Washington Square Park

Zdecydowawszy się dla utrzymania pozorów pozostać w Oscorp do czasu, aż w mieście zrobiło się bezpiecznie, Harry mimowolnie skazał się na dłuższe uwięzienie w budynku. A mógł polecieć prosto do domu... Tyle że niestety to wiązałoby się dla niego z samymi problemami - w tym w kwestii odstawienia sprzętu, usprawiedliwienia swojego zniknięcia z firmy, gdyby ktoś zwrócił na nie uwagę i tak dalej. Już lepiej było poświęcić parę godzin i przynajmniej mieć z tym wszystkim spokój.
Poza tym mężczyzna nie mógł powiedzieć, aby zmarnował ten czas. Mógł między innymi upewnić się, że z MJ wszystko było dobrze, w końcu prześledzić najświeższe wiadomości, zainteresować się tym, co działo się w Nowym Orleanie - a co najwyraźniej nie wiązało się bezpośrednio z robotami, tylko z jakimś innym zagrożeniem... Naprawdę, co ludzie mieli w głowach, że część z nich najwidoczniej oddała się w opiekę jakiegoś podejrzanego typa, na dodatek przedstawiającego się jako bóg? Rozumiał desperację, ale bez przesady. To śmierdziało problemami na odległość.
Najważniejsze jednak, że w końcu sytuacja się ustabilizowała i nareszcie można było wyjść na ulice. Wówczas Osborn od razu dosłał pod numer Gwen konkretną godzinę, tak jak obiecał w pierwszej wiadomości, umyślnie dając jej trochę zapasu, aby nie musiała się za bardzo spieszyć i martwić dotarciem na miejsce na czas. O siebie się nie martwił. Co prawda podejrzewał, że nie wszystkie drogi będą tak szybko przejezdne, ale też nie oczekiwał, że zaleje je nagle fala samochodów. Część aut została pewnie zniszczona, inne w pospiechu porzucone... Więc mógł skorzystać z tej okazji i kazać szoferowi powieźć się pod park, z rozmysłem wybierając mniej rzucający się w oczy pojazd. Te utrudnienia nie mogły być gorsze od typowych nowojorskich korków.
Harry wysiadł przy Washington Square North, lecz nie bezpośrednio przy samym Łuku. Wolał przejść ten kawałek, żeby zyskać sobie czas na przyjrzenie się okolicy... I wypatrzenie Gwen. Bo, po dogłębnym przemyśleniu sprawy, chyba był gotów w myślach zacząć ją tak nazywać, bez wszelkich niby i być może. Nie oznaczało to, że teraz już całkowicie jej ufał, ale był zdecydowanie mniej podejrzliwy niż jeszcze parę godzin temu, a w jego przypadku to ogromna i przede wszystkim strasznie szybka zmiana.
Mimo to nie wiedział jeszcze do końca co myśleć. Jeżeli miał trzymać się wersji, że pochodziła z alternatywnego świata... To tłumaczyłoby zarówno różnice w jej zachowaniu, jak i podobieństwa - a raczej informacje, które znała, bo choć jego adres mogłaby znaleźć w sieci, to na przykład o związku ich Gwen z Peterem raczej tak łatwo by się nie dowiedziała. Wyjaśniałoby to też skąd miała jego numer i jakim cudem posiadała swój stary... Więc zgoda, może wszystko układało się w logiczną całość. Choć w takim wypadku bardzo chciał się dowiedzieć dlaczego dziewczyna w ogóle się tu znalazła. Pewnie, zdawał sobie sprawę z tego, że do podróży między wymiarami czasem dochodziło - w czasie również i na innych płaszczyznach prawdopodobnie też. Ale... Z jego ograniczonego doświadczenia wynikało, że to powinno się odbywać w jakimś celu. Albo przynajmniej z jakiegoś powodu. Nie dotyczyło przypadkowych osób - raczej, chyba że doszło do... Wypadku? Ale póki co mógł jedynie zgadywać.
Ludzi w parku było więcej, niż mężczyzna się spodziewał. Oczekiwał, że szok, stres i żałoba potrwają trochę dłużej, może chociaż do następnego dnia... Ale z drugiej strony być może niektórzy właśnie w ten sposób odreagowywali i nie mogli znieść siedzenia w swoich domach. Nieważne, nie jemu oceniać, jak długo nikt nie będzie mu wchodził w drogę - a teraz tak się nie działo. I... Tak naprawdę nic dziwnego, bo mimo wszystko w tym mieście mało kto zaczepiał obcych, jeżeli absolutnie nie musiał. Chyba że był żebrakiem, samozwańczym prorokiem - najczęściej głoszącym zbliżający się koniec świata - albo w jakimś stopniu szaleńcem. Choć... Punkt drugi tak czy siak zamykał się w trzecim... A więc zostawali żebracy i szaleńcy. Zresztą, nieistotne.
Grunt, że odnalezienie Gwen okazało się jednak całkiem proste, głównie dlatego, że najwyraźniej nie patrzyła na to, dokąd szła - przynajmniej sądząc po tym, że na oczach Osborna odbiła się od innego przechodnia. Wtedy przebywał jeszcze na tyle daleko od niej, że nie wiedział, iż to właśnie ona, nie był w stanie jej rozpoznać, ale skoro już raz zwrócił na nią uwagę, to po zmniejszeniu odległości zerknął na nią ponownie i... Tak, wszystko się zgadzało, nawet jeżeli w tej chwili patrzył na nią od tyłu, a ona... Chyba skupiała swoją uwagę na koszu na śmieci? I przemawiała do niego, jak zorientował się w chwili, gdy znalazł się już bliżej. W porządku, to wcale nie było dziwne.
Poza tym jej słowa okazały się bardziej interesujące od samego faktu ich wypowiadania i Harry zmarszczył lekko czoło, spowalniając kroku, aby usłyszeć jak najwięcej. Jeszcze się nie znali, co? Czyli przynajmniej wyglądało na to, że zamierzała mu się od razu przyznać do tego, że nie pochodziła stąd. Pomijając oczywiście wspomnienie o wymyśleniu czegoś innego, które wskazywało na coś zupełnie przeciwnego. Cudownie.
- Tak właśnie podejrzewałem, że jeszcze się oficjalnie nie znamy. Biorąc pod uwagę fakt, że dosłownie mam gdzieś zdjęcia z twojego pogrzebu i tak dalej - przemówił, postanawiając się nad blondynką zlitować i oszczędzić jej dalszego rozmawiania z samą sobą. Przynajmniej tyle dobrego, że nie robiła z siebie widowiska, więc nikt nie powinien ich teraz słuchać czy obserwować. Być może większość osób zakładała, że dyskutowała z kimś przez słuchawkę bluetooth lub coś podobnego... Choć bardziej prawdopodobne, że ludzie po prostu ją ignorowali. Ponownie, uroki Nowego Jorku.
Osborn zatrzymał się kawałek od Gwen i z zewnątrz sprawiał wrażenie swobodnego i rozluźnionego. Dłonie schował do kieszeni, głowę odchylił trochę na bok, wyraz jego twarzy również sugerował opanowanie... Ale z kolei brew miał lekko uniesioną, jak gdyby dla podkreślenia niewypowiedzianego pytania, subtelnie wynikającego z jego słów.

W porządku, takiej reakcji Harry się nie spodziewał. To znaczy, owszem, już wcześniej zdążył zaobserwować, że ta wersja Gwen zdawała się być bardziej spontaniczna i energiczna - albo raczej emocjonalna? - od tej, którą pamiętał ze swojej przeszłości... Co po części zrzucał na karb różnicy wieku, gdyż ta tutaj wyglądała mu na parę lat młodszą od jego dawnej przyjaciółki... Ale nawet ta świadomość nie przygotowała go na tak bliski i nagły kontakt fizyczny. Może dlatego, że w ogóle rzadko kiedy ktoś go dotykał, a co dopiero przytulał - a tu proszę, zdarzało mu się to już drugi raz tego samego dnia.
Mężczyzna czuł się zresztą równie niezręcznie, co poprzednim razem, gdy Peter zaczął mu się rozklejać i Osborn zmuszony był spróbować go pocieszyć lub chociaż uspokoić. Nie miał żadnych złudzeń, że mu się to wówczas udało. Nie posiadał większej praktyki w niesieniu ludziom ukojenia, lepiej radził sobie z załatwianiem dla nich ich problemów - najczęściej przez wprawienie w ruch kontaktów lub czegoś albo kogoś opłacenie - niż z podnoszeniem ich na duchu... Ale zakładał, że liczył się pewnie sam fakt, iż skłonny był próbować. No i Parker ogarnął się wtedy całkiem szybko, więc może miał rację.
Teraz nie pozostawało mu więc nic innego, jak objąć dziewczynę, początkowo jeszcze ostrożnie i z drobnym opóźnieniem, wynikającym rzecz jasna ze zrozumiałego - przynajmniej z jego punktu widzenia - szoku. Dłonie ułożył nieco pod jej łopatkami, co powinno być społecznie akceptowalne... A następnie prędko potoczył wzrokiem po otoczeniu, aby ocenić czy ktoś już się nimi interesował. Większość osób zdawała się zajmować swoimi sprawami, ale jeden czy drugi przechodzień rzucał na nich okiem... Na szczęście krótko, więc najwyraźniej nie byli na tyle ciekawym przedstawieniem, aby ludziom opłacało się zatrzymywać albo chociaż zwalniać kroku. Dobrze.
To ustaliwszy, Harry mógł się już w pełni skoncentrować na tym, o czym blondynka mówiła... Choć nie do końca to rozumiał. Nie znali się. Nigdy się nie spotkali, nie w tych wersjach siebie, przynajmniej według wiedzy Gwen... Bo incydent na cmentarzu to inna sprawa, której obgadanie najlepiej będzie zostawić na późniejszy termin lub całkowicie przemilczeć. Tak czy siak, grunt, że dziewczyna dosłownie nie miała go za co przepraszać - w związku z czym logika podpowiadała mu, iż najprawdopodobniej nie zwracała się tak naprawdę do niego. Tylko... Do tego Harry'ego, którego znała ze swojej rzeczywistości. W której, najwyraźniej, coś złego spotkało Parkera.
Ta ostatnia informacja sprawiła, że oczy mężczyzny najpierw otworzyły się nieco szerzej w wyrazie zaskoczenia, a jego brwi trochę się uniosły, lecz w następnej chwili zmarszczył już czoło. Być może ich światy nie były wcale aż tak od siebie odległe. Może różniły się... Och, na przykład tym, kto zginął wtedy na moście - nie Gwen, tylko Peter. Tyle że poza tym istniało jeszcze tyle innych opcji, że Osborna zaczynała boleć głowa już tylko od myślenia o nich wszystkich. Jego usta rozchyliły się na moment, jak gdyby chciał już coś odpowiedzieć, choć wówczas nie wiedział jeszcze co - ale dziewczyna oszczędziła mu konieczności przemawiania, gdyż nagle się od niego oderwała i jej zachowanie stało się zdecydowanie bardziej... Stonowane. Na ten widok Harry aż zamrugał szybko, nie mniej jednak bez problemu pozwolił jej robić co chciała, rzecz jasna w odpowiednim momencie cofając z niej również ręce.
W miarę słuchania jej wyjaśnień, spojrzenie mężczyzny z zaskoczonego stało się pełne namysłu, lecz wciąż na swój sposób czujne... Bystre. Łączył fakty i uzupełniał luki, po części nowymi informacjami, ale w głównej mierze zwykłymi domysłami... I musiał przyznać, że cała historia nabierała coraz większego sensu. Jasne, była niewiarygodna, ale z tym liczył się od początku. Klony także spotykało się rzadko, a rozważał tę opcję na poważnie, więc niskie prawdopodobieństwo aż tak mu nie przeszkadzało. I... Podana przez blondynkę motywacja pasowała do sposobu działania jego Gwen. Ona także była na tyle oddana i tak przywiązywała się do ludzi, że podjęłaby ryzyko... No właśnie, czego? Zmiany przeszłości? Wyciągnięcia Parkera z innego momentu w czasie, z chwil tuż przed śmiercią, żeby nie zmienić historii, ale go odzyskać? Najwyraźniej ten ból głowy nie miał w najbliższym czasie ustąpić. Cudownie.
W końcu Osborn westchnął cicho, lecz głęboko i być może to popchnęło dziewczynę do zadania mu pytania... I to dopiero ono zwróciło jego uwagę na kontynuowany kontakt. Jego wzrok na moment przeskoczył z twarzy Gwen najpierw na jedną, a potem na drugą z jej dłoni, po czym powrócił ku jej oczom, a na koniec Harry lekko wzruszył ramionami.
- Prawdopodobnie tak. Mimo wszystko jestem całkiem rozpoznawalny, a jeżeli na przykład takie zdjęcie trafi do jakiegoś szmatławca, to jeszcze Peter zrobi się zazdrosny - skomentował, lecz prawdę mówiąc nawet z tonu jego głosu dało się wyczytać, że nieszczególnie go to obchodziło... Albo raczej to, że przez cały ten czas myślał o czymś innym, więc nie silił się specjalnie na humor. Z drugiej strony przynajmniej odezwanie się wytrąciło go w końcu z trybu analizowania sytuacji i skłoniło do odniesienia się do tych wszystkich rewelacji - lecz nim to uczynił, na początek oparł jeszcze dłonie na biodrach.
- Zasadnicze pytanie. Próbowałaś przenieść się do przeszłości swojej własnej rzeczywistości, ale z jakiegoś powodu wylądowałaś w innym wymiarze, tak? Widzisz różnice między naszymi światami i tak dalej? To ważne, bo jeżeli jesteś jednak z innego punktu w czasie, to twoja obecność tutaj może zmienić jakieś wydarzenia. Niekoniecznie na lepsze - co prawda Harry wątpił, aby tak było, ale na wszelki wypadek musiał się upewnić. Logika wskazywała, że Gwen nie mogła przybyć z przyszłości, skoro już teraz nie żyła, ale przecież wskrzeszenia się zdarzały. No i klony też - częściej, niż można by się tego było spodziewać. Teoretycznie Gwen mogła więc za dzień, miesiąc, rok od teraz wrócić do życia, a potem cofnąć się w czasie.

Harry naprawdę starał się skupiać na konkretach - i przede wszystkim na priorytetach, te zaś stanowiły w tej sytuacji kolejno ustalenie szczegółów położenia Gwen oraz... Przyjście jej z pomocą. Choć mężczyzna nie był jeszcze pewien cóż takiego by to ostatnie zakładało. Powrót do jej rzeczywistości? Umożliwienie jej odbycia potem właściwej podróży w czasie, żeby mogła jednak spróbować zmienić to, co sobie życzyła, do diabła z konsekwencjami? Jak by na to nie patrzeć, jak długo w grę nie wchodził świat Osborna, tylko inny, cudzy... Nie czuł potrzeby, aby ją przed tym powstrzymywać. Nie była głupia, przeciwnie, więc na pewno zdawała sobie sprawę z możliwych konsekwencji takich działań. Jeżeli pomimo nich chciała spróbować... Mógł jej życzyć powodzenia. Może przynajmniej u niej wszystko by się jakoś ułożyło.
W związku z powyższym reakcje Harry'ego były w większości bardzo oszczędne i na ogół ograniczały się do jego mimiki czy mowy ciała, a nie wypowiadania się na głos. Na to jakże subtelne zwrócenie uwagi na maniery przewrócił na przykład oczami i kiwnął krótko głową. Nie to, żeby na swój sposób się nie cieszył, nawet jeżeli wszystkie te okoliczności w dalszym ciągu do końca mu nie pasowały, ale... Był w innym trybie myślenia i tak naprawdę niewiele mógł na to w tym momencie poradzić.
Tyle że Gwen najwyraźniej mogła, a dokładniej zrobiła to swoim następnym pytaniem - w kwestii zazdrości. Kąciki ust mężczyzny zadrgały krótko, wyraźnie sugerując, że walczył z uśmiechem... I choć zwyciężył tę bitwę, to jednak nagłe rozbawienie wciąż było dobrze widoczne w jego oczach. Nawet jeżeli jego niedawna potyczka słowna z Parkerem skończyła się nieprzyjemnie, to sama w sobie przez większość czasu stanowiła niezłą rozrywkę... I Harry wciąż liczył na to, że narobił pająkowi jakichś kłopotów przed jego super-znajomymi. Och, oby musiał się tłumaczyć ze swojego związku. Osborn zawsze chciał znaleźć się w takiej problematycznej roli, ale zazwyczaj nazwisko i majątek sprawiały, że automatycznie traktowany był jako dobra partia czy po prostu idealne platoniczne towarzystwo. Szkoda.
- Oboje - odparł krótko i na tym temat mógłby się zakończyć, bo przynajmniej Harry nie zamierzał kontynuować tego żartu, ale... Nagle dotarło do niego coś bardzo istotnego, o czym nie wierzył, że mógł na chwilę zapomnieć. A tak się właśnie stało. Być może już sam widok przyjaciółki na tyle przypominał mu o dawnych czasach, że w pewnym sensie myślami praktycznie się do nich przeniósł i to dlatego obecne okoliczności wyleciały mu z głowy, ale... MJ. Chyba powinien wspomnieć o MJ. Skoro była dziewczyną Petera, a Gwen raczej nie zdawała sobie z tego sprawy i mogła chcieć... Cóż, czegoś. Od Parkera. Choć byłoby to pewnie z jej strony kiepskim pomysłem, jeżeli zamierzała wrócić do swojej rzeczywistości, ale nie jemu to oceniać.
Grunt, że zdanie sobie z tego sprawy niezwykle skutecznie usunęło początki dobrego humoru mężczyzny. Cudownie, teraz jeszcze tym musiał się martwić i na dodatek po części za to odpowiadał, co tylko pogarszało sprawę... Bo oczywiście, że akurat pod tym względem jego sumienie jeszcze jako tako działało. Z tego wszystkiego Harry cieszył się, że mogli jednak przejść do najważniejszych kwestii, a jeżeli w tym czasie zmuszony był powstrzymać cisnące mu się na usta westchnienie... To była to tylko i wyłącznie jego sprawa, bo i tak raczej nie dało się tego z zewnątrz poznać. Wyglądało to po prostu tak, jak gdyby w pewnym momencie wziął głębszy oddech.
W porządku. Priorytety. Priorytety były... Bezpieczniejsze od tematów uczuciowych. I czy nie brzmiało to zabawnie, że wolał zajmować się problemami naruszania czaso-przestrzeni i alternatywnych wymiarów, niż zmierzyć się z emocjami? Prawdopodobnie tak, choć jemu nie było do śmiechu. Dobrze, że mógł zepchnąć te reakcje w ciemny kąt swojego umysłu i skoncentrować się na tym, na czym choć trochę lepiej się znał. Albo przynajmniej teoretycznie mógł zapłacić komuś, kto wiedział coś więcej.
- To już coś - przyznał na początek, choć prawdę mówiąc opcją takiego wybuchu od dotyku od początku wcale się nie martwił. Wiedział o innych podróżnikach w czasie czy między światami i jak do tej pory nigdy jeszcze nie słyszał o tym, aby sam kontakt z nimi był tak niszczycielski... A raczej bywał, ale w innym sensie. I to właśnie nim się przejmował. Z drugiej strony musiał przyznać, że słowa dziewczyny miały dość sensu, aby względnie go uspokoić. Zwykły przeskok pomiędzy wymiarami brzmiał najbardziej sensownie. Oczywiście nie byłby sobą, gdyby nie dorzucił czegoś niby to wypowiedzianego poważnym tonem, ale w rzeczywistości będącego zwykłym drażniem się...
- Ale to i tak dzieje się wyłącznie wtedy, gdy podróżnik spotyka samego siebie, więc nieważne. W porządku. Założmy, że jesteśmy pewni. Chcesz... Spróbować jeszcze raz? Wrócić do właściwego świata i cofnąć się w czasie? - to też musieli ustalić. Wątpił, aby Gwen miała teraz zrezygnować, w końcu ta jego zawsze była uparta, a chyba musiały być do siebie podobne przynajmniej w tych kluczowych kwestiach, ale... A nuż go zaskoczy, z tego czy innego powodu? Jeżeli nie, to będą wiedzieli co dalej. Mniej więcej. Bardziej mniej niż więcej, bo Osborn co prawda zdawał sobie sprawę z samego faktu istnienia pewnych sposobów na przemieszczanie się między czasami czy wymiarami, ale... Mgliście. Co oznaczało tyle, że nie miał pojęcia gdzie szukać osób, maszyn czy przedmiotów, które by na to pozwoliły. Jasne, mógłby opłacić takie badania, ale to na pewno by trochę potrwało oraz sporo kosztowało... No i Oscorp specjalizowało się w czymś zupełnie innym, więc ciężko by mu się było z tego wytłumaczyć. Nie wspominając już o niebezpieczeństwie zatrudnienia kolejnego szalonego naukowca. Jego firma była chyba na nich wielkim magnesem.

W pierwszej kolejności Harry jedynie wzruszył ramionami na zagadnięcie o pająka. Wyraz jego twarzy wskazywał na najwyższą nonszalancję i w przypadku kogoś innego mogłoby to sugerować, że coś ukrywał i umyślnie udawał obojętnego, ale... Ale to był on. Taka postawa przychodziła mu naturalnie, wpojona mu przez lata tresury w utrzymywanu pokerowej twarzy. Można by wręcz powiedzieć, że obecnie stanowiła dla niego domyśne ustawienie. Z czego niekoniecznie czuł się dumny, ale z drugiej strony nie mógł też stwierdzić, że na ogół mu się to nie przydawało.
Prawda była natomiast taka, że mężczyzna nie miał pojęcia czy i w razie czego ile powinien Gwen powiedzieć. Na pewno nie mógł jej zdradzić pajęczej tożsamości, nie bez skonsultowania się najpierw z Peterem. On był akurat dobrym i wiernym przyjacielem, w przeciwieństwie do niektórych, więc to nie wchodziło w grę... Ale czy powinien w ogóle karmić wyraźne zainteresowanie dziewczyny, zaprezentowane tak teraz, jak i wcześniej, wtedy na cmentarzu? Na pierwszy rzut oka nie mogło w tym być niczego niewłaściwego, wiele osób śledziło poczynania bohaterów. Niektórzy uczynili z tego swoje życie.
Tyle że... Wciąż nie dawały mu spokoju teksty, które blondynka rzuciła podczas ich ostatniego spotkania. Mógł wierzyć, że rzeczywiście była tym, kim mówiła - bo fakt, w większości został do tego przekonany i w wątpliwość podawał już głównie szczegóły, o których ona sama nie mogła wiedzieć - ale... Ale to jej chwalenie sieci, dopytywanie w specyficzny sposób o noszenie obcisłego kostiumu... I sam fakt, że w jej świecie role najwyraźniej zostały odwrócone, skoro to Peter... Przepadł... Sporo zdawało się wskazywać na to, że nie była to jedyna zamiana. I głównie z tego wynikało jego wahanie.
Zanim zdążył ostatecznie zadecydować, Gwen sama kontynuowała ten ich najważniejszy temat i to skutecznie wytrąciło Osborna z przemyśleń. Mężczyzna kiwnął głową już przy jej pierwszych słowach, tych potwierdzających, iż wciąż chciała zrealizować swój pierwotny cel. To potrafił zrozumieć. Prawdę mówiąc sam również na jej miejscu pewnie by tak łatwo nie zrezygnował, nawet jeżeli w dalszym ciągu nie był do końca pewien czy w ogóle by się czegoś takiego podjął, znając ryzyko mieszania w linii czasu.
Jednakże w miarę słuchania neutralny wyraz twarzy Harry'ego zaczął powoli ustępować miejsca lepiej zauważalnym emocjom... Zaczynając od zaskoczenia, wymieszanego z nutką niedowierzania i zrezygnowania, objawiających się w subtelnym uniesieniu obu brwi. Część z tego już wiedział - to o Vegas - ale o ratowaniu rannego, locie helikopterem i wizycie w jakiejś bazie słyszał po raz pierwszy. Super tajna organizacja... Oczywiście w jego umyśle najpierw pojawiło się S.H.I.E.L.D., ale w tej chwili nie było już aż tak tajne. Mało kto wiedział co dokładnie robiło, ale samo istnienie agencji nie stanowiło żadnej tajemnicy. Tak czy siak, o jakie ugrupowanie by nie chodziło, zadawanie się z nim na pewno kłóciło się z ideą nie zmieniania wydarzeń. Więc... Oby naprawdę mieli do czynienia z różnymi rzeczywistościami, a nie czymś związanym z czasem.
Osborn mimo wszystko nie był w stanie powstrzymać cichego westchnienia, ale przynajmniej Gwen przeszła już do omawiania mniej problematycznych kwestii. Szukania komuś chłopaka, nowego lokum dla siebie - to ostatnie akurat go nie dziwiło, logiczne, że nie miała się gdzie zatrzymać - i... No właśnie. Pospieszył się z tym brakiem problematyczności. Tak jak o sobie mógł jej co nieco opowiedzieć, o zmarłej Gwen tym bardziej, tak mówienie o Peterze - umożliwienie jej z nim spotkania - mogło doprowadzić do nieprzyjemnych sytuacji. Dla niej, dla Parkera... Albo dla MJ. A gdyby natknął się na nią ktoś jeszcze, kto znał ją z tego świata? Nawet, powiedzmy, May? Będą musieli uważać.
- Nie, nie powinno - przyznał na początek cicho, bo mimo wszystko nie zamierzał jej wprost okłamywać, a... Cóż, nawet gdyby w normalnych okolicznościach miał co do tego jakieś wątpliwości, to teraz dosłownie wiedział już, że Gwen mogła spotkać Petera bez poważnych konsekwencji, przynajmniej takich widocznych od razu. W końcu już raz się zobaczyli, tylko ona nie była tego jeszcze świadoma. Być może mężczyzna mógłby znaleźć przeciwko temu jakąś wymówkę, ale szczerze mówiąc nie miał teraz nawet siły, by się nad tym zastanawiać. A ból głowy wciąż go nie opuszczał.
- Opowiem ci o nas i o tym wymiarze. I porozmawiam z Parkerem, choć... Znając go, pewnie po wstępnym szoku zechce się z tobą zobaczyć. Jeżeli zrobisz sobie z nim zdjęcie, opatrzone datą, to chyba będzie to wystarczający dowód do zabrania ze sobą do domu? Szczególnie jeżeli znajdziemy jakieś charakterystyczne miejsce, które w twoim Nowym Jorku nie istnieje, a przy wszystkich różnicach między światami raczej na coś takiego natrafimy - zasugerował, jak zwykle zaczynając od rozwiązywania kwestii technicznych. W tym był... Dobry, jeżeli sam mógł to stwierdzić. W szukaniu wyjść z różnych sytuacji. Może i miał poważne braki z zakresu umiejętności pocieszania, ale przynajmniej całkiem nieźle radził sobie z usuwaniem źródeł problemów. Szczerze powiedziawszy przychodziła mu już nawet do głowy miejscówka do tego zdjęcia. Jeżeli siedziba Oscorp prezentowała się u Gwen inaczej, to powinna być idealna.
- Poza tym... Ta tajna organizacja to było S.H.I.E.L.D. czy coś innego? I jeżeli mamy odbyć dłuższą rozmowę, to równie dobrze w jej trakcie możemy wybrać się po twoje rzeczy. Skoro potrzebujesz... Wynieść się z mieszkania tamtej tancerki. Bo masz tu coś ze sobą, tak? - dopytał. Dyskusja w samochodzie powinna zapewnić im większą prywatność i dyskrecję. Auto posiadało przegrodę, dzięki której kierowca nie słyszał i nie widział tego, co działo się z tyłu, więc nie musieliby się przejmować jego obecnością... Ani tym bardziej wystawiać się na spojrzenia przechodniów. Nie wspominając już o tym, że podróż mogła trochę potrwać, w zależności od położenia mieszkania tamtej kobiety.

Brwi mężczyzny uniosły się lekko, gdy Gwen najpierw zaczęła podsuwać mu swój plecak, a następnie nagle zmieniła zdanie i jednak go na siebie założyła. W tym przynajmniej nie doszukiwał się niczego dziwnego czy podejrzanego i po prostu zrzucił to na karb jej roztrzepania i obecnego zakręcenia. To jasne, że raczej nie chciała, by zaglądał do jej rzeczy. Szczególnie jeżeli wśród nich znajdowało się coś bardziej prywatnego, jak na przykład - powiedzmy - bielizna. A że od razu o tym nie pomyślała... Zdarzało się. Zapewne zwłaszcza wtedy, gdy komuś świat sypał się na głowę. I to w dodatku nie jego własny świat.
Harry łatwo puścił więc ten incydent w niepamięć, skupiając się na dalszych słowach dziewczyny. Brzmiały w większości rozsądnie i w ich trakcie pokiwał nawet głową, a dokładniej uczynił to w momencie, kiedy wspominała o swojej karcie kredytowej. Z drugiej strony... Jeżeli była w stanie korzystać tutaj ze swojego numeru telefonu, to może i karta nie odmówiłaby jej współpracy? Później warto będzie to sprawdzić, ale póki co na szczęście pieniądze nie stanowiły dla nich problemu.
Swoją drogą, to wszystko sprawiało, iż Osborn zaczynał się zastanawiać od jak dawna Gwen tutaj w ogóle przebywała. Skoro posiadała przy sobie tak mało rzeczy, to najwyraźniej całkiem krótko... Prawda? Jasne, mogła ciągle prać i zakładać te same ubrania albo nawet pożyczać coś od tej swojej koleżanki, ale szczerze powiedziawszy Harry spodziewał się raczej, iż ta tancerka mogła jej coś po prostu kupić lub dać na własność. Tak się najwyraźniej nie stało... Na tę chwilę zanotował to jako jedną z wielu kwestii, o które powinien jeszcze zapytać, ale teraz miała mniejsze znaczenie.
Celowo ignorując jeszcze temat Vegas, mężczyzna powiódł krytycznym spojrzeniem wzdłuż sylwetki blondynki, w dół i w górę, koncentrując się na tym, w co była ubrana. Wcześniej nie zwracał na to uwagi, ale teraz, kiedy już wiedział... Wystarczyło powiedzieć, że gwałtownie zmienił się priorytet tej kwestii. W międzyczasie rzecz jasna słuchał też wyjaśnień w sprawie Tarczy - lub nie Tarczy, to nie zostało jeszcze do końca rozstrzygnięte - i zamruczał potakująco, z namysłem, ale prawdę mówiąc chyba nie musiał się do nich dokładniej odnieść. No, pomijając może tę ostatnią ofertę. Bo budynek chętnie by zobaczył.
- Może być ważne. Jeżeli w ogóle się tobą zainteresowali, to mogli mieć ku temu jakiś ukryty powód... Więc lepiej trzymać rękę na pulsie, tak na wszelki wypadek. Ale to załatwimy w wolnej chwili... Chyba że będziemy mijać ich siedzibę po drodze, to w takim razie krzycz - zadecydował. Wystarczyło mu to, że sam miał problemy z Tarczą. Albo raczej jego firma miała. Wolałby nie musieć martwić się agentami również prywatnie, w imieniu Gwen... A odnosił wrażenie, że ten niepokój naprawdę spadłby na niego.
- Chodź do samochodu. Porozmawiamy o szczegółach - dodał, subtelnym ruchem głowy wskazując kierunek, z którego wcześniej przybył. Na szczęście nie mieli aż tak daleko do przejścia, a szofer na pewno czekał dokładnie tam, gdzie Harry go zostawił. Koniec końców nie dostał pozwolenia, aby odjechać, zaś z własnej inicjatywy by tego nie zrobił, choćby nie wiadomo co się działo. Wystarczyło więc tylko, żeby zawrócili ku Washington Square North, przespacerowali się kawałek wzdłuż ulicy - et voilà.
- Ten - poinformował krótko Gwen, gdy się zbliżali, choć nie wskazał przy tym konkretnego auta, tylko po prostu ją do niego podprowadził i otworzył dla niej drzwi. Pojazd był dyskretnie elegancki, zadbany, co prawda z wyższej półki, ale nie z gatunku tych, które krzyczały w każdą stronę o bogactwie i wciskały się z nim ludziom do gardła. Za takimi Osborn na ogół nie przepadał. Nie lubił rzucać się w oczy, gdy nie było to konieczne... Lub z jakiegoś powodu wyjątkowo dla niego korzystne. Harry odczekał, aby dziewczyna wsunęła się do środka, po czym zamknął za nią drzwi i sam wsiadł z drugiej strony, żeby nie musiała przemieszczać się po siedzeniach.
Kiedy tylko do niej dołączył, w pierwszej kolejności zwrócił się do kierowcy, w tej chwili jeszcze widocznego, gdyż przegroda pomiędzy nimi była opuszczona. Przekazał mu, aby zabrał ich do Brookfield Place, czyli jednego z wielu centrów handlowych na Manhattanie. Co prawda znajdowali się dość daleko od niego, ale w tym wypadku było to im przecież na rękę. Powinni mieć jakieś dwadzieścia minut na to, aby wszystko sobie omówić... A potem będą mogli zakupić Gwen nowe ubrania i coś zjeść. Zakładając, że Brookfield Place było otwarte. Osborn miał nadzieję, że tak i rozumował w ten sposób, że centrum - jako duży budynek - zapewne nie zostało w środku uszkodzone, więc sklepy i inne lokale powinny być w stanie funkcjonować jak zawsze. Nowojorczycy nie lubili tracić zarobku zamykając przed czasem. Chyba że musieli, bo na przykład ich pracownicy zostali ranni lub zabici przez wielkie roboty. Ale w takim wypadku wrócą do domu i spróbują szczęścia jutro. A i tak sobie pogadają.
- Od czego chcesz zacząć? Od drugiej ciebie, Petera...? - zapytał, kiedy tylko prędko ustalił wszystko z szoferem i podniósł przegrodę, gwarantując sobie i Gwen trochę prywatności. Zakładał, że te dwa tematy będą dla niej najistotniejsze, ale po tym wszystkim... Po spotkaniu na cmentarzu... Wcale by się nie zdziwił, gdyby spróbowała ponownie zapytać go o Spider-Mana. A wciąż jeszcze nie zadecydował ile powinien jej o nim powiedzieć, więc po cichu liczył na to, że jednak trafił z propozycjami.

Przynajmniej temu Harry z całą pewnością nie mógł się dziwić. Gdyby on sam znalazł się nagle w innej rzeczywistości, również miałby na jej temat sporo pytań... Choć prawdopodobnie wylądowałyby one na drugim planie, bo pierwszy zajmowałoby jednak zrobienie wszystkiego co w jego mocy, aby jak najszybciej powrócić do domu. Co nie oznaczało, że nie czułby w takiej sytuacji zaciekawienia. Przeciwnie. I, no właśnie, gdyby natknął się na jakieś źródło informacji, zasypałby je pytaniami.
- Zrozumiałe - podsumował więc krótko i zwięźle, ale nie powiedział nic więcej, pozwalając dziewczynie samej przemyśleć sprawę i wybrać tę kwestię, która wydawała jej się w tym momencie najbardziej paląca. W żaden sposób na nią przy tym nie naciskał. W końcu specjalnie wybrał jako cel podróży odległe od parku miejsce, więc mieli dużo czasu. Prawdę mówiąc mężczyzna nie skupiał nawet teraz na Gwen wzroku, zamiast tego patrząc prosto przed siebie. Zdawał sobie sprawę z tego, że jego spojrzenie bywało... Dekoncentrujące. Albo irytujące. Zapewne ze względu na przenikliwość. No i... Mimo wszystko pewnie nikt nie lubił być zbyt długo uważnie obserwowany.
Kiedy blondynka wreszcie się odezwała, Osborn nie był tak naprawdę zaskoczony. Domyślał się, że jej pierwsze pytania mogą być związane bezpośrednio z nią samą, a raczej z jej tutejszym odpowiednikiem, bo to chyba naturalne, że człowiek - jako istota z natury w jakimś stopniu egoistyczna - interesował się przede wszystkim swoimi losami... Ale nie spodziewał się, że nastolatka poruszy od razu dokładnie ten temat. Jasne, rozumiał jej zaciekawienie, na jej miejscu także by je czuł, ale nie mógł się oprzeć wrażeniu, że było to dość... Cóż, nietypowo ponure rozpoczęcie dyskusji. I to właśnie dlatego zdecydował się najpierw usunąć z drogi kwestię ich celu.
- Zabieram cię do centrum handlowego. Jeżeli jest jakaś szansa na to, że mimo ataku będzie jeszcze otwarte, to warto spróbować przejść się po sklepach i skompletować ci przynajmniej jakąś podstawową garderobę i resztę wyprawki. Koniec końców nie wiemy na jak długo tu zostaniesz, więc coś musisz mieć - wyjaśnił, równocześnie wzruszając lekko ramionami. W normalnych okolicznościach pewnie po prostu sprawdziłby sytuację przez internet na komórce, ale wątpił, aby centrum wyświetlało bieżące godziny otwarcia, dostosowane do inwazji. Chociaż... Może niektóre lokale czy urzędy powinny zacząć coś takiego wprowadzać? Biorąc pod uwagę to, jak często w tym kraju, a w szczególności mieście, zdarzały się jakieś problemy... Prawdopodobnie ułatwiłoby to życie wielu osobom.
Harry nie mógł jednak zwlekać w nieskończoność, nawet posiłkując się tak ciekawymi przemyśleniami i przydatnymi pomysłami. Jego spojrzenie powróciło ku Gwen, choć prawdę mówiąc teraz tym bardziej nie miał ochoty na nią spoglądać - nie podczas mówienia o praktycznie jej śmierci. Owszem, ta tutaj żyła i najwyraźniej miała się całkiem nieźle, pomijając jej problematyczną sytuację, ale wygląd się zgadzał, a dla jego umysłu to wystarczało. Mimo to... Gdyby na nią w tej chwili nie patrzył, to sam odebrałby to chyba jako coś w rodzaju braku szacunku. Innymi słowy, nie było takiej opcji.
- A jeśli chodzi o tę drugą sprawę... - zaczął, by pokazać, iż wcale nie unikał tematu, zamierzał się do niego zaraz ustosunkować, tylko zbierał jeszcze myśli. Podkreślił to zresztą również cichym westchnieniem, które opuściło jego usta tuż po tych słowach. Nie chodziło jedynie o sam fakt, że nieprzyjemnie było mu o tym wszystkim opowiadać. Nie wiedział nawet ile mógł powiedzieć bez wzbudzania jakichś podejrzeń... Musiał przedstawić tę historię w taki sposób, aby zbyt wcześnie nie zdradzić Parkera - bo przecież nie miał pojęcia jaka będzie jego decyzja odnośnie jego tożsamości. Choć... Wcale by się nie zdziwił, gdyby Peter wyrzucił w tym wypadku ostrożność przez okno. Obstawiał, że raczej tego nie zrobi, że będzie wolał - jak to ujmował? Ach, tak, oczywiście - chronić Gwen... Ale i tak by się nie zdziwił.
- Nie znam wszystkich szczegółów. Musiałabyś o nie spytać Spider-Mana, bo był na miejscu, ale jakoś wątpię, aby miał ochotę o tym z tobą pogadać, jeżeli w ogóle go dopadniesz. Wiem na pewno, że Gwen znalazła się w środku jego walki z jednym z jego przeciwników. Na moście. W którymś momencie została z niego zepchnięta. Zginęła na miejscu. Od razu, więc... Najwyraźniej nie cierpiała - jeżeli nawet mężczyzna zabrzmiał gorzko, gdy sugerował dziewczynie rozmowę z pająkiem, to była to tylko i wyłącznie jego sprawa. Nie, nie winił go, nie do końca, ale... Był to dla nich obu drażliwy temat. Nie obciążał go samą śmiercią Gwen - ale okolicznościami wokół niej już tak.
Harry umyślnie nie podał nastolatce niektórych znanych sobie informacji. Przede wszystkim zachował dla siebie sam powód zgonu, bo... Prawdę mówiąc raporty w tej sprawie sobie przeczyły. Początkowy jako przyczynę wyznaczył szok związany z upadkiem, ale... Złamana szyja też nie wzięła się znikąd. Wzbudzała wątpliwości, których Osborn nie chciał teraz na blondynkę zrzucać. W gruncie rzeczy w praktyce i tak niczego to nie zmieniało... Wolał więc zostać przy zapewnieniu, iż przynajmniej jej nie bolało. Wiedział, że niektórym taka świadomość przynosiła ukojenie.

Harry był jednocześnie przygotowany na dalsze pytania... Jak i kompletnie nie gotowy na to, aby na nie odpowiadać. Psychicznie, emocjonalnie, miał sytuację pod kontrolą, przynajmniej na tyle, na ile było to w jego przypadku w ogóle możliwe. Czuł się zresztą względnie dobrze. Żadne dziwne -  niby to obce, lecz tak naprawdę nie do końca - myśli nie popychały go ku huśtawce nastrojów, panował nad sobą... Z tym od dawna nie posiadał poważnych problemów, więc nie obawiał się, iż teraz nagle się to zmieni. Nie przez to, że rozmawiali o nieprzyjemnych kwestiach.
Mimo to... Wciąż nie wiedział jakich informacji mógł dziewczynie bezpiecznie udzielić. O niektórych rzeczach dosłownie sam nie miał pojęcia, innych nie był pewien, gdyż na przykład dogrzebał się do sprzecznych raportów lub sam nie zadecydował co o nich myślał - ale tak czy siak znał sytuację wystarczająco dobrze, aby posiadać jej jasny obraz. W tym wypadku nie było to wcale takie dobre, gdyż łatwo mógłby zaliczyć potknięcie. Rzadko mu się to zdarzało, na ogół doskonale radził sobie ze zdradzaniem tylko tych kart, które faktycznie chciał odsłonić, ale niebezpieczeństwo istniało zawsze... A to nie była zwykła rozmowa biznesowa, w której w najgorszym wypadku straciłby kartę przetargową czy nie dogadałby się w kwestii jakiejś umowy. Tu w grę wchodziła wyższa stawka. W porywach czyjeś życie, zdrowie, a na pewno szczęście.
To głównie dlatego już pierwsze pytanie blondynki sprawiło, iż mężczyzna jedynie wzruszył ramionami. Nie zaprzeczył, ale i nie potwierdził, choć prawda była taka, że pewne podejrzenia posiadał. Tyle że... Podanie ich najprawdopodobniej wydałoby Parkera. Gwen nie była głupia, a gdyby usłyszała, że jej tutejszy odpowiednik został porwany przez jednego z pajęczych wrogów jako zakładniczka... Mogłaby już dodać dwa do dwóch. Niekoniecznie, ale raczej tak. Chyba najlepiej byłoby się póki co trzymać stwierdzenia, że po prostu znalazła się w niewłaściwym miejscu i czasie... To się niestety zdarzało. I było jednym z powodów, dla których bohaterowie spotykali się z publicznym potępieniem.
Przez krótką chwilę Osborn rozważał zasugerowanie, iż Spider-Man - jak wielu mu podobnych - ratował pewnie dziennie, nocnie, przynajmniej parę osób, dlatego nie mógł pamiętać każdego... Ale choć to stwierdzenie samo w sobie byłoby prawdziwe, to stałoby już zbyt blisko kłamstwa. Harry w ogóle wolałby jeszcze w tej chwili uniknąć dyskusji o wydarzeniach z cmentarza. Kiedy ustali już z Parkerem wspólny front... Wtedy - jasne. Ale nie teraz.
Na szczęście Gwen sama prędko zmieniła temat, snując wizje wywołania kolejnego spotkania, przez które mężczyzna aż uniósł brwi. To nie brzmiało dobrze. Przeciwnie, wydawało się bardzo ryzykowne, nieprzemyślane, najpewniej niebezpieczne i przede wszystkim nielegalne. To ostatnie normalnie by mu bardzo nie przeszkadzało, ale nie w sytuacji, gdy przy okazji występowały wszystkie pozostałe wymienione przez niego okoliczności. Kiedy już łamał prawo, to robił to z sensem. Przynajmniej świadomie.
- Pojawi się on albo jeden z tysiąca innych tutejszych bohaterów - mruknął pod nosem, lecz w tej chwili jeszcze za bardzo się tym pomysłem nie przejmował. W razie czego później będzie miał jeszcze czas, aby Gwen powstrzymać. Chyba że zdecyduje się to zrobić bez jego wiedzy i zgody, ale w takim razie... Pozostanie mu pewnie tylko liczyć na to, że nie wyląduje za kratkami. Bo wyciąganie jej z takich kłopotów - gdy oficjalnie była martwa - mogłoby się okazać co najmniej problematyczne.
Z tego wszystkiego kolejne posunięcie dziewczyny było dla niego sporym zaskoczeniem - przez które spiął się na moment, dosłownie na sekundę, nim nad sobą zapanował. Ludzie rzadko nawiązywali z nim kontakt fizyczny, pomijając gesty pokroju podania ręki na powitanie czy przypieczętowanie interesu, dlatego zawsze było to dla niego nieco dziwne... Nietypowe. Z drugiej strony nie oznaczało to, że nie wiedział jak zareagować, w związku z czym teraz bez większego wahania objął Gwen ręką na wysokości ramion.
I znów blondynka załączyła tryb słowotoku. Pod tym względem przypominała mu bardziej Petera, a tym razem to skojarzenie spowodowało już uniesienie się kącika ust Osborna. Och, tak, był pewien, że Parker zechce się z nią spotkać... I nie miał pojęcia jak on sam to zniesie. Najpewniej będzie im towarzyszył, słuchał ich dyskusji i dbał o to, aby w nic się nie wpakowali. Bycie tym odpowiedzialnym bywało takie męczące... Co nie zmieniało faktu, że w miarę słuchania Harry coraz bardziej doceniał towarzystwo dziewczyny. I rozpoznawał w niej więcej cech swojej Gwen. Z bezinteresownym współczuciem na czele. To głównie dlatego, a nie przez samą jej propozycję, Harry zaciął się na spoglądaniu na nią z głębokim zamyśleniem. Dopiero jej ostatnie pytanie wybiło go wreszcie z tego stanu i mężczyzna odchylił głowę na bok.
- Bardzo. Ciężko było jej nie lubić. Popularna w szkole i poza nią, inteligentna, pilna, śliczna, wywodząca się z dobrego środowiska, szanowanej rodziny... Dla każdego miła, jak długo nie zasłużył sobie na coś innego. Moja pierwsza przyjaciółka. Jeżeli już ktoś za nią nie przepadał, to naprawdę najczęściej z zazdrości. Nie tylko dlatego, że tak się mówi - wyliczył, starając się zachować przy tym neutralny ton, aby ładunkiem emocjonalnym w swojej wypowiedzi nie wpłynąć na odbiór samych słów. Wolał dać dziewczynie jak najbardziej obiektywny obraz sytuacji.
- I... Uważam, że jeżeli już chce się grzebać w rzeczywistości, to trzeba to robić ostrożnie i umiejętnie. I z głową - dodał po krótkiej pauzie, która wynikała w głównej mierze z faktu, iż nie wiedział czy to aby na pewno dobry pomysł. Wahał się, bo mimo wszystko nie chciał za bardzo zachęcać Gwen. Zrobienie czegoś w innym świecie to jedno, ale w przeszłości? To już zmieniało stan wymiaru, a przynajmniej powinno według jego wiedzy. Na takie ryzyko ciężko mu się było zgodzić. Choć... Teoretycznie miał pomysł jak to obejść. Nie zadziałałby w praktyce, niestety, ale istniała taka opcja.

Harry wiedział sporo o życiu w czyimś cieniu. O dążeniu do wypełnienia czyichś butów, wyznaczonej roli, o konieczności sprawdzenia się jako ktoś, kto pod wieloma względami zdawał się być ideałem... Albo przynajmniej się za niego uważał i z zewnątrz doskonale potrafił sprawiać takie wrażenie. W związku z tym wysoko postawiona poprzeczka przez długie lata stanowiła jego chleb powszedni... I może dlatego nie powinien był zrzucać na Gwen takiego opisu, ale przecież chciała wiedzieć, a on nie zamierzał jej pod tym względem okłamywać. No i nie miał pewności, że dziewczyna nie odbierze tego po prostu jako komplementu, nie zaglądając głębiej.
Na swoje usprawiedliwienie posiadał to, iż nie pomyślał o tej możliwości przed faktem. W końcu daleki był od - świadomego czy nie - zestawiania swojej i jej sytuacji, od przyrównywania swojego ojca do... Nawet wymienianie ich w jednym toku myślowym wydawało się niewłaściwe. Więc nie, nie zrobił tego umyślnie, nie przyszło mu to do głowy - i choćby teraz żałował, to i tak nie miałoby to większego znaczenia, bo szkody zostały już dokonane, a ziarno niepewności najwyraźniej zasiane.
- Ponoć tylko wariaci są coś warci - skomentował więc lekko, odnosząc się do filmu, który w tym równoległym świecie blondynki mógł tak naprawdę nie zostać nawet nigdy wydany. Szczerze mówiąc zrobił to w dużej mierze automatycznie i pewnie dało się to też wyczytać z jego tonu głosu. Wątpił, aby ten bądź co bądź oklepany cytat miał tak po prostu poprawić nastrój Gwen, ale chyba warto było spróbować... A jeżeli przy okazji sam przywołał nim na swoje usta niewesoły, wręcz cyniczny uśmiech, to już tylko i wyłącznie jego sprawa. Nie musiał się tłumaczyć ze swojego podejścia do tematu szaleństwa.
Nie był to dla niego dobry motyw do rozważań i mężczyzna zdawał sobie z tego sprawę. Rozwodzenie się nad własnym stanem umysłowym raczej nie mogło być... Zdrowe. Szczególnie w przypadku kogoś, kto naprawdę posiadał pod tym względem problemy - kiedyś i być może w dalszym ciągu. Czy wciąż czuł się chory? Czasami tak. Momentami dochodził do wniosku, że zwyczajnie zawsze tak będzie - jak z alkoholizmem i podobnymi dolegliwościami. Nigdy nie odchodziły na dobre. Efekty serum mogły w tej chwili ustać, ale często łapał się na myśleniu, że wciąż gdzieś w nim siedziały i przy drobnym potknięciu mogły wrócić... Więc nie, zastanawianie się nad tym zdecydowanie nie było zdrowe.
Szczęśliwie tym razem jego rozmyślania prędko zostały przerwane, gdy jego towarzyszka nagle się od niego odsunęła i zmieniła ułożenie ciała. Harry co prawda powiódł za nią wzrokiem, lecz nawet powieka nie drgnęła mu przez tę jej nową pozycję. I tak nie on będzie to w razie czego czyścił. Może była to dość okrutna refleksja, ale z drugiej strony bez przesady... Płacił ludziom za różne rzeczy, w tym za sprzątanie, więc równie dobrze mogli mieć co robić. To w końcu nie tak, że trzymał u siebie niewolników.
Spodziewał się zmiany tematu, więc nie był zaskoczony, kiedy dziewczyna przemówiła ponownie. Co prawda już przy jej pierwszych słowach tak czy siak westchnął ciężko, jak gdyby chciał dodatkowo podkreślić swoje - i tak chyba oczywiste przez przebieg dotychczasowej dyskusji - nastawienie, ale... Nie pokręcił przecząco głową, nie powiedział nie. Z drugiej strony nie zgodził się na głos, ale to i tak było w jego przypadku sporo. No i... Gwen miała rację, był skłonny z tym pomóc, jak długo będzie miał ostatnie słowo i możliwość przerwania akcji, jeżeli za bardzo wymknie się spod kontroli.
- Mam wrażenie, że trochę to w tym wypadku niedopowiedzenie roku, ale nie ma za co - odparł w pierwszej kolejności, po czym skrzyżował ramiona na klatce piersiowej. W głębi ducha z kolei zastanawiał się nad tym, od czego powinien zacząć, skoro blondynka znowu poruszyła tyle problematycznych kwestii, z niektórymi się zresztą powtarzając. W zasadzie każda z nich była na swój sposób niebezpieczna, po prostu pod różnymi względami... Ale pewnie tak czy siak do wszystkich w końcu dotrą, więc czy naprawdę miało to jakieś znaczenie? Poza dawkowaniem emocji?
- W porządku, więc rozumiem, że w twoim świecie nie ma aż tylu bohaterów? Tutaj tak. Mnóstwo. Powiedziałbym, że trafia się na jakiegoś na każdym kroku... Ale to już by była lekka przesada. Choć naprawdę niewielka, szczególnie w Nowym Jorku. Mamy tu jakieś ich skupisko, szczególnie że w mieście rezydują przynajmniej dwie z tych popularnych grup, czyli Mściciele i Fantastyczna Czwórka. Mówiłaś coś wcześniej o stażu u Starka? W twoim wymiarze też jest Iron Manem? - jeżeli dobrze pamiętał, Gwen chciała się z nim spotkać, więc być może tak... Ale z drugiej strony mogła też liczyć na jego pomoc od strony technicznej, jako geniusza i inżyniera, a nie bohatera.
Prawdę mówiąc Osborn miał wrażenie, że być może nawet udałoby mu się załatwić taką rozmowę. Nie wiedział czy chciał to zrobić, czy aby na pewno było to rozsądne - prawdopodobnie nie - ale gdyby musieli, to nic nie stanęłoby im raczej na przeszkodzie. Choć Stark najpewniej podszedłby do prośby o spotkanie podejrzliwie przez ich... Historię. Albo raczej przez swoją historię z Normanem, która Harry'ego obchodziła tyle, co zeszłoroczny śnieg... Przynajmniej jak długo nie wchodziła mu w drogę.

Och. Czyli wyglądało na to, że Harry chyba właśnie przypadkowo zdradził Gwen prawdziwą tożsamość Iron Mana z jej świata... Rzecz jasna zakładając, że tam również był nim Stark, bo równie dobrze ktoś inny mógł nosić - dla niego? - zbroję. Na szczęście Osborn nie mógł powiedzieć, aby z tego powodu jakoś wyjątkowo rozpaczał. Przeciwnie, w duchu argumentował sobie, że dziewczyna tak czy siak prędzej czy później by się tego dowiedziała, bo w końcu większość Mścicieli nie kryła się ze swoimi twarzami i nazwiskami... A już na pewno nie Stark. I to nawet nie tak, że Harry czerpał jakąś satysfakcję z tego, że być może wkopał jego odpowiednika z innej rzeczywistości. Gwen i tak raczej niczego z tą wiedzą nie zrobi, a on sam na swój sposób... Powiedzmy, że Starka szanował. Pod pewnymi względami.
Wyjaśnienia dziewczyny sugerowały zresztą, że jej wymiar mógł być... Bezpieczniejszy. A może po prostu wszystko się w nim później rozpoczęło? W końcu historia uczyła, że tutaj również bohaterowie pojawiali się stopniowo, początkowo była ich garstka, aż urośli do swojej obecnej, pokaźnej liczebności. Istniała też opcja, że u Gwen byli zwyczajnie dyskretniejsi, mniej obecni w mediach społecznościowych, lepiej znani dorosłym... W porządku, a więc opcji było jednak całkiem sporo. Niewiele mu to dawało. Szkoda, bo jeden z paru jego - jeszcze nie do końca sprecyzowanych - pomysłów zakładał właśnie nawiązanie łączności między światami i zadbanie o to, aby ktoś po drugiej stronie pomógł im z naprawieniem sytuacji.
Tak czy siak, mężczyzna ograniczył się do podsumowania wszystkich tych wieści kiwnięciem głowy, nie okazując po sobie tego, co o nich myślał... Pomijając może zastanowienie, które jasno malowało się na jego obliczu. Tak, Stark mimo wszystko był dla nich jakąś możliwością, choć Harry wciąż uważał, że zaangażowanie go za bardzo skomplikowałoby sprawę. Chociaż może... Czy on znał w ogóle tożsamość Spider-Mana? Jeżeli tak, jeśli się z Parkerem przyjaźnili, a na to ostatnie wszystko wskazywało, to być może w jego interesie byłoby udzielenie im pomocy? Warte rozważenia.
Tyle że do rozważenia później, po odbyciu konsultacji z Peterem, bo Osborn wolałby się najpierw upewnić w kwestii tego, jak wiele mógł Gwen powiedzieć. Jeżeli okaże się, że będą mogli swobodnie dzielić się praktycznie wszystkimi informacjami, to przynajmniej etap planowania pójdzie im łatwo. W innym wypadku Harry coś czuł, że czeka go cała masa kombinowania, omijania niektórych faktów i znajdowania alternatywnych wyjaśnień na różne rzeczy. Już się nie mógł doczekać...
- Myślę, że nie jest to wykluczone. Tyle że... Widziałaś te dzisiejsze roboty? Przyjrzałaś im się lepiej? Ktoś zadał sobie naprawdę sporo trudu, aby z wyglądu w wystarczającym stopniu przypominały zbroje Iron Mana. Jasne, że on ich nie stworzył, bo w takim wypadku byłyby lepsze, ale to nie znaczy, że przeciętny obywatel w to uwierzy. A Tarcza może sobie współpracować z Mścicielami, ale pewnie tak czy siak przeprowadzi jakieś dochodzenie, skoro sprawdzała nawet Oscorp, gdzie zajmujemy się bardziej genetyką niż robotyką. Chodzi mi o to, że... Że Stark może mieć w najbliższym czasie kłopoty. A przez to mniej czasu. Spróbuję się z nim skontaktować i pewnie zostanę potraktowany lepiej od ciebie z tym konkursem, ale najprawdopodobniej i tak będziemy musieli trochę poczekać - uprzedził, lekko marszcząc przy tym czoło. Oczywiście w tym wypadku wyjątkowo zwłoka mu pasowała, ale o tym w żadnym razie nie zamierzał Gwen informować. Jej się spieszyło, lecz on potrzebował chwili, aby na spokojnie porozmawiać z Parkerem. Sam nie rozumiał dlaczego aż tak przejmował się kryciem jego tożsamości. Najpewniej ze względu na May i MJ... A przynajmniej tego wyjaśnienia zamierzał się trzymać.
- W tym czasie sami również spróbujemy rozejrzeć się za jakimś rozwiązaniem. Takie nagromadzenie bohaterów w jednym miejscu ma też swoje plusy, wiesz? Część z nich i z przyciąganych przez nich osób posiada wiedzę, sprzęt lub zdolności, dzięki którym może nawet nie potrzebowalibyśmy Starka. To jedynie kwestia... Złapania kontaktu z odpowiednimi osobami - mężczyzna był praktycznie pewien tego, że gdyby tylko się postarali, w końcu faktycznie znaleźliby kogoś potrafiącego przemieszczać się między wymiarami albo w czasie. Pomijając już wszystko inne, sami mutanci posiadali teoretycznie nieskończoną liczbę możliwości, więc na pewno znalazłoby się paru z takimi mocami.
Problem polegał więc na tym, aby ustalić kto umiał coś takiego zrobić, znaleźć tego kogoś, a potem przekonać go do pomocy... Lub po prostu go opłacić, jeżeli nie będzie zainteresowany altruizmem. Taka alternatywa do nawiązania współpracy ze Starkiem z pewnością wymagałaby od nich więcej czasu i wysiłku, ale nadawałaby się w wypadku, gdyby on im z jakiegoś powodu odmówił... Chociaż teraz, mając świeżo w głowie pomysł z powołaniem się na Parkera, Harry nie sądził, aby miało do tego dojść. Prawdopodobnie. Z drugiej strony, zawsze lepiej być przygotowanym na wszystko.
- A w ostateczności wynajmiemy pierwszego z brzegu szalonego naukowca. Ich też jest pełno - dodał jeszcze, a choć ton jego głosu w dalszym ciągu wskazywał na powagę, to lekko uniesione brwi sugerowały już, że może jednak żartował. Sam w sobie ten dowcip nie byłby wcale najlepszy i mężczyzna zdawał sobie z tego sprawę, lecz rzucił nim bardziej dla siebie niż dla Gwen, odnosząc się do swoich - i Oscorp - problemów z tego rodzaju... Profesjonalistami.

Na uwagę odnośnie poziomu bohaterów Harry zareagował bezgłośnie, równocześnie unosząc lekko brwi i ramiona, choć w tym czasie ręce w dalszym ciągu trzymając skrzyżowane na klatce piersiowej. Zaraz potem jedno i drugie wróciło do swojej poprzedniej pozycji, ale poza tym żaden komentarz wciąż nie nastąpił. Mężczyzna wychodził z założenia, że przekaz tak czy siak będzie wystarczająco jasny. Nie miał pojęcia. Co prawda zdawał sobie sprawę z tego, że jak do tej pory bohaterom jakoś szło, musiało, skoro żyli i świat był w jednym kawałku, ale... Choćby chciał, nie mógłby stwierdzić na ten temat wiele więcej. Nawet przekazom z mediów nie można było przecież do końca ufać. Raz, że reporterzy nie wszystko wiedzieli, a dwa, że część informacji dostawali pewnie od... Rzeczników poszczególnych grup? Mściciele prawdopodobnie jakiegoś mieli, Stark by o to zadbał. A jeżeli nie, to przynajmniej znalazł inny sposób na kontrolowanie wiadomości.
- Mało konkretnie, ale trochę tak - odparł natomiast na pierwsze pytanie dziewczyny, choć jeszcze nie wchodził w szczegóły, póki co pozwalając jej mówić dalej. Najpierw musiał sobie to wszystko porządnie ułożyć w głowie i rozplanować, a dopiero potem będzie mógł jej podawać szczegóły. Bo... Tak, miał parę pomysłów, zarówno na osoby, jak i na sposoby, by do nich dotrzeć, ale nie chciał decydować pochopnie. Gdyby teraz opowiedział Gwen swój tok rozumowania, najpewniej by go podchwyciła, zrobiłaby sobie nadzieję i potem ciężko byłoby ją od tego odciągnąć, gdyby okazało się, że mimo wszystko nie był to jednak najkorzystniejszy dla nich sposób postępowania.
Nastolatka nie myliła się natomiast w kolejnej poruszonej przez siebie kwestii, tej dotyczącej Starka - i Harry skwitował jej słowa powolnym kiwnięciem głowy, którą następnie pozostawił już nieco odchyloną na bok. Tak, zrozumiał aluzję, zamierzoną czy nie. I przecież przed chwilą nie skłamał mówiąc, że spróbuje coś u niego załatwić... Chyba że do tego czasu znajdzie się jakieś lepsze rozwiązanie, na co głęboko liczył. To nawet nie tak, że kierowała nim duma, niechęć czy cokolwiek podobnego. Naprawdę. Jego opory wynikały z czystego zdrowego rozsądku oraz logicznego myślenia. Nie chciał zdradzać nikomu postronnemu zbyt dużo, gdy nie było to absolutnie konieczne. Nigdy tego nie lubił, w żadnej sprawie, zawsze wychodził na osobę skrytą - nie licząc w stosunku do przyjaciół - ale teraz było to dla niego szczególnie istotne. W końcu w grę wchodziło coś istotnego. Możliwe, że wręcz niebezpiecznego... A na pewno mogącego pociągnąć za sobą całą masę niewygodnych pytań. Właśnie dlatego mężczyzna zamierzał uparcie obstawać przy tym, iż przed podjęciem jakichkolwiek kroków powinni najpierw bardzo dokładnie zbadać teren.
Skoro zaś o niewygodnych pytaniach mowa, to Gwen właśnie mu takie zadała, Harry zaś w duchu błogosławił swoją pokerową fakt, wpojoną mu przez długie lata naśladowania zachowań ojca. Nie podobało mu się to, że nie mógł powiedzieć wszystkiego. W pewnym sensie chyba prawie zaczynał współczuć Peterowi, jeżeli tak wyglądało to dla niego na co dzień... Tyle że zaraz potem przypominał sobie, iż w gruncie rzeczy sam milczał właśnie głównie ze względu na Parkera, aby nie dopuścić do tego, żeby ktoś ich ze sobą powiązał i na podstawie tożsamości jednego z nich zidentyfikował drugiego. Koniec końców nie tak trudno byłoby to zrobić. Co już stanowiło spore niedopowiedzenie...
Jedyny fotograf od dawna robiący dobre zdjęcia Spider-Mana i jego przyjaciel z dostępem do drogiego, zaawansowanego technologicznie sprzętu? Już ta pierwsza część zdawała się wzbudzać pytania, a Osborn naprawdę nie wiedział jakim cudem nikt do tej pory na to nie wpadł. Winą można było chyba obarczyć ciapowate zachowanie Petera w cywilu... I jego historię. Ale po dodaniu drugiego fragmentu oraz uwzględnieniu jego własnego dzisiejszego pojawienia się w pancerzu u boku pająka, głównie wtedy na moście? Sytuacja stawała się coraz bardziej jasna. Tylko czekać, aż ktoś doda dwa do dwóch... A wtedy będą potrzebowali potężnej kontroli szkód.
Póki co jednak Harry uniósł po prostu jedną brew, dając sobie moment przed udzieleniem odpowiedzi, jak gdyby ją rozważał. Poniekąd tak właśnie było, tylko w trochę innym sensie, niż można by tego oczekiwać. Tyle że... Pod tym względem również nie zamierzał tak naprawdę kłamać. W gruncie rzeczy nawet nie musiał, bo... Nie, nie był bohaterem, na pewno się za niego nie uważał, po prostu pomógł dzisiaj i, zgoda, najprawdopodobniej nie odmówiłby wkroczenia do akcji ponownie, gdyby Peter go o to poprosił... No, może najpierw pozwoliłby mu przez chwilę błagać... Tak czy siak, nie robił tego na etat. Nie na stałe.
- Czy mnie kusiło... Może. Tak. Myślę, że większość osób miałaby takie marzenia. Ale wiem, że nie mógłbym się w to w pełni zaangażować, kiedy mam na głowie firmę. To zabrzmi przyziemnie, ale brak mi czasu - mężczyzna nie nazwałby się co prawda pracoholikiem, lecz Oscorp pożerało większość jego dnia, czy przebywał w siedzibie czy nie. Telefon odzywał się o każdej porze. Skrzynka mailowa wymagała sprawdzania. W tym mieście zawsze mógł nastąpić jakiś kryzys czy problem, czasem wręcz wywodzący się z jego firmy... Więc należało trzymać rękę na pulsie. Ktoś musiał nadzorować i zarządzać, aby inni mogli pracować nad przełomowymi odkryciami.
- Pewnie sprawiam teraz wrażenie, jak gdybym stawiał Oscorp ponad walkę ze złem i całą resztę. Nie mówię, że jest ważniejsza, ale też ratuje życia. A przynajmniej do tego prowadzi. Realizujemy kontrakty dla wojska, tworzymy materiały lepiej chroniące naszych żołnierzy. Pracujemy nad lekami na śmiertelne choroby. To też pomoże wielu osobom, a żeby naukowcy mogli pracować, ja dbam o to, aby posiadali fundusze i wymagany sprzęt - wyjaśnił obszerniej swój punkt widzenia. Jasne, on sam bezpośrednio nie czynił cudów, jeżeli nie liczyć znoszenia rady nadzorczej bez zamordowania któregokolwiek z jej członków... Jak do tej pory... Nie mniej jednak był potrzebny. I dzięki tej świadomości może nocami spał trochę łatwiej. To znaczy, kiedy mógł sobie na to w ogóle pozwolić.

Osbornowi w żadnym razie nie umykał fakt, że dzielił uwagę swojej towarzyszki ze zmieniającymi się widokami za oknami samochodu, lecz ani się tym nie przejmował, ani tym bardziej na ten temat nie wypowiadał. W pełni rozumiał jej zainteresowanie i nie odbierał tego tak, że na przykład ją nudził. Przeciwnie, zdawał sobie sprawę z tego, że ich dyskusja była dla niej ważna... Bo w końcu jak mogłaby nie być, skoro w gruncie rzeczy dotyczyła tego, co się z nią w najbliższym czasie stanie? A być może nawet tego, jak będzie wyglądała reszta jej życia? Więc nie, mężczyzna nie czuł się ignorowany.
Naprawdę nie miał ku temu powodów, kiedy Gwen dyskutowała z nim tak otwarcie, przynajmniej w tych kwestiach. Wprost mówiła mu czego chciała i... Harry to doceniał. Nie tylko dlatego, że mimo wszystko rzadko spotykał się ze szczerością, ale i przez to, że dzięki temu prawdopodobnie nie musiał się martwić, iż dziewczyna zrobi coś nieodpowiedzialnego za jego plecami. Wolał już wiedzieć i móc kontrolować sytuację, niż pozwolić na to, aby wydarzenia rozwijały się całkowicie bez jego świadomości. Z doświadczenia wiedział, że zazwyczaj kończyło się to dla niego źle. Z drugiej strony... Może i jego udział często nie zmieniał aż tak wiele... Nieważne.
Grunt, że teraz Osborn przewrócił oczami na to szturchnięcie, równocześnie odchylając się lekko w drugą stronę - nie dlatego, że musiał, ale po prostu uznał, że równie dobrze mógł to odegrać i zrobić Gwen przyjemność. Tak, miała rację, nie był zachwycony tym, że mogli zaburzyć równowagę między rzeczywistościami... Ale jednocześnie nie sądził, aby miało się to dokonać przez jej spotkanie z Peterem. Raczej przez kolejne skoki pomiędzy ich wymiarami. A już na pewno przez próby grzebania w przeszłości. Ponownie, preferował już mieć na to jakiś wpływ i ograniczyć szkody, niż puścić Gwen samopas.
- Nie planuję. Ale i tak chcę z nim najpierw porozmawiać i wszystko przygotować - technicznie rzecz biorąc nie kłamał. Zamierzał to zrobić. Tyle że w nieco inny sposób, niż mogłoby się to wydawać... Bo przecież Parker już wiedział - i teraz musieli tylko ustalić między sobą dalszy plan działania. Wspólny front. Harry, w przeciwieństwie do swojego drogiego przyjaciela, naprawdę nie chciał podejmować za niego ważnych decyzji, przekładających się między innymi na jego bezpieczeństwo.
Za to odnotował w pamięci fakt, iż Gwen zasugerowała Doctora Strange'a. To, że w jej świecie najwyraźniej popełnił jakiś błąd - albo może zupełnie odmówił udzielenia jej pomocy? - nie oznaczało od razu, iż tutaj będzie tak samo, więc pewnie warto było spróbować się z nim skontaktować. Jak? Dobre pytanie. Raczej nie ogłaszał się ze swoimi usługami w internecie. Z drugiej strony... Jeżeli w obu rzeczywistościach rezydował w tym samym miejscu... Z wiedzą Gwen nie powinni mieć problemów z jego znalezieniem. A w ostateczności mogą spróbować namówić kogoś Avengers, żeby go dla nich wezwał.
Może jednak ich opcje nie przedstawiały się wcale aż tak tragicznie? Oczywiście w dalszym ciągu wiele zależało od decyzji Parkera odnośnie jego pajęczej tożsamości, ale Harry ostrożnie zakładał, że Peter zgodzi się na zdradzenie jej Gwen... A w takim wypadku najprawdopodobniej otworzą im się drzwi do sporej grupy bohaterów, nie tylko tych należących do Avengers. Przez nich w razie zaistnienia takiej konieczności mogliby się kontaktować z innymi... I w ten sposób odpadłby przynajmniej jeden z ich problemów. Przynajmniej zakładając, że ich społeczność utrzymywała bliższe relacje.
Póki co natomiast Osborn miał na głowie inny kłopot, tym razem bardziej... Osobisty. Z jednej strony była to miła odmiana, bo nie musiał się zamartwiać, planować i zastanawiać nad tym, ile mógł Gwen powiedzieć, ale z drugiej... Cóż, z drugiej nagle do niego dotarło, że mimo wszystko nie chciał jej zawieść - a wyglądało na to, że naprawdę ją ta kwestia obchodziła. Tyle że skłamać też nie mógł. To znaczy, gdyby wiedział, że dziewczyna nie zostanie tu na długo, to być może by to nawet rozważył, ale w obecnych okolicznościach zatajenie prawdy zbyt łatwo mogłoby wypłynąć. Nie opłacało się. Czyli jednak musiał rozważać to, ile mógł zdradzić. Cudownie.
- Przyjaźnimy się. Blisko. I często widujemy. Ale razem nie jesteśmy już od dawna. W dużym skrócie, doszliśmy do wniosku, że nie potrafimy wspierać się tak, jak powinna to robić para, więc... Nie chcieliśmy się wzajemnie męczyć - wyjaśnił, siląc się na dyplomatyczne ujęcie sprawy, nawet jeżeli gdzieś tam w głębi jego umysłu cichy, lecz niesamowicie gorzki głos dopowiedział od siebie - tak, jasne. To nie tak, że czuł do MJ jakieś pretensje. W końcu to naprawdę wydarzyło się dawno temu, a on pogodził się z losem i nie liczył na zmianę sytuacji... A nawet jej sobie nie życzył. Nie pasowali do siebie, mieli zbyt różne charaktery i zwyczaje, a MJ sama wspomniała o tym jeszcze zanim zaczęli się na poważnie spotykać, więc... Może nie była to żadna niespodzianka. Przeszkadzało mu tylko to, że nie miał w niej oparcia wtedy, kiedy jej potrzebował. Wybaczył jej, oczywiście, ale ciężko mu było zapomnieć o takim kuble zimnej wody. Łatwe odpuszczanie nie leżało w jego naturze.
Tak czy siak, tutaj tkwił następny, poważniejszy problem. Mary Jane była z Peterem. Prawdopodobnie. Harry nie pchał się z butami w ich związek, nie dopytywał o szczegóły, gdy sami ich w jakiś sposób nie oferowali, więc nie wiedział jak dokładnie miały się między nimi sprawy... Ale oficjalnie stanowili parę. I Osborn podejrzewał, że dziewczyna wiedziała o nocnych i czasami dziennych wyprawach Parkera po mieście. Jeżeli miał rację, świadczyło to o sporym zaufaniu i raczej nie zwiastowało końca ich relacji. Chyba że Peter znowu dramatycznie uzna, że nikt nie jest przy nim bezpieczny, ale to się chyba nie liczyło. Nie byłoby trwałym rozstaniem. Swoją drogą, to zabawne, że akurat Parkera MJ jakos potrafiła wspierać...
- MJ i Peter też są ze sobą blisko. Bliżej niż ze mną - dodał więc, a jeżeli do tonu jego głosu zakradła się teraz cicha nutka ostrożności, to nie zawarł jej w nim umyślnie. Po prostu zachowywał należytą czujność... Badał reakcję Gwen, aby ocenić czy mógł kontynuować, czy może jednak lepiej, żeby na tym poprzestał. Pewnie powinien ją uprzedzić, by uniknąć późniejszych nieporozumień i możliwych scen, ale przekazywanie nieprzyjemnych wieści było skomplikowaną sztuką.