Ogrody japońskie

Sam starał się być grzeczny. Choć chciał jakoś przyłączyć się do akcji, zaoferować swoją pomoc w Instytucie czy w dowolnym innym miejscu, w którym zostałaby ona przyjęta albo zrobić naprawdę cokolwiek innego, byle tylko nie siedzieć bezczynnie - to jednak posłuchał się Roberto i w nic nie ingerował, wiernie pozostając przy nim w Savage Land. Wierzył w to, że jego przyjaciel wiedział co robił i wśród całego tego szaleństwa miał jakiś plan. Wyciągnął z niego co tylko mógł, więc posiadał pełny obraz sytuacji... Lecz informacje te tylko tym bardziej popychały go ku podjęciu jakichś działań. I rozumiał, że Bobby był tego świadomy.
Chociaż blondyn potrafił powstrzymywać się przed wieloma rzeczami i nie mógł narzekać na siłę swojej woli, to jednak otrzymana wcześnie następnego dnia wiadomość od brata natychmiast złamała sporą część jego postanowień. Przynajmniej tym razem Berto nie próbował wyperswadować mu lotu... Ale z drugiej strony Sam tak naprawdę nie sądził, że przyjaciel by to zrobił, nie w takich okolicznościach. Za dobrze się wzajemnie rozumieli i obaj traktowali rodzinę jako najwyższy priorytet.
Mając błogosławieństwo swojego szefa, Cannonball mógł praktycznie od razu teleportować się pomiędzy bazami do tej, która znajdowała się najbliżej Instytutu, aby maksymalnie skrócić czas podróży. Dopiero stamtąd już o własnych siłach wybił się w powietrze, na tyle wysoko, aby nikt niepożądany nie mógł go dojrzeć ponad chmurami. Jego naturalne pole siłowe chroniło go przed wszystkimi negatywnymi efektami lotu, zaś technologia udostępniana mu przez A.I.M. oferowała niezbędne maskowanie... Poza tym nie potrzebował niczego więcej. Nie musiał nawet osiągać pełnej prędkości - bo podróż i tak potrwała krótko.
Mimo to mężczyzna miał chwilę, aby w końcu spokojnie i w samotności pomyśleć. Zazwyczaj stale przebywał w otoczeniu nerdzików albo Berto i nie przeszkadzało mu to, wręcz przeciwnie, był towarzyskim stworzeniem... Ale teraz potrzebował czasu, aby wszystko sobie jakoś poukładać w głowie.
Nie wiedział na jak długo będzie mógł pozostać w Instytucie i to właśnie bolało go najbardziej. Musiał przez cały czas być gotowy do powrotu, bo przecież w każdym momencie Bobby mógł go potrzebować, ale zanim otrzyma od niego wezwanie... Chciał po prostu spędzić czas z bratem. Upewnić się, że wszystko było z nim w porządku... Najchętniej zabrałby go wraz z resztą rodzeństwa i mamą do Savage Land albo może do innej bazy A.I.M., ale nie dość, że Berto mu to odradzał, to teraz jeszcze najwyraźniej Jay otrzymał jakąś promocję. Pewnie wolałby zostać w szkole.
W końcu jednak Cannonball zbliżył się do swojego dawnego domu, nadciągając od wschodu i wreszcie zniżając lot, gdy miał już pewność, że było to bezpieczne. Na szczęście Instytut otaczały połacie pustego terenu, więc mutant nie musiał się martwić, że dostrzeże go ktoś przypadkowy. Początkowo zamierzał wylądować na trawniku przed samą rezydencją, aby od razu rozpocząć poszukiwania brata, lecz z góry jego spojrzenie wyłapało jakieś postaci w ogrodzie, jeszcze kawałek od budynku... I tak jak jednej z nich nie rozpoznawał, tak drugą już owszem, szczególnie w połączeniu z miniaturowym, fioletowym smokiem do towarzystwa.
Z tego względu Sam zmienił trochę tor lotu i - wciąż wytracając prędkość - opadł na trawę w pobliżu zajmowanej przez obie panie i kosmitę ławki. Po drodze, lecz już nisko, wyłączył urządzenie odpowiadające za maskowanie, a zaraz później jego pole siłowe samo zanikło, bo w końcu na stałym gruncie nie było mu dłużej potrzebne. Spojrzenie mężczyzny przesunęło się od Kitty do młodszej dziewczyny i z powrotem, podczas gdy na jego obliczu pojawił się uśmiech. Na świecie działo się źle, ale tu i teraz zasługiwało na odrobinę optymizmu.
- Słyszałem, że trochę mnie tutaj ominęło - odezwał się na początek, jednocześnie prawą ręką sięgając do gogli, które miał na twarzy, aby przesunąć je w górę, na włosy. Tak naprawdę jego bariera dbała o ochronę oczu... Ale dodatkowe zabezpieczenie zawsze mogło się przydać. No i miewało też inne zalety.

Już zachowanie Lockheeda zasugerowało Samowi czego powinien się zaraz spodziewać, ale prawdę mówiąc nawet bez tej wskazówki mężczyzna i tak domyślał się jak zostanie przywitany. W związku z tym wieszająca mu się na szyi Kitty nie stanowiła dla niego żadnego zaskoczenia i mutant od razu automatycznie objął ją ramionami w pasie... Po czym przesunął dłonie dość nisko na jej boki, żeby na moment unieść ją ponad ziemię i wraz z nią obrócić się wokół własnej osi, w ten sposób zataczając pełne koło. Dopiero wówczas odstawił kobietę mniej więcej na jej poprzednie miejsce i pozwolił jej się odsunąć.
Co prawda Guthrie nie posiadał wystarczająco dobrego usprawiedliwienia dla swojej nieobecności - przerywanej jedynie rzadkimi wizytami, bo w końcu większość swojego czasu mężczyzna spędzał prawie dosłownie na biegunie, pracując tak naprawdę dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu, gdyż zawsze mógł być do czegoś potrzebny - ale wyglądało na to, że póki co nie musiał się jeszcze z tego tłumaczyć.
Kitty szybko zwróciła się ku dziewczynie, z którą wcześniej siedziała, a następnie od razu przystąpiła do przedstawiania ich sobie wzajemnie. Sam skorzystał z tej okazji, aby posłać nastolatce kolejny łatwy, ciepły i przyjazny uśmiech, lecz nie odezwał się jeszcze, aby nie przerywać Shadowcat jej wywodu. Odnotował tylko imię i nazwisko dziewczęcia, bo jej statusu jako uczennicy i tak się już domyślał, tak samo jak i tego, że nie mogła mieszkać w szkole zbyt długo. Kiedyś bywał w Instytucie o wiele częściej i wtedy na pewno wyłapałby w tłumie kogoś z niebieską skórą... Teraz zaś wiedział, że młodzieży bardzo przybyło. Mutanci rozprzestrzeniali się po całym świecie coraz szybciej. Kto wie, być może wkrótce szkoła będzie musiała znowu się rozbudować?
Wymiana imion szybko się jednak skończyła i Kitty znów odniosła się do jego nieobecności, Sam zaś nie bardzo wiedział co jej na to odpowiedzieć... Nawet jeżeli doskonale rozumiał, że nie miała do niego prawdziwych pretensji. W dodatku mężczyzna nie był pewien ile mógł zdradzić przy uczennicy, dlatego chyba wolał zostać przy bezpiecznych ogólnikach. Na jego twarzy pojawił się wyraz świadczący o lekkim zakłopotaniu, a spojrzenie uciekło w dół, lecz uśmiech nadal nie opuszczał jego ust. Jego prawa ręka odruchowo przeniosła się na kark, który powoli potarł palcami.
- Miałem sporo na głowie. Tak naprawdę wciąż mam, ale dopóki nie zostanę wezwany, mogę tu trochę posiedzieć. Może za szybko się wam nie znudzę... A w razie czego Bobby wie gdzie mnie szukać - wcześniej jego przyjaciel bez problemu mówił przy Rahne o tym, że razem pracowali, więc Sam uznał, że tę informację mógł w Instytucie rozprowadzić. Jak długo nie wspominał czym dokładnie się zajmowali i jak się nazywali... Wszystko powinno być w porządku.
- A przy okazji, miło mi cię poznać, Laurie - zreflektował się zaraz potem, znów spoglądając na nastolatkę. Po cichu liczył na to, że nie będą kontynuowali tego niewygodnego dla niego tematu, a takie odwrócenie uwagi mogło przecież zadziałać. Ręka mężczyzny zsunęła się wreszcie z jego karku i teraz Sam luźno oparł dłonie na biodrach. Chciał zapytać o tyle rzeczy, o Houston, o atak na szkołę, o to, co najwyraźniej wyprawiał Cable i gdzie w ogóle obecnie przebywał, o Jean i profesora Xaviera... A przede wszystkim o swojego brata. Mimo to jednak jeszcze się wstrzymywał, nie chcąc zasypywać Kitty zbyt wieloma pytaniami naraz.

Uśmiech uczennicy po wspomnieniu imienia Jay'a, choć delikatny, zdawał się być szczery, a komplementy ze strony Kitty tylko dopełniły dzieła, napawając Sama słuszną dumą z brata. Co prawda z góry wiedział, że chłopak jakoś sobie tutaj poradzi, nawet przy swoich... Problemach... Ale zawsze dobrze było zobaczyć i usłyszeć tego potwierdzenie. Blondyn aż nie miał serca komentować wszystkich tych superlatyw, które w stosunku do niego samego momentami nie były już do końca adekwatne... Szczególnie w czasach X-Force. Chwilami mężczyzna odnosił jednak wrażenie, że mało kto chciał o nich na co dzień pamiętać. Pewnie nie powinien się temu dziwić. Nie byli wtedy w dobrych stosunkach.
Sam zdusił więc w sobie zakłopotanie, którego wyraz jedynie przemknął po jego twarzy i skupił się na dalszej części rozmowy. Trochę dziwnie się czuł, gdy tutejsi uczniowie zwracali się do niego per pan, choć rozumiał dlaczego to robili i na ich miejscu czyniłby pewnie podobnie... Właśnie przez tę swoją grzeczność, o której Kitty dopiero co opowiadała. Mimo wszystko był tym starszym pokoleniem. Nawet jeżeli nie należał do pierwszych składów X-Men, tylko dołączył do drużyny dużo później, to i tak miał już na koncie pewne zasługi... No i różnica wieku też musiała robić swoje. W końcu ile mógł być starszy od Laurie? Dziesięć lat? Może trochę mniej?
- Sam wystarczy. Jak długo tu nie pracuję - wyjaśnił dziewczynie, choć to ostatnie dodał żartobliwym tonem, starając się ją w ten sposób dodatkowo ośmielić. Mimo wszystko nie planował powrotu do Instytutu na stałe. Miał już jedną robotę, bardzo czasochłonną, a tutaj... Mógłby działać w X-Men, ale jako nauczyciel raczej by się nie sprawdził, bo niby z czego prowadziłby zajęcia?
Szczęśliwie Kitty szybko odciągnęła jego uwagę od tego tematu poprzez odwołanie się do Bobby'ego. Sam znów przeniósł na nią wzrok, po czym otwarcie przewrócił oczami, choć tak naprawdę wcale nie przejmował się określeniem, którego kobieta użyła. Tak, żyli z Berto w ścisłej symbiozie. Rzadko spędzali czas osobno, choć w trakcie ostatniego roku pracowali na ogół w innych bazach... I spotykali się kiedy tylko mogli. Wszyscy o tym wiedzieli, tak w Instytucie, jak i w A.I.M. Nerdziki traktowały go prawie jak drugiego szefa... Przynajmniej wtedy, gdy nie próbowały go wysadzić w powietrze swoimi najnowszymi wynalazkami.
Na tym jednak Kitty nie skończyła, więc blondyn nie wchodził jej w słowo. Jego głowa odchyliła się za to lekko na bok, a brwi dla odmiany trochę się uniosły. Nawet jeżeli rozumiał z czego wynikała reakcja kobiety i wiedział, że źródło jej niechęci było poważne, to i tak nie mógł się powstrzymać przed myślą, że to skierowanie wzroku ku niebu wyglądało trochę zabawnie.
- Jeżeli tylko uda mi się wyciągnąć Bobby'ego na takie przyjęcie, to bardzo chętnie. Ostatnio głównie pracuje. I pracuje. I jeszcze pracuje, tak dla odmiany, żeby przypadkiem nie popaść w monotonię. Przy okazji, nie sądziłem, że teraz musicie prosić o odgórną zgodę na zabawę... - zauważył. Z drugiej strony domyślał się, że taka konieczność mogła się wiązać z trzycyfrową liczbą uczniów i sporą drużyną. Kiedyś o wiele prościej było coś zorganizować dla gromadki X-Men i New Mutants... Ale czasy się zmieniały, a rosnąca populacja mutantów była przecież dobrą rzeczą, nawet jeżeli trochę niebezpieczną.
W trakcie mówienia, szczególnie przy ostatnim zdaniu, Sam na moment przeniósł spojrzenie na Laurie, zanim powrócił nim ku Kitty. Chciał w ten sposób podkreślić, że wciąż zwracał się do nich obu, aby młoda nie poczuła się wykluczona z rozmowy. Jeszcze dobrze pamiętał jakie to uczucie - tylko słuchać dyskusji starszych.

W pierwszej chwili Sam nie był do końca pewien cóż takiego nie pasowało mu w wypowiedzi Laurie i to wahanie z pewnością odbiło się na jego twarzy, przede wszystkim pod postacią trochę zmarszczonego czoła oraz brwi, a także lekko rozchylonych ust. Emocje i myśli od zawsze bardzo łatwo i otwarcie malowały się na jego obliczu. Nigdy nie starał się ich ukrywać. Dopiero po dwóch czy trzech sekundach do mężczyzny dotarło, że tak naprawdę wcale nie chodziło o słowa nastolatki, tylko o ton jej głosu i to szybkie zerknięcie w stronę Kitty. Upewniała się, że dobrze mu odpowiedziała? Tak to wyglądało, choć blondyn w dalszym ciągu nie rozumiał dlaczego.
Zastanawianie się nad tym zbyt długo nie miało jednak żadnego sensu, a w dodatku za zachowaniem Laurie przecież na pewno nie stało nic poważnego, więc ostatecznie Sam tylko skinął głową na wyjaśnienia dziewczyny, zresztą bardzo sensowne i wyważone... Powiedziałby nawet, że dyplomatyczne, szczególnie pod koniec jej wypowiedzi. Twarz mutanta znów się wygładziła, rozpogodziła, a jego spojrzenie ponownie przeniosło się z uczennicy na jej nauczycielkę. Mimo to zdążył odnotować, że najwyraźniej nie tylko on poczuł się rozbawiony reakcją Shadowcat... Ale wolał tego nie komentować.
Jego dobry humor prędko przygasł, gdy kobieta przywołała temat Houston i wspomniała o innych złych wydarzeniach, choć bez ich wymieniania. Cannonball aż za dobrze zdawał sobie z nich sprawę, nawet jeżeli Bobby zabronił mu brać w nich wszystkich udziału... Dla jego własnego dobra, jak wiedział, ale wcale nie poprawiało mu to nastroju. Rozumiał przyjaciela. W pewnym sensie nawet się z nim zgadzał... Ale bezczynność go dobijała. Może i jego pomoc nie sprawiłaby wielkiej różnicy, ale zawsze mógł coś zmienić na lepsze.
- Nie ze mną, ale Bobby jest z nią w kontakcie. I nie tylko z nią. Z tego co zrozumiałem, ma też jakieś wtyki w rządzie, więc gdyby coś się działo, to przy odrobinie szczęścia szybko się o tym dowiemy. Będziemy się mogli przygotować - przyznał poważniejszym tonem, w tym samym momencie zabierając dłonie z bioder, żeby teraz skrzyżować ramiona na klatce piersiowej. Choć była to zamknięta pozycja, to nie odgradzał się w ten sposób od obu mutantek, tylko - nieświadomie - od problemów, o których teraz rozmawiali.
- Poza tym... Wiemy o Jean i Phoenix i o tym, co stało się pod Hollywood. Właściwie nawet z pierwszej ręki, wliczając w to jej albo raczej ich telepatyczny atak na Bobby'ego. O wizycie Cable'a i kłopotach z nim też słyszeliśmy, tak samo o Thunderbolts, Sentinelach i liście osób z mocami. I o ataku na szkołę. I o tym, że mój brat zaliczył jakiś awans, bo tak naprawdę przede wszystkim dlatego tutaj jestem. Pisał do mnie dziś rano - wyjaśnił. Gdyby miał być szczery, to przybył głównie przez inną informację z wiadomości Jay'a, tę o jego "prawie śmierci"... Ale nie chciał tego nikomu powtarzać. Wolał po prostu porozmawiać z nim na osobności i... I sam nie był pewien co dalej. Miał nadzieję, że jakieś rozwiązanie samo do niego przyjdzie.

Pomimo wszystkich tych poważnych tematów, Sam i tak uśmiechnął się mimowolnie na taki opis Bobby'ego oraz na pytanie Kitty. Czasami wątpił, aby ktokolwiek był w stanie tak naprawdę zapanować nad Berto, nawet jemu zdarzało się tracić na to nadzieję... Ale z drugiej strony blondyn zdawał sobie sprawę z tego, że jeżeli na świecie w ogóle istniał ktoś, kto miał na to jakąś szansę - to osobą tą był on sam. Doskonale rozumiał jaki mieli na siebie wzajemnie wpływ. Momentami z tego żartował, Bobby zresztą też, ale nie zmieniało to faktu, że ich więź była bardzo poważna. Ponad dziesięć lat przyjaźni, praktycznie braterstwa, walki ramię w ramię... To dawało efekty.
- Mimo wszystko nie ma już nastu lat... Ale nie oczekuj cudów, to wciąż Bobby. Tylko lepiej przystosowany do dowodzenia i zajmowania się swoimi podwładnymi - poinformował kobietę, po czym pozwolił jej zająć się krótkim wyjaśnianiem ich sytuacji Laurie. Obserwując tę interakcję z boku Cannonball odnosił nieodparte wrażenie, że Kitty bardzo dobrze czuła się w roli nauczycielki i opiekunki... A przecież na pewno sama nie była wiele starsza od niektórych wychowanków Instytutu. Mężczyzna czuł się lepiej ze świadomością, że szkoła miała teraz takich pracowników... I że uczniowie mogli się zwracać do takich osób.
Nie zmieniało to faktu, że wzmianka o układaniu sobie życia po swojemu wywołała u Sama nagłe ukłucie wyrzutów sumienia - nie tylko względem X-Men i całego Instytutu, ale przede wszystkim rodzeństwa, które pozostawił w tym ostatnim. Najpierw ten ich konflikt grup, potem... Problemy osobiste, o których tym bardziej nie chciał obecnie myśleć... Po fiasku, jakim było jego przynależenie do drużyny, nie widział dla siebie opcji powrotu na stałe. Z tamtym okresem kojarzyło mu się zbyt wiele nieprzyjemnych wspomnień. Wizja współpracy ze szkołą z ramienia A.I.M. dużo bardziej mu się podobała, choć pewnie najpierw powinni jakoś delikatnie wyjaśnić pozostałym, że trochę tę organizację przebranżowili... Ale do tego jeszcze jakoś dojdą. Kiedy Bobby uzna za stosowne.
Humor blondyna szybko uległ zmianie na lepsze, gdy tylko Kitty podjęła temat jego brata. Prawdę mówiąc chłonął informacje na jego temat jak gąbka. Jego nastroju akurat się domyślał, tylko po części sugerując się otrzymaną od niego wiadomością, a w głównej mierze zwyczajnie znajomością charakteru i usposobienia chłopaka... Ale kwestia reszty grupy również go zaciekawiła. Zakładał, że Shadowcat mówiła po prostu o New Mutants, ale z drugiej strony Jay wspominał o uzyskaniu jakiejś promocji... Dotyczyła ich wszystkich czy nie? Składy dostały większe uprawnienia? W obliczu tylu problemów wcale by to Sama nie zdziwiło.
- A konkretniej? Wiecie o co chodzi z tym awansem i całą resztą? - najprostszym rozwiązaniem wydawało mu się zwykłe zapytanie o szczegóły. Nie wyglądało na to, aby była to jakaś wielka tajemnica, więc nie czuł się skrępowany. Brat pewnie i tak by mu wszystko wyjaśnił, ale skoro mógł przystąpić do tej rozmowy przygotowany... To czemu miałby zmarnować taką okazję? W ten sposób przynajmniej będzie z góry wiedział czego Jay'owi gratuluje.

Wspomnienie zupełnie nowej drużyny bardzo Sama zaciekawiło, ale i trochę go zaskoczyło. Obie brwi mężczyzny lekko się uniosły, podczas gdy jego spojrzenie znów przesunęło się ku Laurie, która jako pierwsza wyszła z tą sugestią, wkrótce potem potwierdzoną również przez Kitty. Żadna z nich nie zaoferowała mu jeszcze dokładniejszych informacji, więc mógł się tylko domyślać szczegółów... I szczerze mówiąc teraz nie był pewien co o tym myśleć.
Cannonball bardzo wcześnie został praktycznie żołnierzem - Cable od zawsze lubił nazywać rzeczy po imieniu. Tak naprawdę blondyn był wtedy nawet młodszy niż jego brat obecnie... Więc teoretycznie nie mógł protestować, bo choć wtedy były inne czasy, to i tak w ten sposób wykazałby się niezłą hipokryzją. Mimo to Sam nie potrafił się nie martwić. Rozumiał potrzebę szkolenia kolejnych X-Men i doskonale wiedział, że Instytut działał inaczej, łagodniej od Cable'a, ale tutaj chodziło przecież o jego rodzinę - a to zupełnie zmieniało postać rzeczy.
Nim jeszcze mężczyzna zdążył zapytać o coś więcej, Laurie zdecydowała się oddalić, grzecznie usprawiedliwiając się chęcią pozostawienia ich samym sobie, zafundowania im prywatności. Tak naprawdę blondyn się jej nie dziwił, nawet jeżeli zgadzał się z Kitty, że uczennica wcale im nie przeszkadzała.
- Do zobaczenia następnym razem - powiedział tylko, bo wszystko inne i tak ujęła już Shadowcat. Uśmiechając się lekko, lecz ciepło do dziewczyny, odprowadził ją kawałek wzrokiem, podczas gdy odchodziła, po czym spojrzał na Kitty... Akurat wyłapując ten moment, w którym i ona czyniła to samo. Niezła synchronizacja.
Kolejne komplementy - wplecione w opis Laurie - szybko zmusiły jednak Sama do opuszczenia wzroku na trawę, choć uśmiech nie zniknął z jego ust. Nawet teraz wciąż było mu trochę głupio przyjmować tego rodzaju pochwały... A może właśnie szczególnie teraz, gdy minęło już sporo czasu i kiedy miał za sobą także okresy, z których nie był dumny?
Mimo to mężczyzna kiwnął głową na słowa Shadowcat, bo przez ostatnich parę minut rozmowy również zdążył odnieść wrażenie, że Laurie faktycznie była bardzo uprzejmą i świetnie ułożoną nastolatką. Prawdę mówiąc brzmiała mu na dobre towarzystwo dla Jay'a, ale podejrzewał, że pewnie nie powinien o tym bratu wspominać... A przynajmniej nie bez wcześniejszego zorientowania się w jego obecnym stanie.
Spojrzenie Cannonballa znów padło na Kitty, kiedy ta powróciła na ławkę. Mutant co prawda zrobił w jej stronę kilka kroków, lecz zatrzymał się przed nią, póki co nie zamierzając zajmować miejsca obok. Na moment zerknął jeszcze na Lockheeda, lecz skupiał się już na wyjaśnieniach Shadowcat, w myślach analizując jej słowa.
- Po wiadomości od Jay'a odniosłem wrażenie, że jest... - tutaj Sam zawahał się na krótką chwilę. Nie mógł powiedzieć, że brat wydał mu się zadowolony, bo przede wszystkim nie było to do końca właściwe określenie, a i okoliczności temu nie sprzyjały, skoro już na pierwszej misji drużyny zginęło tyle osób... Ale co byłoby lepsze? Usatysfakcjonowany, że otrzymał taką szansę? Że mógł pomagać? Może.
- ... Dumny. Z tego awansu - dokończył, a jego głos zabrzmiał przy tym nieco mniej pewnie, choć różnica ta była niemalże niedosłyszalna. Miał tylko nadzieję, że poprawnie oceniał sytuację, ale o tym powinien się już wkrótce przekonać - kiedy tylko znajdzie brata.

Także i tym razem Sam uciekł spojrzeniem od Kitty, lecz nie w dół, a na bok - i jedynie na moment. Powody też miał w tym wypadku trochę inne, bo tak naprawdę nie poczuł się zmieszany, nie tak jak wcześniej... Po prostu wątpił, aby brat starał się go doścignąć, bo nigdy ze sobą nie konkurowali - i to nie tylko oni, ale i nikt inny z rodzeństwa. Byli blisko, trzymali się razem, dbali o siebie wzajemnie... Ale wszelkie współzawodnictwo ograniczali na ogół do minimum, nawet jak na rodzinne standardy. Nie robili tego zresztą umyślnie, po prostu tak działali.
Wzrok blondyna powrócił na Shadowcat już przy jej drugiej sugestii, która wydawała mu się dużo bliższa prawdy. W to mógł uwierzyć. I... Szczerze mówiąc w pewnym sensie ucieszyłby się, gdyby właśnie o to chodziło. Miał wrażenie, że oznaczałoby to, że Jay rzeczywiście czuł się lepiej, a przede wszystkim na tym mu teraz zależało.
- Jestem - odparł prosto, nie ciągnąc jednak dalej tematu. Tę sprawę będzie musiał wyjaśnić sobie z bratem, a teraz chciał usłyszeć więcej konkretów... Których niestety Kitty dla niego nie posiadała. Tak naprawdę powinien był się tego pewnie spodziewać, choć miał nadzieję, że będzie inaczej. Wieczny optymista, cały on.
Tutaj jednak rodził się poważny dylemat. Z jednej strony Sam najchętniej udałby się teraz prosto na poszukiwania Jay'a, aby usłyszeć resztę historii od niego i upewnić się, że wszystko grało, przynajmniej jak na te okoliczności oraz możliwości jego brata... Z drugiej natomiast zdecydowanie zbyt rzadko odwiedzał szkołę, więc okazja do porozmawiania z kimś z dawnych przyjaciół nie zdarzała mu się często.
Na jego decyzję ostatecznie wpłynęło pytanie o to, co u niego. Oczywiście mógł spróbować zbyć je ogólnikami, ale wiedział, że nie będzie to brzmiało dobrze, a nie chciał kłamać - tego ostatniego był pewien. Naprawdę musieli z Berto jak najszybciej wyjaśnić sobie wszystko X-Men, ale Cannonball nie chciał decydować o tym na własną rękę.
- Niewiele. Głównie to, co zwykle... Trzymam się z Bobby'm, nawet oficjalnie dla niego pracuję i tak dalej. Za to możliwe, że w najbliższym czasie zaczniemy tu więcej bywać... A przynajmniej ja. Wiesz co, chyba faktycznie rozejrzę się teraz za Jay'em, a ciebie może złapię później? - zasugerował, wykonując już pierwszy krok do tyłu. Po odpowiedzi Kitty pożegnał się z nią i ruszył w stronę budynku, na piechotę, choć mimo wszystko do szkoły miał kawałek do przejścia.

Z/t.