Dachy w centrum

Zgodnie z wszelkimi przewidywaniami, Herbie posiadał dostęp nie tylko do aktualnych map miasta i jego okolic - które mógł zresztą wyświetlać nie tylko klasycznie na ekranach, ale i w formie hologramów, zarówno płaskich, jak i trójwymiarowych - ale i do baz danych S.H.I.E.L.D. To ostatnie nie było może do końca oficjalne, lecz sama Invisible Woman traktowała to trochę jak tajemnicę poliszynela - zakładała po prostu, że agencja była świadoma tego, iż AI Fantastycznej Czwórki miało wgląd w ich informacje, ale nie chciała lub nie mogła nic z tym zrobić. Blondynka domyślała się również, że podobnie musiała wyglądać sytuacja Tony'ego i Jarvisa... Bo raczej nikt z Tarczy nie uwierzyłby w to, że Stark mógłby się trzymać z daleka.
Najważniejsze jednak, że dzięki powyższemu "układowi" dość szybko udało się im ustalić, że miejscem, o którym mówił Spider-Man, był Riverside Park. Tyle wystarczyło, aby mężczyzna mniej więcej wskazał skąd do niego przybył - Susan zaś liczyła, że w terenie będzie też w stanie doprowadzić ich dokładnie do lokacji, w której po raz pierwszy pojawił się w tych czasach.
Oczywiście zgodnie z jego słowami dotarcie tam wymagało lotu - i choć sama Sue, a także Carol i Janet, potrafiły utrzymywać w powietrzu zarówno siebie same, jak i innych, to jednak rzeczywiście zgarnięcie któregoś z licznych pojazdów Fantastycznej Czwórki mogło się okazać po prostu wygodniejsze. Wybór padł na Fantasti-Car, a dokładniej na jego nieco starszą, lecz przynajmniej sprawdzoną wersję. Invisible Woman zajęła w nim swoje standardowe miejsce, a mianowicie na środku i z tyłu; sterowanie było możliwe z każdego z siedzeń, lecz rozkład urządzeń ułatwiał je w przypadku przedniego oraz tylnego siedziska. Oczywiście Herbie i tak mógł prowadzić - i tak właśnie zaczęła się ich podróż, dzięki czemu mogli w spokoju wymienić jeszcze parę zdań przed dotarciem na miejsce. Jeżeli zaś chodziło o urządzenie, które miało im pomóc namierzyć energię związaną z podróżowaniem w czasie... Susan trzymała je póki co blisko siebie, aktualnie wręcz na swoich kolanach.
-Poznaliśmy ją dzisiaj - ją i w mniejszym stopniu jej towarzyszy... Z widzenia. Pomogła nam zająć się domniemanym atakiem terrorystycznym, my z kolei podrzuciliśmy ją do Tony'ego. Nie pochodzi z Ziemi, a jej pojazd kosmiczny uległ awarii, więc liczyłam na to, że Avengers czy S.H.I.E.L.D. będą w stanie pomóc z jego naprawą...- a dokładniej miała nadzieję, że zrobi to sam Stark, ale tego już nie dodała - tak samo jak i tego, że sytuacja najwyraźniej trochę się skomplikowała po przybyciu kompanów Gamory. Mimo to uznała za stosowne dorzucić jeszcze jedno:
-Spider-Man pomylił ją z She-Hulk z powodu zielonej kolorystyki... Czym nie była zachwycona, jak możecie sobie pewnie wyobrazić- w tym momencie Sue lekko się uśmiechnęła; przynajmniej od razu wyjaśniła wspomnianą wcześniej przez samego Pająka kwestię.

Wyraźne rozbawienie oraz komentarze towarzyszek - wywołane pomyleniem Gamory z Jennifer - sprawiły, iż uśmiech Susan jeszcze lekko się poszerzył. Tak, blondynka jak najbardziej zgadzała się ze stwierdzeniem, że She-Hulk nie byłaby zachwycona, ale z drugiej strony podejrzewała również, że obie panie mogłyby się całkiem nieźle dogadać, gdyby kiedyś doszło do ich spotkania. Kto wie? Może jeśli kosmitka zostanie na Ziemi trochę dłużej, to nawet będą miały ku temu okazję?
Ciągnięcie tego tematu nie miało teraz jednak większego sensu, a choć sam Spider-Man nie zdawał się być nim dotknięty, to na dłuższą metę raczej nie mogło mu być zbyt miło. Prawdę mówiąc Invisible Woman zdecydowała się wrócić do tej kwestii głównie po to, aby członkinie Avengers zrozumiały to potknięcie dotyczące miana Kapitana Marvela... Zakładając oczywiście, że to rzeczywiście było tylko potknięcie, a raczej: pomylenie dwóch osób.
Grunt, że przybysz z przyszłości wtrącił się w końcu do rozmowy, zresztą sprowadzając ją na właściwe tory - czyli na te poważne i profesjonalne. Mieli zadanie do wykonania; powinni się na nim skupić. W związku z powyższym sama Sue kiwnęła tylko głową na słowa Spider-Mana, lecz kiedy Carol i Janet zadały mu swoje pytania, zerknęła w jego stronę... Właściwie niemalże kompletnie odruchowo. Co prawda wierzyła, że mężczyzna nie mylił się w sprawie ich położenia, bo w końcu cała ta sprawa była dla niego bardzo istotna - i nic dziwnego - ale za to odpowiedź dotycząca różnic między miastami mogła już być ciekawa. Mimo to blondynka nie pozwalała się rozproszyć; skoro znajdowali się blisko celu, czujność była podstawą. Teoretycznie nic nie wskazywało na kłopoty, ale przeżyła zbyt wiele, aby tak czy siak się ich nie spodziewać.
Susan nie wtrącała się więc do dyskusji, dzięki czemu łatwiej było jej zauważyć, iż z jakiegoś powodu Herbie uruchomił już spoczywające na jej kolanach urządzenie... A przynajmniej podejrzewała, iż było to właśnie jego dzieło. Część wcześniej nieaktywnych światełek rozbłysła, sygnalizując gotowość do działania... Zaś na wyświetlaczu, który akurat znajdował się po jej stronie, zaczęły przewijać się szeregi cyfr. Sue zmarszczyła czoło, nie odrywając teraz wzroku od tych obliczeń, dokonywanych jednak zbyt szybko, aby nadążała w ogóle z ich odczytywaniem.
-Coś jest nie tak. Czujniki zaczęły szaleć. Herbie?- pierwsze słowa zostały rzecz jasna skierowane do jej towarzyszy, bo samo AI z pewnością zdawało sobie sprawę z sytuacji. Miło byłoby jednak usłyszeć jego wyjaśnienie - i stąd też właśnie wzięło się to pytanie na zakończenie wypowiedzi Invisible Woman.
-Bezpośrednio nad nami dochodzi do anomalii o podłożu energetycznym. Jej efekty powinny stać się widoczne gołym okiem za sześć sekund- oznajmiła sztuczna inteligencja... I miała rację, gdyż mniej więcej po upłynięciu wspomnianego przez nią czasu w górze zaczęły się pojawiać dość niepokojące zmiany. W pierwszej chwili przypominały po prostu coś na kształt fioletowej aury, rozrastającej się, rozchodzącej na boki, zakręcającej w taki sposób, jak gdyby posiadała konsystencję chmury - rozprowadzanej przez kłębiący się wokół jakiegoś centrum wiatr. Zaraz jednak w środku tego zjawiska pojawiło się światło, początkowo także fioletowe, lecz szybko jaśniejące niemalże do bieli.
To właśnie wówczas Susan opuściła na moment wzrok, mimo wszystko nie chcąc narażać swoich oczu. Dzięki temu ujrzała, że cyfry na wyświetlaczu urządzenia na jej kolanach nie tylko przeskakiwały teraz niesamowicie szybko, ale i coraz częściej zastępowane były literami czy po prostu różnego rodzaju symbolami. A potem...
... Potem nagle się zatrzymały, ekran mignął i się wyłączył - jednocześnie zaś anomalia na niebie wyemitowała w każdą stronę falę energii, którą dosłownie dało się wyczuć na skórze, nim wreszcie zgasła całkowicie. Zjawisko zniknęło tak prędko, jak się pojawiło, całość trwała dosłownie kilka sekund... Więc co to tak właściwie było?

Pomimo - bądź co bądź - ochronnego kostiumu, Susan tak czy siak czuła jeszcze na sobie efekty tego wyładowania energii, które przynajmniej na pozór zakończyło żywot anomalii. Czy rzeczywiście to by było na tyle? Tak po prostu? Kobieta nie do końca w to wierzyła, choć oczywiście w tym konkretnym wypadku wolałaby się mylić. Dopuszczała do siebie możliwość, iż było to jednorazowe zjawisko, w końcu nie takie rzeczy działy się na świecie, lecz doświadczenie podpowiadało jej, że nie mogło być tak łatwo.
Na pytanie Spider-Mana o stan urządzenia, zresztą niedokończone właśnie z powodu tego wybuchu energii, Invisible Woman z opóźnieniem jedynie pokręciła przecząco głową. Nie była jeszcze pewna co dokładnie się stało, ale wiedziała, że większość wynalazków Reeda - a już na pewno tych szczególnie istotnych - posiadała zabezpieczenia przeciwko impulsom zdolnym uszkodzić elektronikę... W związku z czym blondynka spróbowała po prostu ponownie uruchomić maszynę. Światełka wróciły, wyświetlacz również się rozjaśnił... A to już połowa sukcesu.
To, co Sue ujrzała w następnej chwili, w pierwszej kolejności wywołało w niej krótką refleksję na temat ogółu zdolności psychicznych - gdyż w końcu dopiero co pomyślała o Reedzie, a ten dosłownie spadł im teraz z nieba... I od razu został zaatakowany przez Spider-Mana. Prawdę mówiąc to głównie dlatego Invisible Woman nie miała nawet czasu, aby porządnie przejść przez fazy szoku, niedowierzania i podejrzliwości, które zapewne pojawiłyby się w innym razie. Z konieczności jej umysł przeskoczył od razu do etapu wyjaśniania sobie całego tego zajścia.
Reed powinien przebywać teraz z Benem - i nie tylko - w przestrzeni kosmicznej. Od pewnego czasu nie było z nimi kontaktu, przecież się o to zamartwiała i już nawet planowała wycieczkę do stacji badawczej S.W.O.R.D., gdy sprawy Spider-Mana i Gamory odciągnęły jej uwagę... Ale przecież po powrocie na Ziemię obaj mężczyźni by się z nią skontaktowali, tak? Powinni. W innym wypadku po takim okresie nie dawania znaku życia nieźle by od niej oberwali i obaj byli tego raczej świadomi. Zakładając jednak, że to rzeczywiście Reed, a nie Skrull lub inny zmiennokształtny albo ktoś korzystający z iluzji, hologramów czy dowolnego innego sposobu ukrycia swojej tożsamości... Zaraz.
Zupełnie nagle Sue przyszło do głowy potencjalne wyjaśnienie, w dodatku niemalże zupełnie oderwane od jej dotychczasowego toku myślowego. Wiedziała przecież, że misja, na której wylądowała połowa jej drużyny, dotyczyła tej bariery, która jeszcze nie tak dawno temu rozciągała się wokół całej planety... Bariery, która - choć zazwyczaj przezroczysta - momentami uzyskiwała barwę, stając się widoczna gołym okiem - i fioletowa. Jej odcień był bardzo zbliżony do tego, który widzieli przed chwilą nad sobą.
-Nie do końca z nieba. Z przestrzeni kosmicznej, prawda? Powiedz co tam robiłeś i co się stało- zarządziła. Orientowała się mniej więcej w tym, co zostało zaplanowane na tę misję, w związku z czym na podstawie pierwszej odpowiedzi mogłaby osądzić czy rzeczywiście mieli w ogóle do czynienia z prawdziwym Reedem, druga zaś pomogłaby im ustalić co poszło nie tak. Tyle że... Szczerze? Tego pierwszego Sue i tak była praktycznie pewna. Ten niewinny uśmiech i najwyraźniej nieudawana - albo aż tak dobrze udawana - nieświadomość istnienia problemu robiły swoje.

Spojrzenie Sue przesuwało się za głową Reeda, a kiedy ta znalazła się już tuż obok, kobieta obróciła się lekko ku niej, a dokładniej na tyle, na ile mogła to zrobić siedząc na swoim miejscu - i oczywiście wciąż trzymając na kolanach ponownie uruchomione urządzenie. Pan Fantastyczny powinien zresztą być w stanie je rozpoznać, nawet jeżeli w ostatnim czasie zostały na nie naniesione drobne zmiany i poprawki... Mimo wszystko główny i podstawowy projekt był przecież jego autorstwa.
Ignorując kolejną niezbyt przyjazną uwagę na linii Spider-Man - Wasp, Invisible Woman skupiła się na słowach Reeda, które co prawda były dość ogólnie, lecz nie mniej jednak poprawnie wyjaśniały to, co się wydarzyło... To jest: na tyle, na ile wiedziała i domyślała się sama Susan. Badania bariery była akurat pewna, a w kwestii zniknięcia - teleportacji - miała swoje podejrzenia. Tyle musiało im póki co wystarczyć, dlatego też blondynka kiwnęła krótko głową, jednocześnie na znak, iż przyjęła te wyjaśnienia do wiadomości, jak i w ramach sygnału dla pozostałych. Informacje się zgadzały, więc tożsamość najprawdopodobniej również.
Pytania zadane następnie przez Carol i Janet przynajmniej częściowo pokrywały się z tymi, które wystosowałaby sama Sue, w związku z czym członkini Fantastycznej Czwórki w pierwszej kolejności przesunęła wzrokiem pomiędzy kobietami, nim powróciła spojrzeniem ku Reedowi, oczekując jego odpowiedzi. Różnica była jedynie taka, iż akurat Susan chętnie usłyszałaby co nieco na temat Bena oraz pozostałych osób, które brały udział w tej wyprawie... Tyle że coś podpowiadało jej, iż Mister Fantastic tak czy siak nie potrafiłby tego orzec. Skoro został przeniesiony sam, to najpewniej resztę spotkało coś podobnego... Oby tylko wylądowali bezpiecznie gdzieś na Ziemi, a nie w przestrzeni kosmicznej czy na innej planecie.
Skoro zaś już o tym mowa... To być może będą w stanie wyśledzić ich za pomocą zapamiętanej przed chwilą sygnatury energetycznej? Ta myśl wystarczyła, aby Invisible Woman zerknęła jednak ku urządzeniu na swoich kolanach, a konkretniej ku jego wyświetlaczowi. W tej chwili był pusty, choć najwyraźniej gotowy do działania i zbierania informacji...
-Herbie, zapamiętaj proszę odczyty energetyczne z ostatnich kilku minut. Mogą nam być później potrzebne- zarządziła. Kto wie, być może przed i po samym zjawisku także działo się coś interesującego, tylko po prostu niewidocznego dla gołego oka? Warto będzie to potem sprawdzić.
-Zrobione- odparła tylko sztuczna inteligencja, zresztą bardzo szybko. Każdy z grupy mógł usłyszeć jej odpowiedź, gdyż dobiegła między innymi z głośników wbudowanych w sam pojazd, nie tylko z komunikatorów Fantastycznej Czwórki.

Sue zmarszczyła lekko czoło, znów skupiając wzrok na Reedzie i słuchając jego dalszych tłumaczeń. Te stanowiły już dla niej nowość - bo może i kobieta znała cel wyprawy, lecz co dokładnie się na niej wydarzyło... To była dla niej do tej pory tajemnica, która dopiero teraz powoli się odkrywała. Prawda była zaś taka, że choć to wszystko nie brzmiało dobrze, to jednak w przerażający sposób logicznie układało się w spójną całość.
Na wspomnienie ognistego ptaka blondynka rzuciła krótko okiem ku Spider-Manowi, lecz mimo to jeszcze w żaden sposób nie skomentowała tego fragmentu. Niestety przez maskę nie mogła wyczytać niczego z twarzy mężczyzny, lecz on z jej już tak; na jej obliczu odbijały się zaś przede wszystkim nagłe zrozumienie, niepokój oraz szukanie potwierdzenia. Phoenix Force... To by pasowało.
Od momentu powstania bariery, cała masa ludzi i nieludzi pracowała nad jej zbadaniem oraz usunięciem, na czele ze S.W.O.R.D. i S.H.I.E.L.D. Ich poczynania nie przynosiły praktycznie żadnego skutku, a teraz ta istota tak po prostu przebiła się na drugą stronę... I zgoda, być może zwyczajnie podeszła do tego odpowiednim sposobem, istniała taka opcja, ale jeżeli nie, jeśli wykorzystała tylko swoją siłę - to w skali potęgi musiała znajdować się dosłownie na kosmicznym poziomie. To również pokrywało się z wcześniejszymi opowieściami Pająka.
Wyglądało jednak na to, że świat zmówił się, aby przeszkadzać w badaniu śladów energii po podróży w czasie Spider-Mana - gdyż tym razem odezwała się komórka Carol. Invisible Woman usłyszała tylko pierwsze odpowiedzi bohaterki, które wystarczyły zresztą, aby domyśliła się o kogo chodzi - bo w końcu słowa "Supreme" i "Stephen" w jednym zdaniu kojarzyły się dość jasno z Doctorem Strange'em - lecz zaraz potem zwracający się do niej Pająk skutecznie odwrócił jej uwagę. Wyglądało na to, że oboje rzeczywiście doszli do podobnych wniosków...
-Wtedy odleciało, a teraz... Być może wróciło. W takim wypadku nie było go - czy raczej jej - przez parę dni... Dlaczego? Wątpię, żeby wybrała się tak po prostu na kosmiczną wycieczkę- jej pytanie było w gruncie rzeczy retoryczne; w tej chwili tak czy siak mogli jedynie zgadywać, temat z kolei prędko się zmienił, kiedy Carol zakończyła rozmowę telefoniczną.
Zachwianie równowagi między światami... Teoretycznie rzecz biorąc, mogło się to wiązać z ich własną sprawą albo z Phoenix Force - lub też z jednym i drugim na raz. W takim wypadku z każdą chwilą problem wydawał się coraz poważniejszy, a przecież zaczynał już jako priorytetowy. Przynajmniej oznaczało to, że teraz zajmie się nim więcej osób, a to zwiększało szanse na sukces.
-Zgadzam się, możemy się rozdzielić... Tym bardziej, jeżeli to zachwianie równowagi między światami ma coś wspólnego z kłopotami z przyszłością Spider-Mana - albo z Phoenix Force. W najgorszym wypadku może chociaż te informacje pomogą w czymś Stephenowi- zauważyła, jednocześnie przesuwając spojrzeniem po kolei pomiędzy wszystkim zebranymi.