Washington Square Park

Harry sam nie był pewien jakiej reakcji się po dziewczynie spodziewał. Kiepskiej, to oczywiste, ale jakiej dokładniej? Jak poważnej? Pod tym względem główny problem polegał chyba na tym, że nie znał aż tak dobrze jej własnej sytuacji uczuciowej z jej świata. Nie miał pojęcia na jakim etapie znajdowała się jej relacja z tamtym Peterem - rzecz jasna zanim spotkało go to, co go spotkało. Z drugiej strony trochę sugerował się też jej wiekiem. Po wyglądzie obstawiał, że musiała być od niego przynajmniej te kilka lat młodsza, a wówczas wszystko przeżywało się bardziej.
Koniec końców zaskoczyła go spokojem. Och, musiała być w głębokim szoku i wcale tego nie kryła, jej wyraz twarzy mówił sam za siebie, ale... To było w tych okolicznościach zrozumiałe. I przecież o własnych siłach jakoś się opanowała, skoro nie zaczęła mu tu płakać, ani protestować, ani zarzekać się, że mu nie wierzyła... I tak dalej. A za to wszystko chyba również by jej nie winił. W pewnym sensie potrafiłby to zrozumieć, szczególnie biorąc pod uwagę jej dotychczasową emocjonalność... Niespodzianka. Która sugerowała, że ta Gwen była najwyraźniej dojrzalsza, niż początkowo mu się wydawało. Z drugiej strony... Czy powinien się temu dziwić? Prawdopodobnie nie. Jak na kogoś w swojej sytuacji zachowywała się i tak bardzo sensownie.
- Też się dziwiłem. Najwidoczniej przeciwieństwa się przyciągają - poparł słowa dziewczyny, po trochę się z nią solidaryzując, a po trochę dając zwyczajnie upust resztkom swojego starego, dobrego zgorzknienia, które zapewne przeciekło do jego głosu. Ponownie, nie żywił już tak naprawdę do nikogo pretensji, nie chował urazy ani do MJ, ani nawet do Petera... No, przynajmniej nie o to. Ale jak na kogoś, kto wolał szukać partnera w swoich własnych kręgach, Mary Jane zaskakująco nie miała problemu z zejściem się z typowym nerdem. Chyba że już wtedy znała jego superbohaterską tożsamość, bo to zmieniało postać rzeczy... Ale nie. Nie powinien w ten sposób myśleć. Nie zasługiwała na to, jak zirytowany jej ówczesnym postępowaniem by nie był.
Z tego wszystkiego największe zaskoczenie stanowiły jednak dla mężczyzny rumieńce Gwen, przez które aż na moment uniósł brew. Prawie miał ochotę zapytać ją o to, co chodziło jej teraz po głowie, ale ostatecznie jakoś się przed tym powstrzymał. W normalnych okolicznościach pewnie by to zrobił i spróbował ją trochę podrażnić, lecz nie teraz. Może poprawiłby jej tym humor, a może by go pogorszył... Więc wolał w ten sposób nie ryzykować. Nie uprawiać hazardu jej nastrojem.
Koniec końców Osborn postanowił więc uprzejmie poczekać, tym samym pozwalając jej we własnym tempie przetworzyć nowe informacje, poukładać sobie wszystko w głowie i przemówić dopiero wtedy, gdy rzeczywiście będzie już na to w pełni gotowa. W związku z tym nie skomentował także tych jej pierwszych prób kontynuowania rozmowy, dźwięków, które nie układały się w słowa... Umyślnie sprawiał wrażenie, jak gdyby nie zwracał na nie uwagi.
Jakież więc było jego zdziwienie, kiedy Gwen wreszcie się odezwała - i poruszyła temat, którego zupełnie się nie spodziewał. Jego życie uczuciowe? Ha. Kompletnie nie istniało, bo nie miał czasu nawet na to, aby o nim pomyśleć, a co dopiero coś z tym zrobić... Z drugiej strony być może jego ciche parsknięcie śmiechem nie było jednak najlepszą reakcją na to pytanie. Mężczyzna spróbował się zreflektować po prostu kręcąc przecząco głową, przekazując w ten sposób zarówno to, że nie, z nikim nie był, jak i to, iż nie poczuł się urażony... Ale nie zdążył się odezwać, by udzielić bardziej obszernej odpowiedzi, gdyż blondynka zabrała się już za zmienianie tematu. I to z hukiem.
Rozbawiony uśmiech, który zdążył zawitać na ustach Harry'ego, teraz stopniowo przygasł, chociaż nie zniknął całkowicie, w jego oczach z kolei zawitał wyraz pełen namysłu. Znów nie spuszczał wzroku z Gwen, a mimo tego, że nie odpowiedział jej od razu, to całokształt jego zachowania wyraźnie świadczył przynajmniej o tym, że nie kwestionował jej słów. Zastanawiał się, ale nie wątpił... I pewnie ta akceptacja dawała jej do myślenia, ale prawdę mówiąc w tym momencie nawet to Osbornowi nie przeszkadzało.
Nie oczekiwał takiej szczerości. Z jednej strony był nią pozytywnie zaskoczony, z drugiej... Tworzyła dla niego nowe problemy. W tym nagłe zaniepokojenie tym, że Gwen mogła nieco zbyt chętnie dzielić się swoją tożsamością. Oczywiście był to jej wybór, a pod tym względem mogła mu zaufać, ale... Znajdowała się w obcym świecie. Wiara w ludzi mogła nie być dla niej najlepszym wyborem. Nie wspominając już o tym, że skoro ona się przyznała, to chyba on też powinien jej co nieco wyjaśnić. Bez konsultacji z Parkerem. Cudownie. Może to chociaż Petera czegoś nauczy...
- Taak. Podejrzewałem, że możesz mieć. To aż dziwne... To, jakie różnice, a jakie podobieństwa posiadają pomiędzy sobą obie nasze rzeczywistości - odparł spokojnie, póki co pozwalając dziewczynie samej wyciągnąć z jego słów dalsze wnioski. Potem będzie mógł je skorygować, jeżeli zajdzie taka potrzeba... Ale prawdę mówiąc wychodził z założenia, że powiedzenie mniej i pozostawienie reszty w domyśle mogło im wszystkim wyjść na dobre. Nawet jeżeli doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jakie nieporozumienie mogło wyniknąć ze sposobu, w jaki to wszystko ujął.

W trakcie całego tego słowotoku brwi Harry'ego stopniowo przesuwały się coraz wyżej i wyżej po jego czole, aż w końcu osiągnęły pod tym względem szczyt swoich możliwości, dosłownie i w przenośni. Nie mógłby powiedzieć, że taka strategia odwracania uwagi od raz popełnionej gafy działała. Przeciwnie, jedynie dobitniej podkreślała problem... Szczególnie z punktu widzenia Osborna, który w końcu miał dość do czynienia z Parkerem, aby się do takiego zachowania przyzwyczaić i już praktycznie nie zwracać na nie uwagi. Co nie oznaczało, iż Gwen nie słuchał. Przeciwnie, robił to bardzo uważnie, bo - również dzięki Peterowi - wiedział doskonale, iż w takich okolicznościach często potrafiło paść sporo ciekawych i w innym wypadku niedostępnych informacji. Niekoniecznie istotnych, jasne, ale wciąż ciekawych.
Och, nie zawiódł się. W jego oczach na moment zagościł błysk rozbawienia, lecz wyjątkowo mężczyzna nie miał ochoty się znęcać i drążyć tematu... A mógłby. I to jak. Z drugiej strony to jeszcze nic straconego, bo potem będzie mógł do woli wytykać Gwen jej wizje ich domniemanego związku i tak dalej, ale w tej chwili był zdecydowany jej odpuścić. Mimo wszystko dopiero co przyznała się do czegoś istotniejszego od wybujałej wyobraźni, więc mógł wziąć swój okropny sadyzm na łańcuch.
Nie to, żeby w pewnym sensie nie potrafił jej zrozumieć. Jej przemyślenia mogły się wydawać logiczne, nawet jeżeli w rzeczywistości nie pokrywały się ze stanem faktycznym... A Harry nie czuł się nimi w żadnym razie urażony. Może odrobinę zgorszony, ale w taki sposób, w jaki kogoś zniesmaczyłaby perspektywa umawiania się z własną siostrą, a o tych jego odczuciach Gwen nie mogła wiedzieć, więc jej nie winił. Może później jej to wszystko wyjaśni. O ile będzie pamiętał, bo w końcu miał trochę na głowie...
- Wypraszam sobie ubzdurywanie - skomentował tylko, lekko marszcząc przy tym czoło, choć ton jego głosu wcale nie wskazywał na to, aby to wytknięcie jakoś szczególnie go dotknęło. A tak poza tym... Czy to w ogóle było słowo? Ubzdurywanie? To znaczy, ogółem tak, tyle wiedział na sto procent, lecz pod względem tej konkretnej formy mógł właśnie dokonać bezczelnego słowotwórstwa. Na szczęście szybko został wyrwany z tych jakże fascynujących rozważań językowych.
Do tego momentu rozbawienie mężczyzny zdążyło już całkowicie wyparować, pozostawiając po sobie tylko zastanowienie. Czy było jeszcze coś, o czym Gwen nie mówił? Sporo, naprawdę sporo, przez co w pierwszym odruchu Harry miał ochotę odpowiedzieć jej pytaniem na pytanie - a chcesz sobie wybrać temat z listy? Na szczęście trzymał swój sarkazm na wodzy. W innym wypadku sam również dużo częściej by się w coś wkopywał. Oczywiście sytuacja zmieniała się wówczas, gdy ktoś go porządnie zirytował, a on sam przestawał przez to nad sobą panować... Ale teraz nie miał tego problemu.
Krótki moment jego zwłoki wystarczył zresztą, aby Gwen ponownie się odezwała... Po części wycofując się ze swoich wcześniejszych słów. Albo raczej dając mu wybór względem tego, czy aby na pewno chciał się do nich ustosunkować, co... Doceniał, ale równocześnie rozumiał, iż chyba tak czy siak powinien to zrobić. Wciąż szczerze nie chciał wyjaśniać dziewczynie wszystkiego, pod tym względem nic się nie zmieniło, jak bardzo Parker by sobie na to nie zasługiwał. Bo... To naprawdę nie były jego sekrety do wydawania. Tyle że z drugiej strony takie skakanie wokół tematu coraz mocniej go męczyło.
- Myślę, że przede wszystkim powinnaś o tym porozmawiać z Peterem. To bardziej jego rzecz niż moja. On lepiej wyjaśni ci sytuację. Nie tylko... W tej kwestii - odparł wreszcie nieco ostrożnym, lecz spokojnym tonem, uznając takie ujęcie sprawy za wystarczająco dobry kompromis... Chyba najlepszy, na jaki mógł sobie w tych okolicznościach pozwolić. Sprowadzał się w gruncie rzeczy do tego, że on sam właśnie umył ręce. Przyznał, że coś tam było, coś wartego, a wręcz wymagającego obgadania, ale równocześnie zaznaczył, że sam nie mógł wziąć za to odpowiedzialności. Za to powinien pewnie zmienić temat. Żeby blondynka miała o czym myśleć.
- Swoją drogą, wyglądasz na parę lat młodszą, niż byłaby teraz Gwen w naszym świecie. Czym się tam u siebie zajmujesz, poza czekaniem na uwagę Starka i bujaniem się na sieciach? - spytał więc, wychodząc z założenia, że ludzie na ogół lubili mówić o sobie samych. Ten temat często ich pochłaniał, jak długo trafiło się na odpowiedni wątek. A jeżeli przy okazji takie zagranie mogło sprawić, że Harry dowie się czegoś istotnego, bo na przykład dziewczyna nawiąże jednak do swojego pajęczego alter ego... To tym lepiej. Rzecz jasna pytanie o to wprost byłoby pewnie co najmniej niedelikatne, więc tego uczynić nie planował... Póki co. Może później, jeśli będzie to z jakiegoś powodu konieczne.

Harry jedynie przewrócił oczami na upartość dziewczyny, decydując się jej nie komentować... Głównie dlatego, że był prawie pewien, że przynajmniej częściowo sobie z niego żartowała. Prawdopodobnie w głównej mierze. Kto wie, może nawet praktycznie całkowicie? Nie to, żeby było to jakoś szczególnie ważne, bo mieli na głowach istotniejsze kwestie, a on sam tak czy siak zdawał sobie sprawę z tego, w jaki sposób bywał na ogół postrzegany... Dlatego tak naprawdę się tym nie przejmował. Zbytnio.
Cieszyło go natomiast to, jak łatwo Gwen ustąpiła w kwestii tych różnic i podobieństw, o których istnieniu dopiero co jej wspomniał. Być może po prostu bardziej zainteresowało ją coś innego, może do tego tematu jeszcze w przyszłości zamierzała wrócić, ale póki co każda chwila zwłoki zwiększała szanse na to, że jednak nie - że poczeka na rozmowę z Peterem i wtedy wszystko sobie wyjaśnią. Albo i nie, jeżeli Parker uzna, że woli zachować swoje tajemnice dla siebie i jakoś się z tego wszystkiego wykręci. Jedno z dwojga. Ale wówczas Osborn będzie już mógł z czystym sumieniem się dostosować... Lub ponownie pokłócić ze swoim przyjacielem.
W tym momencie natomiast jego nadzieje przynajmniej ten jeden, jedyny raz w jego życiu zostały najwyraźniej wysłuchane i Gwen skoncentrowała się na opowiadaniu o sobie. Idealnie. Przede wszystkim od razu potwierdziła jego potwierdzenia w kwestii wieku, co... Dobrze było wiedzieć. Nie żeby planował na przykład zaoferować jej alkohol czy coś podobnego - bo na ogół starał się go unikać w swoim towarzystwie, nie licząc wyjątkowych sytuacji - ale i tak dobrze. Jeżeli zaś chodziło o resztę jej opowieści, to mężczyzna miał względem niej co najmniej mieszane uczucia.
Najbardziej w oczy, czy też może raczej w uszy rzuciło mu się to, w jaki sposób blondynka ustosunkowała się do jego sieciowej sugestii. W tym momencie brew Harry'ego lekko drgnęła, w gruncie rzeczy ledwo zauważalnie i krótko, jak gdyby zamierzał ją unieść - odruchowo czy nie - ale w ostatniej chwili jednak się przed tym powstrzymał. Mógłby drążyć temat albo chociaż posłać swojej rozmówczyni sceptyczne spojrzenie, lecz przecież już sobie postanowił, że nie będzie pod tym względem za bardzo naciskał. Nie tylko dlatego, że Gwen z pewnością w ciągu ostatnich dni dość już przeszła i nie potrzebowała obecnie dalszego męczenia o szczegóły. Reszta jego powodów była mniej altruistyczna. W końcu sam nie chciał być zmuszony do rozmawiania o innych pająkach... Tych z tego świata. Czyli tak naprawdę o Parkerze. A ta ścieżka w dyskusji najpewniej w końcu by ich do tego doprowadziła. Znając życie, prawdopodobnie nawet prędzej niż później.
Osborn zmusił się więc do tego, aby skupić się na reszcie informacji. Te zaś brzmiały... Zaskakująco normalnie. To znaczy, nie powinien był się spodziewać niczego innego, na rozsądek zdawał sobie z tego sprawę, lecz chyba po prostu dziwnie się czuł słysząc o tym, co teoretycznie mogłaby teraz robić ich Gwen. Oczywiście ona już miałaby szkołę za sobą, ale być może kontynuowałaby studia i pracę naukową... Albo zaczepiłaby się w jakiejś firmie. Gdyby chciała, bez problemu zatrudniłby ją w Oscorp. Jakieś stanowisko na pewno by się tam dla niej znalazło. Z drugiej strony obstawiał, że raczej by się na to nie zgodziła, mimo wszystko woląc poradzić sobie sama. Ale... Czym by się zajmowała oprócz tego? Też założyłaby kapelę? Znalazłaby innych znajomych, odpowiedniki tych przyjaciółek z równoległego świata? Może. Tyle że oczywiście tego się już pewnie nie dowiedzą, o ile... Coś się nie wydarzy.
Tu i teraz natomiast mężczyzna ograniczył się do wydania z siebie cichego pomruku, po części wyrażającego jego zainteresowanie, a po części zastanowienie, ale i po prostu zachęcającego nastolatkę do dalszego mówienia. Wspomnienie Wiewióry na pozór zignorował, lecz szczerze powiedziawszy coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że Gwen nie zrezygnuje i faktycznie będą musieli w jakiś sposób się tą kwestią zająć. Może udałoby mu się skontaktować z kimś, kto był już na miejscu i mógłby przejąć tamtą dziewczynę, zaopiekować się nią do momentu, gdy podróż samolotem na drugi koniec kraju znowu będzie wchodziła w grę... Niezła myśl.
Pomysł ten znów zszedł jednak na dalszy plan, gdy relacja z życia Gwen przerodziła się w nieco bardziej, z braku lepszego słowa, filozoficzne rozważania, przez które Osborn westchnął lekko, nie do końca bezgłośnie, ale blisko. Nie dziwił się temu podejściu. W pewnym sensie mógł się do niego odnieść, choć z nieco innego punktu widzenia... Bo przecież praktycznie od początku doskonale rozumiał, że nie miał do czynienia z ich Gwen, a jednak już sam jej wygląd sprawiał, iż ciężko było mu podchodzić do niej kompletnie neutralnie i budować opinię od podstaw. Wiedział o tym wszystkim, a jednak umysłowi ciężko było zapanować nad emocjami. Więc... Tak. Znał to z autopsji.
- Wiem jaki twój. Z twojego świata. A tak jeszcze w kwestii ubzdurywania, to nie martw się, tutejsza Gwen była dla mnie praktycznie jak siostra. I chodziła z Peterem. MJ... Dopiero później. Choć nie chcę nawet wiedzieć kto jeszcze oprócz nich, kiedy i dlaczego - wyjaśnił bez szczegółów, decydując, że to już najwyższa pora, aby zlitować się nad dziewczyną... Bo wyglądało na to, że rzeczywiście trochę utknęła na tamtym temacie, jeżeli sądzić po jej obecnym zamotaniu. A on nie był okrutny. Zazwyczaj. Właściwie to zależy wobec kogo... I czy prywatnie czy nie. Nie wspominając już o jego aktualnym stanie psychicznym z momentu porównywania... Dobrze, czyli może jednak czasami zdarzało mu się bywać odrobinę okrutnym.
- Dotarcie do tej twojej Wiewióry byłoby teraz trudne. I tak czy siak zajęłoby jeszcze przynajmniej parę godzin... Przy sprzyjających wiatrach. Możemy spróbować załatwić to inaczej. Nawiązać z nią kontakt, załatwić jej jakąś opiekę czy chociaż schronienie do czasu, aż będzie mogła wrócić... Bo rozumiem, że normalnie mieszka w Nowym Jorku? Dlatego się znacie? - zaoferował, bo zwlekanie z tym chyba nie miałoby sensu... A może ustalenie czegoś poprawiłoby Gwen nastrój po tych najświeższych informacjach o MJ i Parkerze.

Harry jedynie westchnął cicho, lecz głęboko, powoli wciągając i wypuszczając powietrze z płuc, a równocześnie starannie dbając o to, aby utrzymać kiełkującą w nim irytację w miarę możliwości z daleka od tej reakcji. Powinien się był spodziewać, że jego sugestia zostanie odrzucona. Czego innego on oczekiwał, że niby coś uda się ten raz załatwić łatwo? No chyba nie. Wszechświat w ten sposób nie działał, szczególnie dla niego. Można by pomyśleć, że w tym momencie byłby już do tego przyzwyczajony, ale najwyraźniej nadzieja naprawdę umierała ostatnia.
Obecnie nie miał ani siły, ani tym bardziej ochoty, żeby się o to sprzeczać... I nie posiadał lepszego planu działania. To znaczy, owszem, teoretycznie dysponował własnymi samolotami, ale podejrzewał, że naruszenie teraz strefy powietrznej nie byłoby dobrym pomysłem, nie dla osoby prywatnej. Innymi słowy, jeżeli Gwen chciała tam polecieć osobiście, to najprawdopodobniej będzie musiała poczekać przynajmniej parę godzin. Niby Osborn podejrzewał, że lotniska zostaną uruchomione szybko, bo wstrzymywanie lotów nigdy nie kończyło się dobrze, ale nie zdziwiłoby go, gdyby tak czy siak potrwało to przynajmniej do jutra. Co się zaś tyczyło alternatywnych metod podróży... To już chyba bardziej opłacało się wytrzymać tę zwłokę i skorzystać z drogi powietrznej, niż męczyć się z wolniejszym transportem naziemnym. Nie to, żeby oczekiwał, iż Gwen dałaby radę usiedzieć w miejscu, gdy tak się martwiła...
W związku ze wszystkim powyższym Harry poczuł się szczerze zaskoczony, kiedy dziewczyna niespodziewanie przyznała mu rację, nawet jeżeli w mniej znaczącej kwestii. Jedna z jego brwi odruchowo się uniosła, lecz tylko na moment, nim nad nią zapanował i przywrócił ją mniej więcej do poziomu jej sąsiadki. Chyba mógł to uznać za małe zwycięstwo. Ogólnie pojętego rozsądku rzecz jasna, a nie swojej kontroli nad własną mimiką.
Już najzupełniej świadomie, mężczyzna kiwnął więc głową, wyrażając swoją aprobatę dla decyzji o skontaktowaniu się z przyjaciółką Gwen. Albo raczej z odpowiednikiem jej przyjaciółki z innego świata, ale myślenie o tym za każdym razem, stałe czynienie tego rozróżnienia, w pewnym momencie zaczynało się robić męczące. Pamiętał o tym, oczywiście, bo niby jak mógłby o czymś takim zapomnieć, ale... Upraszczał sobie sytuację, to wszystko.
Podobnie nie chciał się jeszcze zastanawiać nad tym, jak ta Wiewióra miała pomóc z problemem podróży między rzeczywistościami. Oczywiście gdzieś tam w głębi ducha nie dawało mu to już spokoju, bo nie potrafił całkowicie się nie martwić, ale obecnie wybierał skupienie się na czymś innym. Bo inaczej chyba by w końcu... Oszalał. Tyle że może tak nagła zmiana tematu, jakiej dokonała teraz Gwen, wcale nie stanowiła dla niego - a przede wszystkim dla jego zdrowych zmysłów - lepszej opcji.
Przez krótką chwilę Harry po prostu wpatrywał się więc w blondynkę z namysłem, z lekko uniesionymi brwiami i wyrazem szczerego niezrozumienia w oczach. Był prawie pewien, że wcześniej zdążył wspomnieć o związku Gwen - ich Gwen - i Petera. Albo przynajmniej go jakoś zasugerować. Ale może jednak nie? Dla niego samego była to w końcu oczywistość, więc istniała opcja, że przeskoczył nad tym faktem, przeszedł do wyjaśniania innych kwestii, zakładając po prostu, że dziewczyna musiała zdawać sobie z tego sprawę... Szczególnie, że jej własne uczucia względem Parkera były dla niego całkiem jasne, a to tylko utwierdzało go w przekonaniu, że wiedziała.
W porządku. W takim razie mógł to być jego błąd, nawet jeżeli wciąż nie miał takiej pewności. Ta myśl trochę go zresztą irytowała, bo nie przepadał za popełnianiem pomyłek, jak chyba każda normalna osoba... Tyle że on oczywiście nie był do końca normalną osobą i znosił to nieco gorzej. Dobrze, że przynajmniej w grę nie wchodziła żadna kwestia życia i śmierci, tylko coś przyziemnego, ale i tak nie był tym zachwycony.
- Nie zrozum mnie źle, ale zagonienie go w takie miejsce wymagałoby pewnie godzin przekonywania i zdecydowanie obietnicy nakarmienia. Myślę, że jesteś bezpieczna - odparł najzupełniej poważnym tonem głosu, który mógłby właśnie sugerować, że żartował... Ale nie zmieniało to faktu, że to nowe postanowienie Gwen trochę komplikowało mu życie. Jeżeli mieli nie mieszać Parkera, to chyba odpadało im parę dojść... Albo raczej tych należących do Spider-Mana. Z drugiej strony istniała za to opcja, że nie będą musieli tłumaczyć dziewczynie zawiłości związanych z jego tożsamością, a to zawsze plus. Inna sprawa, że akurat to Harry i tak zamierzał zrzucić na Petera...
- Niedługo będziemy wysiadać - dodał, rzucając okiem za okno. Zdawał sobie sprawę z tego, w jaki sposób Gwen co chwilę wyglądała na zewnątrz, ale nie był w stanie stwierdzić czy kierowała nią ciekawość czy zniecierpliwienie. Na wszelki wypadek wolał spróbować zaspokoić to pierwsze lub uciszyć to ostatnie... A okolica za szybą wyglądała mu wystarczająco znajomo, więc czuł się ze swoją oceną całkiem pewnie. Nawet jeżeli zależała od stanu drogi przed nimi. Dobrze, że zniszczenia miasta zdawały się być niewielkie. Jeszcze tylko masowych remontów potrzebowali... To by dopiero była katastrofa.

Harry nie potrzebował wiele, aby oderwać spojrzenie - ostrożnie neutralne, a dzięki temu nie wyrażające jego stałej i niezmiennej irytacji typowymi dla tego miasta korkami - od widoku za szybą. Pytanie Gwen wystarczyło, aby od razu z powrotem przeniósł na nią wzrok... I praktycznie natychmiast uniósł jedną brew w niemym zapytaniu. Nie był do końca pewien do czego dziewczyna się w tym momencie odnosiła. Do tej wyprawy czy do pomysłu zobaczenia się z Parkerem? Mm, prawdopodobnie do tego pierwszego, bo na drugie to w końcu ona sama naciskała, nie on... Choć, fakt, przed chwilą sam zasugerował, że powinna odbyć z Peterem rozmowę. Ale to co innego. I tak była już wtedy na to uparta, więc mógł z czystym sumieniem wybrać mniejsze zło.
Usatysfakcjonowany tym tokiem myślowym, Osborn kiwnął głową, decydując się po prostu obstawić, że rzeczywiście chodziło o zakupy. A w tej kwestii to on zamierzał trzymać się swego. Co prawda mogliby się niby udać bezpośrednio do domu i zwyczajnie zamówić ubrania i inne rzeczy przez internet, za należytą opłatą kurier dostarczyłby je najprawdopodobniej na następny dzień, niezależnie od stanu miasta, ale... Ale skoro dotarli aż tutaj, to zmienianie kursu nie miałoby większego sensu. To w końcu nie tak, że w tym momencie gdzieś im się bardzo spieszyło, pomijając może to, że do odpoczynku.
Na szczęście wszystko wskazywało na to, że przynajmniej pod kątem zakupów Gwen jednak odpuściła. Zapewne - pomimo wcześniejszego pytania - sama dobrze rozumiała, że szanse na spotkanie Petera w centrum handlowym, w dodatku takim położonym z daleka od natywnych terenów Parkera, powinny być minimalne. I to w porywach. Co prawda ogromne zbiegi okoliczności się zdarzały, ale istniały jakieś granice prawdopodobieństwa. A w takim miejscu Harry już prędzej spodziewałby się MJ. Co... Pewnie też nie skończyłoby się najlepiej, ale nie planował teraz denerwować Gwen tą wizją. Byłoby to kompletnie kontrproduktywne, a ona dopiero co się uspokoiła.
- Mam na niego swoje sposoby, o to się nie martw. Ale z kolei nie nazwałbym siebie celebrytą, więc niestety, ale takiego przebrania nie posiadam... Musisz podjąć to ryzyko, że ktoś cię ze mną zobaczy - zgoda, może i to ostatnie nie było do końca prawdą, bo ciemne okulary akurat czasem dla dyskrecji nosił i może nawet gdzieś by się tutaj znalazły, ale nikt nie przekonałby go do peruki, nie bez bardzo dobrego powodu. Bardzo dobrego. Inaczej nie naraziłby na coś takiego własnych włosów.
Z Peterem natomiast faktycznie jakoś by sobie poradził. Och, ani przez chwilę nie wątpił w to, że jego przyjaciel mógłby się popisać hipokryzją i zacząć mu prawić kazania na temat ukrywania ważnych spraw, jak na przykład przybyszów z równoległych rzeczywistości... Lecz w takich okolicznościach Harry również posiadał amunicję. Uciąłby wyrzuty Parkera własnymi i jeszcze zakręciłby go tak, że sam chciałby uciec od tematu i zakończyć rozmowę. Na szczęście na jego odruchu unikania udzielania szczerych odpowiedzi zawsze można było polegać. Bo było się z czego cieszyć...
Kolejne słowa dziewczyny sprawiły już, że Osborn po prostu przewrócił oczami, choć nie w wyrazie irytacji, a pewnej formy rozbawienia, na co wskazywał również fakt, iż jeden z kącików jego ust na moment się uniósł. Nie to, żeby Gwen nie miała racji odnośnie możliwych oskarżeń o fotomontaż, tyle że... Gdyby ktoś naprawdę się uparł, to paragon w ten czy inny sposób też by w końcu sfałszował. Dałoby się to wykryć, oczywiście, ale kiedy problemy można było zrzucić na różnice między światami, to błędy schodziły chyba na dalszy plan. Mężczyźnie to jednak nie przeszkadzało, więc nie zamierzał się takich szczegółów czepiać. W końcu takie dowody też były... Adekwatne.
- Mm, platynową - poprawił tylko, umyślnie nie zdradzając niczego ani wyrazem swojej twarzy, ani tym bardziej tonem głosu, żeby nie było całkowicie jasne czy żartował, czy może jednak mówił na poważnie. Nie to, żeby było to szczególnie ważne... Po prostu lubił się czasem trochę podrażnić. Teraz jednak jego spojrzenie znów na moment przeskoczyło na powoli zmieniające się widoki za oknem i Harry westchnął cicho, niemalże bezgłośnie. Zmienił przy tym minimalnie ułożenie swojego ciała, opierając się wygodniej o siedzenie, nim ponownie skierował wzrok na Gwen.
- Może być szybciej, jeżeli stąd już dalej pójdziemy na piechotę, a kierowca w tym czasie podjedzie i zaparkuje gdzieś w pobliżu budynku. Na miejscu mogę ci nawet kupić te okulary przeciwsłoneczne, ale ostrzegam, że będziesz je nosić w środku na własną odpowiedzialność - uprzedził, odnosząc się rzecz jasna do tego, w jaki sposób były na ogół oceniane osoby z ciemnymi okularami założonymi na nos we wnętrzach budowli. Nie to, żeby go to obchodziło, ale... Ponownie, czasami lubił się z kimś podrażnić.

Harry jedynie uśmiechnął się na... Och, powiedzmy, że był to komplement - odnośnie znajdowania się w czołówce pracodawców. Zdecydował się ani nie potwierdzać, ani nie zaprzeczać domysłom dziewczyny, choć... Prawdę mówiąc na ogół starał się w miarę możliwości trzymać na uboczu, zwłaszcza w porównaniu z takim Starkiem. Jasne, nie myliła się co do tego, iż był rozpoznawalny, ale bardziej przez właśnie dziennikarzy czy osoby zainteresowane tematyką pokrywaną przez Oscorp niż przez zwykłych zjadaczy chleba. Zdarzało się to, oczywiście, bo w końcu przewijał się przez media, ale o wiele rzadziej... A niby ilu poważnych reporterów mogli zastać w centrum handlowym? Innymi słowy, nie był tym bardzo zmartwiony.
- Jasne - skwitował krótko to zażyczenie sobie przez Gwen czapki, dodając ten element ubioru do swojej mentalnej listy zakupów... W tej chwili jeszcze mało kompletnej, ale wychodził z założenia, że więcej pozycji zapewne przybędzie do niego - do nich - samych. Planował puścić dziewczynę luzem w tym czy innym sklepie i postawić na to, że będzie wiedziała czego chciała. Z MJ zazwyczaj tak to wyglądało, gdy z jakiegoś powodu jej towarzyszył... Pomijając sporadyczne zagadywanie o jego opinię. Nie to, żeby Mary Jane jej potrzebowała, bo i tak wyglądała dobrze praktycznie we wszystkim, co uznała za stosowne na siebie założyć... Ale to inna sprawa. Osborn ostrożnie zakładał, że taki był po prostu protokół.
Kiedy jego propozycja przebycia reszty drogi na piechotę spotkała się, zgodnie z jego przewidywaniami, z tak entuzjastycznym przyjęciem, mężczyzna mimo wszystko przewrócił oczami, po czym poświęcił krótką - z konieczności naprawdę krótką - chwilę na zwrócenie na siebie uwagi kierowcy i wydanie mu odpowiednich poleceń. Zaraz potem samochód tak czy siak musiał się znowu zatrzymać ze względu na korek, więc Harry wykorzystał ten moment, żeby go opuścić, rzecz jasna drzwiami wypadającymi po stronie chodnika, które następnie przytrzymał dla Gwen, a na koniec ostrożnie zamknął. Wycofując się nieco dalej od jezdni, Osborn odruchowo potoczył wzrokiem po otoczeniu, starając się ustalić jak najwięcej... Szczególnie rzeczy, które ciężej byłoby mu dostrzec czy w inny sposób odnotować z wnętrza pojazdu.
Okolica prezentowała się... Mniej więcej tak, jak się tego po niej spodziewał w kilka godzin po masowym ataku. Nie oczekiwał po niej niczego lepszego, ale gorszego tak naprawdę również nie, więc czuł się względnie usatysfakcjonowany. Tłumy, choć jak zawsze irytujące, równocześnie przynosiły mu swym widokiem coś na kształt ulgi. Pewnie, przeszkadzały mu w przemieszczaniu się i stanowiły zagrożenie dla jego bardzo szerokiej przestrzeni osobistej, ale... Chyba po prostu dobrze było widzieć tylu ludzi. Potwierdzało to coś, co i tak wiedział - że miasto przetrwało, nawet jeżeli jego populacja została uszczuplona. Swoją drogą, ciekawe z jaką liczbą ofiar mieli do czynienia. Nie spotkał się jeszcze z żadną oficjalną informacją w tym temacie, ale na to było zbyt wcześnie... Prawdę mówiąc nawet na jej szacowanie. Nie wspominając o osobach uznawanych póki co za zaginione, które równie dobrze mogły po prostu nie mieć jak skontaktować się z bliskimi. Nie, wiarygodne dane pojawią się pewnie dopiero za parę dni.
- Z tego co wiem, roboty w większości eksplodowały... Więc jeżeli już, to zobaczymy prędzej ich smutne resztki, a nie coś, co przypominałoby prawdziwą maszynę. O ile ktoś ich stąd nie zabrał - ustosunkował się wreszcie do nadziei Gwen, lecz ton jego głosu wyraźnie wskazywał na to, iż jego myśli zajmowało w tej chwili coś innego... Co nie zmieniało faktu, iż ta ostatnia kwestia trochę go zastanawiała. Może nawet niepokoiła? Odrobinę. Oczywiście głęboko wierzył w to, iż taka Tarcza czy inne organizacje jej pokroju nie omieszkają w ekspresowym tempie zabrać się za sprzątanie pozostałości Sentineli, ale... A nuż jakieś niebezpieczne kawałki wpadną w niepowołane ręce? W końcu agentom ciężko byłoby dotrzeć do każdego jednego robota i to na czas. A hieny potrafiły działać zaskakująco szybko. On sam na szczęście nie czuł potrzeby przeglądania szczątków tych maszyn. W dalszym ciągu uważał, że potrafiłby zbudować takie lub lepsze, więc po co miałby grzebać w śmieciach?
- Jeżeli ci tak zależy na ich zobaczeniu, to mogę potem zorganizować nagrania z kamer wokół Oscorp, bo trochę ich tamtędy przemaszerowało... Ale pewnie dość podobnych klipów znajdziesz sama w internecie. Choć prawdopodobnie w gorszej jakości. Większość tych, na które się wcześniej natknąłem, wyglądała na robione z komórek - zaoferował, teraz już zerkając na Gwen i wraz z nią kierując się chodnikiem ku centrum handlowemu. Aż tak daleko do przejścia nie mieli, nawet jeżeli po drodze musieli uważać, aby na nikogo nie wpaść. Co... Nie było wcale łatwe.

Z/t za oboje.