wpakowali golemowi kawał żelastwa prosto w odsłonięte, pulsujące gorącem miejsce, które najwyraźniej było czymś w rodzaju serca? Niezbyt finezyjnie, ale nie o finezję w tym chodziło.
Przestawiając częstotliwość komunikatora, by Steve i siedzący w quinjetcie agent go usłyszeli, Stark polecił krótko:
- Zajmijcie go, niech się nie rusza! - po czym podobnie jak wcześniej przybysz wyłamał niewinną latarnię (demolowanie miasta o poranku było w końcu jednym z jego ulubionych zajęć), unosząc się z nią w górę. Wiedział, że miał tylko jedną próbę.

Każdy człowiek miał inne wyobrażenie dnia wolnego. Niektórzy wyjeżdżali wtedy w jakieś ładne miejsce, inni balowali do rana w knajpach, a był też rodzaj osób, który po prostu leżał na łóżku i nie ruszał się z niego nawet po to, by wynieść śmieci. Były też i osoby, których dzień wolny wyglądał mniej więcej na zasadzie – masz urlop tak długo, jak długo ktoś nie próbuje zniszczyć świata. Ewentualnie dopóki Fury nie zażyczy sobie, żeby skoczyć mu po coś do sklepu. Tak, tym ostatnim typem byli agenci. Im wyższa ranga, tym gorsza robota, można było powiedzieć. Nic dziwnego, więc, że gdy w Nowym Jorku pojawił się kosmita i urządził „małe” zamieszanie pod wierzą Avengersów, zadanie pomocy Iron Manowi dostało się właśnie jemu. No dobra, wysłano jeszcze inne osoby, a on poleciał bardziej w imię widowiska i rozerwania się w wolnej chwili, ale konkrety tego pokroju można było zostawić na później. Liczyły się fakty, a te dość jasno prezentowały się w postaci turysty z innej planety, który wyglądem przypominał chodzącą skałę. Ah, nie ma to jak kosmita, na dobre rozpoczęcie dnia pracy.
Hawkeye zniżył lot swojego skutera na bezpiecznej odległości. Widząc latające w powietrzu latarnie, jakoś nie zamierzał wtrącać się od razu w wir walki. Zresztą, nie na tym polegał jego styl. Wylądował więc na jednym z okolicznych dachów. Nowy Jork miał to do siebie, że większość budynków cechowała się płaskimi szczytami. Jakakolwiek była tego przyczyna, nie interesowała go teraz zbytnio. Liczył się efekt. Clint zeskoczył, lądując bez problemu i sprowadzając obok siebie bezpiecznie maszynę, którą zafundowało mu S.H.I.E.L.D.. Wygodny środek transportu, specjalnie na takie okazje. Podszedł do krawędzi i wychylił się lekko, obserwując czujnie sytuację. Na chłodno przekalkulował całość obrazu, jaki rysował mu się na ulicy. Rozłożył łuk i bez zbędnych słów sięgnął do kołczanu. Chwilę wcześniej załączył komunikator i próbował uchwycić częstotliwość, na której odbywała się rozmowa. Gdy mu się to udało napiął strzałę na łuk.
– Widzę, że nieźle się bawicie – stwierdził. - Nie obrazicie się, jeśli się dołączę? – spytał raczej czysto retorycznie, mierząc ku stworowi. Po chwili wypuścił z łuku strzałę klejącą, czy jak ją zwać, wydawała się najodpowiedniejsza. Zawierała w sobie substancję, która wydostawała się po osiągnięciu celu i jak sama nazwa wskazuje, przyklejała go. Dlatego celował w nogi. Mógł wprawdzie jeszcze użyć strzały zamrażającej, ale coś mu mówiło (pewnie ten ogień i wysoka temperatura), że lód akurat nie robił na kosmicie wrażenia. Trzeba było więc szukać mniej konwencjonalnych metod.

Skiper odpowiednio sterując maszyną, postara się zrobić unik, gdyby strzał Starka nie trafił i nie zmieniłby trajektoria lotu latarni. Jeśli uda mu się unik, rozpocznie ostrzał celu, by go zająć swoją osobą i dać czas bohaterowi na dalsze jego działania.
Sam Skiper poczuł uderzenie adrenaliny w związku zaistniałą sytuacją , dawno nie był na tak poważnej akcji.
Wszystkie swoje zmysły skupia na wykonaniu tego co postanowił poprawnie, starając się też dbać o bezpieczeństwo innych którzy brali udział w akcji.
- Nie nazwałbym tego zabawą żołnierzu. - Rzekł nie przestając ,być skupiony na swoich poczynaniach- Zabawa to strzelanie do kaczek, to prawdziwe wyzwanie.

Taskmaster chciał zostać by się czegoś nauczyć od przyszłych celów, ale małe urządzenie przy pasku, cicho pisnęło, zawiadamiając najemnika o końcu czasu wolnego. Mężczyzna bez żadnego wahania opuścił teren walki, bohaterów z potworami może wciąż będą tu jak wróci, a teraz szykowało mu się zadanie, z którego pieniądze napełnią jeszcze bardziej kieszeń najemnika. Najpierw jednak powinien, zajść do bazy by wziąć sprzęt .
I tak zrobił , zarazem tracąc z oczu zdarzenia które miały się wydarzyć potem.


// Sigh, pisałem Ci na CB, żebyś nie wychodził z tematu przed MG...
~ Loki