Jezioro

First topic message reminder :

Malownicze i niewielkie, otoczone z każdej strony drzewami. Jest to spora otwarta przestrzeń, więc słońce dociera tutaj przez większość dnia. Jezioro nie ma regularnego kształtu, dalej jakby skręca w lewo i chowa się za drzewami. Dno piaszczyste, choć zdarzają się i spore głazy, należy być ostrożnym. W najgłębszym punkcie mierzy około osiem metrów, w najpłytszym - półtorej, ale rzadko takowy można znaleźć. Ścieżka z lasu prowadzi do jednego, krótkiego, drewnianego pomostu - prowizorycznego, ale stabilnego, w miarę. Nie jest dłuższy niż na trzy metry, a szeroki na półtorej.
Co jeszcze? Jak na całym obszarze ani jednego zwierzęcia, żadnego owada, nawet nie uraczymy ryby czy żaby.

Po zabiciu ostatniego przeciwnika, Rider schował łańcuchy i stanął, wpatrując się w bezkres morza drzew swoimi "oczami", stojąc jak posąg. Minęła bardzo długa, krępująca chwila...Aż Jeździec się odezwał.
- Źródło naszych problemów musi znajdować się tam...To przelało wiele niewinnej krwi...
Powiedział, wskazując płonącą, kościaną dłonią w kierunku lasu...By zaraz przenieść swój palec oraz spojrzenie na Brocka. I stworzenie które go okalało.
- A Ty...Ciebie osądzę później.
Dodał. Jego głos był nienawistny, pozbawiony jakiejkolwiek litości czy współczucia. Jednakże to Blaze kontrolował Jeźdźca, nie Jeździec jego. Gdyby nie to, sprawy potoczyłyby się w bardzo nieprzyjemny sposób. Ghost Rider odwrócił się gwałtownie w kierunku swojego motocykla i wsiadł. Jak tylko chwycił za kierownicę, maszyna zaryczała, i zapłonęła zasłaniając siebie i Jeźdźca. Ogień szybko zmalał, pokazując "lifting" jakiemu został poddany dwukołowy pojazd Ridera. Koła i silnik płonęły żywym ogniem, z dysz buchały płomienie, zaś sama maszyna zmieniła kształt. Rama się wydłużyła, elementy silnika przypominały ludzki szkielet, zaś reflektor był rozdziawioną ludzką czaszką, rzecz jasna buchającą ogniem. Ghost Rider pokręcił manetką, czemu towarzyszył głośny ryk piekielnego choppera oraz ogień buchający z rur wydechowych w rytm pracy silnika.
- Kto jedzie ze mną...?
Zapytał, patrząc na Wasp i Anty-Venoma. Mimo, że ich grzechy buczą mu w głowie, to jeszcze ich nie będzie sądził...Blaze miał na tyle silną wolę że nie da Jeźdźcowi pod swoją kontrolą się wygłupiać. Co zabawne, ta sama silna wola nie może poradzić sobie z nikotyną...Jak tylko reszta się zdecyduje, ruszy w las. Jak nie...będą negocjować. Byle krótko.

Teraz mieli chwilę wytchnienia. Anty-Venom powrócił do swojej pozornie nieuzbrojonej postaci, w której jednak zakończenia jego palców wydawały się troszkę bardziej ostro zakończone niż powinny. Wszystko to było środkami bezpieczeństwa jakie podejmował. W końcu pakując się między grupkę bohaterów spodziewał się później jakiegoś strzału w plecy, ewentualnie próby zatrzymania go. O dziwo usłyszał jedynie słowa Ghost Rider'a. Pod maską Brock uśmiechnął się lekko kącikami ust.
- Wybacz, ale czymkolwiek jesteś, na pewno nie jesteś Bogiem, a tylko on będzie miał ten przywilej, aby mnie sądzić. - odparł lekko zniekształconym przez maskę głosem.
- Jednakże pójdę w tamtą stronę. Raczej wątpię, aby bez pozbycia się problemu można było opuścić to miejsce. Ewentualnie skoro raz to mogło nas tutaj nieświadomie przenieść, a przynajmniej mnie, to zrobi to ponownie, więc najlepiej będzie wyrwać nasz kłopot z korzeniami. To zawsze jest najlepsze wyjście. - odparł Eddie, nie czekając na innych idąc powoli w stronę lasu. Mimo wcześniejszej napaści dziwnych stworów miał swego rodzaju przeświadczenie iż nieważne co na niego tam czeka nie będzie go w stanie zabić, jednakże takie myśli towarzyszyły mu od jakiegoś czasu. W końcu od dość dawna chciał samemu skończyć ze sobą raz na zawsze, jak widać nie szło to jemu ani nikomu z jego wrogów zbytnio skutecznie.

(z tematu)

Nareszcie stworki sobie poszły. Oczywiście te, które przeżyły. Jednak chyba nie te "cosie" ściągnęły ich do tego lasu. Jakoś to mało prawdopodobne. Mimo, ze na razie bylo dość spokojnie została w powietrzu. Po co iść, jak można latać? W sumie wolała iść z resztą niż zostać tu sama, więc wyboru nie miała. Albo zostaje sama, albo idzie do lasu. To pierwsze mniej jej się uśmiechało. Nic nie mowiąc zaczęła powoli lecieć w stronę lasu. Domyslała się, że to jesczze nie koniec. Na razie jedynym problemem jest to, że nie za bardzo wie gdzie jest. Lasów na świecie jest dużo. Nie można się wznieść wyżej i sprawdzić otoczenia, bo sie rabnie w niewidzialną barierę. I sończy się nieprzyjemnie. A błądzenie po lesie też nie jest najfajniejszą z opcji. Teraz tak na prawdę dopiero zaczęła się zastanawiać kim sa... ludzie (?) z którymi przebywa. Chociaż nazwanie ich ludźmi chyba nie jest najtrafniejsze. Może kiedyś byli/ w jakiejś części są/ czasami są ludźmi, ale kto to wie... Z resztą zastanawianie sie nad tym na pewno jej zbytnio nie pomoże.

-I tu się mylisz...
Powiedział do Anty-Venoma, po czym znów pokręcił manetką...Ryk widlastego silnika ponownie rozdarł ciszę, a Piekielny Jeździec spojrzał w stronę gęstego listowia swoimi pustymi, wyzutymi z uczuć oczodołami...
Nagle, jakby trzasnął go piorun, ruszył przed siebie. Maszyna zawarczała groźnie, by ruszyć "z kopyta" rozrzucając za sobą piach i ogień. Owego ognia jednak Ghost pilnował. Czuł, że jest słabszy niż zawsze, więc się oszczędzał...Normalnie pędziłby motorem nawet i 200 na godzinę, lecz teraz jest inaczej. Dlatego jechał szybko, ale nie pędził. Piekielny pojazd ruszył leśną drogą, zostawiając za sobą długi płonący ślad, rozświetlając przy okazji gęstwinę. Reszta powinna ruszyć za nim. Jeśli nie chcą powtórki z rozrywki, rzecz jasna...

ZT

Po przejściu przez portal Antharas znalazł się nad jakimś jeziorem. Co rzuciło mu się w oczy jako pierwsze to obecność nowych towarzyszy. Rybopodobny gad oraz coś co nie budziło zaufania, a emanowało mrokiem. Czystym mrokiem i pewnie było równie niebezpieczne jak tajemnicze. Zatrzymał go na moment Shinsen. Może z powodu tego, że czuł respekt przed tymi istotami? A może dlatego, że tak wypadało inaczej łowca by je rozgniewał? Tej opcji na pewno nie chciał, bo istoty pewnie wiedziały jak zadawać długą i bolesną śmierć. Inkwizytor także włączył się do rozmowy tamtej dwójki, jakby zapewne podawał im dodatkowe detale zadania. Chociaż nie wiadomo, może zwyczajnie rozmawiali jak towarzysze broni? Kto tam wie, łowcy raczej nic do tego bo detale pozna tak czy siak. Będzie musiał inaczej jego pomoc będzie tylko utrudnieniem zadania.
Łowca podszedł kiedy młody smok się ruszył, a co ważniejsze pozwolił mu iść. Antharas zapamiętał imię każdego z nich oraz imiona jakie się pojawiły przy okazji typu, że Favnir jest uczniem Utina. Przy okazji kiedy by spotkał Utina może coś wiecej wyciągnie. W każdym razie grzecznie ukłonił się kiedy się przedstawili, bo w końcu etykieta tego wymagała, żeby kłaniać się starszym. Smoki pewnie były od niego dużo starsze.
Antharas: Antharas van Halisha, ziemski łowca - przedstawił się z pokorą, jednak było w głosie czuć pewność siebie - To zaszczyt was poznać - dodał po chwili. Favnir naładował Shinsena, co sugerowało że smok pewnie zna się na leczeniu i przywracaniu energii. No to mamy ekipę w pełnych możliwościach bojowych. W końcu jeśli młody byłby w takim stanie jak w pokoju ćwiczeń to pewnie akcja byłaby trudniejsza.
No i przyszła pora na pytania, które cisnęły się łowcy na usta. Musiał jednak miarkować, gdyż czasem jego pytanie może być nie na miejscu lub być baaaardzo niewygodne. Czasem zbyt duża wiedza to przekleństwo, ale i tak był już jedną nogą w grobie więc co mu szkodzi?
Antharas: Jak liczny jest wróg? Czy jesteście w stanie ocenić jego siłę? Jak zneutralizujemy kostkę? Czy kostka która formuje rzeczywistość nie pozwala na całkowite wytłumienie swojej obecności? Co zrobimy kiedy osoba z kapsuły będzie chciała walczyć? Mamy ją obezwładnić czy uciekać? Ktoś jeszcze do nas dołączy? - założył, że pewnie pod wodę dostaną się pływaniem albo pomoże w jakiś sposób władca wody. W końcu mógł stworzyć bańkę w której zejdą na dno, więc pytanie o transport pominął - No i ostatnie, co nie jest pytaniem ale warto powiedzieć. Powodzenia i ruszajmy - powiedział pewny siebie. W głowie Jack odczuwał strach i panikował, bo w końcu jest tu tyle stworzeń, które na pewno są od niego silniejsze. Nie mógł przełknąć tego, że ktoś mu spuścił łomot. Schował się w kąt świadomości i trząsł się jak zbity pies. Anthras spojrzał na inkwizytora wyczekująco, aby objął dowodzenie, bo w końcu to jego misja i on zna najwięcej detali. Łowca tylko przeładował kuszę i poprawił miecz przy pasie.

Powiedzmy, że takie krótkie odpowiedzi średnio usatysfakcjonowały łowcę, no ale chyba nie było czasu na dłuższe wyjaśnienia lub zwyczajnie inkwizytora dopadło lenistwo i nie chciało mu się długo wypowiadać na tematy, które już pewnie obgadał wcześniej ze smokami. Dwójka towarzyszy rozeszła się troszkę, tak jakby przeprowadzali zwiad. W sumie sensownie bo nikt nie powiedział, że wróg nie czuwa już tutaj. Smok, który wszedł do wody zapadł się w niej, co dało łowcy do zrozumienia, że to faktycznie dobra osoba na dobrym stanowisku. Może sprawdzał dno jeziora czy na nim przypadkiem nie czai się przeciwnik? Nawet niewykluczone, gdyż jego sojusznicy to istoty magiczne, dlatego przeciwnik także powinien być istotą magiczną. Łowca spojrzał pytająco na towarzyszy, kiedy za jego plecami rozległ się huk i ziemia się zatrzęsła. Odruchowo się odwrócił i dobył błyskawicznym ruchem kuszę mierząc w zagrożenie. Za plecami łowcy pojawiło się widmo i właśnie do widma mierzył. Skąd wiedział że to widmo? Shinsen mówił, że są smokopodobne i nie mają skrzydeł. Na dodatek od samej istoty czuć było potęgę oraz coś co wywołałoby strach. Istota była pokryta czarnymi łuskami, których pewnie zwykła strzała nie przebije. Powiodła spojrzeniem po obecnych, a w tym wzroku czuć było gniew. Nawet większy gniew, niż ten jakim emanuje ostrze Antharasa. Powoli odsunął się w tył i delikatnie opuścił kuszę, jednak był w gotowości albo do uniku albo do strzału w ślepia gada gdyby tamten chciał go zaatakować. Co jak co, ale oczy jeśli są otwarte nie są niczym chronione, chyba że miałby klapki na oczach, więc to zadziała na każdego. Istota nabrała powietrza w płuca. Czyżby miał ziać ogniem??? Jednak potem ktoś krzyknął "ryk". Aha, czyli będzie ryczeć, tylko jak głośny może być ryk takiej istoty. No bydle było dosyć duże, pewnie dużo większe od słonia. Lepiej przy takiej odległości nie wystawiać swojego słuchu na uszczerbek, zwłaszcza że dostał wyraźną radę, aby chronić uszy. Na dodatek przy tej odległości jeśli podmuch wydychanego powietrza byłby dostatecznie mocny to pewnie by przewrócił łowcę. Zasłonił mocno uszy i padł na ziemię, po czym stworzenie zaczęło ryczeć. Przeszywający ból przeszedł ciało łowcy, krzyknął podczas całego procesu pewnie z bólu. Gdyby Jack był teraz obecny to by to jeszcze bardziej zabolało, bo w końcu on ma czulszy słuch niż łowca. Rzeźnik jednak kulił się w zakamarkach jego umysłu niczym zbity pies bo właśnie zobaczył kolejną potworność, z którą nie chciałby się mierzyć. Strzępiące się ubranie łowcy także nie było dobrym znakiem.
Shinsen coś chyba mówił, ale tak cichutko... nie to nie on mówił cicho, tylko łowca ogłuchł przez to. Łowca był w trakcie wstawania, kiedy pantera złapała go za kołnierz i wrzuciła do wody. Kiedy się wynurzył usłyszał, że mają iść i wykonać zadanie. Hmmm, czyli chcą się poświęcić i kupić nam czas - pomyślał. Potem smoki chyba postanowiły wykonać jakiś atak na stworzenie i wtedy Shinsen go wciągnął pod wodę. Kiedy wynurzyli się, aby złapać oddech łowca dostrzegł, że wystrzelili w czarną istotę jakąś energię, co przyniosło mierny efekt. Co to za potwór? zapytał się w myślach. W rękach nadal miał kusze, na której miał cały czas zaciśnięte ręce. Czy to strach? Pewnie tak, ale nie ma czasu się nad tym rozczulać. Łowca zapiął ją szybko do swojego uda, tam gdzie zawsze była zapięta. Wziął oddech i zanurkował pod wodę. Nie chciał z tym czymś walczyć. Na pewno nie teraz, kiedy zadanie jest do wykonania, jednak co skłoniło takie stworzenie do tego, aby walczyć ze smokami zamiast im pomóc? Czyżby to był ich przeciwnik? A może kostka była w stanie kontrolować to coś? Naprawdę potężny artefakt.
Czyli młody smok nie tylko umiał dobrze latać, ale też pływać. Wiele gadów to potrafi, chociaż są w większości ciepłolubne to też znajdą się takie, które lubią chłodną wodę. Pod wodą była jakaś jaskinia, do której wpłynęli. Wiele jest takich jaskiń na świecie, jednak komu przyszłoby do głowy że w jednej z nich czai się kapsuła z przedstawicielem obcej cywilizacji? Ha, łowca miał wielkie szczęście albo wielkiego pecha że bierze udział w misji. Kończyło mu się powietrze, ale w końcu dostrzegł światło, co zapewne było wyjściem z tunelu. Wynurzył się i złapał oddech. Lampy dawały dobre oświetlenie, a słuch łowcy powoli zapewne wracał. Nawet pewnie przestało mi piszczeć w uchu jak to się dzieje po takich głośnych odgłosach. Smok wyszedł jako pierwszy i podał mu rękę, za którą łowca chwycił i wyszedł z wody. Widział, że miejsce wyglądało na zaniedbane i pewnie opuszczone, jednak dlaczego działał generator skoro takie wrażenie sprawiało? Smok był przestraszony i niepewny, jednak trzymał się na nogach. Nie tylko on, bo łowca także bał się tego co czai się na zewnątrz, jednak zadanie trzeba wykonać bo to jedyna szansa na być może powstrzymanie tego czegoś. Shinsen chyba czegoś wyczekiwał. No tak przecież był żołnierzem, a w takich chwilach dowódca oddziału powinien jakoś wspomóc towarzyszy dobrym słowem... lub winem. No niestety zostanie dobre słowo, bo łowca nie miał wina przy sobie.
Antharas: Jeśli teraz się zatrzymamy to zaprzepaścimy wszystko to co robią teraz. Zaufajmy ich sile i idźmy do przodu. inkwizytor wygląda na takiego twardego sukinkota, tak jak reszta dlatego nie zginą tak łatwo. Do boju żołnierzu i nie zaprzepaść tego, że ryzykują dla nas! - powiedział głośniej i uderzył pięścią w jego klatkę piersiową zatrzymując w tej pozycji rękę. Spojrzał mu w oczy wzrokiem typowego sierżanta, który zagrzewa swoich żołnierzy do walki. Mimo, że sam się bardzo boi - Być może osobnik z kriokomory będzie wiedział jak widmo powstrzymać. W końcu każdego się da i na każdego jest sposób - powiedział i podszedł trochę do wejście do głębi jaskini stając do smoka plecami - Nooo... to teraz musimy namierzyć tylko komorę. Jeśli nam się poszczęści to nie będziemy błądzić w labiryncie jaskiń - wyciągnął swoje czerwone ostrze i zaczął się w nim przeglądać. W wypolerowanej stali mógł także widzieć tył, czyli smoka - Coś mi tu nie pasuje. Widmo nie powinno nas zaatakować, skoro to miał być nasz sojusznik. Chyba, że tamci im czymś podpadli lub uznał moją obecność za... hmm coś zbędnego? - zaczął iść w głąb jaskini uważnie rozglądając się za pułapkami lub ewentualnymi zasadzkami. Stąpał lekko, a miecz wykorzystał jako laskę aby delikatnie wymacać czy w podłodze nie ma żadnych przycisków lub pułapek - Chyba, że ktoś go kontrolował tą kostką - powiedział cicho pod nosem.

Łowca rozejrzał się jeszcze raz po pomieszczeniu, w którym się znajdowali. Były tutaj drzwi, tunel którym się tu dostali, oraz oni. To, że go rozbawił swoją gadką było na plus, bo przecież po co się dołować i działać nieefektywnie, skoro można poprawić sobie czymś takim humor? Ot, taki typowy czarny wojskowy humor. Taa... idealnie pasujący do młodego gwardzisty. No mniejsza z tym, w każdym razie drzwi rozsunęły się kiedy smok do nich podszedł. Mogło to sugerować, że generator działa nawet na nie, albo że ktoś to konserwuje. No i jeszcze trzecia opcja, że sprzęt jest solidny i nawet po setkach... nie milionach lat nic się mu nie dzieje. Shinsen rozejrzał się czy nie czeka na nich żadna niespodzianka. To był dobry ruch bo łowca pewnie miałby słabszy refleks jeśli przeciwnik był na poziomie młodszego gwardzisty lub nawet szybszy. Było bezpiecznie, zatem obaj poszli tym dłuuugim korytarzem. Przyszedł też czas na odpowiedzi.
- Hah, czyli tacy dyktatorzy? Nie możesz im odmówić tego, że chcą Cię pilnować chociaż w przeciwieństwie do Ziemskich dyktatorów Widma mogą faktycznie pomagać mieszkańcom.
Coś łowcy wpadło teraz do głowy, skoro zasugerował Shinsen że planety mają swoje widma.
- Ej, a co jeśli tamten był widmem mojej planety? - zapytał - i może jest mu nie na rękę, że tutaj chodzimy? Może jego celem jest właśnie ochrona tej kapsuły, a inkwizytor mógł nam całej prawdy nie powiedzieć. Nie to, żebym go oskarżał o coś, ale coś mi tu nie gra i tyle - powiedział idąc korytarzem i zaczął się zastanawiać nad celami inkwizytora. W sumie miał dosyć duże pole do manewru bo mógłby wykorzystać osobę w kapsule do własnych celów. Jak na razie poza przeciwnikiem w postaci widma nikogo nie spotkali, a ponoć ktoś miał się na obiekt połasić.
W oddali były dostrzegalne kolejne drzwi. Być może widmo właśnie rozgniewało się z powodu tego, że mierzył do niego Antharas, jednak kto by się nie odwrócił gwałtownie jeśli z tyłu by coś wybuchło? Zwłaszcza, że miał już wyrobione instynkty i nawyki.
- Przepraszam, zwykły nawyk jeśli coś za mną wybucha to zwykle się odwracam i patrzę kto strzela. Następnym razem dam się wysadzić. Jednak w jego spojrzeniu był ten gniew zanim na mnie zerknął więc może to nie chodziło o mnie tak do końca - zaczął się zastanawiać na głos.
- Mnie się wydaje, że kostka to ściema którą zapuścił inkwizytor, ale ogólnie dobrze wiedzieć że widm nie da się kontrolować.
Smok podszedł do drzwi, a łowca nadal trzymał rękę na katanie. Trzeba być w pogotowiu na terenie wroga. Przez te wrota, bo drzwiami się tego nie nazwie pewnie mógłby przejechać czołg lub to coś co było na zewnątrz. Zanim jednak Shinsen coś zrobił to drzwi same się uruchomiły. Tutaj chyba wszystko jest automatyczne. W niepokój łowcę wprawiły pojawiające się symbole, lekko się odsunął bo to mógł być jakiś system obronny, lasery czy inne rzeczy rodem z science fiction. Sądząc po grubości istotnie to był bunkier. 10 metrów grubości pewnie na dodatek zbrojonego materiału, chroniło wielki pokój, w którym można by zmieścić niewielką armię. Pośrodku znajdował się ich cel. Komora, no właśnie troszkę nie tego się spodziewał bo w filmach to zawsze obok była jakaś aparatura i inne bzdety a tu stało pośrodku w pionie. Smok zachowywał się nerwowo, czyżby czegoś się bał? A może odczuwał respekt przed tym stworzeniem? Podeszli bliżej i zatrzymali się na tych 5 metrach przed kapsułą, na której leżał miecz. Kształt był taki jak ziemskie katany, a raczej strasznie nieporęcznej katany sądząc po rękojeści. Znaczy nieporęcznej dla człowieka. Pochwa od miecza nosiła na sobie symbol lotosu, więc pewnie była wykonana tutaj. Albo to zbieg okoliczności i zwyczajnie wzór lotosu jest znany u smoków. W każdym razie lotos w symbolice japońskiej oznaczał harmonię i równowagę, a zarazem dostojność. Widać, że miecz należał do kogoś z tych kategorii. Kiedy byli blisko miecz stworzył jakieś pole wokół kapsuły. Łowca nie podchodził bliżej.
Kiedy smok padł na jedno kolano łowca nerwowo na niego spojrzał. Co mu się stało? Opadł nagle z sił? Z powodu tego, że spojrzał na miecz?
- Uznaje nas za zagrożenie? Jak właściwie działa taka broń? Odbiera wam moce magiczne? - zapytał, po czym spojrzał w stronę miecza. Przyklęknął i odłożył na podłogę swoją katanę, kuszę oraz resztę broni - Skoro to posiada w sobie magię to idąc logiką ziemskich fantasy dlaczego nie miałoby mieć rozumu? - zwłaszcza, że nikt ich nie śledzi to mogli sobie na to pozwolić - Eee ten no... nie jesteśmy tu żeby uczynić komuś szkodę. Jesteśmy tu, żeby wydostać osobę z kapsuły bo podobno ktoś chce ją wykorzystać do złych celów - jeśli nic się nie zmieniło to zwyczajnie pozbierał swoje zabawki i usiadł na podłodze - Co dalej? - zapytał się smoka.

Hmm, czyli skoro jako istota magiczna odczuwa to jako osłabienie to istota niemagiczna pewnie dałaby radę to podnieść bez problemu. W końcu po co mieliby jeszcze na to się zabezpieczać, skoro mieli drzwi i ściany praktycznie formy bunkrowej? Mimo swoich rozmyślań Antharas wolał nie ryzykować dodatkowej pułapki. Antharas zaczął zbierać swoje zabawki, w ręce miał miecz, który podniósł i chciał przypiąć sobie do pasa, kiedy usłyszał głos za sobą każący odsunąć się od kapsuły. Tym razem zareagował mniej impulsywnie niż w przypadku widma. Mimo wszystko nadal miał katanę w gotowości, bo nigdy nic nie wiadomo. Co jeśli to intruz o którym mówił inkwizytor? Co jeśli inkwizytor miał rację i faktycznie nie zdradził?
W oczy bardziej chyba rzucała się dziewczynka. Zwyczajna ludzka dziewczynka, która towarzyszyła czarnemu stworzeniu. No w takim miejscu bardziej się rzuci człowiek w oczy niż jakaś prastara istota lub inne dziwadło. Prostując kosmiczne dziwadło sądząc po kroju stroju jaki miał na sobie. No to mamy postęp, zmierzamy coraz bardziej w kosmos czyli w miejsce z którego smoki pochodziły. W sumie to oboje by się rzucili w oczy z racji podobnego stroju. Może ta mała to ktoś z ich planety pod przykrywką bycia zwykła dziewczynką? A może tak jak Antharas zwyczajnie trzyma się w pobliżu kosmicznej istoty? Łowca nigdy po wyglądzie przeciwnika nie oceniał, bo jak wiadomo na tym można się przejechać. Nawet w świecie zwierząt najgroźniejsze mogą być te najmniejsze i niepozorne istoty. Weźmy na przykład taką rybę, która była mała ale miała dosyć mocny jad w kolcach. Jad na tyle mocny, żeby zabić dużo większego przeciwnika.
Miła odmiana, bo to był ktoś kogo Shinsen chyba znał i gdyby nie był na klęczkach to by pomyślał, że nawet klęka w obecności tej osoby... no dobra po chwili się pokłonił i złożył honory tej osobie jak żołnierz spowiadający się sierżantowi. Czarna nowo przybyła istota coś wymamrotała kiedy młody smok wspomniał o inkwizytorze. Dziewczynka chyba była beztroska obok istoty bo wiedziała, że jej raczej nie skrzywdzi, a właściwie takie sprawiała wrażenie. Ten gest podniesienia ręki skojarzył mu się z jakąś szkoła podstawową albo gimnazjum niż ze zdobywcą kosmosu. No i jeszcze go pogoniła, że czas im się kończy niby. Odsunął się od kapsuły. Widocznie to była z tych osób, komu gwardzista ufa. Wydawał sie dużo mniej spięty niż w przypadku inkwizytora. Po tonie i wypowiedzi widać było, że lepiej wykonywać rozkazy.
- Ta, o niego się nie martw. Siedzi w kącie jak zbity pies po tym co mu zrobiłeś - uśmiechnął się do niego, ale że ma maskę to tego nie widać było. Raczej to taki żołnierski uśmiech w stylu "dobra robota". Anthararas zgarnął resztę swoich rzeczy i dozbroił się po chwili kiedy tamci przystąpili do akcji. Jack nie miał ochoty na konfrontacje z takimi potworami, zwłaszcza że była kolejna osoba przed którą młody smok bił pokłony. A tu nie skończyłoby się na kilku siniakach.
Miecz uwalniał coraz więcej energii, jednak oni się tym nie przejmowali chyba. Może mieli jakiś sposób na unieszkodliwienie tego? A może teoria antharasa była prawidłowa, że zwykły człowiek pewnie by mógł tam wejść i zgarnąć ten mieczyk.
Zdziwił się jak usłyszał więcej informacji na temat przybyszy. Czyli oboje byli niemagiczni, dziewczynka była z ziemi, a tamten jest oficerem na Durze. Ciekawe bardzo ciekawe. Coraz więcej wysoko postawionych osobistości spotyka. Nie, żeby miał coś przeciwko, lubił elitarne towarzystwo. Teoria na temat tego, że łowca mógł podejść do miecza i go zwyczajnie ściągnąć zdawała się coraz bardziej prawidłowa. Czyżby po to inkwizytor go zabrał? Bo był niemagiczną istotą?
- Przepraszam, że wam przeszkadzam ale wyjaśnicie może w większym skrócie o co tu chodzi? Dlaczego na górze jest widmo, które nas zaatakowało i o co chodzi z osobami, które chcą zrabować tą kapsułę? - w myślach wszystko zaczęło się powoli układać w całość. Brakowało tylko paru elementów mozaiki - i jaką rolę ma w tym ten cały inkwizytor? Coś mi tutaj zwyczajnie ewidentnie nie pasuje i wydaje mi się, że nasz "pracodawca" wpuścił nas w maliny.

Ten dziwny język jakoś uspokoił tamto ostrze i sprawił, że przestało ziać tą energią, która otaczała kapsułę. Dziewczynka chyba była pewnego rodzaju technikiem, dlatego to jej zostało powierzone zajęcie się kapsuła. Zanotować: Dzieci też mogą zaskoczyć, zwłaszcza jeśli mają kombinezon kosmiczny oraz towarzyszy z innej planety. No czyli ekipa sprzątająca jest na miejscu i zajmuje się swoją rzeczą.
Fakt te słowa były nierozważne z jego strony, ale to tak wyglądało z jego perspektywy. Shinsen mógł się czuć urażony tym, ale raz że łowca miał prawo do swojego zdania, dwa już i tak jeśli zadanie się nie powiedzie to wszystko jedno czy zginie teraz czy później i trzy coś tutaj bardzo nie pasowało, skoro widma to byli ci "obrońcy". Ameryki nie odkrył mówiąc, że z widmem nie powinno się igrać, ale coś Antharas nie wierzył że istnieje rasa, w której jest 100% lojalność. To było matematycznie niemożliwe i tyle.
Niepokojący stał się moment, kiedy światła zaczęły wariować. Jak w jakimś horrorze klasy B, którymi straszyło się dzieci. Łowca miał już w ręce kuszę ze zwykłym bełtem. Rozglądał się uważnie i nasłuchiwał. Za shinsenem pojawił się cień, który uformował się w widmo. Smok został przebity i wklejony w ziemię zanim ktokolwiek zareagował. Aha, czyli mamy jedną osobę mniej do walki, a biorąc pod uwagę, że tamci przegrali, a widmo nawet nie miało ryski. No cóż, szykuje się ciekawa imprezka, na którą właśnie wbiła wschodząca gwiazda imprezy. Obok łowcy przemknął pocisk, albo grom, no w każdym razie coś szybkiego, co uderzyło widmo i zrobiło mu... krzywdę? No rzuciło nim, ale jak duże szkody to wyrządziło? Czyżby bydle było podatne na ataki wręcz? Ale na tyle szybkie ataki, że nie mógł tego dostrzec... chociaż skoro one były stworzeniami na miarę takich, których bali się inni to czemu ten dostał taką wklejkę w ścianę i nie zareagował? Czyżby był na tyle pewną siebie istotą, że nikt nie zacznie jej atakować? W sumie nic dziwnego, skoro każdy się go boi i nikt mu nie wchodzi w drogę, a tu proszę ktoś się postawił i stworzenie zostało sponiewierane. Inna sprawa, że to coś poruszało się w cieniu, więc trzeba uważać na tyły.
- Heh, czyli ja mam zabawić gościa huh? No nic jestem dobrym gospodarzem to przywitam go należycie - liczę na Ciebie Jack. Nie chowaj się w kącie, tylko skopmy mu dupę razem.
Anthrasa wyciągnął z pochwy miecz, a w drugiej ręce dzierżył kuszę. Dopakował się jeszcze mocą swojego towarzysza który nie widział już sensu ograniczania łowcy, bo jeśli to zrobi to niechybnie obaj zginą. Halisha stał się silniejszy i szybszy niż standardowy człowiek. Dużo szybszy niż człowiek, a na dodatek odrobinę większy bo przyjął formę Jack'a, tylko tym razem miał swoją świadomość.
- No chodź do tatusia - oddał jeden strzał w oko widma, po czym zaczął biec po łuku skracając dystans. Jeśli strzał nie odniósł najmniejszego skutku tak jak się spodziewał, zmienił bełt w kuszy na ten z lepką substancją i przypiął kuszę do uda. Na razie się nie przyda przy tym co planował sprawdzić. Szybciej skrócił dystans i spróbował zaatakować widmo w oko kataną trzymając ją oburącz. Był to sztych centralnie w oko. Pozostał jednak czujny i zważał na to, że stworzenie mimo swojej masy może być bardzo szybkie. Wziął poprawkę na to, żeby móc przerwać atak na wypadek kontry pazurami, paszczą czy ogonem. Jednak ogon był najmniej prawdopodobny bo stworzenie musiałoby się całe obrócić, aby nadać pędu ogonowi. Miał im dać tylko czas, dlatego jeśli został zmuszony do wykonywania uników to nawet dobrze, bo dzięki temu stwór był skupiony na nim. Na wypadek ataku ogonem wiadomo, że najlepszym ruchem będzie skok nad nim lub wskoczenie bezpośrednio na gada. W końcu to bydle było duże więc ciężko mu będzie dorwać cel będący na nim. Jeśli ataki padły od strony szponów najlepszym manewrem było biec dalej i wślizgiem dostać się pod jego podbrzusze, z którego już łatwiej było się wykonać mocne uderzenie nogami w okolicy gdzie większość zwierząt powinna mieć żołądek. Jako łowca powinien to wiedzieć. W przypadku próby ugryzienia łowcy zwyczajnie skoczył nad paszczą wrzucając wcześniej do niej kilka odbezpieczonych granatów dźwiękowych i zasadził mu kopniaka w górną część szczęki, co powinno poskutkować zamknięciem paszczy, które w połączeniu z detonacją granatów mogło fajnie rezonować w jego szczęce. W przypadku kiedy stworzenie zniknęło z pola widzenia zamieniając się znowu w cień Antharas wykorzystał swój miecz jako lusterko i uważał na tyły, gdyż stworzenie poruszało się tak jakby wyłapywało cele od tyłu i z zaskoczenia. Jeśli zamieniało się w cień to istota pewnie mogła się poruszać w obrębie tego cieni znajdujących się w pomieszczeniu. Znaczy pewnie mógł ogólnie się poruszać po cieniach z największą swobodą, więc tamci może nawet walki nie zaczęli a stworzenie zwyczajnie przeteleportowało się tutaj na dół. w końcu tu była masa cienia. Nie do końca wiedział w co się pakuje, ale co mógł zrobić w tej sytuacji? Oczywiście to był wariant, jeśli kusza nie odniosłaby żadnego skutku, jeśli odniosła chociaż najmniejszy to zwyczajnie strzelił mu po oczach kleistą substancją, a potem kilka razy elektrycznym bełtem, który powinien substancję zapalić. Gałki oczne jeśli są takie jak w wypadku zwierząt, to są w dużej mierze z tłuszczu, a tłuszcz dosyć szybko zaczyna się gotować. Jeśli w taki sposób by zyskał trochę czasu to nawet dobrze, jednak miecz nadal miał przy sobie w formie lusterka, na wypadek ataku z tyłu kiedy stworzenie zmieniło się w cień. Najbardziej wystawiona na atak była Sunny bo tak naprawdę wszyscy byli od niej oddaleni.

Tego młody..., a raczej stary ale z perspektywy możliwego wieku młody łowca się nie spodziewał. Że tamten go złapie za ręce paszczą i co dziwniejsze nie odgryzie tych rąk. Fakt ból by poczuł, ale zaraz by mu zaczęły odrastać tak jak wtedy kiedy pierwszy raz przebudził się Jack i stracił rękę. Fakt faktem regeneracja zajmowała trochę czasu ale byłby wolny. Zdany na uniki ale wolny. Ma kolejną lekcję, uważać na widma bo pomimo dużych rozmiarów mogą być szybkie... chociaż może to on był powolny z perspektywy tych nadistot?
Walkę, a raczej porażkę Antharasa przerwał Daalkiin swoim pytaniem. Widmo znieruchomiało, co wydało się łowcy dziwne i to bardzo, ale chyba do dziwnych rzeczy się przyzwyczai z czasem. Miecz powędrował do środka komory, która się otworzyła, a stworzenie, które obezwładniło łowcę zwyczajnie zniknęło. Od tak, jakby go tu nie było i jakby go nie ugryzło w ręce. Zerknął na nie i były całe, co było dosyć specyficznym zjawiskiem. Żadnych śladów walki, nic! Jakby zwyczajnie się nie odbyła. Z zadumy wyrwał go piskliwy krzyk od strony kapsuły. Szybkim ruchem łowca się obrócił w tamtym kierunku z mieczem w ręce i pozycji bojowej. Ktoś pojmał dziewczynkę i trzymał ją jak zwykłego królika, którego wyciąga się z klatki tylko po to, by przerobić go na pasztet.
Kolejny z dużych gadzich przeciwników, tylko ten miał dosyć taki plemienny strój. Lekko futurystyczny, ale nadal wyglądający na plemienny. No i miał ogon i pazury, czyli kolejny gad do zapoznania się.
Łowca milczał i słuchał rozmowy. Gość miał zakładnika i lepiej było nie doprowadzić do sytuacji, by ten musiał się tej karty przetargowej pozbyć. Dodatkowo wyszło na to, że łowca miał rację i widmo było kontrolowane. Przez tego oto czł... gada. Był cholernie pewny siebie, jakby zdobył potęgę, której nic nie może powstrzymać. Tacy zawsze prowadzili jakiś monolog zanim wpadli bohaterowie, którzy skopali im tyłek. Jednak to rzeczywistość i bohaterowie się nie pojawią. A może już tu są, tylko obserwują sytuację jaka się dzieje? Wpadło mu do głowy pewne rozwiązanie z tej sytuacji pozwalające wyjść z tej sytuacji.
- Huh, czyli to tyle jeśli chodzi o poczucie honoru. Branie zakładnika nie jest zbyt honorowe, ale SŁYSZAŁEM coś innego od pana czarnego - w sumie spojrzał na Daalkiina i specjalnie wyakcentował to słowo "słyszałem" delikatnie mrugając powieką. Skoro był komandosem to powinien wyłapać, że następny ruch łowcy ma coś ze słuchem. Powiedzmy, że zasugerować mu mogły więcej granaty dźwiękowe, które miał w pobliżu paska z tyłu płaszcza. W takim miejscu i na taką odległość pewnie zadziałają świetnie jako dezorientacja dla każdego kto nie zatka uszu w czas. Sam Antharas też dostanie granatami ale to da reszcie czas na reakcje.
- Nie rób nic głupiego, tylko puść dziewczynkę wolno - podszedł parę kroków do przodu, aby przeciwnik był w zasięgu prawdopodobnej fali dźwiękowej, położył miecz powoli na podłodze. Potem odpiął kołczany, które położył obok miecza, dalej poszła kusza i w końcu zabrał się za pasek z granatami. Wszystko powoli i naturalnie. Zręcznie pazurem zahaczył detonator każdego z nich, a skoro miał ręce z tyłu to nie było widać, że je odbezpiecza. Mógł postawić wszystko na tą kartę i modlił się do boga, w którego po raz pierwszy uwierzył, żeby ten plan się udał. Po chwili zapewne nastąpił wybuch dźwięku, który osoby nieprzygotowane powinien ogłuszyć lub zaskoczyć. Jeśli pomysł zadziałał to Daal miał pole do manewru. Tak czy siak uszy Antharasa pewnie przeżyły niezmierną katuszę przez kilka sekund. Pojawiły się mdłości oraz osłabienie, czyli to co granaty miały wywołać. Regeneracja działała na pełnych obrotach żeby przywrócić organizm do normalności.

No cóż plan nie wypalił, a przeciwnika nawet to nie ruszyło. Kolejna lekcja, na stworzenia z kosmosu nie działa broń dźwiękowa. Pomysł raczej zakładał, że stworzenie jakoś zareaguje i zwróci się ku łowcy na sekundę, aby dać Daalkiinowi czas na atak. No cóż, nie wyszło i obaj oberwali solidnie. Sunny na szczęście puścił, by wykonać to "odepchnięcie", które wbiło obu w ścianę. Ściana oczywiście cała, bo ten kto to projektował to nie patałach pokroju typowych majstrów ze Środkowej Europy i ściana nie rozwaliła się po tym mocnym uderzeniu. W sumie już podobne otrzymał kiedyś, podczas tego treningu z Shinsenem. Właściwie nie on, a Jack ale skoro był w futerkowej formie to właściwie sytuacja była podobna. Pewnie po samym uderzeniu pękło parę kości Antharasowi, ale to był krótkotrwały problem, który właśnie się regenerował. Ból jednak był całkiem spory po takim uderzeniu i gdyby nie był w tej formie to pewnie zostałby nowoczesnym dziełem sztuki na tej ścianie. Hmm, może ktoś nawet by przychodził i podziwiał to dzieło? Patrzcie tutaj zginął łowca, który był na tyle głupi by stanąć do tej konfrontacji, ha tak by go przyszłe pokolenia zapamiętały pewnie, gdyby oczywiście zginął a nie zginął.
Zginęliby obaj niechybnie, gdyby Sunny wcześniej nie aktywowała tej kapsuły. Hehe i tu właśnie przeciwnik miał lekkie zdziwienie, bo chyba osoba sobie wyszła z niej. Oczywiście Antharas leczył swój słuch po wybuchu granatów hukowych i próbował zachować swój obiad w żołądku po tejże eksplozji, jednak dał radę spojrzeć wyżej i dostrzec sytuację. Piszczenie w uszach mimo, że bardzo bolało to stawało się coraz słabsze. Oczywiście bębenki, które pękły bo użyciu tylu granatów właśnie się regenerowały. Minie jednak troszkę czasu zanim zacznie lepiej słyszeć.
Wracając do tego co się zdarzyło, z kapsuły wyłoniła się samica z raptorowata z futrem, która ładnie pociachała przeciwnika mieczem. Tym samym żelastwem, które blokowało im wcześniej drogę. Musiał przyznać, że osoba dzierżąca była bardzo szybka i wprawna w swoim tańcu z ostrzem, który tak ładnie pozbawił przeciwnika ręki oraz godności. Ledwo nadążał za jej szybkimi ruchami, które przytłoczyły ich przeciwnika. Wyszczerzył się pod nosem na ten widok, bo właśnie osoba która była górą została ściągnięta w dół. Tak jak w kreskówkach się działo kiedy czarny charakter prowadził monolog za długo lub zajmował czymś się za długo. Oto przybył bohater, a raczej bohaterka która skopała mu tyłek w ładnym stylu. No i tak samo jak w kreskówkach czarny charakter się ulotnił.
Antharas został na miejscu nie tylko dlatego, że Daal mu kazał, ale też dlatego żeby zaleczyć resztę ran i swój słuch. W sumie dobrze, że zastosował gest a nie próbował coś mówić, chociaż w tym momencie już nie najgorzej słyszał. Na jedno ucho chociaż.
Chociaż dobrze, że Sunny nic nie było po takim uderzeniu. Wstała i pokłoniła się białej samicy, więc w sumie łowca nie będzie gorszy i też to zrobi. W końcu zwróciła na niego uwagę i wypadało się przedstawić. Ukłonił się po dżentelmeńsku jakby kłaniał się królowej Anglii i przedstawił się:
- Nazywam się Antharas van Halisha. Jestem łowcą i... - szukał dobrego słowa jak określić swój stan, ale chyba to będzie dobre - człowiekiem korzystającym z mocy klątwy - powiedział i powoli wstał i podszedł po swój miecz i kuszę. Nie mógł zostawić swoich artefaktów, ale strzały już mu nie robiły, dlatego zabrał szybko to co najpotrzebniejsze. Nawet jej się nie dziwił z tym pytaniem o człowieczeństwo bo jak człowiek nie wyglądał w tym momencie. Raczej jak lisi wilkołak. Duży z pazurami, czerwonym futrem oraz długim pyskiem. No i bujną kitą, która była dumą każdego lisa.
- Jestem jak najbardziej za ewakuacją - powiedział i puknął sobie w prawe ucho, żeby przestało piszczeć. Wolał na razie nie wychodzić z formy bo w innym wypadku pewnie straciłby sporo sił i musieliby go nieść, a to nie byłoby godne gospodarza.
- Hmmm Shinsen jest moim gościem, więc jeśli potrzebujecie schronienia na Ziemi to możecie się zatrzymać u mnie. Mieszkam na odludziu i rzadko kto się tam zapuszcza - zaproponował podchodząc bliżej Daalkiina - No chyba, że macie swoje plany - odparł dyplomatycznie i wzruszył ramionami. W sumie zauważył, że troszkę strój znowu będzie do wymiany, ale chyba do tego przywyknie... w przeciwieństwie do Jack'a który nie przywyknie do towarzystwa takich stworzeń. No to chyba sobie Ripper nie poskacze pomyślał, po czym czekał na ewakuację, czyli zapewne jakiś portal albo coś w ten deseń. W końcu portalem się tutaj dostali na dobrą sprawę.

Ludzie niejednokrotnie myśleli, że koniec istnienia Ziemi i ich rasy, spowoduje kometa spadająca z nieba albo globalne kataklizmy. A jednak jest któryś tam rok a oni nadal istnieją i zatruwają planetę. Jednak dzisiaj bardziej uważny Amerykanin, który nie siedzi całymi dniami przed monitorem czy w McDonaldzie, mógł zauważyć że coś w oddali jaśnieje. Niby słońce więc pewnie odwróci głowę i będzie mieć to gdzieś. Jednak jajowate coś, wysłane z czeluści przestrzeni kosmicznej wkraczało delikatnie w atmosferę, jednak nie spaliło się na pył. I obiekt mknął pośród chmur aż istota w środku nie poruszyła się gwałtownie, zmieniając tor lotu. To co mogło zdać się kometą, tak naprawdę było jajem. No cóż, nie wgłębiajmy. Tak czy inaczej, dzięki przychylności losu obiekt wylądował nie w jakimś mieście a w dzikim miejscu. Huk był dość duży, powstał mały krater. Jajo zwaliło parę drzew i zatrzymało się, rozłożone na powalonych roślinach jak na leżaku. Dymiło się, było ciepłe a skorupka zdawała się na wpół przezroczysta. Widać było, że coś tam siedzi ale się nie porusza. Oczy zamknięte, stwór albo nie żył, albo musi jeszcze posiedzieć w środku. Nikt go tutaj nie znajdzie, a tak przynajmniej twierdzili ci, którzy przysłali stwora na Ziemię. Ale kto wie, przecież nawet na takim odludziu ktoś może być.

Co przyprowadziło go w to miejsce. Przeczucie, informacje z kosmosu, a może uwaga? Chciałoby się powiedzieć, że to pierwsze, zabrzmiałoby to iście bohatersko. Prawda była jednak całkowicie inna.
Ostatnimi czasy jego życie miało niezwykle regularny rytm. Cały dzień wolny od pracy był dla niego niemal abstrakcją. Przeważnie przesiadywał przy swoich przyziemnych obowiązkach przez kilka godzin po czym zakładał hełm i jako Nova Prime patrolował świat. "Normalny dzień" superbohatera.
Dzisiaj postanowił wprowadzić małą zmianę, tylko na 24h. Na cały dzień postanowił oderwać się od świata, dać odpocząć ciału oraz umysłowi, od których zawsze wymagał bardzo wiele. Plan wydawał się idealny. Krótkie spauzowanie zabieganego życia było czymś, czego zdecydowanie potrzebował. Niestety okazało się, że los miał dla niego zgoła inne plany.
Skupiony na podziwianiu lasów nie dostrzegł majaczącej na niebie plamy światła, która w szybkim tempie zbliżała się do Ziemi. Nie spostrzegł jej także, gdy weszła w atmosferę. Śpiew ptaków oraz delikatny szum wiatru skutecznie otępiały mu zmysły, a jeśli dodać do tego zaczytanie w książce mamy pełen obraz sytuacji. Nieuważny, zdekoncentrowany Rider stanowił teraz niezwykle łatwy cel, ale na szczęście nikt na niego nie polował, a nawet gdyby... tajemniczy pocisk uderzył w końcu w ziemię. Huk, który spowodowało skutecznie wytrącił Richarda z zadumy. Błyskawicznie wstał z ziemi, po czym obrócił się w stronę, z której dobiegł hałas. Nie trudno było go dostrzec, gdyż unosił się z niego dym, a wstrząs wypłoszył ptaki, które poczęły uciekać.
Stało się coś złego - to była jego pierwsza myśl, po której, niewiele się zastanawiając, ruszył w tamtą stronę. Na razie nie zakładał kostiumu. Co prawda był sam, ale nie był jeszcze pewien, czy będzie musiał użyć swoich mocy. Jeśli był to zwykły meteor niepotrzebnie użyłby swoich mocy, natomiast jeśli byłaby to obca forma życia... nie mógł mieć pewności jakie będzie miała do niego nastawienie. Przyjmowanie pozycji obronnej już na start zdecydowanie nie było dobrym pomysłem.
...
Po kilku minutach szybkiego biegu był już na miejscu. Wyszedł spomiędzy drzew i jego oczom ukazał się mały krater na środku świeżo utworzonej polany. Wystarczył mu jeden rzut oka, aby mieć pewność, że nie było to nic ziemskiego, ani pospolitego. Stojąc blisko krawędzi krateru przymrużył oczy, aby lepiej widzieć. Wyglądało mu to na jajo, jajo z czymś nieruchomym w środku. Rider zerknął na swój zegarkotelefon, ale do nikogo nie zadzwonił - jeszcze nie. Chciał sprawdzić z czym ma do czynienia, aby móc przekazać pełniejszy obraz sytuacji.
Na razie czekał. Wolał nie schodzić do krateru, bez kostiumu byłoby to niemałą głupotą. W końcu nie miał pewności, czy ten "obcy" ma pokojowe zamiary. Czekał... pytanie tylko na co.


//wybacz mi, że tak długo, ale miewam problemy z 1 postami :/

A w środku tego obiektu "obcy" zaczął żyć. Bo tak naprawdę jeszcze nie wiedział o sowim istnieniu i teraz otworzył oczy. To co ujrzał było... nie do opisania. Najpierw poczuł swoją głowę, potem skrzydła, łapy, ogon i resztę ciała. Mózg zaczął pracować a nerwy pozwalały lekko się poruszyć. Jego każdy ruch mógł zauważyć obserwator, którego stworzenie jeszcze nie widziało. Obraz był tak wkurzająco niewyraźny! Poczuł się dziwnie, otaczała go jakaś dziwna kolorystycznie maź, utrudniała mu ruchy. Musi się stąd wydostać za wszelką cenę, jednak nie ma pojęcia jak. Chciał wykonać ruch który pozwoliłby mu się obrócić, jednak tylko przywarł do czegoś twardego. Poruszył łapami, pazurami tylnych łap. Coś mu nie pasowało... mimowolnie jego wzrok powędrował na dół i spojrzał na swoje... kończyny przednie. Ciekawe. One różniły się bardzo od tylnych, były białe i takie twarde....
*****************
I tak istota ruszała się chyba w jaju przez bite dwadzieścia parę minut. Badał swoje ciało, poznawał je i nabierał powoli sił aby rozbić skorupę. Zdawało mu się, że ściany napierają na niego coraz bardziej. Z jego gardła wydobył się pomruk jak u niezadowolonego kota, straszącego innego że zaraz zaatakuje. Nagle jego mięśnie drgnęły szybko, co spowodowało że jedna z przednich kończyn wbiła się w skorupę i zrobiła małą dziurę. Stworzonko wyciągnęło "kończynę modliszki" z otworu a maź zaczęła nagle znikać a jemu zrobiło się zimno! Wsadził pysk ale utknął za nosem. Nowe doznanie- wziął wdech. I wtedy już było dobrze, poczuł swoje ciepło i życie jakie się w nim tliło. Choć teraz poczuł się za słabo aby wyjść, tak więc Nova mógł zaobserwować to wszystko. Ze skorupy wystawał nos tego co tam siedziało. Ciemny jak noc nos istoty która nabierała sił.

Richard z nieukrywaną ciekawością jak i skupieniem obserwował tajemniczy obiekt, który z pewnością przybył tutaj z kosmosu. Już na pierwszy rzut oka mógł stwierdzić, że jest to jajo, w którym znajduje się obca forma życia. Korciło go, aby zejść na dno krateru i przyjrzeć się mu z bliska, ale przeczucie oraz oczywiście doświadczenie mówiły mu, że nie jest to najlepszy pomysł.
Rider zerknął na swój zegarek, sięgnął nawet, aby wykonać z niego telefon, ale jakaś siła go zatrzymała - ciekawość. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jeśli powiadomi o wszystkim SHIELD przybędą tutaj niemal natychmiast po czym zabiorą obcego do jednego ze swoich laboratoriów, a sam Richard będzie musiał zachować ścisłą tajemnicę. Wszystko to doskonale rozumiał. Pomimo powszechnego "uświadomienia" informacja o kolejnym obcym mogłaby wywołać spore poruszenie, albo co gorsza zmotywować do działania szalonych "łowców" kosmitów, którzy z prawdziwą walką mieli wspólnego tyle co baletnica z kosmosem.
Czy robił dobrze? Coś w środku szeptało, że powinien natychmiast zatelefonować. Nieustannie rozważał tę rozterkę, a jako obronę dawał fakt, że był Nova Prime - tyle razy walczył ze złem, że kilka minut zwłoki nie powinno zrobić nic złego. Uspokajało to w pewnym stopniu dające o sobie wyrzuty sumienia oraz niepokój.
W chwili, w której stworzenie zaczęło się ruszać Rirder mimowolnie zamarł wpatrując się w jajo. Jedno było pewne. Ów obcy właśnie zaczął się wykluwać. Wyglądało to naprawdę niezwykle - mężczyzna wpatrywał się w dno krateru urzeczony tą sceną. W chwili, w której przebiło skorupę mimowolnie ponownie zerknął na komunikator. Wiedział, że teraz powinien już to zrobić, ale... postanowił poczekać jeszcze krótką chwilę, aby zobaczyć co tak właściwie się wykluje.