Pokój Rekreacyjny

Miejsce, które zarówno studentom jak i nauczycielom może posłużyć za oazę spokoju. Po zapadnięciu ustawowej ciszy nocnej jest dostępny tylko dla pracowników instytutu. Daje możliwość wspólnej gry w bilard, karty, szachy, posłuchania muzyki, czy najzwyklejszego pooglądania telewizji.

Josh parsknął cichym, krótkim śmiechem na sugestię takiej pogadanki, lecz zabrzmiało to bardziej ponuro czy może raczej sarkastycznie, niż naprawdę wesoło. Zaraz potem chłopak przewrócił oczami i na koniec pokręcił lekko głową na boki. Może nie przebywał w tej szkole strasznie długo, nie w porównaniu do wielu innych osób, ale i tak zdążył już świetnie przyjrzeć się zachowaniu niektórych X-Men.
- Ta, pracują - skomentował sucho, nie wchodząc jednak w szczegóły. Po niektórych misjach ten czy inny nauczyciel po prostu znikał i musieli dostawać na jego miejsce zastępstwo. Czasem zdarzało mu się pytać o takich nieobecnych, szczególnie na początku... Nie z troski, ale z czystej ciekawości. Rzadko otrzymywał odpowiedź, częściej kazano mu się - oczywiście w ładniejszych słowach - nie interesować, ale jeżeli już ktoś raczył mu coś wyjaśnić, to zazwyczaj chodziło o czas na przemyślenie wszystkiego na spokojnie. Przodował w tym chyba Wolverine.
Nastolatek mimo wszystko nie chciał rozwijać tej myśli na głos, bo choć obgadywanie personelu bywało interesujące, to w tym wypadku był to istny temat rzeka... I jeszcze wciągnąłby ich bardziej od gry. Mogli zostawić sobie tę opcję na później, jeżeli znudzi im się Injustice. Sam Elixir mógł się nim zajmować godzinami, ale nie wiedział jeszcze jak to będzie z Noriko... Choć jak do tej pory wydawała się być zadowolona i zainteresowana. Zmiany w poziomach substancji chemicznych w jej organizmie podpowiadały mu, że rzeczywiście czerpała przyjemność z gry.
- Może. Zastanawiam się - odparł tylko na pytanie odnośnie swoich własnych planów, wzruszając przy tym nieznacznie ramionami. W żaden sposób nie odniósł się natomiast do tego komentarza odnośnie swojej frekwencji na lekcjach. Osobiście wychodził po prostu z założenia, że nie wszystko miało mu się w życiu przydać, więc wolał jak najlepiej spożytkować swój czas. Uczęszczał na te przedmioty, które się dla niego liczyły. Inne tylko odbębniał, byle były z głowy. Wystarczyło mu ogólne pojęcie na temat, na przykład, historii. W trakcie części tych zajęć wolał ćwiczyć swoje zdolności, czytać książki medyczne lub ogólnie biologiczne i chemiczne, trenować - robić rzeczy, które być może w przyszłości przełożą się jakoś na jego przetrwanie w X-Men... Albo chociaż ułatwią mu start na medycynie, jeżeli tak potoczy się życie - choć ze swoją skórą blondyn i tak nie liczył pod tym względem na wiele. Z drugiej strony czasami zdarzało mu się też zwyczajnie przesypiać jakieś lekcje albo zamykać się w pokoju i w coś grać czy oglądać filmy, kiedy naprawdę nie miał ochoty na nie iść... Więc nie był zupełnie niewinny.
Do walki z Flashem Josh wybrał Raven, zamierzając pobawić się w trzymanie go na dystans, manipulowanie nim telekinezą... I może w teleportowanie się po planszy to tu, to tam. Ten sposób walki również mu odpowiadał, nawet jeżeli w pewnym stopniu kojarzył mu się z Julianem. Jako arenę nastolatek zaznaczył dla odmiany Watchtower, które powinno pasować do obu postaci... A miało kilka świetnych elementów, w tym jeden z ulubionych Elixira. Och, już wiedział, że właśnie od tego zamierzał zacząć starcie - kiedy tylko skończą się krótkie scenki prezentujące wojowników.
W tym czasie natomiast Noriko zdążyła wspomnieć o swoim pomyśle wybrania się do miasta, a blondyn zadbał o to, aby utrzymać niezmieniony wyraz twarzy, choć w głębi ducha poczuł nagłe ukłucie zazdrości. Chętnie zrobiłby to samo - może niekoniecznie akurat jutro, bo naprawdę nie był na to w nastroju, ale po prostu w ogóle, kiedyś, w przyszłości. Chciałby mieć taką opcję. Wolał udawać obojętność, aby nie zdradzić, że mu na tym zależało - bo bardzo nie lubił kończyć jako obiekt litości - ale samych swoich odczuć zmienić nie mógł...
- Do Salem czy Nowego Jorku? - zapytał, choć w tym wypadku nie miało to już ogromnego znaczenia. On sam preferowałby to ostatnie, między innymi dlatego, że przecież pochodził z Nowego Jorku i dlatego dobrze się w nim czuł, mimo wszystko, nawet po tym, co go tam spotkało... Jasne, takie mieszkanie w rezydencji na uboczu również miało swoje plusy, doceniał je, ale w gruncie rzeczy i tak był miastowym chłopakiem z krwi i kości.
- Ja jeszcze nie wiem gdzie się zaszyję. Najchętniej w pokoju, ale to trochę zbyt oczywiste, więc pewnie będę musiał wykazać więcej inwencji twórczej... - dodał, a że w tym momencie zaczęła się ich następna walka, to prędko wycofał swoją postać szarżą w wystarczającym stopniu, aby móc podskoczyć i zepchnąć na przeciwnika przesuwające się górą planszy urządzenie. Uwielbiał się do tego uciekać, a na jego szczęście maszyny pojawiały się dość często... I to akurat zawsze z jego strony ekranu.
Tak naprawdę Elixir widział dla siebie kilka opcji. Trzymanie się gdzieś na zewnątrz wydawało mu się najbezpieczniejsze, a zabierając ze sobą komórkę albo PSP tak czy siak zapewniłby sobie zajęcie na parę godzin... Więc to nie byłoby nawet takie złe rozwiązanie. Z drugiej strony w przypadku wysokiej temperatury nie chciał utknąć z długim rękawem na słońcu, bo pomimo biokinezy nie czułby się do końca komfortowo... Co innego mu pozostawało? Jedna z jego kryjówek na schadzki? Tam zwykle nikt sam z siebie nie przychodził...

Tak, Josh bardzo dobrze wiedział o jaką sytuację Nori chodziło, nawet jeżeli tak naprawdę praktycznie wcale jej nie pamiętał - bo w końcu, jak dziewczyna sama powiedziała, był wtedy nieprzytomny. Mimo to on sam również miał wrażenie, jak gdyby od tego momentu minęło dużo więcej czasu... Tyle że w jego przypadku wynikało to głównie z faktu, że rzadko kiedy był w śpiączce tak krótko. Ile to mogło potrwać? Godzinę? Trochę dłużej? Padł w Wieży Mścicieli, pewnie pobył w niej jeszcze chwilę, a potem został przewieziony do Instytutu i obudził się zaraz po dotarciu na miejsce. Przywykł do dłuższych przerw od życia.
Chłopak skwitował jednak tę myśl zaledwie unosząc nieco brwi i kiwając głową, choć nie do końca pionowo, tylko odrobinę po skosie w lewo. Gest ten nie posiadał żadnego wyszukanego znaczenia, prawdę mówiąc nastolatek wykonał go dość bezmyślnie, dzieląc już uwagę pomiędzy grę i rozmowę... Nie można było od niego wymagać zbyt wiele. Skuteczne przełączanie się między tymi dwoma procesami tak czy siak robiło wrażenie... Gdyby ktoś go pytał o zdanie.
Elixir pominął też milczeniem kolejną kwestię poruszoną przez przyjaciółkę, a mianowicie tę dotyczącą szukania Laury i Jay'a. Już o tym wcześniej rozmawiali, nie było sensu się powtarzać i wracać do nieprzyjemnego tematu, a poza tym... Blondyn nawet nie musiał się nad tym zastanawiać. Bierny aspekt jego mutacji sprawiał, że uzdrowiciel stale był świadomy otaczających go organizmów. Kiedy po raz pierwszy zaczął je wyczuwać, nieźle go to przytłoczyło, ale od tamtego momentu zdążył już przywyknąć do dodatkowego zmysłu i korzystał z niego zupełnie nieświadomie. Co więcej, nauczył się rozpoznawać wiele osób na podstawie tego, jak dokładnie działały ich ciała. Drobne, subtelne różnice były dla niego jasne jak słońce, nie wspominając już nawet o tym, że wiele mutacji tylko ułatwiało mu zadanie.
Wszystko to oznaczało, że przez jakiś czas Josh mógł się koncentrować w głównej mierze na tym, co działo się na ekranie telewizora. Prawdę mówiąc umyślnie pozwolił na to, aby Nori aktywowała specjalny atak, choć prawdopodobnie zdążyłby go jeszcze zablokować... Ale chciał, by przyjaciółka mogła sobie obejrzeć nową scenkę. Co prawda zgarniało to całkiem sporo jednego z pasków życia, więc zaraz potem odwzajemnił się tym samym, przykazując Raven zgarnąć przeciwnika do wymiaru jej ojca, gdzie demony miały zająć się resztą - ale hej, to też było coś nowego, prawda?
Nastolatek odezwał się dopiero wtedy, gdy Noriko wspomniała o ich drużynie, choć na początek nie omieszkał jeszcze przewrócić wymownie oczami. Nic nie mógł na to poradzić, taki już miał odruch... Odzywał mu się za każdym razem, gdy pomyślał o Hellionach i ich nieoficjalnych przywilejach. Co ważne, wcale nie miało to żadnego związku z jego żalem do Kellera. Ani trochę.
- Idę o zakład, że dobierze do nas resztę Hellionów albo przynajmniej część z nich. Przecież nie zostawi biednego Juliana samego na pastwę tych okropnych New Mutants. Wyobrażasz to sobie? Musi mieć swoją świtę, żeby się kimś rządzić - Josh stanowczo nie myślał teraz o tym, że parę miesięcy temu sam również należał do wspomnianej właśnie przez siebie z taką pogardą świty. Zresztą... Do tej pory uważał, że był wtedy bardziej na równi z Kellerem od kogokolwiek innego. Miał na niego wpływ - potrafił przekonać go do określonych działań - i bardzo mu się to wówczas podobało. Jeżeli uznać Helliona za nieoficjalnego króla instytutowej młodzieży, to kim była osoba, która mogła nim pokierować? Nie żeby w ten sposób o tym wtedy myślał, bo w tamtych czasach naprawdę cenił sobie tę przyjaźń. Jego poziom cynizmu gwałtownie podskoczył mniej więcej w momencie, gdy Julian uznał, że jednak wolał być jego wrogiem.
- Ale z drugiej strony taka Cess pewnie by się przydała. Albo Sooraya. Pomijając ślepe oddanie Kellerowi, nie są złe. Co prawda wtedy przestalibyśmy tak fajnie odpowiadać temu staremu składowi X-Men, ale coś za coś - dodał, wzruszając przy tym ramionami, starając się odciągnąć samego siebie od tych niemiłych wspomnień. Niby już się wyleczył z tej znajomości, w terapeutycznym celu pociągnął relację z Hellionem w zupełnie przeciwną stronę, ale bolało tak czy siak. To pewnie musiała być kwestia zranionej dumy...

Szczerze mówiąc do tej pory Joshowi nawet nie przeszło przez myśl to, jak mógł się z tym wszystkim czuć Jay - który przecież, jak Nori słusznie mu przypomniała, z własnej inicjatywy i otwarcie zgłosił, że nie chciał być w jednej drużynie razem z Hellionem. Wcześniej aniołek miał przynajmniej opcję zamiany miejscami z kimś, kto o wiele bardziej od niego pasował do dworu księcia Juliana, a teraz... Nie posiadał tak naprawdę żadnego innego wyboru, chyba że całkiem zrezygnowałby z bycia w grupie. Do tego raczej by się nie posunął, prawda? Z Kellerem jako przywódcą czy nie, ale przynajmniej byli o spory krok bliżej zostania prawdziwymi X-Men. Zaprzepaszczenie takiej okazji w ogóle by się nie opłacało.
Elixir natomiast chyba naprawdę powinien zacząć zwracać większą uwagę na innych - to znaczy, poza leczeniem ich, gdy tego od niego potrzebowali. Częściowe ograniczenie skupiania się na samym sobie pewnie dobrze by mu zrobiło... I mógł zacząć wprowadzać ten plan w życie właśnie podczas swojej zaplanowanej rozmowy z Icarusem. Po prostu zapyta go o tę kwestię i tyle. Będzie się interesował. W końcu teraz tym bardziej będą się musieli trzymać razem - w obliczu przewidywanego naporu Hellionów.
W trakcie wszystkich tych rozmyślań blondyn zdążył pokiwać nieobecnie głową na potwierdzenie, że oczywiście, że oni nie dadzą sobą rządzić. Co prawda nie zamierzał buntować się dla samej idei buntu, gdyby Julian robił czy mówił akurat coś mądrego... A to mu się niestety zdarzało, co Josh przyznawał niezwykle niechętnie... Ale na pewno nie planował też stać grzecznie w szeregu i trzymać buzię na kłódkę, kiedy coś by mu się nie podobało. Już nie mógł się doczekać tych starć. Będzie cudownie.
Chłopak zdążył zakończyć tę część złorzeczenia w myślach na Kellera jeszcze zanim Noriko wyraziła swoją opinię na temat Cess i Soorayi. On sam tylko wzruszył na jej słowa ramionami, nie chcąc dalej wylewać swoich żalów... A choć nie miał nic do Dust, bo ogółem mało ją znał, to na temat Mercury mógłby się już obszerniej wypowiedzieć. Na przykład wspomniałby o tym, jak łatwo go porzuciła, kiedy Julian zadecydował, że już się nie przyjaźnili. I to nie było niby ślepe podążanie za przywódcą? Śmiał wątpić... Ale Cessily chyba w ogóle miała problem z okazywaniem własnego zdania, a przynajmniej takie uzdrowiciel odnosił wrażenie. Nie podążała - jak Sooraya - za mężczyzną u władzy, tylko za grupą, której chciała być częścią... Ale to zabrzmiało już złotemu zbyt osobiście, aby miał nie przerwać tego toku myślowego.
Na szczęście najwyraźniej takie reakcje w pełni wystarczyły Noriko, bo mówiła dalej, Josh zaś porwał w tym czasie kolejny wafel ryżowy... Choć tym razem trafił mu się złamany egzemplarz, więc nastolatek tym szybciej sobie z nim poradził, w dalszym ciągu nie odrywając wzroku od ekranu. Z Armor za dobrze się nie znał, jakoś nie przydarzyła się żadna okazja, aby zacieśnili relacje, więc póki co wstrzymywał się z oceną... Ale z Anole sprawy miały się już inaczej. Z nim jednym ze starej paczki wciąż był w naprawdę dobrych stosunkach. Może dlatego, że nie trafił do Hellionów, więc nie przebywał pod stałym wpływem Kellera?
- Vic jest w porządku. Mógłbym z nim współpracować - oznajmił krótko, a że gra właśnie ponownie przeszła do ekranu wyboru postaci, tym razem Elixir prędko zaznaczył Killer Frost... W jej oryginalnym kostiumie, a nie w tym dziwnym, reżimowym wariancie. Z tego wszystkiego postać aż przypomniała chłopakowi o kimś innym i nagle uśmiechnął się o wiele promienniej niż do tej pory.
- Albo moglibyśmy też dostać Kukułki. Są praktycznie jak córki Frost, a telepatki w drużynie serio bardzo się przydadzą, więc to chyba realna opcja. I one również nie dadzą sobą rządzić - zasugerował. Ta myśl bardzo mu się podobała i to nie tylko dlatego, że chętnie zobaczyłby to, jak dziewczyny odgrywają się na Julianie za próby rozkazywania im. Walorów estetycznych także nie mógł zignorować, a osobiście uważał Kukułki za jedne z najbardziej pociągających uczennic w Instytucie... Szczególnie wszystkie równocześnie.
Niestety ten trop - to znaczy, oczywiście pseudo-pokrewieństwa z dyrektorką, a nie atrakcyjności - sprawił, że blondynowi wpadła do głowy kolejna możliwość, tym razem znów mniej przyjemna. W końcu był jeszcze jeden pupilek, nawet jeżeli subtelniej faworyzowany...
- Choć z moim szczęściem zamiast nich dostaniemy pewnie Forda i zrobi się nam jeszcze milsza atmosfera - ich osobiste problemy to jedno, ale z kolei Wither był w niemalże tej samej sytuacji co Jay... Z tą różnicą, że nie podpadł przywódcy, tylko w założeniu równym sobie członkom nowego zespołu. Im dłużej Josh myślał o tych wszystkich opcjach, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że ich drużyna za nic nie nauczy się ze sobą współgrać.

Różnica w sposobie gry Josha i Noriko, wynikająca najprawdopodobniej z tej kilkuletniej przerwy dziewczyny, polegała teraz chyba przede wszystkim na ich prędkości obsługi pada. Podczas gdy Surge wybierała przyciski dość powoli, Elixir nawalał w nie bardzo szybko, zwalniając tylko przy kilku wyjątkowych połączeniach, do których trzeba się było przyłożyć, bo Injustice często nie łapało ich poprawnie. Wbrew pozorom chłopak w zdecydowanej większości planował swoje ruchy, nie wykonywał przypadkowych ataków... To ciskał w przeciwnika lodowymi odłamkami, to przywoływał pod nim wielki kolec, ale przede wszystkim - kiedy tylko mógł - starał się go zamrozić, aby kupić sobie dodatkową chwilę na bezpieczny cios czy dwa.
- Już mam na kogo - skomentował tylko krótko, kiedy Nori bardzo, bardzo podstawnie zarzuciła mu chęć przyglądania się Kukułkom na misjach i treningach, lecz zaraz potem potrząsnął głową, jak gdyby dla podkreślenia, że nie chciał teraz zagłębiać się w ten temat. Tak naprawdę chyba nawet nie musiał tego robić, przynajmniej w jego opinii... Bo przecież ich drużyna była akurat wyjątkowo urodziwa. Nie miał pojęcia skąd Laura wzięła takie dobre geny, bo na pewno nie dostała ich w spadku po Loganie... Jay w ogóle pochodził ze ślicznej rodziny, o czym świadczył zarówno on sam, jak i ta część jego rodzeństwa, którą blondyn miał okazję zobaczyć... O atrakcyjności Juliana świadczyło zainteresowanie sporej liczby przedstawicielek płci pięknej, najczęściej tych, które nie miały jeszcze okazji poznać jego charakteru... A Azjatki ogółem były uznawane za ładne i egzotyczne, co z kolei świadczyło na korzyść Noriko. No i był jeszcze sam Josh, ale to nie wymagało tłumaczenia. Rzecz jasna zwiększenie tej puli wcale by chłopakowi nie przeszkadzało...
Mimo wszystko jednak uzdrowiciel starał się nie myśleć w tej chwili o tym, na kogo zerkałby w takiej sytuacji najchętniej, bo akurat te wizje prawdopodobnie aż za bardzo by go rozproszyły i w ten sposób przeszkodziłyby mu w grze. Mógł je sobie spokojnie pozostawić na najbliższy wieczór, być może po nich będzie miał przynajmniej jakieś miłe sny, a nie kolejną dawkę koszmarów... Tak czy siak, grunt, że obecnie wolał się skupić na dalszych słowach przyjaciółki.
Niestety w temacie Kevina Josh nie mógł się popisać bardzo rozległą wiedzą, nawet jeżeli zazwyczaj zachowywał się tak, jak gdyby znał każdą jego najgorszą cechę. Oczywiście byli do siebie negatywnie nastawieni, docinali sobie, wrogość dało się między nimi wyczuć w powietrzu, lecz prawdę mówiąc wszystko to wiązało się chyba głównie z Laurie i od pewnego czasu może trochę z Julianem... A przynajmniej tak podejrzewał Elixir, choć nie był tego do końca pewien. Dla niego najważniejsze wydawało się to, że Wither praktycznie od samego początku miał z nim jakiś problem, a on sam nie zamierzał pozwalać sobą pomiatać, więc zawsze się odszczekiwał... A potem zaczął też atakować na zaś... I jakoś to szło. Choć cała ta akcja z FBI na pewno im nie pomogła.
Wszystko powyższe oznaczało, że blondyn nie miał pojęcia czy Kevin w ogóle chciałby należeć do New X-Men czy nie. Chyba tak? Prawdopodobnie uzdrowiciel coś kiedyś słyszał o jego zamiarach, ale obecnie nie mógł sobie przypomnieć żadnych szczegółów, w związku z czym wzruszył tylko ramionami. Na temat mutacji Withera natomiast chętnie by się już wypowiedział - najpewniej odruchowo wspominając coś o tym, że Ford już sfiksował, więc na to było trochę zbyt późno - tyle że...
Tyle że z odmętów jego pamięci jak na zawołanie wyłonił się jeden z obrazów z niedawnego koszmaru, ten, w którym czuł głodną, wściekłą moc Kevina i wszystkie zmiany zachodzące w ciałach ich obu i... I to, jak tkanki Withera zaczynały się rozpadać... A w połączeniu z inną sceną z tego samego snu oraz z plamami na skórze, które tak pilnie teraz ukrywał, Elixir jakoś nie mógł zmusić się do wygłoszenia żadnej lekceważącej, zbyt szczerej opinii.
- Nie powinno być wielu rzeczy, przez które ludzie cierpią. Ale są, więc trzeba sobie z nimi radzić - odparł, jedynie częściowo umyślnie odciągając temat rozmowy od mutacji na bardziej ogólne wody. Dopiero sekundę czy dwie później dotarło do niego, że o tym również naprawdę nie chciał teraz dyskutować. Nie w trakcie gry, nie po koszmarach, nie o tej godzinie... Po prostu nie. I bez tego miał już dość poważnych i ponurych rozmyślań.
- Tak czy siak, Rogue jest w podobnej do niego sytuacji i to od lat, a wszystko sobie poukładała i nie pomieszało jej się w głowie... A przynajmniej nie bardziej niż każdemu innemu w tej szkole. Z nim też będzie w porządku, więc nie ma co się tym przejmować - dorzucił, powoli wyprowadzając ich ku bardziej optymistycznym tonom, a równocześnie aktywując szczególną moc swojej postaci, aby zacząć wykonywać serię teraz zamrażających ataków. Mimo wszystko jednak nastolatek wyraźnie robił to beznamiętnie.
- Poza tym jestem praktycznie pewien, że na przykład mnie mógłby bezpiecznie dotknąć - te słowa wyrwały mu się już całkowicie niezamierzenie i sam poczuł się nimi odrobinę zaskoczony. Jasne, w swoim śnie utrzymywał z Kevinem stały kontakt fizyczny i to przetrwał, ale skoro to mogła być przyszłość, to być może ich obecny poziom zdolności... Właściwie... Ich obecny poziom zdolności stanowiłby niezły wyznacznik tego, ile czasu pozostało im do spełnienia tych wizji. O ile naprawdę coś zwiastowały.

Słowa Noriko może nie tyle dodały Joshowi pewności siebie czy odwagi, co utwierdziły go w przekonaniu, że jednak wpadł na dobry pomysł, nawet jeżeli sam się nim trochę zdziwił. Koniec końców widział już jak działały moce Kevina - i to także na żywo, a nie tylko w snach - więc był w stanie na oko ocenić tempo ich pracy... I teraz, na spokojnie i poważnie analizując tę opcję, chłopak dochodził do ostrożnego wniosku, że mógłby się z nimi spróbować. W najgorszym wypadku przerwałby kontakt i naprawił uszkodzoną tkankę. Poradziłby sobie.
- Dotknę - zgodził się cicho, co oczywiście oznaczało, że pozostawało mu jeszcze tylko znalezienie odpowiedniej okazji do przeprowadzenia tego testu... Albo po prostu przekonanie Forda do współpracy. Szczerze mówiąc to ostatnie nie powinno być nawet takie trudne. Ostatnim razem chłopak zdawał się nie mieć nic przeciwko zafundowaniu Elixirowi osobistych przeżyć z jego mutacją w roli głównej... Ciekawe czy wtedy blefował czy mówił serio.
Zamrażająca moc Killer Frost niestety bardzo szybko się wyczerpała, więc blondyn zmuszony był wrócić do swojego wcześniejszego stylu walki i czekać na ponowną możliwość aktywowania tej zdolności. W międzyczasie oberwał jednak parę razy, co naładowało do końca jego pasek specjalnego ataku - a kiedy tylko się o tym zorientował, natychmiast po niego sięgnął. Z podłogi pod postacią Nori prędko wybiły się lodowe kolce, a w następnej chwili otoczyło ją śnieżne tornado... Potem zaś były już tylko uderzenia wytwarzanych przez Killer Frost płyt z ostrzami. Nawet Josh musiał przyznać, że to wszystko nie wyglądało aż tak dobrze, jak w przypadku wielu innych wojowników, ale trudno. Tak czy siak chciał pokazać przyjaciółce ten filmik.
Podczas gdy na ekranie rozgrywała się animacja, uzdrowiciel nie próżnował. Tak czy siak znał ją już bardzo dobrze, więc nie musiał wpatrywać się w obraz, bo odgłosy podpowiadały mu na jakim była właśnie etapie. Nastolatek wykorzystał ten czas, aby poczęstować się kolejnym waflem, przez co znów zmuszony był trochę pomilczeć, żeby w spokoju go skonsumować... Ale niestety nie zdążył się już napić, więc to zostawił sobie na później. Przy okazji rzucił za to okiem na wyświetlaną godzinę. Już minęła piąta... Jeszcze trochę i będą mogli zacząć się stąd powoli zbierać. Jeżeli chcieliby po prostu wyrobić się z przygotowywaniem się na zajęcia, to musieliby pewnie wyjść z pokoju rekreacyjnego koło siódmej. Jeśli jednak zamierzali do tego uniknąć personelu i niewygodnych pytań... Może lepsza byłaby szósta. Niektórzy zaczynali wstawać już wtedy - szczególnie osoby, które lubiły witać dzień treningiem na własną rękę. Zakładając więc, że mieli przed sobą jeszcze niecałą godzinę gry oraz, co nawet ważniejsze, rozmowy... Przydałby im się jakiś temat. Dotychczasowa rozmowa oraz wcześniejsze obserwacje kusiły zaś chłopaka, aby zagadnąć o coś bardzo konkretnego. Właściwie... Czemu miałby tego nie zrobić?
- Więc... Julian, co? - spytał tonem, który ciężko byłoby jednoznacznie rozszyfrować, a jego niezmieniony wyraz twarzy wcale w tym nie pomagał... Tak samo jak i utkwione w ekranie spojrzenie. Tak naprawdę Elixir nie potrzebował pod tym względem żadnego potwierdzenia, bo widział i przede wszystkim czuł to, jak Noriko reagowała zarówno na obecność Kellera, jak i na wspominanie go w trakcie dyskusji... I szczerze powiedziawszy Josh prawie nie czuł się przez to zdradzony czy zawiedziony. Chyba nie do końca mógł, kiedy i tak to samo odbierał ze strony tak wielu dziewcząt w Instytucie... Choć dziwiło go, że akurat Surge też poleciała na Helliona, zważywszy na to, jak ją traktował. Drobne ukłucia trudnej do wytłumaczenia zazdrości blondyn ignorował. Nie był zresztą pewien kogo dokładnie dotyczyły.
Przy następnym wyborze postaci uzdrowiciel na moment się zawahał, lecz nie dlatego, że nie miał pomysłu, tylko po prostu podświadomie lekko opóźniał rozpoczęcie kolejnej walki. Nie było to raczej nic bardzo zauważalnego, bo Josh przesunął wskaźnikiem między kilkoma wojownikami, zmieniając po drodze zdanie, czyli również kierunek... Aż wreszcie zdecydował się na Hawkgirl, głównie po to, aby pokazać Noriko jeden z lubianych przez siebie kostiumów - ten reżimowy. Earth 2 też było ładne... Ale chyba po tej walce zamierzał wrócić do Catwoman. Jeszcze nie postanowił.

Josh w milczeniu wysłuchał wyjaśnień Noriko, lecz w ich trakcie wyraz twarzy chłopaka nie uległ poważnym zmianom... A tak naprawdę początkowo wręcz żadnym. Nastolatek nie odpowiedział na pytanie przyjaciółki, pozwalając jej samej dojść do tego, co dokładnie miał na myśli, bo prawdę mówiąc nie sądził, aby było to aż takie trudne, a wierzył w jej inteligencję i domyślność... No i poza tym trochę ciekawiło go to, czy dziewczyna przyzna się bez konieczności uściślania przez niego pytania czy też jakoś się z tego wszystkiego wygrzebie.
Jej tłumaczenia trochę go jednak zawiodły. Co prawda sam postawiony na jej miejscu pewnie również nie odpowiedziałby szczerze, a przynajmniej nie do końca, bo odpuściłby sobie na przykład wspominanie o uczuciach - to znaczy, gdyby jakieś żywił, bo w przypadku Kellera na pewno tak nie było - ale... Ale i tak po cichu liczył na to, że Noriko mu zaufa. Podejrzewał, że dziewczyna nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wiele mówiła mu biokineza i to dlatego postanowiła iść w zaparte. W końcu nie wyczuwał, aby się zdenerwowała, zaniepokoiła czy sądziła, że została przyłapana. Kto wie co by zrobiła, gdyby wiedziała, że odbierał wszystkie te drobne szczegóły, na które pewnie nikt inny dosłownie nie mógł zwrócić uwagi...
W miarę słuchania, jedna z brwi uzdrowiciela powoli wędrowała w górę, lecz poza tym w żaden inny łatwy do wychwycenia sposób nie prezentował swojej opinii. W gruncie rzeczy nawet ten gest mógłby zostać zinterpretowany na różne sposoby... A Elixir nie był pewien czy miał ochotę wytykać przyjaciółce, że wiedział coś więcej. W pewnym sensie najeżdżał jej tym na prywatność, nawet jeżeli właściwie nie mógł się przed tym powstrzymać. To znaczy... Świadomie może i byłby w stanie to zrobić, ale pilnowanie się przez cały czas prawdopodobnie szybko by go zmęczyło i przede wszystkim znudziło.
Ostatecznie chłopak ograniczył się do kiwnięcia głową, bo, tak, Hellion faktycznie był przystojny i miał okropny charakter, to się zgadzało... A zwykłe i bezgłośne zaakceptowanie wypowiedzi Surge zdawało się łatwiejsze od jej komentowania, szczególnie w tej chwili. Mimo to blondyna niesamowicie korciło powrócenie do tego tematu za jakiś czas, może za parę dni, albo po prostu przy jakiejś okazji... Lub nawet lepiej, chętnie wspomniałby kiedyś mimochodem, że wyczuwał między innymi biochemiczne objawy zainteresowania romantyczno-seksualnego.
Jako że na łamach - zdaje się - obopólnej zgody nie kontynuowali dłużej tego tematu, Josh przez krótką chwilę milczał, ale kiedy wybrali już dla siebie postaci, a Noriko ponownie się odezwała, nastolatek znów kiwnął głową. Tym razem jednak na tym nie poprzestał i sam również zabrał głos, równocześnie sięgając po kolejnego wafla ryżowego. Coś czuł, że zabierze je ze sobą do pokoju, gdy będą się już rozchodzić... Nic go nie obchodziło, że w gruncie rzeczy stanowiły dobro wspólne, tak jak i praktycznie wszystko inne, co tej nocy razem konsumowali.
- Pewnie tak. To co, ostatnia walka i zaraz wyłączamy grę? Bo trzeba jeszcze tu wszystko w miarę ogarnąć. Usunąć dowody zbrodni i w ogóle - zasugerował, lecz w tym momencie drugi z filmików dobiegł końca i wreszcie rozpoczęło się ich następne starcie. W tym wypadku bitwa powinna być trochę bardziej wyrównana, bo styl walki Hawkgirl nie należał do ulubionych chłopaka... Nawet jeżeli trochę z nią ćwiczył i sama idea latającego wojownika bardzo mu odpowiadała. Mimo wszystko na ogół uzdrowiciel wolał lżejsze, ale zwinniejsze i szybsze postaci, a już szczególnie te, które posiadały szeroki wachlarz ataków z daleka.
Poza tym Elixir miał tylko nadzieję, że po fakcie odpuszczą sobie odnoszenie jedzenia do kuchni, bo naprawdę nie chciało mu się odbywać do niej kolejnego kursu. Śmieci mogli przecież wyrzucić nawet tutaj, a przekąskami się zaopiekować... Choć w takim wypadku pewnie tak czy siak zostawała jeszcze kwestia zrobienia czegoś z naczyniem po herbacie Noriko, no i z tacą. Trudno... Chyba jednak przynajmniej jedno z nich będzie musiało się tam wybrać... A mimo wszystko trochę nie wypadało, żeby posyłał przyjaciółkę samą.
Podczas gdy Josh się nad tym zastanawiał, walka toczyła się w najlepsze i to w dodatku w dość szybkim tempie. Nastolatek nie przepadał za Shazamem jako przeciwnikiem, bo teoretycznie posiadał niezły zestaw zdolności, wliczając w to prostą teleportację, ale na szczęście poza tym szczegółem nie był aż tak prędki, aby Hawkgirl miała przez to problemy... Więc Elixir jakoś sobie radził.

Kiedy tylko walka dobiegła końca, Josh oparł na moment pada na swoim udzie, żeby zwolnić ręce i móc powoli przeczesać palcami swoje włosy. W dalszym ciągu nie czuł się tak naprawdę śpiący, a i zmęczenie niemalże całkowicie mu przeszło, do czego dołożyła się pewnie jasność za oknem. W końcu organizm dało się trochę oszukać... A dzień był przecież od funkcjonowania, nie od spania, prawda?
Spojrzenie chłopaka przeniosło się na najbliższe okno, a raczej na widok za nim, lecz zaraz potem przesunęło się już ku Noriko. Uzdrowiciel kiwnął głową na jej słowa, w ten sposób wyrażając swoje poparcie, a równocześnie znów sięgnął już po pada, żeby prędko wyjść z gry. Niestety po tym etapie musiał podnieść się z miejsca, ale przynajmniej biokineza zadbała o to, aby nie miał z tym żadnych problemów, stąd zero skurczów czy wrażenia zasiedzenia...
- Jeżeli znajdziesz tam dla mnie więcej suszonych owoców, to chętnie je sobie zachomikuję - wspomniał jeszcze, bo hej, skoro Nori i tak zaoferowała się, że pójdzie do kuchni, to równie dobrze mógł na tym jakoś skorzystać, tak? Nie zmuszał przyjaciółki do odbywania tej trasy, a woreczki z owocami były leciutkie, więc to żaden kłopot... Tak to sobie w myślach argumentował.
Wyłączenie konsoli i telewizora, schowanie gry, to wszystko zajęło mu tylko moment. Następny punkt programu stanowiło zebranie i złożenie koców, które blondyn pozostawił jeden na drugim na kanapie, nie bardzo wiedząc gdzie je schować. Wychodził z założenia, że jeżeli będą komuś przeszkadzały, to ten ktoś na pewno odłoży je na miejsce, a jeśli nie... To tym lepiej.
Namierzenie śmietnika potrwało już odrobinę dłużej, gdyż temu zdarzało się zmieniać położenie, w zależności od tego komu i gdzie był akurat potrzebny, ale ostatecznie okazało się przynajmniej, że tym razem nie został wyniesiony z tego pokoju do innego, co już się zdarzało. Puste woreczki wylądowały w środku, a opakowanie z waflami ryżowymi oraz paczka paluszków czekały już na zabranie do ich sypialni, bezpieczne w rękach Josha.
Robiąc sobie w myślach szybki rachunek sumienia, Elixir przesunął uważnie wzrokiem po pomieszczeniu, starając się wychwycić wszystko to, co mogło jeszcze wystawać ponad normę. Telewizor, koce, jedzenie - nastolatek odnosił wrażenie, że z grubsza je ogarnął... Jego czoło zmarszczyło się lekko, gdy tak się nad tym zastanawiał, ale chyba nie miał tutaj nic więcej do zrobienia.
Jego rozmyślania przerwał dopiero powrót Noriko. Akurat ładnie zgrali się w czasie, skoro oboje zdążyli wykonać swoje zadania i żadne z nich nie potrzebowało czekać na drugie. Żeby dziewczyna nie musiała już wchodzić głębiej do sali, Josh sam się do niej zbliżył, oferując jej paluszki i - jeżeli tylko zdobyła dla niego więcej suszonych owoców - zgarniając dla siebie ich opakowanie. Przynajmniej taki prowiant dało się trzymać w pokoju, bo się nie psuł... A uzdrowiciel wolał zaryzykować podkradanie Davida, niż liczyć na to, że reszta młodzieży nie rzuci się na jego przysmaki niczym jakaś szarańcza. Choć... Pewnie nie musiał aż tak bardzo się o to martwić, bo większość uczniów preferowała te mniej zdrowe przekąski.
- To co, czas na górę? - zagadnął przyjaciółkę, a gdy tylko opuścili pokój rekreacyjny i zamknęli za sobą drzwi, od razu skierował się korytarzem ku schodom. Nie miałby nic przeciwko odprowadzeniu Noriko aż pod jej sypialnię w żeńskim skrzydle, ale odnosił wrażenie, że ktoś mógłby to źle odebrać, gdyby został tam przyłapany. Osobiście aż tak się tym nie przejmował, bo gorszej reputacji i tak już nie mógł mieć, ale wolałby po prostu uniknąć kary... A niektórzy nauczyciele pewnie by się na nią uparli, nie wiedzieć czemu. Josh uważał to za nadgorliwość.
- Hej, skoro biorę na siebie Laurę i Jay'a, to może zakręcisz się dziś przy władzy i ustalisz czy rzeczywiście już dobrali albo dobierają dla nas kogoś więcej? No wiesz, do drużyny? - zasugerował po drodze. Szczerze mówiąc chłopak nawet tego dobrze nie przemyślał, po prostu nagle przyszedł mu do głowy taki pomysł, a czemu mieliby nie spróbować?

W przypadku owoców Josh nie wybrzydzał praktycznie nigdy. Świeże, suszone, w sałatce czy osobno - wszystko mu było jedno. Podobnie sprawy miały się zresztą z warzywami, nawet jeżeli wśród nich znalazłoby się już kilka gatunków, za którymi chłopak nie przepadał. Jego prawdziwe problemy zaczynały się jednak przy produktach pochodzenia zwierzęcego - bo na przykład mięsa nie tykał wcale, na jajka kręcił nosem, a mleko i jego pochodne po prostu akceptował. Do tego dochodziły jeszcze problemy z niektórymi metodami przyrządzania potraw... W skrócie, zgoda, był wybredny, lecz suszone jabłka idealnie wpasowywały się w jego gusta. Szczerze powiedziawszy nastolatek ledwo rzucił okiem na ich opakowanie, bo i tak wiedział, że jeżeli tylko dostał owoce, to na pewno będzie z nich zadowolony.
Blondyn skupił się więc na spacerze w stronę dormitoriów, od czasu do czasu rzucając okiem na przyjaciółkę. Nie spieszył się, bo i tak wiedział, że na ich drodze nie znajdował się jeszcze nikt organiczny... No i mimo wszystko nie chciał ryzykować tupania. Nie swojego, bo bez butów miał ułatwioną sprawę, ale Nori mogłaby już trochę nahałasować, jeśli zwiększyliby tempo. Głupie szkolne zasady i nakaz przebywania w nocy w pokojach... Czy dorośli naprawdę uważali, że wszyscy się tego słuchali? Och, proszę.
Najważniejsze jednak było teraz to, że słowa dziewczyny brzmiały sensownie, nawet jeżeli Elixir trochę by się zdziwił, gdyby kolejni kandydaci musieli przechodzić jakieś testy, podczas gdy oni po prostu zostali wcieleni do drużyny i to właściwie tyle. Chociaż... Chyba by mu to pasowało. W końcu w takim wypadku w znacznym stopniu spadłoby prawdopodobieństwo pojawienia się w grupie reszty Hellionów, a to zawsze było w cenie... Wszyscy nowi chętni mieliby równe szanse. I mogliby utrzymywać, że zapracowali na członkostwo, czego z kolei Josh nie był w stanie z czystym sumieniem stwierdzić... Jednak wahał się odnośnie tych testów.
- Spróbuj z tymi młodszymi nauczycielami. Zwykle są skłonni więcej zdradzić - podpowiedział, oczywiście sugerując się przy tym własnymi doświadczeniami, ale poza tym nie drążył dalej tematu. Nic więcej nie zostało już chyba do dodania. Teraz będą musieli po prostu poczekać, zebrać nowe informacje, a potem się nimi wymienić... I liczyć na najlepsze. Czyli pewnie na Kukułki w drużynie. Albo na zwiększenie w niej populacji dawnych New Mutants. To ostatnie chyba uzdrowiciel by nawet wolał.
Kiedy w końcu znaleźli się już na swoim docelowym piętrze, u szczytu wspólnych schodów, Josh znów skierował spojrzenie na Noriko. Tutaj się rozchodzili... Przynajmniej na najbliższych parę godzin, choć nastolatek w dalszym ciągu nie zadecydował czy naprawdę zamierzał odpuścić sobie tego dnia zajęcia. Jeżeli jednak nie spotkają się w ich trakcie, to potem i tak będą musieli jakoś się odnaleźć, żeby omówić swoje odkrycia, w związku z czym blondyn pokiwał głową na potwierdzenie słów przyjaciółki.
- Do zobaczenia. Prędzej czy później - odparł, odwzajemniając jej uśmiech i starając się włożyć w niego jak najwięcej szczerości, a następnie zaczynając tyłem wycofywać się w swoją stronę. Dopiero po kilku sekundach takiej podróży uzdrowiciel obrócił się, żeby resztę drogi odbyć już w sposób konwencjonalny. W dodatku teraz przyspieszył trochę kroku, nawet jeżeli wciąż wyraźnie uważał, aby nie hałasować. Głupio byłoby wpaść na ostatnim odcinku.
Elixir skierował się prosto do swojej sypialni, bez żadnych przystanków. Ostrożnie otworzył drzwi, biokinetycznie upewniając się, że jego współlokator wciąż smacznie spał, a następnie równie cichutko zamknął je za sobą... I wówczas się zawahał. Godzina była już taka, że prawdę mówiąc nie miał nawet ochoty się kłaść, żeby trochę odpocząć... Ale pewnie i tak powinien wziąć prysznic i się przebrać. W najgorszym wypadku - jeżeli David się obudzi - będzie utrzymywał, że dopiero co wstał. Z takim postanowieniem Josh powoli obrał kurs na łazienkę.

Z/t.