Pokój Rekreacyjny

Miejsce, które zarówno studentom jak i nauczycielom może posłużyć za oazę spokoju. Po zapadnięciu ustawowej ciszy nocnej jest dostępny tylko dla pracowników instytutu. Daje możliwość wspólnej gry w bilard, karty, szachy, posłuchania muzyki, czy najzwyklejszego pooglądania telewizji.

Emma - kiedy musiała - potrafiła być bardzo cierpliwą kobietą, co ukazywała między innymi planując daleko na przód oraz prowadząc dyskusje krok po kroku w taki sposób, aby nawet najbardziej opornych rozmówców przeciągnąć w końcu na swoją stronę... Jak na przykład niedawno Icemana. Co więcej, umiała się wysilić i osiągnąć nietypową dla niej delikatność, gdy zaistniała taka potrzeba - szczególnie w przypadku kontaktów z tymi uczniami, do których takie podejście najlepiej przemawiało. Mimo to jednak White Queen przede wszystkim potrafiła rozpoznać moment, w którym cierpliwość i delikatność już się nie sprawdzają - i gdy konieczne jest zastosowanie skuteczniejszej metody.
Piski dziewczyny nie były przyjemne dla uszu, ale soniczny krzyk posiadał szczególnie jedną istotną wadę, a mianowicie działał kierunkowo - czyli jeżeli nie stałeś mu na drodze, to byłeś względnie bezpieczny. Oczywiście takich słabych stron istniało więcej, bo już uszkodzenie strun głosowych załatwiało sprawę w trakcie walki, ale panna Frost preferowała o wiele subtelniejsze posunięcia i wolałaby nie być zmuszona do wyprowadzania fizycznego ciosu.
Po co, skoro posiadała swoją telepatię, a i tak była już przecież na miejscu - w umyśle dziewczyny? Opcji do wyboru miała wiele: mogłaby ją teraz po prostu uspokoić albo rzeczywiście wyłączyć na chwilę jej zdolności, choć prawdę mówiąc tego ostatniego chciała uniknąć - nie z przyczyn moralnych, ale po prostu dlatego, że zamierzała bardzo dosłownie potraktować pierwszą część wypowiedzi nastolatki. Nie życzyła sobie blokady? W porządku. Grunt, że zgodziła się na pozostanie w Instytucie, a więc zarazem na odseparowanie od Dooma.
- Wystarczy - skomentowała więc krótko blondynka, a w następnej chwili wsunęła się już głębiej w umysł dziewczyny, mijając jej powierzchowne myśli, aby zaraz potem umiejętnie pociągnąć za odpowiednie sznurki... Powodując zapadnięcie w sen - niegroźny dla zdrowia i kompletnie naturalny, a co ważniejsze: wolny od złych snów. Powinien potrwać przynajmniej godzinę lub dłużej, a dziewczynie pewnie dobrze zrobi, gdy sobie trochę odpocznie.
- Zakładam, że zadbasz o to, aby Doom zapłacił za wyrządzone przez nią szkody - zwróciła się do Storm jak gdyby nigdy nic, po czym pełnym gracji ruchem podniosła się ze swojego miejsca na fotelu. Rzuciła jeszcze krótko okiem w stronę okna, lecz zaraz potem ruszyła już ku drzwiom.
- Przypominam, że czeka cię spotkanie z naszym intruzem. Możliwie teraz, jeśli nie masz nic przeciwko... A ja dopilnuję, żeby ktoś przeniósł pannę Beerg do jednej z wolnych sypialni - nie był to jej jedyny plan, lecz od tego rzeczywiście planowała zacząć i z tą właśnie myślą opuściła pomieszczenie.

Z/t za wszystkie postaci. Rosalie, Colossus szukał towarzystwa, ta grupa z pokoju Kitty pewnie też niedługo skończy, więc moja sugestia brzmi: załóż sobie sypialnię, a potem zawołaj kogoś, żeby przyszedł do niej i sprawdził jak się czujesz.

Po dotarciu na miejsce - oczywiście przy uprzednim telepatycznym sprawdzeniu, że w pomieszczeniu nie przebywa właśnie nikt inny - Emma od razu skierowała się ku jednemu z foteli i zajęła w nim miejsce, zakładając nogę na nogę, dłonie zaś opierając na podłokietnikach. Proste plecy, aura królowej na jej włościach - to wszystko przychodziło jej naturalnie. Mimo to kobieta nie przemówiła tym razem jako pierwsza, nie nadawała rozmowie ram, a zamiast tego pozwoliła, aby ich gość sam przedstawił szczegóły swojej sprawy... Swojej oferty.
Jak uznała już wcześniej, takie przedsięwzięcie mogło się udać, nawet jeśli jednocześnie oznaczało robienie z siebie wielkiego, czerwonego X, celu, jaskrawego "tu atakować". Siedziba w Nowym Jorku trochę pomagała, gdyż część tak zwanych obrońców ludzkości mogłaby nie chcieć narażać własnej rasy, ale z drugiej strony istnieli również tacy, których nie obchodziłyby "konieczne ofiary"... Takie śmieci trafiały się zawsze, niezależnie od czasów, rodzaju konfliktu czy jego stron.
Tyle że myślenie w taki sposób oznaczałoby zastój. Nie można się było wiecznie chować - i choć White Queen dla dobra uczniów nie miała najmniejszego zamiaru pozwolić na to, aby świat dowiedział się o Instytucie, to jednak popierała szerzenie dobrego, pozytywnego obrazu mutanta w świecie. Dorosłego mutanta, który mógł świadomie zadecydować, że tego właśnie chce, znając wszelkie zagrożenia. Pomijając jednak wszystko inne, blondynka posiadała na początek nieco inną uwagę...
- Możesz mówić mi Emma. Koniec końców nasza współpraca nie będzie czysto biznesowa - tak, panna Frost świadomie ujęła to w taki sposób, jak gdyby zaakceptowała już ich przyszłą kooperację. Nie oznaczało to, że pozostawała bezkrytyczna względem tego układu, co to, to nie... I oczywiście nie zamierzała w tym temacie milczeć.
- Rzecz jasna wszyscy zgadzamy się co do tego, że uczniowie ze względu na swój wiek oraz brak doświadczenia nie powinni brać udziału w tym przedsięwzięciu, jak przydatne nie byłyby ich zdolności. Przyszli oraz obecni absolwenci Instytutu usłyszą ofertę pracy i sami zadecydują co o niej myślą... Tyle mogę obiecać. Dodatkowo zakładam, że rozumiesz, iż udział szkoły w tym wszystkim powinien pozostać ściśle tajny. Nie chcemy sprowadzić sobie na głowę w najlepszym wypadku reporterów, a w najgorszym wojska czy obrońców ludzkości - wyliczyła rzeczowym tonem. To były jej największe wątpliwości, o pozostałych natomiast, tych drobniejszych, mogła dyskutować.
Skoro zaś dopadła już Lornę z daleka od pozostałych X-Men, to równie dobrze mogła omówić z nią jeszcze jedną kwestię... Rzecz jasna po uprzednim załatwieniu tej dotyczącej agencji detektywistycznej. Obecność Madroxa jej w tym nie przeszkadzała, wręcz przeciwnie, mężczyzna mógł się nawet na swój sposób przydać, o ile tylko postąpiłby zgodnie z przewidywaniami telepatki... To zaś było wysoce prawdopodobne.

Emma odchyliła głowę nieznacznie na bok, uważnie słuchając słów mężczyzny i w myślach odhaczając sobie kolejne ze swoich wątpliwości. Ani przez chwilę nie wątpiła w to, że ich gość chciał dobrze. Przeciwnie, doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że intencje miał jak najlepsze, a i pomysł tak naprawdę całkiem słuszny. Blondynka nie potrzebowała telepatii, aby być w stanie to ocenić - choć na wszelki wypadek i tak jej użyła, bo wolała być całkowicie pewna - a jednak musiała przeprowadzić z nim tę rozmowę, wyrazić swoje uwagi... Między innymi dlatego, że Madrox nie potrafił zajrzeć do jej głowy - i musiał to wszystko usłyszeć na głos. W skrócie, panna Frost chciała uzyskać pewność, że świeżo upieczony pan detektyw rozumiał, iż traktowała sprawę poważnie... I nie była do niej nastawiona negatywnie, nawet jeśli dość krytycznie. To ostatnie stanowiło zresztą nieodłączną część jej charakteru oraz natury, więc zakładała, że mężczyzna nie poczuje się przez to dotknięty... Bardziej niż większość zazwyczaj.
White Queen w żaden sposób nie wtrącała się w kwestie związane z zakwaterowaniem oraz z ewentualnym CV. Pozwoliła swoim rozmówcom wymienić się informacjami na ten temat, sama zaś przez tę chwilę milczała i ponownie odezwała się dopiero wówczas, gdy sprawa została już wstępnie wyjaśniona. Koniec końców było coś jeszcze, co chciała przedyskutować - coś, co nie tylko posiadało wysoki priorytet, ale i bardzo nieprzyjemne ograniczenia czasowe.
- Muszę przyznać, że założenie waszej agencji wypadło w doskonałym momencie... Ze strategicznego punktu widzenia. Zgaduję, że oboje zdajecie sobie sprawę z tego, iż zbliża się termin konferencji w sprawie całego naszego rodzaju? Drugi termin, bo pierwszy udało mi się ostrożnie przesunąć - zaczęła, jednocześnie przenosząc spojrzenie pomiędzy Lorną i Jamesem. W tej chwili telepatka zrobiła krótką pauzę, aby oboje mutanci mogli przywołać z odmętów pamięci wszystko to, co było im wiadome na temat wspomnianej konferencji, jednakże zaraz potem przemówiła po raz kolejny, nie pozwalając im wejść sobie w słowo.
- W ten czy inny sposób mogę wejść w posiadanie zaproszenia. Wątpię, aby większość uczestników obrad była w stosunku do nas przyjaźnie nastawiona, a więc bronić będziemy się musieli sami, co raczej nie stanowi dla nikogo z nas żadnej niespodzianki... Tyle że tutaj rodzi się problem. Wystawienie osoby związanej z Instytutem najprawdopodobniej ściągnie na niego uwagę, a tego nie chcemy, przeciwnie, tego musimy się postarać za wszelką cenę uniknąć. Potrzebujemy mutanta, który będzie potrafił się zachować i wypowiedzieć, a pomoże też, jeżeli z tego czy innego powodu ludzie nie będą w nim widzieli zagrożenia. Nieofensywne moce byłyby dobre, choć zakładam, że i tak coś by na nie znaleźli... Wątpię, abyśmy mieli wybrać kogoś spełniającego wszystkie te wymagania, więc skupmy się na najważniejszych - w tym momencie blondynka znów zamilkła, jak gdyby dla podkreślenia, że jej kolejne słowa będą szczególnie istotne... I tak właśnie było, gdyż zamierzała zaprezentować swoją propozycję.
- Osobiście uważam, że naszą najlepszą opcją byłaby Wanda Maximoff. Pomijając pewne... Incydenty z jej przeszłości oraz potężne zdolności, mimo wszystko jako jedna z Avengers cieszy się większym zaufaniem wśród społeczeństwa. Jeżeli jesteście jednak w stanie zasugerować lepszego kandydata... - Emma zawiesiła wymownie głos, czekając na uwagi oraz opinie swoich rozmówców.

Emma bardzo wymownie nie podążyła wzrokiem za Lorną, gdy ta podniosła się już z miejsca, a następnie zbliżyła do okna. Po części domyślała się powodów nagłej zmiany postawy drugiej kobiety, ale i po prostu odbierała od niej część emocji. Mocno rozwinięta telepatia wiązała się niestety z koniecznością blokowania naporu uczuć i myśli z zewnątrz, co nie zawsze się udawało. White Queen spotkała się już w swojej karierze z osobami, które dosłownie wykrzykiwały zawartość swojego umysłu - i choć niejednokrotnie ułatwiało jej to zadanie, bo nie musiała się nawet wysilać, aby wiedzieć, cóż takiego działo się w ich głowach... To z drugiej strony taki stały napływ informacji bywał także męczący, a głębsze zamykanie się w sobie mijało się z celem - przynajmniej na co dzień.
Oczywiście Polaris nie mogła jeszcze zdawać sobie sprawy z tego, iż również była przez blondynkę rozważana jako potencjalna kandydatka. Prawdę powiedziawszy pomysł ten pojawił się w jej głowie dopiero parę minut temu, podczas gdy dowiadywała się więcej na temat agencji detektywistycznej Jamesa, a sama Lorna zgłaszała chęć zatrudnienia się w niej... Jednakże ta opcja wymagałaby przeprowadzenia kilku delikatnych operacji. Jak bardzo rozpoznawalna była Polaris - jako członkini X-Men? Długo działała w grupie, lecz jej przejście do innej drużyny nie stanowiłoby chyba większego zaskoczenia, bo w końcu bohaterowie czynili tak dość często... Ale co z jej powiązaniami z samym Instytutem? W szkole odbyła część swojej edukacji, a wścibskim nie będzie trudno to ustalić, gdy kobieta zwróci już na siebie ich uwagę. Sterując telepatycznie tą czy inną osobą dałoby się wymazać parę faktów, lecz wciąż istniało niebezpieczeństwo, że nie pomyśli się o wszystkim.
- ... Do czasu, aż ktoś wspomni o jej powiązaniach z Bractwem. Historie o nawróceniu rzeczywiście są piękne, gdy ktoś potrafi je dobrze sprzedać, lecz nawet wtedy nie każdy je kupuje - zauważyła więc, dopiero w tym momencie krótko rzucając okiem ku Lornie, nim skierowała spojrzenie w stronę Madroxa.
- Właśnie dlatego przywołałam strategiczne znaczenie agencji. Wy działacie jawnie. Reklamujecie swoje usługi jako mutanci... Tudzież osoby obdarzone wyjątkowymi zdolnościami. Jeden z waszych pracowników mógłby stosunkowo bezpiecznie pojawić się na konferencji - zasugerowała, póki co powstrzymując się jeszcze przed wskazywaniem konkretnej osoby. Liczyła na to, że jej rozmówcy sami wystosują jakieś propozycje.
Nim jednak to nastąpiło, White Queen wyczuła nagłą zmianę w okolicy. Stale monitorowała teren należący do szkoły, aby uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek... I właśnie zauważyła pojawienie się - dosłownie znikąd - nowego umysłu gdzieś w ogrodach. Niedaleko niego znajdowało się więcej osób, w tym Drake, z którym blondynka miała już trochę więcej do czynienia... Powinni poradzić sobie z tą sytuacją, szczególnie, że w tej chwili nowy nabytek nie promieniował agresją.
Lorna i James nie musieli jeszcze o tym wiedzieć. Taka informacja mogłaby ich tylko niepotrzebnie rozproszyć, więc Emma zamierzała im ją przekazać nieco później, gdy omówią już sprawę konferencji. Ktoś inny z kolei pewnie ucieszyłby się z takiej wiadomości... Dlatego też telepatka przeczesała dla pewności Instytut, a następnie rozszerzyła obszar poszukiwań, aż natknęła się na umysł Ororo.
- W ogrodach szkoły pojawił się właśnie ktoś obcy. Teleportował się lub początkowo maskował swoją obecność. Nie wydaje się wrogo nastawiony, ale nie zaszkodzi, jeżeli się temu przyjrzysz. Podejrzewam, że na miejscu zastaniesz już wówczas Icemana. Pozdrów ode mnie Scotta, moja droga - wyłożyła, nim zerwała połączenie, dzieląc swoją uwagę tylko pomiędzy dyskusję toczącą się w pokoju rekreacyjnym i zajście na zewnątrz.

Emma lubiła być popierana. Wbrew pozorom oraz opiniom licznych złośliwych, nie wiązało się to wcale z próżnością, bo - choć kobieta doskonale znała swoją wartość - potrafiła spoglądać na świat bardzo, ale to bardzo trzeźwym okiem. Nie, w jej wypadku upodobanie to wynikało z czegoś o wiele prostszego i zarazem - w pewnym sensie - niemalże altruistycznego. Ona najzwyczajniej w świecie praktycznie zawsze miała rację, więc kiedy inni się z nią zgadzali, to przyspieszało wprowadzanie w życie dobrych planów. Gdy natomiast ktoś starał się z nią spierać i przedstawiał niewłaściwy punkt widzenia... Wówczas tworzyły się tylko same kłopoty.
- Przeciwnie, to żaden problem, mój drogi. Z niecierpliwością będę czekała na kontakt. Co się zaś tyczy Avengers oraz konferencji... Niedawno miałam okazję spotkać się ze Stevenem Rogersem - w tym momencie Biała Królowa pozwoliła sobie zrobić krótką pauzę. Można by pomyśleć, że używała jej dla zwrócenia uwagi na istotność swych słów, a może po to, aby dać swoim rozmówcom czas na przetrawienie tej informacji, lecz prawda była nieco inna.
Telepatka w dalszym ciągu nadzorowała incydent w ogrodach, w związku z czym musiała dzielić swoje zainteresowanie pomiędzy co najmniej dwie różne sytuacje. Nie był to dla niej wielki problem, gdyż posiadała w tym sporą praktykę, nie mniej jednak od czasu do czasu chciała przyjrzeć się czemuś - a raczej komuś - lepiej... A to wymagało skupienia. Na zewnątrz doszło już najwyraźniej do konfrontacji, a szkolna pielęgniarka miała na tyle rozumu w głowie, aby wcześniej odesłać uczniów do środka... To dobrze.
- Kapitan osobiście popiera naszą sprawę, zgodził się również z tym, iż mutanci w szeregach Avengers to świetny dowód na to, że nie należy obawiać się nas jako ogółu. Chciał, aby Instytut się ujawnił, a w konferencji wziął udział sam jego dyrektor, czy też - w tym wypadku - dyrektorka, ale sądzę, że skutecznie wybiłam mu to z głowy... Metodą bezinwazyjną, gdybyście się o to martwili - streściła. Nie dodała, że zmuszona była potraktować Rogersa sporą dawką sarkazmu, aby przejrzał na oczy. Najważniejsze przecież, że ostatecznie do tego doszło.
Tak wiele kwestii wymagało jeszcze jej atencji. Ororo powinna niedługo sprowadzić Summersa z powrotem do szkoły, a to z kolei oznaczało, iż panna Frost powinna się z nimi spotkać - ze Storm po to, aby ustalić parę spraw, z Cyclopsem zaś rzecz jasna dla czystej przyjemności, jaka niezmiennie płynęła z obcowania z nim. Do tego dochodziły kolejne problemy: gość w ogrodach, konieczność zdobycia zaproszenia na konferencję, a także ostatecznego ustalenia reprezentanta... Być może powinna również ostrzec nauczycieli o najnowszym nabytku szkoły?
- Myślę, że w tej chwili nie uzgodnimy już między sobą niczego więcej... Nie bez konsultacji z innymi osobami. Zakładam, że chcecie jeszcze porozmawiać na temat zatrudnienia, ale do tego nie będę Wam już potrzebna. Jeżeli to więc wszystko...? - White Queen przesunęła spojrzeniem pomiędzy swoimi rozmówcami, wyraźnie oczekując na ich decyzję.

Moja propozycja brzmi: kończmy już to spotkanie. Wy możecie spotkać się jeszcze raz w siedzibie X-Factora, żeby dogadać szczegóły, albo po prostu załóżcie, że to zrobiliście i doszło do zatrudnienia... A ostateczną decyzję o konferencji podejmiemy wkrótce, bo przydałby się do tego także udział Storm.

Emma krótko i subtelnie kiwnęła głową na pożegnanie Lorny, jednocześnie odprowadzając ją wzrokiem, po czym - gdy kobieta zniknęła już za drzwiami - przeniosła spojrzenie ponownie ku Jamesowi. Nie wątpiła w to, że w niedalekiej przyszłości będą jeszcze mieli wiele spraw do omówienia, nie tylko w kwestii konferencji oraz oferty pracy dla absolwentów Instytutu, lecz w tej chwili nie pozostawało im już nic innego, jak tylko zakończyć to spotkanie.
- Nie będę cię zatrzymywać. Jestem pewna, że masz teraz sporo na głowie - zwróciła się więc do swojego rozmówcy, a następnie podniosła się z miejsca i odczekała krótką chwilę, aby Madrox zrobił to samo. Dopiero wówczas blondynka obróciła się przodem ku drzwiom i powoli ruszyła w ich kierunku, po drodze dorzucając jeszcze jedną uwagę.
- Domyślam się, że pamiętasz drogę i nie muszę odprowadzać cię aż do samego wyjścia... Rzecz jasna o ile w ogóle już nas opuszczasz - z tymi słowami telepatka wyprowadziła mężczyznę z pomieszczenia, łaskawie pozwalając mu przymknąć za nimi drzwi, aby mógł poczuć się potrzebny. Zaraz potem oboje ruszyli już wspólnie korytarzem, lecz po chwili - po krótkim pożegnaniu - rozdzielili się i każde wybrało się w swoją własną stronę. W przypadku Emmy cel jej podróży stanowił jej pokój.
Panna Frost świetnie zdawała sobie sprawę z tego, iż miała jeszcze moment do powrotu Storm i Cyclopsa. Stale nadzorując telepatycznie okolicę była wręcz pewna, że natychmiast zauważy ich pojawienie się w szkole. W końcu pełna urazy aura Summersa bardzo rzucała się w "oczy"... Och, współpraca z nim będzie samą przyjemnością. Emma nie mogła się już doczekać tych nienawistnych spojrzeń - choć oczywiście ich nie zobaczy, a jedynie na sobie wyczuje.
Najważniejsze jednak było to, że blondynka zdążyła już sobie ułożyć w głowie plan dnia... Przynajmniej na najbliższych parę godzin. Najpierw subtelnie, delikatnie, a przede wszystkim dyskretnie załatwi sprawę, którą najwyraźniej nikt inny się nie interesował - a potem poinformuje Ororo o najnowszych wieściach, wliczając w to X-Factor, odejście Lorny, a także kwestię konferencji. Później - a może jednocześnie? - podrażni trochę Cyclopsa swoją obecnością oraz tym, jak bardzo jest potrzebna i pomocna... I zorientuje się lepiej w sprawie z ogrodów. Idealnie.

Z/t za oboje.

Billy grzecznie i w milczeniu podążył za swoją przewodniczką, po drodze - krótkiej, ale jednak - rozglądając się z zainteresowaniem po swoim otoczeniu. Nie minęli co prawda niczego bardzo intrygującego, korytarz prezentował się raczej zwyczajnie, tak samo jak i wypadające co kawałek drzwi, ale mimo to Kaplan lubił się orientować na nowym terenie na wypadek, gdyby musiał przemierzyć go sam. W takiej sytuacji głupio by było zabłądzić, więc wolał starać się zapamiętać jak najwięcej.
Już po chwili oboje wkroczyli zresztą do wybranego przez dziewczynę pomieszczenia i tu również nastolatek zaczął od ostrożnego zbadania wnętrza wzrokiem. Przeznaczenie pokoju zdawało się być jasne, musiał służyć do rozrywki i odpoczynku, a w jego przypadku być może miał spełnić także funkcję pewnego rodzaju poczekalni... Chyba że stanowił jedynie przystanek na tej zapowiadanej wcześniej wycieczce. Billy był skłonny zaakceptować obie wersje.
Chłopak zatrzymał się na początek mniej więcej w połowie drogi pomiędzy jedną z kanap i stołem do bilarda, a następnie odruchowo skrzyżował ramiona na klatce piersiowej. Jego oględziny sali przerwał głos Hisako, z powodu którego Kaplan powoli skierował na nią spojrzenie. W pierwszej chwili nie był pewien czy dziewczyna pytała na poważnie, ale jej wyraz twarzy chyba o tym świadczył, w związku z czym nastolatek pokręcił przecząco głową.
- Nie, to pseudonim... Jestem Billy - nie czuł się zbyt pewnie podając swoje prawdziwe imię i łatwo dało się to wychwycić w tonie jego głosu oraz w tym krótkim wahaniu, lecz ostatecznie doszedł do wniosku, że skoro X-Men zaufali mu w kwestii położenia swojej bazy, to on mógł przekazać im za to taką informację. Bez nazwiska to i tak praktycznie niczego nie zmieniało.
Jako że jego rówieśniczka przeszła do opisywania miejsca, w którym się znajdowali, Kaplan w dalszym ciągu utrzymywał na niej wzrok, słuchając jej wyjaśnień. Skoro ona przeniosła się nieco dalej, to podążył za nią, choć starał się nie stawać zbyt blisko, aby uszanować jej przestrzeń prywatną... I nie naruszać własnej. Może nawet tak naprawdę chodziło mu przede wszystkim o to ostatnie, ale tak czy siak czynił to odruchowo, nie zastanawiając się nad tym ani przez chwilę.
Nagła zmiana tematu wprawiła chłopaka w zaskoczenie, przez co najpierw zamrugał szybko, a potem rozchylił lekko usta, jak gdyby chciał coś powiedzieć... Tyle że nie wydobył się spomiędzy nich żaden dźwięk. Grając na czas, aby móc zebrać myśli i ułożyć z nich odpowiednio stonowaną wypowiedź, Kaplan uciekł spojrzeniem na bok, po czym ledwo zauważalnie wzruszył ramionami. Wszystko to potrwało w gruncie rzeczy tylko kilka sekund.
- Członek mojej drużyny był w ich towarzystwie, teleportowałem się do niego i tak się poznaliśmy. Potem sprawy się trochę skomplikowały, ale w skrócie zabrałem ich w bezpieczne miejsce, chwilę porozmawialiśmy, a potem przyszła informacja o Houston i... Poprosili mnie o transport tutaj - wytłumaczył, omijając trochę zbędnych informacji, jak na przykład stan Eugene'a czy odsyłanie go osobno do Kate... Bo i po co Hisako miałaby o tym wszystkim wiedzieć? Raczej by jej to nie zainteresowało, a nie chciał zanudzić jej zbyt długą opowieścią... Której przecież i tak jeszcze nie skończył.
- Ale tak czy siak, nie przejmuj się mną. Po prostu przybił mnie ten wybuch w Houston, więc... Chyba jak każdego. W końcu dojdę do siebie, a póki co... Może opowiesz mi coś jeszcze o Instytucie? Oczywiście na tyle, na ile możesz - tak, Billy doskonale wiedział, że nie rozmawianie o problemach wcale ich nie rozwiązywało, matka psycholog zadbała, aby był tego świadomy, tyle że... I tak wolał zmienić temat. Zawsze uciekał od tego rodzaju spraw, dusił w sobie emocje, żeby nie narzucać się nikomu ze swoimi kłopotami. Przyzwyczaił się do takiego postępowania i teraz instynktownie chciał się do niego wycofać, bo wydawało mu się znajome i bezpieczne.
W końcu wzrok nastolatka padł na jedną z kanap, tę, do której miał najbliżej. Wciąż nie był pewien czy zamierzali zostać w tym miejscu czy kontynuować wycieczkę, dlatego zerknął pytająco na swoją towarzyszkę, oczekując z jej strony jakiejkolwiek wskazówki, która rozwiązałaby jego dylemat. Gdyby mieli się tutaj zatrzymać, planował zająć miejsce na kanapie, a jeśli nie, to gotów był podążyć za swoją rówieśniczką.

Z/t.

Tej nocy sny nie były dla Josha łaskawe. Co prawda chłopak zasnął bez najmniejszego problemu, bo po przybyciu do Instytutu czuł się już tak bardzo wycieńczony, że skierował się praktycznie prosto do swojego pokoju, rozebrał się i padł na łóżko, nie przejmując się głodem, ani niczym innym... Jednakże nie mógł przewidzieć tego, że zmęczony i sponiewierany po Houston umysł podsunie mu tak dziwne i nieprzyjemne obrazy.
Młody mutant nieświadomie przewracał się z boku na bok, oddychając ciężko i dość głośno, lecz poza tym nie wydawał z siebie żadnych odgłosów, które mogłyby kogoś zaalarmować, czy po prostu obudzić jego współlokatora. Temperatura jego ciała wzrosła, przez co w którymś momencie odruchowo wyplątał się z cienkiej kołdry, teraz zsuniętej nisko na materacu, na wysokości jego ud i niżej... W pomieszczeniu i tak było gorąco, a z jakiegoś powodu mutacja chłopaka tym razem nie regulowała problemu w taki sposób, jak czyniła to zazwyczaj, oszczędzając mu kłopotów z ciepłem czy chłodem. Chyba skupiała się po prostu na czymś innym... Delikatnie rozchylone usta nastolatka, zmarszczone czoło, rozluźniające się i zaciskające palce - to wszystko jasno wskazywało, że nie śniło mu się nic dobrego.
Tak naprawdę nie był to typowy sen, nawet jak na koszmar. Daremno szukałoby się w nim jakiejkolwiek ciągłości czy chociaż śladów sensu. Przez głowę uzdrowiciela przemykały różnego rodzaju obrazy, czasem zmieniające się na tyle szybko, że nie nadążał z ich zarejestrowaniem, innym razem zaś utrzymujące się wystarczająco długo, by dotarły do niego jakieś szczegóły. Gdyby był przytomny, pewnie oceniłby, że wolał te pierwsze.
Zupełnie normalne sceny z dnia codziennego - lekcje, spotkania z przyjaciółmi, wyjścia z Laurie czy z Rahne - przeplatały się i przenikały wzajemnie z o wiele mroczniejszymi wizjami, które wprawiały całe ciało blondyna w drżenie i jeszcze bardziej przyspieszały pracę jego serca. To nie było zdrowe, jego mutacja powinna to kontrolować, a jednak wciąż nie robiła nic, aby opanować sytuację...
Twarde, miejscami ostre podłoże, wysoka temperatura, nieprzyjemny zapach - spalenizny i krwi, te dwie wonie nastolatek znał aż zbyt dobrze i to w dużej mierze z autopsji - a do tego wilgoć przy dłoniach oraz na policzkach, rozmazująca mu widok... Chyba na szczęście, bo dzięki temu Josh nie był do końca pewien - ale i tak wiedział, w jakiś sposób zwyczajnie wiedział - czyje ciało znajdowało się teraz tuż przed nim, leżące bezwładnie, podczas gdy on czuł uciekające z niego życie i bezskutecznie starał się mu pomóc...
Obraz prędko zniknął, ustępując miejsca innemu, o wiele przyjemniejszemu i świetnie się zapowiadającemu. Tym razem akcja działa się chyba w jednej z pracowni Instytutu, ale Elixir był w niej sam na sam z Rahne... I oczywiście wykorzystywali to w najlepszy sposób, w jaki tylko mogli, a więc całując się namiętnie. Takie sny były znajome. Tyle że... Nawet ciepło jej ciała, krew tętniąca w jej żyłach, energia przenikająca przez jej organizm zbyt mocno kojarzyły się chłopakowi z poprzednią sceną. Porównanie nie było wcale miłe. Niepokój nie ustępował nawet na chwilę.
Wizja przeskoczyła, a wraz z nią powrócił zapach krwi i... I widok Laurie z dziurą w twarzy, przez którą mógł dojrzeć - po prostu wszystko w środku... Potem zaś dziewczyna upadła i on sam również osunął się niżej, bliżej rosnącej, czerwonej plamy, zlepiającej jasne włosy. Wokół spadały liście i z jakiegoś powodu ten szczegół wydawał się równie istotny, umysł Josha zdecydował się na nim skoncentrować... Być może uciekając od głównego problemu?
Tym razem kilka kolejnych obrazów przemknęło zbyt szybko, aby mógł je zrozumieć, lecz następna wyraźna scena ukazała mu tył czyjejś głowy oraz jego własne dłonie - a przynajmniej tak mu się wydawało, choć nie były już złociste, a czarne, barwa ta rozchodziła się zaś po jego nadgarstkach i sięgała coraz dalej... Jego dotyk na twarzy mężczyzny powodował powstawanie zniekształceń, pęcherzy, do tego zmiany w środku - nagły rozrost komórek, działający praktycznie jak przyspieszony rak i... Niewydolności coraz to innych narządów... Aż do całkowitego zaprzestania ich pracy. Czuł to równie dobrze, jak wcześniej śmierć DJ'a, lecz tym razem nie towarzyszyły mu już panika, strach i żal, tylko złość, prawdziwa, gorąca furia oraz szczera chęć wyrządzenia tej osobie jeszcze większej krzywdy.
Następna scena była bardzo ciemna... I równie krótka co poprzednie. W niej również Elixir nie był sam, choć w pierwszej chwili nie dotarło do niego z kim miał do czynienia. Czarny strój, zdeformowana twarz... Moc, która atakowała jego własne ciało przez złączone dłonie, starając się przeżreć przez jego skórę, dobrać do coraz to głębszych warstw komórek, elektryzująca, głodna, mroczna - i wreszcie ustępująca przed jego własną mutacją, zawracająca, buntująca się przeciwko swemu nosicielowi. Żal znów powrócił na miejsce złości i Josh był świadomy padających słów, chociaż ich nie rozróżniał... A i tak rozumiał ich sens. Ciało przed nim - wiedział czyje, choć nie powinien być w stanie tego stwierdzić - rozpadało się, a on sam...
On sam obudził się nagle, od razu otwierając oczy i nabierając powietrza głęboko w płuca, jak gdyby do tej pory się dusił. Wciąż czuł się zbyt gorąco, ale nie to było najgorsze. Uścisk w klatce piersiowej, okropny ciężar w brzuchu, mieszanka emocji ze snu - i wreszcie ta sama wszechogarniająca pustka, która towarzyszyła nastolatkowi od Houston... Mutant oddychał ciężko, wpatrując się nieruchomo w sufit i odruchowo dostosowując oczy do panujących w pokoju ciemności, aby widzieć w nich niemalże niczym kot. Dopiero po kilku, a może kilkunastu sekundach zorientował się, że policzki miał mokre od łez i właśnie to zmotywowało go w końcu do podjęcia jakiejś akcji.
Przecierając oczy i resztę twarzy wierzchem dłoni, Josh powoli podniósł się do pozycji siedzącej, teraz stopniowo uspokajając już swój oddech. Serce w dalszym ciągu biło mu jak oszalałe, więc musiał świadomie nad nim zapanować, ale nawet wtedy wciąż było mu strasznie niedobrze. Teoretycznie wiedział, że nie powinien mieć tego rodzaju objawów, bo nic mu nie dolegało... A to oznaczało, że wszystkie reakcje jego organizmu wynikały tylko i wyłącznie z jego myśli i emocji. Nie cierpiał takich sytuacji.
Biokinetycznie podkręcone spojrzenie uzdrowiciela przesunęło się na prawo i chłopak wychylił się lekko w tę stronę, sięgając po butelkę z wodą, która okazała się być nieprzyjemnie lekka... Pusta. Cudownie. Elixir westchnął ciężko i puścił plastikowe opakowanie, nie chcąc go teraz zgniatać, aby nie obudzić Davida. Szybkie rozejrzenie się po pokoju dowiodło, że nigdzie nie stał żaden inny napój, a więc najwyraźniej czekało go siedzenie z wyschniętym gardłem... Albo wycieczka piętro niżej. Żadna z tych opcji mu się teraz nie podobała.
Czoło nastolatka znów się zmarszczyło, kąciki jego ust powędrowały w dół, lecz mimo wszystko podjął już decyzję. Mutant niechętnie zsunął się z łóżka, a że miał na sobie tylko spodnie, to po drodze do drzwi na wszelki wypadek zgarnął z podłogi pierwsze lepsze okrycie... Cienką dresówkę z zamkiem z przodu. Wątpił, aby po drodze do kuchni miał kogoś spotkać, a sam nie czuł się skrępowany odsłoniętą skórą, ale taki miał po prostu odruch.
Po części mogło to zresztą wynikać z tego, że Josh nawet nie skupiał się na tym, co teraz robił. Działał automatycznie, starając się ignorować to, że utrzymywanie się na nogach sprawiało mu nagle więcej kłopotów niż zwykle, a jego mutacja nie radziła sobie z psychosomatycznymi dolegliwościami aż tak dobrze, jak by tego chciał. Do tego wszystkiego wciąż był senny, a równocześnie, o ironio, rozbudzony. Wolałby znów zasnąć, ale... Nie chciał śnić.
Sny nie powinny być tak prawdziwe, zadecydował, ostrożnie zamykając za sobą drzwi na korytarz, a następnie cichutko ruszając dalej, ku schodom. Nie powinno się w nich czuć, a przynajmniej nie tak wyraźnie... I skąd w ogóle jego umysł pozbierał tak dziwne wątki? Niektóre pomysły były znajome, jak ten fragment z Rahne, ale reszta? Nastolatka trochę pocieszała myśl, że praktycznie żadna z tych rzeczy nie miała miejsca, a więc jego pamięć chyba nie dostarczyła wyobraźni żadnego materiału... Pomijając może pocałunek. Rahne zdecydowanie wiedziała co robiła, nawet jeżeli przy okazji trochę go wypatroszyła. Przynajmniej we śnie nie wyciągnęła swoich pazurków...
Ale wszystko inne? Przerażało go. Rzadko miewał koszmary, a jeżeli już, to na ogół bardziej... Typowe. Nic aż tak dziwnego i wymyślnego. Te obrazy z kolei zdawały się być niesamowicie konkretne, wręcz spersonalizowane, więc skąd się wzięły? Chłopak prawie wierzył w to, że jakiś telepata, na przykład taki paskudny i różowowłosy, zrobił mu właśnie brzydki kawał, ale... Niby czemu? Nie miałoby to większego sensu.
Już na schodach Elixir uznał, że jednak wcale nie było mu tak gorąco. Przeciwnie, całkiem chłodno. Dobrze, że zabrał ze sobą dresówkę. Uzdrowiciel wsunął w nią najpierw lewą rękę, a potem zamierzał zrobić to samo z prawą, tyle że... Dopiero wówczas zorientował się, iż coś było z nią nie tak. W pierwszej chwili jego zmęczony umysł zasugerował, że czymś się wybrudził - i nic dziwnego, miał do tego sporo okazji - ale kiedy odruchowo potarł ciemniejsze miejsce, plama wcale nie zeszła. Kolejna próba dała dokładnie ten sam, czyli żaden efekt i chłopak ponownie zmarszczył czoło.
Josh powoli uniósł rękę, przyglądając się zmianie na przedramieniu, a następnie wykonał jeszcze kilka kroków przed siebie, aby znaleźć się w bardziej zacienionym punkcie. Padające z okien światło księżyca w tych okolicznościach jedynie rozmazywało mu wizję. Obracając kończynę, nastolatek znów zmuszony był uspokoić swoje serce, które przez chwilę zagroziło wyskoczeniem z klatki piersiowej. Mając zmodyfikowane oczy nie widział dobrze kolorów, ale coś mu mówiło, że w świetle dnia ta plama byłaby metalicznie czarna...
Jak we śnie. W dwóch scenach, w których świadomie i umyślnie robił komuś krzywdę. Teraz to dopiero było mu niedobrze... Przyglądając się zmianie skórnej rozszerzonymi z szoku i przerażenia oczami, Josh zaczął panicznie badać zabarwiony obszar swoją mutacją, lecz kolor nie chciał ustąpić. Sprawiał wrażenie... Innego, ale chłopak nie potrafił tego dokładniej określić. To tylko napędzało jego strach i gwałtowną falę obrzydzenia do samego siebie.
Potem zaś dotarło do niego, że wyczuwał więcej takich miejsc na swojej skórze. Z tyłu ramienia, na plecach... Po zamknięciu oczu łatwiej było mu się na nich skoncentrować, aby namierzyć kolejne. Tym razem mutant nawet nie próbował przywołać do porządku szalejącego serca, a uścisk w jego klatce piersiowej jeszcze się wzmógł. Naprawdę potrzebował tej wody. A mógł się przeprosić z kranówą i w dalszym ciągu siedzieć bezpieczny w pokoju.
Co teraz? Powinien wrócić do łóżka i liczyć na to, że do rana wszystko samo przejdzie. Tyle że oczywiście tak się nie stanie, już to sobie wyobrażał, a wtedy... Wtedy będzie musiał się do kogoś zwrócić. I pewnie jeszcze opowiedzieć ten sen? Nie, nie ma mowy. A może by tak po prostu... Najzwyczajniej w świecie...
Powoli i ostrożnie Josh wsunął także i drugie ramię w wolny rękaw, a następnie poprawił ułożenie swojej białej dresówki, przy okazji zapinając ją tylko kawałek na samym dole. Przyjrzał się sobie uważnie, nie zauważając, ani nie wyczuwając na widoku żadnych plam. W porządku. Jak długo nikt ich nie widział, nie musiał się nimi przejmować. Aż tak. Choć nie mógł przestać o nich myśleć.
Starając się skierować swoją uwagę dosłownie na cokolwiek innego, Elixir ponownie ruszył w stronę kuchni, jednakże jeszcze po drodze jego uwagę zwróciło coś bardzo nietypowego o tej porze. Ktoś przebywał w pokoju rekreacyjnym, a ilość energii - elektrycznej - zgromadzonej w ciele tej osoby dość jasno świadczyła o jej tożsamości. To wystarczyło, aby chłopak bez namysłu zmienił kurs.
Nie miał pojęcia dlaczego Noriko opuściła swój pokój, ale jeżeli ona też nie mogła spać, jeśli jak jemu śniły się jej koszmary... To może jednak w grę rzeczywiście wchodziło coś nienaturalnego. Otwierając cicho drzwi i wślizgując się do pokoju, blondyn od razu odszukał dziewczynę wzrokiem. Równie bezgłośnie zamknął za sobą przejście, po czym na chwilę oparł się plecami o drzwi.
- Wydawało mi się, że byłaś bardziej zmęczona - zauważył, siląc się na normalny, zrównoważony ton. Panował już nad swoim oddechem, wszystkie plamy zakrył dokładnie ubraniem, więc nic nie powinno go zdradzać. Jego spojrzenie przesuwało się po Noriko, jak gdyby szukał jakichś nieprawidłowości, a jego mutacja robiła w tym czasie coś podobnego. Dodatkowo usuwał też modyfikację oczu, bo przy zapalonym świetle widział z nią o wiele gorzej.
Względnie uspokojony - przynajmniej pod tym względem - nastolatek znów ruszył z miejsca, zbliżając się do kanapy, na której zasiadała jego przyjaciółka. Przy okazji zerknął ku stojącej nieopodal szklance, której zawartością chętnie by się zaopiekował, bo w końcu z tego wszystkiego w ogóle nie dotarł do kuchni... Ale ta kwestia mogła jeszcze poczekać. Istniały pewne priorytety.
Nastolatek opadł bokiem na siedzenie obok Noriko, jedną nogę wciągając pod siebie, drugą zaś zostawiając na podłodze. Dopiero teraz zorientował się, że nie włożył żadnych butów, ale tak było chyba nawet lepiej. Z ramieniem ułożonym na oparciu kanapy i drugą dłonią na własnym udzie przyglądał się Azjatce z wyraźnym namysłem. Czyżby źle ocenił sytuację i to po prostu ta łuska nie dawała jej spokoju? Tylko jak się upewnić bez zwracania uwagi na własny problem...