Willow St

I teraz to ona zastanowiła się gdzie go tu zatrzymać. W sumie miała jeszcze swoje, teoretyczne mieszkanko, gdzie chodziła, gdy już nie chciało jej się latać na drugą stronę miasta do bazy. Tak, tam mogła go zatrzymać.
- Przekimasz u mnie..- zastanowiła się, kiedy ostatni raz tam była... chyba jak o mało co nie zaliczyła kosy między żebrami. Tak to było wtedy. Paskudne rozcięcie, a do bazy za daleko- Ale ostrzegam, że to nie będą zbyt królewskie warunki. Po prostu zwykłe mieszkanie.- wzruszyła ramionami.
-A skromny jak cała ta banda razem wzięta- parsknęła śmiechem. Zawsze lubiła mężczyzn z poczuciem humoru. Zadowolona dreptała przed siebie prowadząc go uliczkami do celu.

Pierwszą jego reakcją było zaśmianie się, że tak jej wpadł w oko, że już go do swojego mieszkania na kolację, połączoną ze śniadaniem zaciągnąć, ale, ponieważ w sumie to zależało mu w jakiejś mierze na tym, żeby wreszcie gdzieś poza hotelem spędzić noc, więc wolał nie palnąć nic, co ewentualnie mogło ją do tego pomysłu zniechęcić.
- Dobra! To prowadź do siebie. I na pewno nie jest źle! - Ucieszył się więc zamiast tego i gdy ona zaczęła go prowadzić, ruszył od razu idąc przy jej boku.

- Tylko.. Czy Twoi rodzice nie będą mieli nic przeciwko temu, że spraszasz do siebie na noc jakiegoś przystojnego i ogólnie bardzo fajnego chłopaka..? - Zapytał z pewną troską, nie chcąc jej robić problemów a przy okazji nie mogąc się jednak powstrzymać przed tym, żeby coś żartobliwego nie powiedzieć. W końcu.. Spodobało mu się bycie wesołym.

- No i oczywistą oczywistością jest to, że ja jestem bardzo skromny! Ale wiesz.. Wszyscy wybitnie inteligentni mają skromność jakby w pakiecie.. Nic więc dziwnego, że ja tę cechę mam aż w nadmiarze.. - Powiedział, starając się mieć pokorną minkę.

Dawno się tak nie śmiała. Człowiek od razu czuje się lżejszy, na duszy i ciele. Stwierdziła, że będzie jej smutno, jeśli okaże się, że będzie musiała mu strzelić w tył głowy. Sprawa rodziców jednak zwróciła ją ziemi. Zrobiła się poważna i ponura.
- Mój ojciec już od dawana nie daje znaków życia. Matka umarła przy porodzie, a co do mieszkania to jest wynajęte dla mnie przez grupę.- wzruszyła ramionami lekko wydymając wargę. Nawet jego słowa potwierdzające skromność nie poprawiły jej nastroju. Rodzina.... czasami traktowała tak Hydrę, ale to też nie do końca się zgadzało. Była jej wierna i oddana, ale tak naprawdę domowe ognisko nigdy nie było jej dane. Uśmiechnęła się kpiąco, jak zawsze gdy było jej ciężko i nie chciała się z nikim tym ciężarem dzielić- Z resztą wątpię by przeszkadzał im taki kandydat... z resztą kto powiedział, że do czegokolwiek dojdzie? Raczej nazwałabym to koleżeńską współpracą.

O.. Słysząc co powiedziała i on stracił nieco nastrój. Nie bardzo wiedział jak się powinien w takiej sytuacji zachować. Szczególnie, że automatycznie pomyślał o tym, że sam nie ma pojęcia kim są jego rodzice, więc tak tym bardziej przestał być wesoły.

Przez jakiś więc czas szedł nie odzywając się, zanim wreszcie parsknął.
- Ale przecież ja wcale nie powiedziałem, że do czegoś dojdzie.. Jak tylko wspomniałem, że mnie do siebie zapraszasz, co przecież jest prawdą. - Od razu jej przypomniał i zwyczajowy uśmiech znów pojawił się na jego twarzy, gdy, unosząc lekko jędną brew, spojrzał na nią i powiedział, jakby karcąco.
- Oj.. Ktoś tu najwyraźniej ma wyjątkowo kosmate myśli, skoro od razu nasuwają Ci się takie skojarzenia.. - Trącił ją przy tym lekko ramieniem i znów mu humor wrócił.

- Daleko jeszcze? - Spytał nagle, przypominając sobie jedną postać z bajki, którą w hotelu, gdy mu się nudziło, obejrzał.
W sumie to ciekawość go już męczyła i chciał wiedzieć jak wygląda mieszkanie tej dziwnej nastolatki.

- Nie zwalaj teraz winy na mnie!- krzyknęła wracając do poprzedniego stanu radości- To ty wszystko insynuujesz i sprowadzasz mnie swymi minami na złe skojarzenia!- zrobiła oburzoną minę, choć widać było jak bardzo śmieją jej się oczy. Na szturchaniec odpowiedziała szturchańcem, więc się trochę przepychali.
- masz pięć lat by pytać "daleko jeszcze?"- przedrzeźniała go lekko skrzecząc i robiąc głupią minę, niby jego- Jak dojdziemy to ci powiem.- dalej prowadzi go omylnie, aż w końcu stanęli przed jednym z niepozornych ni to kamieniczek ni to bloków- Jesteśmy.- nie czekając na niego zaczęła sie wspinać po kilka schodków.

- Wcale nie zwalam! - Zaczął się od razu bronić, po czym szybko dodał.
- Pragnę zauważyć, że to Ty mnie napastujesz, grzecznego i cnotliwego, to Ty chcesz mnie zaciągnąć do jakiejś mrocznej organizacji i to Ty zwabiłaś mnie do swojego mieszkania, w którym planujesz pozbawić mnie mojej niewinności! - Starał się przybrać poważny wyraz twarzy, wręcz dramatyczny, ale roześmiane oczy i drgające od powstrzymywanego śmiechu usta mu niestety popsuły ten efekt.

- Ech.. - Westchnął niby ze smutkiem.
- Obiecałem mamie, że będę trzymał swoje dziewictwo aż do ślubu a tu wpadłem w Twoje szpony i proszę.. Jak ja jej teraz spojrzę w oczy?! - Spojrzał w niebo z rozpaczą, zanim się zorientował, że sa już na miejscu.

- Jej! W końcu! I mam już sześć! Ale wszyscy mówią, że zachowuję się jakbym miał siedem! - Tym razem starał się przybrać dumny ton, gdy wchodził za nią po schodkach.

[z/t]

- Takiś ty grzeczny jak ja niewinna.- prychnęła uśmiechając się pokrętnie jak kot z Chesire- I skąd ci do głowy przyszło, że ja cię dotknę? Ja do ciebie nawet z kijem bym nie podeszła.- zapewniła go solennie. I równie kłamliwie, bo jej oczy też się śmiały.
- Będzie musiała przeboleć, że jej synek dorasta oraz, że kręcą się wokół niego inne panie.- odparła zmieniając usta w wąską kreskę- A z resztą ja mam gorzej, bo jak się mojemu tacie nie spodobasz... no cóż, on ma różne sposoby pozbywania się problemów.- powiedziała nie patrząc na niego, bo mimo wszystko było w tym połowiczna prawda. Jej ojciec na pewno umiałby pozbyć się problemu gdyby chciał. Widząc, że ten wyskoczył niczym rączy rumak do przodu sprawił, że pobiegła za nim.
[z/t]

Wszystko wskazywało na kolejną typową sprawę, w której jedno z małżonków zdradza drugie. Znajdzie odpowiednią pozycję do obserwacji, zrobi parę zdjęć i zgarnie łatwą kasę. Tak przynajmniej brzmiało to w teorii, a z doświadczenia wiedziała, że nie zawsze wszystko idzie tak jak sobie zaplanowała. Zwłaszcza jeśli idzie o pieniądze. Oświeceni przez nią klienci nie zawsze chcą dotrzymać umowy i wypłacić jej resztę wynagrodzenia, niekiedy zmuszona jest wtedy zastosować co bardziej drastyczne metody ich wyciągnięcia. Czasami czerpała z tego satysfakcję, czasami wręcz przeciwnie, ale musiała z czegoś żyć i jakoś utrzymać biuro. Miała nadzieję, że tym razem obejdzie się bez żadnych trudności. Miała innych problemów na swojej głowie. Przechodząc się wzdłuż ulicy wyjęła telefon i zerknęła na wyświetloną na ekranie godzinę. Jest jeszcze dość wcześnie, może sobie przez jakiś poczekać. Sprawdziła jeszcze, czy nie ma żadnych wiadomości lub innych powiadomień i z powrotem schowała komórkę do kieszeni. Oparła się o ogrodzenie przed jednym z domostw i obserwowała. Odruchowo sięgnęła do kurtki po paczkę papierosów. Odpaliła jednego, ciesząc się względną chwilą ciszy.
Ruch był niewielki. Czasami ktoś przeszedł obok niej lub po drugiej stronie ulicy, co jakiś czas przejechał jakiś samochód. Siedziała już od jakiegoś czasu, co parę chwil przenosząc się kawałek dalej, by nie wzbudzać podejrzeń wśród mieszkających przy ulicy ludzi. Nie potrzebowała tego, by któryś z sąsiadów niepotrzebnie zaalarmował policję. Podczas którejś z kolejnych rund wzdłuż Willow Street dostrzegła zmierzającego w jej stronę mężczyznę. Nie widziała skąd się pojawił, ale nie miało to w tej chwili znaczenia. „Oh, ktoś chyba wraca z niezłej imprezy”, pomyślała widząc sposób w jaki się poruszał. Widziała ten styl wielokrotnie, choć wstyd przyznać jej również zdarzyło się w przeszłości z niego korzystać. Dopiero, gdy się do niego zbliżyła zobaczyła, że coś jest nie tak. Nie widziała dokładnie, ale zdawało jej się, że jego koszula pokryta była krwią. Ktoś zobaczył go w takim stanie i postanowił wykorzystać sytuację? Nie wyglądał na biednego, więc złodziej z pewnością mógł trochę z niego wyciągnąć. Ale po co miałby go wtedy ranić? Napatoczył się na któryś z gangów? Możliwe, w niektórych miejscach wciąż można było oberwać jeśli człowiek tylko się tam znalazł.
Angażować się w to, czy odpuścić? „Nie potrzebujesz dodatkowych problemów Jessica, ale z drugiej strony facet nie wygląda najlepiej. Myśl, szybko, myśl dziewczyno.”
- Ahh, szlag! – pewnie jeszcze tego pożałuje, ale nie może pozwolić, by mężczyzna zmarł tuż na jej oczach. Podbiegła do poruszającego się z trudem gościa. – Coś ci się stało? Potrzebujesz pomocy? Zaraz zabiorę cię do szpitala. – z tego co wiedziała w pobliżu znajdował się jeden, do którego mogła go zabrać. Mogła też zadzwonić po pogotowie, ale jeśli to coś poważnego, szybciej będzie jeśli sama go tam dostarczy.[/color]

- Co do… - zaskoczona i niepewna tego co zobaczyła lekko odsunęła się od mężczyzny, ale ostatecznie zwyciężyła jej ciekawość. Musiała się temu dokładniej przyjrzeć. Żyły na jego szyi były nienaturalnie wręcz ciemne i nabrzmiałe, nie miała pojęcia z czym może mieć do czynienia. Stan, w którym znajdował się mężczyzna: blada skóra, drżenie, potliwość, zaburzenia równowagi, brak świadomości tego co dzieje się wokół, trudności z mówieniem i wygląd naczyń krwionośnych nie wskazywały na nic dobrego. Najbardziej niepokoił ją ten ostatni szczegół. Mogło to świadczyć o jakimś zakażeniu, zażyciu zanieczyszczonych narkotyków, dziwnej reakcji alergicznej lub wstrzyknięciu innej szkodliwej substancji. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziała, ale wyobraźnia podpowiadała jej różne scenariusze. Cokolwiek się z nim działo mogło być w jakiś sposób zaraźliwe, więc na wszelki wypadek zdecydowała, że nie wejdzie w bezpośredni kontakt z jego skórą i dla pewności, póki czegoś nie wymyśli, będzie trzymać się od niego nieco dalej.
- W coś ty się k**** znowu wpakowała, Jess? – cicho, słyszalnie tylko dla niej, zapytała samą siebie. Nie może go zostawić samemu sobie. Powinna zadzwonić do odpowiednich służb, na pogotowie, i zgłosić w jakim stanie się znajduje. Wypełniłaby swój obywatelski obowiązek i pozbyła się problemu. Ale patrząc na jego stan pewnie zmarłby zanim przyjechałaby karetka. Była również kwestia tego co stałoby się, gdyby w tym czasie natknął się na niego ktoś inny? Na to również nie mogła pozwolić. W takim razie nie pozostaje jej nic innego, jak tylko samej zanieść go do pobliskiego szpitala i przekazać w ręce lekarzy. Choć wypadła z wprawy w korzystaniu ze swoich mocy, z lekką dozą szczęścia obędzie się bez problemów i zrobi to w miarę sprawnie, być może dając specjalistom czas na działanie.
- Dobra, zabieram cię do szpitala. – zbliżyła się do mężczyzny łapiąc go za rękę którą podtrzymywał się barierki. Dostrzegła wtedy coś dziwnego. Jakby do tej pory było tego zbyt mało. Metalowa barierka pod wpływem silnego uścisku osobnika lekko się ugięła. Ktoś obdarzony? Nie sądziła, by poręcz wcześniej tak wyglądała. Musiała więc być to jego sprawka. Prosta sprawa coraz bardziej się skomplikowała. Co teraz? Posiadanie mocy znacząco wszystko zmieniało. Nie powinna zabierać go do zwykłego szpitala. W tym przypadku najlepszym rozwiązaniem będzie Night Nurse, która zajmuje się tego typu przypadkami. JJ miała z nią w przeszłości do czynienia, powinna być w stanie mu pomóc.
- Złap się mocno. – liczyła, że mężczyzna zrozumie. Jeśli nie, sama przejmie inicjatywę i mocno chwytając mężczyznę postara się zabrać go do Metro-General, gdzie o ile Jess wiedziała Night Nurse wcześniej pracowała. Być może dalej tak jest. Nie miała pewności, gdyby udało jej się go zabrać, jak długo utrzyma się w powietrzu, ale w jakiś sposób w końcu dotrze na miejsce. Chyba, że koleś będzie miał z tym jakieś problemy. Wtedy będzie musiała działać inaczej.

Night Nurse miała rację. Mężczyzna rzeczywiście wyglądał nie najlepiej, ledwie przypominał osobę, na którą wczoraj wpadła. To co się z nim dzieje postępuje szybko i wpływa na dosłownie na cały jego organizm, więc jeśli Jessica się nie pospieszy, wkrótce może nie być w stanie mu pomóc w żaden sposób. Musiała jak najszybciej odnaleźć miejsce, w którym wczoraj się spotkali i od tego punktu spróbować prześledzić jego kroki. Co wcale nie będzie takie łatwe, bo choć wiedziała z której strony wtedy nadchodził, tak nie była w stanie powiedzieć, z której alejki, z pomiędzy których budynków, czy od strony której ulicy dokładnie wszedł na Willow Street. Będzie musiała zmarnować trochę czasu, by przejść się po okolicy i szukać jakiegoś śladu niczym igły w stogu siana. Przy odrobinie szczęścia powinna znaleźć coś ciekawego. Mijając wracających z pracy, zakupów, spotkań lub spacerów mieszkających przy tej ulicy ludzi wypatrywała lekko uszkodzonej tamtego dnia barierki, z czym nie miała większego problemu. Upewniwszy się, że to na pewno tu pomogła mężczyźnie i krótkim rozejrzeniu się po najbliższym otoczeniu w poszukiwaniu śladów, na które wczoraj nie zwróciła uwagi postanowiła skierować się w stronę, z której nadszedł nieznajomy. Musiała być czujna, dokładnie zaglądać w każdy kąt, jeśli chciała coś odkryć.
Nagle zaczęło się ściemniać, zupełnie jakby gdzieś straciła parę godzin i ocknęła się późnym popołudniem, czy wieczorem. Nauczona wydarzeniami z przeszłości wiedziała, że nie można być niczego pewnym. Dla pewności spojrzała na zegarek w swoim telefonie i z jednej strony odetchnęła z ulgą, lecz z drugiej nieco się zaniepokoiła. Gdy zrobiło się chłodniej odruchowo zapięła kurtkę i schowała dłonie w kieszeniach. Wcale jej się to nie podobało. Zresztą nie tylko to. W powietrzu było czuć coś dziwnego, niepokojącego. Trudno było jej to opisać, ale wszystkie te czynniki razem wzięte nie wróżyły niczego dobrego. Tego samego zdania musieli być przechodzący i przejeżdżający przez ulicę ludzie, gdy nagle przyspieszyli swoje kroki oraz tempo jazdy, chcąc prawdopodobnie jak najszybciej wrócić do swoich domów. Ona jednak nie mogła sobie na to pozwolić. Póki sytuacja jej na to pozwala uparcie będzie przeczesywać okolicę. Jednocześnie postara się mieć na uwadze zmiany w pogodzie zachodzące nad miastem. Gdyby zaszła potrzeba musiała mieć możliwość przemyślenia swoich działań, by w razie czego w odpowiednim momencie odpuścić, by nie wpakować się w jeszcze większe bagno.

Przeklęta pogoda. Musiała się popsuć akurat teraz, gdy Jess tak bardzo potrzebowała światła i dobrej widoczności, by móc odnaleźć to czego szukała. Czymkolwiek to „coś” właściwie było. Idąc wzdłuż ulicy trochę żałowała, że nie ma innych mocy, które bardziej przydałyby się w fachu, który sobie wybrała.
- Co do… - powstrzymała się od gorszego komentarza, gdy przed przejściem przez drogę rozejrzała się dookoła i na zachód od tego miejsca dostrzegła, że chmury przysłaniające niebo nad Brooklynem kończą się niemal dokładnie nad rzeką East River i to wcale nie tak daleko od lądu. Musiała stwierdzić, że nawet wg dzisiejszych standardów, to zjawisko było dość dziwne i szalenie niespotykane. Nie musiała mieć fachowej wiedzy na temat zjawisk pogodowych, by orzec, że to nie jest czymś naturalnym. W mieście, a raczej tej jego części, w której przebywała Jessica, sytuacja nie wyglądała najlepiej. Wnioskowała tak po coraz częściej odzywających się syrenach. Trzeba było liczyć się z tym, że chcący przedostać się za rzekę mieszkańcy spowodują kilka mniejszych lub większych kolizji, a kilku głupców będzie chciało wykorzystać zamieszane do innych celów. Tak było zawsze, gdy pojawiało się coś niewytłumaczalnego, i przez kilkanaście ostatnich lat niewiele się w tej kwestii zmieniło.
Zastanawiała się nad tym, w którym kierunku kontynuować swe poszukiwania, gdy ktoś postanowił ją w tym wyręczyć. Usłyszała męski krzyk, gdzieś w pobliżu ktoś musiał wpakować się w jakieś tarapaty. Może ktoś go napadł, może stało mu się coś innego… Tak czy siak, warto to sprawdzić. Po ciemku i tak nie dostrzeże drobnych śladów, a cokolwiek się tam dzieje, być może okaże się w jakiś sposób powiązane z jej sprawą. Być może za bardzo się łudziła, lecz to samo kierowało nią, gdy zdecydowała się na powrót na tę ulicę.
Z poziomu ulicy wiele się nie dowie o tym skąd pochodził krzyk. Biegając między budynkami lub wzdłuż samej ulicy tylko straciłaby czas. Wzniosła się więc w powietrze, by mieć lepszy widok na okolicę. W ten sposób szybko powinna odnaleźć tego mężczyznę i bez większych problemów będzie mogła wkroczyć do akcji.

Atmosfera stawała się coraz bardziej nienaturalna. Z każdym pokonanym metrem temperatura spadała coraz szybciej sprawiając, że na wysokości kilkuset metrów można było już pewnie zamarznąć. Ona na szczęście nie musiała zapuszczać się tak wysoko. Wystarczyło, że znalazła się ponad dachami okolicznych budynków, co znacznie ułatwiało jej obserwację terenu. W pewnym sensie, gdyż nieliczne oświetlenie uliczek nie pozwalało jej na dokładną obserwację, poza tym znacznie utrudniało poprawne ocenienie tego co się widzi. Musiała liczyć na szczęście, swój dobry wzrok i instynkt, który do tej pory pozwalał jej na odpowiednie wykonywanie swej pracy. Przez moment bez skutecznie wypatrywała czyjejś obecności. Coś jednak dostrzegła w oddali, a przynajmniej tak jej się wydało. To mogło być wszystko: szczur, kot, pies, człowiek… Przy tym oświetleniu nic nie wyglądało tak jak powinno i by upewnić się co dokładnie było jej dane zobaczyć musiała podlecieć bliżej.
Ktoś tam był, nie miała co do tego wątpliwości, i wyglądało na to, że nie ma dobrych zamiarów. A może jednak? W każdym razie postać wyraźnie klęczała tuż na ciałem kogoś jeszcze. Czy była to ofiara której krzyk zainteresował Jessicę? Czy klęcząca nad nią osoba była napastnikiem czy może jednak osobą postronną, która zainteresowała się leżącym na ziemi człowiek i postanowiła mu pomóc? Nie mogła być tego pewna, choć od samego początku spokoju nie dawał jej pewien charakterystyczny odgłos towarzyszący całemu zajściu. Nie mogła mieć jednak pewności, czy ma on związek z tym zdarzeniem, czy może dochodzi od z mieszkania, którego światło pomogło jej wszystko dostrzec. Dopiero, gdy zmrużyła oczy i dokładniej wszystkiemu się przyjrzała z przerażeniem odkryła, że głowa prawdopodobnego napastnika znajduje się tuż przy szyi ofiary, i to stamtąd dochodził odgłos. Coś jakby mlaskanie, ale to przecież nie możliwe prawda? Jeśli tak, to oznaczałoby, że ten ktoś pije krew nieprzytomnego mężczyzny. Nie mogła nie zareagować. Cokolwiek się tam działo musiała to powstrzymać. Miała szczęście, że zajęty dziwną czynnością osobnik nie zwracał uwagi na to co dzieje się za nim. Starając się nie powodować hałasu wylądowała za jego plecami, jak najbliżej tylko mogła, by w razie ucieczki móc szybko ruszyć w pogoń, a w razie ataku móc dostatecznie szybko odskoczyć.  
- To chyba niezbyt higieniczne? – miała nadzieję, że napastnik niczego się nie spodziewał i jej obecność sprawi, że spanikuje i nie będzie wiedział co zrobić. Nawet jeśli jej się to nie uda, brała pod uwagę wszelkie możliwości.

Nad ulicami Nowego Yorku przemykał dron. Nie był zwykłą drogą zabawką, czy typowym wojskowym bezzałogowym zwiadowcą, a maszyną wyprzedzającą obecną technologię o parę lat. Wielu mieszkańców posłuchało ogłoszeń i teraz siedzą w domu, ułatwiając mu znacząco zadanie. Niosło go pięć silników, jeden z tyłu, dwa po bokach, kolejny z tyłu i ostatnie na górze i na dole. Takie rozmieszczenie pozwalało znacząco zwiększyć manewrowość urządzenia, pozwalając dowolnie poruszać się w przestrzeni. Może i nie miały takiej siły ciągu jak główne ciało Ultrona, który rzecz jasna stworzył ten wynalazek, ale przez to mogą być znacząco cichsze. Przez stosunkowo małą wagę, wciąż mógł osiągnąć niezłą prędkość. Kształtem przypominał spłaszczoną na górze i na dole kulę. Na dole posiadała najróżniejsze narządy pomiarowe, które kiedy nie są używane chowają się w środku za klapką. Były tam takie rzeczy jak termometr, osprzęt do mierzenia pola elektromagnetycznego i barometr. Znalazł się tam nawet próbnik powietrza, który pozwoli zebrać nieco owego gazu i przynieść z powrotem do badań. Zakładając możliwość niepowodzenia, zamontowano w nim bombę z przekaźnikiem innym od tego którym komunikuje się z Ultronem, by informacje o twórcy nie wpadły w ręce wroga. Robot posiadał tylko tymczasową pamięć, zachowującą informacje tak długo, jak system jest włączony, w wypadku wyłączenia wszystkie dane będą stracone. Aktywnie wysyłał dane, które zebrał na główny serwer Ultona, czyszcząc je zaraz po wysłaniu, a także streamował tam obraz z receptora wzrokowego, który służył także jako kamera. Pozostało tylko sprawdzić jak zareaguje na obecne otoczenie.

Czy to działo się naprawdę? Miała to szczęście trafić na prawdziwego wampira, wilkołaka, inne zwierzę, czy zwyczajnie na jakiegoś psychola? W dodatku te nieco przerażające oczy… Dlaczego to właśnie jej zawsze muszą się przytrafiać takie rzeczy? Czy postać w ogóle zrozumiała słowa Jess, czy zwyczajnie zareagowała na jej głos? Odkąd tylko zaczęła się ta sprawa przez jej głowę przemykało wiele pytań, a po tym zajściu ich liczba jeszcze się zwiększyła i nie wyglądało na to, by poznanie na nie odpowiedzi przyszło jej łatwo. Jeśli chce się dowiedzieć co się dzieje i czy ma to coś wspólnego ze stanem, w którym znalazła wczoraj mężczyznę, będzie musiała się trochę napocić. A mogła zwyczajnie do kogoś zadzwonić, powiedzieć mu o wszystkim i nie musieć się o nic martwić. Teraz było chyba na to za późno. Musiała sama zmierzyć się z tym co przygotował dla niej los i zamierzała to zrobić szybko i sprawnie. Istota znacznie ją jednak wyprzedziła w swoich działaniach i po krótkim spojrzeniu na JJ pochwyciła ciało, którego krwią się pożywiała, i w bardzo płynnych ruchach oddaliła się i uczepiła znajdującej się kawałek dalej ściany budynku. Jej zwinność i szybkość były zadziwiające, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że nie poruszała się przecież sama, tylko ciągnęła ze sobą dojrzałego człowieka. Nie uciekała dalej, skierowała wzrok w stronę detektyw i obserwowała, czekała na jej ruch. Jessica wątpiła w to, że istnieje jeszcze szanse na uratowanie pochwyconego przez nią nieszczęśnika i zadawała sobie pytanie czy powinna natychmiast podążyć za tym czymś, czy spróbować porozmawiać, choć to ostatnie nie wyglądało szczególnie prawdopodobnie.
To co mogła dostrzec dzięki nieco inaczej padającemu światłu przekonało ją o tym, że nie ma do czynienia z człowiekiem. A przynajmniej nie w tej chwili lub już nie, o ile ta przemiana jest trwała i po jakimś czasie zwyczajnie się nie skończy. Nie ruszała się, przyglądała się stworowi tak samo jak ten przyglądał się Jessice. W jego wyglądzie było coś dziwnego, i wcale nie miała na myśli tego co widać na pierwszy rzut oka, bo tu wszystko widać było jak na tacy, ale coś innego czego jeszcze nie potrafiła nazwać. Poza tym postać zachowywała się jak zwierzę za wszelką cenę starające się obronić swój łup i cenne pożywienie. Gotowe było na dalszą ucieczkę lub atak, gdyby Jessica zdecydowała się cokolwiek zrobić.
- Rozumiesz mnie, czy mogę sobie darować piękne i długie przemowy? – po chwili dodała. - Potrafisz mówić? – nie chciała spłoszyć istoty, nawet z jej mocami mogłaby mieć problem z jej dogonieniem, a wyglądało też na to, że w przeciwieństwie do byłej bohaterki stwór bardzo dobrze radzi sobie w ciemnościach. Korzystając z dziwnej anomalii nie miałby problemów ze zgubieniem kobiety. Właśnie. Czy istniała możliwość, że stwór był w jakiś sposób powiązany z tym co działo się nad głowami mieszkańców Brooklynu? Jego pojawienie się właśnie teraz nie może być przecież przypadkiem.
Powoli wykonała krok w przód, cały czas obserwowała reakcję istoty i w zależności od jej poczynań gotowa była zatrzymać się i wrócić do poprzednio zajmowanego miejsca, ruszenia w pościg lub obrony przed bestią. O wszystkim mógł zadecydować drobny szczegół. Czy tym krokiem spłoszy istotę, czy ta będzie bacznie obserwować Jessicę i pozwoli jej nieco podejść?

Maszyna szybko wyłapała sporo anomalii w otoczeniu. Połączenie Ultrona z jego dziełami było zawsze bez zarzutu, ze znikomym opóźnieniem i bez problemów technicznych, lecz tym razem miał miejsce dziwny wyjątek. Utrzymywanie połączenie i tropienie drona sprawiały mu niesamowite kłopoty. Na wszelki wypadek część jego procesora przeanalizowała nagranie budowy tego drona, jego błąd był niesamowicie nieprawdopodobny, lecz chciał przeanalizować wszystkie opcje. Wyglądało jednak na to, że konstrukcja jest bez zarzutu. Kontrolowanie nie sprawiało żadnych problemów przed wejściem na teren pod czarną chmurą. Nawet jeżeli to nie ona była problemem, problem działał na jej obszarze.

Odczyty były chaotyczne, barometr nie mógł na nic się zdecydować,  jakby całe otoczenie było niestabilne. Pole elektromagnetyczne, jeden z potencjalnych powodów kłopotów z działaniem urządzeń, było niesamowicie silne. AI udało się znaleźć jedną poszlakę, która pozwoliła mu stworzyć tezę. Temperatura powietrza obniżała się nienaturalnie szybko. Powinna obniżać się o 6 stopni co 1000 metrów. Te budynki nie były dostatecznie wysokie dla tak drastycznej zmiany. Ultron obniżył lot maszyny do poziomu ulicy, by sprawdzić czy odczyty się uspokoją. Zgodnie z jego tezą powinno być zimniej, a odczyty powinny nieco się uspokoić. W takim wypadku z odwagą można stwierdzić iż, że problem jest w powietrzu, ponad chmurami, które nie były naturalnym zjawiskiem bez błyskawic, więc mogły być powodowane przez inną maszynę, hipotetycznie rzecz jasna. Dron już teraz miał problemy z polem elektromagnetycznym i temperaturą, która, jeżeli będzie tak szybko spadać, może go zwyczajnie zamrozić nim się zbliży. To by była robota dla jednego z jego ciał.

Zakładając, że jego teoria o zwiększeniu się temperatury i osłabieniu innych odczytów im niżej się znajdował się potwierdziła, aktywował by jedno z ciał z bazy, które znalazłoby się mniej więcej przed granicą normalnego nieba i jego ciemnego odpowiednika nad Bronxem. Tutaj nie powinien mieć najmniejszych kłopotów z kontrolą, skoro nie jest na terenie zasłoniętym chmurami. Robot zacząłby wznosić się do góry, ponad biały puch, by zobaczyć czy nie ma tam niczego podejrzanego. Jeżeli temperatura obniży się do niebezpiecznego dla maszyny stopnia, ta zacznie trzymać przed sobą dłoń i używać na sobie rozproszonego lasera. Nie powinien jej uszkodzić, wciąż generując rozsądne ciepło. Ultron był w stanie odwołać swojego poddanego, jeżeli dostanie się ponad chmury okaże się niemożliwe.

Czemu mu tak zależało? Jeżeli to coś może się powtórzyć, oznacza niebezpieczeństwo dla niego i jego planów, więc woli wyeliminować potencjalny element utrudniający mu jego sztuczne życie. Rzecz jasna spróbuje to przejąć, gdyż ta technologia (o ile to technologia) może okazać się mu przydatna.

Znalazła się między młotem a kowadłem. Miała wrażenie, że wszechświat się uparł i za wszelką cenę stara się jej dokopać na coraz to nowsze sposoby. Patrząc na to jak poruszały się istoty ucieczka mogła wydawać się niemożliwa, ale nie mogła też bezczynnie stać na ich drodze i modlić się o to, że to nie ona jest ich celem. Musiała działać szybko, bo jakby tego było mało w tej samej chwili poczuła wibracje telefonu oznajmiające, że ktoś przesłał jej wiadomość. Nie mogła jej w tej chwili odczytać, zrobi to, gdy będzie pewna, że będzie wtedy w miarę bezpieczna. Warczenie i bliskość obu potworów sprawiały, że jak nigdy bała się o to, czy wyjdzie z tego bez szwanku. Musiała zdobyć coś co mogłaby użyć jako broń. Jakiś kawałek rury, rynny, blachy… Coś dzięki czemu mogłaby utrzymać je na dystans. Nie powinna ryzykować walki, czy też obrony bez jakiejkolwiek broni. Nie miała pojęcia czym te bestie są i czy w jakiś sposób mogą przenosić tę mutację na innych. Powinna unikać kontaktu z pazurami i kłami. Nawet z jej wytrzymałością prawdopodobnie nie miałyby problemu ze zranieniem jej. Jakakolwiek rana mogła doprowadzić do zakażenia, a w najgorszym przypadku sprawić, że po jakimś czasie stanie się taka jak te istoty. Być może mogłaby wykorzystać któryś ze śmietników oręża, ale i tak, zakładając że bestie chcą ją rozszarpać na strzępy, szansa na to, że jej się to uda była bardzo mała. W tej chwili lepszym wyjściem było zejście im z drogi. Odskok w bok raczej nic by jej nie dał, musiała więc wzlecieć w powietrze lub po prostu wskoczyć na któryś z dachów czy schody pożarowe któregoś z budynków, jeśli takowe były. Musiała szybko zdecydować, które z tych wyjść było najlepsze.
- Niech się dzieje co chce. – rzekła lekko uginając nogi, by móc włożyć więcej siły w szybsze wzniesienie się powietrze. Mając w pamięci łatwość z jaką bestia wcześniej wdrapała się na ścianę budynku doszła do wniosku, że najlepiej będzie znaleźć się ponad bestiami. Najpierw parę metrów, a jeśli stwory za nią podążą wzleci wyżej. Nie mogła jednak znaleźć się zbyt wysoko, pamiętała przecież, że temperatura spada bardzo szybko. Musiała się liczyć też z tym, że będzie musiała szarpać się z którąś z bestii, może obiema, jeśli nie zareaguje odpowiednio szybko.