Gabinet Emmy

Emma skwitowała ostateczną decyzję swojej rozmówczyni jedynie skinieniem głowy. Nie mogła powiedzieć, aby sama nie miała w związku z tym żadnych wątpliwości, ale niestety nie mogła zajmować się wszystkim osobiście, a jej wybór był w tej chwili mocno ograniczony. W ostatnim czasie Rogue wykazała się jako jeden z tych bardziej rozsądnych mieszkańców Instytutu, co nie mówiło o nim niczego dobrego... Ale przecież panna Frost z góry wiedziała z kim przyjdzie jej pracować, więc nie mogła na to zbytnio narzekać... Albo raczej wkładać w te narzekania serca.
Na przytyk odnośnie braku gustu blondynka lekko uniosła brodę, a w tym samym momencie w górę przesunęła się jedna z jej brwi. Kobieta wiedziała oczywiście, że Rogue umyślnie się z nią drażniła, co po chwili tylko potwierdziło jej pytanie, jednak do tego tematu White Queen podchodziła śmiertelnie poważnie, więc wcale nie poczuła się rozbawiona... Choć szczerze powiedziawszy urażona również nie.
- Pod waszą nieobecność podrzucił je jeden z dawnych uczniów. Zapewniam, że jeżeli kiedykolwiek przystąpi do projektowania nowej kolekcji biżuterii, udzielę mu już paru rad - wyjaśniła. Specjalnie nie uściśliła czyjego ucznia miała na myśli. Mogła odnosić się do Instytutu, ale mogła również mówić o jednym ze swoich niegdysiejszych podopiecznych... Choć sama zdawała sobie sprawę z tego, że to pierwsze brzmiało na bardziej prawdopodobne.
Dyskusja powoli zbliżała się ku końcowi i najwyraźniej obie kobiety to rozumiały. Podczas gdy Rogue mówiła, Emma nachyliła się lekko do przodu, żeby sięgnąć już po swojego laptopa i przywrócić go na poprzednie miejsce, czyli bliżej i ekranem do siebie. Zaraz potem znów usiadła prosto i ponownie skupiła się na swojej rozmówczyni.
- Tak sądzę. Jeśli stanie się coś wymagającego natychmiastowej uwagi, poinformuję o tym wszystkich, do których będę w stanie dotrzeć. Prawdopodobieństwo pojawienia się kolejnych problemów w ciągu kilku godzin po ostatnich jest niewielkie... A raczej powinno być, ale chyba obie wiemy jak to w rzeczywistości wygląda - powiedziała, opierając ręce na podłokietnikach swojego fotela i przyglądając się Rogue z namysłem.
- Daj mi znać, kiedy tylko ustalisz termin spotkania w ambasadzie oraz tuż przed wylotem. Poza tym... Wydaje mi się, że to wszystko - dodała. Choć mogłaby po prostu w odpowiednim czasie wyciągnąć te informacje z głowy drugiej mutantki, to wbrew pozorom wolała nie naruszać jej prywatności wówczas, gdy nie było to konieczne. Czasami tylko w trochę specyficzny sposób określała kiedy taka konieczność zachodziła...

Emma pożegnała wychodzącą Rogue subtelnym skinieniem głowy, które co prawda mogłoby również zostać odebrane jako jej odpowiedź na te ostatnie słowa kobiety, ale nie było to do końca intencją blondynki. Jej spojrzenie odprowadziło gościa aż do momentu, gdy zniknął za drzwiami, potem zaś opadło niżej, wreszcie na dobre powracając na ekran laptopa. W końcu panna Frost miała parę rzeczy do zrobienia.
Na początek skupiła się na dokończeniu wstępnej selekcji potencjalnych kolejnych członków New X-Men. W szkole na stałe przebywało około stu uczniów, a choć White Queen w mniejszym lub większym stopniu kojarzyła ich wszystkich, to jednak w tym wypadku musiała dokładniej przyjrzeć się ich profilom, aby wyłapać wszelkie szczegóły. Nie chciała i nie mogła sobie pozwolić na przeoczenie czegokolwiek istotnego.
Poza tym natomiast telepatka zanotowała sobie także kilka pomysłów odnośnie szkolenia nowej drużyny, które zamierzała potem skonsultować z Laurą oraz spisała plany dotyczące testu na przyjęcie do niej następnych członków. Nie była tylko jeszcze pewna tego, kto go poprowadzi, ale i pod tym względem X-23 wydawała się najlepszym oraz najbardziej oczywistym wyborem.
Przed zamknięciem na ten moment tematu New X-Men Emma zadbała również o kwestię kostiumów. Wszystkie powinny być do siebie podobne, najlepiej ciemne, wykonane z niestabilnych molekuł... Panna Frost przekazała dalej ten zestaw instrukcji, wraz z zaznaczeniem, aby stroje - wraz z zapasowymi egzemplarzami - jak najszybciej trafiły do sypialni członków drużyny, w tym Laury. Dodatkowe komplety miały już czekać na wzrost liczebności grupy.
Ostatnim ważnym krokiem było zlecenie w firmie prac nad urządzeniem, które mogłoby blokować silne moce psychiczne. Maszyny tego rodzaju już istniały, lecz White Queen wiedziała, że były dość ograniczone... A gdyby X-Men zostali zmuszeni do złapania w coś takiego Phoenixa, to będą potrzebowali czegoś jak najbardziej pewnego i niezawodnego. Naukowcy blondynki zajmowali się już sprzętem związanym z możliwościami ludzkiego mózgu, znali się na tym, a wykorzystując wcześniejsze projekty powinni być wystarczająco do przodu, aby wkrótce udało im się przedstawić coś ciekawego.
W końcu jednak - nie spodziewając się żadnych kolejnych gości - Emma mogła opuścić swój gabinet. To był długi dzień, a ona musiała wreszcie trochę odpocząć... Mimo to kobieta kontynuowała skanowanie w losowych momentach terenu szkoły, aby mieć pewność, że wszystko w dalszym ciągu znajdowało się pod kontrolą.

[z/t]

Panna Frost zaprowadziła nową mieszkankę Instytutu prosto do swojego gabinetu. Droga nie była daleka, lecz w trakcie jej przemierzania telepatka zdążyła sprawdzić jak wiele wyjaśniła dziewczynie Sigma, a także - na wszelki wypadek - wykonać kolejny mentalny skan okolicy. Lubiła widzieć kto gdzie się znajdował. Czuła się wtedy spokojniejsza... A bonus był taki, że przy okazji wyłapywała i dobrze sobie zapamiętywała wagarowiczów. Odkąd objęła w szkole rządy wielu uczniów nauczyło się już, że ich nieobecności nie pozostawały niezauważone.
Po dotarciu i wkroczeniu do pomieszczenia Emma wskazała Meggan miejsce przed biurkiem, zaś po zamknięciu drzwi sama zajęła własny fotel. Obróciła się w nim przodem do dziewczyny i od razu założyła nogę na nogę, dłonie z kolei luźno złączyła na udzie. Choć miała na sobie obcisłe spodnie i gorset, czyli strój codzienny, to i tak całą swoją postawą i aurą sprawiała wrażenie arystokratki... Nie w sposób wymuszony, lecz zupełnie naturalny.
- Wiem, że moja koleżanka trochę ci już o nas opowiedziała, więc postaram się zbytnio nie powtarzać, żeby cię nie zanudzić. Instytut gwarantuje opiekę wszystkim osobom z nadludzkimi zdolnościami, a w szczególności mutantom. Nie pobieramy od uczniów opłat, choć przyjmujemy dobrowolne datki. Utrzymujemy tych mieszkańców, którzy kontynuują naukę lub z jakiegoś powodu nie są w stanie podjąć pracy poza szkołą... Na przykład osoby wyróżniające się wyglądem - w tym momencie blondynka zrobiła krótką pauzę. Po swoim wcześniejszym wywiadzie zdawała sobie sprawę z tego, że Meggan miewała problemy z utrzymywaniem stałej formy, więc ta ostatnia kwestia mogła jej bezpośrednio dotyczyć... Przynajmniej do czasu, gdy dziewczyna zyska większą kontrolę nad swoimi mocami.
- Pomimo różnicy wieku zachęcam cię do udziału w prowadzonych przez nas lekcjach. Uzupełnienie edukacji z pewnością wyjdzie ci na dobre i być może otworzy przed tobą drogę do uzyskania w późniejszym czasie wyższego wykształcenia. Jeżeli się na to zdecydujesz, przygotuję dla ciebie propozycję harmonogramu. Poza tym przydzielę ci oczywiście miejsce w dwuosobowej sypialni z własną łazienką - wymieniła. Wiek Meggan zachęcał Emmę do umieszczenia jej w jednym pokoju z panną Morningstar. Prawdopodobnie dogadywałyby się ze sobą lepiej niż z młodszymi uczniami... A jeżeli nie, to zawsze będzie można je rozdzielić. Zdarzały się już takie przypadki.
Nawet w tej chwili White Queen rozważała już przedmioty, które dziewczyna powinna nadrobić. Te bardziej zaawansowane mogły poczekać, ale zdecydowanie przydałoby jej się jak najszybsze zbudowanie barier psychicznych, gdyż do jej umysłu wchodziło się wręcz okropnie łatwo. Emma dawno nie spotkała się z kimś aż tak otwartym na mentalne manipulacje.

Emma pokiwała głową na zapewnienia dziewczyny, z zadowoleniem przyjmując jej entuzjazm do nauki. W tych czasach coraz rzadziej się z nim spotykała, szczególnie wśród młodych osób. Z drugiej strony ona sama była tak naprawdę tylko kilka lat starsza od Meggan... Ale często czuła się tak, jak gdyby różnica wieku pomiędzy nią i uczniami wynosiła o wiele więcej niż w rzeczywistości. Być może wiązało się to z pełnioną przez nią funkcją, a może wynikało z doświadczeń życiowych, których w krótkim czasie nazbierała mnóstwo... Lub z niemalże matczynymi uczuciami, którymi darzyła część swoich wychowanków, nawet jeżeli oni sami nie byli tego świadomi?
Propozycja harmonogramu układała się już jednak w głowie blondynki, choć oczywiście po spotkaniu będzie potrzebowała krótkiej chwili, aby zgrać ze sobą szczegóły, bo mimo wszystko nie znała na pamięć terminów wszystkich przedmiotów. Zamierzała przygotować dwa lub może trzy warianty i pozwolić dziewczynie wybrać ten, który najbardziej przypadnie jej do gustu. Potem wystarczyło będzie tylko poinformować nauczycieli, że pod ich skrzydłami znajdzie się kolejna osoba i gotowe.
Najpierw jednak należało doprowadzić do końca to krótkie spotkanie, lecz Meggan powiedziała właśnie coś, co Emmę lekko zdezorientowało. Jedna z brwi kobiety uniosła się, podczas gdy jej umysł szukał odpowiedniego wytłumaczenia... A czynił to bardzo szybko, nawet jak na standardy ludzkich myśli. Oczywiście dzięki swojemu wcześniejszemu wywiadowi oraz pomocy Cerebro znała moce dziewczyny, więc domyślała się o jaką zdolność jej chodziło, ale dlaczego akurat w tym momencie postanowiła o niej wspomnieć? Nie była przecież telepatką, a nawet gdyby, to i tak nie dostałaby się tak łatwo do rozważań White Queen na temat jej braku barier psychicznych... Więc ta uwaga stanowiłaby ogromny zbieg okoliczności, gdyby panna Frost wierzyła w ich istnienie. Nie wierzyła, więc wyjaśnienie musiało być inne.
- Samo zobaczenie czyjejś mocy da ci niewiele, jeżeli nie będziesz potrafiła się przed nią obronić... Choć to pierwszy krok we właściwym kierunku. Więcej na ten temat dowiesz się jednak w trakcie lekcji, a teraz się tym nie przejmuj. Skontaktuję się z kimś, kto jeszcze dzisiaj oprowadzi cię po szkole i zabierze cię do twojego nowego pokoju. Posiadasz jakiś dobytek, który powinniśmy tutaj przewieźć? - to mówiąc, telepatka powróciła myślami do Melyonem, w której pokoju zamierzała umieścić Meggan. Gdzie się ostatnio znajdowała? Ach, tak, w sali balowej... I to nie sama. Być może tak było nawet lepiej? Poznanie większej liczby osób powinno wyjść Meggan na zdrowie.
"Panno Morningstar, panie McManus, gdyby któreś z was lub oboje byli tak mili i skierowali się do mojego gabinetu... Czeka w nim nowa uczennica, którą należy zapoznać z Instytutem."

Przez pierwsze kilka sekund Emma czekała jeszcze na odpowiedź swojego gościa, ale gdy stało się jasne, że dziewczyna nie zamierzała znów się odezwać, jedna z brwi telepatki wyraźnie się uniosła. Czyżby Meggan poczuła się urażona jej uwagą? Nie byłoby to nic nowego i w gruncie rzeczy White Queen się tym nie przejmowała, ale wyjątkowo nie miała nawet niczego złego na myśli. Co prawda nowa uczennica nie wyglądała na obrażoną... Ale panna Frost tak czy siak nie zamierzała się jej dopraszać o informacje, które wyszłyby jej przecież na korzyść.
Blondynka odczekała więc do momentu, gdy usłyszała pukanie do drzwi, w tym czasie zajmując się kolejnym skanem okolicy, po czym wreszcie zwróciła swe spojrzenie ku przybyszom. Nie uśmiechnęła się do nich na powitanie, wyraz twarzy zachowała poważny, lecz kiwnęła im głową. Choć widziała to, jak Meggan wstaje z miejsca i podchodzi do swoich rówieśników, ona sama spoglądała bezpośrednio na Melyonem.
- Panno Morningstar, panno Puceanu, od dzisiaj będziecie dzielić pokój. Liczę na to, że będziecie się ze sobą dobrze dogadywać. Jeżeli pojawią się jakieś problemy, zgłoście je mnie, pannie Munroe lub dowolnemu innemu nauczycielowi. A teraz oprowadźcie proszę naszą nową podopieczną po szkole. Jeżeli nie macie do mnie żadnych pytań, jesteście wolni - to powiedziawszy, Emma oparła się wygodniej o swój fotel, jednocześnie przesuwając wzrokiem pomiędzy całą trójką uczniów. O dziewczęta się nie martwiła, zwłaszcza o Meggan, która sprawiała wrażenie ekstrawertyczki, ale o ich kolegę owszem. Doskonale rozumiała, że dołączanie do już istniejących kręgów znajomych zazwyczaj bywało trudne, szczególnie przy takiej różnicy wieku, dlatego właśnie postanowiła zapoznać ze sobą tę trójkę.
Instytut wypełniał się tak szybko, że ostatnio panna Frost powoli zaczynała rozważać jego rozbudowę. Teraz, patrząc na tych młodych mutantów i spodziewając się, że w każdej chwili mogli do nich dołączyć kolejni nowi rezydenci, kobieta tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że prędzej czy później będą musieli to zrobić. Pewnie powinna już zlecić przygotowanie wstępnych projektów. Dodatkowy budynek połączony z jednym ze skrzydeł... To byłoby chyba najprostsze i najwygodniejsze rozwiązanie, nawet jeżeli niestety zaburzyłoby symetrię rezydencji.

Podczas swojego ostatniego skanu okolicy Emma zorientowała się, że na terenie szkoły znajdował się ktoś obcy - a raczej ktoś znajomy, lecz nie będący jednym z mieszkańców czy bezpośrednich sprzymierzeńców Instytutu. Relacje X-Men z Avengers były obecnie wystarczająco przyjazne, aby nie zaczęła od namieszania przybyszowi w zmysłach i pamięci, by zaraz potem odesłać go prosto tam, skąd przybył, nie mniej jednak odkrycie to lekko ją zirytowało. Jak na kogoś, kto podobno był ponadprzeciętnie inteligentny, Tony Stark wykazał się niesamowitym brakiem pomyślunku, skoro udał się do szkoły. Dla jego własnego dobra będzie lepiej, gdy okaże się, że nikt nie zwrócił na tę jego podróż uwagi.
Już po jego wkroczeniu do gabinetu panna Frost bez przejęcia czy widocznego zainteresowania obserwowała jego poczynania i słuchała uprawianego przez niego lania wody. Z doświadczenia wiedziała, że jego wypowiedzi przepuszczać należało przez filtr, by oddzielić ważne kwestie od przeważającego nad nimi mówienia dla samej idei mówienia. Iron Man należał do osób, które bardzo lubiły dźwięk swojego głosu. Momentami bywało to zabawne, ale częściej irytujące, gdy chciało się przejść do sedna.
Uczniowie opuścili pomieszczenie, przed czym telepatka zwięźle ich pożegnała, a następnie przeniosła wzrok na mężczyznę, który w końcu zajął miejsce w fotelu przed jej biurkiem... I kontynuował przemawianie. Jedna z subtelnie zarysowanych i idealnie zadbanych brwi blondynki uniosła się, gdy nawiązywał do Instytutu. Ją samą z kolei naszła nagła ochota na przerwanie Tony'emu tego kręcenia i zapytanie go wprost o to, co zamierzał osiągnąć przez obrażanie jej i traktowanie jej z lekceważeniem. Chciała zobaczyć jego reakcję. Wiedziała, że się obawiał... I nie musiała nawet sondować jego myśli, aby się o tym przekonać, bo wręcz to mentalnie wykrzykiwał. Emanował tym strachem, przez co - zapewne nieświadomie - dokonywał projekcji swoich obaw... A także obliczeń, które kobieta ignorowała.
Wreszcie jednak Stark - po uprzednim zasugerowaniu alkoholu, co Emma zbyła wymownym milczeniem, gdyż od lat nie piła - zdradził po co przybył. Chłodny wyraz twarzy White Queen nie uległ zmianie, gdy jeszcze przez kilka sekund nieruchomo odwzajemniała spojrzenie mężczyzny, już wiedząc co mu odpowie, ale umyślnie pozwalając mu się marynować w jego własnym zdenerwowaniu... I czekając na zbliżające się towarzystwo. Zgodnie z jej przewidywaniami, właśnie w tym momencie drzwi otworzyły się bez wcześniejszego pukania i do środka weszła Storm. Panna Frost przeniosła na nią spokojny wzrok, pozwalając jej odezwać się jako pierwszej.
- Tony postanowił ominąć etap pomocy psychologicznej i przybył prosto do mnie. Widzisz, moja droga, w jego głowie pojawiła się dziwna myśl... Najwyraźniej uznał, że dobrze będzie wystawić szkołę pełną dzieci i młodzieży na ataki ze strony obrońców ludzkości oraz ich armii zabójczych robotów. Na szczęście ten pomysł można wyrwać z korzeniami - wyjaśniła z opanowaniem, ale i z uprzejmością, jak gdyby naprawdę traktowała wybicie Starkowi tej wizji z głowy za formę niesienia mu przez nie pomocy. Z Ororo natomiast musiała jeszcze porozmawiać na osobności o paru innych sprawach...

Emma przyglądała się Tony'emu z lekkim znudzeniem, którego nawet nie próbowała przed nim zataić. Przez większość czasu wodziła za nim wzrokiem, lecz momentami przenosiła spojrzenie na Ororo, aby podkreślić, że w trakcie tego monologu sprawdzała jej reakcje. Mogłaby je przejąć telepatycznie, to byłoby najprostsze rozwiązanie, ale tak naprawdę nie musiała tego robić, bo i tak się ich domyślała... Po prostu chciała okazać, że się nimi interesowała.
To głównie z ich powodu nie przerwała Starkowi na samym początku jego wypowiedzi. Przewidywała co chciał powiedzieć i szybko przekonała się, że miała rację. Nic dziwnego, bo mężczyzna nie poczynił żadnego odkrycia... Zdradził za to, pewnie przypadkowo, że w obecnej sytuacji orientował się gorzej od nich. Panna Frost chciała, aby Storm usłyszała to wszystko na własne uszy i zrozumiała z czym miały tutaj do czynienia. Nigdy nie zaszkodziło mieć wspólnego przeciwnika, a przy dzielących obie kobiety różnicach każda nić porozumienia była na wagę złota.
Telepatka wiedziała, że czarownica pogody rzadko naprawdę się denerwowała. Zazwyczaj musiała nad sobą panować, aby jej moce nie zaczęły szaleć wraz z jej emocjami... Ale taka kontrolowana złość jak teraz często bywała dużo bardziej niebezpieczna. Przez typowy spokój Ororo ludzie wykazywali zaś skłonność do zapominania, że mieli przed sobą kogoś, kto niegdyś był czczony jako potężna bogini... A teraz najprawdopodobniej należał do grona najsilniejszych mutantów na Ziemi.
- Jak powiedziała Ororo, zwykli ludzie nie są gotowi na informację o istnieniu naszej szkoły, Instytut z kolei nie jest gotowy na zwykłych ludzi. Być może kiedyś to się zmieni, a może zostaniemy ujawnieni wbrew naszej woli, zapewne to ostatnie, lecz nie zamierzamy tego przyspieszać. Przez ostatnie kilkanaście lat ukrywanie się wychodziło nam na dobre - podsumowała gładko. Ona nie mówiła ani ostro, ani sucho, tylko wciąż spokojnie i uprzejmie. Mogła być dla odmiany dobrym policjantem, nawet jeżeli w trakcie swojego wywodu Iron Man zdążył ponownie je obrazić i najwyraźniej nie chciał zobaczyć sytuacji z punktu widzenia Instytutu... Choć twierdził, że było inaczej. Bawiło ją natomiast to, że wypominał jej nauki Xaviera, z którym nigdy się nie dogadywała. Naprawdę nie zdawał sobie sprawy z tego, po jak cienkim lodzie stąpał.
- Jeżeli się zaś nie mylę, do Avengers należą mutanci. Scarlet Witch i Quicksilver? Ta pierwsza ma przemawiać podczas konferencji. X-Men, choć ukrywają swoje tożsamości, od lat pomagają ludziom na całym świecie, więc nie musisz łączyć ich z Instytutem, aby o nich mówić. Część z nich dopiero co wróciła do domu po tym, jak zapobiegła końcowi wszechświata we wszystkich równoległych rzeczywistościach jednocześnie - kontynuowała i pewnie wymieniałaby tak dalej, gdyby w tym momencie coś jej nie przerwało.
Emma rzadko nosiła charakterystyczny komunikator pod postacią znaku X. Zdarzało jej się to, lecz częściej stawiała na drobniejsze urządzenie zakładane do ucha, które przekazywało informacje o wiele dyskretniej... Tak jak teraz, kiedy doniosło jej o serii wybuchów w paru rozpoznawalnych miejscach. Okolice wieży Eiffla, siedziby firmy da Costy w Rio... Oraz Avengers Tower. To komputer Instytutu wyłapał w mediach, te jednak mogły jeszcze nie wiedzieć o wszystkim. Czoło kobiety zmarszczyło się, lecz początkowo nie okazała po sobie nic więcej, w myślach sumując ofiary.
- Skoro jeszcze tutaj jesteś, rozumiem, że nie wiesz o eksplozji, do której doszło pod bazą twojej drużyny? - spytała, aby w ten sposób poinformować Tony'ego o jego własnym problemie. Nie wyglądało jej na to, aby Avengers byli bezpośrednim celem ataku, ale i tak w nich uderzał, więc powinni ruszyć do działania.

Emma zignorowała uniesioną rękę Starka i dokończyła przemawianie, jak gdyby zupełnie nie zwróciła uwagi na ten gest. Nie obchodziło jej to, że najwyraźniej coś mu zagłuszała. On jak do tej pory nie okazał ani grama kultury, a więc naprawdę nie uważała, by zasługiwał na lepsze traktowanie. Podczas gdy mężczyzna zaczął wydawać rozkazy swojej sztucznej inteligencji, panna Frost przeniosła wzrok na Ororo i uniosła brew. Kobieta zdawała się nie być zainteresowana wybuchami, według jej myśli w pełni skupiała się na najważniejszej dla nich sprawie, czyli na omawianiu przyszłości mutantów... I to dlatego blondynka zrezygnowała z informowania jej o szczegółach wydarzeń. Zawsze mogły o nich porozmawiać później, już na osobności.
Telepatka wiedziała za to jak najlepiej wykorzystać tę krótką przerwę w dyskusji. Nie poruszyła się, nie zmieniła też wyrazu twarzy, ani nie zrobiła niczego innego, co by ją z tym zdradziło, lecz sięgnęła swoimi mocami daleko, szukając osoby, z którą już jakiś czas temu nawiązała pewniejszą, stabilniejszą mentalną więź. Dzięki niej znalazła ją o wiele szybciej i łatwiej... W czym pomógł również fakt, że wiedziała gdzie powinna jej szukać.
"Mamy właśnie w Instytucie niespodziewanego gościa. Tony Stark uznał, że powinien nas odwiedzić i przekonać nas do ujawnienia szkoły. Porozmawiam o tym z Carol, ale w najbliższym czasie najlepiej będzie, jeżeli wszyscy X-Men zachowają przy Avengers ostrożność. Na wszelki wypadek."
Tuż po przesłaniu tej wiadomości White Queen skupiła się na słowach Storm. Tutaj czarownica pogody już odrobinę przesadziła, gdyż przy poparciu S.H.I.E.L.D. oraz kilku wpływowych osób Instytut nie powinien zostać zamknięty nawet wówczas, gdyby otoczenie dowiedziało się, iż uczą się w nim mutanci... Ale prawdziwe zagrożenie byłoby o wiele gorsze i większe. Panna Frost bardziej martwiła się atakami niż problemami prawnymi.
- Bez obaw, moja droga. Pan Stark nie zrobi niczego, na co nie wyrazimy zgody. Żadne z nas nie chciałoby przecież pogorszenia relacji między X-Men i Avengers... A że naszej zgody nie ma, to teraz dyskretnie wróci do siebie i zajmie się tymi wybuchami. Rzecz jasna doceniamy chęć pomocy, wciąż oferujemy własną, gdyby potrzebował kogoś o naszych możliwościach et cetera - uspokoiła od razu swoją towarzyszkę, przy okazji subtelnie wypraszając Tony'ego. Powiedział co zamierzał, usłyszał ich opinię, a do tego teraz powinien już rozumieć, że nie zmienią zdania. Dalsza rozmowa nigdzie by ich nie zaprowadziła, jedynie zmarnowaliby na nią czas... A tego Emma robić nie lubiła.

Już po raz kolejny tego dnia Billy zdecydował się po prostu - choć oczywiście jedynie w przenośni - ugryźć w język i zachować dla siebie swoje uwagi, w tym wypadku dotyczące kwestii więzień dla mutantów i innych osób z mocami. Wiedział na pewno, że przynajmniej Raft i parę innych miejsc było przystosowanych do ich przetrzymywania... A jakoś nie chciało mu się wierzyć w to, że znał wszystkie tego rodzaju ośrodki. Zakładał, że nieznajoma trafiłaby do jednego z nich i przy odrobinie szczęścia okazałaby się za mało istotna, aby ktoś chciał ją uwolnić... Albo na przykład zaoferować jej jakiś układ i w ten sposób umożliwić jej ucieczkę. Miał szczerą nadzieję, że to ostatnie działo się tylko i wyłącznie w filmach.
Trzymanie ust na kłódkę okazało się być zresztą dobrym pomysłem, nie po raz pierwszy i pewnie nie ostatni. W końcu rówieśniczka uznała, że usłyszała wystarczająco dużo, aby zabrać go do dyrektorki... A Kaplan pokiwał na to głową, gotów się za nią udać. Nie przewidział jedynie tego, że po drodze dziewczyna zechce zainicjować kontakt fizyczny i właśnie to zaskoczenie sprawiło, że w jego momencie nastolatek wyraźnie się spiął, zamrugał szybko i odchylił się lekko w przeciwną stronę, nawet jeżeli nie cofnął się całkowicie. Samym zmierzwieniem włosów w ogóle się nie przejmował. I tak praktykował chaos na głowie, więc różnica była pewnie niewielka.
Problem polegał na tym, że Billy nie przywykł do bycia dotykanym przez obcych... Ani nawet przez zwykłych kolegów i znajomych, z nielicznymi wyjątkami. Rodzina czy przyjaciele - to co innego, ale chłopak był na ogół bardzo prywatną osobą i to przekładało się również na jego silne przywiązanie do przestrzeni osobistej. Niezapowiedziany kontakt trochę go zestresował. Nie zdenerwował go, nie miał o niego pretensji... Ale aż mu się zrobiło głupio i prawdę mówiąc nie bardzo wiedział jak powinien ten gest zinterpretować. Myślał o tym przez cały spacer do następnego pomieszczenia, a tuż przed wejściem do niego sytuacja jeszcze się pogorszyła, gdy Noriko zdecydowała się poprawić mu włosy. Tym razem Kaplan zareagował mniej zauważalnie, ale w dalszym ciągu nie był pewien co o tym myśleć.
Na szczęście prędko zajęło go coś innego, bo kiedy tylko znalazł się w gabinecie i przejechał wzrokiem po zebranych, jego wewnętrzny fanboy rozbudził się z pełną mocą. Przebywając w siedzibie X-Men wcale nie było mu trudno rozpoznać kogoś o ciemnej skórze i długich, białych włosach. Storm należała do tych bardziej charakterystycznych bohaterów i znajdowała się całkiem wysoko na osobistej topliście nastolatka, który cenił ją między innymi ze względu na jej dumną, wręcz królewską postawę oraz elektryczne moce. W pewnym sensie widział w niej wzór do naśladowania... Taki niedościgniony, bo wątpił, aby sam był w stanie zacząć się w ten sposób zachowywać.
Jeżeli więc na moment Billy się zawahał i tylko wpatrywał się w kobietę szeroko otworzonymi oczami, to w tym wypadku czuł się w pełni usprawiedliwiony. Jak długo nikt mu tego nie wytykał, nie było źle... I na szczęście słowa Noriko szybko przywołały go do porządku, więc nie sądził, aby tak naprawdę się gapił, nie nazbyt długo. Jego spojrzenie przesunęło się ku drugiej z kobiet, która znajdowała się za biurkiem, więc najwyraźniej była dyrektorką, o której mówiła jego rówieśniczka. Jej już nie rozpoznawał, ale po krótkim namyśle doszedł do wniosku, że to nic dziwnego. Logiczne, że Instytut nie chciał, aby jego głowa łatwo kojarzyła się z X-Men.
- O ile nie przeszkadzamy. Ale to faktycznie pilne. Pilne w sensie moje koleżanki pilnują w tej chwili agresywnej i niebezpiecznej mutantki, której nie chcą oddać policji, bo może uda się jej jeszcze pomóc - wyjaśnił od razu. Szczerze i prawdziwie nie chciał niczego kobietom przerywać i czuł się coraz dziwniej z tym, że przybył je o coś prosić, ale ten pomysł rzeczywiście wydawał mu się najlepszy... Zaraz. Czy one w ogóle wiedziały kim był? Shadowcat chyba im coś o nim wspomniała...? A może jednak powinien był się przedstawić? Tak, od tego należało zacząć, ale teraz już trochę za późno. Cudownie sobie z tym wszystkim radził, nie ma co.
- I jestem Wiccan. Z Young Avengers. Ostatnio pomogłem Shadowcat i Icemanowi z transportem, a potem dogadywaliśmy się odnośnie współpracy, treningów i tak dalej...? - dodał tak czy siak dla przypomnienia, bo to było chyba lepsze od całkowitego pominięcia kwestii tożsamości.

Podczas gdy Iron Man miotał się po pomieszczeniu, wygłaszając swoje mądrości, obie brwi Emmy powoli przesunęły się w górę, lecz poza tym jej postawa oraz ułożenie ciała nie uległy żadnej zmianie. Rzeczywiście sprawiała wrażenie idealnego przeciwieństwa nerwowego mężczyzny, nieustannie spokojna, chłodna i opanowana, przez cały czas mająca kontrolę nad sytuacją i nie pozwalająca się wyprowadzić z równowagi. Prawdę mówiąc nawet nie próbowała zrozumieć części z pretensji Starka, gdyż doskonale wiedziała skąd brały się jego oskarżenia... W związku z czym pod koniec po prostu wymownie przeniosła wzrok na Ororo. Nie zaszczyciła Tony'ego pożegnaniem. Na nie również sobie nie zasłużył, nie tylko przez dziwne pomysły, ale i zachowanie.
Kiedy kobiety zostały już same, panna Frost na wszelki wypadek telepatycznie śledziła oddalanie się ich gościa, aby mieć pewność, że nie zrobi na terenie szkoły niczego podejrzanego. Wyglądało jednak na to, że po prostu się oddalał, więc większość jej uwagi mogła skupić się na Storm. Blondynka pokręciła powoli głową na to jej usprawiedliwienie. Potrafiła zrozumieć emocje, nawet jeżeli osobiście ich unikała... A Tony Stark z pewnością wykształcił sobie wybitny talent do irytowania ludzi.
- Mężczyźni naprawdę nie potrafią przyjąć słowa "nie" - skomentowała jedynie, lecz nie brzmiała na zdziwioną tym faktem. Choć miała kilka spraw do omówienia z Ororo, to wyczuwała już kolejne nadciągające osoby, z których jedną zidentyfikowała jako Noriko Ashidę, drugą zaś... Jako chłopca, który niedawno wszedł w kontakt z X-Men. W takich warunkach nie opłacało się zaczynać nowego tematu, więc Emma skierowała wzrok ku drzwiom, czekając na ich otworzenie się... I zatapiając swoje mentalne pazury w umysły obojga nastolatków. Nie wchodziła w nie głęboko, nie szukała niczego prywatnego, ale interesowało ją czego potrzebowali. Wolała się na to przygotować.
Informacje układały się już w jej głowie, gdy pomieszczenie wypełnił odgłos pukania, a następnie do środka wkroczyli kolejni goście. W związku z tym White Queen pozwoliła, aby na początek to Storm poprowadziła dyskusję, podczas gdy ona sama skupiła się na badaniu wspomnień Wiccana oraz jego reakcji. Przyglądała się chłopakowi uważnie, przenikliwie, w tej chwili odpuszczając jeszcze podobne traktowanie jego towarzyszce... Która również była im winna wyjaśnienia, choć w zupełnie innej sprawie.
- W Los Angeles. Przyjmiemy ją i przeprowadzę z nią kilka sesji, ale uprzedzam, że nie mogę zagwarantować skuteczności terapii... Szczególnie, że jej podejście może wynikać ze świadomego wyboru - Emma czuła się pewnie ze swoimi umiejętnościami, lecz niektóre umysły były na tyle delikatne, że pod wpływem telepatycznych manipulacji zrywały się niczym za mocno naprężone struny. Nie każdemu udawało się pomóc i czasami lepiej już było zrezygnować, aby nie wyrządzić większych szkód... Choć musiała spróbować. Prawdopodobnie bezdomna mutantka bez normalnych ludzkich zahamowań dla własnego dobra nie mogła być pozostawiona samej sobie. W dodatku zrobiłaby im okropną reklamę.