Ogrody japońskie

Evan stał teraz zwrócony przodem do Rosalie, a plecami do tego niewielkiego jeziorka, choć miał do niego jeszcze kawałek, w związku z czym spokojnie mógłby zrobić kilka kroków do tyłu i nie musiałby się przy tym martwić o to, że wpadnie do wody. Z drugiej strony i tak wydawało mu się, że zbiornik ten nie był zbyt głęboki, szczególnie przy brzegu, więc nawet gdyby źle wyliczył odległość - to w najgorszym wypadku zamoczyłby sobie w nim buty i może dół nogawek spodni. Po prostu będzie musiał pamiętać o tym, by w trakcie rozmowy za bardzo się nie kręcić.
Słowa Rosalie mu tego nie ułatwiały, bo przede wszystkim mocno go zdziwiły. Storm - bo sądząc z opisu dziewczyny to właśnie o nią chodziło - według relacji wujka zdawała się być bardzo przyjemną osobą, otwartą i przyjazną dla uczniów... Nawet jeśli bardzo potężną, o czym również wujek raczył wspomnieć. Jej nie chciało się wyprowadzać z równowagi, to Evan zapamiętał dobrze. Jeżeli była nastawiona negatywnie, to coś musiało się stać, aby wywołać w niej taką reakcję, prawda? Ale w takim wypadku Rosalie przecież sama byłaby tego świadoma... A wyglądało na to, że nie miała pojęcia co właściwie było nie tak.
- Ta od pogody to panna Munroe... Nazywają ją Storm, tak pewnie będzie ci łatwiej zapamiętać - poinformował tylko krótko nastolatkę, ale poza tym pozwolił jej po prostu mówić dalej. Nie odniósł się też w żaden sposób do tej drugiej kobiety, o której wspomniała Rosalie. Jej tożsamości sam mógł się tylko domyślać, a członkiń X-Men było przecież do wyboru naprawdę sporo.
Genesis nie wiedział do końca co myśleć o tym, że ojciec jego rówieśniczki najwyraźniej miał ją stąd odebrać. Czyżby przyjechała tutaj tylko po to, aby najpierw zobaczyć szkołę i zadecydować czy chce w niej zostać? Ta opcja przyszła mu do głowy jako pierwsza, choć druga możliwość, dużo mniej przyjemna, podążyła zaraz za nią. Nie każdy miał takie szczęście jak on. Nie wszyscy rodzice rozumieli... I równie dobrze ojciec Rosalie mógł jej tylko powiedzieć, że po nią wróci. Prawdę mówiąc Evan czuł się źle już tylko dlatego, że o tym w ogóle pomyślał. Nie potrafił sobie nawet wyobrazić samego siebie w takiej sytuacji... Ale to i tak był na pewno zaledwie wytwór jego zbyt aktywnej wyobraźni i nic więcej. Zdecydowanie.
- Więc... Jestem jedynakiem, do tej pory mieszkałem z rodzicami w Tolmen's Fields w Kansas, a wujek Cluster odwiedzał nas na farmie - bo mamy farmę, całkiem sporą, ze zwierzętami i wszystkim. Pomagałem na niej odkąd pamiętam, a... Od paru lat moje zdolności bardzo się do tego przydawały. Miałem chyba jedenaście lat, kiedy się objawiły. Moi rodzice nie są mutantami, ale wujek tak, więc od tego czasu mógł ze mną ćwiczyć, żebym zapanował nad swoimi mocami... A mama i tata bardzo mnie wspierali. Wszystko im zawdzięczam - wyjaśnił, gdy Rosalie spytała go o jego rodzinę. Tak naprawdę mógłby mówić dalej, opowiedzieć dziewczynie dużo więcej, ale nie był pewien czy na pewno chciała tego słuchać. Równie dobrze mogła o to zagadnąć z grzeczności, a w takim wypadku nie zamierzał jej zanudzać.
- Co się zaś tyczy pojawiania się mocy... Tak, większość osób się z nimi rodzi, ma je zapisane w genach, ale budzą się dopiero w okresie dojrzewania. Tak to wygląda w przypadku mutantów, nie licząc tych, którzy zyskują swoje zdolności na przykład z powodu... Promieniowania albo podobnych czynników, ale to już trochę co innego. Właściwie co potrafisz? - zapytał ze szczerym zainteresowaniem, równocześnie przechylając głowę nieco na bok. Uznał, że lepiej będzie skupić się na tym, niż na fakcie, że najwyraźniej Rosalie otrzymała swoje moce z zewnątrz.

Kiedy Rosalie wskazała na miejsce na ławce, Evan bez namysłu usiadł obok niej, nie za blisko, ale i nie nazbyt daleko, po prostu w naturalnej odległości od niej. Całe swoje ciało umieścił tak, by być skierowanym lekko w stronę dziewczyny, a nie bezpośrednio do przodu. W ten sposób wygodniej było mu na nią patrzeć i prowadzić z nią rozmowę... A wszystko wskazywało na to, że teraz nastąpiła kolei Rosalie, aby coś o sobie opowiedzieć.
Początkowo jej relacja brzmiała dość typowo, nawet jeśli rzeczywiście nieprzyjemnie. Już po pierwszych słowach nastolatki wnioski nasuwały się same: sierota, niedawno zaadoptowana przez nowego opiekuna... Miała więc przynajmniej tyle szczęścia, że kogoś zainteresował jej los. Także i tym razem wymienione nazwisko "von Doom" zabrzmiało dla Genesisa znajomo, lecz w dalszym ciągu chłopak nie był pewien gdzie je słyszał. Teraz jednak i tak nie mógł nad tym rozmyślać, bo w swojej opowieści Rosalie przeszła do szczegółów swojej historii.
W trakcie opisu wypadku samochodowego Evan instynktownie opuścił wzrok na własne dłonie, które opierał na swych udach, złożone luźno razem. Dopiero pierwsze wzmianki o dziwnych nieprawidłowościach w postępowaniu sprawiły, że nastolatek ponownie podniósł spojrzenie na swoją rozmówczynię i zmarszczył lekko czoło w wyrazie niezrozumienia... Mimo to jednak podświadomie po części domyślając się już co będzie dalej.
Nie mylił się, niestety. Niejasno zdawał sobie sprawę z tego, że eksperymenty na ludziach - mutantach czy nie - zdarzały się częściej, niż można by było przypuszczać. O nich wujek nie mówił zbyt wiele, nie było takiej potrzeby, aby wchodził w szczegóły... Lecz Evanowi wystarczyła tak naprawdę świadomość, że zwykle takie akcje bardzo źle się kończyły - najczęściej zresztą dla wszystkich stron. Z drugiej strony na przykład Kapitan Ameryka również powstał poprzez taki eksperyment... Więc nie każdy z nich był jednoznacznie zły. Dużo zależało od używanych metod i przede wszystkim obranego celu.
Opowieść Rosalie ciągnęła się jednak dalej. Dziewczyna wspomniała o swojej ucieczce, o pobycie w sierocińcu... I wbrew pozorom szczególnie to ostatnie stanowiło dla Genesisa spore zaskoczenie, może wręcz szok. Cierpienia z rąk złych ludzi potrafił zrozumieć, ale przecież w tego rodzaju placówkach powinno być zupełnie inaczej, prawda? W końcu powstały one właśnie po to, aby zapewnić dzieciom opiekę... Może kiedyś działo się w nich gorzej, ale w tych czasach? To kłóciło się z jego wyobrażeniami.
Sama końcówka opowieści znów wywołała w chłopaku pewnego rodzaju zdezorientowanie. Wydawało mu się, że z pierwszych słów Rosalie wynikało coś innego... Ale być może ona sama nie przestawiła się jeszcze na myślenie o tym swoim nowym opiekunie jako o ojcu. Jeżeli rzeczywiście była z nim od niedawna, to właściwie nic dziwnego.
- Myślę... Myślę, że trafiłaś w odpowiednie miejsce - odezwał się wreszcie kilka sekund po tym, jak dziewczyna już zamilkła. Prawdę mówiąc nie do końca wiedział co powinien powiedzieć, jak zaoferować jej wsparcie. Większość tych wydarzeń miała przecież miejsce dawno temu, a jednak najwyraźniej w dalszym ciągu pozostawały one świeże w umyśle nastolatki... Zwykłe "przykro mi" niczego by tu raczej nie zmieniło, nie mógł też zaoferować jej zrozumienia, bo sam nigdy czegoś podobnego nie przeżył. Właściwie do głowy przychodziła mu tylko jedna opcja.
- Tutaj wiele osób, nie tylko uczniów, przetrwało swoje własne, prywatne piekła. Niektórzy noszą po tym blizny fizyczne, inni tylko psychiczne. Wydaje mi się, że nikt lepiej od nich nie będzie mógł ci pomóc... Bo oni po prostu sami wiedzą jak to jest - w trakcie tej wypowiedzi Evan ponownie wbił wzrok w swoje dłonie.

Przynajmniej jedna kwestia wyjaśniła się bez konieczności pytania o nią - choć z drugiej strony Evan i tak przecież by nie dociekał, a przynajmniej na pewno nie w tym momencie, gdy dziewczyna tak czy siak była już tak bardzo przybita innymi kwestiami... Zawiłości jej drzewa genealogicznego nie miały teraz większego znaczenia, a wymieniane przez nią osoby i tak były nastolatkowi nieznane, w związku z czym wystarczyło mu tylko to, że znał ogólny zarys sytuacji.
Informacje na temat zdolności Rosalie okazały się już dużo bardziej interesujące - bo na czym, jak na czym, ale na super mocach akurat Genesis się znał. Spora część jego wiadomości pochodziła rzecz jasna od wujka, ale resztę zgromadził sam, ucząc się o bohaterach, poznając ich lepiej - i marząc o tym, że kiedyś spotka ich osobiście, być może nawet wraz z nimi weźmie udział w różnych akcjach... Wesprze ich. Wstąpi w ich szeregi.
W tej chwili chłopak nie kojarzył z imienia czy z pseudonimu nikogo, kto potrafił topić konkretnie metale - choć miał wrażenie, że coś takiego obiło mu się już kiedyś o uszy - ale za to o tej drugiej umiejętności dziewczyny miałby już więcej do powiedzenia, gdyby tylko chciała go posłuchać. Ta moc była dość popularna, więc kto wie, być może Rosalie mogłaby nawet porozmawiać z innym jej użytkownikiem?
Nastolatka mówiła jednak dalej, a słuchając jej Evan przechylił głowę lekko na bok, równocześnie zastanawiając się kogo takiego miała na myśli i przede wszystkim dlaczego. Wątpił, aby któryś z opiekunów dał się tak po prostu wyprowadzić z równowagi, nie bez większego powodu... Bo przecież tutejsi nauczyciele od dawna pracowali z dziećmi i młodzieżą, więc powinni by już uodpornieni.
- Nie martw się, na pewno nikt nie był i nie jest na ciebie wściekły. Nie musisz się tym przejmować - zapewnił więc w pierwszej kolejności, uśmiechając się do Rosalie pocieszająco. Kwestii uśpienia nie skomentował, bo z tym ciężej by już było dyskutować... Zamiast tego chłopak zdecydował się więc wrócić do wcześniejszego tematu.
- Tak sobie myślę... Moce opierające się na głosie są właściwie dość często spotykane. Pierwszy przychodzi mi do głowy Banshee, ale takich osób jest więcej... Nie to, że potrzebowałabyś wszystkich, bo właśnie Banshee i tak jest związany z Instytutem. Nie wiem czy w tej chwili się w nim znajduje, ale nawet jeśli nie, to pewnie ktoś z nauczycieli mógłby się z nim skontaktować... - Evan zawahał się na moment, jak gdyby nie był pewien, czy powinien dorzucić jeszcze jedną sugestię, czy też pozwolić dziewczynie samodzielnie wyciągnąć wnioski z jego słów. Ostatecznie zdecydował się jednak osobiście wyjaśnić o co mu chodziło.
- Najwięcej da ci chyba trening pod okiem kogoś, kto potrafi to samo co ty... Albo przynajmniej coś wystarczająco podobnego. Wtedy najszybciej się nauczysz - tak się domyślał, gdyż on sam ćwiczył przecież pod okiem osoby o zupełnie innym zestawie zdolności... Ale to brzmiało logicznie. Genesis miał już zresztą okazję usłyszeć o zajęciach przeznaczonych wyłącznie dla telepatów, więc czemu to samo nie mogłoby się tyczyć innych typów mocy?

Wybacz zwłokę, liczyłem na to, że Kitty wczoraj do nas dołączy.

Podczas gdy Rosalie wciąż jeszcze przemawiała, Evan - oczywiście w dalszym ciągu uważnie jej słuchając i przyglądając jej się z niewinnym zainteresowaniem - ostrożnie umieścił jedną stopę na ławce, tym samym zginając tę nogę w kolanie. Zaraz potem chłopak oparł na niej przedramię i pochylił się lekko do przodu, szukając jak najwygodniejszej pozycji. Kiedy dziewczyna wspomniała o obarczaniu go swoimi problemami, natychmiast pokręcił przecząco głową i rzucił krótko:
- O to też się nie martw - nie kontynuował tematu, w żaden sposób nie rozwinął tej myśli. Po prostu nie uważał, aby istniała taka potrzeba, bo naprawdę nie czuł się przez rówieśniczkę przytłaczany. W pewnym sensie robił właśnie to, czego zawsze chciał, choć może nie w tak bohaterski i spektakularny sposób, jak jeszcze niedawno to sobie wyobrażał - pomagał... A przynajmniej miał nadzieję, że rzeczywiście pomagał. Rosalie zdawała się teraz wyraźnie spokojniejsza, więc odnosił wrażenie, że chyba jednak szło mu to całkiem nieźle.
Nastolatkowi kilka sekund zajęło zrozumienie, że nie do końca dogadali się w kwestii Banshee. Zapatrzony w bohaterów, szczególnie w tych związanych z X-Men, o których słyszał najwięcej, zupełnie zapomniał o tym, że pseudonim ten wziął się przecież od mitologicznych istot... Upiorów, duchów, sam nie był do końca pewien. Nic dziwnego, że Rosalie w pierwszej kolejności pomyślała właśnie o nich, a nie o pewnym bardzo konkretnym mutancie. Trudno, wyjaśnienie tego to na szczęście żaden problem.
Ważniejsza była jednak następna sprawa poruszona przez dziewczynę. Czy Genesis myślał, że mogła być przydatna dla innych? To pytanie od razu sprawiło, że jego spojrzenie - przecież już do tej pory przyjazne i w pewnym sensie kojące - złagodniało jeszcze bardziej. Tak, na ten temat Evan posiadał akurat bardzo konkretne i stanowcze poglądy, ukształtowane przez długie lata pozytywnych wpływów ze strony kochającej go rodziny. Na tym się znał.
- Każdy może pomagać innym osobom. Niezależnie od posiadanych zdolności, nadludzkich czy nie, niezależnie od swojego pochodzenia, doświadczeń i tak naprawdę od wszystkiego innego... Jak długo starasz się działać dla dobra swojego otoczenia - nawet jeśli czasem popełniasz błędy i nie zawsze ci się to udaje - i tak zmieniasz świat na lepsze... I inspirujesz innych do czynienia dobra, więc w ten sposób ono przez cały czas wędruje dalej... - wyjaśnił, a kiedy o tym wszystkim opowiadał, jego głos pełen był pewności siebie i szczerego przeświadczenia, że właśnie tak to rzeczywiście działało.
Dlaczego miałby zresztą myśleć inaczej? Z posiadanych przez niego informacji jasno wynikało, że w każdym znajdował się pierwiastek dobra - czasem ignorowany, duszony w zarodku, lecz nawet w takim wypadkach zdarzało mu się dojść w końcu do głosu. Ilu superbohaterów zaczynało po przeciwnej stronie barykady? Ilu z nich przeżywało prawdziwe, autentyczne nawrócenie? Ale nie trzeba było szukać aż tak daleko. Moce nie stanowiły wcale żadnego wyznacznika, trening też nie - tylko serce... I podejmowane wybory.
- Powinniśmy już wrócić do środka. Może spotkamy kogoś jeszcze z uczniów - zaproponował w końcu, licząc na to, że większa liczba poznanych rówieśników pomoże Rose poczuć się lepiej w szkole. Nie, nie po prostu "rówieśników"... Młodzieży takiej jak ona. Jak oni oboje.

Z/t dla obu postaci.