Ulice NYC

Znów lekko pokraśniała na ostatnią uwagę. Naprawdę się starała, to nie jej wina, że nie wszystko wyszło takie jak powinno.
-Oczywiście!- nie przyznała się, że trochę jej zajmie zorientowanie się, gdzie co jest. Zasalutowała policjantowi, stuknęła wyimaginowanymi obcasami i wzniosła się w niebo najpierw jak rakieta w linii prostej, a potem przekręciła się i pomknęła w przestrzeń powietrzną. Wiatr przyjemnie rozczesywał jej włosy, a pęd szarpał ubraniem. Rozejrzała się z uwagą.
- "To gdzie jest ten budynek..."- zastanawiała się.

[z/t]

Wkrótce na miejsce incydentu przybył również O'Hara. Nietrudno było zlokalizować przyczynę huku, jaki rozniósł się po całej okolicy - charakterystycznego huku, dodajmy, bo takiego jaki towarzyszy eksplozji. Zniszczone nią, trzy najwyższe piętra jednego z wieżowców Manhattanu, zajęte ogniem i plujące intensywnie dymem w niebo - szczególnie te przedostatnie były doskonale widoczne, skoro późny wieczór o tej porze roku oznaczał już początek nocy. Nie potrzeba było dalekosiężnego wzroku Miguela, by szybko znaleźć źródło coraz bardziej różnorodnego hałasu - zaczętego przez wybuch, kontynuowanego impetem, z jakim fragmenty pechowego budynku uderzały o jezdnię "u jego kolan", w końcu i krzyki, zarówno paniki, bólu, jak i wołania o pomoc, a także dobiegające już z dala wycie syren służb porządkowych, gdyż reakcje owych na wszelkie eksplozje były w Nowym Jorku rzeczywiście szybkie. Im bliżej celu, tym wszystkie te dźwięki były coraz wyraźniejsze, stając się kolejnym, obok widoku płonącego wieżowca, drogowskazem.

Jak już wspomniałem, Spider-Man roku 2099 również przybył na miejsce zdarzenia - jak to Spider-Man, pokonując kolejne przecznice za pomocą naprzemiennego bujania się na sieci, szybowania z użyciem anty-grawitacyjnego materiału na plecach (to akurat czynność ekskluzywna dla Miguela - byte that, Parker), a także okazjonalnego odbijania się od ścian stojących po bokach budynków, co pozwalało na przecinanie powietrza dalekimi, nawet kilkunastometrowymi skokami do przodu. Jednak ze względu na zaistniałe okoliczności, wszystkie te ewolucje Człowiek-Pająk z przyszłości wykonywał w ogromnym pośpiechu.

Ostatecznie, odszukawszy wpierw wzrokiem takiego, S-Man wylądował na miejscu, z którego mógłby rozeznać się dokładnie w sytuacji. Co przez to rozumiał? Przede wszystkim, zdecydowanie powinien był to być punkt, pozwalający na możliwie jak najbardziej swobodne obejrzenie każdego z pięter zaatakowanego budynku - za jednym zamachem. Jeśli wszystkie otaczające go wieżowce były zbyt wysokie, a przez to obserwacja z dachu okazała się niekomfortową ze względu na ograniczający kąt widzenia, O'Hara zdecydował się wybrać zamiast szczytu, ścianę któregoś z sąsiednich zniszczonemu budynków.

Jednak i wtedy Miguel nie usadowił się na pierwszym lepszym miejscu. O'Hara zdawał sobie sprawę, że na początku XXI wieku musi dobrać nieco inną strategię działania, niż pod jego koniec. W Nueva York roku 2099, działających aktywnie bohaterów pogromców przestępczości można było policzyć na palcach jednej ręki. Dodać do tego, że niektórzy z nich obierali specjalizację, np. walcząc tylko ze skorumpowanymi korporacjami albo wręcz przeciwnie - za główny cel wybierając jedynie kryminalistów "starej szkoły" i to tylko tych najpoważniejszych - i jedynym uniwersalnym vigilante stawał się Spider-Man, który przecież nie mógł się rozdwoić (nie, Spiderites, was nie bierzemy pod uwagę). Stąd przestępcy w przyszłości mieli - czy raczej, będą mieli - znacznie łatwiejszą i mniej stresującą pracę, gdy szansa spotkania przeszkody w postaci super-bohatera będzie mimo wszystko niewielka.

Aczkolwiek w Nowym Jorku (i nie tylko w nim) 2013 roku trwał okres świetności Heroic Age. Przeciętny złodziej, okradający byle spożywczak, musiał się liczyć z tym, że przeszkodzi mu w tym Spider-Man, Daredevil, Ms. Marvel, a może szalejący akurat w mieście, rozjuszony Hulk. A to oznaczało, że każdy przestępca musiał uwzględniać w swoich planach wypadek, gdy spróbuje mu je pokrzyżować któryś z super-bohaterów. I rozpatrzeć miliard scenariuszy, każdy zakładający innego z nich. Myślący trzeźwo przybysz z przyszłości wiedział, że ludzie, którzy z premedytacją i wyraźną strategią działania wzięli zakładników w jednym z wieżowców Manhattanu, z pewnością musieli uwzględnić takowe scenariusze. Kto wie, może nawet celowo chcieli przyciągnąć uwagę herosów? Właściwiej jednak było założyć odwrotną sytuację - a kierując się nią, niebezpiecznie byłoby pozwolić się zauważyć. Dlatego też już na samym początku Miggy postanowił sobie jedno - musi działać dyskretnie. Shock, dyskretnie i piekielnie ostrożnie.

Dlatego też przylepiając się do jednego z budynków, Spider-Man przyszłości obrał sobie za cel miejsce, które pozwoliłoby mu wykorzystać atut, jakim była ciemność wokół oraz ciemnoniebieski, bardzo dobrze zlewający się z nią kostium. Najlepiej nieoświetloną w żaden sposób ścianę, ale ponieważ domyślam się, iż wszystkie biurowce w pobliżu muszą być bliźniaczo podobne do krystalicznego, zaatakowanego wieżowca - również okno jakiegoś opuszczonego akurat, ciemnego pomieszczenia zdałoby egzamin. Nie przedłużając już bardziej, kiedy O'Hara znalazł w końcu odpowiedni punkt widokowy, rozpoczął planowane rozeznanie.

- Dobry Boże... - Mimo iż Miguel był ateistą, zdarzało mu się wzywać Najwyższego. Szczególnie gdy, shock, ktoś dokonywał ataku terrorystycznego we względnie spokojny dzień. O tyle dobrze, że Pająk nie przypominał sobie, aby dzisiejsza data zapisała się w historii jako pamiętliwa tragedia. Na pewno nią będzie - Miggy szczerze by się zdziwił, jeśli eksplozje oraz rozsypujące się po niej, górne piętra budynku, nie pochłonęłyby jakichkolwiek ofiar. Czemu oczywiście z całej siły będzie się jednak starał zapobiec. Aczkolwiek w pamięci mężczyzny brak było jakiegokolwiek dnia 2013 roku, który zapisałby się w historii Amerykanów z siłą podobną do 11 września sprzed lat dwunastu.

Na początek, uwagę S-Mana przyciągnął jeden z kolejnych, spadających kawałków gruzu. Serce podeszło latynosowi do gardła, gdy zauważył, jak znajdujący się zbyt nisko, aby zdążyć z ratunkiem, odłamek mknie na spotkanie z nieświadomym zagrożenia, spanikowanym przechodniem. O'Hara niedowierzał własnym oczom, gdy nieuchronna - wydawałoby się - śmierć została zatrzymana trzy metry nad ziemią, rozpadając się w drobne kawałeczki na niewidzialnej powłoce. Dopiero widok kolejnych resztek, zastopowanych przez tajemniczą barierę, pozwolił mężczyźnie odetchnąć z ulgą. Jakby tego było mało, w następnych chwilach mógł on ujrzeć jak gruz, który najwidoczniej zdążył już przygnieść niektórych z cywili przed stworzeniem niewidzialnego "parasola", zostaje z nich "magicznie" podniesiony. Sprawa stała się jasna - któryś z super-bohaterów zdążył ubiec Miguela, jeśli chodzi o przybycie na miejsce incydentu. Jak już wspominałem, okres świetności Heroic Age. I w sumie, nie był to byle który z herosów.

- Susan... ? - Pod maską O'Hary pojawił się odkształcający ją, wyraźny grymas zaskoczenia. Miguel nie mógł się poszczycić wykutymi na blachę, nadnaturalnymi zdolnościami przyszłych legend - jednak Invinsible Woman miał on okazję poznać osobiście jeszcze w swojej teraźniejszości. Podobnie, jak i jej moce. Zadziwiające, to już drugi raz, gdy O'Hara spotkał dzisiejszego dnia Niewidzialną Kobietę. Niesamowity zbieg okoliczności - i jeszcze bardziej potęgujący zaskoczenie latynosa. A propos niewidzialności - mężczyzna starał się oczywiście zlokalizować wzrokiem Sue. Niestety, ze względu na wspomniany kamuflaż, jaki kobieta nałożyła zarówno na siebie, jak i swoją zielono-skórą towarzyszkę - o której więc Miggy nie mógł mieć najmniejszego pojęcia - zakończyło się to niepowodzeniem, czego - prawdę mówiąc - genetyk się jak najbardziej spodziewał. Najważniejsze jednak, że ktoś zdolny do olbrzymiej pomocy w takiej sytuacji zdążył już się za nią zabrać - współpraca z profesjonalistką nie tylko nastrajała O'Harę większym optymizmem, ale i pozwalała mu skupić się na swoim planie. Choć oczywiście wolałby on móc uzgodnić z kobietą wspólny.

Spider-Man wrócił więc ostatecznie do działania. Najpierw zwrócił uwagę na najwyższe, zniszczone piętra biurowca - na to, co po eksplozji z nich pozostało. Przede wszystkim, czy nie znajdowali się tam ludzie, którzy - mimo, iż potrzebny byłby do tego więcej, niż cud - mogli przeżyć, ale znaleźli się teraz uwięzieni pośród płomieni. Na pewno nieopisaną pomocą w tym był Accelerated Vision genetyka, pozwalający mu przypatrzeć się wszystkiemu z ogromną dokładnością oraz przybliżeniem.
Następnie, wzrok Miguela ruszył w dół - stopniowo wędrując wzdłuż zaatakowanego budynku, oglądając każde pojedyncze piętro. O'Hara chciał wiedzieć wszystko, od umiejscowienia zakładników, przez liczbę i pozycję każdego z napastników, ich broń, ekwipunek, czy posiadają widoczny pancerz, jakiej "na oko" grubości, a także czy mają dostęp do noktowizorów - gdyż Miguel planował działać skrycie i miał ogromną nadzieję, że przynajmniej nie wszyscy z przeciwników, w przeciwieństwie do niego, są w stanie widzieć teraz w ciemności - na dokładnym rozeznaniu się w planie poszczególnych pomieszczeń kończąc - szczególnie tych, zawierających którychkolwiek z wcześniej upatrzonych ludzi. Mig był też ciekaw, w jaki sposób atakujący powstrzymali znajdujących się najniżej cywilów przed ucieczką głównym wyjściem.

Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że niezależnie od punkty widokowego, mój Spider-Man może nie dostrzec wszystkiego, czego chciałby, obserwując budynek nawet swoim nadludzko wyostrzonym wzrokiem. Dlatego też, co jakiś czas genetyk przemieszczał się, albo w pionie wieżowca, na którym się aktualnie znajdował, albo przeskakując nawet na inne z sąsiednich zaatakowanemu, by obejrzeć go z każdej strony. Tak jak już zaznaczyłem - O'Hara chciał mieć możliwie jak najdokładniejszy obraz obecnej sytuacji. Uwzględniała ona w końcu licznych zakładników oraz zapewne spory zapas ładunków wybuchowych, które w każdej chwili mogły zostać zdetonowane i zagrozić tym samym życiu tych pierwszych - a to wymagało wyjątkowo przemyślanego podejścia.

Gamora nie zamierzała narzekać na transport. Wręcz przeciwnie. Bardzo szybko przyzwyczaiła się do tego lotu... na 'niczym', a i prędkość przypadła jej do gustu, ponieważ po krótkiej chwili na ustach zielonej pojawił się całkiem niewymuszony oraz zuchwały uśmiech. Cóż, gdyby kosmitka miała być ziemską kobietą, na pewno stałaby się fanem szybkich motocykli oraz nielegalnych wyścigów organizowanych przez pół światek Nowego Jorku, oraz innych ryzykownych zajęć, które pompują adrenalinę prosto w rozgrzane od emocji żyły.

Zielona niestety nie nacieszyła się lotem zbyt długo, ponieważ faktycznie w takim tempie droga wydała się całkiem krótka, a po drugie... uwagę obu kobiet przykuł wybuch. Gamora momentalnie spoważniała i cała się spięła. Przesunęła dłonią po udzie, a gdy poczuła pod palcami twarde tworzywo broni plazmowej, mięśnie kosmitki uległy delikatnemu rozluźnieniu. Cały czas jednak była skupiona. Kiwnęła głową zgadzając się na zbadanie sprawy, nawet nie zerkając na blondynkę, w końcu ratowanie życia to dla niej oczywistość. (Od pewnego czasu.)

Gdy Susan nałożyła na siebie powłokę niewidzialności, kosmitka momentalnie zgłupiała. Przechyliła głowę delikatnie w bok i niczym zaskoczony zwierz wpatrywała się gdzieś, gdzie sądziła, że może być twarz kobiety. Włos jej się zjeżył dopiero wtedy, gdy wyciągnąwszy dłonie na boki – chcąc tym samym złapać równowagę, ponieważ powoli lądowały, nie zobaczyła swojej ręki. Kosmitka zmarszczyła czoło i pomachała palcami, a potem zacisnęła je w pięść. Najwyraźniej jej ciało było sprawne, więc mogła walczyć. Część gzymsu jaka spadła mniej więcej pod stopami Gamory oraz przede wszystkim to co działo się na ulicach od razu przerwało jej rozmyślanie. Grunt, że była sprawna, dlatego bez zadawania zbędnych pytań Susan zaczęła pomagać i tak już zszokowanym przechodniom, a przede wszystkim tym, którzy zostali przyciśnięci większymi odłamkami. Zielona bez problemu odrzucała nawet te największe fragmenty gruzu, robiąc mniej ostrożnie niż Susan, ale skutecznie. Słowa kobiety brzmiały całkiem sensownie. Nie dość, że wyjaśniła Gamorze skąd ta niewidzialność, to plan był logiczny i jak najbardziej do realizacji, dlatego też kiwnęła głową na znak zgody, a gdy się zorientowała, że Susan jej nie widzi zaraz dodała.
- Okay. - Co prawda wyprowadzanie zakładników bez wpierw rozbrojenia bomb brzmiało ryzykownie, ale obydwie nie wiedziały ile mają czasu.
- Jeżeli mnie podrzucisz na piętro, na spokojnie zajmę się oprawcami, Ty w tym czasie możesz wyprowadzać niewinnych cywilów. - Zaproponowała to w czym była najlepsza, a mianowicie, praniu tyłków. Dodatkowo zatęskniła za Rocketem, który świetnie by sobie poradził w nie tylko rozbrajaniu bombek, ale w podkradaniu części, które mógłby wykorzystać w swoich zmodyfikowanych broniach.
- Masz jakiś sprytny pomysł na rozbrojenie bomb? - Dodała zanim jeszcze ruszyły. Gamora póki co nie spostrzegła Miguela, dlatego jego plan bycia niewidocznym najwyraźniej działał.

Na początek mała notka od autora, skierowana do Sue, Gamory oraz ewentualnych innych, czytających tę sesję osób - na gadu wypytałem Sashę o kilka niedopowiedzianych szczegółów, nie zdziwcie się więc, jeśli w moim poście pojawią się niespotkane w powyższych informacje. Wyłapanie ich może się wam przydać, bo napisałem o wszystkich.


Miguel nie zwracał już specjalnej uwagi na to, co działo się pod nim. Nawet bez dobiegających stamtąd syren, wskazujących w ten sposób na obecność pogotowia ratunkowego już na miejscu, O'Hara wiedział, że cywile na ulicy są w dobrych rękach - w końcu, ręce te należały również do Susan Storm. Spider-Man przyszłości mógł skupić się więc w pełni na o wiele większym zagrożeniu - sytuacji wewnątrz zaatakowanego wieżowca.

A ta zdecydowanie się latynosowi nie podobała. Zważywszy na wielkość pechowego biurowca i sposób rozstawienia w nim napastników, osób do pokonania było ponad stu. I o ile liczba ta Miguelowi tak nie przeszkadzała - to zakładnicy mocno komplikowali sytuację, nie pozwalali na w pełni swobodną walkę, a zmuszali do działania po cichu. Bo skąd O'Hara mógł mieć pewność, że przy niektórych nie są rozstawione bomby? Mężczyzna przyjrzał się dokładniej "jakiemuś sprzętowi", który przy niektórych grupkach cywilów był obecny. Shock - gdyby nawet nie były to ładunki wybuchowe, napastnicy posiadali też karabiny i zapewne kompletny brak oporów, by użyć ich przeciw niewinnym. Na dodatek wszyscy mieli albo noktowizję - tym samym zabierając Spider-Manowi przewagę w tym aspekcie - albo latarki, większe na głowach, a mniejsze - przymocowane do porządnych karabinów. Problemu nie powinny jednak stanowić kamizelki kuloodporne.

Nie było sensu zastanawiać się w nieskończoność - Miggy ostatni raz przemknął wyostrzonym spojrzeniem po uszkodzonym budynku, po czym pod osłoną nocy przedostał się do niego z dachu najwyższego z otaczających go wieżowców - zaczynając od dalekiego skoku, a na cichym szybowaniu kończąc. Od razu po tym skierował swoje kroki ku schodom na trzecie od końca piętro, unikając przy tym oczywiście większych skupisk gruzu, a przede wszystkim ognia - bo o ile kostium z Niestabilnych Molekuł na spalenie odporny był, o tyle na płomienne gorąco noszące go ciało nie.

Genetyk zapamiętał dokładnie rozkład większości pięter (co mocno ułatwił fakt, że zapewne były one do siebie praktycznie bliźniaczo podobne?), w tym i to, że o ile większość zbudowana była z boksów, zachęcających wręcz do skradania, o tyle na wyższych poziomach mieściło się coś, przypominającego małe laboratoria - przestronniejsze i kuszące do bardziej otwartej, szybkiej walki.

W tym momencie wiele zależało więc od jednego czynnika - czy na piętrze, do którego zmierzał Miguel, poza terrorystami znajdowali się też zakładnicy (w końcu, nie na każdej kondygnacji można ich było spotkać)? Jeśli nie, sprawa była prosta - przemknąwszy w jakieś dyskretne miejsce, nadające się na osłonę przed wzrokiem przestępców, a jednocześnie punkt z którego można by objąć wzrokiem większość, jeśli nie całe pomieszczenie, Pająk rozeznawał się na szybko w sytuacji, skupiając się głównie na pozycjach wrogów, po czym... Przystępował do polowania.

Jeśli któryś z napastników był oddalony od reszty grupy, a przy tym i niewidoczny dla niej, latynos zakradał się w miarę możliwości za niego, a później oszałamiał kopniakiem - wzmocnionym przez skok do przodu, silnym, skierowanym prosto w tył głowy. Pomagał mu w ciszy upaść na podłogę (i zasnąć, jeśli jeden atak jakimś cudem do tego nie doprowadził), po czym ruszał dalej. W razie gdyby zmuszony był atakować od przodu - zmniejszenie dystansu dalekim skokiem i wykręcenie z łatwością lufy karabinu jedną ręką, przy jednoczesnym nokaucie mocnym podbródkowym za pomocą drugiej. Z niesamowitą szybkością O'Hary, oponent nie zdążyłby zapewne nawet mrugnąć. Swoją drogą, uszkodzenie broni Spider-Man zastosowałby również w poprzednim przypadku - ale już po unieszkodliwieniu zaatakowanego od tyłu przeciwnika. Przezorności nigdy za wiele.

Jeśli istniała taka możliwość, mężczyzna spróbowałby owej strategii na wszystkich ze znajdujących się na danym piętrze wrogów. Jeśli jednak gdzieś skupiona była większa grupka - tu zaczynała się prawdziwa zabawa, a Miggy wskoczyłby w sam jej środek. Czując pompowaną przez ciało adrenalinę, rozdawałby na około kopniaki i ciosy o szybkości światła, nieraz wzmacniając je swoimi szponami - od dawna w gotowości, by jednym, celnym atakiem uszkodzić noktowizor przeciwnika, a jednocześnie przedostać się przez gogle i splamić twarz oponenta jego własną krwią. Albo zranić jedną z jego nóg - zmuszając do kuśtykania - czy rąk - starając się, by utrudniło to, albo nawet uniemożliwiło sprawne korzystanie z broni. Może i Miggy specjalizował się w genetyce, ale i tak jako genialny biolog wiedział, jak zadać bezpieczną dla życia, ale nadal przeszywającą bólem i grozą ranę. Czasami posyłał też w stronę otaczających go przestępców pajęczynę - z zamiarem tymczasowego oślepienia ich. Jednocześnie, O'Hara wykorzystywał swoją nadludzką szybkość oraz zwinność do bezproblemowych uników, a wzrokiem uważnie obserwował sytuację, rozglądając się co rusz wokoło. Accelerated Vision niwelował w jego oczach jakiekolwiek rozmycie, czy to spowodowane "ewolucjami" przeciwników, czy tymi - zasługującymi już bardziej na to miano - jakie wykonywał sam Spider-Man przyszłości, poza tym wyostrzał też wszystko do niedostępnego dla zwykłego człowieka poziomu - jednym słowem, pozwalał Miguelowi dostrzec każdy niepokojący ruch jakiegokolwiek z jego oponentów. O'Hara zwracał szczególną uwagę na próby sięgnięcia po coś, co mogłoby się wydać detonatorem - wtedy ze strony Człowieka-Pająka nastąpiłby skok w stronę sięgającego, a następnie unieszkodliwienie go silnym uderzeniem w głowę. Ewentualnie Miggy zabrałby tę "zabawkę" za pomocą nici pajęczyny, jeśli dystans byłby zbyt duży. Priorytetowo traktowani byliby też ci, którzy próbowali skomunikować się z resztą zebranej w budynku, małej armii. Po wszystkim latynos upewniłby się, że wszyscy są nieprzytomni, a ich broń - niesprawna, po czym udałby się na niższe piętro.

W przypadku jednak gdyby na tym, lub na którymś z następnych mężczyzna miał spotkać zakładników... Właściwie, po głębszym namyśle, strategia działania nieszczególnie by się zmieniła. O'Hara działałby oczywiście wyraźnie ostrożniej, dalej jednak najpierw rozbroiłby i oszołomił oddalonych od reszty, pojedynczych wrogów, a jeśli gdzieś zebrana byłaby ich grupka - przeszedłby do zdecydowanej, miażdżącej ofensywy. Tym razem jeszcze bardziej nie oszczędzając na brutalności, a priorytetem byliby nie tylko osobnicy, próbujący ewentualnie sięgać po cokolwiek, co przypominało detonator czy komunikator - ale i ci z napastników, którzy znajdowali się najbliżej zebranych obok cywili.

- Jestem tu, by wam pomóc. Macie do powiedzenia coś, co może mi pomóc? Napastnicy dyskutowali przy was o swoim planie? Ich przywódca jest wewnątrz budynku czy kieruje całą akcją z zewnątrz? Gdzie jeszcze znajdują się bomby i czy to, co macie przy sobie, jest jedną z nich? - Spider-Man zapytałby pierwszą grupkę zakładników, na jaką by trafił, kiedy pilnujący ich terroryści zostaliby już unieszkodliwieni. Wątpił, by potrafili odpowiedzieć na którekolwiek z zadanych przez niego pytań, ale nie szkodziło spróbować.

Gamora przymocowała do ucha komunikator, który ujawnił się przed nią dosłownie na chwilę.
- Na pewno się przyda, dzięki. - Nie trzeba było jej tłumaczyć co to za sprzęt i co trzeba z nim zrobić dlatego po kliku sekundach dziewczyny miały już wspólne łącze.

- Nie mam cierpliwości sapera, jednak skłamałabym mówiąc, ze nie mam z tym doświadczenia. Problem polega na tym, że nie miałam do czynienia z ziemskimi bombami, aczkolwiek mechanizm pewnie jest jeden. - Odparła nie będąc przekonana co do swoich racji. Właściwie oczekiwała albo potwierdzenia, albo szybkiego instruktażu, bo na dłuższy nie mieli czasu. A szkoda. Chętnie by przedyskutowała te kwestie i poznała mechanizm ziemskich broni, wraz z lekcją pokazową. No, ale nic to. Jak to mówią terrianie, „co się odwlecze, to nie uciecze”. Szczerze mówiąc nawet nie martwiła się tą akcją, w której zaraz będzie uczestniczyć, dopiero teraz czuła, że żyje. Dlatego gdy poczuła ten już znajomy i niewidzialny dysk pod nogami, kiwnęła głową na znak zgody oraz potwierdzenia gotowości do rozpoczęcia akcji, a potem zrobiła to również werbalnie.

- Ok. Podrzuć mnie na pięterko. - Mruknęła żartem typowym dla Quilla, no ale co zrobić. Za dużo czasu przebywała ze Star-Lordem, żeby nie przesiąknąć chociaż odrobiną jego poczucia humoru.
Będąc już na górze wskoczyła przez okno do środka. Oczywiście najpierw upewniła się, że za z pozoru pustym oknem nie chowa się grupka terrorystów, dlatego stojąc na platformie oparła się jeszcze o ścianę i ostrożnie zajrzała do środka. Jeżeli pomieszczenie okazało się puste, Gamora przeskoczyłaby przez parapet do wnętrza budynku robiąc to jak najciszej się dało. Stojąc już na (póki co) stabilnym podłożu, z pokrowca na udzie wyciągnęłaby broń laserową, która w razie potrzeby będzie użyta, nawet jeżeli delikwent miałby nie wyjść żywy z tej utarczki. Póki co jednak starania kosmitki skupią się wkoło skradania oraz ogłuszania poszczególnych złoczyńców. Oczywiście Zielona nie będzie się z nimi cackała, dlatego większość z nich skończy z poważnymi obrażeniami ciała. Mimo to, jeżeli się uda, Gam będzie starała się zachowywać w miarę cicho (na tyle na ile w miarę ciche jest łamanie kości i wywołane w związku z tym krzyki), tylko po to by żadnemu terroryście nie wpadł do głowy pomysł z zrobieniem krzywdy zakładnikom. We wszystkich brutalnych czynnościach pomoże jej zapewne niewidzialność i choć ta zapewne wesprze jej działania Gamora nie omieszka zachować jeszcze większą ostrożność i ot tak nie wychodzić zbirom naprzeciw, skradając się po cichutku by raz po raz 'układać ich do drzemki'. Gdy sytuacja na tym piętrze będzie już w miarę opanowana, a coś co kosmitka będzie uznawać za detonator zgarnięte z rąk terrorystów, Gamora doprowadzi zakładników do Susan, która pod powłoką niewidzialności wyprowadzi ich na zewnątrz. Sama kosmitka natomiast pomknie schodami na kolejne piętro.

Tylko trzech na początek? Nie tak źle. Chyba że los postanawia akurat spłatać Pająkowi figla. Czy raczej - postanawia spłatać go, tak jak to robić ma w zwyczaju. Chyba już gdzieś wspominałem, że pech najwyraźniej musi być jedną z pajęczych mocy, prawda? Do pewnego czasu wszystko szło gładko: ludzie nie ginęli, między innymi dzięki pomocy innych super-bohaterów (czy, jak to w połowie poprawnie myślał Miguel - jednej super-bohaterki), Spider-Man przyszłości z łatwością dostał się do środka zaatakowanego budynku, a liczebność pierwszej gromady napotkanych przeciwników była wręcz śmiesznie niska. Ostatnie jednak jeszcze bardziej pogłębiło to irytujące uczucie, jakie zawsze towarzyszyło genetykowi, gdy coś zaczynało iść nie po jego myśli.

Shock! Latynos wrócił akurat na względnie bezpieczny sufit, po oszołomieniu pierwszego z niespodziewających się niczego - przez ostatnie kilka sekund - oponentów, gdy jego, dopiero czekający na łomot, towarzysz - wspomniany wcześniej pech chciał - postanowił zwrócić się z czymś akurat do niego. Akurat do, shock, niego! I tym samym trafił wzrokiem na nieprzytomne ciało - po prostu cudownie.

Nie wszystko jednak było stracone - w tym i dobry los zakładników. Przez cały ten czas, czy to wykonując rozpoznanie, skradając się czy atakując pierwszy raz, Miguel bacznie obserwował zebranych tu przestępców. Każdy ich najdrobniejszy ruch rejestrował wyostrzony wzrok genetyka - a ten może i nie pozwalał dostrzec wszystkiego wokół naraz, ale nie sprawiało problemu Spider-Manowi roku 2099, by co każdy ułamek sekundy, bez najmniejszego rozmazania obrazu czy innych tego typu przeciwności, skakać spojrzeniem z jednego terrorysty na drugiego. Miggy ujrzał więc od razu, jak ten pierwszy zauważa nieprzytomnego kolegę, a wtedy natychmiast domyślił się, co najpewniej przestępca zrobi - O'Hara musiałby być nie "world's greatest brain", a skończonym bitmózgiem, by było inaczej. Nie tak szybko. Nie dał przeciwnikom nawet najmniejszej szansy, by dopaść cywilów.

Przede wszystkim, gdy tylko ujrzał odwracającego się mężczyznę, Człowiek-Pająk wyrzucił przed siebie obie ręce i napiął odpowiednie, znajdujące się w nich mięśnie - białe nici wystrzeliły, po jednej na terrorystę. Kiedy biała przędza dotknęła swych celów (a tym była przestrzeń między kolanem a stopą oponentów - piszczelem lub łydką, zależnie od tego, czym dany przeciwnik był odwrócony do Człowieka-Pająka) Miguel natychmiast mocno za nią pociągnął - chcąc przewalić z nóg swoich przeciwników.

Gdy tylko wylądowali oni z impetem na ziemi, Miggy skoczył z sufitu w ich stronę, jednocześnie obracając się z pajęczą gracją o 180 stopni. Leżącego na plecach (bo pociągnięty za piszczel z pewnością właśnie w takiej pozycji powinien skończyć) jeszcze w locie potraktował kolejną, większą dawką pajęczyny, zalepiając jego usta, oczy/wizjer noktowizora, ewentualną latarkę, a także wylot w lufie broni, jeśli jakimś cudem terrorysta nie upuścił karabinu podczas gwałtownego upadania. Natomiast  drugiego z nich, O'Hara od razu zaatakował brutalnie. Na początek albo wylądował od razu stopami na obu jego dłoniach, albo nadepnął na tę dominującą tuż po znalezieniu się na podłodze - zależnie od możliwości. Celowo nie schował przy tym szponów, jakie znajdowały się przecież również na opuszkach palców jego nóg - spróbuj strzelać z podziurawioną dłonią, bitmózgu. Za chwilę jednak latynos ulżył terroryście w bólu, odpowiednio silnym uderzeniem w tył głowy albo kilkoma w twarz - znów, zależnie od pozycji rannego mężczyzny na ziemi. Byle szybko stracił on przytomność. Wtedy, zwinnym skokiem, Spider-Man przeniósł się na drugiego z oponentów - i powtórzył na nim swoje działania pięściami sprzed chwili, posyłając go w ślady kolegi.

Oczywiście, również na przybycie czwartego strażnika Miguel zareagował z niebywałą szybkością. Człowiek-Pająk doskoczył do niego w kilku błyskawicznych susach, a jeśli nic nie stało na przeszkodzie - uprzedził ten ruch zalepieniem za pomocą pajęczej sieci twarzy terrorysty. Przede wszystkim ust - w końcu niezrozumiałym, przytłumionym bełkotem nikogo on o niczym nie ostrzeże, prawda? Następnie, S-Man zanurkował pod niego, by ostatecznie wyprostować się gwałtownie i silnym podbródkowym znokautować przestępcę.

Gamora skradała się między boksami. Każdy krok był wyważony. Może z dwa, czy trzy razy rzuciła zaciekawione spojrzenia na (według niej) dziwne urządzenia będące wyposażeniem biura. Nawet zaczęła się zastanawiać czy te będą w jakiś sposób pomocne podczas walki.
Zajęła się oczyszczaniem piętra. Niewidzialność przypadła do gamorowych gustów. Póki co nie miała żadnych problemów z ogłuszaniem terrorystów. Sama nawet skorzystała z pustych boksów by móc tam poupychać bezwiedne ciała delikwentów, a potem je skrępować. Czym? A chwyciła pierwszy lepszy kabel wczepiony do stojących pod biurkami komputerów. Zapewne od internetu. Cóż, pracownik zajmujący to stanowisko nie pogra sobie już w agar, będzie miał do wyboru najwyżej pasjansa. Jeżeli budynek przetrwa, rzecz jasna.
Spięła się słysząc strzał i skierowała spojrzenie w kierunku miejsca z którego dochodził ten złowrogi odgłos.
- Żyjesz? - Upewniła się, a potem ruszyła w kierunku kolejnej grupy zakładników oraz ich oprawców. Z nimi również rozprawiła się w dość szybki sposób. Zresztą czy można było się dziwić? W końcu mieli do czynienia z najniebezpieczniejszą kobietą w całej galaktyce. Kunszt walki opanowała już od najmłodszych lat, a nie trzeba chyba wspominać, że lata Gamory nie są równe z tymi obowiązującymi na Ziemi. Te panujące w kosmosie były o wiele dłuższe. Wytrzymałość oraz siła zielonej kosmitki również różniła się od tej, którą reprezentowali zwykli ziemscy przeciwnicy.
Starała się w ramach swoich możliwości, uspokoić zakładników mówiąc, żeby się nie bali oraz kierując ich w stronę Susan, tak by ta mogła ich sprowadzić na bezpieczny poziom, a potem wyprowadzić z budynku tak jak resztę osób.
Słysząc słowa Sue, akurat krępowała ostatniego złoczyńce.
- U mnie czysto. Będę szła... - Urwała słysząc krzyki, a potem ciężkie kroki. Przemknęła w kierunku drzwi prowadzących na klatkę schodową.
- Co do 'czystości' to już nieaktualne. Jestem przy wejściu na klatkę schodową i widzę sporą grupę ziemskich terrorystów.  Idę za nimi. - Szepnęła. Jak powiedziała, tak zrobiła, dlatego jak już minął ją korowód złoczyńców, ruszyła za nimi krok w krok. Nawet nie musiała się skradać, w końcu uderzenia ciężkich buciorów zagłuszały jej kroki.

What the shock?! Wystrzał z upadającej broni szczerze zaskoczył Miguela. Jako człowiek z końca dwudziestego pierwszego wieku przyzwyczajony był on do technologii umożliwiającej pokonanie raka w kilka minut, i to za pomocą lekarstwa w sprayu - więc zabezpieczenia w broni palnej, powstrzymujące ją przed przypadkowym wystrzeleniem chociażby właśnie przy upadku, były dla niego powszechną normą. Spider-Man przyszłości nie miał jednak czasu na zastanawianie się, czy w obecnych czasach takowe jeszcze nie zostały wynalezione, czy nie były stuprocentowo niezawodne, w przeciwieństwie do zabezpieczeń z roku 2099 - podobnie zresztą nie miał możliwości napawać się długo ulgą, że pocisk nie wystrzelił w jego kierunku. Serce podeszło O'Harze do gardła, a objawiająca się na jego twarzy groza aż odkształciła niebieski materiał przysłaniającej ją maski, kiedy wyostrzony wzrok mężczyzny podążył za kulą - i padającym od niej ciałem.

- Zamknij się! - warknął Spider-Man, jednocześnie doprowadzając do nieprzytomności alarmującego swoich towarzyszy terrorystę - nie tak, jak pierwotnie planował, kilkoma ciosami, ale jednym, silnym, wzmocnionym agresją po stracie zakładnika. Jako że obaj przeciwnicy zostali unieszkodliwieni, Człowiek-Pająk czym prędzej doskoczył do postrzelonego cywila - po ledwie zerknięciu, gdzie pocisk trafił, sprawdzenie pulsu było już tylko formalnością. W tych czasach, na tym etapie rozwinięcia medycyny, rana była śmiertelną.
- Shock! Shock, shock, shock... - Wytrącony z równowagi tą dotkliwą porażką, O'Hara impulsywnie wyżył się na podłodze, z całej siły uderzając kilkakrotnie we fragment obok martwego ciała i klnąc przy tym pod nosem. Jeśli po płynnie przeprowadzonym ataku, zakładnik zginął od jednej, przypadkowo wystrzelonej kuli, to jakie szanse miała reszta, będąc w rękach kolejnych grup terrorystów, którzy teraz trwali już w stanie zaalarmowania?

Miguel szybko otrzymał odpowiedź na to pytanie - kiedy wieżowce otaczające ten, w którym Latynos obecnie się znajdował, zaczęły eksplodować.
- Co do... ? - Mężczyzna zwrócił głowę w stronę najbliższej, zewnętrznej ściany, po czym kilkoma szybkimi susami dopadł szyby, z której owa się składała. Przyległszy, spojrzał na całą sytuację -  na uciekających za pomocą plecaków odrzutowych terrorystów, na uszkodzone właśnie budynki, a w końcu i na zrzuconych w dół, ku śmierci, ludzi.
- Cudownie. Cholernie cudownie - burknął pod nosem, po czym spojrzał w stronę pozostałej przy życiu zakładniczki.
- Schowaj się gdzieś i siedź cicho. Wrócę po ciebie. Ja albo inni super-bohaterowie - odparł, jednocześnie przygotowując rozbieg - i za chwilę, niszcząc swoim ciałem szybę, wyskoczył z budynku.

Nurkując w dół, Spider-Man nie miał jeszcze żadnego planu, jak wyłapać wszystkich zakładników - przyjemnym zaskoczeniem było więc ujrzeć mleczną barierę, utworzoną przez Invisible Woman. Pierwsi cywile unosili się już na tej miękkiej powłoce, uratowani, więc O'Hara mógł odetchnąć z ulgą - i zmienić swój aktualny cel. Zmodyfikował ułożenie własnego ciała tak, aby zadziałał anty-grawitacyjny materiał na jego plecach - po czym, szybując, zwrócił się w kierunku, w którym zmierzała widziana wcześniej grupa terrorystów wyposażonych w plecaki odrzutowe. Spora jej część była już poza zasięgiem wzroku Miguela - nie tyle ze względu na odległość, która Latynosowi przecież straszna nie była, co przez fakt, iż inteligentne manewry większości przestępców pozwoliły im skryć się między, gęsto rozsianymi w Nowym Jorku, budynkami. Za wyjątkiem pewnej dwójki.

Z pomocą pajęczej sieci oraz wprawnego szybowania, nasz Pająk szybko zbliżył się do tych nie spodziewających się niczego ofiar. Ustawiwszy się nad głowami terrorystów zanurkował w dół - wskakując tym samym na plecy jednego z nich. Prawda, mądrzej byłoby ich śledzić, aż do samej kryjówki - jednak O'Hara wciąż miał przed oczami martwe ciało jednego z zakładników. Niewinnych ludzi, za których był odpowiedzialny od pierwszego momentu, gdy wskoczył do tamtego budynku. Od pierwszego razu, gdy założył maskę i sam siebie utytułował mianem Spider-Mana.
Upewniwszy się wpierw, że wieżowiec naprzeciwko nich jest opuszczony, co zapewne zawdzięczać można było późnej porze oraz działaniu służb porządkowych - w obliczu pobliskiego ataku terrorystycznego, obejmującego kilka(naście?) wieżowców, ewakuację najprawdopodobniej zapobiegawczo zarządzono w całej okolicy -  Latynos wystrzelił pajęczynę w kierunku drugiego z przestępców - znajdującego się parę metrów z przodu. Zatkał tym samym jeden z wylotów jego jetpacka, doprowadzając do tego, że przy nagłej utracie kontroli nad plecakiem, przeciwnik mocno uderzył w szklaną ścianę i przebiwszy ją, znalazł się w środku budynku. W tym czasie, terrorysta, na którym Miguel aktualnie podróżował, zdążył jedynie sięgnąć po krótki pistolet maszynowy - jego ręka natychmiast została potraktowana bolesnym, a przez to wytrącającym broń atakiem szponami, natomiast tył głowy pięścią.
Manewrując ciałem zamroczonego oponenta, Spider-Man skierował jego lot w stronę dziury w szkle, którą chwilę temu zrobił drugi z terrorystów. A znalazłszy się sam na sam z dwoma, częściowo unieszkodliwionymi przeciwnikami... Wtedy nasz Człowiek-Pająk postanowił nauczyć ich, czym kończy się doprowadzanie go do szału.

Powykręcane we wszystkie strony kończyny; walające się na podłodze zęby, w małej liczbie tylko dlatego, by możliwe było szybkie przesłuchanie; oczy, spuchnięte od uderzeń na tyle mocno, że skazywały tych dwóch przestępców na długoterminowe poleganie na zmysłach innych niż wzrok... a także jeszcze kilka innych, boleśnie spowodowanych obrażeń, dzięki którym Miguel nie musiał nawet zaprzątać sobie głowy związywaniem ich pajęczyną - bo jak niby mieliby w takim stanie gdziekolwiek uciec?
O'Hara trwał, oparty wyprostowaną ręką o jedną ze szklanych, zewnętrznych ścian budynku, próbując uspokoić kołatające z emocji serce. Z jego dłoni kapała należąca do terrorystów krew, a wyostrzony wzrok próbował wypatrzeć przez szybę innych uciekinierów - niestety, bez powodzenia. Latynos westchnął ciężko i, odepchnąwszy się od ściany, ruszył ku przeciwnej. Ominąwszy leżące na podłodze, zmaltretowane ciała oraz kałużę wymiocin spowodowaną przez silny cios w brzuch, zadany kilka chwil temu jednemu z przeciwników, Miguel podszedł do dziury w szkle, którą się tutaj dostali - by następnie przez nią wyskoczyć.

Gdy jakiś czas później szybował z powrotem nad głównym miejscem całego zajścia, poświęcił chwilę na rozeznaniu się w aktualnej sytuacji. Poczuł ulgę, widząc, że z opanowaniem owej radzą sobie już w pełni same służby porządkowe - wspierane tylko gdzie nie gdzie przez widzialną już Susan Storm. No proszę, czyli jego podejrzenia co do jej obecności tutaj okazały się prawidłowe. Zanim jednak Pająk udał się w stronę członkini Fantastycznej Czwórki, musiał spełnić daną swego czasu obietnicę. Ułożył odpowiednio ciało i zwrócił tym samym kierunek swojego lotu ku piętru, na którym zostawił uratowaną wcześniej przed terrorystami zakładniczkę. Wyskoczywszy stamtąd parę minut później już razem z kobietą, odstawił ją w pobliżu medyków, a następnie podszedł do najbliższego policjanta - by poinformować o unieszkodliwionej dwójce terrorystów w budynku niedaleko.

Gamora przyczaiła się gdzieś za ścianą i obserwowała poczynania terrorystów. Odczekała swoje, a gdy ostatni członek drużyny złoczyńców chwycił się linki i zjechał w dół, ta ruszyła w krok za nimi. Podeszła do nienaturalnie otwartych drzwi i spojrzała w dół. Nie mieli ze sobą żadnych zakładników, dlatego wiedząc, że nikomu z niewinnych cywilów nic już nie zagraża złapała za grubą linę i bez zabezpieczenia ruszyła w dół za nimi.
Nie odzywała się już do Sue, kosmitka jak zwykle w ferworze walki po prostu o tym zapomniała.
Głuche tąpniecie rozległo się przy lądowaniu w tunelach gdzie ponownie wyciągnęła broń i ruszyła za grupką, tym razem szybciej. Dobiegła do dwóch ostatnich, których unieszkodliwiła kilkoma zręcznymi ruchami, pozbawiając ich przytomności. Reszta niestety zwiała, dlatego z mało zadowoloną miną 'podziwiała' tył furgonetki oraz tą część terrorystów, którzy korzystając z jetpacków uciekli drogą powietrzną. Przeklęła pod nosem korzystając z ulubionych odzywek Rocketa, które perfekcyjnie nadawały się do takiej sytuacji, a potem rozejrzała się dookoła. Zdezorientowane spojrzenie kosmitki padło na zgliszcza. Najwyraźniej gdy była pod powierzchnią ziemi uległo zniszczeniu kilka (kilkanaście?) innych budynków, znajdujących się dookoła w tym, w którym rozgrywała się ich wspólna jatka. Nie pocieszył ją fakt, że w tunelach czekało na nią dwóch nieprzytomnych niedobitków. Jedyny wątpliwy pozytyw w całej sytuacji, że zwiali i prawdopodobnie nie zabijają niewinnych ludzi, a wątpliwy, bo wolała się sama z nimi rozprawić, a nie pocałować przysłowiową klamkę.
Cofnęła się do tuneli i wyciągnęła bezwładne ciała terrorystów na powierzchnie... trzymając jednego za nogę drugiego za rękę. Przeciągnęła ich w stronę ulicy i wrzuciła na tyły radiowozu, który zajechał pod sam budynek w ramach policyjnego wsparcia. Akurat w tym momencie Gamora stała się widoczna, dlatego mina policjantów mających przyjemność podziwiania jak bez żadnej pomocy wrzuca nieprzytomnych złoczyńców do środka radiowozu była bezbłędna. Sama kosmitka zupełnie nie przejęta oniemiałą postawą stróżów prawa ruszyła na przód budynku, w poszukiwaniu Susan. Truchtem ruszyła przed budynek. Cały czas jednak, spodziewając się dalszych ataków, albo ewentualnych okazji na walkę z grupką terrorystów. Niestety jak się okazało póki co jej nie będzie dany ciąg dalszy.
Widząc w górze Sue, zamachała do niej i krzyknęła.
- Dwóch wpakowałam do pojazdu waszych stróżów prawa, reszta niestety uciekła. Jak u Ciebie? Wszystko okay? -

Policjanci, próbujący robić coś dobrego i nie strzelający do mnie na powitanie - miła odmiana. Po przekazaniu odpowiednich informacji funkcjonariuszowi, Miguel odszukał wzrokiem Susan Storm i udał się w jej stronę. Nieznacznie zaskoczyła go obecność jeszcze jednej osoby z ich, szerokiego w tych czasach, superbohaterskiego grona, ale dobrze było wiedzieć, że terroryści mieli do czynienia nie z dwoma, a z trzema oponentami - i tym samym, prawdopodobnie więcej z nich zostało unieszkodliwionych, a więc i powstrzymanych przed skrzywdzeniem niewinnych zakładników.

O'Hara spojrzał na Gamorę, bez poruszania głową mierząc ją od góry do dołu. Super-bohaterka o zielonej skórze oraz sylwetce dającej dość wyraźną informację o gibkości i sile. Latynos uniósł na moment lewy kącik ust - gest niezauważalny dla kobiet przed nim, ze względu na maskę - po tym, jak wyszukał w głowie odpowiednie wspomnienia z lekcji historii, tych na temat Heroic Age. Jak zawsze z pewnością siebie, spojrzał na Strażniczkę Galaktyki i, skinąwszy lekko głową, rzekł:
- She-Hulk. Zapewne zdążyłaś się już dowiedzieć, że ja to Spider-Man z przyszłości? - Biorąc pod uwagę, że zarówno ona, jak i Invisible Woman wcześniej na niego spoglądały. Człowiek-Pająk od razu przeniósł wzrok na tą drugą.
- Sue. Nie spodziewałem się, że zobaczę cię znów tak szybko. Nie przez przypadek i nie poza Baxter Building. - Ciężko było wywnioskować z tonu głosu mężczyzny, czy to ostatnie miało być aluzją do braku obecności Susan w kwaterze Fantastic Four - gdzie sprzęt do wykrywania niedawnych skoków w czasie czekał na przygotowanie - czy nie. Z jednej strony, technologia jaką dysponowała Fantastyczna Czwórka z pewnością umożliwiała zautomatyzowane przygotowanie takowego, a atak terrorystyczny miał na tyle wysoki priorytet, szczególnie w Stanach, że w jego obliczu uzasadnionym było wstrzymanie pracy nad zapobiegnięciem bardziej oddalonych w czasie zagrożeń. Jednak z drugiej - dla Miga to los  j e g o  świata był priorytetem. Najwyższym.

- Unieszkodliwiłem łącznie sześciu terrorystów, będzie więc od kogo wyciągać informacje. Większej liczby nie miałem okazji spotkać. Gdyż zaalarmowałem przeciwników, a więc i cały budynek. Brawo, Miggy. - Nie przeszkadzało to jednak wymówić mu swych słów z charakterystyczną dla niego arogancją.
- To co teraz, wracamy do naszych pierwotnych planów, Sue? - Czyli próby znalezienia innego niż O'Hara podróżnika w czasie - bo wcześniejsza burza mózgów właśnie do takich podejrzeń doprowadziła Susan oraz Latynosa, że to inny skoczek mógł zmodyfikować wydarzenia w przeszłości, tym samym wpływając na przyszłość, z której pochodził genetyk, najbardziej negatywnie jak to możliwe.

Im bliżej do miejsca wspólnego spotkania z Sue, tym bardziej zaczęła rozglądać się po zgliszczach. Panika ludzi została odrobinę opanowana przez służby porządkowe oraz ratownicze. Kroki zielonej kosmitki momentalnie zwolniły, a trucht zmienił się w spokojny spacer. Wodząc wzrokiem po zniszczonych budynkach zastanawiała się czy to co zapewne zdobyli terroryści było warte tyle cierpienia i śmierci tych niewinnych osób? Rozzłoszczona zacisnęła pięści, wyrzucając sobie, że mogła się nieco bardziej okrutnie rozprawić z tą dwójka, którą wrzuciła do radiowozu, może tym samym znalazła by upust dla swoich negatywnych emocji. Ba. Mogła poważniej rozprawić się ze wszystkimi, który spotkała, jednak to pewnie nie miałoby żadnego sensu, ponieważ wybuchy wyglądały na perfekcyjnie zaplanowaną robotę. Momentalnie zmieniła zdanie na temat terrian. Na pierwszy rzut oka wydawali się być krusi i nie widziała w nich żadnego zagrożenia. Drugie spojrzenie natomiast, dało szerszy ogląd na okrutną naturę człowieka. Cel dla nich najwyraźniej uświęcał środki.
Zadarła głowę by spojrzeć na budynek z którego kanałów właśnie wyszła, tak jakby miała nadzieje znaleźć tam odpowiedź dlaczego musiało dojść do tak tragicznych wydarzeń. Niestety, jedyne co spostrzegła to znikająca barierę, którą Susan postanowiła opuścić ku ziemi, by 'odstawić' przymusowych skoczków. Gamora uniosła dłoń i opuszkami palców dotknęła miękkiej, mlecznej zapory, zanim zdążyła zniknąć, robiąc to z czystej ciekawości. Cóż, nigdy, choć żyła o wiele dłużej niż przeciętny ziemianin, nie miała do czynienia z czymś podobnym, stąd ta nieposkromiona fascynacja. Wtedy właśnie spostrzegła w górze Sue, a skoro rękę miała już wyciągniętą, to postanowiła do niej zamachać.
Ruszyła w kierunku kobiety, a gdy dystans dzielący bohaterki był na tyle mały, by mogły swobodnie porozmawiać, zaraportowała (bardzo) pokrótce co się u niej wydarzyło. Wysłuchała również relacji Susan. Uniosła brwi dając upust swojemu zaskoczeniu, gdy wspomniała o Spider-Manie, wszak jego nie miała okazji dostrzec w trakcie akcji.
- A on skąd się wziął? - Zapytała zdumiona zanim Miguel zdążył podejść. Przystała na kolejne słowa Sue, w końcu nic tu po nich, i już chciała się zapytać kiedy pójdą do Starka, gdy dostrzegła jej zmęczenie. Tworzenie tych tajemniczych barier najwyraźniej wymagało o wiele więcej wysiłku niż myślała, dlatego też postanowiła jeszcze poczekać... w końcu kolejny dzień w tą czy w tamtą i tak jej nie zbawi.
Podążyła wzrokiem za ruchem głowy panny Storm i zwróciła się w kierunku nadchodzącego z na przeciwka Miguela. Kosmitka zmierzyła go z góry na dół, wcale nie skrywając swojego tymczasowego zainteresowania mężczyzną. Oszacowała swojej zielonej główce ewentualną siłę nieznajomego bohatera. Nie zdziwiła się aż nadto widząc ten nietypowy strój, będąc jedynie zaintrygowana materiałem z jakiego został zrobiony oraz czy ewentualnie i jej może się przydać. Jedyny dysonans jaki odczuwała patrząc na O'Harę to to, że nie widziała jego twarzy. Kiwnęła głową odwzajemniając powitanie, a potem wybałuszyła oczy ze zdziwienia słysząc jak ją nazwał. Zanim zdążyła otworzyć usta, Miguel zaczął zdawać relacje ze swoich poczynań. Gam zmrużyła wrogo powieki, wpatrując się w nowo poznanego bohatera. Odczekała, aż skończy, a gdy padło ostatnie pytanie, zwróciła twarz, ze swoją mało zadowoloną miną w kierunku blondynki.
- Czy on mnie obraził? - Zapytała, może mało grzecznie w stosunku do stojącego obok Miguela, jednak nie potrafiła powstrzymać swojego poddenerwowania. Pytanie zwróciła do kobiety, ponieważ zaufała na tyle by mieć względną pewność, że jej nie oszuka i powie szczerze, co O'Hara miał na myśli.

Jak już wcześniej wspomniano, po powitaniu z "She-Hulk" Miguel natychmiastowo zwrócił się do Susan - dlatego też w pierwszej chwili nawet nie zauważył on niewerbalnej reakcji zielonoskórej na to, jak ją nazwał. Był zbyt skoncentrowany na tym, aby jak najprędzej wrócić do kwestii ratowania przyszłości, a z tego co wiedział, z obydwu kobiet jedynie Invisible Woman mogła mu w tym obecnie pomóc. Dopiero niespodziewane pytanie, jakie w towarzystwie zbulwersowanego tonu padło ku wspomnianej bohaterce, przyciągnęło uwagę O'Hary z powrotem na drugą z nich - i jej bijący niezadowoleniem grymas. Pod maską Latynosa pojawiło się zaskoczenie, a on sam zaraz poszedł w ślady zdenerwowanej i wrócił spojrzeniem do Sue. Również spodziewał się po tej ostatniej, że wyjaśni ona zaistniałą sytuacją. Tak też się stało. Gamora... ?

- Wybacz - przeprosił krótko kosmitkę, i zaraz kontynuował słuchanie Storm, jako że ta zaczęła odpowiadać na jego wcześniejsze, ukryte pytanie o stan przygotowania sprzętu w Baxter Building oraz na to drugie, wypowiedziane przez genetyka już wprost. Z tego też powodu, mężczyzna zrezygnował na razie z wertowania swej wiedzy o przeszłości w poszukiwaniu jakichkolwiek informacji na temat Gamory, a ponieważ nie miał on z jej imieniem żadnych pierwszych skojarzeń - kosmitka najwidoczniej nie zapisze się w historii tak bardzo, jak Fantastic Four czy Avengers - na obecną chwilę musiała ona pozostać dla Miguela taką samą nieznajomą, jaką byłaby dla przeciętnego człowieka z tych czasów.

- Niedługo? - powtórzył po Susan, zamieniając u siebie ten mały fragment jej wypowiedzi w krótkie, retoryczne pytanie. Dość względna jednostka czasu. Ostatecznie jednak Latynos skinął głową na znak zrozumienia. Jakby nie patrzeć, miał ogromne szczęście, że tak szybko po podróży do przeszłości trafił - na dodatek przypadkowo - akurat na Susan Storm, dzięki której już teraz opracowany miał dość obiecujący plan, od czego zacząć. Niespotykanie ogromne, jak na jego ostatnie standardy.

Lecz czar minimalnie prysł, po ostatniej sugestii ze strony blondynki.
- Starka? W jakim celu? - O'Hara szczerze wątpił, by powodem udania się do wspomnianego playboya-milionera była chęć zasięgnięcia u niego pomocy w rozwiązaniu problemu Spider-Mana z przyszłości. A jaki nie byłby inny cel wizyty u Iron Mana - precyzował on wcześniejsze "niedługo" na niekorzyść Latynosa. Mężczyzna nie był z tego powodu zadowolony, co w pewnym stopniu usłyszeć można było w tonie jego ostatniej wypowiedzi.

Nie naciskała Susan na odpowiedź, ponieważ i ona najwyraźniej nie wiedziała skąd przybył Miguel, dlatego przeniosła swój wzrok na zamaskowanego mężczyznę, mierząc go z góry na dół, by w rezultacie zatrzymać się na jego masce. Przez chwilę nawet zaczęła się zastanawiać kim musi być ten tajemniczy mężczyzna, skoro ukrywa twarz za granatwo-czerwonym materiałem. Susan również walczyła po tej dobrej stronie, a mimo to nie skrywała swojej tożsamości, ani za maską, ani za 'płaszczem' niewidzialności. Prawdopodobnie dlatego do Miguela podeszła bardziej nieufnie, niż na początku do Susan. ...A potem ta nieszczęśliwa pomyłka, która również zachwiała jej równowagę... na szczęście tylko minimalnie, dlatego postanowiła wysłuchać wyjaśnień Storm. Na początku zerkała na nią marszcząc delikatnie brwi, emanując śmiertelną powagą i skupieniem, które po chwili zmieniło się w zaskoczenie... Czyli na Ziemi jest ktoś, kto wygląda całkiem podobnie? Właściwie to... dobrze wiedzieć, a nuż taka informacja może się jej przydać... w przyszłości, w końcu każda metoda na oszukanie wroga jest dobra, co... oczywiście nie musi być mottem innych.
Gamora postanowiła podpytać Susan o She-Hulk, ale ...może później, ponieważ teraz nadstawiła ucho mając nadzieje na poznanie tych 'pierwotnych planów' Miguela i Susan. Czyżby bohaterka jednak nie będzie miała dla niej czasu? Na samą myśl od razu się zaniepokoiła.

Po przedstawieniu wtrąciła również, że należy do grupy Strażników Galaktyki, broniących jak to nazwa wskazuję, kosmiczny terenów.
Kiwnęła głową tym razem z uznaniem, akceptując wytłumaczenie Susan oraz przyjmując również przeprosiny Miguela. W głębi duszy ucieszona, że kobieta nie wykazywała się taką ostrożnością wobec niej i mówiła bardziej rozbudowanymi zdaniami, dzięki czemu mogła mniej, więcej... (no może mniej, niż więcej) zapoznać się z zamiarami. Oczywiście wcale się nie dziwiła O'Harze, w końcu w ogóle się nie znali. Zresztą, Gam po prostu chciała wiedzieć na czym stoi. Nie zamierzała wściubiać nos w nie swoje sprawy... póki nie krzyżowały się z jej, rzecz jasna. Wtedy przechodziła w stan pełnej gotowości... jednak do tego czasu wysłuchała w spokoju krótkich odpowiedzi i pytań Miguela oraz cierpliwych wyjaśnień Sue.

Kiwnęła głową całkiem ochoczo słysząc propozycję blondynki o udaniu się do Starka. W przeciwieństwie do O'Hary, kosmitka była gotowa udać się do Tony'ego teraz, zaraz, natychmiast. Ba, jak będzie na miejscu to nada komunikat do reszty Strażników z informacją dotyczącą lokalizacji, w której się zapewne znajdzie dzięki Susan... a przynajmniej taką miała nadzieje. Póki co, zwróciła swoje zaskoczone spojrzenie z powrotem na Miguela, ponieważ ten nie wydawał się być w pełni zadowolony na samą myśl o pobycie u Starka... i zastanawiała się dlaczego? Miała nadzieje, że wymiana zdań pomiędzy nimi nie potrwa długo, ponieważ sama zaczęła się troszkę niecierpliwić. Już była tak blisko u celu... zresztą, miała nadzieje, że to ona pierwsza znajdzie kogoś kto będzie wstanie im pomóc... albo chociaż podzieli się odpowiednią ilością blach, generatorów i innych szpargałów o których zrobił im wykład Rocket. Nie byłaby sobą, gdyby nie potraktowała całej akcji jako coś w czym musiała współzawodniczyć z resztą drużyny... to ją napędzało.