Ulice NYC

Elektra przechadzała się spokojnie ulicami miasta. Tłok to coś, co lubiła, paradoksalnie. Unikała ludzi, z drugiej zaś strony tłok sprzyjał Jej pracy. Spacerowała tak, opatulona w ciemnobrązowy płaszcz, który skrywał pod sobą Jej "roboczy" strój ot co na wszelki wypadek. Nagle, pośród miejskiego gwaru usłyszała dziwne trzaski, wrzask rodem z baśni, po czym dało się słyszeć ludzki krzyk przerażenia. Normalnie rzecz biorąc nie udzielała pomocy słabszym, częściej fundowała ludziom cierpienie, likwidowała często przyczyny cierpień innych ludziom. Nigdy jednak nie robiła tego bezinteresownie, rzecz jasna. Im lepiej opłacona usługa, tym większa jej perfekcja.
Kiedy skierowała się do zaułka, ujrzała dwa jakieś dziwne stwory, smoki? Tuż nieopodal ledwo stojąca na nogach kobieta, przerażona zanosiła się płaczem, obok niej dziecko, równie przerażone, co zaintrygowane tym zajściem. O dziwo na jednym ze stworów znajdował się ktoś, kto stał się niegdyś obiektem jej westchnień. Daredevil we własnej osobie.
- Stęskniłeś się kocie? - rzuciła w stronę prawnika, zgrabnie doskakując oponenta, z jakim Jej ukochany próbował się mierzyć, w ułamku sekundy wykonała gwiazdę, kolejnym zgrabnym skokiem wpakowała jaszczurowi jeden ze swoich sai prosto w głowę. Miała nadzieje, że to wybawi jej ukochanego z opresji, a gada przyprawi o spory ból głowy

Trzeba przyznać, Daredevil często mierzył się z najróżniejszymi przeciwnikami, a gad zalicza się do tych trudnych do pokonania. Plan, jaki wykonał Matt nie podziałał, a on sam wylądował na ścianie słysząc trzask łamanych żeber. Dobrze, że może chociaż oddychać. Próbował się podnieść, nie wyszło mu to najlepiej. Ból jaki czuł przy poruszaniu się był praktycznie nie do wytrzymania. Zacisnął zęby i podniósł się na nogi. Problem jest taki, że do walki raczej się nie nada. Czyżby to był jego koniec? Rękę położył na połamanych kościach. Ból zwiększył się przez chwilę. Wydał z siebie syk. Oznaka bólu. Odwrócił głowę w stronę kobiety. Dobrze wiedział gdzie się znajduje, czuł jej szybkie bicie serca. Była bardzo przerażona, myślała pewnie, że straci zaraz swoje życie i nigdy już nie zobaczy syna, męża, swojego ukochanego małżonka, któremu przysięgłą wierność, aż do śmierci. Uśmiechnął się do niej, coś w stylu "wszystko będzie dobrze", czy na pewno? Niuch, niuch. Nos prawnika zaczął gwałtownie i pracować, poczuł kogoś, kogoś znajomego. Słyszał tupot stóp uderzających o ulice, słyszał uderzenia serca. Teraz mógł się uśmiechnąć naprawdę. Z boku wybiegła Elektra, nigdy się tak nie ucieszył na jej widok. Być może jej się uda pobić tego potwora.
- Zjawiłaś się w idealnym momencie - powiedział z uśmiechem na twarzy.

Salto miało poniekąd ją rozgrzać, dodać prędkości, sprawić, że na pewno dotrze na łepetynę jaszczura. Przedobrzyła, co bardzo rzadko jej się zdarzało. Grzmotnęła jak laleczka o ścianę, po której zaraz się osunęła. Choć jej postura jest dość filigranowa, to taki zabieg zdecydowanie nie wystarczy, by powalić jedną z najlepszych zabójczyń na zlecenie jaką widziała ziemia. Równie dobrze mogłaby nosić przydomek "Codename 47". Prędko dźwignęła się.
- DD wyjazd mi z tymi cywilami stąd. Ja się pobawię, a Ty zadbaj o nich. - posłała mu krzepiącego całusa, choć go nie widział, to miała w sobie dziwną pewność, że Jej ukochany i tak go poczuł - A Ty przyjazny jaszczurze, zechcesz może pomóc - rzuciła w stronę domniemanego sojusznika.

A to kim ma być DD? Chłopcem na posyłki? No chyba żarty jakieś sobie z niego robi. On może normalnie walczyć, nawet z połamanymi żebrami, zaciśnie zęby i wywali mu z laski. Tak by mogło być. Niestety, facet w czerwieni zgodził się na odprowadzenie bezpiecznie matki z dzieckiem, a może stety. Ugryzł się w wargę i pobiegł szybko chwytając rodzinkę za ręce. Odprowadził ich mniej więcej do rogu, wtedy postanowił wrócić do dziewczyny. Ale jak można zaskoczyć tę bestię? Może atak z góry, to wydaje się być mniej więcej dobrym pomysłem. Dach jednego z bloków chwycił hak stróża prawa, po którym ten się wspiął. Stał teraz nad nimi. Zaraz ten stwór zaatakuję kobietę, z którą go tyle łączyło. Żebra go bolały nadal i to bardzo. Z trudem łapał oddech, ale nie raz biegał bardziej zraniony, co to dla niego. Chwycił laskę mocno w dłonie i skoczył na bestię, żeby zaatakować ją z całych sił kijkiem w tył głowy. Normalnie pewnie nie dałoby to dużych efektów, lecz w przypadku, w którym dochodzi jeszcze rozpęd, jaszczur powinien się chociaż położyć, o ile oczywiście trafi.

Raven ruszył za swoim towarzyszem "z kopyta", ignorując przepisy ruchu drogowego i gapiów. Zresztą, o tej porze w tej części miasta było ich jak na lekarstwo. Szczęśliwie, odrzutowy silnik dawał możliwość by Raven mógł nadążyć za Widmem. Gdy doszli do ślepej uliczki, w której toczyła się walka, Kruk zatrzymał motocykl o jeden zaułek dalej od miejsca starcia, i za pomocą miotacza haków błyskawicznie wskoczył na dach budynku. Maszyna za pomocą zdalnego sterowania odjechała w inne miejsce.
-Cywili już nie ma. Są tylko dwa gady, twój "kolega", oraz dwoje przebierańców. Znajdę Ci coś o nich w miarę możliwości.
Odezwała się Lucky przez radio. Raven jedynie przyjął to do wiadomości, stając na krawędzi dachu, oglądając walkę z góry. Ta dwójka jest rzucana przez jaszczura niczym szmaciane lalki. "Złoty" najwyraźniej był drugim jaszczurem, który leży poobijany...Uruchomił sonar, mając świetny obraz sytuacji, jednakże bez kolorów. Czas zatem spowodować małe zamieszanie.
Zrzucił w dół bombę dymną, prosto pod nogi pomarańczowołuskiego stwora. To powinno zdecydowanie wytrącić go z rytmu. Ale, jako że bomba poleciała z góry, nie zeskoczył jak wariat na sam dół. Używając balustrad i dróg przeciwpożarowych, i wylądował po cichu od strony przeciwnej do wyjścia z tego zaułku...
- Sprawdźmy jak mocne masz łuski...
Pomyślał, wystrzeliwując z rękawicy jeden kołek, czemu towarzyszył cichy syk. Ma jeszcze pięć. Przy takim celu, starał się nie celować tam, gdzie pancerz wydaje się być najmocniejszy. Nie widział, czy to Widmo, czy coś innego, toteż celował w szyję, a raczej w gardło. W najgorszym przypadku pocisk trafi w (przypuszczalnie) mocniejsze łuski na klatce piersiowej bądź obojczyku bez większych szkód...Cóż, nie był to na pewno ostateczny cios. Nigdy nie jest. Zaraz po wystrzale skoczył w górę i przemieszczając się ponownie po balkonach ppoż i...Czekał. Czekał aż Daredevil bądź Elektra zaatakują gada ponownie. Wtedy znów się włączy, równocześnie z nimi. Trzeba go atakować razem, nie po kolei...Wtedy będzie szansa na rozkojarzenie go i zadanie poważnych obrażeń.
Kiedy którekolwiek z nich zaatakuje, Raven zeskoczy i korzystając z tego, iż potwór ma dwójkę przeciw sobie będzie starał się potraktować go ostrzami ukrytymi w rękawicach, celując w boki i pachy. Zaraz po tym odskoczy znów w górę bądź w bok, zależnie od sytuacji, czekając na dobry moment...Tak, jak poluje się na niedźwiedzia, trzeba będzie go zmęczyć, poranić...Dowiedzieć się, gdzie boli go najmocniej. Zasłona dymna powinna przynajmniej w pewnym stopniu ograniczyć mu pole widzenia...Jeżeli ten gość w czerwonym kubraku to słynny Daredevil, raczej nie będzie mu to przeszkadzało. I tak jest niewidomy... Przynajmniej według plotek.

Kolejny atak i kolejny raz prawnik wylądował na zimnej ziemi. Żebra znów dały o sobie we znaki. Zagryzł wargę, aby trochę przytłumić ból, który odczuwał z klatki piersiowej. Przeciwnik był wymagający. Nie często przychodziło walczyć Daredevilowi z wielkim jaszczurem z kosmosu. Dodatkowo z wyjątkowo wytrzymałym. Jego łuski odbijały niemalże każdy atak, a zwykłe uderzenie z pięści nie przynosiło efektów. W chwili, w której przybysz żartował sobie, diabeł zacisnął zęby i wstał. Dobra. Jedno z wyzwań zostało wykonane, pomyślnie. Spojrzał na Elektrę, ona też nie miała łatwego orzecha do zgryzienia, możliwe, że też nigdy nie walczyła z kimś podobnym.
Z dala było słychać motor. Początkowo niewidomy nie zwrócił uwagi na to, ot tak ktoś sobie jechał. Lecz, kiedy prowadzący zatrzymał się aleję dalej i było słychać hak, a następnie zobaczył bombę dymną. Idealnie. Bomba dymna ma za zadanie ograniczyć widoczność. Kurcze, szkoda, że Matt nie widzi. Uśmiechnął się. W tym momencie wyostrzone zmysły się przydadzą. Nowy sojusznik wystrzelił coś w stronę jaszczura, a po chwili wrócił na dach. Superbohater w czerwonym stroju złapał za swoją laskę jak kij bejsbolowy i machnął nim w stronę głowy jaszczura. Szczęki głównie. Miał nadzieję, że ostatnie ataki dziewczyny nauczyły ją czegoś i wyruszy razem z nim, lub chwilę po jego ataku, kiedy brzydal będzie zdezorientowany.

Szybki jest... Ciekawe czy równie twardy...Wyraźnie ignoruje Twoją obecność, Nodinie...Widmo? Czy może jest po prostu głupi?
Pomyślał, widząc jak gad pochwycił stalowy kołek w locie i złamał jak zapałkę. Było to również zapytanie do Nodina, który zajmował się właśnie złotym "smokiem". Zapytał w myślach, wiedząc że Widmo to usłyszy... Co do jaszczura, najwidoczniej nie zdawał sobie jeszcze sprawy, iż doszedł kolejny uczestnik bijatyki... Lecz, jeżeli ten stan rzeczy ulegnie zmianie, Raven ponowi atak. Jeśli uwaga stwora zostanie zaabsorbowana przez Nodina, Raven zeskoczy od tyłu wrogiego gada, z zamiarem dźgnięcia go sztyletami na wysokości nerek bądź górnego grzbietu, a następnie odskoczy do tyłu, z zamiarem uniknięcia ewentualnego kontrataku ogonem bądź pazurami. Przy ataku tym mogą być pomocne rogi stwora, za które Raven może złapać, aby nie atakować z poziomu gruntu i mieć "dostęp" do wrażliwych ścięgien karku lub pach. Lecz ten atak nie nastąpi, póki gad nie ruszy ku Nodinowi i złotemu...Póki co, Raven czekał. Jak wilk gnębiący bizona.

Kolejny atak, kolejne bęcki, to zaczynało być już nudne. Co on nie miał słabych punktów? No do cholery! Skóra twarda jak kamień, zęby ostre jak miecze, szybkość geparda, ktoś tu chyba nie miał życia. Laska, którą zazwyczaj walczył, którą pokonywał wielu przeciwników, Bullseye, Matadora, Fiska została roztrzaskana przez jakiegoś jaszczura z innej planety. To samo się stało z kołkiem sojusznika, ale ten chyba nie miał takiej wartości dla posiadacza. Po chwili pojawiła się nowa osoba, której niewidomy nie wyczuł, lecz po chwili usłyszał. Kolejny pomocnik, super, może teraz pokonają tego wielkoluda, bo ciągłe próby uderzenia go zaczęły być nudne. Może ten nowy przyciągnie uwagę przeciwnika i można będzie go uderzyć. Matt miał przygotowany hak, żeby złapać jaszczura, kiedy ten będzie biegł, może uda mu się go wywalić. Może ktoś się na niego rzuci, a wtedy DD pomoże w walce, może wreszcie go pokonają.

Chwycony za pelerynę, a następnie odrzucony, wiedział że jedyne co teraz może zrobić, to zamortyzować upadek. I tu pomógł Nodin, łapiąc go. Dwa razy Ravenowi nie trzeba powtarzać...
- Razem.
Rzucił do Daredevila, po czym zaczął iść w kierunku miedzianołuskiego gada. Gdy dystans skrócił się do połowy, rzucił się do biegu...Niby szaleńczy, samobójczy bieg, ale tu akurat wszystko było wykalkulowane. Chodziło o zwrócenie jego uwagi. Był pobudzony. Zatem może popełnić błąd. Kruk zauważył również, że gad lubi atakować pierwszy...Nie omieszkał tego nie wykorzystać. Kiedy jaszczur zaatakuje, niezależnie czy z lewej czy z prawej,Raven zejdzie z linii uderzenia, przy czym może być przydatny refleks wampira. Jeśli przy tym jaszczur odsłoni pysk, co jest bardzo możliwe, popieści jego dolną szczękę ciosem podbródkowym, zaś druga dłoń była gotowa do "poprawki" sierpowym, jeśli będzie ku temu możliwość. Po tej akcji natychmiast starał się uniknąć kontrataku obrotem, wślizgiem lub zwykłym zejściem polegającym na dostawnym kroku i uchyleniu tułowia połączonym ze skrętem, dbając o zachowanie balansu. Kiedy unik się uda, po prostu odskoczy w miejsce, gdzie teraz stał Daredevil oraz Nodin, szykując się na dalszy rozwój wypadków...Możliwe, że jego ostrza dziś się napiją krwi...Lecz wolał nie przewidywać przyszłości.

Widmo w pewnym sensie przywróciło Daredevilowi wiarę w walkę. Całej akcji nie widział, słyszał tylko brzdęk, który zwiastował uderzenie kawałkiem metalu wspólnego przeciwnika. Dopiero później okazało się, że była to złamana wcześniej laska. Tyle emocji w parę sekund, a gratis leczenie. Mattowi coraz bardziej podobał się nowy koleżka. Na znak, jaki wydał Raven prawnik tylko przytaknął. Był gotowy do ataku, gotowy jak nigdy. Obie ręce zaciśnięte na pałce jak dziecka, które nie chce oddać swojej zabawki. Nie popsujesz już jej, pomyślał sobie. Chwilę po zabójcy wyruszył Diabeł. Chciał, aby jaszczur zajął się wampirem, wiedział, że ten sobie da radę. W tym czasie Matt pobiegł w drugą stronę, tak jakby zataczając kółko, aby przeciwnik go nie zauważył. Wtedy, kiedy był blisko wyskoczył, świetne zdjęcie by z tego wyszło. Daredevil wyskakujący na wielkiego jaszczura nie z tej planety z grymasem na twarzy pokazującym, jak bardzo pragnie ubić gada. Cios pałką wymierzony był w tył głowy. Nigdy nie był prymusem z anatomii gadów, lecz myślał, że może mają tam coś na kształt ludzkiej potylicy i uderzenie tam zdekoncentruje go. Przygotowanie to podstawa, a więc prawnik miał dobrze wykonaną linię obrony. Jeżeli stwór pokryty łuskami zechce go zaatakować, ten zbije jego uderzenie pałką i wyląduje obok. No może, nie jest to zaawansowana strategia, ale było późno, to jedyne na co wpadł.

-Raven!
-Żyję...
Odparł przez radio, z trudem łapiąc oddech. Jak tylko zdołał wrócić do zmysłów, wykonał szybki przewrót w kierunku Nodina i załadował nowy kołek do wyrzutni. Jeśli dalej będzie walczył tak, jak Widmo tego chce, to prędzej go zabiją własne ciosy. Kiedy złotołuski wykonał swój atak stało się coś, co Raven mimochodem przewidywał...Przeciwnik znikł... Raven wyciągnął jeden ze sztyletów, starając się stabilizować oddech.
- Się dziwisz, że używam broni...Magii nie ma. To koniec?
Przy okazji, ten facet w czerwonym kubraku to Daredevil. Można by rzec, że jest po "naszej" stronie. Mistrz sztuk walki...lecz nadal człowiek.
Raven uśmiechnął się przez maskę, wstając. Przez chwilę myślał, iż jaszczur po prostu uciekł jakimś tajemniczym sposobem, lecz najwyraźniej został..Wymazany z egzystencji. To chyba koniec całej walki, która poszła o wiele szybciej, niż się zdawało...Lecz miał świadomość, iż trwałaby ona o wiele dłużej jeżeli nie byłoby tu Nodina.

Koniec - pierwsza myśl jaka się nasunęła. Cała sytuacja była dziwna. Można by rzec nienaturalna. Trudno było to zrozumieć, a jeszcze bardziej dla niewidomego. Najpierw poczuł uderzenie, ból, następnie temperatura się zwiększyła, jakby ogień, a później nie mógł wyczuć przeciwnika. Zniknął? Chyba tak. Zacisnął zęby i wstał z trudem, obolałe żebra dawały o sobie znać. Odwrócił się w stronę sojuszników i uśmiechnął się do nich. Walka była wymagająca, a dzięki nim mógł pokonać go. Gdyby nie oni ktoś musiałby już pisać jego nekrolog. Dzięki im. Prócz tego było coś ciekawego, dziwnego. Złotołuski jaszczur intrygował Matta. Przecież to w sumie on najpierw stanął naprzeciw ich byłego przeciwnika, to on walczył z nim na początku, dopiero później pojawił się Diabeł i zamaskowany zabójca. Podszedł do niego. Jego bicie serca wskazywało, że był zdziwiony, ale jednocześnie podniecony całą tą sytuacją, w końcu wygrał.
- Kim jesteś, skąd się wziąłeś, kim był on? - zadał trzy proste pytania wskazując na miejsce, w którym przed chwilą walczyli z bliżej niezidentyfikowanym kimś.

Utwierdzony w przekonaniu, iż to koniec ich starcia, Raven schował sztylet do pochwy z tyłu pasa. Serce zwolniło pracę, lecz i tak nie biło jak ludzkie serce...Biło szybciej. O wiele szybciej. Wampiry ze względu na swoją anatomię mają nieco szybszy rytm pracy tego organu, co Scott odziedziczył wraz z wydłużonymi kłami i resztą "dobrodziejstw". Wysłuchał złotołuskiego z zaciekawieniem, rozmyślając...Jakże nieodpowiednie miejsce...Nieodpowiednie nie tylko dla smoka, ale też i dla króla. Taka zatęchła uliczka...Nijak to pasuje do dziecięcych wyobrażeń o królach i książętach.
- Domyślam się, iż ów zdrajca jest przyczyną Twojego pojawienia się na Ziemi...Nie jesteś pierwszym smokiem, na którego się natknąłem, Acroth.
Wtrącił Raven, po czym jego uwagę przykuł Nodin. Wyrażał dziwne zainteresowanie pobliską ścianą. Jakby coś za nią stało, i nie należało do przyjaznych rzeczy... Na prośbę Widma -a raczej rozkaz, dhampir sięgnął lewą ręką po jeden z mieczy, obrócił go palcami i podał go Nodinowi, wystawiając rękojeść. Niemalże instynktownie prawa dłoń sięgnęła po drugi miecz, lecz nie wyciągał go. Jeszcze nie. Dłoń trwała zaciśnięta na rękojeści, by w razie czego obnażyć srebną klingę bez zawachania. Ciało było gotowe na natychmiastowy unik bądź blok...Tylko po co Nodinowi miecz? W jego ręku wygląda jak długi sztylet. Nie wspominając, że pazury Widma są zdecydowanie lepszą bronią niż posrebrzana, stalowa klinga...
-Coś nie tak?
Zapytał. Jeśli to wampiry, na pewno by je wyczuł. Więc, co go poruszyło tak, że stał się gotów na kolejne starcie, do którego potrzebował srebrnego miecza?

Historia opowiedziana przez niejakiego Densorina była dla Daredevila czymś nowym, rzadko spotykał się z kimś z odległej planety, być może nawet z innej galaktyki. W sumie, chyba to jego pierwszy raz, ale kiedyś musi być i on. Szybko analizował każde słowo, które docierało do jego uszu i coraz bardziej nie dowierzał. Fakt, że były to smoki był jeszcze zrozumiały, można tak wytłumaczyć ich twarde łuski oraz ten magiczny ogień. Były to istoty rozumne kolejna sprawa intrygująca Matta, a ich pogoń za zdrajcą była zrozumiała. Tylko kto był tym królem, stróż prawa chętnie by go poznał.
Kolejnym ciekawym faktem był ten strach Nodina. Czego się przestraszył? Mężczyzna westchnął i złapał kij oburącz. Był przygotowany na kolejną walkę, przynajmniej psychicznie, fizycznie nie doszedł jeszcze do pełni sił, aczkolwiek nie zebrał, aż takich wielkich batów. Czyżby kolejny zdrajca smoczej rasy przybył na Ziemię i odnalazł Widmo i Acrotha?

//Nie będzie mnie do piątku, jeżeli skończysz to do piątku to okej

Biorąc miecz i chowając z powrotem do pochwy zawieszonej na plecach, Raven uśmiechnął się. Zgubił jeden miecz. Nie ma zamiaru tracić drugiego.
-Przekazałeś energię. Jaką, i po co?
Zapytał zachowując formalny ton. Chciał wiedzieć, co Nodin właśnie zrobił z JEGO mieczem. Miecze Raven traktuje bardzo osobiście. Jak część jego ręki. Jego własne pazury...Nie chciał, by ostrze zaczęło...Zachowywać się dziwnie. Lub złamać się.
Potem usłyszał coś, czego się nie spodziewał...Ale po Widmach paradoksalnie można się tego było spodziewać. Miał wyruszyć do Anglii. Anglia...Niby łatwo powiedzieć. Trudniej zrobić.
On może i poleci, ale jego sprzęt nie bardzo...Dlatego miał Lucky. Ona niczym dobry duch zawsze pomoże. Gdy oba stworzenia znikły, Raven odezwał się przez radio.
- Lucky...Mam nadzieję że masz nadal kontakty w MI-6. Potrzeba mi samolotu.
-W papierach MI-6 nie żyję, także...Co?
-Dobrze słyszałaś. Samolotu. Czeka mnie lot do Liverpoolu. Ja oficjalnie nie istnieję, więc jesteśmy na zero.
- Zwariowałeś czy...Ach, zresztą. Twoje towarzystwo jest równie szalone co Ty. Zadzwonię w parę miejsc, zorganizuję coś...O oficjalnym rejsowym przelocie nie ma mowy...Ale lecę z Tobą.
-Żartujesz, prawda?
-Nie. Ktoś musi być Twoim aniołem stróżem, nieprawdaż? To było pytanie retoryczne. Chyba nie sądzisz, że bawiłbyś się sam, Raven.
-Niech Ci będzie...
Powiedział, odwracając się na pięcie... niespodziewanie, u wyjścia z obecnie pustej uliczki stanął motocykl, bez kierowcy. Silnik odrzutowy Y2K szumiał spokojnie, niewzruszony...Zanim wsiadł, Raven spojrzał na Daredevila...
-Pewnie się jeszcze spotkamy, Daredevilu...Jestem Raven.
Powiedział, po czym wsiadł na maszynę i odjechał gwałtownie, bez odpowiedzi...

[zt]

Gdzieś nieopodal Central Parku, Skye zaszyła się w swoim zakamuflowanym vanie. Siedząc na tyłach samochodu, zaaranżowanych na hackerską bazę z wszelakim sprzętami związanymi z jej wątpliwej legalności działalnością, aktualizowała właśnie stronę internetowej na której opisywała niedawną sytuację. A mianowicie była świadkiem niecodziennej sytuacji. Pewien mężczyzna, z twarzy zupełnie nie podobny do nikogo, widząc wołających o pomoc ludzi znajdujących się w płonącym budynku, w dość niekonwencjonalny sposób rzucił się im na pomoc. Wszystko było by okey gdyby nie fakt, iż zrobił to na 'spidermanowy' sposób. Wspiął się po ścianie budynku i uratował ludzi uwięzionych w mieszkaniu.
Oklaskom nie było końca, a Skye cały czas nie rozumiała dlaczego tacy ludzie, jak i inne informacje, tak skrzętnie są ukrywane przez SHIELD. Przecież ludzie mają prawo wiedzieć co się dzieje dookoła nich. Jakie są zagrożenia. Co ich może czekać.. i jakie mają możliwości. Cały czas dążyła do tego, by wiadomości, które zatajało SHIELD ujrzały światło dzienne.
Skąd była pewna, że wszystkie te dziwne 'klęski żywiołowe' nie są wywołane wybuchami na słońcu tak jak podawali do publicznej informacji? No cóż.. trochę pogrzebała w bazach danych SHIELD, dzięki paru najnowszej generacji wirusom oraz skorzystała z okazji - jeden z pracowników SHIELD przez dosłownie parę minut używał niezabezpieczonej przeglądarki internetowej - i to jej wystarczyło.
Uśmiechnęła się pod nosem z miną ogromnej satysfakcji i zaczęła szperać na dyskach i ściągać, trochę na oślep.

Lata spędzone na przemierzaniu galaktyki w poszukiwaniu zła odbiły piętno na Richard'zie Rider'ze, który bezcelowo otrzepywał włosy oraz skórzaną kurtkę z białego puchu. Dawniej warunki atmosferyczne nie stanowiły dla niego problemu, bo jeśli padał deszcz, wychodził z domu w płaszczu przeciwdeszczowym, a teraz pogoda utrudniała mu funkcjonowanie. Po pierwsze zmarzłby w kostiumie, a po drugie w kosmosie nie byłby na owe utrudnienia narażony, bo jedyne czego mógłby się obawiać to deszcz meteorytów. Grunt, że dano mu możliwość powrotu na Ziemię do rodziny, chociaż wahałby się będąc zmuszonym do wyboru miejsca dożywotniego pobytu - pogodzony z losem. Co prawda ciężko zepsuć mu dzisiejszego dnia wyborne samopoczucie, aczkolwiek na pogodę nie prędko przestanie narzekać.
Rozejrzał się, wsadził ręce do kieszeni i pociągnął głośno nosem. Pokazywanie się w miejscu publicznym bez przykrywki w postaci złotego hełmu - nowość. Przede wszystkim zależało mu na anonimowości Nova Prime, chociaż poruszanie się po mieście bez fajerwerków w postaci oklasków obywateli lub upominku w postaci pluszaka wydawało się nudne. Niestety ludzie rzadziej zdobywają się na miłe gesty, albowiem przywykli do obecności bohaterów na co dzień. Dawniej wyśmialiby dzieciaka opowiadającego w szkole o spotkaniu w restauracji złotowłosego Boga z Asgardu, tłukącego kubkami o podłogę, a dziś machnęliby na to ręką, bo sami są świadkami podobnych wydarzeń. "Człowiek nie zdąży zniknąć na kilka lat, a tyle go omija.." Po cóż on wrócił, skoro go już nie potrzebują? Nick Fury sprzeczałby się z owym stwierdzeniem, aczkolwiek zgoda Rider'a na wstąpienie do S.H.I.E.L.D stała pod znakiem zapytania.
- Kogo ja oszukuję. - Wzniósł podirytowany oczy ku niebu. Zgodził się, jednak nie palił się do współpracy ze świeżakami. Doświadczeniem przebił na głowę większość Avengers'ów, pomijając Kapitana Amerykę, którego z ręką na sercu podziwiał od dziecka.
Rusz żeś się szybciej! Zdezorientowane spojrzenie padło na szturchającą go torbą, wypchaną cegłami, staruszkę.
- Hm? Poproszę mocną kawę bez cukru. - Miejmy nadzieję, że nie zatruje się kofeiną z pierwszej lepszej budy.

Skye natomiast, w tym samym czasie, była pochłonięta hackowanie i, co by nie bawić się w brak dosadności, kradła informacje z serwera SHIELD. Z predkością światła wystukiwała komendy na klawiaturze, dzięki temu w vanie rozlegał się miarowy takt, niczym z metronomu tylko, że coraz szybciej i szybciej. Nikt nie mógł zaprzeczyć, że podczas akcji hackerskiej Skye, pomimo swojej dość roztrzepanej natury, była bardzo skupiona. Właściwie w tym momencie nawet by nie poczuła gdyby sam Magneto podniósł jej w pół zardzewiałego vana i zaczał nim obracać w powietrzu.
Nagle usłyszała pisk i trzask. Zdesperowanymi ruchami zaczeła jeszcze szybciej - kto by pomyślał, że jest to możliwe - zaczeła uderzać w klawiature. Po paru dłuższych chwilach i zniecierpliwonych stuknięciach w przycisk 'enter' dziewczyna ze zrezygnowaną miną oparła sie o ni to fotel, ni to wykręcone siedzenie. Ktoś odciął jej dostęp od serwera i najwyraźniej teraz starają się ją namieżyć. Zrzuciła wszystkie informację na pendrive'a i na telefon komórkowy z którym prawie nigdy się nie rozstawała. Szczerze mówiąc pierwszy raz od niewiadomo kiedy, ktoś tak szybko przerwał jej połączenie. A z drugiej strony... mogła sie tego spodziewać, skoro włamała się do samego SHIELD. Po plecach przeszły jej ciary, troche ze strachu i troche z podniecenia. Spojrzała na zegarek i gwizdnęła pod nosem.
- kolejna doba bez snu - pomysłała.
Postanowiła w końcu rozprostować kości i napić się kawy.. oraz obserwować, czy ktoś z SHIELD nie kręci się koło jej vana. Strach ją obszedł na samą myśl, że będzie musiała się z nim rozstać, no ale po dzisiejszej akcji musiała brać to pod uwagę. Problem w tym, że nie do końca wiedziała jak ma ich rozpoznać. Czarne garnitury? Słuchawki bluetooth przy uchu? Ciemne okulary?
Wysiadając z vana przyodziała ciemno-oliwkową kurtkę. Zamkneła go na kluczyk i ruszyła do stoiska z kawą, przy której nikt nie stał.. póki co. Gdy poczuła wibraje w kieszeni, wyciągneła komórkę i zaczeła coś w niej klikać. Szła i klikała. Klikała.. i szła. Fakt trochę nierozważnie, bo nie wzieła pod uwagę tego, iż przed budką z kawą zrobiła się kolejka. I tym pięknym akcentem, Skye.. nieco beztrosko, rozpłaszczyła się na plecach jakiegoś barczystego mężczyzny. Miała tylko nadzieje, że stał jeszcze bez kubka z gorącą kawą w dłoni...