Dachy w centrum

Johnny zdecydowanie nie spodziewał się nagłego odezwania się Herbiego. Początkowo starał się go zignorować, gdyż był zajęty bardzo ważnymi sprawami, ale ten niestety nie dał za wygraną i ostatecznie mężczyzna odsłuchał wiadomość od Spider-Mana z przyszłości (jak to ujął Herbie). Nie mówiło mu to zbyt wiele, ale tak czy siak nie miał zamiaru polecieć tam bez czekania. Najpierw musiał zająć się znacznie poważniejszą sprawą, a mianowicie imprezą, na której właśnie się znajdował. Wyjście z niej nie było mu szczególnie w smak, zwłaszcza, że była na jego cześć no i zjawiła się drużyna cheerliderek z okolicznego Uniwerku. Tyle dobra (z którego planował skorzystać), a tutaj tak okrutna drwina losu. Doctor Octopus. Dawno już nie słyszał o tym nudziarzu, ale widocznie ktoś miał z nim problem, skoro użył sformułowania "jak najszybszej". Co prawda znajdujący się tutaj goście mieli sporo "atutów", ale Herbie zdecydowanie nalegał na pośpiech.
Nie mając większego wyboru, a także chęci na spory Storm powstał z kanapy (zostawiając kilka dziewczyn z wymienionej wyżej drużyny ze złamanymi sercami oczywiście) i dopiwszy drinka zagarnął od DJ'a mikrofon wyjaśniając całą sprawę. Wyraził swój smutek z powodu nagłego wyjścia, ale przecież nie mógł zostawić ludzi w potrzebie! Na koniec, żeby wzmocnić jeszcze akcent swojego altruizmu oraz heroizmu postanowił zrobić mały pokaz. Szybkim krokiem dostał się na balkon, a następnie jego balustradę Zerknął jeszcze na zgromadzony w drzwiach tłum, uśmiechnął się szeroko i skoczył zapalając się w locie. Głośne ochy, achy oraz krzyki przerażenia sprawiły, że głośno się roześmiał i gdy już cały stanął w płomieniach zatrzymał spadanie i wystartował w górę, celowo mijając balkon, aby wywołać kolejną falę zachwytu. Pomachał im jeszcze na odchodne ręką, a następnie wystartował w kierunku podanej mu przez Herbiego lokalizacji.
Centrum, dlaczego przestępcy zawsze musieli atakować centrum. To było takie irytujące. Znacznie utrudniali mu pracę, gdyż nie mógł iść na całość z powodu obecności cywili, których nie mógł przecież skrzywdzić. Cóż... W sumie to nie ma co gdybać. Najlepiej rozpoznać sytuację i wtedy ocenić stan zagrożenia, ryzyka i tak dalej.
Lubił lot. Czy to nad miastem do nagłego wezwania, czy też podczas treningu na jakimś odludziu. Pęd dostarczał mu adrenaliny, a gdy do tego dochodziła jeszcze wizja przyszłej walki czuł się wręcz fantastycznie i tak było teraz. Gdy po chwili dotarł na miejsce zlustrował szybko wszystko wzrokiem.
Definitywnie mieli tutaj niezłą zabawę patrząc po tym na wpół rozwalonym budynku, którego dach akurat się zapadał. Na ulicy na szczęście nie było raczej gapiów, a przynajmniej nie przy samym budynku. Widocznie poszli po rozum do głowy albo zajęła się nimi policja, dobrze. Niestety nie było tak dobrze z tymi w środku tego pobojowiska. Definitywnie słyszał jakieś głosy i powinien się nimi zająć, ale nie miał zamiaru tak szarżować. Najpierw spotka się z owym Pajęczakiem. Nie ma co ukrywać, że w pewnym stopniu zżerała go ciekawość. Z tego, co zdążył się dowiedzieć z bazy danych drużyny zdążył spotkać się z Sue. Pajęczak z przyszłości, który poszukuje pomocy, gdyż jego czasy się rozpadają. Doprawdy interesujące. Ciekawe, czy będzie chciał mu trochę o nich opowiedzieć... oczywiście po wszystkim.
Pochodnia podleciał do nich tak, żeby mogli go dostrzec, a gdy był już dostatecznie blisko odezwał się do tego z tej trójki, którego nie kojarzył. Falcon oraz zapewne Ant-man, a przynajmniej z nim kojarzył mu się głos bez właściciela. Póki co jednak skupił się na tym, który go tutaj wezwał.
- Human Torch, użyłeś naszego komunikatora. Wiesz co robi tutaj Doctor Octopus? Musimy go jak najszybciej złapać i pomóc cywilom w budynku. Masz już jakiś plan działania? - rzekł, po czym kiwnął mu jeszcze lekko głową. Póki co nie wysuwał swoich planów czekając na jego reakcję. Był tutaj dłużej, więc kto wie, może wszystko było już rozplanowane, a gdyby tego było mało zdążył jedynie na kawałek ze Scarlet Spiderem, który zaginął w czasie akcji.

Sam odstawił nowego pajęczego bohatera na budynek, który był stabilny i wolny od uszkodzeń.
Po czym nie spuszczając wzroku z przeciwnika postanowił odpowiedzieć.

- Ja nie odebrałem od ciebie wiadomości. Po prostu wracając do wieży Avengersów zauważyłem was na tym dachu i chyba byłem w porę, skoro udało mi się ciebie złapać. Co do drugiego pająka mój towarzysz postara się go znaleźć. - po czym połączył się po raz kolejny z Red Wingiem. Ujrzał wiele zniszczeń i uciekających cywili oczami ptaka.
Wing przeczesywał teren dopóki Falcon nie wydał mu kolejnego polecenia.

- Wing, gdzieś tutaj znajduje się jeszcze jeden, człowiek-pająk. Musisz go znaleźć. - przekazał mu, ale Wing nie dostrzegł Spidera, choć nie poddawał się i szukał dalej, a Falcon znów zwrócił się do Miguela, po tym jak pająk skończył komunikować się z Langiem.

- Dobra to jaki masz plan na walkę z tym gościem? - powiedział po czym uniósł się w powietrze, żeby nie stracić z oczu przeciwnika.

Scott miał wrażenie, że obił mu się o uszy wyżej wymieniony złoczyńca. Na pewno słyszał o nim kilka razy, Nowy Jork nie był jego pierwotnym miejscem zamieszkania, przez co znacznie lepiej orientował się w przeciwnikach z kalifornijskiego wybrzeża. Wystarczyło jednak jedno spojrzenie…
(No dobrze, przy jego rozmiarach trochę więcej spojrzeń.)
…by zorientować się, że mają do czynienia z nie lada oponentem. Scott spokojnie przetrawił informacje, które przekazał mu członek pajęczej rodziny. Zwłaszcza, gdy ten doszedł do wydawania rozkazów. Ant-man nie miał z tym problemów – najwyraźniej pajęczak znał dobrze przeciwnika, zawierzenie mu miało więc sens, zwłaszcza, że już od dłuższej chwili toczył tę nierówną walkę. Z drugiej strony zastanowiło go, skąd pajęczak wiedział, z kim ma do czynienia. W wypadku Scotta, nie w wypadku Falcona. Wszyscy wiedzieli kim jest Falcon. Bo latał i miał skrzydła.
(Na pewno o to chodziło.)
Oczywiście Scott chciałby w tej chwili dumnie wypiąć pierś i oznajmić samemu sobie, że oczywiście, że pajęczak wie, kim jest jedyny w swoim rodzaju, cudowny i czarujący Scott Lang, ale jego ego zdecydowanie nie dorastało do pięt ego Doktora Dooma, ciężko było więc okłamywać samego siebie.
No, ale spróbował, bo to zawsze miłe uczucie.
- Mogę go przytrzymać, ale to nie będzie trwać wiecznie. Ten budynek runie prędzej czy później. Mogę tylko kupić wam i ludziom trochę czasu – odparł zgodnie z prawdą.
Przytrzymanie walącej się wieży z klocków nie naprawiało jej automatycznie. Jeśli wybuch zachwiał samymi fundamentami, Ant-man mógł tylko odwlec to, co nie uniknione. Jeśli to miało im wystarczyć – był gotów to zrobić.
- I… - urwał, gdy kolejny głos przerwał im tę jakże przyjemną pogawędkę.
Human Torch wyglądał nie gorzej jak fajerwerki z okazji czwartego lipca na tle zadymionego, nowojorskiego nieba. Skąpany w ogniu (Ha, skąpany, czaicie?) rozjaśnił swoją łuną nadal gęste od pyłu i dymu powietrze.
- Słuchajcie, zajmę się budynkiem póki co, wam zostawiam roboty i fanatyka owoców morza. Niech ktoś zajmie się też cywilami, bo ten budynek przypomina mi trochę jengę… - urwał, próbując znaleźć dobre miejsce, by zeskoczyć z latającej mrówki i nacisnąć przycisk, odpowiadający za powiększenie jego ciała.
Miał nadzieję, że nie przeszkodzi mu w tym żaden robot. Inaczej będzie to trochę jak stąpanie po klockach lego.
(A to nigdy nie jest nic przyjemnego. Już lepiej znowu walczyć z Taskmasterem w fabryce spinaczy.)
- …wystarczy wyciągnąć jeden klocek, by całość zawaliła się bez ostrzeżenia. Czy tylko mnie irytuje śmiech w tej reklamie?

Ledwo pojawił się jeden "nowy" problem - tajemnicze zniknięcie Scarlet Spidera - a O'Hara już zauważył kolejny, poważniejszy. Kiedy wypatrywał Szkarłatnego Pająka, jego uwadze chcąc nie chcąc nie umknęli cywile, wychodzący z budynków niedawno zaatakowanych eksplozjami. Spider-Man, mocno teraz zaniepokojony, przebiegł szybkim spojrzeniem w górę tego z poważniej uszkodzonych. Ze swoim wyostrzonym wzrokiem nie potrzebował oglądać go dokładnie, aby w niektórych miejscach w środku zauważyć ruch - i odróżnić go od ruchu robotów, które również rzuciły mu się w oczy. To znaczyło, że wcześniejsze nadzieje Miguela były złudne i nikt nie pomyślał  n a  c z a s  o ewakuacji. Latynos zacisnął mocno pięści, a wściekły grymas na twarzy obnażyłby jego ostre kły, gdyby nie maska. Doc Ock miałby teraz cholernie przechlapane, gdyby zdany był na jego łaskę.
Na szczęście Miggy zdołał się w jakimś stopniu opanować; uruchomić trzeźwe myślenie. Los zagrożonych cywilów był mimo wszystko ważniejszy niż jego wybuchowy, meksykańsko-irlandzki temperament, szczególnie że cały ten czas do uszu Latynosa dobiegały słowa towarzyszy. Nie wszystkie jednak, Spider-Man dopuszczał do siebie tylko te istotne informacje - nie był w nastroju na słuchanie przydługich wytłumaczeń Falcona czy zastanawianie się, czym do cholery jest jenga.
Spojrzał przez ramię na Human Torcha, a moment później całkowicie obrócił się przodem do niego i Sama.
- Może poczekasz, aż ten plan opowiem? - rzucił do drugiego z nich, zanim ten wzbił się w powietrze zbyt wysoko.
- Przemyślałem sytuację - oznajmił. Johnny, ze względu na jego moce oraz ciągły głód adrenaliny, zdaniem Miguela o wiele lepiej nadawał się do walki, aniżeli do ratowania cywilów. Falcon natomiast mógł pełnić wiele ról w boju - zwiad (bardzo skuteczny ze względu na jego wyposażenie oraz Red Winga), pomoc w ataku lub ewakuacji - i właśnie tego chciał O'Hara.
- Torch, ciebie widzę w całkowitej ofensywie. Odszukaj i przypal tę ośmiornicę na chrupko. Falcon, ty i Red Wing pomóżcie mu - wskazał na Storma - zlokalizować Doc Ocka. Jeśli w trójkę przeczeszecie kilka osobnych obszarów, szanse na to na pewno wzrosną. Jednocześnie staraj się unieszkodliwić roboty i jeśli dasz radę, pomóc mi z ratowaniem cywilów. Jeśli macie jakieś obiekcje, to musicie zatrzymać je dla siebie, nie mamy na nie czasu. Do dzieła.
Spider-Man przystanął z powrotem na krawędzi dachu, jednak nie zeskoczył jeszcze, aby zająć się swoim zadaniem.
- Herbie - odezwał się do komunikatora - czy mógłbyś utworzyć bezpośredni węzeł komunikacyjny między mną, Human Torchem, Falconem i Ant-Manem? I jeśli nagrywasz nasze rozmowy, odtwórz temu drugiemu moje słowa o Doc Ocku, te o robotach i eksplozjach; a temu ostatniemu plan sprzed chwili. - Tuż po tych słowach, rzucił się w dół, złapał pęd powietrza w materiał na swoich plecach i pomknął ku walącemu się budynkowi.

Johnny nie był zadowolony z całej tej sytuacji. Musieli zająć się głównym zagrożeniem, czyli Octopusem, ale nie mogli zapomnieć o ludności, która znajdowała się w tych budynkach. Jeden z nich wyglądał nie najgorzej, ale widać było, że drugi najlepsze dni ma za sobą. Zawalone dwa piętra oraz dach z popękanym bokiem jako wisienka na torcie mogły byś sporym problemem. Wątpił, ażeby mógł to załatać z pomocą swojego ognia, ale przecież mieli tutaj pajęczaka, prawda? Jeśli jego moce działały tak jak wersji z obecnych czasów z pewnością będzie mógł użyć sieci niczym czegoś w rodzaju prowizorycznej taśmy. Tutaj jednak na pomoc przyszedł mu Scott Lang, który zaoferował swoją pomoc przy przytrzymaniu budynku w kupie, co w sumie wydawało się dość zabawną opcją. Oczywiście nie mógł sobie pozwolić na głupie żarty, gdyż z pomocą swoich mocy Ant-Man faktycznie mógł tutaj trochę zdziałać. Nie można było jednak nie docenić pomocy zwykłych ludzi czyli straży pożarnej. Początkowo Johnny miał zamiar ich tutaj wezwać, ale dosłownie chwilkę po jego przybyciu zaczęły pojawiać się ich wozy. Przynajmniej ten jeden problem miał z głowy.
Oczywiście nie należało zapominać również o przybyszu z przyszłości, który postanowił właśnie przedstawić swój plan. W zasadzie Johnny sam miał kilka pomysłów, ale przybył ostatni, a Pajęczak wiedział chyba najwięcej. Kto wie, być może był tutaj już od samego początku? Póki co jednak nie mógł tego sprawdzić. Na przyjacielskie pogawędki przyjdzie czas później, gdyż póki co musieli zająć się obecnym zagrożeniem. Warto też wspomnieć, że zadanie jakie otrzymał przypadło mu do gustu. Odszukać i skopać te Ośmiornicę? O tak, zrobi to z dziką rozkoszą. Zdecydowanie nie lubił, gdy przez takich ludzi cierpią niewinni, no ale zawsze można było ich nauczyć manier, prawda?
Nie czekając dłużej wystartował i słuchając nagrania rozmowy sprzed chwili. Wszelakie wyjaśnienia oraz sugestie mogły być teraz na wagę złota. W końcu mimo wszystko nie należało lekceważyć tego przeciwnika oraz jego robotów. Postanowił jednak skorzystać z węzła komunikacyjnego, który utworzył dla nich Herbie i zasugerować Pająkowi swój pomysł. Zakładał, że jest to zbyteczne, ale w akcji czasem zdarza się, że ktoś zapomni o takich szczegółach.
- Spider-Man? Co prawda Ant-Man już się tym zajmuje, ale jeśli będziesz w stanie to pomóż mu z pomocą swoich mocy. Spróbuj skleić wyrwę w boku budynku. - dokończył, a następnie skupił się na swoim zadaniu, a mianowicie wypatrywaniu człowieka z mechanicznymi mackami na plecach. Starał się robić coraz większe kręgi wokół miejsca zdarzenia próbując wypatrzeć go poprzez wszechobecny pył w powietrzu, co lekko utrudniało sprawę. Oczywiście nie zapomniał o czujności, więc był w gotowości na ewentualny atak. To on był tutaj myśliwym i nie miał zamiaru tego zmieniać.

W uchu Ant-Mana rozbrzmiał syntetyczny głos, streszczający plan Miguela. Sam Scott nie miał czasu wysłuchać go w tradycyjny sposób – widząc, jak wysoki budynek powoli osuwa się na własnych fundamentach, przystąpił do akcji, próbując jak najbardziej opóźnić to, co nieuniknione. Nie pomógł fakt ludzi, którzy najwyraźniej nie zdołali uciec wcześniej. Może czekali na pomoc, może wierzyli, że nic się nie stanie, a może po prostu sparaliżował ich strach. Scott nie zastanawiał się nad tym głębiej, niemalże odruchowo przystępując do działania.
Świadomość, że ktoś inny zajmie się głównym daniem tego zagrożenia pomagało. Ant-Man nie miał żadnych obiekcji. Nawet on, pomimo braku ponadprzeciętnego intelektu, był na tyle bystry, by stwierdzić, że znacznie bardziej przyda się w tym miejscu. Największą wadą pośpiechu był jednak fakt, że niewiele mógł dostrzec. Przynajmniej w pierwszej chwili. Nie miał czasu na dokładniejsze przeanalizowanie sytuacji i zajęcie się robotami, które mogły przeszkodzić mu w jego zadaniu. Dopiero gdy urósł do gigantycznych rozmiarów, dostrzegł kątem oka pełzające po powierzchni wieżowca, spowite chmurą pyłu elektroniczne maszyny. W oddali słyszał sygnały błyskających błękitem i czerwienią wozów strażackich, których wsparcie wreszcie nadeszło. Z ulgą stwierdził też, że nie nastąpił na nic przypadkiem.
Mówiąc w skrócie – szło póki co zbyt dobrze.
Dlatego też po chwili Scott poczuł, jak coś wczepia mu się w skórę. Wyczuł ruch mimo kombinezonu i spojrzał w dół, namierzając intruza. Zanim zdążył coś zrobić, ten wybuchł nagle i bez ostrzeżenia, a Scott nie umiał powstrzymać syknięcia i bardzo wymownego w tej sytuacji:
- Cholera!
Drgnął. Nagły i gwałtowny ból na moment wstrząsnął jego ciałem. Wyrwa po eksplozji odsłoniła nagie, zaczerwienione krwią i mięsem ciało. Ant-Man zacisnął zęby. Nie mógł teraz o tym myśleć, musiał podtrzymywać budynek i tym też spróbował się zająć.
- Słuchajcie, te małe fajerwerki chyba bardzo, ale to bardzo chcą, żeby ten wieżowiec zamienił się w kupę gruzu. Mogę potrzebować wsparcia z nimi, bo ciężko będzie mi trzymać budynek i strącać je z siebie jednocześnie – zakomunikował towarzyszom.
Jego głos praktycznie zbiegł się z komunikatem Herbiego, który na moment sparaliżował go w miejscu.
- Co – wydusił pusto Scott, czując jak na jego umysł opada mgła nie zrozumienia, która odcina go od tej wiadomości.
Mógł być superbohaterem, ale daleko mu było do osób formatu Kapitana czy Carol Danvers, który w życiu widzieli już nie jedną tragedią. Dla niego, osobiście, największą katastrofą była śmierć Cassie, wciąż więc nie umiał należycie chłodno reagować na podobne informacje.
Otrząsnął się szybko z początkowego szoku i wzmocnił napór swojego ciała na osypujący się, przechylający budynek. Odetchnął ciężko, choć nie potrafił nic odpowiedzieć. Przynajmniej nie w pierwszej chwili. Nawet tak wygadanej osobie jak jemu w pierwszej chwili zabrakło słów.
Nie było tu miejsca na żarty.
- Co… Co się stało? – wycedził wreszcie.

- Skleić wyrwę w budynku... ? - powtórzył Human Torchowi jego własne słowa, tonem sugerującym, jakby Johnny był skończonym bitmózgiem. Czy on nie zdawał sobie sprawy, jak czasochłonna byłaby to czynność? Prawda, sieć Spider-Mana naprawdę potrafiła być solidna, nawet przędzona w stosunkowo szybkim czasie, ale wspomniana wyrwa nie dość, że już teraz była sporych rozmiarów, to jeszcze coraz bardziej się powiększała; wszystko wokół na bieżąco się waliło.
- Tak jak powiedziałem, zajmę się cywilami - oznajmił ze stanowczością w głosie - Shock! - którą nieco zaburzył następujący po tym, nagły krzyk zdumienia: reakcja na widok wybuchu, jakim zaatakowany został Scott.
- Czyli wiemy na pewno, że to roboty odpowiadają za eksplo... - I wtem, jakby mało było wrażeń, odezwał się Herbie.

- Cudowne wyczucie. W ogniu walki niesamowicie brak nam dodatkowych zmartwień - burknął sarkastycznie do sztucznej inteligencji.
Nie to, żeby informacja przekazana przez Herbiego specjalnie nim wstrząsnęła, bo brak wyczucia oraz subtelności przypomniał aż O'Harze ten, jakim cechowała się Lyla: a to sprowokowało myśli o domu, które z kolei przypomniały Miguelowi, że współczesne katastrofy (a przynajmniej te, które nie działy się tuż wokół Spider-Mana z 2099 roku) to dla niego przeszłość, historia, nie jego problemy.
Inna rzecz, że był to na pewno wstrząs dla reszty drużyny, a choć O'Hara był naprawdę aroganckim Człowiekiem-Pająkiem to nie był w stanie zaprzeczyć, że nie poradzi sobie bez pomocy.

- Czyli to roboty odpowiadają za tutejsze eksplozje. - Ktoś inny niż Miggy pewnie dodałby "uważajcie na siebie". Ten jednak zamilkł. Zamyślił się na krótki moment, bo coś nagle zaczęło nie dawać mu spokoju: skoro te maszyny wyposażone były w tak potężne ładunki wybuchowe to dlaczego Doc Ock nie użył ich w walce? Dlaczego zamiast tego kazał im...
- Wspominałem, że gdy walczyłem z Octopusem, to te roboty mu pomagały. Nie detonowały się jednak, tylko próbowały trafić mnie jakimiś igłami. Być może pokrytymi trucizną? - zakomunikował wszystkim w drużynie.
- Falcon, zmiana planów: skup się głównie na maszynach. Ochraniaj przed nimi cywilów i osłaniaj Ant-Mana.

W międzyczasie Spider-Man zbliżył się do budynku. Z miejsc, w których wcześniej przyuważył ruch, wybrał najwyższe - i wskoczył do środka.
- Hej, jest tu kto?! Tu Spider-Man, przybyłem na pomoc! Wiecie, wasz przyjaciel z sąsiedztwa! - krzyknął, przedzierając się ostrożnie przez płomienie oraz sypiące się z góry odłamki gruzu, by po chwili mruknąć jeszcze pod nosem, do siebie - Czy jak on to miał w zwyczaju mówić...

Plan nowego pająka był niezły, ale Sam niestety nie mógł zgodzić się z nim.
Wilson wiedział, że nie poradzi sobie ze wszystkimi rzeczami na raz, a Spider-man stwierdził, że musi szukać kolesia winnego całego zamieszania i jednocześnie ratować cywili.
Całe szczęście, że zaraz zmienił zdanie i zrozumiał co jest ważniejsze.

- Scott, osłaniam cię i zajmę się ewakuacją ludzi w pobliżu ciebie. - powiedział przez komunikator do swojego towarzysza z Avengers.

Jednocześnie Wingowi przekazał, żeby z odpowiedniej wysokości informował go co się dzieje.
Nie było to proste, gdyż tumany kurzu, spadający gruz i ogólne zamieszanie przeszkadzały mu w skupieniu się nad jedną rzeczą.
Sam jednak też miał kupę roboty zdejmując kolejne roboty oraz jednocześnie odstawiając cywili w okolice służb porządkowych, które dalej ich oddalały w bezpieczne miejsce.
Falcon był na tyle zapracowany, że zdawało mu się że źle usłyszał informacje na temat Houston.

- Co??? Czy ja dobrze słyszałem? Herbie daj wiecej informacji na ten temat. - zapytał licząc na wszystkie informacje.

Podtrzymywanie sypiącego się budynku nie należało do najprostszych zajęć. Mimo to Scott próbował, pozostawiony bez większego wyboru. Czuł niemalże w kościach trzeszczenie całej konstrukcji. Zapewne większą część z tego stanowiła jego wyobraźnia, ale ciężko było odstawić niepokój na bok – wystarczył jeden błąd, by budowla runęła, a nikt nie miał pewności jak wiele osób nadal się w nim znajduje.
Do tego wszystkiego doszła także wiadomość, którą zaserwował im Herbie. Scott trawił ją dłuższą chwilę. Najbardziej pierwotnym odruchem była myśl, że nie znajdowała się tam żadna jego rodzina (czyli w tym wypadku przede wszystkim Cassie i jego była żona). Była to egoistyczna myśl, na którą nie mógł nic poradzić. Rodzina, a zwłaszcza jego córka zawsze była dla niego najważniejsza. To dla niej poświęcił swoje życie i dla niej był superbohaterem. Nigdy nie dbał tak o siebie, a jego moralność – przynajmniej w sferze drobnych grzeszków, zawsze stała pod znakiem pytania.
Później dotarła do niego skala tragedii, choć nadal brzmiała wręcz abstrakcyjnie. Austin, jedno z większych miast Stanów Zjednoczonych w mgnieniu oka obróciło się w skażoną pustynię. Kosmici zdecydowanie nie byli przeciwnikami kalibru Scotta, a jednak ciężko było nie poczuć cienia ukłucia winy.
Byli superbohaterami, prawda? A jednak nikt nie zapobiegł czemuś tak strasznemu… Co zrobiłby, gdyby w zasięgu rażenia znajdowała się Cassie?
Wolał o tym nie myśleć. Już raz przeżył jej śmierć. To wystarczyło.
Scott zagryzł zęby, wkładając w podtrzymanie budynku podwójną siłę. Nie pozostawało mu nic innego jak postarać się pomóc chociaż tym prostym mieszkańcom Nowego Jorku.
A potem zadzwoni do Cassie. Właśnie.
Póki co jego rozmyślania przerwała jednak głowa, która pojawiła się w jednym z okien. Scott prawie ją przeoczył, zagłębiony w myślach o tym, co zdarzyło się w Teksasie. Na szczęście zauważył ruchem kątem oka, a odruch bezwarunkowy, który chyba posiada każdy superbohater, sprawił, że mimowolnie Scott odruchowo zareagował na sugestię obecności czegoś niespodziewanego. Spojrzał w tamtą stronę.
Dzieciak był młodszy, znacznie młodszy od Cassie. Może w wieku, gdy pierwszy raz wykryto u niej poważne zagrożenie życia. Scott przełknął ślinę. Musiał nadal trzymać budynek, każdy ruch mógł tylko pogorszyć strukturę, a jednak potrzeba zrobienia czegoś była zbyt silna. Zwłaszcza, że każdy z jego towarzyszy też miał coś na głowie, Ant-Man musiał się wymyślić coś swojego. Spróbował więc, nie zmieniając układu rąk, przysunąć ciało do budynku i ocenić swoją odległość wobec chłopca i ustawienie jego postawy względem okna, w którym przebywało dziecko. Może uda mu się wziąć go na bark? A jeśli nie…
Coś wymyśli.
- Sam, jeśli masz chwilę mamy tu junior cywila na czwartym* trzecim piętrze.

//*Bo Amerykanie są dziwni i parter dla nich to pierwsze piętro. Kto ich zrozumie :’D

O'Hara był pod wrażeniem.
Doskonale widział panikę cywilki; strach, jaki nią targał podczas całej tej sytuacji, a któremu ani trochę się nie dziwił: był pewien, że ledwie moment wcześniej myśli dziewczyny najprawdopodobniej zdominowane były przez świadomość zbliżającej się, nieuniknionej śmierci. A mimo to, mimo całego tego przerażenia, rudowłosa była w stanie z własnej inicjatywy, treściwie i wydobywając z siebie krztę zimnej krwi, poinformować Spider-Mana kto i gdzie mógłby jeszcze potrzebować tutaj pomocy.
Zacząć informować, bo w pewnym momencie przerwał jej uciekający spod nóg grunt.
Shock! Miguel przeklął samego siebie. Tak bardzo zaabsorbował go podziw wobec dziewczyny, jak i przede wszystkim sama jej relacja, której nie chciał przez przypadek przerwać, że zamiast od razu ruszyć z pomocą, stał do tej pory bezczynnie.
Teraz więc jak najprędzej przechylił się do przodu i z obu rąk wystrzelił po pajęczej nici, by pochwycić rudowłosą za ramiona i poderwać ją do góry, wprost w swoje zbawicielskie, bohaterskie ramiona. Co on by zrobił bez nadludzkiego refleksu i szybkości?
- Co pod tobą?! - zapytał, nieświadomie zezwalając emocjom oraz adrenalinie na podniesienie tonu jego głosu. Dopiero docierało do niego jak b a r d z o  szybko wszystko wokół się działo: za szybko nawet dla niego.
Nie wiedział, czy gnać już czym prędzej z dziewczyną poza budynek; uratować ją i przez to być może tylko ją, czy wstrzymać się, by móc dać więcej swojego czasu, a tym samym większe szanse, ewentualnym innym cywilom.
Wiele zależało teraz od tego, co rudowłosa miała do powiedzenia. I czy zbytnio się z tym powiedzeniem nie ociągała.


// Poinformowałem już wszystkich prywatnie, ale dla zasady poinformuję i tutaj: umówiłem się z Lokim, że ja i on tymczasowo wymienimy kilka krótszych postów, tworząc swego rodzaju kolejkę poza kolejką/kolejkę w kolejce. Ciuch ciuch.
W ten sposób moją aktualną sytuację będzie można rozstrzygnąć dynamiczniej, przyjemniej, bez długich postów pełnych rozgałęzionych gdybań.

Miguel instynktownie obrócił głowę w kierunku zniszczonych schodów; przepaści pod nimi. Nie zastanawiał się jednak specjalnie nad źródłem niepokojącego hałasu, ani nie próbował go wypatrywać - co by to nie było, najsłuszniejszą reakcją wydawało się po prostu założyć od razu, że jeszcze bardziej pogarszało całą sytuację.

Rudowłosa szybko mogła więc ujrzeć, jak Spider-Man z powrotem kieruje wzrok ku niej... a w następnej chwili poczuć jego dłonie, łapiące ją za niższą część ramion, w akcie nagłej, wyjątkowej jak na niego empatii.
- To wszystko co powiedziałaś... T y  jesteś tutaj prawdziwą bohaterką. A teraz chodź, zabieramy cię stąd. - O'Hara zdecydował - najpierw powinien wydostać dziewczynę, a dopiero potem szukać kolejnych cywili. Nie było sensu targać jej ze sobą dłużej, niż było to potrzebne i tym samym niepotrzebnie narażać jej życia.

Sens za to miało, według mężczyzny, poprowadzenie rudowłosej tą samą drogą, którą tutaj przyszedł, dla większej pewności, że nie czeka ich niemiła niespodzianka w postaci zablokowanego przejścia. Superbohater z uwagą obserwował otoczenie i o ile dziewczyna sama, dla poczucia bezpieczeństwa, nie uczepiła się go w jakikolwiek sposób, złapał jej nadgarstek, w każdej chwili gotów na zaistnienie potrzeby ratunku przed spadającymi odłamkami czy zawalającą się podłogą.

- Herbie, do wszystkich, włącznie z tobą: Czy któryś z sąsiednich budynków jest na tyle bezpieczny, by tymczasowo zostawić na jego dachu cywilkę, aż nie przejmą jej służby albo Sam? - odezwał się do komunikatora w pewnym momencie drogi, a po chwili dodał jeszcze zwięzłe wyjaśnienie: - Nie mam czasu na podróż na sam dół i z powrotem.

Dziecko z czwartego poziomu? Miguel szybko przeanalizował w głowie słowa Falcona, łącząc je z tym czego moment wcześniej dowiedział się ze, wzorowej w swej zwięzłej formie, relacji Herbiego. Trzeba było przyznać, zrobiło się bardzo optymistycznie. O'Hara mógł też teraz łatwo zainicjować kolejne działania; równoczesne z prowadzeniem cywilki do wybawienia:
- Falcon, zapytaj tego dzieciaka gdzie są jego rodzice i rodzeństwo. - Spider-Man podejrzewał, że nie w tym budynku - inaczej Sam zapewne poinformowałby go o tym, że po uratowaniu chłopca będzie trzeba jeszcze wrócić po jego rodzinę. Oczywiście istniała możliwość, że ta leżała gdzieś w środku, pod gruzami albo pożarta przez płomienie... ale tej makabrycznej myśli O'Hara starał się do siebie nie dopuszczać. Mimo wszystko, dobrze było się upewnić, stąd prośba o pytanie.

Poza tym, superbohatera rzeczywiście zaciekawiło, w jaki sposób pomocnicze AI Fantastycznej Czwórki posiadło tak dokładne dane o obecnej sytuacji. Shock, no tak Miggy, geniuszu! W myślach posłał samemu sobie sarkazm, a gdyby chwila była odpowiedniejsza, zapewne pacnąłby się też otwartą dłonią w czoło. Jak mógł na to do tej pory nie wpaść?
- Herbie, mógłbyś przeanalizować  w s z y s t k i e  nagrania z miejsca zdarzenia i okolicy? - Wspomniany zdążył już udowodnić, że naprawdę jest sztuczną  i n t e l i g e n c j ą, O'Hara uznał więc, że szybka sugestia akcentem powinna być wystarczająca. Jeśli mężczyzna się nie mylił, to znajdował się już w tych czasach, gdy ludzie nieustannie nagrywali wszystko - a to znaczyło, że jeśli nawet coś przeoczyłyby miejskie kamery, to być może nie umknęłoby to żądnym internetowej sławy przechodniom. Może nawet od tego drugiego źródła należało zacząć, zważywszy że internetowe filmiki zazwyczaj cechowała o wiele bardziej skonkretyzowana, łatwiejsza do wyszukania zawartość?
- Może tobie uda się znaleźć Doc Ocka albo Scarlet Spidera. Bez odbioru. - Ponieważ nastąpił ten moment, w którym superbohater musiał skupić się na bardziej bliskich mu (w dosłownym znaczeniu) sprawach.

 - Mam dla was cywila! - zawołał do znajdujących się piętro niżej strażaków, stanąwszy przed otworem po szybie, podobnie jak inne zniszczonej przez jeden z wielu wcześniejszych wstrząsów. Dał im chwilę na reakcję, licząc że podwyższą podnośnik i nie będzie musiał schodzić z rudowłosą po niepewnym gruncie. Jeśli tak się jednak nie stało... to najzwyczajniej w świecie ich pogonił, podpowiadając im to z niecierpliwością w głosie.

Sam po zabraniu dziecka z walącego się budynku postanowił odstawić go koło najbliższej ekipy ratowniczej strażaków i zanim zapytał się chłopca, gdzie są jego rodzice postanowił jeszcze skontaktować się z innymi.

- Słuchajcie, co zrobimy jak ewakuujemy wszystkich. Przecież Scott nie będzie trzymać tego budynku. Jednocześnie, jak puści budynek to rozsypie się jak klocki LEGO i może zrobić bardzo dużo zniszczeń. - powiedział przez komunikator czekając na jakieś sensowne pomysły, a następnie zwrócił się do chłopca.

- Tam w budynku byłeś bardzo dzielny, ale potrzebuję od ciebie bardzo ważnej informacji. Gdzie jest twoja rodzina i jak się nazywają? Bez twojej pomocy mi się nie uda partnerze. - zapytał chłopca.

Johnny wrócił w miejsce, w którym tak niedawno pomagał walczyć grupce z Avengers i przyjacielowi. Był ciekaw jak mają się naprawy zniszczeń z tamtego wydarzenia. Niestety nie udało się zbyt wiele wtedy zdziałać, a roboty Octopusa po prostu uciekły. W swojej ognistej formie nadleciał z południowej strony, po czym wylądował na jednym z dachów i zgasił ogień, krzyżując ramiona na piersi i zerkając na teren budowy.
- Następnym razem pójdzie mi lepiej ze Spidey'em. - stwierdził na głos, mówiąc do siebie. Mógł sobie pozwolić na tą chwilę luzu, nie mając nic ważnego do roboty. Nie trzeba było nikogo ratować. Ben gdzieś się zapodział i nie mógł mu podokuczać. Jego ukochana siostrzyczka wybrała się do Wieży Mścicieli, wspominając coś o ważnych interesach. Ważne interesy oznaczały nudną rozmowę, więc nawet nie zaproponował jej swojego towarzystwa. Ona nadawała się do tego o wiele lepiej. Była poważna i odpowiedzialna. I nie roznosił ją nadmiar energii. Pewnie spokojnie i bez problemu uda jej się wszystko załatwić.

Felicia jak zwykle czaiła się na jakiś sklep jubilerski, jednak po pewnym czasie znudziło jej się to. Przysiadła w cieniu budynku na jednym z dachów. Czarny strój pozwalał jej się łatwo wtopić w otoczenie. Jedynie włosy mogłyby ją zdradzić, jednak kto by się tu kręcił o tej porze. Wypoczywała aczkolwiek jej spokój zburzyła ludzka pochodnia, latająca... Kojarzyła chłopaka z telewizji, członek fantastycznej czwórki... Usłyszała jak wspomina o pajączku. Rzuciła w jego stronę karmieniem.
-Czego chcesz od spideya płomyczku?- nie ruszała się z miejsca, czuła się dobrze, ukryta w mroku

Sent from Topic'it App

Przyglądał się powoli pracownicy się zbierali. Kończyli roboty budowlane na dziś. jutro znowu do tego wrócą. I tak do momentu aż uda im się odbudować zrujnowany budynek, by jego mieszkańcy mogli tu wrócić. Czuł się winny tej sytuacji. Mógł jej zapobiec. Może jutro się zgłosi do pomocy na budowie. Wbrew pozorom potrafił przyjmować konsekwencje swoich czynów. Często po prostu je lekceważył.
W końcu wyrwał się z zamyślenia, gdy coś go uderzyło w ramię. Zaskoczony złapał się za lekko bolące miejsce i spojrzał w stronę, z której mogło nadlecieć coś, co go uderzyło. Zerknął szybko w dół, by zauważyć niewielki kamień i znów skierował swoje spojrzenie na... Ciemność. Ktoś się chował w cieniu wyższego budynku. Kobieta. Z bardzo przyjemnym głosem.
- Może tego samego, co ty? - zapytał dosyć dwuznacznie, uśmiechając się przy tym zadziornie. Oczy mu błyszczały z ciekawości, która go trawiła. Nieznajoma, która zwróciła na niego uwagę, bo wspomniał o Spider-Manie. Zapewne dziewczyny leciały na Pająka, w końcu był bohaterem. Z dosyć niepewną reputacją, ale jednak. Czego mogły chcieć? Chociażby randki. Choć równie dobrze jego krzywdy czy czegoś w tym stylu, jeśli były złe.

Felicia uśmiechnęła się pod nosem na odpowiedź blondyna, nie mógł jednak tego zobaczyć, położyła się, układając wygodnie i obserwowała niebo.
-przykro mi nie dzielę się... Może i pająk ma w naturze 8 nóg, aczkolwiek wszystkie są zarezerwowane dla mnie- przymknęłam oczy. Zastanawiało ją trochę co płomyczek tu robił, nie powinien być na jakimś zebraniu czy coś? Jeden z powodów czemu białowłosej podobało się bycie złą to brak obowiązków. Bohaterowie mają pełno zobowiązań wobec ludzi i siebie samych, z kolei ona była wolna. Znowu rzuciła w chłopaka kamykiem.
-Wiesz wątpię aby spidey był gejem... Poza tym nawet gdyby był, to mi by się nie oparł, gwarantuje- zachichotała.

Sent from Topic'it App

Parsknął śmiechem kiedy kobieta wspomniała o ośmiu nogach.
- Nie chciałbym chyba zobaczyć Spidey'a z ośmioma nogami. Albo rękoma. I on pewnie też nie byłby zbyt z tego szczęśliwy. Weź znajdź ubrania przy tylu dodatkowych kończynach. - pokręcił lekko głową z rozbawieniem. Dwie dodatkowe ręce to jeszcze by przeszły, byłyby zapewne całkiem przydatne. Ale więcej? To już problem. Ponownie zerknął na chwilę w dół, na plac budowy, ale zaraz wrócił spojrzeniem do cienia. Akurat by zrobić unik przed kolejnym kamieniem.
- Czy ja wiem? Kiedyś stwierdził, że mnie kocha. - odparł, w ogóle nie tracąc na swojej charyzmie. Co prawda było to kochanie w sensie przyjaciela, ale przecież nie musiał tego dodawać, prawda?
Chłopa podskoczył lekko, wołając swoje "Ogień!" i zapłonął, unosząc się nieco nad dachem. Tym samym oświetlając okolicę i zauważając w końcu swoją rozmówczynię. Oparł dłonie na biodrach, uśmiechając się.
- No fakt, na pewno by się tobie nie oparł. Black Cat, prawda? Spider-Man trochę mi opowiadał o tobie. Poza tym, co wiadomo z gazet czy telewizji. - bo, że kotka była złodziejką to każdy wiedział. Nieszkodliwą choć trudna do złapania.