Washington Square Park

Na tym etapie Billy mógł już niemalże stwierdzić, że właściwie przyzwyczaił się do teleportacji. Prawie. Mniej więcej. Co prawda wciąż nie podobała mu się jej losowość, bo jak do tej pory wszystko wskazywało na to, że jego zdolności lubiły same wybierać co im najbardziej odpowiadało - ze szczególnym naciskiem na umieszczanie go w powietrzu... Ale przynajmniej nie wylądował jeszcze w żadnym naprawdę niebezpiecznym miejscu, może tylko pomijając to niedawne zmaterializowanie się nad stromym zboczem góry. Żadnego dna morza, wnętrza wulkanu, ani niczego podobnego... Więc chyba mogło być dużo gorzej.
Najważniejsze jednak, że chłopak przyzwyczaił się już do wszystkich efektów wizualnych - i nie tylko - towarzyszących teleportowaniu się pomiędzy różnymi lokacjami. Rozchodząca się w każdą stronę błękitna energia wyglądała tak naprawdę przepięknie, kiedy człowiek do niej przywykł i nie zamykał odruchowo oczu - więc mógł cieszyć nią wzrok. Zapach ozonu wcale nie drażnił, wręcz przeciwnie, zdążył stać się znajomy i dzięki temu działał na nastolatka kojąco... Nawet brak stałego gruntu pod stopami wcale go nie niepokoił, gdyż wiedział już co na to poradzić: utrzymać wokół siebie tę elektryzującą aurę jeszcze przez chwilę dłużej, stopniowo rozluźnić na niej swój uchwyt, zamiast wypuszczać ją gwałtownie spod swojego władania...
Tak, to właśnie w ten sposób tym razem udało mu się łagodnie osadzić Victora oraz siebie samego na podłożu... Na trawniku? Owszem, zdecydowanie. Otaczająca ich energia zaczęła przygasać, lecz zanim jeszcze jej ostatnie iskry zniknęły na dobre, Kaplan zorientował się już gdzie trafili. Och, świetnie znał tę okolicę, bo choć może nie był jakimś wielkim fanem parków, to jednak do tego konkretnego miał z domu tak naprawdę jakieś pół godziny na piechotę. Nie mógłby go nie rozpoznać... Tyle że może nie przemyślał do końca materializowania się w miejscu publicznym, co potencjalnie mogło sprowadzić na niego spore kłopoty - i na Victora również. Szczególnie, jeśli Tarcza miałaby go przez to namierzyć...
W trakcie teleportacji Billy trzymał swojego rówieśnika za rękę i teraz wciąż jej nie puszczał, ba, nawet zacisnął na niej trochę mocniej palce. Liczył na to, że Latynos jak najdłużej nie przerwie kontaktu i tłumaczył sobie w myślach, że to tylko zabezpieczenie na wypadek, gdyby musieli szybko teleportować się ponownie, uciekać z powrotem do schronu... Na przykład właśnie przed S.H.I.E.L.D. lub przed kimkolwiek innym. Może i takie chowanie się niezbyt mu się podobało - a do tego przypominało mu bardzo nieprzyjemne rzeczy z jego przeszłości - ale dla dobra Victora był skłonny znowu postawić na tak zwane odwroty taktyczne. Swego czasu nabrał w nich sporo praktyki.
Z tego wszystkiego przynajmniej nie wyróżniali się strojem. Obaj mieli na sobie cywilne ubrania, ciepłe, choć kurtki pozostawili w schronie... I przy odrobinie szczęścia mogło to zadziałać na ich korzyść. Dwóch przeciętnie się prezentujących chłopców - nawet takich, którzy nagle pojawili się na środku parku - było chyba mniej niepokojących od takich w kostiumach... Szczególnie, że czasami ciężko było odróżnić stroje bohaterów i złoczyńców, jeżeli nie wiedziało się z kim dokładnie ma się do czynienia. Może zostaną po prostu uznani za przypadkowych mutantów, co... Również nie byłoby takie dobre, ale nie wzbudziłoby raczej ogromnej paniki?
Najważniejsze było jednak to, że przybyli tutaj w określonym celu i teraz Billy otrząsnął się już z tego chwilowego rozkojarzenia, aby przeczesać wzrokiem najbliższe otoczenie, wypatrując twarzy, którą - pomimo zaledwie dwóch osobistych spotkań - i tak znał doskonale. Internet, telewizja, gazety... W swoim pokoju posiadał nawet plakaty i figurki ze swoją ulubienicą. Mógł szczerze powiedzieć, że widywał ją codziennie. To znaczy, nie tylko ją, nie miał na jej punkcie żadnej obsesji, ani nic z tych rzeczy... Było to po prostu zdrowe zainteresowanie wielkiego fana.
Rozpoznał ją praktycznie od razu, choć nie miała na sobie charakterystycznej czerwieni, a do tego założyła ciemne okulary. Towarzyszyła jej inna młoda kobieta, której jednak Kaplan chyba nie kojarzył, nawet jeśli kształt jej szczęki i ust wydawał mu się jakby znajomy, szczególnie w połączeniu z ciemnymi włosami. Mimo braku pewności chłopak ostrożnie założył, że nieznajoma mogła być częścią środowiska bohaterskiego - i po prostu zwykle występowała w masce. Ta opcja brzmiała całkiem sensownie, biorąc pod uwagę towarzystwo, w jakim przebywała.
Tym nagłym pojawieniem się i tak zwrócili już na siebie z Victorem zainteresowanie otoczenia, w związku z czym Billy nie widział powodu, aby zwlekać. Od razu skierował się ku kobietom, do których zresztą nie miał wcale daleko i pociągnął za sobą swojego rówieśnika. Liczył na to, że Scarlet Witch ich skojarzy, choć z drugiej strony nie był pewien, czy to aby na pewno dobrze... Na wszelki wypadek uniósł wolną rękę w geście oznaczającym, że nie posiadał złych zamiarów - a przynajmniej miał nadzieję, że zostanie to w ten sposób odebrane.
- Potrzebujemy pomocy. Uch, pilnie? Wiem, że pewnie nie brzmi to najlepiej z moich ust po... Po ostatnim, ale to sytuacja kryzysowa i dotyczy... Nas wszystkich. Chodzi o to, co robi agencja i o czym mówił Tony. To znaczy, pan... Tony - próbował ułożyć swoją wypowiedź tak, aby uniknąć zdradzania zbyt wiele na wypadek, gdyby brunetka nie była jednak bohaterką, lecz po fakcie dotarło do niego, że po jego teleportacji to pewnie i tak nie miało już większego znaczenia. A postarał się nawet, by nie używać nazwiska "Stark"!
Billy zdawał sobie sprawę z tego, że serce biło mu szybko i mocno, gdy spoglądał pomiędzy kobietami, oceniając wyrazy ich twarzy i przewidując już ich reakcje. Mściciele - ze Scarlet Witch na czele - byli bohaterami, ale co więcej: byli jego bohaterami, a to różnica, jego wzorami do naśladowania i tym, co pozwalało mu przetrwać złe chwile. Wierzył, że im teraz pomogą, a jednak nie potrafił się tym nie denerwować. Nie byłby sobą, gdyby się nie martwił. Jego palce znów zacisnęły się mocniej na dłoni Vica.

Skupiony na swoim zadaniu Billy przestał nawet zwracać uwagę na gapiów, którzy kręcili się po parku. Był to zresztą po części wynik jego świadomego działania, gdyż chłopak umyślnie nie patrzył w kierunku wszystkich tych ludzi, zamiast tego utrzymując wzrok stale na swoich rozmówczyniach, z naciskiem na Scarlet Witch. Tak było mu łatwiej, nawet jeżeli przez cały czas miał wrażenie, że szalejące ze stresu serce zaraz przebije mu się przez żebra i wyskoczy z klatki piersiowej na zewnątrz. Czuł na sobie spojrzenia, lecz powtarzał sobie w duchu, że to nic, że tylko mu się wydaje - i równocześnie czerpał komfort z kontaktu fizycznego, który przez cały ten czas utrzymywał z Victorem.
Tak, to ostatnie pomagało mu jeszcze bardziej od spoglądania tylko i wyłącznie na obie kobiety. Pomijając nawet wszystko inne - w tym rosnące zainteresowanie Kaplana jego rówieśnikiem czy fakt, że w sporej mierze działał właśnie z jego powodu, w związku z czym Latynos poniekąd stanowił jego motywację - to świadomość, iż nie był z tym sam, sprawiała wręcz cuda, szczególnie na polach pewności siebie oraz zdecydowania... Choć odrobinę niepokoiło go milczenie Victora. Rozumiał je, oczywiście, bo w końcu deklarował się, że osobiście załatwi tę sprawę, a jednak... A jednak czuł się z tym trochę dziwnie.
Mimo to w tej chwili najważniejsze było coś innego, a mianowicie reakcja Scarlet Witch oraz jej wciąż jeszcze bezimiennej towarzyszki... Właściwie to głównie tej ostatniej. Kiedy kobieta przemówiła, Billy od razu przeniósł na nią swój wzrok, a uścisk w jego klatce piersiowej nieco zelżał, jak gdyby ktoś poluzował trochę supeł zaplątany w jego wnętrzu.
To chyba był dobry znak, prawda? W końcu nie zostali z góry spławieni, tylko zapytani o szczegóły problemu - być może jedynie przez to, że wspomniał o Iron Manie, ale nawet jeśli... Najważniejsze to przecież zdobycie zainteresowania - z nim zaś można już było działać, tak? Byle teraz tego nie zepsuć.
Nastolatkowi nie umknął również fakt, iż kobieta bez problemu zrozumiała o kim mówił - co świadczyłoby na korzyść teorii, iż rzeczywiście była jedną z bohaterek, najpewniej nawet Avengers lub ich przyjaciół. Nie chciał się teraz zajmować zgadywaniem jej tożsamości, koniec końców miał ważniejsze kwestie na głowie, jednakże jego umysł sam automatycznie wskoczył na ten tor. Długie, czarne włosy stanowiły pewną wskazówkę, lecz w gruncie rzeczy niewielką, ubiór raczej niczego nie sugerował... Był za to pewien maski i na podstawie wcześniejszych spostrzeżeń ostrożnie zakładał, że zakrywała ona zwykle górną część twarzy kobiety. To wszystko razem mocno zawężało już pole poszukiwań i wiodło Kaplana prosto do oczywistego - jak dla oddanego fana bohaterów - wniosku, iż miał właśnie do czynienia z nikim innym, jak ze Spider Woman... Być może. Prawdopodobnie. Tym razem jego serce zabiło mocniej z ekscytacji, a nie stresu - nim przypomniał sobie, że teraz czekają go dokładniejsze wyjaśnienia.
- Nic. To znaczy, poza grzebaniem w tajnych danych należących do Tarczy, ale odniosłem wrażenie, że to akurat hobby... - nie zdążył ugryźć się w język i prawdę mówiąc nie był pewien tego, jak obie jego rozmówczynie zareagują na tę uwagę, więc postanowił po prostu nie dać im ku temu okazji. W związku z tym od razu odezwał się ponownie, zwiększając tempo, przemawiając szybciej... I w końcu przechodząc już do konkretów.
- To naprawdę nie jest najlepsze miejsce do dyskusji, ale nie wiem ile mamy na nią w ogóle czasu... I na pewno nie możemy rozmawiać w Wieży, bo to z niej ostatnio zgarnęli nas agenci, a obecnie wolelibyśmy uniknąć z nimi wszelkich kontaktów. Nie wiem co dokładnie planują, ale to zdecydowanie nic dobrego. Jeżeli mi pozwolicie, zabiorę nas wszystkich gdzieś, gdzie nie będą nas mogli tak łatwo namierzyć i podsłuchać... - zaoferował, po czym zerknął ku Victorowi, dopatrując się na jego twarzy oznak... Czegokolwiek. Aprobaty lub wręcz przeciwnie. Czegoś, co powiedziałoby mu jak mu idzie.

// Myślę, że możemy zrobić przynajmniej tę jedną kolejkę bez mamy... A potem będziemy się martwić co dalej, co Wy na to?

Kiedy domniemana Spider Woman znów się odezwała, spojrzenie Billy'ego natychmiast opuściło oblicze Victora i ponownie powędrowało właśnie ku niej... Lecz gdy tylko do chłopaka dotarł sens jej słów, jego wzrok instynktownie opadł ku ziemi. Nie miał zamiaru odpowiadać na to pytanie na głos - a mimo to jego zachowanie wyraźnie i dobitnie świadczyło o tym, że owszem, był "jakoś powiązany z Tarczą" i zdecydowanie nie czuł się z tego powodu dumny. Ani trochę. Pewnie powinien się wytłumaczyć - ale tak naprawdę wiązałoby się to z tematem, o którym tak czy siak planował zaraz opowiedzieć, tyle że... Nie tutaj. Nie przy tylu świadkach, którzy tak łatwo mogliby ich podsłuchać.
Widoczne zakłopotanie, ba, wręcz zawstydzenie nastolatka ustąpiło jednak miejsca zgoła odmiennemu uczuciu, gdy być-może-Spider-Woman skomentowała ich "misję"... A właściwie głównie jego misję, skoro Victor nie był jej nawet przychylny, ani nie wierzył w jej sukces. "Czego to młodzież nie wymyśli", tak? Pewnie mogło być gorzej, bo przynajmniej kobieta nie nazwała ich dziećmi, lecz nie mniej jednak... Ani trochę się to Kaplanowi nie spodobało. Jasne, w pewnym sensie rozumiał dlaczego nie był brany na poważnie, tyle że nie sprawiało to od razu, że takie traktowanie nie bolało, nie godziło w jego dumę... Nie rozpalało w głębi jego duszy gorących iskierek złości, które na szczęście nie były silniejsze od poczucia obowiązku. Miał przecież zadanie do wykonania. To było w tym momencie najistotniejsze, a jeżeli przy okazji mógł udowodnić, że młodzież wcale sobie czegoś nie wymyśliła, tylko przybyła z poważnym problemem... To skłamałby mówiąc, że ta wizja nie przynosiła mu pewnej satysfakcji.
Brunetka - dalej nazywana już roboczo Spider Woman, gdyż Billy'ego zmęczyło podświadome dociekanie czy rzeczywiście miał rację odnośnie jej tożsamości, kiedy i tak wszystko coraz bardziej na to wskazywało - wyraziła zgodę na teleportację... I to było najważniejsze. Właściwie to przystała na propozycję przeniesienia się w inne miejsce, ale przecież musiała się domyślać co to oznacza, prawda? Widziała sposób, w jaki chłopcy się tutaj dostali... Więc Kaplan czuł się w pełni usprawiedliwiony. Tym bardziej, że tekst dotyczący strachu przed przestrzenią publiczną i agentami również nie przypadł mu do gustu... A cicha zemsta wcale nie była poniżej jego godności. Może i tak naprawdę wolałby być lepszym człowiekiem i tak dalej, ale tego nie mógł sobie odpuścić.
- Drżę z ich powodu - skomentował dość suchym i cichym tonem, a w następnej chwili zacisnął już ponownie palce na dłoni Latynosa, na której to uchwyt w międzyczasie zdążył trochę poluzować. Tym razem nie szukał w tym kontakcie komfortu, lecz raczej starał się go przekazać Victorowi... Wraz z niemym ostrzeżeniem, że zaraz czeka ich kolejna podróż w ciemno.
Dlaczego w ciemno? Bo Billy co prawda mógłby zabrać całą ich grupkę z powrotem do schronu albo... Albo chyba w dowolne inne miejsce, jakie tylko przyszłoby mu teraz do głowy, choć nie miał jeszcze okazji tego sprawdzić... Ale jednak w dziwny sposób czuł się bezpieczniej, gdy pozwalał swoim mocom samym zadecydować. W głębi ducha wciąż pamiętał o swoich początkowych obawach związanych z tą metodą podróżowania - o wizjach wylądowania na dnie morza i tak dalej - lecz najwyraźniej określając dokładnie czego chciał zyskiwał pewność, że to otrzyma.
Zakątek, w którym Tarcza nie będzie mogła ich znaleźć albo podsłuchać... Gdzie nikt im nie przeszkodzi, nie wtrąci się, nie pokrzyżuje planów. Odosobniony, ale jednocześnie bezpieczny, najlepiej w jakiś sposób ukryty przed resztą świata... Ale zarazem w miarę możliwości położony stosunkowo niedaleko od Nowego Jorku - na wypadek, gdyby kobiety chciały potem wrócić o własnych siłach. Skupiając się na tych wymaganiach, Kaplan zaczął powtarzać formułkę, która nie oddawała może ich wszystkich... Ale przecież chłopak wiedział już, że nie musiała, bo jego teleportacyjne zdolności i tak reagowały nie tylko na słowa, ale i na myśli, zresztą nie tylko te świadome.
- Zabierz nas w bezpieczne miejsce, zabierz nas w bezpieczne miejsce, zabierz naswbezpiecznemiejscezabierznas... - jego ciało znów zaczęło emanować błękitną energią, początkowo głównie z oczu i rąk, lecz wkrótce potem już z całej powierzchni... Aura ta otoczyła całą czwórkę, wypełniając najbliższą okolicę zapachem ozonu i na moment niemalże oślepiając zebranych. Nie potrwało długo, nim zniknęła, zabierając ze sobą zarówno nastolatków, jak i obie bohaterki.

Z/t dla wszystkich i zacznę w następnym temacie.