Gabinet Emmy

Emma nie miała ochoty powtarzać swojego wcześniejszego wyjaśnienia z dyskusji z Kurtem, w związku z czym tym razem zachowała dla siebie przemyślenie, iż równie dobrze Wolverine mógł nie wrócić do nich w ogóle... A nawet jeśli by to zrobił, to w dalszym ciągu nie udało im się przecież ustalić niczego w sprawie zbliżającego się najnowszego końca świata. Oby Avengers i S.H.I.E.L.D. lepiej sobie z tym radzili, bo jeżeli nie sprawdzi się ich pierwsza linia obrony, ta działająca na miejscu, to będą mieli na głowie poważny problem. White Queen odnotowała w pamięci, aby w najbliższym czasie skontaktować się z Carol i ustalić jak wyglądała w tej chwili ich sytuacja.
Najpierw jednak panna Frost musiała zakończyć tę dyskusję, bezpośrednio po niej zaś... Czekało ją jeszcze jedno istotne spotkanie. Instytut powinien dalej jak najlepiej funkcjonować. Większe i mniejsze zagrożenia przychodziły i odchodziły, niebezpieczeństwo zniszczenia Ziemi pojawiało się niemalże regularnie, ale szkoła i drużyny nie mogły przez to spoczywać na laurach i tak po prostu czekać na koniec. To właśnie dlatego już teraz Emma wystosowała telepatyczne wezwanie do jednego ze swoich podopiecznych, na podstawie jego położenia wyliczając, że prawdopodobnie powinien do niej dotrzeć na krótko po wyjściu Shadowcat.
W tym czasie jednak kobieta w dalszym ciągu słuchała swojej rozmówczyni, po prostu dzieląc uwagę pomiędzy kilka zadań i wątków myślowych. Skinieniem głowy skwitowała informacje na temat ich niedawnego gościa, choć prawdę mówiąc były dla panny Frost zbędne. Wcześniej wyciągnęła już z jego umysłu wiedzę o Young Avengers, wliczając w to ich cele oraz dotychczasowe działania. Tę kwestię również zamierzała wkrótce skonsultować z Carol.
- Powodzenia. Upewnij się, że dobrze cię zrozumie, potem zaś znajdź jednego z tych uzdrowicieli, którzy nie są obecnie zajęci zabawą w bohatera. X-Men mogą być potrzebni w każdej chwili, a kichanie w trakcie misji byłoby... Co najmniej kłopotliwe - poleciła, po czym skierowała się w stronę swojego krzesła. Obróciwszy je lekko w swoją stronę, zajęła w nim miejsce, a następnie znów ustawiła je przodem do biurka, równocześnie zakładając nogę na nogę.
- Będziemy w kontakcie - dodała, mając przez to głównie na myśli swoje regularne, mentalne skanowanie całego terenu Instytutu. To powiedziawszy, blondynka otworzyła już i uruchomiła swojego laptopa, wyraźnie ukazując, że z jej strony był to koniec rozmowy, a Kitty mogła się oddalić.

Choć spojrzenie Emmy utrzymywało się już na ekranie włączającego się laptopa, to jednak kobieta słuchała kroków Kitty... I uniosła ku niej wzrok, gdy te na moment ucichły. Choć blondynka zadbała o to, aby wyraz jej twarzy się nie zmienił, to jednak musiała przyznać, że poczuła się lekko zaskoczona słowami Shadowcat. Zabrzmiały prawie jak, kto by pomyślał, komplement... Cóż za niedopatrzenie ze strony panny Pryde.
- Jestem pewna, że X-Men wprost nie mogą się doczekać chwili, gdy przejmę rządy nie tylko nad szkołą, ale i nad samą drużyną - oznajmiła, a gdy druga kobieta zniknęła już za drzwiami, White Queen ponownie opuściła spojrzenie ku ekranowi. Miała jeszcze parę rzeczy do zrobienia, aby dobrze przygotować się na przybycie swojego podopiecznego.
Przede wszystkim panna Frost znów odpaliła bazę danych z uczniami Instytutu, a następnie wybrała zapisaną wcześniej selekcję. Już jakiś czas temu podzieliła młodzież na członków nowej drużyny, kandydatów do niej, a także osoby, które mogłyby się przydać w przyszłości... Oraz, oczywiście, na tych, którzy nie pasowali do żadnej z tych kategorii. Tych ostatnich było najwięcej. Emma przeskanowała wzrokiem trzy pierwsze listy, delikatnie marszcząc czoło i rozważając wprowadzenie do nich drobnych zmian.
Blondynka nie była pewna jak długo zajmowała się kwestią New X-Men, lecz w pewnym momencie zdecydowała się wykonać kolejny telepatyczny skan okolicy. Jakież było jej zdziwienie, gdy odnotowała na terenie szkoły obecność nie tylko składu, który wybrał się do Houston, ale także Rogue, Logana i Summersa... Wszyscy musieli powrócić w niewielkim odstępie czasu od siebie. Panna Frost podejrzewała, że powinna rozmówić się z obiema grupami, a przynajmniej z ich przedstawicielami, lecz wyczuwała, że jej następny gość już się zbliżał, więc póki co ograniczyła się tylko do zassania informacji z kilku wybranych umysłów.
Kobieta zaczęła od zapoznania się ze wspomnieniami dotyczącymi Houston, w mgnieniu oka uzupełniając swoją wiedzę o informacje na temat demonicznych oraz smokopodobnych istot, jak również pozaziemskich pojazdów. Szczegółom zamierzała przyjrzeć się później, lecz ogólny wgląd w sytuację uspokoił ją, że uczniowie wrócili w jednym kawałku, a na miejscu poradzili sobie zaskakująco dobrze, zważywszy na okoliczności. Zaraz potem White Queen skupiła się na obrazach z kosmicznej wycieczki X-Men, a w tym czasie jej czoło zmarszczyło się jeszcze bardziej. Wyglądało na to, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane, a to było najważniejsze... Lecz Emma domyślała się, że będą mieć teraz do czynienia z obniżonym morale. Bajecznie.
Dźwięk pukania szybko wyrwał kobietę z jej rozmyślań i przyciągnął jej spojrzenie ku drzwiom. Krótkim "proszę" zaprosiła swojego podopiecznego do środka, a gdy już się jej ukazał, przeniosła swój wzrok właśnie na niego, wygładzając rysy twarzy, aby nie zdradzać zaniepokojenia. W swoim białym, lekkim stroju blondynka i tak odczuwała wysoką temperaturę otoczenia... Nie chciała nawet myśleć o tym, jak bardzo taka pogoda naprzykrzała się Kevinowi.
- Obawiam się, iż dzieje się aż nazbyt wiele, zapewniam jednak, że osobiście nie wpadłeś w żadne kłopoty. Usiądziesz? - krótkim ruchem dłoni Emma wskazała chłopakowi fotel po drugiej stronie swojego biurka. Wbrew pozorom nie czytała jego myśli, a jedynie oparła się na tonie jego głosu. Pewnie mało kto kojarzył wezwanie do dyrektorki z czymś pozytywnym, dlatego chciała od razu go uspokoić. Młodzież, a szczególnie swoich uczniów traktowała inaczej od dorosłych. W ich przypadku nie zależało jej na wprowadzaniu napięcia, które dawałoby jej przewagę w rozmowie.

Emma obserwowała swojego gościa, podczas gdy ten podchodził bliżej i zajmował miejsce we wskazanym fotelu, lecz nie odzywała się przez ten czas, pozwalając mu najpierw usadowić się wygodnie. Dobrze wiedziała, że po tej rozmowie czekało ją jeszcze wiele innych zajęć, w tym kilka pilnych, ale nie chciała z tego powodu przyspieszać dyskusji z Kevinem... Bo choć pierwszy z tematów, które zamierzała poruszyć, był po prostu oficjalny, to drugi już bardzo osobisty i delikatny.
- Być może słyszałeś o tym, że jesteśmy w trakcie wprowadzania w szkole poważnych zmian. W obliczu ostatnich wydarzeń zmuszeni byliśmy przemyśleć naszą sytuację i zdecydowaliśmy się zlikwidować dotychczasowe składy... Wliczając w to Hellions - poinformowała chłopaka na początek. Zdawała sobie sprawę z faktu, że ta informacja krążyła już po Instytucie, ale Kevin zwykle trzymał się na uboczu, więc White Queen wcale by to nie zaskoczyło, gdyby do niego ta nowina jeszcze nie dotarła.
- Na ich miejsce założyliśmy nową drużynę, można powiedzieć, że młodych X-Men. Ich treningi będą intensywniejsze, przejdą dodatkowe szkolenia, których nie przewidywaliśmy dla poprzednich składów, będą także brać udział w misjach, choć oczywiście nie tak niebezpiecznych, jak w przypadku głównej grupy... A kiedy szkoła znów znajdzie się w obliczu zagrożeniu, staną do jej obrony - wyjaśniła najważniejsze kwestie, przez większość czasu utrzymując spojrzenie na swoim podopiecznym, pomijając jedno krótkie zerknięcie w dół, na ekran laptopa. W ostatnim zdaniu kobieta umyślnie użyła słowa "kiedy", a nie "jeżeli", choć nie podkreśliła go zmianą tonu głosu. Nie planowała okłamywać uczniów, a prawda była taka, że w przyszłości spodziewała się kolejnych aktów agresji... Choć niekoniecznie ze strony kosmitów.
- W tej chwili do New X-Men należy pięć osób, w tym jedna przydzielona z samego X-Men. To oczywiście niewiele, dlatego wciąż dobieramy kolejnych kandydatów. Wezwałam cię właśnie po to, aby osobiście zaproponować ci miejsce w nowej drużynie - to powiedziawszy, Emma wreszcie zamilkła, przyglądając się swojemu uczniowi i w żaden sposób go nie popędzając. Rozumiała, że opuściła kilka istotnych kwestii, o które Kevin mógłby chcieć ją najpierw zapytać, ale wynikało to z faktu, że wolała nie zasypywać go od razu zbyt wieloma informacjami, w których by się pogubił.

Emma zdawała sobie sprawę z tego, że jej propozycja dotyczyła poważnej sprawy i w dodatku wiązała się z realnym niebezpieczeństwem. Tego ostatniego niestety nie była w stanie całkowicie wyeliminować, nawet jeżeli zamierzała w miarę swoich możliwości pilnować New X-Men. To między innymi dlatego przydzieliła im do opieki X-23, o której wiedziała, że na pewno postawi się pomiędzy nimi i zagrożeniem... Lecz żadna z nich nie mogła zadbać o wszystko.
To właśnie z tego powodu blondynka nie naciskała swojego podopiecznego i nie zaprzątała jeszcze jego myśli tą drugą sprawą, dla której go wezwała. Obawiała się zresztą, że ich dalsza rozmowa będzie musiała poczekać, gdyż wyczuwała zbliżającą się Rogue... I nie miała żadnych złudzeń odnośnie celu jej wyprawy. Uniosła jedynie brew na tak nagłe wkroczenie drugiej kobiety do środka, lecz nie skomentowała braku pukania. Nie przy uczniu.
- Tak, najwyraźniej musimy - zgodziła się za to, przenosząc spojrzenie z Rogue na Kevina. Prawdę mówiąc nie miałaby nic przeciwko temu, aby był obecny podczas tej dyskusji, gdyby nie to, że wolała nie obarczać go kolejnymi problemami. Chłopak i tak posiadał już dość na głowie, a powinien mieć szansę w spokoju zastanowić się nad jej ofertą, bez uczucia presji, które mogłoby wyniknąć z ostatnich wydarzeń.
- Dokończymy naszą rozmowę później. Odezwę się do ciebie - zarządziła, po czym odprowadziła nastolatka wzrokiem aż do drzwi... I prawdę mówiąc nawet kawałek dalej, choć już nie spojrzeniem, a samymi myślami. W końcu on był jej - jako członek jej dawnego składu, jej podopieczny, niemalże syn, choć jeszcze formalnie go nie adoptowała - musiała go więc pilnować. Dopiero po tym wszystkim White Queen ponownie zwróciła się do Rogue, jednocześnie subtelnym ruchem dłoni wskazują jej zwolniony przez Kevina fotel.
- Sprawdziłam już wasze wspomnienia i w tej chwili darujmy sobie dyskusję na temat poszanowania waszej prywatności. Pod waszą nieobecność Instytut został zaatakowany i uszkodzony, ale szybko udało nam się naprawić większość szkód. Nikt poważnie nie ucierpiał, jedyni ranni posiadali czynnik regenerujący lub mogli w inny sposób dojść do siebie. Co istotniejsze, w trakcie ataku na terenie szkoły przebywało jedynie kilku X-Men, przez co do walki z konieczności stanęli niektórzy uczniowie... Więc wraz ze Storm uznałyśmy za stosowne to wykorzystać. Formujemy drugą drużynę, między innymi na takie okoliczności - wyjaśniła, pomijając szczegóły, aby na początek naświetlić tylko ich ogólną sytuację.

Z/t dla Withera.

Emma nie potrzebowała telepatii, aby być w stanie ocenić, że jej rozmówczyni nie była tak naprawdę szczerze zainteresowana jej dyskusją z Kevinem, w związku z czym skwitowała jej pytanie jedynie przeczącym pokręceniem głową. Potem powiodła już wzrokiem za Rogue, obracając lekko swój fotel w jej kierunku. Nie kłopotała się zamykaniem laptopa, którego ekran być może druga kobieta byłaby teraz w stanie dojrzeć, o ile światło nie odbijało się pod takim kątem, aby zasłonić obraz. Urządzenie wyświetlało bazę danych z informacjami o uczniach, a więc nic takiego, do czego nauczyciele i tak nie mieliby dostępu.
Choć blondynka odniosła jasne wrażenie, że wcześniej Rogue się spieszyło, to nie próbowała jej poganiać, tylko pozwalała jej do woli kontemplować widok za oknem. Sama w tym czasie po prostu jej się spokojnie przyglądała, z jedną brwią uniesioną w geście subtelnego zapytania. Milczała tak długo, jak było to konieczne, aby jej gość w końcu zaczął mówić, kiedy to zaś nastąpiło, skupiła się na padających słowach.
Panna Frost oddychała miarowo, mrugała regularnie oraz nie za szybko i przede wszystkim doskonale panowała nad wyrazem swojej twarzy. Nie zdradzała niczego więcej, niż chciała, choć oczywiście to samo w sobie również czegoś już o niej dowodziło. Nie udawała smutku na wspomnienie utraty Jean, bo w końcu pomiędzy nimi nigdy nie było żadnych ciepłych uczuć, lecz kiwnęła głową przy sugestii sojuszu z kosmicznym imperium. Pod tym ostatnim względem X-Men dobrze się spisali. Potrzebowali zbierać sojuszników wszędzie tam, gdzie było to możliwe.
- Na początek wybrałyśmy czwórkę uczniów, a mianowicie Surge, Helliona, Elixira oraz Icarusa, których umieściłyśmy pod opieką X-23. Zamierzamy przyłączyć do nich jeszcze kilka osób, sugerując się między innymi różnorodnością ich mutacji. O tym rozmawiałam z panem Fordem, lecz nie zapadła jeszcze żadna decyzja - wyjaśniła, po czym w końcu przerwała kontakt wzrokowy i znów obróciła swoje krzesło bardziej przodem do biurka. Wówczas telepatka przesunęła spojrzeniem po liście podopiecznych, której fragment miała przed sobą na ekranie laptopa.
- Nie zrozum mnie źle, ta drużyna ma przede wszystkim odpowiadać właśnie za bezpieczeństwo szkoły... Lecz zgadzam się, że to wciąż będzie za mało. Mam kilka pomysłów, które powinniśmy wcielić w życie, lecz z przyjemnością wysłucham także twoich propozycji - zaoferowała następnie, kątem oka zerkając na Rogue.

Emma nie skomentowała na głos oceny wyboru Laury jako opiekunki nowej drużyny, gdyż po pierwsze Rogue nie zadała tak naprawdę żadnego pytania, które jasno wymagałoby reakcji, po drugie zaś jej słowa w dużej mierze pokrywały się z przemyśleniami samej White Queen. Zapewne mogłaby wspomnieć o sytuacji w Houston, w trakcie której X-23 poradziła sobie zadowalająco. Utrzymała uczniów przy życiu i wszyscy wrócili do szkoły, więc jak na pierwszą misję poszło im wystarczająco dobrze... Jednakże opowiadanie o tym wymagałoby zepchnięcia rozmowy na tory, którymi w tej chwili telepatka nie chciała podążać. Dyskusja o Houston musiała poczekać, ich własne problemy były ważniejsze i pilniejsze. Ten świat stale się sypał. X-Men powinni w pierwszej kolejności bronić swojego kawałka tej planety.
Kolejna sprawa wymagała już jednak odpowiedzi, lecz zanim jeszcze blondynka jej udzieliła, jej usta opuściło ciche, nieomal bezgłośne westchnienie. Świetnie zdawała sobie sprawę z wątpliwości, jakie wiele osób żywiło względem jej podopiecznego. Jego problemy były po części winą samego Instytutu, dzięki działaniom jakże wspaniale przygotowanej do nauczania Danielle Moonstar... Dlatego tym bardziej byli za niego odpowiedzialni.
- Moce pana Forda są potężne, nawet jeżeli wymagają kontaktu fizycznego. W trudnej sytuacji mogą im uratować życia. Powiedz mi, moja droga... Sądzisz, że lepiej pozwolić mu pogrążać się w przekonaniu, że jego mutacja może tylko czynić zło, krzywdę i śmierć, czy udowodnić mu, że z jej pomocą może też chronić i ratować innych? Teraz mamy szansę odpowiednio nim pokierować. Wskazać mu właściwą ścieżkę... Nie możemy zmarnować tej okazji - choć w przeciwieństwie do swojej rozmówczyni Emma nigdy nie znalazła się w takiej sytuacji osobiście, nie musiała żyć ze świadomością, że jej niewinny dotyk mógłby kogoś zranić czy zabić, to jednak wiedziała jakie to uczucie. Telepatia pomagała jej postawić się na czyimś miejscu, poznać problemy tej osoby, wszystkie jej wątpliwości i wahania. Rozumiała, że Kevin potrzebował zbudować swoją pewność siebie i że przybył do Instytutu z nadzieją na czynienie dobra. Teraz zamierzała mu to umożliwić, tak jak zrobiła to w przypadku swojego drugiego ulubieńca... Którego również wzięła kiedyś pod swoje skrzydła ze względu na jego potencjał do wkroczenia na złą drogę.
Chociaż panna Frost sama wyszła do Withera z ofertą dołączenia do drużyny, to nie mogła i przede wszystkim nie chciała go do niczego zmuszać. Pozostawało jej tylko oczekiwać na jego decyzję, a w tym czasie planowała zająć się innymi sprawami, także dotyczącymi bezpieczeństwa szkoły. Kobieta skinieniem głowy potwierdziła przyjęcie do wiadomości przyszłej konsultacji pomysłów Rogue, po czym od razu przystąpiła do wyjaśniania części swoich postanowień.
- Myślę, że na początek powinniśmy utworzyć grafik, zgodnie z którym na miejscu zawsze przebywać będzie określona liczba X-Men. Więcej zaufanych osób powinno również otrzymać dostęp do obsługi systemów bezpieczeństwa. Tym razem Storm je wyłączyła, a najwyraźniej nikomu nie przyszło do głowy to, aby ponownie je uruchomić... Lub też nikt nie był w stanie tego zrobić. Niestety będziemy musieli za to zrezygnować z nawiązywania nieprzemyślanych sojuszów z podejrzanymi obcymi, którzy później próbują nas okraść... - pierwszy z tych problemów Emma potrafiła jeszcze zrozumieć, lecz drugi i trzeci dobitnie świadczyły przynajmniej o napadach krótkotrwałego idiotyzmu u osób, które blondynka na co dzień uważała za wystarczająco rozsądne, aby z nimi przebywać. Ton jej głosu nie wskazywał na uszczypliwość, lecz dało się ją wyłapać w jej doborze słów, szczególnie pod koniec jej wypowiedzi.
- Jeżeli chodzi o Jean, sugeruję apel dla wszystkich mieszkańców szkoły, połączony z ustawieniem w ogrodzie upamiętniającego ją pomnika lub tablicy - dodała po krótkiej pauzie, wciąż tym samym formalnym głosem. W jej głowie powoli kształtował się już plan organizacji jednego i drugiego.

Podczas gdy Rogue mówiła, Emma dzieliła swoją uwagę pomiędzy słuchanie jej i układanie sobie w myślach planu działania na... Przynajmniej najbliższych parę godzin, bo niestety prawie wszystko wykraczające dalej wydawało jej się bardzo niepewne. Kobieta szczerze nie lubiła tego uczucia, nie przepadała za niespodziankami, wolała mieć pełną kontrolę nad swoją sytuacją, jednakże w tym wypadku zbyt wiele było niewiadomych. Z tego względu jej pomysły musiały być wystarczająco elastyczne, a to z kolei wymagało więcej pracy... Doprawdy, tutaj również powinna sobie zatrudnić asystentkę. Może nawet rzeczywiście to zrobi.
W trakcie słuchania raz czy drugi panna Frost uniosła brew, przy temacie uprawnień skinęła głową, lecz poza tym nie wtrącała się, nie komentowała, dopóki nie była pewna, że jej rozmówczyni już skończyła. Dopiero wówczas ponownie przejęła od niej pałeczkę, używając wciąż tego samego niewzruszonego tonu głosu, który był dla niej tak charakterystyczny. Nie wyglądało też na to, aby przeszkadzała jej aż tak drastyczna różnica zdań, a przynajmniej nic w jej zachowaniu tego nie sugerowało. Blondynka rozumiała, że Rogue - tak jak wielu innych X-Men - kierowała się w głównej mierze uczuciami... Co w niektórych sytuacjach rzeczywiście było korzystne i znajdowało swoje zastosowania. Tylko nie w tym wypadku.
- Zależy mi na zminimalizowaniu strat oraz na podniesieniu morale. Zależy mi również na sprawieniu, aby uczniowie czuli się tutaj bezpiecznie, lecz pozostawali czujni. Utrata kogokolwiek z drużyny jest... Niefortunna, szczególnie teraz, jeżeli jednak wy macie mieć czas na żałobę, to ktoś musi zająć się wszystkim innym i myśleć trzeźwo - w jej odczuciu tak to się właśnie prezentowało. Nie pozostawała obojętna na kwestię ludzkiego życia i śmierci, przeciwnie, ale dla zmarłych niewiele można już było zrobić. Wolała skupiać się na tych mieszkańcach Instytutu, którym jeszcze mogła pomóc... I traktowała to bardzo poważnie, szczególnie pod względem dobra ich podopiecznych. Jeżeli brzmiała przy tym bezuczuciowo - trudno. Za istotniejsze uważała swoje czyny.
- Ale nie martw się. W trakcie apelu będę się zachowywała adekwatnie do sytuacji - dodała, nie odnosząc się jeszcze do wszystkich innych tematów, które wcześniej przewinęły się w ich rozmowie. Taki apel wydawał jej się w dodatku wspaniałą okazją do wpłynięcia na młodzież. Grey mogła posłużyć jako przykład pozytywnego postępowania... O ile tylko odpowiednio się ją przedstawi. White Queen chyba wiedziała jak to zrobić.

Tym razem już blisko początku monologu Rogue Emma wykazała nową, nieco rzadszą w jej przypadku reakcję, a mianowicie zmarszczyła lekko czoło. Wiązało się to ze wspomnieniem przez drugą kobietę wojny, a wynikało z faktu, iż owszem, zdaniem White Queen byli jej bardzo blisko. Wisiała w powietrzu, czy tego chcieli czy nie. Być może uda się ją jeszcze powstrzymać, ale jeżeli nie? Wówczas wszyscy powinni być szczęśliwi, że już wcześniej powzięli pewne kroki i zaczęli się przygotowywać do obrony. Wciąż mogli dążyć do pokojowego rozwiązania. Telepatka w pełni je popierała, bo nie zależało jej na wystawianiu mutantów do walki, gdy nie była ona konieczna... Lecz mimo to musieli być w stanie odpierać ataki.
Zaraz potem jednak czoło blondynki wygładziło się, a na jej twarzy zawitał delikatny, ledwo zauważalny uśmiech, unoszący właściwie tylko jeden z kącików jej ust, ten lewy. W końcu Rogue skorzystała z jej zaproszenia do zajęcia miejsca w fotelu i obie kobiety znalazły się fizycznie na podobnym poziomie... A w dodatku nawet w nie tak odmiennych od siebie pozycjach, choć ręce panny Frost spoczywały w tej chwili na podłokietnikach.
Emma od dawna nie przejmowała się wypominaniem jej przez różne osoby braku uczuć czy też ich niedoboru. Niektórzy zarzucali jej to w złości, inni - jak teraz Rogue - starali się powoływać na resztki jej emocji, aby przeforsować swój punkt widzenia. Czasami blondynkę trochę to bawiło, choć w sposób suchy i cyniczny. Zastanawiała się czemu dokładnie X-Men przypisywali jej obecność oraz pomoc w szkole, o ile w ogóle byli świadomi tego, iż nie wynosiła z niej niczego materialnego, żadnych osobistych korzyści. Miała swoją firmę, majątek, nawet dzieci, które mogłaby zabrać ze sobą ku dostatniejszemu i bezpieczniejszemu życiu. Instytut stanowił dla niej dodatkową pracę i wydatki. Oczywiście, że pozostawała w nim ze względu na uczucia, w dodatku w dużej mierze obrzydliwie altruistyczne, o których nie zamierzała nikomu szczegółowo opowiadać. Nie pasowałyby do tego, jak była postrzegana.
Głowa White Queen odchyliła się lekko na bok w wyrazie namysłu, podczas gdy druga mutantka przedstawiała swoje sugestie dodatkowego upamiętnienia Grey. Telepatka nie była jeszcze pewna która z tych i podobnych opcji brzmiała najlepiej, lecz nazwanie na jej cześć jednego ze skrzydeł budynku wydawało się... Rozsądne. Lub może plac albo nowy ogród jej imienia? Coś takiego również Emma mogłaby zaakceptować, w związku z czym powoli kiwnęła głową.
Na kolejne wspomnienie Kevina panna Frost nawet nie mrugnęła, choć obecnie przez większość czasu utrzymywała wzrok na Rogue. Dla niej sprawa wydawała się załatwiona. Wysłuchała uwag, ale nie zmieniła zdania... I wciąż czekała na decyzję chłopaka. Bardziej interesowała ją ostatnia poruszona przez jej gościa kwestia.
- Uprzedzam, że być może moje słowa cię oburzą, ale postaraj się spojrzeć na sprawę z punktu widzenia dobra większości. Myślę, że przede wszystkim musimy ustalić jedno... Czy w ogóle chcemy, aby ten byt powrócił i to właśnie na Ziemię. Tak, wyświadczył nam ogromną przysługę, uratował świat, ale wcześniej pozbawił życia wiele osób i był na dobrej drodze do zniszczenia miasta. Jean posiadała silną wolę i psychikę, a jednak ją kontrolował. Jeżeli nawet ktoś zgodziłby się użyczyć swojego ciała, istnieje spore prawdopodobieństwo, że ten byt po odrodzeniu się znów zacząłby niszczyć. Być może nie, być może byśmy go uspokoili albo nad nim zapanowali, ale jeśli nie dalibyśmy rady? - blondynka rozumiała dług wdzięczności, wiedziała także, że z kimś takim po swojej stronie znaleźliby się na o wiele lepszej pozycji, ale nie istniała żadna gwarancja, że ta istota nie obróciłaby się przeciwko nim, choćby i przypadkowo lub nieświadomie.

W trakcie rozmowy ekran laptopa Emmy zdążył pociemnieć, teraz zaś stał się już całkowicie czarny. Kobieta nie miała na nim ustawionego żadnego wygaszacza, nie był jej do niczego potrzebny... A w tej chwili i tak nie zwracała na urządzenie uwagi, nawet jeżeli odnotowała tę drobną zmianę. Jej spojrzenie nie opuszczało twarzy Rogue, której słuchała z zainteresowaniem, choć spodziewała się większości tego, o czym druga kobieta mówiła... Po części dzięki temu, co wyniosła wcześniej z jej wspomnień, ale w głównej mierze dlatego, że zdążyła się już po prostu przyzwyczaić do sposobu rozumowania wielu X-Men.
Mimo to jednak Rogue podchodziła do tego wszystkiego trochę bardziej rozsądnie, niż White Queen oczekiwała. Niestety blondynka podejrzewała, że z innymi nie pójdzie aż tak łatwo, szczególnie jeżeli ktoś wpadnie na błyskotliwy pomysł dopuszczenia do głosu Cyclopsa... O ile w ogóle Summers zdecydował już co zamierzał dalej zrobić, zostać z nimi, czy wrócić do użalania się nad sobą. Teraz przynajmniej nie mógł się już ukrywać za chęcią szukania Jean.
Choć panna Frost uśmiechnęła się lekko na wspomnienie, iż w normalnych okolicznościach Rogue nie próbowałaby dyskutować właśnie z nią, to zaraz później znów spoważniała. Całą jej uwagę pochłaniały możliwe scenariusze rozwoju wydarzeń, a także obmyślanie dostępnych rozwiązań. Nie widziała żadnego dobrego wyjścia z sytuacji i domyślała się, że takie po prostu nie istniało. Każda opcja wiązała się z jakimś ryzykiem, raz mniejszym, a raz większym... Ale być może byliby w stanie jakoś je ograniczyć.
- Na początek musimy więc ustalić co się stało z tym kryształem. Być może uda nam się nawiązać ponowny kontakt z Shi'ar lub z kimś innym, kto będzie w stanie to sprawdzić. To najpilniejsza kwestia, więc przydzielimy kogoś do skupienia się tylko i wyłącznie na niej - oznajmiła, lecz jej głowę zaprzątały już inne myśli, w związku z czym nie czekała na żadną reakcję Rogue i od razu mówiła dalej.
- Ta istota najwyraźniej chciała być umieszczona w ciele silnego telepaty. Sądzę, że możemy zgodzić się odnośnie tego, że nie będziemy brać pod uwagę uczniów. Oznacza to jednak coś jeszcze, że być może ona sama również posługuje się energią psioniczną albo nawet się z niej składa... Skoro nie posiada własnego ciała. Może udałoby się nam skonstruować urządzenie, które byłoby w stanie ją zablokować, gdyby sytuacja wymknęła się spod kontroli - zasugerowała, choć nie były to wszystkie propozycje i przemyślenia, do których doszła. Te wydawały się jej najważniejsze.

Problemem z korzystaniem ze wspomnień wielu osób - a nie tylko własnych - było to, iż czasami odnalezienie w nich szczegółów przychodziło z trudem lub zajmowało trochę czasu. Sugerowanie się myślami i odczuciami oryginalnych właścicieli pomagało, ale nawet wówczas oni sami mogli nie być do końca świadomi detali. Tu znowu ujawniała się wyższość telepatów, którzy na ogół byli w stanie zamrozić zapamiętaną scenę i przyjrzeć się jej na spokojnie, wyszukując wszystko to, co zarejestrowały oczy, ale na co umysł nie zwrócił od razu uwagi. Właśnie tak Emma postąpiła już wcześniej ze wspomnieniami pobranymi od świadków zajść pod Hollywood i to samo zamierzała powtórzyć w stosunku do świeższych wydarzeń... Póki co jednak jej wiedza nie była jeszcze tak pełna, jak mogłaby być.
- Cokolwiek. Niewiele, ale chyba wiem gdzie szukać dalszych informacji - poinformowała więc Rogue, gdy ta przytoczyła nazwę grupy, która im pomogła. Jednego blondynka była pewna. Niedawno spotkała się już z tą nazwą... I to w co najmniej dwóch różnych miejscach, z czego jednym były umysły członków drużyny, która dopiero co powróciła z Houston... Drugim zaś gazety.
Chociaż panna Frost w dalszym ciągu uważnie słuchała swojej rozmówczyni, to postanowiła nie tracić czasu i przesunęła palcem po touchpadzie, przez co ekran laptopa znów się zaświecił. Emma nie łączyła się z internetem bezpośrednio, bo nie miała takiej potrzeby. Jedna z warstw Cerebro odpowiadała za zbieranie informacji z kraju i ze świata, więc kobieta mogła z nich teraz skorzystać, przykazując komputerowi odnaleźć hasło Core w najświeższych wiadomościach. Przeglądając wyniki, telepatka kiwnęła też głową na słowa Rogue odnośnie Lilandry... I początkowo zamierzała na tym poprzestać, ale jednak uznała, że być może powinna podzielić się z drugą mutantką szczegółami.
- Jeszcze zanim wróciliście, zanim w ogóle znaleźliście się w krysztale, ktoś lub coś pchnęło do mnie myśli Logana. Przekaz był rzeczywiście słaby, ale przy takiej odległości to nic dziwnego. Nie sądzę, aby odpowiadała za niego Jean, zorientowałabym się... Więc istnieje opcja, że wysłała go Lilandra. Spróbuję jej poszukać - wyjaśniła, choć jej spojrzenie przesuwało się po artykułach.
Kilka z nich wyglądało obiecująco. Oświadczenie wydane przez ONZ o nawiązaniu stosunków dyplomatycznych... Doniesienia z Houston, czego Emma się spodziewała... Coś o jakimś małym państewku, o którym wcześniej blondynka chyba nawet nie słyszała, a które nagle zyskało na znaczeniu. Najwyraźniej na jego terenie znajdowała się teraz ambasada Core, a więc jedna z opcji kontaktu, tuż obok ONZ. Szkoda tylko, że dla X-Men tak oficjalne działania mogły się źle skończyć. Z drugiej strony Rogue słusznie wspomniała właśnie o Avengers, nawet jeżeli w innym kontekście...
- Postaram się od nich czegoś dowiedzieć. Jeśli nie od Thora, to od tych ich nowych, kosmicznych nabytków. Miły zbieg okoliczności, że akurat zostali przyjęci - to mówiąc, White Queen obróciła laptopa przodem do Rogue, aby kobieta również mogła spojrzeć na trzy wybrane artykuły. Słowo Core było w nich nawet podkreślone innym kolorem.
- ONZ albo ambasada. Avengers współpracują z tym pierwszym, mogliby nam pomóc... Z nawiązywaniem kontaktu albo po prostu ze zdobyciem tej jednej informacji. Poza tym nasza nowa drużyna również miała już do czynienia z Core. Być może coś wiedzą - streściła, nie dodając jednak tego, że to ostatnie zamierzała sprawdzić.

Emma z cierpliwością czekała aż jej towarzyszka skończy zajmować się artykułami. Domyślała się, że przez tę kosmiczną podróż oraz przez wcześniejsze problemy z Phoenixem zarówno ona, jak i Wolverine oraz Cyclops musieli mieć trochę do nadrobienia w sprawach Ziemi. Być może później powinna zorganizować zbiór najważniejszych informacji, z którym X-Men mogliby się zapoznać, aby być na bieżąco... Jednakże teraz po prostu nie mogła dokładać sobie kolejnych zajęć. Wiedziała, że wtedy spadłaby jej efektywność. To właśnie z tego względu kobieta rozważała przeniesienie części zadań na pozostałych mieszkańców Instytutu.
Nagłe pytanie, a właściwie pytania Rogue blondynka uznała za koniec czytania, lecz nie wykonała jeszcze żadnego ruchu, aby z powrotem obrócić ku sobie laptop. Choć tego po sobie nie okazywała, to aż przypomniała sobie swoją własną reakcję, gdy tylko usłyszała o tym wypadzie. Co prawda nie była ona tak gwałtowna, lecz jednak panna Frost również nie pałała z tego powodu radością. Została postawiona przed faktem, co nigdy i w żadnych okolicznościach jej się nie podobało... Ale prawda była taka, że zapewne mogłaby wtedy zawrócić Blackbirda - w ten czy inny sposób. Nie zrobiła tego, by okazać Laurze zaufanie. W pewnym sensie była teraz współodpowiedzialna... I choć wiedziała, że misja nie przebiegła gładko, to ta chłodna i racjonalna część jej umysłu twierdziła, że nie popełniła błędu. Wszyscy wrócili żywi, zdrowi, bardziej doświadczeni. Wspólna walka oraz znalezienie się w sytuacji zagrożenia budowały w drużynie więzi. Powaga problemu rozwiewała dziecinne urojenia... I choć Emma szczerze wolałaby, aby nie było to konieczne, to tu i teraz wiedziała, iż ich uczniowie - a przynajmniej ta ich część należąca do New X-Men - musieli myśleć trzeźwo i realistycznie.
- Laura zadecydowała, że będzie to dla nich dobry trening. W tamtym momencie wszystko wskazywało na to, że wkrótce inwazja zostanie już odparta, a niebezpieczeństo zażegnane. Podejrzewam, że planowała skupić się na niesieniu pomocy mieszkańcom miasta. Tuż przed wylotem poinformowała mnie, że chce okazać zwykłym ludziom nasze wsparcie. Nie mogła przewidzieć wybuchu. Nie bardziej niż ktokolwiek inny - wyjaśniła, a choć jej głos w dalszym ciągu był spokojny, to teraz zabrzmiała też na lekko zrezygnowaną.
- Wszyscy wrócili w dobrym stanie, choć zmęczeni... I jak nie będziemy tej akcji osądzać, faktem jest, że pomogli około czterdziestu osobom - w obliczu poniesionych strat nie było to wiele, ale dla tych uratowanych stanowiło przecież całą różnicę. Czterdzieści osób - z długiem wdzięczności wobec mutantów. Czterdzieści osób z rodzinami, przyjaciółmi, znajomymi, którzy zapewne również o tym usłyszą. Być może część z nich trafi do mediów, by opowiedzieć swoją historię. Mutanci potrzebowali pozytywnego rozgłosu.

Przez kilka sekund Emma spoglądała w milczeniu na drugą mutantkę, siedząc nieruchomo na swoim miejscu i oddychając głęboko, miarowo. Wykorzystywała tę chwilę, aby zastanowić się nad sugestiami Rogue, które co prawda brzmiały sensownie... Lecz żadna z opcji nie była do końca wolna od minusów. Działanie przez Avengers zwiększało szanse na to, że nikt postronny nie dowie się przypadkiem o istnieniu Instytutu, ale panna Frost nie lubiła być od nikogo zależna. Wolała, gdy to inni mieli dług wdzięczności u niej, a nie odwrotnie... Nawet wówczas, gdy w grę wchodzili zadeklarowani sojusznicy czy przyjaciele.
- Skoro miałaś już z nimi do czynienia, najrozsądniej będzie, jeżeli to ty nawiążesz z nimi oficjalny kontakt. Obie doskonale wiemy dlaczego Logan się do tego nie nadaje, a na Scotta liczyć nie możemy. Znowu opuścił teren szkoły, nie zamierza wracać do X-Men, więc od tej pory nie będziemy brać go pod uwagę. Umów się na spotkanie, a potem leć do nich, sama lub z kimś rozważnym do towarzystwa... Nie muszę wspominać o zachowywaniu najwyższej dyskrecji - zadecydowała wreszcie, nie chcąc zbyt długo przeciągać ciszy. Informacje dotyczące Cyclopsa niedawno wyczytała z jego myśli, lecz szczerze powiedziawszy od dawna sama zdawała sobie sprawę z tego, że mężczyzna był straconym przypadkiem. I pomyśleć, że to wszystko z powodu jednej osoby...
- Ja zadbam o to, żebyśmy pozyskali urządzenie blokujące moce psychiczne. Być może nam się nie przyda, ale lepiej będzie przygotować się na wszystko. Przy okazji, wydaje mi się, że jeszcze nie masz bransolety blokującej sygnał namierzający mutantów... - to powiedziawszy, White Queen sięgnęła ku jednej z szuflad swojego biurka i na moment ją wysunęła, aby ze środka wyjąć prostą, srebrzystą obręcz. Ułożyła ją na blacie przed sobą, aby Rogue mogła ją sobie zabrać.
- Będziemy też musieli wyselekcjonować kilka kolejnych osób do nowej drużyny, ale to może trochę poczekać. Myślę o zorganizowaniu dla wszystkich chętnych egzaminu praktycznego w Danger Roomie... Kiedy zajmiemy się już pilniejszymi kwestiami - dodała. Chociaż New X-Men było jej pomysłem i tworem, to Emma rozważała przekazanie tego obowiązku komuś innemu... Laura mogłaby odpowiadać za rekrutację nowych członków. Potrafiła oceniać możliwości i potencjał otaczających ją osób.