Willow St

Miała nadzieję, że ją usłyszał. Inaczej sprawy mogą nie potoczyć się tak jak to sobie zaplanowała i będzie zmuszona do bardziej radykalnych kroków, a może nawet zdecyduje się zostawić tu nieznajomego, by ratować własne życie. Taka możliwość musiała w pewnym momencie pojawić się w jej głowie i wydawać się mogło, że ta chwila coraz szybciej się zbliżała. Czuła na sobie spojrzenia bestii i w żadnym wypadku nie było to przyjemne uczucie. W końcu stwory widziały w Jessice tylko i wyłącznie przekąskę, w dodatku na tyle głupią, by na sam ich widok nie decydować się na ucieczkę. Sama coraz częściej zadawała sobie pytanie dlaczego właściwie jeszcze stąd nie zwiała. Są przecież bohaterowie którzy zajmują się tego typu problemami, ona do nich nie należała, już nie. Z jej punktu widzenia wyglądało jednak na to, że nikt nie raczył się zainteresować zajściem. Nawet Avengers, którzy powinni wszystko widzieć chociażby z okien tego wielkiego wieżowca. Dobra, SHIELD próbowało wziąć sprawy w swoje ręce, ale jak mogła zauważyć wcześniej nic nie poszło po ich myśli.
Zwróciła uwagę na to, że ogień powstały w wyniku eksplozji do tej pory powstrzymywał stwory przed atakiem. Bały się tego żywiołu, to w jakimś stopniu oczywiste, bo w końcu ich obecne środowisko należało raczej do tych chłodniejszych, a z drugiej strony wcześniej niespecjalnie o tym pomyślała. Można za pomocą jakiegoś przedmiotu, płonącej gałęzi lub czegoś innego zdołałaby obronić się przed zagrożeniem na tyle długo, by zabrać stąd nieznajomego i zniknąć z oczu potworom nim będzie za późno. Zaczęła się rozglądać za czymś co mogłaby w tej sposób wykorzystać, ale wtedy dostrzegła też, że nie miała już na to czasu. Jeden z osobników szykował się do ataku, nie zamierzała go lekceważyć. Nie po tym co widziała. Każdy z nich, jak bardzo pozornie by nie wyglądał, był zabójczo niebezpieczny i chwila zawahania nie skończy się dla ich ofiary dobrze. Nie miała czasu na nic więcej jak prosty unik w postaci w miarę szybkiego przemieszczenia się w powietrzu. Cofnięcie się, czy próba lotu w bok nie wchodziły w grę, bo wciąż znajdowałaby się w zasięgu innych. Opadnięcie niżej naraziłoby ją jeszcze bardziej. Najrozsądniejszą opcją w oczach Jessici wydawało się wzniesienie jeszcze odrobinę wyżej. Była jednak w pełni świadoma tego, że w powietrzu również nie jest bezpieczna i musi mieć się na baczności. W tym wszystkim wcale nie pomagał fakt, iż kobieta była ranna. Krew ewidentnie przyciągała do niej stwory, a poza nie będzie mogła tego ciągnąć w nieskończoność. W końcu osłabnie na tyle, że latanie będzie przychodzić jej z coraz większym trudem.
Jeśli uda jej się uniknąć tego ataku i zobaczy choć cień szansy powodzenia próby ratunku mężczyzny, to takie ryzyko podejmie. Jeśli nie uda jej się go zlokalizować, stwierdzi, że spróbuje odciągnąć z tego miejsca część stworów, być może stwarzając mu okazję do wycofania się z tego rejonu. Wtedy wróci po niego, gdy już uda jej się uciec przed niebezpieczeństwem i w lepszy sposób zająć się raną. Wiedziała, że mężczyzna może do tego sobie nie poradzić, ale czy miała w ogóle jakieś inne możliwości? Jeśli tak, to teraz ich nie dostrzegała.

Pisk spowodowany wybuchem, nie dręczył już agenta.
Szalone bicie serca, też ustało, dlatego Phil uspokoił się, a następnie ruszył w przeciwnym kierunku do wybuchu.
Wiedział, że ten wybuch, mógł spowodować ktoś z jego ekipy, albo wręcz przeciwnie.
Jednakże poszedł to sprawdzić i żwawym krokiem ruszył do aleji po drugiej stronie tego budynku.
Wiedział, że musi dostać się tam dosyć szybko i bezszelestnie, dlatego przed każdym zakrętem upewnił się kilka razy, czy nikogo nie było dookoła niego jak i ponad nim.
W razie czego był gotów schować się za jakaś osłona i prowadzenie ostrzału, ale na jak długo?

Coulson przed ruszeniem dalej, postanowił się się skontaktować jescze raz z agentami z samolotu, licząc na jakiś odzew.

- Tutaj Coulson. Znajduję się, na Willow Street. Czy ktoś ocalał? - powiedział, i po chwili wpatrywania się w przestrzeń przed sobą licząc na jakiś odzew, ruszył do swojego celu, czyli na drugą stronę budynku.

Musiała podjąć to ryzyko. Nie widziała innego wyjścia. Uniknęła ataku przeciwnika, ale szybko pojawili się kolejni. Szybciej niż się spodziewała, o wiele za szybko by mogła się na nich przygotować. Dopadły do niej, szarpały za włosy i ubranie. Z początku starała się jakoś przed nimi opędzać, ale gdy nie przyniosło to żadnego rezultatu skupiła się na ochronie twarzy i tych bardziej odsłoniętych części ciała. Jednocześnie cały czas zastanawiała się jak zareagować, jak się ich pozbyć, gdy w końcu ją olśniło. Skoro większe stwory ewidentnie bały się ognia, to ich mniejsi bracia również powinni. Na to przy najmniej wskazywałaby logika. Skoro te stworzenia trzymały się wyżej nad ziemią, gdzie temperatura była o wiele niższa, to bliskość źródła ciepła powinna je odstraszyć. A przynajmniej chociaż trochę zniechęcić, może spowolnić, co dałoby jej szansę na ucieczkę. Żałowała, że wcześniej nie zdecydowała się na pochwycenie jakiejś płonącej gałęzi lub innego zajętego ogniem przedmiotu. Teraz miałaby o wiele łatwiej. Wiedziała, że jeśli będzie chciała zlecieć na dół, do źródła ciepła, będzie musiała to zrobić szybko. Bardzo szybko. Inne bestie nie będą przecież czekać i od razu rzucą się do ataku. Musiała wierzyć w to, że bliskość płomieni zapewni jej te ułamki sekund potrzebne do rzucenia się w ślad za samotnym mężczyzną.
- Za chwilę stąd spieprzam! – krzyknęła licząc, że przebije się przez dźwięki wydawane przez stworzenia i nieznajomy zdoła ją dosłyszeć, choć przy tym hałasie może być to dość trudne. Być może dzięki temu mężczyzna wyjdzie jej naprzeciw i znacznie wszystko ułatwi. Wcześniej nie zwróciła na to uwagi, ale teraz uświadomiła sobie, że dźwięki te przypominają te wydawane przez nietoperze. Nie zamierzała jednak zmieniać swojego podejścia do tego problemu. Z czymkolwiek miała do czynienia, nie były to zwykłe nietoperze i spodziewała się, że nie mogła ich w tej kategorii postrzegać. Odsłaniają lekko oczy starała się wypatrzyć jakieś źródło ognia, które będzie mogła wykorzystać w swoim planie. Wtedy przejdzie do jego realizacji. Szybko, tak jak sobie zaplanowała i jak wymusi to na niej sytuacja. Kilka metrów niżej przecież wciąż przebywają inne stwory i na nie także musi uważać. Najlepiej byłoby opaść nie prosto na dół, bo to tylko ułatwi im robotę, a znaleźć do tego miejsce choćby odrobinę oddalone, co będzie uzależnione od tego co do tej pory ogień zdążył opanować po wcześniejszym wybuchu. Czy w ogóle zdołał się jakoś rozprzestrzenić. Jeśli nic takiego nie miało miejsca, to spróbuje nie opadać po linii prostej. Będzie cały czas manewrować w trakcie lotu, by nie ułatwiać roboty większym braciom tych nietoperzy. Jeśli uda jej się uwolnić od tych stworzeń, albo chociaż od ich części, natychmiast ruszy po mężczyznę. Nie będzie mogła pozwolić sobie nawet na chwilę zwłoki.

Phil dosłyszał wreszcie głos kobiety.
Nadal nie był pewien czy to na prawdę kobieta, czy jedno z tych stworzeń przypadkiem nie imitowało głosu wydanego przez kobietę.
W czasach superbohaterów i różnych innych rzeczy, o których kiedyś można było przeczytać tylko w książkach.
Agent nie miał wyjścia tylko ruszył w stronę głosu.
Oczywiście nie wychodził na przeciw niebezpieczeństwa tylko z odppwiedniej odległości i zza jednego z samochodów dojrzał kobietę i nawet wydawała sie lekko znajoma. Próbował po raz kolejny połączyć się z nią, a gdy to nic nie dawało postanowił dać jej znać w inny sposób.
Urwał lusterko od samochodu i postanowił tak odbić słabe światło latarni żeby promień zwrócił uwagę kobiety nie wywołując zainteresowania tych stworzeń.
Nie wiedząc czemu Phil miał preczucie, że może ufać tej kobiecie.

To miała być prosta sprawa. Chciała tylko dowiedzieć się za pomocą czego doprowadzono tamtego mężczyznę do takiego stanu i kto to zrobił. Nic więcej. Zajmowała się czymś takim niemal przez cały czas. To wszystko… Na to z całą pewnością się nie pisała. Potwory, śmierć jakiegoś dzieciaka, jeszcze więcej potworów. Za bardzo przypominało to życie, które dawno temu zdecydowała się porzucić. Być może najlepszym wyjściem byłoby stąd po prostu zwiać, ale nawet ona nie wybaczyłaby sobie, że nawet nie spróbowała kogoś uratować. Można powiedzieć o niej wiele złego, lecz wciąż jest człowiekiem. Ze zdolnościami, które w takich właśnie momentach są zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem, a które może teraz wykorzystać w innym celu niż do swojej tradycyjnej, niekoniecznie etycznej, pracy.
Była ranna, zmęczona i niesamowicie sfrustrowana. Na każdym kroku coś starało się ją dopaść. I było coraz bliżej celu. Zasyczała z bólu, gdy bestia zahaczyła o jej nogę. Nie miała chęci, ani czasu na to, by dostrzec, że obrażenia stopy wcale nie były tak poważne. W tej chwili miała przed sobą tylko jeden cel. Zabrać stąd choć jedną osobę i spieprzać. Najlepiej jak najdalej stąd, ale pewnie nie będzie to możliwe. Los już dawno udowodnił jej, że zsyłanie na Jones kolejnych problemów niezmiernie go bawi. Musiała jak najefektywniej wykorzystać chwilę wytchnienia, którą właśnie mogła się cieszyć. Mając na uwadze obecność stworów, w pośpiechu zaczęła się rozglądać za jakąś płonącą gałęzią (najlepiej taką którą bez problemu mogłaby uchwycić nie ryzykując poparzenia czy podpalenia; chyba, że nie będzie miała specjalnie w czym przebierać, wtedy weźmie wszystko co choć na chwilę zapewni jej ochronę) lub innym elementem otoczenia, którym mogłaby chociaż przez chwilę próbować odstraszać potwory. Gdy udało jej się. Jest! To musi być on, pomyślała widząc odbijające się od czegoś światło. Nie w taki zwyczajny i przypadkowy sposób. Ktoś starał się ją na siebie nakierować, wskazać swoją pozycję, by mogła go stamtąd wyciągnąć. Czyli wcześniejsza próba kontaktu nie poszła na marne. W całym tym zamieszaniu zarejestrowała jeszcze jakiś dźwięk. Nie pasujący do niczego co wydarzyło się w ostatnim czasie. Za to w jakimś stopniu znany. Nie miała jednak czasu na poszukiwanie jego źródła. Być może później tu wróci i się rozejrzy, ale teraz najważniejszym jest się stąd wydostać. Dobrze. Czas zostać bohaterem w swoim domu i pomóc osobie w potrzebie. Najpierw postarała się o zdobycie wcześniej wypatrzonego źródła ognia, a następnie ruszyła w kierunku miejsca, w którym dostrzegła próby zwrócenia jej uwagi. Zrobi to szybko. Złapię mężczyznę i szybko odleci w obojętnie jakim kierunku. Byle się stąd zabrać, znaleźć jakieś schronienie, złapać oddech i zająć obrażeniami. Później będzie martwić się o resztę.

Nie może pozwolić już sobie na żaden błąd. Bestie wciąż za nią podążały. Ogień skutecznie je odstraszał, ale wciąż trzymały się na odległość gwarantującą im skuteczność ataku, gdyby tylko zdecydowała się na porzucenie trzymającego ją przy życiu przedmiotu. Musi pochwycić mężczyznę jedną ręką, być może dobrze byłoby, żeby na ułamek sekundy wylądowała tuż przy nim, by mieć pewność dobrego chwytu. Wolała nie ryzykować tego, że gdzieś po drodze ten ktoś się wyślizgnie i spadnie między stwory lub, gdy uda im się uciec z ich terenu, w jakieś mało przyjemne miejsce. Tak to dobry pomysł. Przeszła do jego realizacji i kilkanaście sekund później mężczyzna razem z nią przebywał już w powietrzu.
Dawno nie była zmuszona tak długo korzystać ze swoich mocy. Była zmęczona i czuła, że nie mogą tu zostać. To byłoby istne szaleństwo, zwłaszcza biorąc pod uwagę wszystko to co miało miejsce do tej pory. Sami sobie nie poradzą, nie ma szans. I mówiła to ona, kobieta niezwykle uparta i zdeterminowana. Poza tym, ktoś powinien ją porządnie opatrzyć. Znała miejsce, w którym będą mogli załatwić obie te rzeczy jednocześnie, jeśli będą mieli szczęście i zdoła tam dolecieć. W normalnych okolicznościach nie byłoby to wielkim wyzwaniem, lecz teraz… Będzie musiała wykrzesać z siebie wszystko co najlepsze, zwłaszcza z dodatkowym pasażerem. Gdy tak sobie teraz myślała, Metro General Hospital wydawało jej się wyjątkowo odległym przystankiem. Ale jeśli chcą szybko tu wrócić, to było odpowiednie miejsce. Miała tylko nadzieję, że Pym wciąż tam będzie. To o niego chodziło jej najbardziej. Ma powiązania zarówno z SHIELD, jak i Avengers, być może zdoła szybko zorganizować jakieś wsparcie, a w tym czasie Night Nurse ją opatrzy. Złapią chwilę oddechu, przygotują jakiś plan i będą mogli wrócić. To był już jakiś pomysł.
- Trzymaj się mocno. Zabiorę nas w bezpieczne miejsce. – rzekła mężczyźnie i skierowała się w odpowiednim kierunku. Na więcej słów nie marnowała już energii. Musi jej zaufać.
[zt]

Pomoc „zaoferowana” przez Strange’a choć potrzebna, w pierwszej chwili nie została zbyt dobrze przez kobietę przyjęta. Od czasu Killgrave’a nie przyjmowała zbyt dobrze, gdy ktoś decydował o jej dalszych poczynaniach, a ona nie miała nad tym żadnej kontroli. Była wręcz na tym punkcie niezwykle przewrażliwiona. Dlatego też w pierwszej chwili starała się wyszarpać z uścisku magicznej peleryny, przy okazji mierząc czarnoksiężnika lodowatym spojrzeniem. Ostatecznie musiała jednak uznać, że nie ma co z tym walczyć, marnując w ten sposób dodatkowe zasoby energii w z góry przegranym starciu. Odpuściła, świadoma swojej obecnej słabości, nie zamierzając przy tym przestawać w myślach obmyślać kolejnych sposobów na słodką zemstę na mężczyźnie.
Po chwili wyjaśniło się także miejsce docelowe krótkiej podróży niezwykłej gromady. Willow Street, lub też jej najbliższe otoczenie. Miejsce, z którego Jess nie tak dawno ledwie uciekła. Westchnęła głęboko na samą myśl, że znów będzie musiała mierzyć się z tymi potworami. Niespecjalnie pomagał też fakt, że tym razem będzie miała po swojej stronie dwójkę władającą magią w najczystszej postaci. Dodatkowo ponownie dochodziło uczucie chłodu, odczuwalne mocniej wraz z każdym przebytym metrem. Nie pomagał fakt, że lecieli w pewnej wysokości nad powierzchnią ziemi. Jessica wiedziała, że na poziomie ulicy będzie lepiej, choć uczucie to na dłuższą metę wciąż będzie nieco uciążliwe. Jones uważnie wypatrywała zagrożeń. Czy to tych czających się w powietrzu, czy tych skrytych w mroku wąskich uliczek, nie oświetlonych światłem pobliskich latarni, lub tych po prostu szwędających się po okolicy w poszukiwaniu kolejnych ofiar.
- Gdyby coś nas zaatakowało… Bestie nie przepadają za ogniem. – przypomniała swoim towarzyszom, gdy zbliżali się na miejsce. To jedyna słabość, którą znała. Inne, bardziej klasyczne, metody zranienia tych istot nie działały, co wcześniej dało jej się mocno we znaki.
- Dobra, Jess. Weź się w garść. – wymamrotała cicho, by dodać sobie otuchy. Może tego potrzebować, zwłaszcza, że teraz będzie musiała użerać się nie tylko z chłodem i potworami, ale też Strangem, co z pewnością nie wpłynie pozytywnie na jej psychikę. Na szczęście była tu też Maximoff. To ten pozytywny aspekt tego wszystkiego. Detektyw ją znała, wiedziała do czego jest zdolna, i nawet jeśli obie za sobą nie przepadają, to jeśli przyjdzie co do czego, z całą pewnością znajdą jakąś nić porozumienia.

Podczas lotu, Stephenowi przypomniało się ciekawe hasło: "Nieużywany mięsień zanika". Niestety, ale możliwe, że magik właśnie doświadcza czegoś takiego. Nie chodzi rzecz jasna o fizyczne mięśnie, w końcu regularnie trenuje, lecz o używanie zaklęcia lewitacji. Jego wierna peleryna mocno go rozpieściła, pozwalając latać z zawrotną prędkością bez żadnego wysiłku z jego strony. O ile był w stanie latać i to z rozsądną prędkością, czuł, że teraz nie używa tego czaru tak efektywnie jak kiedy go poznawał.
Mimo powyżej wspomnianych trudności, w końcu zrównał lot z panną Jones, która rzuciła ciekawym faktem na temat tych istot. O ile nie były magiczne, Strange zawsze interesował się nieznanymi bestiami. Magiczne i "świeckie" potwory, mają pewne cechy wspólne... Spojrzał z ciekawością wymalowaną na twarzy w stronę Jessici.
- Nie przepadają? Co dokładnie masz na myśli? Bały się ognia? Odwracały od niego wzrok? Ranił je? - zasypał ją gradem pytań przy pierwszej okazji. Sądząc po tym, że te stworzenia najbardziej komfortowo czuły się w zimnie, miałoby sens by miały pewną awersję do ognia, pytanie tylko jak bardzo znacząca jest owa awersja. Znał bestie, które topiły się po zetknięciu z ogniem, ślepły od jego światła, bądź zwyczajnie bały się go... i niestety często pokonywały swój strach, żeby dorwać się do gardła doktora.
Jessica nie była jedyną, której zrobiło się zimno. Nawet hart, który Sorcerer Supreme wyrobił sobie podczas lat spędzonych w Tybecie, nie był w stanie uchronić go przed poczuciem zimna. Już miał zamiar ogrzać siebie i towarzyszki, ale wtedy wpadł na iście szatański pomysł.
- Strasznie tu zimno... Panno Maximoff, mogłaby pani coś z tym zrobić? - zwrócił się do drugiej kobiety.  Musiał przyznać, że nie pomagał w tej sprawie z czysto altruistycznych powodów. Skoro potwory nie są magiczne, nie miał żadnego powodu by ratować przed nimi ludzi i w każdym innym wypadku, pewnie zostawiłby tę sprawę i zajął się czymś ważniejszym. Ten wypadek od innych różniła obecność Scarlet Witch. Kiedy powiedział jej, że on z Jessicą są mniej ciekawi niż ona w pojedynkę, to nie było puste pochlebstwo. Słyszał o niej sporo i zawsze interesowała go jej tajemnicza "moc". Jej styl nie przypomniał żadnej magicznej szkoły, o której słyszał, a potęga jej czarów byłaby niemożliwa dla amatora. Musiał się dowiedzieć jak to robi, dlatego to właśnie jej powierzył ogrzanie towarzystwa. To był test, jak się za to zabierze, jak to zrobi i tak dalej. Położył dłoń na oku Agamotto i aktywował je, przyglądając się uważnie Wandzie.

Podczas lotu obserwowała miejsce do którego się zbliżali. Miała nadzieje, że gdzieś tam wypatrzy albo źródło ich problemu, albo to z czym będą musieli się zmierzyć. Starała się przygotować na najgorsze, ale to chyba nigdy nie działało. Los grał im na nosie swoją przewrotnością, a ich zadaniem było się dostosować. W ten zły czy dobry sposób. To był ich wybór.
Ostatnio miała kilka dłuższych chwil na przemyślenie i poukładanie pewnych spraw troszkę inaczej. Na spokojnie. Odpoczynek pomógł, ale w jakimś stopniu poczuła się samotna, nikomu do niczego nie potrzebna. Pietro jak to Pietro starał się poprawić jej humor, ale sam miał wiele spraw na głowie, zresztą prędzej czy później irytował się widząc apatię siostry. Dlatego uważała, że powrót do Avengers to dobry pomysł. Dzięki temu miała czym zająć myśli... a mimo to cały czas nie potrafiła przestać zaprzątać sobie głowy widzeniem, które objawiło się podczas mgły. Na samą myśl o bliźniakach czuła ścisk w sercu. Nie wiedziała kim są chłopcy, ale to jak się do niej zwracały oddały wszystkie jej wytęsknione pragnienia. Nigdy z nikim się tym nie podzieliła, więc nie mógł być to żart okrutnego telepaty, czy maga, chcącego odwieść jej uwagę od ratowania chorego mężczyzny żądnego destrukcyjnych czynów. Z nikim oprócz brata, ale jego darzyła ogromny zaufaniem. Zresztą już dawno o tym nie rozmawiali, bo sama... ostatnio wyrzucała z siebie tylko pretensje. Jak człowiek siedzi za dużo w domu to staje się bardziej gnuśny. Dlatego podjęła decyzję o powrocie. Co prawda nie spodziewała się aż takich zawirowań i rąk pełnych roboty. Jakby nie patrzeć od samego rana coś się działo, nie zamierzała jednak w żaden sposób narzekać. Na to też nie było ani chwili.
Zamyślenie było na tyle silne by zapomnieć o coraz zimniejszym powietrzu, ale i ten w końcu dał się we znaki. Wylądowała w towarzystwie Strange'a i Jess. Panna Jones na szczęście odpuściła wszelkie groźby skierowane do doktora. To nawet lepiej. Przez tą sytuacje, przez wspomnianą w myślach wizję przy nim czuła się jakoś tak... bezpieczniej. Miała pewność, że w razie gdyby... gdyby pojawiła się sytuacja, w której nad sobą nie zapanuje, to ktoś to zrobi za nią.
- Może lepiej nie. To by się raczej nazywało ostateczne ogrzanie - Skierowała swoje słowa do Strange'a przenosząc już bardziej obecne spojrzenie na mężczyznę. Nie musiała chyba nadmieniać, że używała swoich mocy raczej w destrukcyjny sposób. No, poza polami energii, który chroniły przed atakiem. Nie zawsze skutecznie, a utrzymanie ich również wymagało siły. Zastanawiała się jednak skąd ta prośba, na co zresztą wskazywała jej pytająca, a nawet i odrobinę nieufna mina.

- Bały się. I to zarówno te większe, jak i te mniejsze stworzenia. Nawet niewielkie źródło ognia sprawiało, że bestie trzymały się na dystans. Gotowe rzucić się na ofiarę, gdy przeszkoda zniknie. – właściwie tylko ta słabość pozwoliła Jessice zabrać Coulsona i uciec w poszukiwaniu wsparcia. Pierwotnie mieli skierować swe prośby do S.H.I.E.L.D. właśnie, ale ich plany musiały ulec zmianie, gdy Jones zaczęła tracić siły. Na szczęście udało jej się uzyskać pomoc. Nieoczekiwaną, lecz niezwykle cenną. W takim towarzystwie powinna czuć się pewniej, a mimo to ciągle miała wrażenie, że zagrożenie czai się tuż za rogiem i czeka na odpowiedni moment.
- Możesz już zabrać swoją pelerynę. – dodała, gdy poczuła się na tyle pewnie stojąc na swoich nogach, by nie potrzebować już wsparcia magicznego artefaktu. Wciąż była osłabiona, nie było mowy o udziale w maratonie czy długotrwałym korzystaniu z mocy, ale poradzi sobie teraz sama. Nie chciała być dłużej zdana na łaskę innych, nie w ten sposób, ale zdawała sobie też sprawę z tego, że jeśli dojdzie do jakiegoś starcia, będzie musiała oddać pole czarodziejom. Ona zaś skupi się na tym na czym się zna. Poszuka czegoś co może im pomóc odnaleźć przyczynę całego zamieszania. Miała zając się tym wcześniej, ale pojawienie się bestii, śmierć chłopaka, których starał się jej pomóc i nieco desperackie próby ucieczki skutecznie ją od tego głównego celu odwiodły. Właśnie… Gdzieś w pobliżu powinno leżeć ciało młodzieńca. Niemal o nim zapomniała. Zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu śladów. Zamyślona oddaliła się od Strange’a i Wandy. Nie znalazła niczego co świadczyłoby o tym, że jeszcze przed chwilą ktoś poniósł tu śmierć. Pokrywa śnieżna nieco się podniosła, ale Jess nie sądziła, by zrobiła to na tyle, by zasypać ciało. Musiało z nim się stać coś innego. Coś o wiele mniej przyjemnego. Głodne i rozczarowane brakiem świeżej zdobyczy bestie musiały zwrócić na niego uwagę, gdy tylko detektyw zniknęła im z pola widzenia wraz z Coulsonem.
- Cholera… A mówiłam, że nie potrzebuję twojej pomocy. – cicho wyszeptała. Gdyby nie był taki uparty i za wszelką cenę nie starał się pokazać jej, że można mu zaufać, młodzieniec jeszcze by żył. Można powiedzieć, że był podobny do niej. Ale tego kobieta przed nikim nie przyzna. Tym bardziej przed sobą.
Było coś jeszcze co zaprzątało głowę detektyw, a co prawie zdołało zniknąć w natłoku myśli. Ale gdzie do cholery się to znajdowało. Pamiętała ten dźwięk. Pikanie, które dochodziło gdzieś z okolicy. Ale skąd? Wcześniej nie miała czasu, ani możliwości, by sprawdzić co było źródłem dźwięku. Teraz, nie niepokojona przez stwory mogła sprawdzić ten trop. Rozpoczęła marsz wzdłuż ulicy. Rozglądała się na boki, szukała czegoś. Zintensyfikowała poszukiwania w pobliżu miejsca, z którego wcześniej usłyszała to pikanie. Może urządzenie wciąż działa i nad w jakiś sposób o tym informuje. Strasznie by jej to pomogło. Na szczęście nie ma wiele do przeszukania, więc jeśli to co nadal gdzieś tu jest, Jessica w końcu to znajdzie. Powoli przeszła jakieś kilkadziesiąt metrów, prawie zapominając, że nie przybyła sama. Odwróciła się, by zobaczyć, gdzie znajdują się jej towarzysze i wznowiła poszukiwania.

- Mówisz tak, bo nie potrafisz, czy dlatego, że  nigdy nie próbowałaś? - zapytał się, zaciekawiony odmową kobiety. Praktycznie każdy sposób używania magii zakładał, że jej użytkownik potrafi ją przywołać i kontrolować, krzywdzenie nią innych przychodzi o wiele później o ile w ogóle, ta zasada odnosi się nawet do najmroczniejszych z nauk. Nie zamierzał jednak ciągnąć problemu ponad to jedno pytanie, nie chciał jej do niczego przymuszać, skoro jej zdaniem miałoby to tragiczne konsekwencje. Wystawił przed siebie rękę, a na niej zaczęła formować się kula o średnicy około 40cm. Wytwarzała ciepło podobne tego przy ognisku. Następnie okrążył sferę dłonią, mrucząc coś pod nosem, a ta nagle wyglądem zaczęła przypominać latającą kulę ognia. Stephen nałożył na nią proste zaklęcie iluzji. Upewnił się co do wszystkiego, do tego by płomienie były nieregularne i poruszały się z kierunkiem wiatru oraz do tego by powietrze "falowało" tuż nad nimi.
- Innymi słowami some fire a day keeps the monster away - skomentował opis reakcji potworów na ogień, przy okazji opowiadając okropny żart.
Nie odpowiedział niczego kiedy kobieta nie chciała już dłużej używać peleryny, ba, kawałek materiału sam przeskoczył z niej prosto na doktora, zachowując się przy tym jakby bardzo go to cieszyło, pomimo tego, że nie ma żadnego sposobu na okazanie uczuć niż swój ruch. Płaszcz lewitacji okręcił się wokół pasa magika, jakby go przytulał, wyraźnie powodując u niego zakłopotanie, lecz na szczęście puścił stosunkowo szybko.
Stephen spędził nieco czasu przyglądając się okolicy. Martwiły go te wielkie latające bestie, nawet z tej odległości mógł stwierdzić, że nic o nich nie wie. Zamartwiło go to na tyle, że nie zauważył nawet kiedy panna Jones oddaliła się od niego. Skorygował tę pomyłkę najszybciej jak mógł i podleciał do niej od tyłu. Był nieco zły, że nie poinformowała go o tym, że sobie idzie, te stwory mogły kryć się za każdym krokiem, a sądząc po stanie w jakim się znajdowała nim doktor ją uleczył, nie dałaby sobie z nimi rady sama. Jednakże przed przejściem do opieprzania jej, chciał szybko sprawdzić jej myśli, by zrozumieć jej motyw do odłączenia się od grupy. Poznał go. Na usta cisnęło mu się coś w stylu "szkoda go", lecz ugryzł się w język nim zdążył cokolwiek powiedzieć. Nie mógł o tym wiedzieć bez telepatii, gdyż szeptała za cicho, więc gdyby to skomentował, dowiedziałaby się, że pomimo jej zakazu, dalej czasami zaglądał jej do umysłu. Jedyne co jeden z najsilniejszych użytkowników magii na Ziemi mógł teraz zrobić, to opuszczenie głowy.
Wraz ze swoją sztuczną kulą ognia, podążał bez słowa za Jessicą. Tylko ona wiedziała gdzie należy zacząć poszukiwanie wskazówek i teraz najwidoczniej stara się znaleźć jedną z nich.
- Czy ktoś już złapał jedną z bestii? Pewnie byłaby przydatna... mógłbym spróbować jedną pojmać, co ty na to? - zaproponował w pewnym momencie.

- Próbowałam, ale raczej nie wychodziło - Nie było to miejsce by jeszcze dodawać, że zapewne miało to związek z jej niespokojną duszą oraz emocjami którymi się kierowała podczas korzystania z mocy, a skoro te były raczej tymi wzburzonymi, pełnymi napięcia to i czar rzucany dążył raczej do destrukcji. Oczywiście nie zawsze. W końcu nauczyła się również tworzyć pola energii i inne dodatnie z tego tytułu elementy, jednak to nie było to, czego tak najbardziej pragnęła w związku ze swoim darem. Nigdy natomiast nie znalazła kogoś kto mógłby jej w tym pomóc. Ostatnie czasy również nie sprzyjały wewnętrznemu spokojowi. Kłótnia z Pietro odbiła się na jej nerwach dość solidnie, przede wszystkim dlatego, że to ona czuła się w całej tej sprawie winna. Potem ciąg i bieg wydarzeń oraz to w jakiej sytuacji znaleźli się teraz.
Na szczęście Strange najwyraźniej również wyczuł, że to nie czas na dyskusję o możliwościach jej mocy. Zresztą warunki nie sprzyjały. Ciemno tu, choć dzień wcale się nie kończył. Zimno, choć mieli przecież środek lata.
Odruchowo oplotła się ramionami, by powstrzymać kujące w skórę zimno. Trud niestety był daremny, ale nie zamierzała z tego rezygnować. Pocierała ramiona dłońmi wysłuchując wyjaśnień Jess. Ogień? Z tym akurat nie miała problemów. Bez większego trudu potrafiła wytworzyć iskrzące się własnym światłem obręcze, które również wydzielały ciepło. Zastanowiło ją jednak coś innego. Korowód szczurów uciekających gdzie popadnie. Miała nadzieje, że kierują się w jakiejś pojedyncze miejsce, ale na pierwszy rzut oka po prostu czmychały tak szybko jak się dało. Świetnie. Nawet szczury stąd uciekają. Dodała gorzko w myślach i odwróciła się by odnaleźć wzrokiem Jess i Strange'a. Nie zamierzała stać w miejscu, ani oddalać się od innych, tym bardziej, że nawet nie wiedziała dokładnie gdzie miałaby pójść, dlatego zaraz do nich podeszła.
- Jess, wiesz może gdzie jest epicentrum tego zjawiska? To raczej tam powinniśmy się udać - Dorzuciła również i swój pomysł. Badanie bestii, czy wymuszanie na niej siłą jakiejś odpowiedzi nie przypadło jej do gustów, jednak skłamałaby mówiąc, że nie widziała w tym celu.

Zignorowała to co mówili jej kompani. Była skupiona na swoim celu i specjalnie nie zwracała uwagi na otoczenie. Może poza ruchami potworów, na które Jessica zrobiła nad wyraz wyczulona. Nie zamierzała znów się podłożyć. Ostatecznie pamięć i instynkt jej nie zawiodły. Znalazła to czego szukała, choć nie bez problemów.
- Właśnie ciebie szukałam. – rzekła otrzepując torbę z warstwy białego puchu. Jakie niespodzianki w sobie kryła? Nie było czasu na dokładne zapoznanie się z jej zawartością, ale skoro już ją odnalazła, to nie mogła tego nie sprawdzić. Na szybko przetrząsnęła więc jej zawartość, licząc na to, że znajdzie coś ciekawego. Mnóstwo sprzętu. Broni będą bardziej dokładnym. I to nie byle jakiej. Było też kilka innych rzeczy, jak telefon czy tablet. Oba wyłączone, wymagające podładowania nim okażą się przydatne. Gdy natrafiła na portfel zerknęła do niego w poszukiwaniu dokumentów. Bingo! Damien Smith… Natychmiast w nią to uderzyło. Ten chłopak, który uparcie starał się nakłonić ją do pomocy, a którego ciało zniknęło bez śladu przedstawił jej się właśnie jako Damien. Rodzaj znalezionego ekwipunku doskonale wpisywał się w ten z jakiego korzystał dzieciak. Musiał to tu zostawić. Na wszelki wypadek.
- Tobie już to nie będzie potrzebne. – powiedziała cicho. Wrzuciła wszystko do środka i z wyczuwanym wysiłkiem razem z torbą wstała na nogi. Nie miała dużego doświadczenia z tego typu ekwipunkiem, ale może uda jej się znaleźć dla tego jakieś zastosowanie. Jeśli chodziło o niekonwencjonalne działania, była w tym całkiem dobra. Dopiero teraz zwróciła się do dwójki kompanów.
- Wiedziałam, że gdzieś musiała tu leżeć. – krótko wytłumaczyła się ze swojego zachowania. – Więc o co pytaliście? – spytała zadziornie, lecz nie czekała na ich reakcję na jej niepotrzebne pytanie, lecz od razu zabrała się za udzielanie odpowiedzi.
- Nie jest łatwo je pokonać. Konwencjonalne metody nie przynoszą prawie żadnych rezultatów, ale dzięki twojej magii? Może będziesz miał szansę. Ja nie zamierzam brać w tym udziału. – pomysł schwytania jednej z bestii nie podobał jej się ani trochę. Jeśli czarodziej jest na tyle głupi, by spróbować, nie będzie mu w tym przeszkadzać. Nie będzie też reagować, gdyby coś poszło nie tak. Widziała, że wystarczy chwila nieuwagi, by w głupi i brutalny sposób stracić życie. Po tych słowach skierowała się w stronę Wiedźmy.
- Wszystko zaczęło się od tego mężczyzny. Znalazłam go, odstawiłam do szpitala, a kolejnego dnia dzieją się dziwne rzeczy. Te sprawy mogą być ze sobą powiązane, lecz wcale nie muszą. Miałam tylko jeden trop ze sprawdzeniem którego zwlekałam licząc, że wcześniej znajdę tu coś jeszcze. Powinnam pomyśleć o tym wcześniej. – ostatnie zdanie wypowiedziała z wściekłością. Na siebie. Za to, że dopiero teraz przypomniała sobie to przypomniała. Jeśli ta anomalia i pochodzenie stworów w jakiś sposób łączą się z tamtym kolesiem, to chyba zna miejsce, w którym mogliby kontynuować poszukiwania. Problem w tym, że czeka ich podróż. Właściwie do miejsca, z którego tu przybyli, ponieważ klub ten znajdował się zaraz przy Williamsburg Bridge. Strange i Wanda mogą nie być zadowoleni, gdy to usłyszą. Oczywiście jeśli uznają, że wszystko się wiąże i warto tam zajrzeć. - Znajoma znalazła przy nim wizytówkę. Jedną z tych promocyjnych, które rozdają w klubach. TBA Brooklyn, tam lub w drodze powrotnej z tego miejsca ktoś go zaatakował i podał MGH. To jedyne co mam. Jeśli zaś uznać te rzeczy za dwie osobne sprawy… Wszystko wskazuje na to, że anomalia występuje wyłącznie w granicach Brooklynu. W takim razie logicznym byłoby szukać poszlak w jego centrum. S.H.I.E.L.D. mogło wiedzieć coś więcej. Widziałam ich helikoptery, ale nie napotkałam od nich nikogo poza Coulsonem, a z nim nie miałam czasu na pogawędki. Jeśli ktoś z jego ekipy przeżył, może posiadać jakieś informacje. – w odpowiedzi na pytanie Wandy przedstawiała kolejne możliwości i pomysły. Nie miała wielkiej wiedzy na temat tego co się tu działo. Przez większość czasu raczej starała się unikać bestii, a później szukała sposobu na uratowanie Coulsona i ucieczkę.
- Albo możemy ruszyć w stronę, z której podążają szczury. Skoro uciekają, to coś musi je stamtąd odstraszać i niekoniecznie musi chodzić tylko o chłód. – na koniec rzuciła rozwiązanie najprostsze i chyba takie, które najszybciej da im odpowiedź na część pytań.

- "Może będziesz miał szansę"? Nie doceniasz potęgi mojej magii - Duma czarodzieja została nieco urażona jej brakiem wiary - I nie martw się, nie dałbym się zabić głupiej bestii - Zapomniał na moment o jej zakazie przeczesywania myśli.
Potem kobieta wspomniała o tym, że nie jest pewna czy obie sprawy są ze sobą powiązane. Doktor prychnął i oparł się o wpół zasypany samochód, splatając przy tym ręce na klatce piersiowej i spoglądając ku pełnemu potworów niebu.
- Cóż, gdybyśmy złapali jedną z tych bestii, może dalibyśmy radę przeanalizować ich krew i sprawdzić czy zawiera choć śladowe ilości MGH - powiedział, dalej przekonany o słuszności swego planu. No i zaczął nawet lubić igranie z panią detektyw. Zapewne bez wzajemności.
Właśnie wtedy zauważył, że Wang aktywował ich prywatne połączenie mentalne, wspominając o sporym skoku nekromantycznej energii w Kolorado. To, rzecz jasna, zaniepokoiło Dziwnego mocniej niż problem, którym się obecnie zajmował, tym bardziej, że były z nim dwie osoby, które pewnie sobie świetnie poradzą i bez niego. Odpowiedział mu: "Będę na miejscu tak szybko jak mogę, muszę tylko pożegnać się z koleżankami...".
- Jak zapewne pani Wanda wie, chronienie świata czasami zmusza człowieka do zniknięcia w najbardziej nieodpowiednim momencie. Wygląda na to, że znalazła się sprawa, która wymaga mojej ekspertyzy o wiele bardziej niż ta. Ratujcie świat fizyczny, ja zaopiekuję się tym magicznym. Ta magiczna kulka powinna istnieć na tyle długo, by zapewnić wam bezpieczeństwo po drodze do tego baru - powiedział do obu kobiet, jakby z rezygnacją. Spojrzał na Scarlet Witch.
- Mam nadzieję, że będziemy mieli jeszcze okazję porozmawiać. Mamy o czym. Zadzwoń - przeszedł koło niej, po drodze machając świecącą dłonią przy jej ramieniu.
- Zejdzie dopiero kiedy zadzwonisz - rzucił enigmatycznie. Gdyby kobieta sprawdziła kawałek skóry, przy którym machnął ręką, zauważyłaby, że znalazł się na nim tatuaż z numerem telefonu. Przed Strangem pojawiły się magiczne czerwone wrota. Już miał przez nie przejść, ale zatrzymał się "w progu". Odwrócił w ich stronę na moment głowę.
- I... uważajcie na siebie - powiedział spokojnie, uśmiechając się nieznacznie. Zniknął we wrotach.

[z/t]

- Wiesz może jak nazywał się ten mężczyzna? - Zapytała by móc dołączyć kolejny element tej pokręconej układanki. Wanda tak jak i Jessica próbowała to wszystko jakoś poskładać, jednak anomalia pogodowa i to co się tu działo wydawało się, że ma większą skalę niż szpikowanie ludzi wątpliwej jakości specyfikiem.
Nie zastanawiając się długo nad słowami, które padły z ust Jess odezwała się do JARVISa.
- JARVIS, skontaktuj się z SHIELD i poproś ich o informacje odnośnie zajścia na Brooklynie. Może mają coś więcej. A my w tym czasie zbadamy teren - Ostatnie zdanie skierowała już bardziej do Jess, niż do Jarvisa. Z widocznym grymasem wstrętu obserwowała błądzące szczury, aż w końcu nie wytrzymała i uniosła się nad powierzchnią ziemi. Nie dużo, ot kilkanaście centymetrów.
- Wybaczcie to ponad moje nerwy - Wzruszyła ramionami. Z o wiele większym niepokojem natomiast odebrała słowa doktora Strange'a. Mogła się domyślić, że właśnie dostał niepokojącą wiadomość, co zresztą zaraz potwierdził. Chciała nawet zaznaczyć, że ona również ma do czynienia ze światem magicznym, ale sama niedawno przyznała jak bardzo niepewnie podchodzi do tego zakresu. O tyle to co już sama wielokrotnie potrafiła przyzwać i wykorzystać, to niektóre czary wymagały troszkę więcej czasu oraz skupienia i czegoś o wiele ważniejszego. Siły by generowany strumień magii chaosu nie przejął nad nią kontroli. Chyba nikt nie miał pojęcia z jaką potęgą musiała się mierzyć.
- Powodzenia - Odpowiedziała w miarę neutralnie, chcąc wmówić sobie, że wcale nie obiecywała sobie zbyt wiele po tym przypadkowym spotkaniu ze Stephenem. Mężczyzna najwyraźniej wyczuł albo wiedział coś o czym sama nie miała pojęcia.  Wiedziała, że mają o czym rozmawiać, ale skąd wiedział o tym Strange? A ona musiała komuś opowiedzieć co zaszło, a Stephen już wcześniej wydał się jej najbardziej odpowiednią osobą. Pomyślała również o Visionie, ale nie chciała go martwić. A co jak to znowu umysł płatał jej figle?
Niestety jak zwykle prywatne sprawy szły na bok, gdy szczury wierciły się pod nogami, a cała dzielnica zaskoczyła drogowców zimą... w środku lata.
W żaden negatywny sposób nie podeszła do magii jaką poczyniły przy jej ramieniu. Jedynie posłała mu pytające spojrzenie, zastanawiając się co dokładnie miał na myśli, ale nie zajrzała pod rękaw. Najwyżej zobaczy numer pod prysznicem, gdy wróci z akcji. O ile wróci...
- Ty również uważaj na siebie - Pożegnała go kiwnięciem głowy i odwróciła wzrok by zerknąć na Jess.
- To co? Idziemy do ... - Przerwała wypowiedź, bo naszło ją dziwne uczucie.Nawet ciężko je opisać. Uczucie grozy, a zarazem przyciągający uwagę podmuch sprawił, że Wanda odwróciła się właśnie w tamtą, południowo-wschodnią stronę.
- ...Jess, czy droga do tego klubu wiedzie w tamtym kierunku? - Wskazała stronę z której dobiegł podmuch energetyczny. Nie przeniosła spojrzenia na Jones. Właściwie nie odrywała wzroku od miejsca z którego to przyszło. Nawet uniosła dłonie wytwarzając dookoła nich dwa pulsujące czerwienią okręgi. Ot tak... na wszelki wypadek.

- Nie. – odpowiedziała krótko na pytanie Wiedźmy. Tego tu szukała. Jakichkolwiek informacji, które pomogłyby jej ustalić kim był tamten mężczyzna i co mu się przytrafiło. Gdyby wiedziała, że tak to się skończy, pewnie poinformowałaby o wszystkim policję, czy inne służby, a sama zajmowałaby się teraz inną sprawą, lub siedziała w jakimś obskurnym barze.
Tego co wydarzyło się ze Strangem nie skomentowała dopóki ten nie zniknął w swoim portalu. Do tego czasu jej mina nie przedstawiała niczego dobrego. Pełna irytacji oraz złości przyglądała się zajściu, wysłuchiwała jego wytłumaczenia.
- Parszywy bufon. Zrozumiał, że to ponad jego siły i zwiał w podskokach. Nawet nie wysilił się na lepszą wymówkę. – słowa te nie pozostawiały żadnych wątpliwości co do tego, że Jessica nie przyjęła do wiadomości faktu, że czarodziej rzeczywiście mógł być potrzebny w innym miejscu. Czy naprawdę w to wierzyła, czy tylko chciała by tak było… Nie miało to najmniejszej różnicy. Odszedł, odstawiając przy tym kolejną szopkę, a wszystko to przy wciąż rosnącej frustracji kobiety.
– piep***ć go. I tak tylko działał mi na nerwy. – jej niechęć do tego człowieka była olbrzymia, nawet pomimo faktu, że ledwie się poznali. Swoim zachowaniem stracił jakiekolwiek szanse, by zyskać w jej oczach. Na czym i tak jej specjalnie nie zależało. Jemu zapewne także. Dla dobra ich wszystkich może to dobrze, że zeszli sobie z oczu. Dla dobra sprawy, już niekoniecznie. Magiczna ekspertyza Strange’a z pewnością byłaby przydatna w wielu aspektach, teraz kobiety będą musiały w tej kwestii polegać na wiedzy Wandy, a w tej bez wątpienia było wiele luk.
- Nie, bardziej na północ. Wyczułaś coś? – coś musiało być na rzeczy. Wskazywało na to wszystko, z zachowaniem Wiedźmy włącznie i choć Jessica nie miała zielonego pojęcia co się święci, przeczucie podpowiadało jej, że nie rozchodzi się o nic dobrego. Nigdy nie chodzi o nic dobrego.
- Nie powinnyśmy tu dłu… - gdy miała już zwrócić kobiecie uwagę, iż dłuższe pozostawanie w tym miejscu nic im nie pomoże, a może wręcz skończyć się, że któraś z bestii zwróci na nie uwagę, usłyszała dźwięk, który przyprawił ją o dreszcze. Głośny ryk, którego źródło znajdowało się gdzieś niedaleko. Jones nie miała najmniejszej ochoty wdawać się w pojedynek choćby z jednym ze stworów.
- Lepiej ruszajmy. – dokończyła swoją wcześniejszą myśl. Nie myślała o żadnym konkretnym kierunku. Klub czy zbadanie tego co wyczuła Wanda… Chciała po prostu stąd zniknąć, albo przynajmniej zająć się czymś co pozwoli jej przerzucić myśli na inne rzeczy. Czekając na decyzję Mścicielki co chwilę rozglądała się dookoła, próbując wypatrzeć ewentualne zagrożenia lub zmiany w zachowaniu szczurów lub potworów. Tych w powietrzu oraz tych czających się gdzieś bliżej ziemi.
Atmosfera stawała się coraz gęstsza, zachodziły się niewielkie zmiany w towarzyszącej im pogodzie. Do dotychczasowych zjawisk powiązanych z anomalią dołączyły pioruny i grzmoty. Coś nadciągało. Nie tylko w przenośni, bo z oddali rzeczywiście coś zmierzało w ich kierunku. Nic z czym do tej pory miała do czynienia. Nie wiedziała jak się zachować, jak się przed tym uchronić. A czasu na reakcję było niewiele.
- Wanda… - tylko tyle zdołała z siebie wydusić. Oby druga z kobiet zdołała coś wymyślić. Jessice tymczasem nie pozostało nic innego jak tylko czekać na rozwiązanie tej sytuacji. Czy to samoistne, czy przez Wandę, czy może nawet przez jakąś inną stronę.