Wybrzeże i okolice

Wylądowali, kiedy lecieli siedział obok Kurta na wypadek gdyby ten ze stresu nie potrafił kierować pojazdem tak jak należy. Jednak Niemiec poradził sobie z tym zadaniem świetnie jak na stres, który tak bardzo go ogarnął. Znajdowali się teraz na suchym lądzie. Wzniesienia, piasek, i dużo zieleni, to cechy terenu ułatwiające schwytanie potencjalnego intruza. Łatwo się ukryć, przynajmniej przed tymi, którzy znajdują się w tej samej perspektywie. Kiedy Domino spytała o plan jaki mają, szczerze powiedziawszy nie potrafił za bardzo sprecyzować tego, co mieliby tu teraz zrobić.
- Kiedy lecieliśmy zastanawiałem się nad tym, czy nie polatać tu trochę, nie rozejrzeć się. Z lotu mogę znacznie więcej dostrzec, nie dam się trafić niczym, a za pomocą nadajników mogę Was wówczas spokojnie powiadamiać o tym, co zobaczę, bądź o ewentualnym zagrożeniu. Może uda się Wam za ten czas namierzyć Piotra, rosły chłopak więc z góry mógłbym go zauważyć. Krótko: Wy rozglądacie się na dole, ja na górze. Kontaktujemy się za pomocą nadajników. Jakieś sugestie? -  - spytał pewnie, nie chcąc tracić czasu.

I wylądowali. Teraz tylko potrzebują jakiegoś konkretnego planu, który pozwoli im znaleźć przyjaciół. Bo przynajmniej Kurt na razie żadnego nie miał. Musieli to dokładnie omówić, w końcu to ważna sprawa.
Uśmiechnął się tylko, kiedy Domino pochwaliła lot. Wiedział, że dobrze lata jetem. Często to robi podczas misji i fakt, był w tym mistrzem.
-No dohbrze Angel, hozdzielmy się, z góry fahtycznie zobaczysz więcej, będziemy w kontakcie - wskazał wtedy na swój nadajnik. -A my mosze pójdźmy w głąb wyspy i poszukajmy jakiejś bazy albo innego miehjsca, w którym przetrzymują innych X-men? - zaproponował, spoglądając na Domino. Bo co innego mogli zrobić? Po to tu właśnie przylecieli, znaleźć Colossusa i resztę. Pewnie nie będzie to takie proste, Kurt cieszył się, że jeszcze nikt do nich nie zaczął strzelać. Ale to pewnie tylko kwestia czasu.

Czasami Havok chciałby posiadać moce takie jak Colossus czy Angel, żeby właśnie w takich sytuacjach, nie musieć schodzić bocznymi ścieżkami a normalnie, mógłby zeskoczyć albo podlecieć do celu, którym w tył przypadku był samolot jego drużyny. Kiedy zobaczył w powietrzu samolot, pierwsze co pomyślał, to że to był samolot wroga ale kiedy dostrzegł znajomy mu znaczek na latającym środku transportu, odetchnął z ulgą. Tak więc, z Colossusem uzgodnili, że zejdzie sobie bokiem skał. Kiedy tak schodził, myślał sobie o różnych rzeczach a jednocześnie podziwiał faunę oraz florę tej wyspy, która była dość interesująca oraz upewniał się, że nikt i nic go nie śledzi, bo jednak co jak co ale do drużyny chciał dołączyć cały i zdrowy. Już wystarczyło, że Beast był nieprzytomny.
Tak więc, schodził i schodził i zdawało mu się, że strasznie długo mu to zajęło, bo jednak ta góra do najmniejszych wcale nie należała. Ale w końcu, po jakimś czasie dotarł na miejsce i zajął miejsce obok Colosa (Colossusa).
- No to co teraz? - Zapytał spoglądając na resztę załogi i krzyżując ręce na piersiach, będąc naprawdę ciekaw dalszych działań zespołu. Z jednej strony chciał już wracać do bazy ale z drugiej, zdawał sobie sprawę z tego, że są jeszcze ludzie pod ziemią, których najprawdopodobniej, trzeba będzie stamtąd wyciągnąć o pewnie dopiero wtedy, załadują się na pokład i wrócą do bazy.

– Brak uwag – odpowiedziała krótko, nie znajdując żadnej luki w planie Angela. Mężczyzna latając zobaczyłby znacznie więcej niż gdyby miał iść z nimi, a ona i Kurt znacznie lepiej poradzą sobie, gdy będą mieć wsparcie z góry.
– Tak. Powinniśmy się natknąć na jakieś ślady, to nie jest ogromna wyspa –kiwnęła głową i odgarnęła w policzka niesforny kosmyk kruczoczarnych włosów. Tak przynajmniej wydawało się Domino, kiedy lecieli. Wyspa była dość niepozorna i chociaż cieszyła ją ta cisza, to jednak zastanawiała się nad zabezpieczeniami przed niechcianymi gośćmi. Takimi jak oni.
Neena poczuła znajome mrowienie na karku i uniosła głowę, zauważając jakieś cienie na skale. Czyżby słowo się rzekło i ich niezapowiedziana wizyta została zauważona? Po chwili stało się jasne, że jeden z cieni jest mutantem, któremu udało się zbiec.
Gdzie natomiast jest drugi cień?
Po chwili Domino otrzymała odpowiedź na swoje niewypowiedziane pytanie, ponieważ pojawił się Havok. Obecność Neeny została przez obu zaakceptowana, co było miłą odmianą od ciągłych pytań, czym się zajmuje i kazań, jak bardzo jest to niemoralne.
– Angel leci górą, a my mieliśmy szukać bazy. Ale prościej będzie, jeśli pokażecie nam, którędy przyszliście – odpowiedziała na pytanie blondyna i posłała mu lekki uśmiech. Ich pojawienie się znacznie ułatwiało sprawę, ponieważ wystarczyło iść drogą ich ucieczki. Proste!
– Jestem Domino – dodała na wszelki wypadek, żeby dłużej nie być nieznajomą.

Pojawienie się Colossusa i Havoka z jednej strony bardzo go cieszyło. Dobrze bowiem wiedzieć, że przynajmniej pewna część przyjaciół jest bezpieczna. Z drugiej zaś, wprowadziło zamieszanie. Przed dobrą chwilę zastanawiał się, czy nie iść z nimi w miejsce, z którego przybyli. Musiałby wówczas zrezygnować z inicjatywy, którą sam się wykazał. Po prostu okazało się to bez sensu. Toteż postanowił, że nie zmieni planu:
-Naprawdę się cieszę, że Was widzę panowie. Skoro tu jesteście to powinno być nam teraz łatwiej. Mamy teraz dodatkowe ręce, no i bardzo cenne informacje. Mam nadzieję, że Beast zdąży dojść do siebie, w razie czego moja krew powinna mu pomóc, o i le ten aspekt mojej zdolności zadziała w tym miejscu, bo jeśli zejdziemy na dół po resztę, raczej nie spodziewam się bym mógł tam wykorzystać tę zdolność. Dobrze, skoro wszyscy się poznali, pozwolę sobie was opuścić. Będę odprowadzał was do miejsca docelowego z góry. Tak jak ustaliliśmy. Gdyby coś się działo mam sprzęt - zakończył wzbijając się w powietrze. Najpierw postanowił polatać w okolicy wzgórz, sprawnie likwidując potencjalne zagrożenie, albo przynajmniej powiadamiając o nim towarzyszy. Dopóki nie podejmą decyzji co dalej taką taktykę uznał za słuszną. Później będzie leciał nad nimi pilnując, by dostrzec zagrożenie zanim przyjaciele na ziemi zostaną zaatakowani.

Oczywiście Kurt bardzo się ucieszył na widok Colossusa. Martwił się o los obecnych na tej wyspie X-men bardziej niż ktokolwiek tutaj. Tak mu się przynajmniej wydawało. Odetchnął więc z ulgą, gdy dowiedział się, że Piotr - i Havok, który po chwili dołączył - są cali i zdrowi. Ale to tylko dwójka, brakuje jeszcze Profesora, Jean, Scotta i wielu innych. Co z nimi? Musieli ich znaleźć.
No i ranny Beast. Wagner się martwił, był jednak pewien, że w samolocie będzie bezpieczny, kiedy reszta będzie szukała bazy i ratowała przyjaciół.
-A wam nic nie jest, wszystko w porzhądku? - upewnił się Niemiec. W końcu nie wiedział co im tam robili i przez co przeszli.
Teraz musieli też wymyślić nowy plan, z pewnością łatwiejszy, bo Colossus i Havok wskażą im drogę do bazy wroga. Po drodze pewnie napotkają wiele niebezpieczeństw, bo Nightcrawler dałby sobie ogon odciąć, że ucieczka(?) X-men została zauważona i już ich szukają ze złymi zamiarami. Tutaj właśnie przyda się Angel.
-Leć nad nami i ostrzehgaj nas przed niebezpieszeństwem, Warren - powiedział, po czym zwrócił się do nowoprzybyłych przyjaciół -A wy zaphowadźcie nas do bazy - praktycznie powtórzył to, co powiedziała Domino.
A więc w drogę!

Havok grzecznie stał i słuchał, co mają towarzysze do powiedzenia a kiedy Domino się przedstawiła, tylko skinął głową oraz lekko się uśmiechnął.
- Nam, nie. A przynajmniej nic poważnego.- Odpowiedział jeszcze a w następnej chwili, przystąpił do realizacji planu, który został ustalony, tylko że jak na złość, nagle pojawiła się mgła, która była naprawdę bardzo gęsta i ciężko było cokolwiek przez nią dostrzec, ale w końcu, grupa dała radę i cało, dotarli do przejścia, którego wcześniej użyli. Przez całą drogę, blondyn wytężał cały swój umysł i ciało, by w razie czego, być przygotowanym na odparcie ataku wroga.
Dziwiło Summers'a to, że jeszcze nikt ich nie zauważył i nie zaatakował, chociaż dla nich to dobrze. Lecz, jednak nic nie trwa wiecznie i kiedy już mogłoby się wydawać, że są niedaleko zakamuflowanej windy, którą dało się spokojnie dostrzec, lecz wbrew pozorom, wcale tak blisko nie była, niestety...
Nagle, Havok jakby coś usłyszał. Kiedy dostrzegł niedaleko siebie strzały, od razu rozpoznał że to te same, które trafiły Beasta tzn. usypiające...Od razu próbował użyć swojej energii, aby powstrzymać lecące strzały w kierunku drużyny, bo jednak nie chciał, aby kolejne osoby po prostu padły nie przytomne, ponieważ wtedy, trzeba będzie albo tego kto padł, zanieść do samolotu, co przy takim ataku, było dość trudne albo po prostu wymyślić inny plan. Tak przynajmniej uważał Alex.

Przedzieranie się przez krzaki. Domino nie cierpiała opuszczonych wysp, gdzie nie było brukowanych ścieżek, a przy okazji znaku „tam jest tajna baza”. To znacznie uprościłoby sprawę. Albo ostrzeżeń typu „dziura z palami”, „ninja na drzewie”. Mgła też w żadnym stopniu nie pomagala, ograniczając pole widzenia. Domino miała wrażenie, że gdyby wyjęła łyżeczkę, to mogłaby sobie nią wydrążyć we mgle drogę. Odgarnęła kruczoczarne włosy z policzka i rozglądała się nieco zaskoczona tym, jak łatwo im to szło.
– Mam paskudne wrażenie, że jest zbyt łatwo – powiedziała cicho i zmarszczyła czoło, kiedy jej dłoń natknęła się na coś mokrego, co w efekcie okazało się być pajęczyną. Potarła palce, chcąc jej się pozbyć. Straciła czujność i gdyby nie nagłe zatrzymanie się Havoka, to nie dostrzegłaby zagrożenia.
– Uważajcie! – zadziałała instynktownie jak zawsze, gdy chodziło o ratunek własnego tyłka i skoczyła ku najbliższemu drzewu, chcąc się za nim schronić. Przewidywała, że ucieczka będzie o wiele lepsza, niż nadzieja, że nie zostanie trafiona, jeśli będzie stać za mężczyzną. Tak naprawdę nie miała pojęcia, co robi Havok. Bezpieczniej było zachować się tak, jak zawsze. Uniknąć ataku i wyciągnąć broń, co też zrobiła.

W tej mgle ciężko było cokolwiek zobaczyć. Trudno więc pewnie było przewodnikom ocenić, jak daleko jest do celu podróży. Ale szli. I szli, miał nadzieję, w dobrą stronę i niedługo dotrą. Dotrą zanim przyjaciołom stanie się coś złego. Kurt cały czas się o nich martwił, był jednak trochę bardziej pewny, od kiedy dołączyli do nich Havok i Colossus.
Na swej drodze nie spotkali jeszcze żadnych niebezpieczeństw. Można by rzec, że to dobrze, jednak było to strasznie niepokojące. Kiwnął więc głową, kiedy Domino podzieliła się z resztą jej wrażeniami.
Kiedy miał rzucić jakimś "Daleko jeszcze?", stało się coś niespodziewanego. Zaraz obok Kurta wylądowała strzałka - najprawdopodobniej usypiająca. Niemiec od razu teleportował się za drzewo, by tam znaleźć schronienie. Havok na razie sobie radził, ale też powinien się schować. Co do Colossua - pewnie wystarczy, że zmieni formę na metalową. Problemem był jeszcze Angel, w którego stronę poszybowała sieć z ciężarkami, która miała za zadanie zdjąć go na ziemię. Zaczęła się walka, której wręcz wyczekiwał Wagner. Od razu stał się bardziej pewny siebie. Dobra, najpierw pomóc Warrenowi - teleportował się do niego, chwycił za ramię i tym samym sposobem, którym znalazł się w powietrzu, wrócił z nim na ziemię. A konkretniej za jedno z grubszych drzew - wcześniejszą kryjówkę niebieskiego mutanta.
-Przydałby się jhakiś plan obhony. Albo ataku - stwierdził Kurt, spoglądając na towarzyszy. W sumie, mógłby się tam na górę teleportować, gdyby nie odległość i fakt, że nie wiedział, co go tam czeka. Wzgórza pokrywała wszechobecna mgła. Nie wiedzieli ilu przeciwników tam jest, jakie mają wyposażenie. Porywanie się tam samemu byłoby niebezpieczne. Ech, gdzie jest Storm kiedy jej potrzebują?

Havok pomyślał o tym przez chwilę, aby pójść za śladem towarzyszy, lecz uznał, że nie po to ma moc, by się ukrywać. Wszystko szło pięknie. Odpychał strzałę za strzałą, jednak po jakimś czasie, a raczej krótkiej chwili, jakby ta jego moc, słabła, co zdawało mu się dziwne, bo jeszcze nigdy, nie zdarzyło mu się coś takiego. Przeklął pod nosem, kiedy zobaczył nadlatującą strzałę a on, nie wytworzył, żadnego pola. Już myślał, że zostanie trafiony, tak samo jak Beast, jednak na szczęście, nagle przed nim pojawił się Colossus. Blondyn odetchnął więc z ulgą.- Dzięki, za osłonienie mnie.- Powiedział, skinąwszy głową i słysząc, że muszą działać na ślepo, westchnął cicho. - Działajmy szybko. Bo przecież nie mogli w takiej sytuacji, kiedy zdawało się, że ostrzał był, jakby rzadszy, być powolni. Okej, niby wtedy można by było być, bardziej uważnym i w ogóle, ale Havok po prostu, chciał już jak najszybciej zrobić to co trzeba a co najważniejsze, przetrwać.
Czekał, aż Colossus pierwszy zrobi krok, by móc za nim podążać. Kiedy już będzie po wszystkim, będzie musiał pomyśleć, z jakiej racji, wytwarzane przez niego pole, robiło się co raz jakby słabsze. To tak, tylko na marginesie, bo jakoś wciąż zdawało mu się to dziwne. No i miał też nadzieje, że jednak więcej mu się takie coś nie powtórzy albo raczej, nie w takich sytuacjach.

Oczywiście, Kurt zauważył co działo się ze strzałkami. Były wystrzeliwane co raz rzadziej, a Niemiec domyślił się, że strzelcy zmieniają pozycje. W końcu to zrobiłby każdy rozsądny człowiek, który chce zestrzelić kogoś schowanego za przeszkodą. Było to więc do przewidzenia, ale mutanci dalej nie mieli konkretnego planu walki. Wagner nie bardzo wiedział co robić. W innej sytuacji, teleportowałby się tam i spuścił atakującym łomot. Ale ta odległość i ograniczona widoczność skutecznie to utrudniały.
Mogli ewentualnie, unikając strzałów, dostać się do bazy i zakładając, że wejście doń będzie dość łatwe, tam się skryć. Będą na nich czekali pewnie jacyś strażnicy, ale walka z nimi będzie łatwiejsza, bo będą bliżej, prawdopodobnie. Musieli jednak zadecydować.
-Walczymy, czy uciekhamy? - zapytał wszystkich członków drużyny. I już miał podać im szczegóły swojego nowego planu(czyli przeniesienia wszystkich w stronę włazu), gdy nagle jego uwagę przyciągnęło coś innego. Spora część ziemi osunęła się. Wagner spojrzał w tamtą stronę, spodziewając się nowych przeciwników. Ujrzał jednak coś innego. Coś bardziej niespodziewanego.
Wyłoniła się stamtąd dość duża grupa X-men, która szybko została zaatakowana. Kurt zaczął już teleportowanie za drzewa i inne zasłony osób, które zostały trafione, bądź były tym zagrożone. I Cyclopsa, który był bezradny pozbawiony swojego wizjera.

Domino westchnęła cicho, widząc wbijające się strzałki w drzewa obok i słysząc delikatny świst, przeszywający powietrze. Musieli kiedyś przeładować tą broń, prawda? A nie zapowiadało się na to. Tak przynajmniej pomyślała, nim ostrzał zaczął tracić na sile. Co więcej, strzałek było coraz mniej, ale powoli zaczynały się pojawiać w innych miejscach. Niebezpieczni blisko. Przeciwnicy postanowili zmienić miejsce! A Domino już się martwiła, że będzie zmuszona stać za tym drzewem cały dzień.
Kobieta sprawdziła magazynek broni, gdyby była zmuszona wywalczyć sobie kolejne drzewo do ochrony i czekała tylko na sposobną chwilę, albo przynajmniej sensowne rozkazy. Cokolwiek!
Nagłe zapadnięcie się podłoża również u Domino wywołało zainteresowanie.
– Co do cholery? – uniosła zaskoczona brwi, nie do końca rozumiejąc, co się tam działo. Była tak samo zaskoczona tym zjawiskiem jak reszta towarzyszy, a nawet sami przeciwnicy.
– A niech mnie – mruknęła, widząc wyłaniających się z zagłębienia mutantów. Oni stanowili tu ekipę ratunkową, ale uprowadzeni mutanci całkiem nieźle sobie radzili bez nich. Oczywiście do pewnego momentu.
– Ostrzeliwują ich! - strzelanie na oślep to zawsze wyjątkowo kiepski pomysł. Tym razem jednak Domino posłała parę strzałów w kierunku, skąd dochodził atak, licząc na swoje szczęście i wyjątkowo paskudny dzień potencjalnej ofiary.

Jeszcze przebywając w podziemnym korytarzu, Emma znajdowała się dość blisko wyrwy utworzonej przez Grey w suficie, dlatego też była jedną z pierwszych osób, które powędrowały w górę. Z doświadczenia wiedziała już, że na zewnątrz z całą pewnością czaić się będą następni żołnierze, ale siłą rzeczy praktycznie w ogóle się nimi nie przejmowała - bo koniec końców niewiele mogli jej zrobić. Strzelać do niej? Och, proszę. W takim wypadku sami powinni się martwić - rykoszetem. Cóż, X-men również, ale to przecież nie jej wina, prawda? Nie miała zamiaru zmieniać formy tylko po to, aby nie stała im się krzywda w jej imieniu. Nie należała do ich radosnej drużyny. W pierwszej kolejności dbała o siebie i swoje własne bezpieczeństwo, a dopiero potem ewentualnie zajmowała się pozostałymi mutantami. Tak czy siak nie interesowało jej przetrwanie wszystkich jednostek. Planowała po prostu sprowadzić z powrotem do Stanów jak największą grupę - taką, która będzie w stanie zaopiekować się studentami pozostającymi na terenie Instytutu.
White Queen musiała jednak mimo wszystko przyznać, że nie spodziewała się aż tylu przeciwników. Poprzednim razem ich liczba była znacznie mniejsza, przynajmniej biorąc pod uwagę tych na widoku, którzy zaangażowali się wówczas w walkę... Teraz z kolei gęstość ostrzału sugerowała coś zupełnie odmiennego. Szkoda tylko, że - utrzymywani telekinetycznie w powietrzu - stanowili dla nich idealny cel. Bardzo rozsądne posunięcie, nie ma co.
Wyglądało jednak na to, że na powierzchni przebywali także i sojusznicy, najprawdopodobniej wezwani przez Colossusa i Havoka. Pierwszą tego oznaką, która rzuciła się w oczy pannie Frost, były rozchodzące się tu i ówdzie barwne opary z gatunku tych, jakie zdążyła się już nauczyć rozpoznawać jako ślad po teleportacji. Chociaż tyle dobrego, że ktoś usuwał ich z linii ognia, nim Grey odstawi ich na ziemię i zwróci im pełną swobodę ruchu...
Nie licząc na to, iż jej bezpieczeństwo stanowiło będzie dla kogokolwiek priorytet, ale i oczywiście wcale się tym nie martwiąc, Biała Królowa zdecydowała się działać. Skierowała zdobytą niedawno broń w ciemno mniej więcej w kierunku, z którego dochodziły strzały. Szkoda, że w całym tym zamieszaniu straciła gdzieś termowizor, bo bardzo by się jej on w tej chwili przydał... Ale trudno, nawet atakując na ślepo miała przecież pewne szanse. Od tego były karabiny maszynowe. I serie z nich. Na pewno warto było tego spróbować.

Mimo tego, że Jean zdawała sobie sprawę z tego, że wyprowadzanie swoich towarzyszy na zewnątrz kiedy nikt nie wiedział co lub kto w chwili obecnej się tam znajduje było potencjalnie niebezpieczne, opcja ta wydała jej się wyjściem najlepszym z możliwych. Teoretycznie mogła najpierw przelewitować się tam jako pierwsza – w praktyce jednak wiedziała, że manewrowanie w powietrzu innymi jest zdecydowanie łatwiejsze w ten sposób z dołu niż z góry. I powiedzmy sobie szczerze – tutaj też nie byli bezpieczni. Nawet jeśli mieliby trafić z deszczu pod rynnę, zrobienie czegokolwiek było lepsze niż pozostanie w miejscu, czyż nie?
Kobieta wyprowadziła na powierzchnię już większość towarzyszy, kiedy obok niej pojawiła się iluzja sojusznika. Mimowolnie drgnęła, nie przerywając przy tym jednak manewrowania ostatnimi ludźmi, by bez szwanku przenieść ich na zewnątrz.
Zaś sam sojusznik… jego wieści nie poprawiły ich sytuacji. Zdecydowanie nie poprawiły. Słysząc o uruchomieniu kopii Cerebro Jean poczuła zimną falę strachu przechodzącą przez jej ciało. Strachu i bezradności… bo jeszcze nie miała pojęcia co mogą zrobić, jak to zatrzymać – i to teraz, zaraz. Zanim będzie za późno.
Obojętność sojusznika w stosunku do ich działań oraz samego działania Cerebro tylko ją zezłościła. Ograniczyła się jednak do krótkiego skinienia głową na znak, że przyjęła informacje, a także zaciśnięcia ust w wąską linię.
W momencie zniknięcia iluzji, do uszu Marvel Girl dotarły strzały. A może już wcześniej było je słychać, tylko informacja o Cerebro aż tak na nią wpłynęła, że tego nie zarejestrowała?
Kobieta szybko przeleciała przez wyrwę w suficie dołączając do pozostałych i po sekundowym zorientowaniu się w sytuacji zaczęła tworzyć tarczę chroniącą przynajmniej tych, którzy akurat znajdowali się bez jakiejkolwiek ochrony czy nawet broni. Kolejna zła wiadomość - następni wrogowie, a jej stworzenie tarczy przez zmęczenie sprawia więcej problemów niż by chciała. Nie było to może jakoś szczególnie widoczne dla postronnych obserwatorów, lecz ona sama wyraźnie czuła różnicę. Musiała dokładniej się skupiać i nie było to tak proste jak jeszcze na początku misji.
- Kopia Cerebro właśnie została uruchomiona. Jeśli czegoś szybko nie zrobimy, niedługo wszyscy ludzie zostaną wyeliminowani – odezwała się głośno do reszty towarzyszy, starając się nie okazać rosnącego zdenerwowania. W międzyczasie spróbowała też odebrać broń jak największej ilości przeciwników, podobnie jak zrobiła to chwilę temu piętro niżej.

Widząc wyrwę w suficie i wpadające światło Scott poczuł ulgę niestety to było ostatnie spojrzenie, gdyż czuł że jego moce powracają dlatego musiał zamknąć oczy kiedy wszedł na powierzchnię.
Czuł się taki bezbronny, jak nie nawet niepotrzebny. Polegając jedynie na swoim słuchu doszedł do wniosku, że dookoła trwa bitwa. Usłyszał jeszcze znajome głosy Nightcrawlera, Colossusa i swojego brata. Na to wychodzi, że nic im nie jest. Z tego co jeszcze wywnioskował po odgłosach bitwy sytuacja była ciężka. Musiał coś zrobić.

- Nightcrawler przenieś mnie w takie miejsce, żebym nie zrobił nic reszcie i nakieruj mnie na przeciwników, a ja otworze oczy. - krzyknął do X-mana wpadając na najlepszy pomysł i jedyny jaki miał w głowie.

- Jean postaraj się chronić bezbronnych - rzucił do Grey

Cyclops w głębi miał wielką nadzieję, że wszystko wypali.

Młoda mutantka tylko z niepokojem obserwowała swoich towarzyszy i to co się wokół niej działo, gdy dzięki pomocy niezastąpionej pannie Grey powoli, aczkolwiek skutecznie przebrnęli przez pierwszą warstwę nieprzyjemności. Będąc już na zewnątrz poczuła dziwne mrowienie na koniuszkach palców jak i u stóp, przez moment na twarzy dziewczyny pojawił się wyraz niezrozumienia przemieszany z paniką. Wszakże ta kompletnie nie wiedziała co się dzieje, a jedyne co czuła prócz mrowienia to uczucie nowo nabytej siły, i ta dziwna lekkość, tak charakterystyczna dla niej. Czyżby dziwna aparatura ograniczająca ich zdolności nieco słabła? Dziewczyna spojrzała na swoją dłoń i zacisnęła ją w pięść, chłonąc wszystko co się obecnie działo z podwójną precyzją i starannością. Nie minęła sekunda, dwie a zszokowani strażnicy zaczęli atakować grupę mutantów, który jeszcze nie radzili sobie dobrze z obecną sytuacją. Zanim cokolwiek zrobiła, Rogue rzuciła wpierw okiem na ich wybawicielkę, która musiała być już potwornie zmęczona tym wszystkim. Wiedziała również, że i jej moc ma granice, co dodatkowo zmartwiło Anne. Potem jednak spojrzenie zielonych oczu spoczęło na błękitnym Niemcu i na reszcie przedstawicieli dobra, na których widok serce Rudej zabiło mocniej. Całe szczęście, że i reszta ich wspaniałej grupy się znalazła.
Teraz jednak, lewitując w powietrzu nie miała jak zbytnio się bronić, czy działać, dlatego też tylko obserwowała resztę z rosnącym gniewem, który lada moment a sprawi, że mutantka wybuchnie. Trzymając jeden z karabinów [czy to poprzedni, czy to nowszy] ponownie wycelowała w grupę przeciwników i bez ceregieli i żadnych uprzedzeń nacisnęła spust, kierując w ich stronę cały magazynek, mając nadzieję, że to chociaż wystarczy czy zadziała.
Nawet, jeżeli odzyskała w pełni swoją moc to i tak nie miała za bardzo jak jej wykorzystać. Przynajmniej teraz, kiedy nie jest na gruncie. Informację o Cerebro przyjęła na pozór niby to spokojnie, jednak w środku aż się w niej gotowało. Nie mogli przecież dopuścić do tego, więc przydałby się jakiś plan, a przynajmniej jego zalążek.

Emma kątem oka zauważyła pojawienie się na powierzchni Marvel Girl, co uznała za wystarczający dowód na to, iż wszyscy - zarówno mutanci, jak i towarzyszący im naukowcy - wyprowadzeni już zostali na zewnątrz. Cóż, powoli i do przodu, jak mówią... W tym wypadku nawet bardzo powoli - wręcz irytująco. White Queen już miała rzucić na ten temat taką czy inną nie do końca przyjemną uwagę, gdy Grey zabrała głos, informując resztę grupy - a przynajmniej tę jej część, która znajdowała się wystarczająco blisko, aby ją usłyszeć - o kolejnym zagrożeniu. Cudownie, po prostu cudownie.
Wbrew pozorom panna Frost nie była nastawiona do zwykłych ludzi... Przesadnie negatywnie. Jej niechęć mieściła się w standardowym zakresie. Owszem, nie miałaby nic przeciwko, gdyby telepata używający kopii Cerebro wyeliminował tych szczególnie zapalonych przeciwników Homo Superior - gdyby miała okazję, to pewnie nawet sama by tego spróbowała... Ale usuwanie całej rasy? Wliczając w to chociażby dzieci czy - nielicznych, ale jednak obecnych - sojuszników mutantów? To już lekka przesada.
Z drugiej strony kobieta musiała przyznać, że takie działanie miało sens... Z taktycznego punktu widzenia. W tym momencie ludzkość nie wiedziałaby nawet co ją uderzyło. Póki istnienie - i stopień rozpowszechnienia - genu X pozostawały w głównej mierze tajemnicą, Homo Superior posiadali po swojej stronie przewagę pod postacią elementu zaskoczenia. Aż żal byłoby z niego nie skorzystać... Ale po kolei.
-Jean, gdybyś była tak miła i odstawiła nas na ziemię... Jestem pewna, że większość zainteresowanych byłaby ci za to wdzięczna- pomimo na pozór uprzejmych słów, Emma nawet nie siliła się na to, aby ton jej wypowiedzi do nich pasował. Przeciwnie, zabrzmiał on dość obojętnie, przez co równie dobrze można byłoby się w nim doszukiwać śladów ironii... Zamierzonej albo i nie. Właściwie ciężko byłoby to jednoznacznie ocenić.
Spojrzenie blondynki powędrowało w dół - ku miejscom, w których Nightcrawler starał się skryć zbieranych przez siebie towarzyszy. Wielu z nich zostało trafionych i w ten sposób przynajmniej chwilowo wyłączonych z walki... Na jak długo? Trudno orzec, ale póki co bardziej przeszkadzali, niż pomagali reszcie grupy, dlatego też wypadałoby przenieść ich na spokojniejszy teren.
-Zgaduję, że w okolicy macie jakiś środek transportu. Sprowadźcie do niego tych, którzy już oberwali, tutaj jedynie zawadzają- rzuciła, starając się wybrać na to taki moment, gdy teleporter będzie akurat w pobliżu, aby móc ją usłyszeć. w zasadzie tylko on nadawał się do tego zadania.

Kurt miał w tym momencie naprawdę wiele do roboty - rannych lub niezdolnych do walki mutantów było całkiem sporo, a kiedy już skończy im pomagać, będzie musiał zająć się przeciwnikami. Co prawda mieli liczne wsparcie, ale mimo to szala zwycięstwa wciąż nie przechylała się na ich stronę. Walka z niewidocznymi, oddalonymi wrogami wcale nie była prosta. Szczególnie, że wielu X-men było pozbawionych swoich mocy lub po prostu nie mieli jak ich teraz wykorzystać. Przykładem był taki Cyclops - ten jednak szybko znalazł rozwiązanie tego problemu, a pomóc mu w tym miał właśnie Wagner.
-Tak jest!
Posłusznie przystąpił więc do wykonywania rozkazu. Najpierw teleportował się do Scotta, po czym przeniósł ich obu na jedno z wyższych i bardziej stabilnych drzew. Trzymał przyjaciela, pomagając mu złapać równowagę na grubej gałęzi. Następnie chwycił go za tył głowy i 'wycelował' nią w stronę prawdopodobnego położenia wrogów. Byli wysoko, daleko od towarzyszy, wiązka była skierowana w przeciwników - nic nie mogło pójść źle.
-Otwieraj Augen - rozkazał niebieski. Czerwony promień przeciął powietrze, a Wagner spoglądał nań z nadzieją, że kogoś zestrzelą. Przesuwał głowę Summersa powoli w lewo, by wiązka likwidowała i tam rozmieszczonych napastników. Cały czas podtrzymując kolegę na gałęzi, spojrzał na Emmę, która mówiła coś o transporcie rannych do jeta. Tak, zaraz się tym zajmie. Irytowało go trochę, że robił tu za środek transportu dla innych mutantów, a nie mógł pokazać swoich prawdziwych umiejętności w walce. No ale cóż, ważne że w ogóle mógł się jakoś przyjaciołom przysłużyć. Inni mogli tylko patrzeć, chowając się za czymś, a jeszcze inni byli już nieprzytomni. Tak, tych zdecydowanie będzie musiał zaraz przenieść do samolotu.

Cyclops wreszcie poczuł się użyteczny choć było to naprawdę dziwne jak ktoś teleportował cię na drzewo i trzyma cię za głowę, żebyś nie pozabijał wszystkich dookoła. Było to naprawdę irytujące słysząc wszystkie te odgłosy i nie widząc tego.

Po jakimś czasie zamknął oczy i od razu zapytał

- I jak trafiłem kogoś? - zapytał i nie czekając na odpowiedź zapytał znowu.

- Kurt jak możesz to zdejmij mnie z tego drzewa i zobacz czy na pokładzie jeta nie będzie jakiś moich okularów. - poprosił przyjaciela.