Gabinet Emmy

First topic message reminder :


Wyposażony we wszystko to, co gabinet posiadać powinien, pokój ten położony jest w tej bardziej cichej części budynku, przynajmniej jak na możliwości Instytutu, a do tego oferuje piękny widok na ogrody za oknem.

Głowa sentinela wylądowała, z braku lepszej kryjówki, na dnie szafy w pokoju Wilczycy. Na łóżku nadal leżała półotwarta podróżna torba Rahne, a na oparciu krzesła wisiał brudny podkoszulek, którego pozbyła się wcześniej. Poza tym pomieszczenie nie nosiło śladów zamieszkania. Od swojego powrotu spędziła w nim może dziesięć minut…
Wychodząc zamknęła drzwi na klucz i poprowadziła towarzyszy korytarzami szkoły, podążając za własnym nosem. Starała się nie myśleć o swoich uczuciach wobec Rictora, tych przeszłych i tych obecnych, jednak teraz, kiedy bitewne emocje opadły a myśli błądziły po mrocznych zakamarkach, okazało się to trudne. Nie mogła nie zastanawiać się co będzie potem. Zakładała, że kiedy obaj mężczyźni załatwią swoje sprawy w Instytucie wszyscy rozejdą się w swoją stronę, aż do następnego przypadkowego spotkania. Wydawało się, że to jedyna stała w jej relacjach z mężczyznami, którzy w jakikolwiek sposób byli dla niej ważni. Sam i Bobby zniknęli ledwie się pożegnawszy, czemu Ric miałby postąpić inaczej?
Tu jednak czekała ją niespodzianka. Kiedy zatrzymali się przed drzwiami gabinetu Emmy Frost, z zamyślenia wyrwał ją głos przyjaciela, który jakby nigdy nic kontynuował wątek rozmowy, którą niedawno przerwali.  Rahne oniemiała ze zdumienia.
- Mówisz poważnie? – zapytała po chwili osłupiałej ciszy, po czym sama odpowiedziała sobie w myślach. Oczywiście, że mówił poważnie. Rictor nie był typem dowcipnisia. Jeżeli powracał do tego tematu, to dlatego, że gruntownie go przemyślał. Nie potrafiłaby opisać emocji, które nią zawładnęły. Wdzięczność, radość a także pewne zakłopotanie zlały się w jedną niemożliwą do rozdzielenia mieszankę. To ostatnie głównie ze względu na stojącego tuż obok Shatterstara. Nie mogła się powstrzymać od rzucenia na niego okiem. Nie wiedziała na jakim etapie jest obecnie jego związek z Rictorem, była więc ciekawa jego reakcji.  Gdyby zdradził swoje uczucia względem jej ewentualnego dołączenia do X-Factor choćby mrugnięciem powieki albo ruchem ust, chciała to wiedzieć. Nie była pewna czy nadal powinna traktować rudzielca jako potencjalnego rywala, zwłaszcza, że nie dalej jak pół godziny wcześniej gotowi byli ramię w ramię stanąć do walki. Nagle ich wzajemne stosunki, dotąd postrzegane przez Rahne wyłącznie w czerni i bieli, pogłębiły się o kilka nieoczekiwanych odcieni szarości.
- Wiesz… Zawsze byłam ciekawa czym właściwie zajmują się detektywi. Chętnie zajrzę. Kto wie, może mi się spodoba? – odparła, posyłając Rictorowi pełen wdzięczności uśmiech. Chcieć przynależeć a czuć się do przynależności zaproszoną – oto dwie całkiem różne rzeczy. Zaczynał jej się podobać smak tej drugiej.
Na drodze stała jednak jeszcze jedna przeszkoda, którą należało czym prędzej usunąć. Ric zapukał do drzwi gabinetu, a gdy usłyszeli zaproszenie do wejścia, puścił Rahne przodem, wyraźnie przy tym dając do zrozumienia, że to ona ma rozpocząć rozmowę ze zwierzchniczką szkoły. Wybór wydawał się logiczny, co jednak nie czyniło jej zadania ani odrobinę łatwiejszym i nie napawało Rahne entuzjazmem. Nie omieszkała posłać Rictorowi kwaśnego spojrzenia z ukosa. Ledwo znała Frost, a ufała jej znacznie mniej. Nie mogła też pozbyć się nieprzyjemnej świadomości, że kobieta w każdej chwili mogła wysondować jej umysł i poznać ową niechęć w pełni… o ile już tego nie zrobiła bez jej wiedzy. Wzdrygnęła się i zmusiła aby spojrzeć dyrektorce w oczy. Postąpiła dwa kroki w głąb gabinetu, ale nie dalej, równocześnie bezwiednie sygnalizując własne wahanie, jak i gotowość do natychmiastowego odwrotu. Nie potrzeba było zdolności telepatycznych, aby stwierdzić, że Wilczyca czuje się w towarzystwie Białej Królowej niepewnie i nie na miejscu.
- Panno Frost – przywitała się z nieco sztywnym, lecz uprzejmym skinieniem głowy. Mimo wszystko wypadało okazać dobre maniery. – Ja i moi przyjaciele z X-Factor Investigations bylibyśmy wdzięczni za użyczenie kilku z tych ochronnych bransolet. W moim pokoju na piętrze jest też urządzenie, któremu warto przyjrzeć się bliżej. To głowa sentinela z którym Laura Kinney walczyła w parku. Zdaniem Shatterstara jest już nieszkodliwa. Może Henry McCoy albo inny specjalista chciałby rzucić na nią okiem.
Umilkła, czekając na ewentualną odpowiedź kobiety, równocześnie zastanawiając się pospiesznie czy nie powinna poruszyć jeszcze jakiegoś ważnego tematu. Znalazłszy takowy kontynuowała:
- Poza tym powinna pani wiedzieć, że tropiliśmy kobietę, która towarzyszyła Gladiatorowi aż do piwnic. Wystraszyła jedną z uczennic i lekko raniła Jay’a Guthriego, ale poza tym nic się nikomu nie stało. Wyczułam jej zapach w pobliżu Cerebro. Prawdopodobnie tam była, ale nie zostawiła po sobie żadnych śladów. Wymknęła się nam.
To ostatnie przyznawała z pewnym wstydem. Wciąż winiła się za opieszałość i narażenie uczniów na niebezpieczeństwo,  nie zamierzała jednak dać tego po sobie poznać. Prędzej zapadnie się pod ziemię, niż pozwoli się osądzać osobie o tak wątpliwej reputacji, jak Emma Frost.

Tymczasem Emma Frost mogła usłyszeć przekaz telepatyczny od Laury:
- Mam nadzieje, że nie przeszkadzam. Zabieram Nori, Josha i Jaya do Houston. Miejsce na pierwszy trening idealne, a i X-meni zostaną pokazani z tej lepszej, zaangażowanej strony. Nie damy się zabić. A jak coś to mamy ze sobą Foley'a, którego ja nie dam zabić. Bierzemy Blackbirda -

Spokojna reakcja i rzeczowe pytania panny Frost zaskoczyły Rahne, ale i sprawiły pewną ulgę. Pozwoliła sobie na bardziej rozluźnioną postawę, choć nie porzuciła całkiem czujności. Przypomniała sobie o Laurze, która musiała opuścić ten gabinet całkiem niedawno. Miała nadzieję, że dziewczyny także nie spotkała tu żadna przykrość, bez względu na to, jaka pilna sprawa ją tu ściągnęła. Po chwili namysłu spróbowała sięgnąć ku niej myślami, ale trafiła na mur, którego nie była w stanie przebić. Widocznie umysłowy pomost, którym połączyła je Xin Chang, został już zerwany, a Rahne sama z siebie nie miała za grosz talentu w kierunku telepatii.
Zastanowiła ją poufała forma, jakiej użyła Frost mówiąc o Madroxie. Nie żeby ich relacja w jakikolwiek sposób była jej sprawą, nie podobało jej się jednak, że kobieta nawet tym pozornie nic nie znaczących zwrotem demonstruje im swoją kontrolę nad sytuacją. Na to jednak niewiele mogła poradzić, a Emma okazała się na tyle uprzejma i zainteresowana tym, co mieli do powiedzenia, że w Rahne zakiełkowało lekkie podejrzenie, że mogła nie całkiem sprawiedliwie ją ocenić.
Na pytanie Rica o teleporter wzruszyła tylko ramionami i skierowała pytające spojrzenie na dyrektorkę. Nie przypominała sobie aby kiedykolwiek korzystała z takiego urządzenia przebywając w Instytucie, ani nie słyszała o jakichkolwiek planach zainstalowania takowego. Technologia zresztą nie była jej mocną stroną.
Poczekała na odpowiedź White Queen, zanim znów się odezwała.
- Jest jeszcze coś. Planuję opuścić szkołę żeby pomóc X-Factor w bieżącym dochodzeniu. Nie wykluczam, że zostanę z nimi na stałe – dodała, zerkając na Rictora z lekkim uśmiechem, który jednak szybko zniknął, kiedy przypomniała sobie o co jeszcze zamierzała prosić Emmę. – Kiedy już dopilnujemy zabezpieczenia maszyny, chciałabym… Czy profesor… Czy on jest u siebie? Chciałabym go odwiedzić.
Słowa z trudem przeszły jej przez gardło. Wiedziała, że ewentualne odwiedziny z uwagi na stan profesora będą raczej jednostronne, musiała jednak dotrzymać tej obietnicy danej samej sobie i zobaczyć go choć raz. Zwłaszcza, jeżeli zamierzała na stałe opuścić szkołę.

Obróciła w placach otrzymaną bransoletkę, uważnie się jej przyglądając. Urządzenie wyglądało na zwykłą biżuterię, wręcz ascetycznie prostą, pozbawioną jakichkolwiek ornamentów. Na próżno szukała na niej przycisków i łączeń. Powierzchnia obręczy była idealnie gładka. Nie powinna rzucać się w oczy. Pozostawało tylko mieć nadzieję, że jest równie skuteczna, co dyskretna. Chwilowo była to jedyna ochrona, na jaką mogli liczyć uczniowie szkoły. Rahne wsunęła bransoletkę na nadgarstek lewej dłoni i za przykładem Rictora ukryła pod rękawem kurtki.
Wysłuchawszy odpowiedzi Emmy podziękowała skinieniem głowy. Panna Frost nie zdradziła co prawda żadnych szczegółów, w każdym razie nie wprost, jednak to właśnie upewniło ją, że stan profesora nie był dobry. Sama wzmianka o aparaturze i stałej opiece pielęgniarki wystarczyła, aby w umyśle Rahne pojawiło się przygnębiające wyobrażenie sytuacji. Odepchnęła je jednak i umocniła w swoim postanowieniu, by przekonać się o wszystkim na własne oczy.
Kątem oka pochwyciła pełne dezaprobaty spojrzenie Rictora. Obróciła głowę i z powagą popatrzyła mu w oczy.
- To nie potrwa długo, Ric. Dołączę do was na dziedzińcu. Jeżeli się spieszycie, zostaw mi adres. Trafię na miejsce. Naprawdę muszę to załatwić… Zrozum, proszę.
Nie chciała aby zabrzmiało to jak tłumaczenie, ale też czuła, że musi coś powiedzieć. Starała się zrozumieć odczucia przyjaciela i miała nadzieję, że on odwdzięczy się jej tym samym.
Zmiana w postawie Emmy sprawiła, że Rahne znów zwróciła na nią spojrzenie. Wiadomość o nowej drużynie była zaskakująca. Przez chwilę Wilczycę ogarnęła nostalgia za starymi dobrymi czasami i wątpliwości czy słusznie postępuje opuszczając Instytut w tak trudnym czasie. Co jednak trzymało ją tu, kiedy większość jej dawnych przyjaciół już dawno poszła własną drogą? Poza tym nie paliła przecież za sobą mostów. Nadal będzie na tyle blisko, by w razie potrzeby udzielić szkole pomocy i od czasu do czasu wpaść w odwiedziny… Prawda?
- Może pani zdradzić kto wchodzi w jej skład? – zapytała, wbrew sobie odczuwając ciekawość. Poniewczasie uświadomiła sobie, że być może dyrektorka daje im w ten sposób do zrozumienia, że nie ma dla nich więcej czasu, a i Rahne odczułaby niejaką ulgę jak najprędzej opuszczając jej gabinet. W oczekiwaniu na odpowiedź wykonała więc krok w kierunku drzwi, sygnalizując tym samym gotowość do wyjścia.
- Dziękuję. Jeżeli kiedykolwiek będę potrzebna, z pewnością wie pani, jak mnie wezwać – powiedziała, po części z uprzejmości, ale głównie po to, aby zagłuszyć narastające wyrzuty sumienia. Położyła dłoń na klamce i zerknęła jeszcze przez ramię na Rictora i Stara, spodziewając się ewentualnego potwierdzenia kiedy i gdzie ma się z nimi spotkać. Wreszcie opuściła gabinet i udała się z powrotem do swojego pokoju na piętrze.

/zt

// Boisko


Sofia cała drogę biegła, tak więc gdy teraz znalazła się pod drzwiami, musiała oprzeć dłonie na kolanach i pochylić głowę.
Oddychała ciężko przez kilkanaście sekund, aż w końcu uspokoiła tętno na tyle, by móc prowadzić normalną rozmowę. Dla pewności jednak wzięła jeszcze kilka wdechów.
Tak. Teraz było dobrze.
Odruchowo wygładziła jeszcze włosy i ściągnęła kilka niewidocznych paprochów z bluzki. Wydawać by się mogło, że to czas spędzony w domu ojca sprawił, że dziewczyna stała się taka niespokojna.
Zapukała do drzwi, odczekała chwilę i je otworzyła. Wsunęła głowę do środka, uśmiechając się delikatnie.
Gdy zobaczyła, że w gabinecie oprócz Emmy nie ma nikogo, weszła i zamknęła za sobą drzwi.
Stając przed kobietą, ledwo powstrzymała się przed dygnięciem.
-Panno Frost... - zaczęła mówić spokojnie, uśmiechając się cały czas. - Ja... Przepraszam, że przeszkadzam, ale...
Przygryzła wargę, chcąc zyskać trochę na czasie. Może jednak nie powinna do niej przychodzić? W końcu co ma powiedzieć? Że podsłuchała rozmowę Josha, Laury i reszty.
-No więc tak. Spacerowałam przy boisku, gdy usłyszałam coś, co bardzo mnie... - urwała na moment jakby szukała odpowiedniego słowa. - Zaintrygowało.
Wiedziała, że Emmie Frost nie musi wyjaśniać w jaki sposób to 'usłyszała'. Wiedziała, że kobieta doskonale zna zakres jej zdolności.
-Panno Frost. Ja też chciałabym się na coś przydać. - wydusiła wreszcie z siebie to z czym przyszła. Wiem, że Jay, Laura, Josh i Nori gdzieś się udali. Że mają do wykonania jakieś... Zadanie. - ponownie zrobiła pauzę, by już po chwili dokończyć. - I ja też bym chciała. Chciałabym się na coś przydać. - powtórzyła.
W napięciu wpatrywała się w twarz pięknej blondynki siedzącej przed nią.

Trening w terenie? No dobrze. Niech tak będzie... pomyślała Sofia, chłonąc każde słowo panny Frost.
I w pewien sposób poczuła się dumna, że również ona ma zapewnić bezpieczeństwo szkole. Bo czy nie tego właśnie chciała? Chciała czuć się potrzebna. A teraz właśnie mogła dostać swoją szansę.

Chcąc czy nie, Emma Frost potrafiła uderzyć w te struny duszy Sofii, które zdecydowanie poprawiały samopoczucie. Młoda mutantka od dawna nie czuła się w ten sposób. Odkąd zamieszkała z ojcem, słyszała tylko kolejne polecenia, a teraz? Aż dziwne, że kobieta tak łatwo wyczuwała, czego potrzeba Wind Dancer w tym momencie. A może nie aż tak bardzo dziwne? W końcu kobieta jest jedną z największych telepatek na świecie.

Ale nie o tym myślała teraz Sofia. Co prawda w czasie pierwszych dni spędzonych w Instytucie, dziewczyna miała wielkie problemy z tym, żeby przejść do porządku dziennego z ewentualnymi podsłuchami myśli. I ciągle łapała się na tym, że pilnowała co jej chodzi po główce. Dopiero ostatnio zorientowała się, że telepaci nie mają ciągle na celu podsłuchiwania jej, i troszeczkę wyluzowała.
A teraz? Teraz zobaczyła Emmę Frost w akcji. Gdy telepatka odbierała wiadomość, Sofia stała z boku, nie odzywając się. Prawie wstrzymała oddech, jednak nie spuszczała z Frost wzroku. Śledziła każdy ruch kobiety, każdy, najmniejszy nawet gest.

I może dzięki temu właśnie, wyłapała zmianę nastroju kobiety?
Przygryzła wargę, by już po chwili zamienić się w słuch.

Skinęła głową. O tak. Bardzo chciałaby się wykazać.

Czekała na dalsze instrukcje.

Sofia oczywiście nie słyszała myśli Emmy. Ale może to i dobrze? Po co jej dodatkowe zmartwienia?
Skinęła głową w odpowiedzi na przeprosiny Frost. Przecież to ona pojawiła się w gabinecie Emmy nieproszona, prawda? Spokojnie czekała więc na informacje, jednocześnie starając się nie przeszkadzać. Poznała już telepatów, właśnie tutaj, w Instytucie, jednak nadal była pod wrażeniem siły jaką sobą reprezentowali. Wielkie umysły, posiadające wielką moc. Coś przerażająco... Wspaniałego.

A gdy wreszcie ten wielki umysł przedstawił Sofii swój plan... Dziewczynie aż zaświeciły się oczy. Już dawno obiecała sobie, że jeśli tylko otrzyma od nich zadanie, zrobi wszystko żeby wykonać je w stu procentach. Chociaż tyle mogła zrobić w ramach wdzięczności za wyciągniętą, pomocną dłoń.

Pokiwała głową.

-Taaaak. Słyszałam. - oczywiście, że już jej powiedzieli. I chyba tylko Sofia mogła wiedzieć, jak bardzo zazdrościła Laurze i reszcie. Chociaż z drugiej strony... Zazdrość nie jest czymś dobrym. Więc tego uczucia Sofia starała się zawsze pozbyć. No więc... Cieszyła się z wyróżnienia, jakie spotkało Laurę i resztę.

Gdy Emma wyłuszczyła sprawę, na twarzy Sofii pojawił się uśmiech. Tak szeroki, aż pojawiły się dołeczki w policzkach.
Dziewczyna nie myślała teraz o konsekwencjach. Ani o potencjalnym niebezpieczeństwie. Liczyło się tylko to, że mogła być częścią czegoś... czegoś wielkiego.

-Zajęcia praktyczne... - powtórzyła szeptem i uśmiechnęła się ponownie.
-Dobrze. Zrobię wszystko co w mojej mocy.

Stała jeszcze przez kilka chwilę, jakby czekała na kolejne wskazówki, po czym uśmiechnęła się na pożegnanie i wyszła, zamykając za sobą drzwi.

// zt Pokój rekreacyjny

Kitty w końcu zakończyła walkę i miała czas na krótki przekaz telepatyczny.

Pani Frost, tu Shadowcat. Nie mogłam wcześniej odebrać wiadomości z powodu walki. Dzieje się tu coś dziwnego i mam problemy z pogodą. A dokładniej ze śnieżycą. Jest tu ze mną młody mutant. Drugi, a właściwie druga, niestety nie przeżyła. Nie wiem z czym mieliśmy do czynienia, ale Lockheed ma prezent. Przydałby mi się transport jeśli to możliwe. Storm mogłaby się zająć tutejszą anomalią. Albo ktoś władający wiatrem czy wytwarzający go. Ja z nią nic nie zrobię.

Jane odpowiedziała na przekaz niemalże natychmiast, w jej głosie słychać było zaskoczenie i niepewność.

Ja... um... Ja nie wiem, jestem lekarzem, nie żołnierzem czy fizykiem... To w ogóle działa w ten sposób? Słyszysz mnie?

Do Emmy dotarł kolejny przekaz od Jane. Było słychać, że kobieta przejęła się sprawą i naprawdę chce pomóc.

''Daj mi się trochę dokształcić w temacie, może coś wymyślę. Odezwę się.''

Po jakimś czasie Emma dostała kolejną wiadomość.

''Okej. Strasznie to zawiłe, więc oszczędzę szczegółów. W skrócie: czarne dziury to jak wiemy wymarłe gwiazdy, o ogromnej masie, tak dużej, że nawet światło nie jest w stanie wydostać się z ich pola grawitacyjnego. Ta nasza to, jak wspomniałaś, jakiś przemieniony kryształ, ale to chyba nie ma znaczenia. mam nadzieję... W każdym razie: każda materia wrzucona w czarną dziurę zwiększa jej masę. Czarne dziury emitują jednak promieniowanie, co sprawia, że tracą masę. Pod warunkiem, że promieniowania jest więcej niż masy, którą pochłaniają. Oczywiście ten proces jest niezwykle powolny. Gdybyśmy jednak znaleźli sposób na zamknięcie czarnej dziury w jakiejś osobliwości czasowej, w której czas płynie szybciej, może dałoby się ją... 'wypromieniować' w stosunkowo krótkim czasie. Nie wiem, czy jakaś rasa obca posiada taką technologię. Ale jeśli uda nam się znaleźć kogoś z mocą kontroli czasu... Mogłabym ją wzmocnić swoją mocą. To ryzykowne, o skutki nadużycia mojego wzmocnienia potrafią być... niebezpieczne. Zarówno dla osoby wzmacnianej jak i dla mnie. Ale Sytuacja jest chyba zbyt poważna, żeby się tym przejmować. O ile oczywiście byłaby możliwość dostarczenia mnie na miejsce operacji. Na razie nie mam innych pomysłów. No i to tylko teoria, przeszukałam internet. Co prawda teoria Stevena Hawkinga, ale wciąż teoria. W obecnej sytuacji nie wiem jednak, czy mamy pole do wybrzydzania.''

Zapadła krótka przerwa w przekazie, po czym Jane odezwała się znowu.

''Ewentualnie można poszukać uzdolnionego zdolnego do wchłaniania materii. Taka czarna dziura to sporo materiału, ale z moim wzmocnieniem może udałoby się to zrobić. Nawet na kilka sesji. Takie obiekty raczej nie poruszają się zbyt szybko, prawda? Właściwie ile mamy czasu?''

//zt przed rezydencją

Istnienie mutantów jako takich, nie wspominając już o byciu jedną z nich, nadal pod pewnymi względami było dla Soorayi nowością. Co prawda niejedno już widziała i przeżyła, jednak w dalszym ciągu zobaczenie na żywo czyichś mocy robiło na niej wrażenie. Z zapartym tchem obserwowała więc pokaz Melyonem, a słysząc pytanie Santo uniosła wzrok na twarz dziewczyny, ciekawa jej odpowiedzi i być może rozwinięcia tematu.
Na swoje szczęście, była niemal całkowicie odporna na dwuznaczne skojarzenia, toteż niefortunne sformułowanie, które wywołało u olbrzyma takie zakłopotanie, po niej spłynęło, nie wywołując ani jednej nieprzystojnej myśli. Natomiast na ponowną propozycję udania się do gabinetu dyrektorki skinęła głową i zaczekawszy na nową koleżankę, wraz z nią ruszyła za Santo w kierunku budynku szkoły. Na błazeńską minę przyjaciela jedynie pokręciła z politowaniem głową. Niech mu będzie…
Rozmieszczenie pokoi i ogólną strukturę budowli poznała doskonale już w pierwszych dniach swojego pobytu. Zanim nabrała dostatecznej pewności siebie, aby zacząć pokazywać się w towarzystwie innych uczniów za dnia, kilkakrotnie wyprawiła się poza zacisze swojego pokoju nocą i pod postacią piasku. Trudno powiedzieć, co jej wówczas przyświecało. Obawa? Ciekawość? Po części z pewnością było to pragnienie poznania i oswojenia otoczenia, w którym z początku czuła się obco, niemal jak na innej planecie. W piaskowej postaci poruszała się cicho i nie zwracała niczyjej uwagi, a jeżeli nauczyciele wiedzieli o jej nocnych wycieczkach krajoznawczych, nie dawali jej tego odczuć. Nie była tego stuprocentowo pewna, ale nie wiedziała o tym chyba nawet Noriko, z którą dzieliła pokój. Na jej korzyść przemawiał niewątpliwie fakt, że starała się nie podsłuchiwać ani nie naruszać niczyjej prywatności, a jedynie poznać terytorium, które stało się jej nowym domem, a coraz częściej myślała w ten sposób o szkole.
Między innymi o tym rozmyślała, przemierzając korytarze w drodze do gabinetu Emmy Frost i wspominając swoje pierwsze dni tutaj. Ocknęła się z zamyślenia, kiedy dotarli na miejsce.
- To tutaj – poinformowała koleżankę. Podeszła bliżej i delikatnie zapukała do drzwi, równocześnie wysyłając pannie Frost krótką myśl informującą o ich przybyciu. Nie wiedziała na ile skutecznie to robi, niemniej zdążyła się zorientować, że uwadze nauczycielki rzadko cokolwiek umykało. Zauważyła, że wiele osób traktowało Emmę z rezerwą a nawet swoistą nieufnością, Sooraya jednak o to nie dbała. Dyrektorka zawsze była wobec niej uprzejma i sprawiedliwa, dziewczyna więc odwdzięczała się jej tym samym.
Jeżeli w taki czy inny sposób uzyskała pozwolenie na wejście, otworzyła drzwi i weszła do gabinetu, a następnie przesunęła się na bok, umożliwiając wejście pozostałym.
- Dzień dobry, panno Frost. Przyprowadziliśmy nową uczennicę – powiedziała, kłaniając się lekko, po czym zamilkła, pozostawiając im dalszą rozmowę. Sama stanęła z boku i schowawszy dłonie w obszernych rękawach szaty splotła je razem, oczekując na polecenia nauczycielki.

Do Emmy dotarł kolejny, cichy przekaz od Kitty. Dziewczyna musiała się mocno skoncentrować by go wysłać, fazując.

Ostrożnie z transportem. Ktoś steruje śnieżycą. Mutant? To nie koniec. Okropnie zimno.

// z.t. przed rezydencją
Skupiona na niewielkim pokazie swoich umiejętności Melyonem również zupełnie nie zwróciła uwagi na dwuznaczność wypowiedzenia. Uszło to także jej przyjacielowi, który w innym przypadku z pewnością nie powstrzymałby się od komentarza.
Po chwili czarnowłosa otrzepała rękę a popękane kawałki otoczaka opadły na ziemię z cichym stuknięciem.
Przygryzła lekko wargę zastanawiając się zarówno nad określeniem jej zdolności jak i odpowiedzią na zadane jej przez Santo pytanie. Zauważywszy iż oboje z jej nowych znajomych już ruszyli nie marnując czasu zaczęła iść, kilka pierwszych kroków zrobiła nieco szybciej aby nadgonić a następnie zaczęła swój krótki monolog.
- Cóż, nie do końca mam pojęcie gdzie leżą moje granice. Do tej pory starałam się raczej unikać niszczenia rzeczy, o ile to nie było konieczne. Kilka razy udało mi się zniszczyć kłódkę, raz zniszczyłam wazon iii właściwie, całą zastawę…
Urwała na chwilę a na jej twarzy pojawiła się mina kogoś kto przypomniał sobie o jednym ze swoich wybryków z którego nie jest najbardziej dumny. Zrobiła również rękoma mimowolny gest wskazania czegoś, który to jednak nie miał wskazywać niczego konkretnego.
- Ale spokojnie, nauczyłam się też po sobie sprzątać. Aczkolwiek to jest jeszcze ciężej wytłumaczyć niż destrukcję przedmiotów.
Uśmiechnęła się szeroko i podrapała po głowie aby w końcu zmarszczyć w brwi i pogrążyć się w zamyśleniu. Naprawdę nie była dobra w objaśnianiu tego wszystkiego. Był to tylko kolejny powód dla którego nigdy nie odważyła się mówić o swoich zdolnościach rodzicom. Wiedziała że żądaliby od niej wyjaśnień których nie byłaby w stanie im dać, zwyczajnie jeszcze zbyt mało rozumiała pomimo pomocy jaką okazał jej dziadek. Była również niemal pewna że nawet jeśli byłaby w stanie zrozumieć to wszystko na tyle aby próbować im tłumaczyć to zwyczajnie mogłoby zabraknąć jej naukowych terminów, które pozwoliłby jej na dotarcie do ich naukowych umysłów.
Błech, rodzice… Uważaj bo zaraz na kogoś wpadniesz!
Ostrzeżenie widma padło w porę, bowiem gdy Sooraya i Santo zatrzymali się na chwilę pod drzwiami, Mel niemal się z nimi zderzyła. Dopiero teraz poczuła lekkie ściskanie w żołądku spowodowane mieszanką ekscytacji i lekkiego podenerwowania, jedna rzecz dyskutować z rówieśnikami inna z dyrektorką. Wiedziała że takie podejście do sytuacji jest absolutnie nie racjonalne, w końcu nikt nie chciał jej tu zrobić krzywdy.
Proszę cię a czy kiedyś byliśmy racjonalni? Nie przesadzaj na pewno nie będzie gorsza od policji…
Komentarz przyjaciela, chodź wypowiedziany tym samym nieco ironicznym tonem co zazwyczaj, wprawił ją w zaskoczenie, czyżby właśnie widmo powiedziało coś sensownego, co więcej przyznało się do własnej nie racjonalności. Zamrugała kilka razy oczyma i wzięła kolejny głęboki oddech po czym weszła za Soorayą do środka.
Natychmiast zaczęła się rozglądać ciekawie po gabinecie, fakt iż  wydawał się być bardzo normalny nieco zaskoczył niebieskooką. Po chwili jednak, nie chcąc wydać się niegrzeczną, zwróciła uwagę na kobietę która, wnioskując ze słów muzułmanki, była dyrektorką i właścicielką owego pomieszczenia.
- Dzień dobry
Przywitała się, nie bardzo wiedząc co więcej powiedzieć ponad to co właściwie zostało powiedziane, czyli to że jest nową uczennicą w związku z tym uznała przywitanie za równie dobry początek rozmowy jak każdy inny. Widmo swoim już oklepanym zwyczajem zaczęło wędrować ciekawsko po pomieszczeniu, aż w końcu stanęło za panną Frost i zaczęło jej się przyglądać, nachylając to z jednej a to z drugiej strony i od czasu do czasu tykając. Czarnowłosa miała jedynie nadzieję że przyjaciel nie zrobi niczego więcej co byłoby na tyle absurdalne aby wybuchła śmiechem.

Santo wszedł do gabinetu na samym końcu i z uśmiechem na twarzy rozejrzał się po ścianach. Od czasu kiedy był w tym pomieszczeniu po raz ostatni minęło kilka tygodni więc był ciekaw, czy coś się zmieniło, szukał elementów wystroju, które mogły wyglądać na nowe, ale niczego takiego nie dostrzegł. Dust przywitała się z Emmą, a on tylko pokiwał głową, jakby zgadzając się z tym, że faktycznie kogoś tu przyprowadzili, zresztą Emma sama to z pewnością dostrzegła.
- Sooraya chciała oprowadzić Melyonen po szkole, ale wcześniej pewnie musi pani z nią pogadać. Więc może pokręcimy się gdzieś w okolicy, a w razie czego nas zawołacie? -
Rockslide jakoś nie miał ochoty wysłuchiwać jak Frost tłumaczy Melyonem zasady panujące w szkole i inne kwestie organizacyjne. Wolał w tym czasie poszukać czegoś ciekawego do roboty. Popatrzył na Dust jakby chcąc wiedzieć co ona o tym myśli.